Bitwa o Monte Marrone
Strzelcy alpejscy z batalionu „Piemonte” ze składu Corpo Italiano di Liberazione. Dzisiaj dla odmiany armia Badoglia. Jesteśmy na północny wschód od Cassino.
Atak na Monte Marrone (1806 m n.p.m.) rozpoczął się o północy 31 marca 1944. W walce wręcz szczyt zdobyli włoscy strzelcy alpejscy. W Corpo Italiano di Liberazione (C.I.L. – Włoski Korpus Wyzwoleńczy) zgrupowano elementy 3. pułku bersalierów (bataliony XXIX i XXXIII oraz 1. kompania motocyklistów C.I.L.), batalion alpejski „Piemonte” i spadochroniarzy z Dywizji „Nembo”. Alpini osiągnęli podczas natarcia pełny sukces, ale spadochroniarze nie zdołali opanować wszystkich niemieckich pozycji. 2 kwietnia Niemcy wykonali silne rozpoznanie bojem i zostali zatrzymani 800 m od pozycji włoskich. O 5.30 dnia następnego rozpoczął się atak na większą skalę. Został on odrzucony dzięki prowadzonemu ostrzałowi i polu minowemu osłaniającemu włoskie pozycje. 10 kwietnia Monte Marrone zaatakowały trzy bataliony niemieckich strzelców alpejskich. Jeden z nich przedarł się na włoskie linie, co doprowadziło do walk wręcz w okopach i zagroziło wyparciem Włochów z zajmowanych pozycji. W porę przybyła świeża kompania włoskich Alpini i kontratakiem zażegnała niebezpieczeństwo. Ostrzał artylerii uniemożliwił Niemcom dosłanie posiłków i niebawem Włosi odzyskali wszystkie pozycje. Niebawem to C.I.L. przeszedł do natarcia po osi Monte Marrone, Monte Mare, dolina Venafrana, Picinisco, którą to miejscowość osiągnięto 28 kwietnia.