Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  •   » włoska Regia Marina »
sie
18

Kapitulacja Włoch

Kapitulacja okrętu podwodnego „Nichelio”, okolice alianckiego przyczółka pod Salerno.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860

——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

8 września 1943 roku Włochy skapitulowały. IV artykuł układu o zawieszeniu broni przewidywał, że włoska flota i lotnictwo udadzą się do wskazanych przez aliantów baz i tam ulegną rozbrojeniu. O 18.30 Radio Algier ogłosiło zawieszenie broni pomiędzy Włochami i aliantami, niebawem wiadomość potwierdził rząd marszałka Badoglio. Maricosom nakazało natychmiastowe przerwanie działań bojowych włoskim okrętom podwodnym. Podczas poranka 9 września wysyłano wiadomości nakazujące okrętom w morzu osiągnięcie portów kontrolowanych przez aliantów, najczęściej była to Augusta lub Malta.

Część floty uległa samozatopieniu, taki koniec czekał także okręty podwodne. Przebywający w remoncie „Ambra” zatonął w La Spezia, został odzyskany przez Niemców, ale w 1944 r. ponownie zatonął w wyniku nalotu. W tym samym porcie w remoncie przebywał także „Antonio Bajamonti”, nie został odzyskany. „Aradam” taki los spotkał w Genui, przechodził tam remont, był także dostosowywany do przewozu S.L.C. (żywych torped). Okręt został odzyskany i przekazany odradzającej się w Repubblica Sociale Italiana X Flottiglia MAS, miał zostać użyty do transportu środków szturmowych, 4 września 1944 podczas nalotu zatonął w Genui. Naprawy na „Argo” prawie były na ukończeniu, gdy 10 września do Monfalcone wkroczyli Niemcy. Dowodzący stocznią maggiore del Genio Navale Oreste Bambini nakazał zatopienie wszystkich jednostek znajdujących się w porcie. Niemcy odzyskali „Argo”, jego kadłuba używano jako barki. 25 maja 1945 okręt został ponownie uszkodzony w wyniku bombardowania. Po wojnie wrak odzyskano, a w 1948 r. rozebrano w miejscowej stoczni. FR.113 (były francuski „Requin”) poddawany był pracom w Genui, tam zatopiła go załoga. Niemcy odzyskali wrak i rozebrali. W La Spezia swój żywot zakończył remontowany okręt „Sirena”. 9 września, także w Spezii, zatopiono „Volframio”. Niemcy wydobyli okręt, ale w 1944 r. jego los przypieczętowało alianckie bombardowanie.

Samozatopiono także nowe okręty. „Murena” (capitano di corvetta Luigi Longanesi Cattani) na początku października miał dostarczyć cztery motorówki typu M.T.R. do Gibraltaru. 8 września okręt przechodził kolejne testy na morzu w rejonie La Spezia, gdy powrócono do portu okazało się, że ogłoszono w nim alarm. Całkowicie nowa jednostka, wodowana ledwie 25 sierpnia 1943, została zatopiona przez załogę. Niemcy odzyskali okręt i nadali mu własne oznaczenie U.IT.6, przeprowadzili go do Genui, gdzie podczas nalotu zatonął 4 września następnego roku. W 1947 r. wrak „Mureny” trafił na złom. „Sparide” oficjalnie wszedł do służby w Regia Marina 7 sierpnia 1943, jednak w dniu kapitulacji nie był jeszcze gotowy, by wyjść w morze. Załoga zatopiła go w La Spezia. Został odzyskany przez Niemców i oznaczony jako U.IT.5, celem naprawy przeprowadzono go do Genui, gdzie 4 września 1944 zatopiły go alianckie samoloty.

Niektóre jednostki przejęl Niemcy. „Beilul” został zaskoczony kapitulacją w suchym doku w Monfalcone. Został zajęty przez Niemców i użytkowany jako barka do przewozu paliwa. Następnie postanowiono przywrócić go do służby, prace prowadzono w okresie marca-kwietnia 1944 r., planowano wysłać go do francuskiego Bordeaux, gdzie znajdowała się włoska baza Betasom. Jego załogę stanowili Włosi. W maju 1944 r. „Beilul” w wyniku ataku lotniczego zatonął w Monfalcone. W korsykańskim porcie Bonifacio w ręce Niemców trafił „Rismondo”, w tym samym miesiącu okręt przeniesiono do sąsiedniego Cala Catena i zatopiono na płytkich wodach. Identyczny los spotkał okręt „H.6”, także przejęty w Bonifacio. „Nautilo” wszedł do służby 25 czerwca 1943, w dniu kapitulacji przepłynął z Monfalcone do Wenecji. 11 września pozbawiony uzbrojenia okręt wyszedł ponownie w morze, tam był świadkiem zatopienia przez niemiecki torpedowiec S 54 włoskiego niszczyciela „Quintino Sella”. Z powodu awarii musiał powrócić do Wenecji, tam przejęli go Niemcy. Przemianowany na U.IT.9 przeszedł do Poli, gdzie 9 stycznia 1944 zatonął w wyniku nalotu. Po zajęciu Poli odzyskali go Jugosłowianie i w 1949 r. przywrócili do służby pod nazwą „Sava”. W służbie pozostał do 1967 r.

