Wojna Mussoliniego

The book „East Africa 1940-1941 (land campaign): The Italian Army Defends The Empire In The Horn Of Africa (Mussolini’s War Vol. 1)” is available on Amazone. Przypominam, że Polakom najwygodniej jest zamówić książkę na amazon.de. Drukowana jest w Polsce, więc na święta zdąży z palcem w nosie.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

W wyniku opisanych wydarzeń do połowy 1943 roku zniszczeniu uległy wszystkie trzy bataliony guastatorów walczące na froncie. W strukturach armii włoskiej nadal funkcjonowały samodzielne kompanie saperów szturmowych sformowane przez wojska inżynieryjne.

10. Kompania „Santa Barbara” powstała 1 czerwca 1942 roku. Dowodził nią kpt. Guido Garzano. Kompania miała być przeszkolona w desancie morskim, dlatego wysłano ją na Elbę. Później trafiła do Livorno, gdzie czekała na operację zajęcia Korsyki, ale nie wzięła w niej udziału. Do dnia kapitulacji Włoch 8 września 1943 roku nie brała udziału w walkach.

30. Kompania Guastatorów (alpejska) pod dowództwem Cap. Antonio Zanichelli została sformowana w sierpniu 1942 r. z saperów, którzy ukończyli szkolenie w Banne. Planowano wysłać ją do ZSRR w ramach uzupełnień dla XXX Batalionu. Gdy ten został zniszczony kompania została użyta do zwalczania jugosłowiańskich partyzantów. Saperzy szturmowi wsławili się m.in. schwytaniem lokalnego partyzanckiego dowódcy nazwiskiem Lusi Marković. Kompania powróciła do Banne na reorganizację i dalsze specjalistyczne szkolenie. Tam zastała ją kapitulacja Włoch.

30. bis Kompanię (alpejską) sformowano w kwietniu 1943 r. w Banne. Składała się z 15 oficerów oraz 180 podoficerów i żołnierzy. Dowodził kpt. Vincenzo Massari. Kompania została użyta do zwalczania jugosłowiańskich partyzantów w rejonie górnego biegu rzeki Isonzo. Pod koniec lipca 1943 r. stała się 1. Kompanią „Giaguaro” nowego XXXI Batalionu.

11. Kompania została stworzona w kwietniu 1943 roku ze 181 guastatorów, którzy mieli zostać wysłani do Tunezji celem wzmocnienia XXXI Batalionu, ale nie zdołali odbyć podróży do Afryki przed kapitulacją wojsk Osi na tym kontynencie. Ich ostatnim etapem okazała się Sycylia, gdzie zgrupowano ich w kompanię podporządkowaną stacjonującej tu 6. Armii. Dowodził kpt. Longoni, pomagało mu pięciu innych oficerów. Personel był niekompletny, ogromne były braki w uzbrojeniu, nie posiadano np. żadnego erkaemu czy moździerza. Braki częściowo udało się wyeliminować, gdy rozpoczął się desant wojsk sprzymierzonych na Sycylii. Nocą 12/13 lipca pozycje kompanii w rejonie Enna zostały poddane ciężkiemu bombardowaniu z powietrza, przysparzając dużych strat w ludziach i niszcząc większą część wyposażenia. Kompania została zniszczona podczas walk o wyspę. Część guastatorów zdołała się ewakuować i powrócić do Banne.

1 sierpnia 1943 roku w Banne powołano do życia nowy XXXI Batalion Guastatorów (alpejski), pod dowództwem mjr Paolo Caccia Dominioni. Odtworzono kompanie 3. „Folgore” i 4. „Uragano”. Ponadto w skład jednostki dołączono guastatorów z kompanii 30. bis. Batalion liczył 54 oficerów, 99 podoficerów i 1000 saperów. Oficerowie i podoficerowie w większości byli weteranami z Afryki i ZSRR. Rekrut był świeży i wymagał specjalistycznego szkolenia (wymagania stawiane saperom szturmowym nadal były wysokie, zgłosiło się 3000 ochotników na guastatorów).

