Oficerowie armii włoskiej
Tenente colonnello (podpułkownik) Gianturco myje dłonie przy studni, front włosko-grecki, wiosna 1941 r. [zdjęcie ze zbiorów Archivio Centrale dello Stato].
Corocznie część oficerów rezerwy była powoływana do służby i na szkolenia, najczęściej latem. Zimą odbywały się natomiast zajęcia teoretyczne. W czasach pokojowych liczba powołanych sięgała 20-30 tysięcy. Gdy armię wzmacniano przez werbunek uprzednio wyszkolonych roczników, powoływano do służby proporcjonalną liczbę oficerów rezerwy.
Awans do stopnia pułkownika odbywał się według stażu służby. O awansie na wyższe stopnie decydowała lista indywidualnych zasług. System awansowania oficerów rezerwy był jasno określony, zdarzało się jednak, że pozycja społeczna odgrywała istotną rolę przy otrzymaniu nominacji. W czasie mobilizacji świeża kadra oficerska obejmowała dowództwo w ośrodkach szkolenia, zastępując tym samym starszych wiekiem oficerów, którzy awansowali wówczas automatycznie.
Każdy oficer miał prawo do ordynansa, który pełnił poniekąd funkcję adiutanta dostarczającego pocztę i rozkazy oraz wykonującego różne posługi (gotowanie, rozbijanie namiotu itp.). Ordynansami zostawali ochotnicy i byli zwolnieni z rutynowych zajęć i pełnienia warty.
Zwłaszcza oficerowie zawodowi posiadali na ogół dobrą znajomość wojskowego rzemiosła. Przed II Wojną Światową eliminowano ze służby oficerów nieudolnych, głównie niższego stopnia. Zwłaszcza w Regio Esercito trafiali się jednak oficerowie zacofani, odnoszący się niechętnie do wszystkich innowacji i nowoczesnych koncepcji.