Z 45 sprawnych 8 września 1943 sommergibili część osiągnęła porty nadal będące w włoskich rękach, lub te zajęte przez aliantów. W kolejnych dniach 22 jednostki osiągnęły Maltę, były to: „Alagi”, „Atropo”, „Axum”, „Bandiera”, „Bragadin”, „Brin”, „Corridoni”, „Galatea”, „Giada”, „H1”, „H2”, „H4”, „Jalea”, „Marea”, „Menotti”, „Nichelio”, „Onice”, „Platino”, „Settembrini”, „Squalo”, „Vortice” i „Zoea”. Okręty wysłano początkowano na różne czasowe kotwicowiska, a następnie większość z nich zgrupowano w Zatoce Sliema w maltańskim porcie Marsa Muscetto. 6 października Maltę na holu z Bizerty osiągnął ostatni z sommergibili – „Turchese”.

Ostatnim aktem historii włoskiej broni podwodnej walczącej przeciwko aliantom był los „Topazio” (tenente di vascello Pier Vittorio Casarini). Po ogłoszeniu kapitulacji Włoch okręt otrzymał rozkaz zejścia na 80 m i oczekiwania do 8.00 dnia następnego. Wówczas rozkazy nakazywały wywieszenie na peryskopie włoskiej bandery i czarnej flagi, symbolizującej kapitulującą jednostkę Regia Marina. Nocą 10 września, od idących w celu kapitulacji do portu Bone sommergibili „Diaspro”, „Marea” i „Turchese”, odłączył się „Topazio”. Porucznik Casarini nakazał opuścić flagę oznaczającą kapitulację. 12 września 1943 Brytyjczycy zatopili zbuntowany okręt. Jednostka znajdowała się 20 km na południowy zachód od sardyńskiego przylądka Carbonara, w pozycji 38°39′ N i 9°22′ E. Wówczas „Topazio” został zaatakowany przez Sunderlanda i trafiony bombą, po czym szybko zatonął. Lotnicy meldowali atak na idący w wynurzeniu okręt podwodny, nie noszący wymaganych oznaczeń. Kilku członków załogi opuściło pokład, ale nie uratowano żadnych rozbitków. Zginął dowódca, pięciu innych oficerów oraz 43 podoficerów i marynarzy.

Po kapitulacji Włoch flota walczyła nadal, częściowo po stronie aliantów i w dużo mniejszym wymiarze po stronie Osi. Jednak są to już zupełnie odmienne tematy, które należy rozpatrzyć osobno. Włoska broń podwodna walcząca na Morzu Śródziemnym często oceniana jest bardzo niekorzystnie. Z pewnością włoskich marynarzy nie można oskarżyć o tchórzostwo, bardzo niewiele włoskich okrętów uległo nie próbując nawiązać walki, wielokrotnie tocząc ją w sytuacji beznadziejnej, ponosząc przy tym ciężkie straty w ludziach. Mało efektywne działania sommergibili wynikają z różnorakich elementów, z którymi czytelnik wielokrotnie spotkał się w niniejszym opracowaniu, specyfiki operacji prowadzonych na zamkniętym akwenie, gdzie niezwykle efektywne okazało się lotnictwo, własnej słabości – być może niewłaściwie postawiono zadania włoskim podwodnikom, konsekwencją czego było niewłaściwe szkolenie załóg i dowódców. Jednak najważniejszym czynnikiem była siła przeciwnika z jakim przyszło się Włochom zmierzyć, rosnąca wraz z trwaniem konfliktu. Zwłaszcza dla słabych gospodarczo Włoch II wojnę światową należało rozstrzygnąć szybko, albo nigdy nie brać w niej udziału. Historia sommergibili na Mare Nostrum jest kolejnym przykładem na to, że jak często powtarza się w Italii – była to walka myszy ze słoniem…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 18 sierpnia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags:
sie
16

Ostatnie patrole po stronie Osi

Zatoka Sliema w maltańskim porcie Marsa Muscetto, ostatnia dekada września 1943 r. Widoczne 19 z 22 sommergibili, które w dniach po ogłoszeniu kapitulacji Włoch osiągnęły brytyjską bazę na wyspie. Na pierwszym planie od lewej widoczne są: „Corridoni”, „Atropo”, „Bandiera”, „Settembrini”, „Onice”, „Galatea”, „Zoea”, „Bragadin”, „Brin”, prawdopodobnie „Axum”, „Alagi”, „Menotti”, „Squalo”, „H.4” i „Nichelio”. Głębiej, także od lewej, znajdują się „H.2”, prawdopodobnie „Jalea”, a jeszcze dalej „Platino” i „Vortice”. Brakuje kotwiczących w innym miejscu „Giada”, „Marea” i „H.8”.