Nowy batalion miał mieć swój sztab, cztery kompanie guastatorów, każda z dowództwem, drużyną zaopatrzeniową i drużyną rozminowania, czterema plutonami guastatorów, każdy z dwoma grupami niszczycieli i jedną wsparcia, ponadto kompanią broni towarzyszących (dwa plutony moździerzy kal. 81 mm i dwa plutony armat ppanc. kal. 47mm/32). Batalion miał zostać uzbrojony w 128 pistoletów maszynowych, 32 rkm, 48 moździerzy kal. 45 mm, 64 szturmowe miotacze ognia nowego typu (nie zdążono wprowadzić ich do użytku. Batalion otrzymał miotacze ognia wz. 41), cztery moździerze kal. 81 mm i cztery armaty ppanc. 47mm/32. Ponadto batalion miał dysponować czteroma kładkami do pokonywania przeszkód terenowych i tuzinem dwumetrowych drabin. Do transportu miano posiadać cztery ciężkie samochody ciężarowe, 34 lekkie samochody ciężarowe, samochód osobowy, 11 motocykli i cztery rowery.

Do kapitulacji Włoch 8 września 1943 roku batalion nie ukończył procesu szkolenia. Do 13 września nie otrzymano żadnych rozkazów. Przeprowadzono głosowanie, w wyniku którego batalion rozwiązano.

Z liczby około 4000 guastatorów wywodzących się z wojsk inżynieryjnych wyszkolonych w Banne, Civitavecchia i Ronchi dei Legionari śmierć na polu bitwy znalazło 18%, a 40% odniosło rany lub zostało okaleczonych.

Po kapitulacji Włoch tradycje formacji kontynuowała zarówno armia współwalcząca po stronie aliantów, jak i armia Republiki Socjalnej (Batalion „Valanga”). Od 1947 roku tradycje kontynuuje także armia Włoch demokratycznych.
—————————————————
Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro. 

Od wczoraj w sprzedaży znajduje się elektroniczna wersja książki East Africa 1940-1941. Najwygodniej zamówić ją z niemieckiego Amazona, gdyż jest on przetłumaczony na język polski: https://www.amazon.de/dp/B08PC7FYMV

Dzisiaj wyślę na Amazona wersję do druku. Przy tej okazji mam jednak małą wątpliwość. Nie wiem jakie będą to ceny, ale za druk w kolorze płaci się więcej, a jest on ważny, gdyż w środku jest 17 map. Czy w razie gdyby cena okazywałaby się zaporowa mam zmienić parametry na druk czarno-biały, a mapki umieścić na stronie? Jeśli będzie z tym jakiś kłopot, to napiszę wieczorem o szczegółach.

Stworzenie jednostek saperów szturmowych wymagało dwóch zasadniczych innowacji: adekwatnej organizacji i taktyki oraz właściwego doboru personelu i należytego jego wyszkolenia. Autorem wytycznych dotyczących taktyki i szkolenia guastatorów („Istruzione sull’impiego e l’addestramento dei genieri guastatori”) był płk Steiner. Pierwszą instrukcję wydano w grudniu 1940 r. W maju 1941 r. wydano ją ponownie z uzupełnieniami, zawierającymi m.in. rolę wsparcia lotnictwa i artylerii w ataku na fortyfikacje.

Guastatorów selekcjonowano spośród ochotników. W lecie 1940 r. zgłosiło się prawdopodobnie 15 tys. chętnych, co wskazuje na spore zainteresowanie nową formacją, jednak z tej liczby tylko 20% ukończyło szkolenie w Civitavecchia. Po rygorystycznych badaniach lekarskich, zarówno pod kątem mentalnym, jak i fizycznym, ochotnik na guastatora był poddawany krótkiemu, ale bardzo wymagającemu i selektywnemu kursowi szkoleniowemu.

