Samobójstwo w Massaua
Widok jaki zastali alianci w porcie Massaua w kwietniu 1941 r. Od lewej nie dające się zidentyfikować wraki (prawdopodobnie frachtowce „Alberto Treves” i „Niobe”), dalej parowce – włoski „Vesuvio”, niemiecki „Frauenfels”, włoskie „Brenta” i „Colombo” i niemiecki „Liebenfels”.
Plan opracowany przez głównodowodzącego siłami morskimi w A.O.I. (Włoska Afryka Wschodnia), contrammiraglio Mario Bonetti, przewidywał zablokowanie portu wojskowego pięcioma jednostkami – frachtowcami „Moncalieri”, „XXIII Marzo”, „Oliva” i „Impero” oraz torpedowcem „Giovanni Acerbi”, ponadto nieco bardziej w głębi basenu portowego miano zatopić dwa pływające doki. Natomiast inne frachtowce – „Crefeld”, „Ostia”, „Gera” i „Adua” oraz żuraw portowy, miały zostać dowolnie samozatopione wzdłuż wąskiego wejścia do portu handlowego. Port południowy, największy w Massaua, miał zablokować rząd siedmiu frachtowców – „Alberto Treves”, „Niobe”,” Vesuvio”, „Frauenfels”, „Brenta”, „Colombo” i „Liebenfels”. Plan zrealizowano 4 kwietnia, zgodnie z jego założeniami „Brenta” spoczęła pomiędzy włoskim transatlantykiem „Colombo” (od rufy) i niemieckim frachtowcem „Frauenfels” (od dziobu).
8 kwietnia 1941 siły brytyjskie zajęły port Massaua, zastając tam prawdziwe cmentarzysko statków: 18 statków handlowych i jednostek pomocniczych włoskich i niemieckich, torpedowiec, stawiacz min, 13 mniejszych jednostek, a także dwa duże pływające doki i żuraw portowy. Załogę statku „Brenta” internowano. Jeden z marynarzy, Giuseppe Pavolini, zmarł w niewoli 21 lutego 1945, w Embatkalla w Erytrei. Port Massaua ponownie nadawał się do użytku w maju 1942 r.