UWAGA: Ruszyły prace nad korektą książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941!

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860

——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

3 sierpnia 1943 roku „Argento” (tenente di vascello Leo Masina) został zatopiony w pobliżu Pantelleri przez amerykański niszczyciel USS „Buck” (DD-420). Włosi kierowali się ku Zatoce Syrta. 21 lipca okręt opuścił La Maddalenę i początkowo skierował się ku Sycylii. Już w Cieśninie Messyńskiej Włochów trzema torpedami atakował aliancki okręt podwodny. Pechowej nocy dostrzeżono światła jednostki pływającej, jak się okazało był to „Buck”, który eskortował konwój sześciu statków z Sycylii do Algieru. Włoski okręt został wykryty, wypłoszony z wody przy pomocy bomb głębinowych i samozatopiony przez załogę na pozycji 36°52’ N i 12°8’ E. W walce śmierć poniosło sześciu Włochów, 45 wziął na pokład „Buck”.

W sierpniu 1943 r. 12 misji wykonało 11 sommergibili. Nie osiągnięto żadnych pozytywnych rezultatów. Na wodach wokół Sycylii operowały „Giada”, „Nichelio” i „Diaspro”. Między 17-21 sierpnia „Settembrini” i „Jalea” patrolowały jońskie wybrzeże Kalabrii. Pomiędzy 3-20 sierpnia „Galatea” i „Sirena” operowały pomiędzy Ras el Tin i Zatoką Sallumską. 3 sierpnia „Mamelli” wysadził w pobliżu Bengazi grupę komandosów z Pułku Piechoty Morskiej „San Marco”. Okręt nie podjął ludzi powracających z akcji, gdyż został poddany intensywnym atakom wrogich samolotów.

W 1943 r. sommergibili w 19 misjach przewiozły 818,7 ton zaopatrzenia (ten sam artykuł podaje także 1256,1 t…). Od początku wojny wykonano razem 156 misji transportowych, w których przewieziono łącznie 10 782,2 t (różne materiały, paliwo, żywność i amunicja). Średnia przewożonego zaopatrzenia wynosiła 70,9 t na rejs. Były to niewielkie ilości, właściwie bez wpływu na toczące się działania wojenne. Wspomniany tonaż odpowiadał trzem-czterem załadowanym ówczesnym statkom handlowym. W czasie przeprowadzania misji zaopatrzeniowych zatonęły „Caracciolo”, „Saint Bon”, „Sciesa”, „Narvalo” i „Santarosa”. Należy oczywiście pamiętać o tym, że nawet te skromne materiały mogłyby do Afryki nigdy nie dotrzeć, ruch nawodny był bowiem paraliżowany przez flotę i lotnictwo przeciwnika. Z tych samych powodów także Royal Navy wykonywała podobne misje, wysyłając niewielkie ilości istotnych materiałów na Maltę.

W związku z alianckim lądowaniem w Kalabrii i kolejnym planowanym desantem w rejonie Salerno w okresie 1-8 września zwiększyła się aktywność sommergibili. W tym okresie 22 jednostki wykonały 29 misji. Pomimo zawartego 3 września 1943 w Cassabile porozumienia w sprawie zawieszenia broni włoskie okręty miały wypełniać normalnie swoje zadania. Nie chciano w ten sposób budzić podejrzeń Niemców. „Alagi”, „Brin”, „Diaspro” i „Marea” zajęły pozycje w Zatoce Salerno. „Manara”, „Menotti”, „Onice”, „Settembrini”, „Vortice” i „Zoea” rozlokowano wzdłuż wschodnich wybrzeży Kalabrii i Sycylii. Operujące z Crotone miniaturowe okręty podwodne „CB 8”, „CB 9” i „CB 10” rozlokowano pomiędzy Przylądkiem Colonne a Punta Alice. 7 września w dolnej części Morza Tyrreńskiego rozmieszczono „Alagi”, „Brin”, „Diaspro”, „Giada”, „Galatea”, „Marea”, „Nichelio”, „Platino”, „Turchese”, „Topazio” i „Velella”, w tym samym okresie na Morze Jońskie wysłano „Bandiera”, „Bragadin”, „Jalea” i „Squalo” gdzie dołączyły do sześciu jednostek będących już w tej okolicy.

