Jednak sukces HMS „Rorqual”
HMS „Rorqual” (N74), czyli sprawca zatonięcia dwóch włoskich torpedowców z dnia 20 października 1941. Postscriptum do historii torpedowca „Aldebaran”, o towarzyszących jego zatonięciu kontrowersjach i o jego następstwach.
„Aldebaran” poszedł na dno osiem mil od punktu, w którym na miny wszedł „Altair”. Drugi z torpedowców prawdopodobnie znalazł się na zaporze postawionej 8 października 1941 przez brytyjski okręt podwodny „Rorqual” (znane jako nr. 14, składające się z 50 min i postawione trzy mile na północny-zachód od wyspy San Giorgio w Zatoce Ateńskiej, pomiędzy 11.29 i 12.12 8 października, pierwszą z min postawiono na pozycji 37°29’ N i 23°53’ E). „Altair” znalazł się na pozycji, która znajdowała się w rejonie tegoż pola minowego. Można natomiast wykluczyć, że na minach „Rorquala” zginął także „Aldebaran”. Okręt podwodny nie minował bowiem wód na zachód od wyspy Agatonisi (Agathonisi, dla Włochów Gaidaro). Uważano, że torpedowiec musiał wpaść na stare pole minowe postawione przez flotę grecką, min zakotwiczonych lub dryfujących (przy silnym wietrze i wzburzonym morzu, a takie warunki panowały w czasie zatonięcia „Aldebarana”, trudno byłoby je wykryć). Takie tezy stawiają dokumenty Biura Historycznego Włoskiej Marynarki.
Zgodnie z dokumentami niemieckiego dowództwa Morza Egejskiego i innymi źródłami włoskimi, „Aldebaran” zatonął trzy mile na zachodni północny zachód od zachodniego krańca wyspy San Giorgio (a nie Agatonisi), więc podobnie jak „Altair” na minach postawionych przez „Rorqual”. Pole minowe postawione przez ten okręt kosztowało Włochów dwa torpedowce i było pierwszym założonym przez aliantów na greckich wodach po kapitulacji tego kraju.
Podwójna strata włoskich torpedowców wykazała obecność wrogich min u wyjścia z Zatoki Ateńskiej, co skutkowało wydaniem rozkazu, że wszystkie jednostki mają poruszać się jedynie bezpiecznymi trasami (w włoskiej terminologii rotte di sicurezza, z pewnością trałowanymi i patrolowanymi), ponadto zarządzono trałowanie przynajmniej części szlaków i postawienie defensywnych pól minowych przeciw okrętom podwodnym.
21 października, dzień po katastrofie, niemieckie dowództwo sektora Morza Egejskiego zabroniło pływać wodami na zachód od wyspy San Giorgio, a włoskie holowniki-trałowce RD 9, RD 26 i RD 46 wysłano na wody pomiędzy San Giorgio i wyspą Phleva, by wykryły pole minowe. Pierwszego dnia odnaleziono i zatopiono trzy miny, podczas gdy wiele innych odnaleziono 1,5-2 m pod powierzchnią wody.
„Aldebarana” odnalazła 16 lutego 2014 grupa greckich nurków prowadzona przez Anthony Grafas (pisownia oryginalna) , który w styczniu 2014 r. potwierdził istnienie wraku na zachód od Agios Georgios, w Zatoce Sarońskiej. Okręt leży na dnie w pobliżu wyspy Agios Georgios (grecka nazwa wymienianej w tekście wyspy San Giorgio), bardziej na północ niż wskazywane miejsce zatonięcia, na głębokości 107 m. Wrak spoczywa bez dziobu, czyli bez ok. jednej trzeciej swojej długości, wokół niego rozrzucone są różne przedmioty.