Program szkoleniowy opracował pułkownik Steiner, oparty był na wierze w to, że chociaż wytrzymałość fizyczna i psychiczna były podstawowym wymogiem stawianym przed guastatorem, to w walce dobre wyszkolenie jest równie istotne jak odwaga. Steiner był prawdziwym innowatorem w konserwatywnej armii włoskiej. Ćwiczono z ostrą amunicją, prawdziwymi materiałami wybuchowymi i z użyciem miotaczy ognia. Wahających się lub okazujących najmniejsze choćby objawy strachu odsyłano do poprzednich jednostek. Uczono odpowiedzialności za kolegów. Drużyna, która podczas szkolenia miała wypadek śmiertelny lub przypadek odniesienia rany rozpoczynała szkolenie od początku wraz z nowicjuszami.

Kurs rozpoczynał się od podstawowej gimnastyki, a następnie treningu strzeleckiego, w tym strzelania karabinowego z każdej pozycji, ale także rzucania granatów, obrony przed wrogimi granatami (dwie grupy obrzucały się granatami na bliskim dystansie), techniki walki na bliskim dystansie, a wybrane drużyny doskonaliły się w obsłudze ręcznych karabinów maszynowych Breda i moździerzy Brixia. To miało zaszczepić w kursantach bliskość z bronią i wyposażeniem, czyniąc każdy ruch i reakcję tak znaną, że niemal automatyczną. W przypadku ćwiczeń z granatami, oczekiwano od guastatora, że jego reakcją na wrogi granat będzie rzucenie, niemal jednocześnie, własnego granatu – bardzo skuteczna metody obrony wobec kogoś, kto nigdy jej nie doświadczył.

Najbardziej wymagającą częścią kursu był specjalny trening z materiałami wybuchowymi. Osobiście sprawdziwszy zasięg i skutki użycia różnych ładunków, Steiner zredukował do minimum bezpieczny dystans podczas ćwiczebnych szturmów z użyciem materiałów wybuchowych. Ogólny trening obejmował także dużą różnorodność podstawowych umiejętności, jak rozpoznanie terenu w rejonie ataku, orientacja i skryte podejście do celu w nocy lub warunkach ograniczonej widoczności (np. w wyniku użycia zasłony dymnej), przecinanie zasieków pod ogniem przeciwnika, kładzenie min, wykrywanie min i ich obezwładnianie za pomocą sprzętu improwizowanego i wykrywaczy elektromagnetycznych. Kurs kończył zaimprowizowany atak drużyny, z użyciem prawdziwych ładunków, na „wrogi” bunkier.

Dowodzony przez podpułkownika lub majora batalion guastatorów składał się ze sztabu i dwóch kompanii. Każda kompania posiadała pluton dowodzenia w składzie drużyna dowodzenia oraz drużyny łączności i logistyczna – razem oficer, dwóch podoficerów i 37 żołnierzy (m.in. sanitariusze, pisarze, kierowcy itp.). Ponadto w skład kompanii wchodziły cztery plutony guastatorów.

Każdy pluton składał się z dwóch liczących razem 36 guastatorów drużyn, do tego dochodził młodszy oficer, szofer i ordynans. Drużyna była podstawową jednostką taktyczną, z głównym zadaniem w postaci szturmowania i niszczenia wrogich schronów i innych „twardych” celów. Dla wykonania tych zadań drużyny podzielono na dwie grupy – gruppo distruttori (niszczycieli) i gruppo d’appoggio (wsparcia). Taktykę oparto o możliwości posiadanej broni i wyposażenia. W czasie szkolenia pod okiem pułkownika Steinera szczególną uwagę zwracano na pozbawioną strachu i instynktowną metodę szturmu z użyciem granatów.