7 września port w Neapolu opuścił „Velella” (tenente di vascello Mario Patanè). Około 20.00, w rejonie na zachód od Przylądka Licosta, sommergibile zaatakował brytyjski okręt podwodny HMS „Shakespeare”. Brytyjczycy znajdowali się wówczas pomiędzy dwoma sommergibili, drugim okrętem włoskim był „Benedetto Brin”. Włosi płynęli kursem równoległym do przeciwników. Zaatakowano „Velellę”, widoczną wyraźnie na tle zachodzącego słońca. „Brin” płynął bliżej wybrzeża i był trudniejszym celem. Brytyjczycy odpalili sześć torped. „Velella” trafiony co najmniej jedną torpedą, a pisze się także o czterech, poszedł na dno wraz z całą załogą na pozycji 40°15’ N i 14°30’ E. Zginął dowódca, pięciu innych oficerów oraz 44 podoficerów i marynarzy. Był to ostatni z 65 sommergibili Regia Marina zatopionych na Morzu Śródziemnym podczas walk z aliantami.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 16 sierpnia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags:
sie
15

Polowanie na bliźnięta

Transportowy okręt podwodny „Remo” podczas wodowania.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860

——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

15 lipca 1943 roku utracono nowy transportowy okręt podwodny „Remo” (tenente di vascello Salvatore Vassallo), w Zatoce Tarenckiej zatopił go salwą czterech torped HMS „United”. Okręt wszedł do służby 19 czerwca tego roku, szkolenie jego załogi i testy samej jednostki skrócono do minimum, „Remo” był pilnie potrzebny do przewozu metali i minerałów z Sardynii. O 9.30 sommergibile opuścił Tarent i kierował się ku Neapolowi. Alianci byli poinformowani o tym rejsie, do zatopienia „Remo” przygotowali okręty podwodne i samoloty. Podwodny transportowiec uznano za cel priorytetowy, rozwój okrętów tego typu mógł być korzystny dla państw Osi. O 18.30 „United” wystrzelił cztery torpedy, jedna okazała się celna posyłając transportowiec na dno na pozycji 39°19’ N i 17°30’ E. Dowódcę i dwóch innych ludzi znajdujących się w kiosku siła wybuchu wyrzuciła do wody, z załogi znajdującej się pod pokładem uratował się jedynie sergente Dario Cortopassi. Z okrętem zginęło pięciu oficerów oraz 50 podoficerów i marynarzy.

W dniach 14-18 lipca 1943 operację „M.T.R.” przeprowadził „Ambra” (capitano di corvetta Renato Ferrini), który w metalowych cylindrach miał dostarczyć trzy wybuchowe motorówki M.T.R. do zajętych przez aliantów Syrakuz, operację przerwano. Okręt wyszedł z portu La Spezia. W pierwszych godzinach 18-go, 45 Mm na południe od Przylądka Spartivento, „Ambra” został uszkodzony przez patrolujący wrogi samolot zwalczania okrętów podwodnych. Włosi udali się celem naprawy uszkodzeń do Messyny.

18 lipca, w rejonie Syrakuz, „Platino” (tenente di vascello Vittorio Patrelli-Campagnaro) dostrzegł tuż przed 14.00 dwie korwety, które eskortowały parowiec ok. 8000 BRT. Statek został trafiony i uszkodzony torpedą elektryczną wystrzeloną przez Włochów.

Tego samego dnia dopełnił się los drugiego z bliźniaczych okrętów transportowych. Krótko po 18.00 „Romolo” (capitano di corvetta Alberto Crepas) został zaatakowany w pobliżu kalabryjskiego wybrzeża przez wrogi samolot. Zrzucono kilka bomb głębinowych, które uszkodziły sommergibile. Po południu 15 lipca jednostka opuściła Tarent i kierowała się do Neapolu. Los okrętu jest nieznany, najpewniej zatonął w wyniku uszkodzeń doznanych w tym ataku. Wraz z „Romolo” zaginęło 60 włoskich marynarzy.

20 lipca ORP „Dzik” miał udaremnić w pobliżu Malty atak włoskiego okrętu podwodnego na HMS „Unshaken”. Brytyjski okręt miał spotkać się z „Dzikiem” o świcie. Poprzedniego wieczoru widząc sylwetkę okrętu podwodnego zdradził swoją pozycję, błędnie identyfikując widziany okręt jako „Dzika”. Polscy marynarze natychmiast uruchomili syreny i lampy sygnałowe. Brytyjski okręt pośpiesznie zmienił kurs, salwa czterech torped z „Dzika” miała skutecznie odstraszyć Włochów od celu. Rzekomo miało chodzić o sommergibile „Ascianghi”, dostępna autorowi włoskojęzyczna literatura milczy na temat podobnego zdarzenia.

