Garść danych na temat włoskiej jazdy
Pułki włoskiej jazdy wywodziły się z jednostek utworzonych w XVII wieku (część z nich dotarła z Napoleonem pod Moskwę i należy wiedzieć, że Włosi byli bardzo cenieni w Wielkiej Armii; później jazda bardzo odznaczyła się w wojnach o zjednoczenie Włoch i podczas Wielkiej Wojny).
W okresie międzywojennym oficerowie włoskiej kawalerii regularnie wygrywali międzynarodowe zawody jeździeckie, głównie w skokach przez przeszkody. Na początku lat 30-tych dokonano znacznej redukcji pułków kawalerii. Jednak te, które przetrwały wyposażono w nowoczesną broń automatyczną.
10 czerwca 1940 roku włoska kawaleria składała się z 13 pułków kawalerii. Pułki kawalerii składały się ze szwadronu dowodzenia, dwóch grup szwadronów, każda z dowództwem, dwoma szwadronami kawalerii i szwadronem cekaemów (te wyjątkowo liczyły po cztery plutony). Każdy szwadron dzielił się na trzy plutony jazdy, a każdy pluton na trzy drużyny. Etatowo pułk włoskiej jazdy powinien liczyć 37 oficerów, 37 podoficerów i 798 żołnierzy z 818 końmi, 39 rowerami, 6 motocyklami, 16 samochodami ciężarowymi, 1 samochodem osobowym, 36 pm i 12 km.
Tych parę ogólników podaję za J. Piekałkiewicz, „Wojna kawalerii 1939-1945”. W książkach o CSIR i ARMIR temat jazdy będzie godnie reprezentowany – mam już trzy książki „kawaleryjskie”, w tym monografie obu walczących w Rosji pułków: Lancieri di Novara i Savoia Cavalleria. Śmiało mogę zapowiedzieć, że „Mussolini’s Eastern Crusade. Italian Expeditionary Corps In Operation Barbarossa” wyjdzie latem 2021.
Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” dostępna na Allegro, zamówić można także pisząc na marek.sobski@interia.eu
Cena 40 zł + wysyłka