Grupa niszczycieli liczyła 11 ludzi, w tym czteroosobową sekcję z ładunkami wydłużonymi (powszechnie znanymi jako torpedy Bangalore) i czteroosobową sekcję niszczącą, dodatkowo wsparcia udzielał miotacz ognia (operator miotacza i jego asystent). Nad sprawnością działań czuwał podoficer. Każdy człowiek z sekcji z ładunkami wydłużonymi przenosił na plecach zawinięte w brezent trzy jednometrowe cylindry (ładunki niemieckiej produkcji typu Manesmann), które można było złączyć w trzymetrową całość. Poruszając się pod osłoną sekcji uzbrojonych w rkm Breda M30 i moździerz Brixia M35, sekcja była w stanie wysadzić przejście w zaporach z drutu kolczastego, które później poprawiano za pomocą nożyc.

Blisko nich trzymała się czteroosobowa grupa niszczycieli, której każdy żołnierzy miał z sobą trzykilogramowy ładunek wybuchowy, znajdujący się w blaszanej skrzynce z uchwytami. Ta sekcja miała podejść do wrogiego bunkra, wspierana przez sekcję z miotaczem ognia, której zadaniem było zniwelować ostrzał ze strony nieprzyjaciela. Po dotarciu do wrogiego schronu guastatorzy mieli wrzucić ładunki wybuchowe do środka poprzez otwór strzelecki, ewentualnie skręcić trzymetrowy drewniany pręt i za jego pomocą wepchnąć je do środka. Podobnie neutralizowano wieże pancerne (obserwacyjne, artyleryjskie lub z bronią automatyczną). W razie potrzeby operator z plecakowym miotaczem ognia łamał ostatni opór wewnątrz atakowanej pozycji. W grupach niszczycieli już na etapie szkolenia żołnierzy łączono w pary, by wzbudzić w nich poczucie koleżeństwa i co najważniejsze – nauczyć automatyzmów na polu walki.

Grupa wsparcia to sześciu guastatorów i podoficer, trzech tworzyło sekcję lekkiego karabinu maszynowego, dającą wsparcie ogniowe w czasie szturmu, a trzech tworzyło grupę obsługującą moździerz kal. 45 mm, udzielającą wsparcia ogniowego i kładącą osłonę dymną podczas ataku.

Siła kompanii to 6 oficerów, 18 podoficerów, 173 żołnierzy z 6 lekkimi samochodami ciężarowymi, motocyklem, 8 rkm Breda M30, 8 moździerzami szturmowymi Brixia M35 kal. 45 mm, 8 miotaczami ognia, 108 karabinami Carcano M1938, 83 pistoletami, 27 (11?) pistoletami sygnalizacyjnymi Very oraz 24 nożycami do cięcia drutu. Pistolet Beretta M34 kal. 9 mm posiadali wszyscy oficerowie i podoficerowie, operatorzy miotaczy ognia (bez asystenta) i saperzy z grupy wsparcia. Reszta żołnierzy była uzbrojona w karabiny. Erkaemy Breda i moździerze kal. 45 mm były skuteczne przy prowadzeniu ognia wspomagającego szturm, jednak zupełnie nieadekwatne, kiedy Guastatori musieli pokonać naprawdę poważnego przeciwnika. Każdy guastator zabierał z sobą ile tylko mógł granatów i świec dymnych, te pierwsze, najczęściej lekkie OTO M35, nazywane „czerwonymi diabłami”, miały zbyt małą siłę rażenia, by być naprawdę skuteczną bronią.

Operatorzy miotaczy ognia używali miotaczy lanciafiamme mod. 35, które później zastąpiły nowsze modele wz. 40 i 41. Pracowano także nad skonstruowaniem ważącego 8 kg tzw. szturmowego miotacza ognia przeznaczonego specjalnie dla tej formacji, ale nie wszedł on nigdy na wyposażenie.

Wyraźnie widać, że pierwotnie taktyka guastatorów była nastawiona wyłącznie na atak. Jednak nawet podczas szturmu najważniejszą bronią miała być brawura i doskonałe wyszkolenie. Guastatorzy wykazali wysoką skuteczność w walce z wrogimi fortyfikacjami, ale ich kompanie miały dramatycznie małą siłę ognia, kiedy musiały zmierzyć się z wrogą piechotą, albo, co gorsza, czołgami.