O 15.00 23 lipca, 10 Mm od Augusty, wspominany wyżej „Ascianghi” (sottotenente di vascello Mario Fiorini) próbował ataku na zespół alianckich krążowników i niszczycieli. Włosi wystrzelili dwie torpedy, trafiając w rufę i uszkadzając krążownik HMS „Newfoundland”. Zginęła jedna osoba, a okręt do 1944 r. został wyłączony ze służby. Około 16.00, 30 Mm na południowy wschód od Augusty, włoski okręt został zatopiony przez brytyjskie niszczyciele „Eclipse” i „Laforey”. Obrzucany bombami głębinowymi opadł daleko poniżej bezpiecznej głębokości, w końcu jedynym ratunkiem okazało się wynurzenie. Na powierzchni „Ascianghi” dostał się pod morderczy ostrzał przeciwnika. Wielu członków załogi zginęło lub odniosło rany, kto był w stanie pospiesznie skakał do wody. W końcu okręt zatonął rufą. Zginęło 23 Włochów, 27 dostało się do niewoli.

24 lipca 1943 „Pietro Micca” (tenente di vascello Paolo Scrobogna) opuścił Tarent i płynął do Neapolu trasą dookoła Sycylii. Trwał odwrót z wyspy, dlatego rejs przez patrolowaną przez lotnictwo Cieśninę Messyńską był niemożliwy. Nocą 27/28 lipca okręt znalazł się koło przylądka Spartivento (Kalabria). Musiał wówczas zawrócić z powodu awarii. Zgodnie z rozkazem miał spotkać się z jednostką eskortową, która miała go odprowadzić do Tarentu, koło przylądka Santa Maria di Leuca. Brytyjczycy czytali włoskie rozkazy. Na miejscy rankiem 29 lipca czekał w zanurzeniu brytyjski okręt podwodny „Trooper”. Ok. 6.05 Brytyjczycy wystrzelili pełną salwę dziobową. Uzyskano trafienie za kioskiem. „Micca” zatonął ok. 3 Mm od przylądka Santa Maria di Leuca. 18 z 72 ludzi zdołało się uratować, w tym dowódca Paolo Scrobogna. Rozbitków ocalił patrolowiec „Bormio”.

W lipcu 1943 r. działania sommergibili koncentrowały się na wodach okalających Sycylię. W tym miesiącu 17 okrętów wykonało 34 misje. „Alagi”, „Nichelio” i „Nereide” jako pierwsze dotarły w rejon wyspy, następnie przybyły „Turchese” i „Diaspro”, a 10-go w morze wszyły także „Argo”, „Acciaio”, „Bronzo”, „Brin”, „Flutto” i „Velella”. W ten rejon wysłano także „Alagi”, „Nichelio” i „Nereide”, które uprzednio patrolowały na południe od Sardynii, oraz „Beilul”, który znajdował się na północ od wybrzeży Cyrenajki. W ostatnich dniach miesiąca „Diaspro” i „Argento” przeprowadziły ofensywne rejsy po szlakach morskich prowadzących na Sycylię, sukcesów nie zanotowano. Cztery okręty Typu H oraz „Zoea” prowadziły misje defensywne i zwalczania okrętów podwodnych u wybrzeży Italii. Regia Marina poniosła największe straty w broni podwodnej.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 15 sierpnia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags:
sie
06

Rzeź u wybrzeży Sycylii

Wzięty do niewoli sommergibile „Bronzo” holowany przez trałowiec HMS „Seaham” w stronę Syrakuz.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860

Ważne 2: Książka BETASOM do wyczerpania nakładu dostępna u mnie za jedyne 17,5 zł.
——————————————-
Mussolini’s War series:
East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV
Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC
France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:
Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

10 lipca 1943 alianci wylądowali na Sycylii. Nad brzegi wyspy wysłano początkowo 12 sommergibili. Mimo patroli jednostek nawodnych i rojących się na niebie samolotów alianckich, każdy z tych okrętów przeprowadził przynajmniej atak torpedowy. Siedem z nich zgłosiło zatopienia lub uszkodzenia. W dniu lądowania „Velella” (tenente di vascello Mario Patané) skutecznie odparł atak z powietrza. Dwa dni później okręt zawrócił z powodu awarii do Tarentu, po drodze uratował pięciu włoskich lotników z zestrzelonego w pobliżu Przylądka Colonne samolotu torpedowego.

