Sąsiedzkie kontakty Włoch i Etiopii
Erytrejscy Ascari z wizytą we Włoszech, prawdopodobnie jest to stacja kolejowa w Rzymie na początku XX wieku.
ETIOPIA – SAMOTNY ŻAGIEL
Włoskie posiadłości nie graniczyły ze sobą, leżały pomiędzy posiadłościami konkurencyjnych mocarstw – British Somalialandem i Cote Francaise des Somalis (Somali brytyjskie i francuskie). Włoskie posiadłości w Afryce na początku lat trzydziestych XX w. liczyły 2 mln km² i dwa miliony mieszkańców (odpowiednio Francji: 9 mln km² i 32 mln ludzi, Anglii: 14 mln km² i 35 mln ludności).
Etiopia była ostatnim niepodległym państwem afrykańskim, oprócz będącej pod silnym wpływem USA Liberii. Na jej terenie ścierały się wpływy brytyjskie i francuskie oraz coraz silniejsze włoskie. Włosi czuli się pokrzywdzeni, mimo udziału w I Wojnie Światowej po stronie zwycięskiej koalicji ich ambicje kolonialne nie zostały wynagrodzone. Na drodze dyplomatycznej Mussolini uzyskał od Wielkiej Brytanii spory pas terytorium tzw. Jubaland (Giubba) na pograniczu Somalia Italiana i jedną oazę na pograniczu Egiptu i Trypolitanii. Jednak była to kropla w morzu włoskich ambicji. Sam Mussolini kpił z tych posiadłości nazywając je „kolekcją pustyń”.
Jeszcze w 1923 r. Mussolini opowiadał się za przyjęciem Abisynii do Ligi Narodów, jako pierwszego kraju Afryki zamieszkanego przez czarnoskórą ludność. Brytyjczycy protestowali, uważali, że państwo w którym wciąż kwitnie niewolnictwo nie jest godne przyjęcia do towarzystwa cywilizowanych krajów. Niebawem okazało się jednak, że jeden z większych handlarzy niewolników w tym kraju jest szefem służby domowej brytyjskiego ministra pełnomocnego w Addis Abebie. Ministrowi natomiast nie podobało się, by pozbawić pracownika „oszczędności jego życia”.
Włosi dążyli do połączenia swoich terytoriów. Byłoby to możliwe, gdyby Francja lub Wielka Brytania odstąpiły część swoich terytoriów lub gdyby Etiopia odstąpiła chociaż część swojego obszaru. Włochy dążyły do podboju pod hasłami przeludnienia Włoch i konieczności zyskania terenów osiedleńczych. Włochów kusiły też pewne bogactwa naturalne występujące w Etiopii, np. wolfram.
Pojawienie się nowego gracza na scenie nie było w smak starym potęgom kolonialnym. Największą z nich było Imperium Brytyjskie, po I Wojnie Światowej zyskało milion mil kwadratowych powierzchni kosztem Niemiec i Turcji. Obejmowało teraz 1/4 obszaru kuli ziemskiej i 1/4 ludności świata.
W 1925 r. Mussolini nakazał zwiększyć siły militarne we włoskich posiadłościach w Afryce Wschodniej. Odpowiedzialnym za to został minister ds. kolonii Pietro Lanza di Scalea. 2 sierpnia 1928 Mussolini i rządzący Etiopią Ras Tafari (od dziecka znany jako Tafari Maconnen) zawarli traktat o przyjaźni i handlu. Zapewniał on Abisynii status państwa uprzywilejowanego w relacjach handlowych. Ras Tafari został nakłoniony do poszukiwania przyjaźni z Włochami. Była to jego polisa ubezpieczeniowa, która pozwalała mu wyeliminować, bez zagrożenia z zewnątrz, jego przeciwników wewnętrznych, w celu wzmocnienia władzy rządu centralnego i ostatecznie sięgnięcia po koronę cesarza. Napięcia wewnętrzne natychmiast zaczęły z kolei podsycać inne kraje europejskie, które poczuły się zagrożone traktatem.
Pomimo to Etiopczycy skupowali broń zewsząd, tylko nie z Włoch. Abisynia zawierała umowy na dostarczenie uzbrojenia min. z Francją, Belgią, Szwecją, Czechami czy Szwajcarią. Do początku lat trzydziestych udało się znacznie dozbroić półmilionową armię.
Córka nieżyjącego od 1913 r. Menelika II, Zauditu wyznaczyła rasa Harraru Tafari Maconnena na regenta. Od 1916 r. sprawował on faktyczną władzę. Nowy władca zazdrośnie strzegł swej władzy, którą pomagała mu utrzymać armia. Wiosną 1930 r. Ras Tafari utopił we krwi powstanie, którym dowodził ras Gugsa Olie (poległ w bitwie pod Debre Zebit). 2 listopada 1930 cesarzem Etiopii został ras Tafari Maconnen, przyjął on imię Hajle Selassje I.
Dotychczasowa treść artykułu: Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