Relacja XXXI Batalionu z walk o Tobruk zawierała uwagi na temat wyposażenia niemieckich pionierów, gdzie każda kompania posiadała sześć armat ppanc. kal. 37 mm, a saperzy w 60% byli uzbrojeni w pistolety maszynowe. Zwracano uwagę, że peemy są użyteczne nie tylko w akcjach stricte szturmowych, ale także podczas patroli poza swoimi liniami, w których guastatorzy często brali udział. W przeciągu działań na froncie jednostki guastatorów doraźnie dozbrajano w armaty przeciwpancerne, moździerze o większym kalibrze, czy wyposażano w detektory min. Z biegiem czasu zintensyfikowano szkolenie w zwalczaniu czołgów.

Na początku 1943 r. próbowano zmienić organizację jednostek guastatorów – nowa kompania miała liczyć 268 ludzi, na uzbrojeniu miało znaleźć się ponadto 32 pistolety maszynowe Beretta M.A.B. 38/A. Jednak zmiany te pozostały jedynie na papierze.
—————————————————
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron-podwodna-w…

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atla…

Począwszy od 15 lipca 1940 roku dowództwo wojsk inżynieryjnych poczęło otrzymywać od podległych mu jednostek wnioski kandydatów (oficerów, podoficerów i żołnierzy) do nowej formacji. Pod koniec lipca 1940 r. Col. Piero Steiner dostał zadanie stworzenia nowej formacji od podstaw. Początkom towarzyszyła improwizacja związana z ekspresowym tempem jej tworzenia i brakiem bezpośrednich doświadczeń w tej dziedzinie. Pułkownik Steiner nie marnował jednak czasu, 1 sierpnia 1940 roku oficjalnie powołano Scuola Zappatori w Civitavecchia, na północ od Rzymu. Znajdował się tutaj poligon wojsk chemicznych Campo dell’Oro. Na wniosek inspektora wojsk inżynieryjnych, generała Degiani, nazwę szybko zmieniono na Scuola Guastatori del Genio.

Niebawem przybyli pierwsi kursanci, którzy na początku musieli nocować pod namiotami. W połowie sierpnia szkoła działał już pełną mocą, z możliwością szkolenia równocześnie 1000 ludzi.

W Civitavecchia odbyły się tylko dwa kursy, w wyniku których utworzono dziewięć kompanii. 9 sierpnia – 30 września wyszkolono kompanie 1., 2., 7. i 8. Przeznaczono je dla 2. i 8. Armii. W wyniku kursu trwającego pomiędzy 5 października – 18 listopada powstały kompanie 3. i 4., które razem stworzyły XXXII batalion, 5. (która została niebawem 6.) oraz 9. kompania alpejska stworzyły XXX batalion z przeznaczeniem dla Korpusu Alpejskiego. Kompania 6. (później 5.). pozostała samodzielna. Numeracja, nazwy własne i pierwsi dowódcy tych kompanii były następujące:

1. „Giaguardo” (Cap. Cicchese)
2. „Lupo” (Cap. Chiolero)
3. „Folgore” (Ten. Tuci)
4. „Uragano” (Ten. Torregrossa)
5. „Tuona la Tempesta” (późniejsza 6.) (Ten. Astrella)
6. „Teste dure” (późniejsza 5.) (Cap. Lumachi)
7. „Tigre” (Cap. Brancolini)
8. „Leone” (Cap. Amoretti)
9. „Tuona la Valanga” (Cap. Morelli)