11 lipca na dno, wraz z 49 członkami załogi, poszedł „Flutto” (tenente di vascello Francesco Caprile). Pomiędzy Acireale i Katanią, na pozycji 37°34’ N i 15°43’ E, zatopiły go brytyjskie kutry torpedowe MTB 640, MTB 651 i MTB 670. Okręt opuścił dzień wcześniej korsykański port Bonifacio, była to jego pierwsza misja bojowa. Sommergibile stoczył z Brytyjczykami zaciętą walkę na powierzchni, przeciwnik zwalczał Włochów ogniem broni maszynowej, torpedami i bombami głębinowymi. Załoga „Flutto” odpowiedziała ogniem z broni maszynowej, raniono lub zabito 17 ludzi z załóg kutrów torpedowych, w większości z MTB 640 i MTB 651, na pokładzie MTB 670 był tylko jeden lekko ranny marynarz. W pewnej chwili MTB 670 ruszył na pełnej prędkości w stronę „Flutto”, strzelając ze wszystkich luf. Włosi odpowiadali ogniem, próbowali zejść pod wodę. Artylerzyści pozostali na pokładzie do ostatniej chwili, ewakuując się, gdy okręt już się zanurzał. W miejscu w którym zniknął „Flutto”, MTB 670 zrzucił wszystkie cztery bomby głębinowe jakie posiadał, nastawiono je na eksplozje na głębokości 15-30 m. Brytyjczycy nie dostrzegli żadnych śladów zatopienia okrętu i oddalili się wykonywać swoje zadania patrolowe. Zgłoszono jedynie uszkodzenie wrogiej jednostki. Opisane starcie jest ostatnim śladem po sommergibile „Flutto”. 6 sierpnia okręt uznano za zaginiony.

12 lipca „Bronzo” (tenente di vascello Antonio Gherardi) został wzięty do niewoli w okolicy Syrakuz przez brytyjski trałowiec „Seaham” (d-ca Robert E. Brett). Już pierwszego dnia idący z Pozzuoli sommergibile zdołał uniknąć manewrem czterech torped wystrzelonych przez okręt podwodny przeciwnika. Pechowego dnia usłyszano odgłosy śrub, jak uważano były to okręty wroga. „Bronzo” ok. 13.00 wyszedł na głębokość peryskopową w samym środku wrogiej formacji. Wokół znajdowały się trałowce „Seaham”, „Boston”, „Cromarty” i „Poole”. Włosi padli ofiarą gwałtownego polowania pod wodą i po wynurzeniu starli się na bliskim dystansie z przeciwnikiem. Zginęło ośmiu lub dziewięciu Włochów, w tym dowódca i drugi oficer sottotenente di vascello Giuseppe Pellegrini. Okręt został ciężko uszkodzony, a na jego pokład dokonano abordażu. 36 Włochów dostało się do niewoli, trałowiec „Seaham” doholował okręt podwodny do portu w Syrakuzach.

13 lipca ok. 20.20, na północ od Cieśniny Messyńskiej, w rejonie Przylądka Vaticano, zmierzający na południe „Acciaio” (tenente di vascello Vittorio Pescatore) został storpedowany i zatopiony przez okręt podwodny HMS „Unruly”. 10 lipca sommergibile opuścił La Maddalenę, później nie było od niego już żadnych wiadomości. W stronę Włochów z dystansu 2700 m wystrzelono cztery torpedy, według zapisów w dzienniku pokładowym „Unruly” w krótkich odstępach czasu w cel trafiły wszystkie cztery. Wraz z „Acciaio” na dno poszło 46 członków jego załogi, zatopienie miało miejsce na pozycji 38°35’ N i 15°49’ E.

Nocą 13 lipca „Nereide” (tenente di vascello Renato Scandola) został zaatakowany na południe od Augusty przez brytyjskie niszczyciele „Echo” i „Ilex”, zmuszony do wynurzenia i o 7.05 zatopiony przez ostrzał artyleryjski z tych jednostek. Poprzedniego dnia okręt natrafił na grupę niszczycieli ostrzeliwującą ląd w rejonie Taorminy. Po zejściu pod wodę Włosi wystrzelili trzy torpedy w stronę jednego z okrętów. Zanurzając się głębiej usłyszano na pokładzie „Nereide” dwie głośne eksplozje. Niestety, nie potwierdzono żadnego sukcesu. Nocą sommergibile natknął się na ogółem trzy niszczyciele, które patrolowały w poszukiwaniu okrętów podwodnych. Włosi zeszli pod wodę, ale zostali wykryci. „Nereide” poddano długiemu bombardowaniu z użyciem bomb głębinowych. W końcu okręt musiał się wynurzyć, natychmiast dostał się pod ogień z wrogich jednostek, padli ranni i zabici. Ocalali skakali do wody, niedługo po tym okręt zatonął ok. 40 Mm od Augusty. Zginęło 21 członków załogi „Nereide”, resztę podjęły z wody „Echo” i „Ilex”.

