Guastatori pod El-Alamein
Guastatori gotowi do akcji, czerwiec 1942 r. Na pierwszym planie widoczna sekcja z km Breda M30. Pojawił się pewien dylemat z nazewnictwem, odniosę się do tego w kolejnym, nieco krótszym, wpisie.
17 marca 1942 XXX Battaglione Guastatori przekazał swoją nową 6. (eks 5.) kompanię do DP „La Spezia”, która miała wziąć udział w planowanej inwazji na Malcie. Wówczas XXX batalion, liczący zaledwie 5. (eks 6.) kompanię i 9. kompanię Alpini, został włączony w skład Corpo d’Armata Alpino (Korpusu Alpejskiego). Pod koniec lipca 1942 r. Korpus Alpejski wysłano na front wschodni, późnym wrześniem wszedł on do akcji w dolnym biegu Donu.
W maju 1942 r., kiedy Rommel atakował linie obrony pod Gazalą i kierował się w stronę Tobruku, XXXI i XXXII Battaglioni Guastatori powróciły na linię frontu. 20 czerwca oba bataliony (XXXI liczył ledwie 260 ludzi) atakowały umocnienia Tobruku wraz z dywizjami „Trento”, „Ariete” i „Trieste”. Tym razem udało się przebić przez linie obrony i zdobyć twierdzę. Bataliony saperów zmotoryzowano, w całości wyposażając je w zdobyczny aliancki sprzęt, i wraz z resztą wojsk Osi goniły one przeciwnika aż do El-Alamein. 3 lipca 1942, zredukowany teraz do poziomu 120 ludzi, XXXII batalion wziął udział w pierwszym ataku na tą pozycję, jednak spotkał się z ciężkim ogniem artylerii i pełną determinacji reakcją przeciwnika. Niedobitki batalionu zajęły pozycje obronne z 7. pułkiem bersalierów, wówczas, 16-17 lipca, ich pozycje zostały zaatakowane przez Australijczyków, którzy niemalże zniszczyli włoskie jednostki. 16 sierpnia 1942 XXXII Battaglione Guastatori został oficjalnie rozwiązany, pozostałych 72 ludzi (głównie z plutonów dowodzenia) zostało włączonych do XXXI batalionu.
XXXI batalion, dowodzony od końca czerwca 1942 r. przez Magg. Paolo Caccia Dominioni (dla Włochów postać legendarna, jeszcze nie mam o nim ciekawych materiałów), był trzymany w rezerwie i na linii frontu pojawił się w drugiej połowie sierpnia, wówczas (z elementami dywizji „Bologna” i „Trento”) wziął udział w rajdzie przeciwko brytyjskiej obronie. Następnie guastatorów zatrudniono przy kładzeniu pól minowych. Pod koniec sierpnia powrócili na tyły, w wyniku strat batalion liczył tylko 317 ludzi. We wrześniu Guastatori zostali dołączeni do DSpad. „Folgore”, a w połowie października liczebność batalionu wzrosła do 610 ludzi, dzięki uzupełnieniom przysłanym z Włoch. Do początku „drugiej” (czasem zwanej trzecią) bitwy pod El-Alamein włoscy saperzy szturmowi zajmowali się głównie kładzeniem pól minowych i wznoszeniem fortyfikacji polowych.
Pomiędzy 23-29 października XXXI batalion zmierzył się, walcząc ramię w ramię ze spadochroniarzami z „Folgore”, z głównym ugrupowaniem południowego skrzydła brytyjskiej ofensywy, co kosztowało go około 100 ludzi. 2 listopada zaczął się odwrót, jedynie 1/3 z liczącego 500 ludzi batalionu podróżowała na ciężarówkach. Podczas odwrotu guastatorów zaatakowały brytyjskie samochody pancerne, co skończyło się utratą ok. 30% ludzi. Pozostałości XXXI Battaglione – 320 ludzi wszystkich stopni – dotarły 8 listopada do Tobruku, pod koniec miesiąca wycofały się do Trypolisu, wówczas major Dominioni przestał być jego dowódcą. W styczniu 1943 r. XXXI batalion przeorganizowano, miał wówczas jedynie 1. i 7. kompanię, został dołączony do Dywizji „La Spezia”. „La Spezia”, wraz z jej organiczną 5. kompanią guastatorów, trafiła do Tunezji na statkach w grudniu 1942 r. Dywizyjna kompania z „La Spezia” w kampanii tunezyjskiej straciła 72 ludzi z początkowych 118. Dywizja wzmocniona XXXI batalionem walczyła najpierw na Linii Mareth, później o Wadi Akarit (kolejna linia umocnień), skapitulowała wraz z resztą sił Osi 13 maja 1943.