W listopadzie 1940 r. Col. Steiner został wysłany do Albanii, by walczył w wojnie przeciw Grecji. Szkołę przejęła piechota. Zaciąg nie był już ochotniczy, ale zajęcia nadal prowadzili instruktorzy wojsk inżynieryjnych. Piechota tworzyła swoje własne jednostki szturmowe – Guastatori di Fanteria. Te formacje generalnie szkolono podobnie jak Guastatori del Genio, ale nie uczono kładzenia pól minowych oraz rozminowywania i ogólnie nie przyswajano taktyki prowadzenia działań opóźniających postępy przeciwnika. Celem tej zmiany było szybkie wystawienie większej ilości batalionów, tak by każdy korpus mógł mieć własny batalion saperów szturmowych. Do zawieszenia broni stworzono dziesięć batalionów guastatorów piechoty: I, II, V, VIII, XI, XV, XVII, XXII, CLXXXIV, CCV, ponadto istniały samodzielne kompanie i plutony. Szkołę guastatorów piechoty stworzono 15 listopada 1941 roku. Bataliony te nie miały elitarnego charakteru i nie są tematem niniejszego opracowania. Dalej uwagę skupimy na saperach wywodzących się z korpusu wojsk inżynieryjnych.

Szkolenie Guastatori del Genio kontynuowała kompania szkoleniowa, którą administrował 5. pułk wojsk inżynieryjnych. Kompania przeprowadziła sześć kolejnych kursów w Ronchi dei Legionari i Banne. Szkolono tutaj uzupełnienia dla istniejących formacji, ale stworzono także 10. kompanię „Santa Barbara”, 11. kompanię oraz alpejskie 30. i 30. bis. Do kompanii szkoleniowej zgłosiło się 2500 ochotników, jednak tylko około 1000 udało się ukończyć wymagający kurs. W październiku 1942 r. jej 250 adeptów wysłano do XXXI Batalionu Guastatorów. W wyjątkowych okolicznościach szkolenie nowych guastatorów przeprowadzono przy oddziałach, tak swój patent zdobyła m.in. legenda tej formacji Paolo Caccia Dominioni, który w czerwcu 1942 r. ukończył szkolenie przy 9. Kompanii alpejskiej.
—————————————————
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron-podwodna-w…

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atla…

GUASTATORI – SAPERZY SZTURMOWI ARMII WŁOSKIEJ

W przeciągu II wojny światowej armia włoska uważnie śledziła rozwój wojsk specjalnego przeznaczenia swoich sojuszników i przeciwników. Wyciągnięto wnioski i pomimo trudnej sytuacji na frontach i braków materiałowych tworzono nowe formacje lub doskonalono te już istniejące. Tak powstały jednostki spadochronowe armii i lotnictwa, także te przeznaczone do akcji sabotażowych, jednostki przeznaczone do desantu morskiego, gdy do pułku piechoty morskiej „San Marco” dołączyły bataliony desantowe Czarnych Koszul, czy X Reggimento Arditi – odpowiednik pustynnych komandosów armii brytyjskiej. Jedną z takich formacji byli także guastatori (guastatorzy), elitarni saperzy szturmowi, którzy jako jedyni mieli okazję wykonać operacje, dla których zostali wyszkoleni.

POWSTANIA FORMACJI

Na początku II wojny światowej armia włoska nie miała jednostek trenowanych i wyposażonych specjalnie do zadań szturmowania ufortyfikowanych pozycji przeciwnika. Podczas I wojny światowej takie zadania wykonywały najpierw „kompanie śmierci” (Compagnie della Morte), które wysadzały za pomocą ładunków wybuchowych zapory osłaniające pozycje przeciwnika. Później narodziły się regularne oddziały szturmowe (Reparti d’Assalto) wielkości kompanii, których żołnierzy powszechnie nazywano Ardytami (Arditi). Już wówczas szturmowano wrogie pozycje z użyciem miotaczy ognia i bombard mających niszczyć wrogie zapory z drutu kolczastego. Nade wszystko jednak bronią używaną w szalenie brawurowych atakach były granaty.

W okresie międzywojennym nie przykładano większej roli do rozwijania podobnej taktyki. Założono, że zadania takie wypełni piechota. Armijny korpus inżynieryjny (Corpo del Genio) zajmował się niemal wyłącznie zagadnieniami taktycznymi. Jego jednostki składały się z saperów, oddziałów radiowych i telefonicznych, kompania każdej z tych specjalności była przydzielona do każdej z dywizji, ponadto istniały pododdziały minerów, budowy mostów, inżynieryjne zajmujące się zagadnieniami kolejowymi i inne.