14 lipca „Nichelio” (tenente di vascello Claudio Celli) uszkodził ostrzałem z broni maszynowej brytyjski kuter torpedowy MTB 641. Po południu 19 lipca, w rejonie Przylądka Passaro, ten sam okręt wystrzelił dwie torpedy w stronę frachtowca ocenianego na ok. 8000 BRT, eskortowanego przez dwie korwety. Włosi twierdzili, że jedna z torped co najmniej uszkodziła statek, strona aliancka nie potwierdziła tych roszczeń.

15 lipca, 34 Mm od Syrakuz, „Dandolo” (tenente di vascello Aldo Turcio) odpalił z dystansu 2000 m cztery torpedy w stronę wrogiej formacji, dwóch większych jednostek i czterech niszczycieli. Ciężko uszkodzony został krążownik przeciwlotniczy HMS „Cleopatra” (5500 ton), zginęło 23 ludzi. Okręt przeszedł pierwsze naprawy na Malcie, później udał się do Stanów Zjednoczonych, do służby powrócił w listopadzie 1944 r. Następnego dnia „Dandolo” zaatakowała Catalina, strzelcy zdołali poważnie uszkodzić napastnika, ten jednak zdołał zrzucić bomby. Uszkodzony sommergibile odszedł celem naprawy do Crotone.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 6 sierpnia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags:
sie
04

Cisza przed burzą

Amerykańskie bombowce B-24 podczas nalotu na sardyński port La Maddalena, podczas którego trafiono ciężki krążownik „Trieste”, 10 kwietnia 1943 roku.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:
East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV
Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC
France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:
Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

23 marca 1943 roku, 6,5 Mm w namiarze 205° od latarni morskiej San Vito (Zatoka Tarencka), utracono okręt podwodny „Delfino”. Okręt zderzył się z pilotem portowym, gdy znajdował się na „drodze bezpieczeństwa” (wł. rotta di sicurezza) i kierował się ku Auguście. O 13.15., prawdopodobnie w wyniku awarii steru sommergibile, „Delfino” wykonał gwałtowny i niekontrolowany zwrot, przeciął drogę pilota, a ten uderzył w rufę okrętu. „Delfino” zatonął gwałtownie w ciągu paru minut. Wraz z okrętem na dno poszedł główny mechanik capitano del Genio Navale Giuseppe Serafica oraz 27 podoficerów i marynarzy.

Pogarszająca się sytuacja na froncie tunezyjskim miała wpływ także na zmniejszenie aktywności sommergibili, które w marcu przeprowadziły zaledwie 10 misji (wykonało je tyleż okrętów). „Brin”, „Mocenigo” i „Dandolo” były rozlokowane wzdłuż algierskiego wybrzeża. Następnie zmieniły je „Gorgo” i „Nichelio”. „Aradam” i „Ascianghi” były aktywne w Zatoce Syrta. Nocą 2 lutego „Ascianghi” wystrzelił trzy torpedy w stronę wrogiego konwoju, następnie musiał przerwać kontakt, by ujść przed kontratakiem jednostek eskorty. Następnie miejsce tych dwóch okrętów zajęły „Sirena” i „Topazio”. Jedyną misję w wschodniej części Morza Śródziemnego, na wschód od Cypru, przeprowadził „Beilul”.

10 kwietnia miał miejsce nalot 84 „Liberatorów” na La Maddalenę na Sardynii. W wyniku ataku zatonął krążownik „Trieste” (w listopadzie 1942 r. został uszkodzony przez okręt podwodny „Utmost”, przebywał w remoncie). Utracono także kutry torpedowe MAS 501 i 503. Ciężko uszkodzony został krążownik „Gorizia”, uszkodzono też sommergibile „Mocenigo”. Jeden członek załogi okrętu podwodnego zginął, a dwóch zostało ciężko rannych. Przez kilka dni naprawy odbywały się w Castellamare di Stabia, a następnie okręt przeszedł do Cagliari.

W Tunezji trwały zdecydowane postępy wojsk alianckich, walki na froncie afrykańskim miały się ku końcowi. W kwietniu 1943 r. ponownie mało aktywne były sommergibili. Siedemnaście misji wykonało tyleż okrętów. Nie poniesiono strat, nie odnotowano też sukcesów. „Nichelio”, „Gorgo”, „Axum”, „Velella” i „Accaio” patrolowały pomiędzy przylądkiem Cap de Fer (Ras El Hadid) i równoleżnikiem biegnącym w rejonie Majorki. W połowie miesiąca znajdowały się tam zaś „Argo”, „Velella” „Dandolo” i „Topazio”. W podobnym okresie w dyspozycji do zadań obronnych oczekiwały w pobliżu Oristano na Sardynii „Brin”, „Platino”, „Argento” i „Giada”. „Corridoni” i „Menotti” przewiozły amunicję i inne materiały na Lampedusę. Z powodu złych warunków meteorologicznych „Volframio” przerwał swoją misję transportową, podczas której miał też wysadzić komandosów na algierskim wybrzeżu.

