Storpedowanie krążownika „Capetown”
Pogrzeb brytyjskich marynarzy poległych na pokładzie krążownika HMS „Capetown”. Ostatnia część cyklu o MAS 213 i jego bliźniakach.
Zmiana kursu celu udaremniła atak MAS 216. Tymczasem MAS 213 zbliżył się na 500 m, wówczas krążownik ponownie zmieniał swój kurs, tak jak spodziewał się tego Valenza, nakazał dać całą naprzód i szybko zbliżał się do „Capetown”. Włosi znajdowali się na dystansie 300 m, kiedy wrogi okręt kończył zwrot. O 2.10 Valenza nakazał „Fuori!” i dwie torpedy ruszyły ku sylwetce krążownika. Po krótkim biegu, jedna z nich niewiele minęła dziób, druga, zbyt późno zauważona z pokładu „Capetown”, uderzyła prosto w rufową kotłownię, w górę wystrzelił wielki słup wody. Na jego pokładzie zginęło siedem osób, okręt położył się na trafioną burtę, do kadłuba wdarła się woda. Uszkodzenia były ciężkie, ale cios nie okazał się jednak śmiertelny, torpeda szła częściowo wynurzono i uderzyła zbyt wysoko, by zatopić cel.
Krążownik i towarzysząca mu jednostka natychmiast podeszły do siebie, otworzono wściekły ogień z dział i karabinów maszynowych, z „Capetown” w niebo wystrzeliły flary, gorączkowo poszukiwano autora podstępnego ataku. W tym czasie MAS 213 wykonał elegancki zwrot i z całą prędkością oddalał się na południe. „Capetown”, eskortowany przez „Indus” (niebawem także niszczyciele „Kimberley” i „Kingston”), był odprowadzany na holu „Parramatta” do Port Pudan. Po trudnej przeprawie osiągnięto ten port 10 kwietnia. Stamtąd okręt przeholowano aż do Bombaju, celem dokonania napraw, te potrwały ponad rok. „Capetown” do służby powrócił w lipcu 1942 r.
W drodze powrotnej MAS 213 doznał awarii swojego wysłużonego silnika, jednak wtedy był już w bezpiecznej odległości od zamieszania jakie spowodował. O 5.40 nawiązano kontakt z terytorialną obroną przeciwlotniczą Massauy (Difesa Contraerea Territoriale di Massaua), komunikując: „Tutaj Zeta 13, tej nocy o 2.15 storpedowaliśmy krążownik, trafiony. Mamy awarię dziesięć mil od Massauy. Niech żyją Włochy! Zeta 13”. Idący z niewielką prędkością MAS 213 osiągnął Massauę o 9.00, godzinę po MAS 216. Kuter pomału podążał przez port, załoga odniosła wielki sukces, jednak okoliczności były dramatyczne. Baza była już na skraju kapitulacji, rejon portu znajdował się pod ogniem artylerii. Trzy bliźniacze MAS były już przygotowane do samozatopienia. Dumne załogi złożyły raport o sukcesie contrammiraglio Bonetti (d-ca Regia Marina w Afryce Wschodniej). Stacja radiowa Abd el Kader przekazała meldunek o sukcesie do Włoch, swój ostatni, chwilę później została wysadzona w powietrze. Także załogi MAS 213 i 216 przystąpiły teraz do samozatopienia zwycięskich kutrów.
Massaua skapitulowała tego samego dnia. Kadłuby pięciu na poły zatopionych kutrów MAS wydobyto i zdemontowano w przeciągu kilku następnych miesięcy. Valenza za storpedowanie „Capetown” otrzymał Medaglia d’Argento al Valor Militare (Srebrny Medal Waleczności Wojskowej). Większość załogi MAS 213 dostała się do niewoli i w obozach spędziła resztę wojny. Wyjątkiem był secondo capo Di Ruzza, który po upadku Włoskiej Afryki Wschodniej, wraz z innymi, organizował wielką ucieczkę włoskich jeńców do neutralnej Arabii Saudyjskiej (nic nie wiem, bardzo ciekawy wątek). Tam trafił do obozu dla internowanych na wyspie El Uasta, gdzie spotkał także byłego dowódcę XXI Flottiglia MAS, capitano di corvetta Tabacco. W końcu jednak także Di Ruzza powrócił do niewoli (także nie wiadomo w jakich okolicznościach).
Motywacja przyznania drugiego najważniejszego włoskiego odznaczenia wojskowego guardiamarina Pietro Valenza brzmiała:
„Dowódca MAS na morzu oddalonym od Ojczyzny, w bolesnych godzinach dla losów naszej bandery, podczas nocnej akcji atakował z podobnymi jednostkami wrogi krążownik w czasie ofensywnego rejsu. Po unieruchomieniu w wyniku awarii MAS dowódcy formacji, poszedł samotnie do ataku, osiągnął ok. 400 m [od przeciwnika], trafiając torpedą krążownik, uszkadzając go ciężko i czyniąc go bezużytecznym. Zniknął pomimo ciężkiego ostrzału, demonstrując w całej akcji wysokiego ducha walki i wyważoną śmiałość. Morze Massauy, 7-8 kwietnia 1941”.