Podobnie jak w przypadku wojsk spadochronowych, Włosi wyciągnęli wnioski z niemieckiej kampanii na zachodzie w maju-czerwcu 1940 r. i z opóźnieniem rozpoczęli tworzyć wyspecjalizowane oddziały saperów szturmowych. Raport szefa włoskiego wywiadu wojskowego Servizio Informazioni Miliare, generała Giacomo Carboniego, z czerwca 1940 r. podkreślał, że niebagatelną zasługą niemieckich pionierów było wysokie tempo niemieckiego uderzenia i fakt obezwładnienia licznych fortyfikacji stałych belgijskich i francuskich. Włosi zdawali sobie sprawę, że zwłaszcza zdobycie grupy warownej Eben Emael i towarzysząca temu propagandowa otoczka mogą powodować przecenienie formacji saperów szturmowych. Raport szefa SIM podkreślał ich mniejszą skuteczność w ataku na Liege i Namur. Niemcy nie zdobyli także żadnego wielkiego dzieła fortyfikacyjnego (gros ouvrage) Linii Maginota, choć wielokrotnie mieli okazję atakować je od tyłu. Najbliżej tego byli sami Włosi. 24 czerwca 1940 roku podczas walk o położone nad Morzem Śródziemnym miasto Mentone saperzy DP „Cosseria” wdarli się na teren gros ouvrage Cap Martin. Włosi szykowali się do założenia ładunków wybuchowych, ale wówczas ostrzelały ich moździerze kal. 81 mm i działa kal. 75 mm z ouvrage de Roquebrune. Penetrujący okolicę tej pozycji włoscy saperzy zostali przegonieni. Wyraźnie przy tej okazji zabrakło koncepcji na neutralizację francuskiego fortu.

Z propozycją stworzenia nowej formacji wyszedł pułkownik Piero Steiner (1). Wyciągnąwszy wnioski, włoski Sztab Generalny nakazał bezzwłocznie rozpocząć formowanie nowej formacji wojsk inżynieryjnych, dla której wzorem mieli być pionierzy sojuszniczego Wehrmachtu. 6 lipca 1940 roku gen. Mario Roatta, zastępca szefa Sztabu Generalnego armii włoskiej, nakazał naczelnemu dowództwu wojsk inżynieryjnych rozpocząć tworzenie nowej formacji przeznaczonej do ataków na wrogie fortyfikacje. Szkolenie polecono podjąć niezwłocznie, za pomocą środków prowizorycznych, które w wyniku wyciągniętych wniosków miały zostać zastąpione wyposażeniem zidentyfikowanym jako niezbędne. Nowa formacja otrzymała miano „zappatori d’assalto” (saperzy szturmowi), a jej personel nosił specjalną odznakę (szarozielony granat z czerwonym płomieniem oraz gladius). Z dniem 21 września 1940 roku nazwę zmieniono na Genio Guastatori. Nowa nazwa nawiązywała do batalionów guastatorów walczących w XVII i XVIII wieku w armii sabaudzkiej.

Przypis 1: Piero Steiner urodził się 15 maja 1895 r. w Arpino, zmarł 11 września 1965 r. w Pavii. Weteran wielkiej wojny, podczas której otrzymał w 1916 roku srebrny Medal Waleczności Wojskowej. Od 1939 r. kierował pracami szkoły wojsk inżynieryjnych w Civitavecchia. W listopadzie 1940 r. trafił na front w Albanii, gdzie zasłużył na brązowy Medal Waleczności Wojskowej. W 1951 roku został inspektorem wojsk inżynieryjnych, a w 1954 r. objął dowództwo Dywizji Piechoty „Legnano”. Służbę zakończył w stopniu generała korpusu.
—————————————————
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron-podwodna-w…

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atla…