Niespokojnie także w Albanii
Albańscy partyzanci paradują na ulicach Tirany pod koniec 1944 r. Kolejny wpis z książki J.L. Ready’ego.
W Albanii od grudnia 1942 r. gen. Pirzio-Birolli i sztab włoskiej 9. Armii doszli do wniosku, że albańska policja i armia, mimo iż zostały znacząco wzmocnione przez włoskie siły policyjne, nie były w stanie dłużej kontrolować sytuacji związanej z działalnością partyzantów w tym kraju. Włoski wywiad oceniał, że w kraju działało 20 000 albańskich partyzantów, połowa z nich to komuniści. W rezultacie 9. Armia dołączyła do działań wymierzonych w nich. W mroźne góry posłano IV i XXV KA: pierwszy z DP „Puglie” (+115. Legion CC.NN.) i DP „Firenze” (+92. Legion CC.NN.); drugi z DP „Parma” (+109. Legion CC.NN.), DP „Arezzo” (+80. Legion CC.NN.) i Zgrupowanie „Monferrato”.
2 stycznia 1943 dwa bataliony włoskiej piechoty wpadły w zasadzkę w rejonie Gjormi. Po półtora roku okupacyjnej bezczynności Włosi zdążyli zmięknąć i dość szybko wycofali się. Później włoską kompanię wyrzucono z Voskopoja.
Comando Supremo zadecydowało, że albański problem wymaga bardziej stanowczej ręki, dlatego wysłano tam gen. Alberto Pariani, który miał przejąć inicjatywę. Generał oddał honory wicekrólowi Francesco Jacomini i premierowi Kruja, a następnie wziął się do pracy. Jednym z pierwszych jego wniosków po przestudiowaniu sytuacji była konieczność odwołania premiera Kruja. Mussolini wyraził zgodę i 19 lutego zastąpił go Eqrem Libohova. Nowa marionetka uznała jednak, że jest już niemożliwym zarządzać tym krajem pod włoską okupacją i złożył rezygnację po zaledwie 28 dniach. Kolejnym premierem został Maliq Bushati. Zderzył się z identycznymi problemami i także uznał, że nie jest w stanie sprawować urzędu. Mussolini ponownie poprosił Libohova, by ten spróbował naprawić sytuację. Ten wyraził zgodę, ale jedynie pod warunkiem przyznania Albanii większej autonomii. Mussolini wyraził zgodę, nawet pozbawił Comando Supremo kontroli nad albańską armią.
Ta gra stołkami nie zrobiła wrażenia na partyzantach. Podczas dużego starcia pod Permet komunistyczna partyzantka zadała straty wynoszące więcej niż 500 ludzi wśród albańskich i włoskich żołnierzy. W lipcu doszło do dużych starć pod Mallakastra i Tepelene, oba wygrali Włosi, ale ponieśli wysokie straty.