W maju 1943 r. utracono sommergibile „Gorgo” (capitano di corvetta Innocenzo Ragusa). Okręt zaginął bez śladu podczas marszu do wyznaczonej strefy na północ od Przylądka Carbon. Okoliczności jego utraty nie są znane. 14 maja o 22.00 opuścił Cagliari. Prawdopodobnie to „Gorgo” podjął próbę ataku na amerykański konwój GUS-7A 21 maja. Wówczas to, po godzinie 17.00, niszczyciel USS „Nields” został zaalarmowany przez brytyjski samolot rozpoznawczy o przebywającym w okolicy konwoju zagrożeniu. Amerykanie wykryli okręt, o 17.41 zrzucili czwartą i ostatnią salwę bomb, po czym zaobserwowali plamy ropy na powierzchni wody. Jest więc prawdopodobnym, że taki był koniec kapitana Ragusy, czterech innych oficerów oraz 42 podoficerów i marynarzy.

O 14.45 13 maja 1943 utracono „Mocenigo”, który zatonął w porcie Cagliari w wyniku bombardowania lotniczego przeprowadzonego przez USAAF. Trafiony kilkoma bombami okręt poszedł na dno, zginęło pięciu członków jego załogi.

Także w maju 1943 r. bardzo mało aktywne były sommergibili. „Topazio”, „Dandolo”, „Gorgo” i „Nichelio” operowały na zachód od Sardynii. „Onice” i „Ametista” wykonywały rejsy wymierzone w ruch w Zatoce Syrta. Cztery przestarzałe okręty Typu H wykonały 12 rejsów na zwalczanie wrogich okrętów podwodnych i zwiadowczych w Zatoce Liguryjskiej.

5 czerwca przyniósł ciężki nalot RAF na La Spezie. Uszkodzony został m.in. pancernik „Vittorio Veneto”, który musiał być odprowadzony do Genui. Port był bowiem tak zniszczony, że nie było warunków do wykonania napraw. Bomby trafiły też pancerniki „Littorio” i „Roma”. W wyniku tego nalotu zatonął, trafiony pojedynczą bombą, sommergibile „H.8”, którego wrak wydobyto i używano jako pontonu do ładowania energii elektrycznej.

W czerwcu 1943 r. działalność sommergibili była ograniczona do Morza Sardyńskiego, wybrzeża algierskiego i Zatoki Syrta. Na zachodzie akwenu operowały początkowo „Brin” i „Alagi”, następnie „Argo” i „Acciaio”, a od 20-go także „Bronzo”, „Platino” i „Argento”. „Brin” i „Argo” bezskutecznie atakowały konwoje, odpowiednio w okolicy Przylądka Carbon i Zatoce Philippeville. „Galatea” i „Beilul” patrolowały w Zatoce Syrta. „Atropo” i „Sirena” wykonały ostatnie misje przewozu materiałów w historii Regia Marina, okręty przewiozły 49,6 t materiałów na Lampedusę.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 4 sierpnia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags:
lip
29

Jedyny rejs Francuza

Załoga holenderskiego okrętu podwodnego „Dolfijn” pozuje do zdjęcia po powrocie z misji uwieńczonej zatopieniem sommergibile „Malachite”.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

O 3.00 9 lutego 1943 roku, w pobliżu Przylądka Bougaroni, „Avorio” (tenente di vascello Leone Fiorentini) stoczył walkę z kanadyjską korwetą Typu Flower HMCS „Regina”. Z powodu uszkodzeń i nie bez kłopotów sommergibile został samozatopiony. „Avorio” 6 lutego opuścił Cagliari, a wieczorem 8-go dostrzegł „Reginę”. W pobliżu znajdował się jeszcze frachtowiec „Brinkburn”, przewożący 1500 t benzyny z Algieru do Annaby, jednak nie został wykryty przez Włochów. Pozycja „Avorio” nie dawała szans na skuteczny atak, w obawie o wykrycie Fiorentini kazał zejść głębiej pod wodę. Rzeczywiście, dzięki pomocy radaru Kanadyjczycy wykryli już przeciwnika, a o 23.10 zrzucili pierwsze bomby głębinowe. Sommergibile znajdował się wówczas na 60 m, od razu odniósł poważne uszkodzenia. Z użytku wyłączono ster okrętu, zniekształcone zostały wyrzutnie torped, a na pokład wdzierała się woda. „Avorio” został zmuszony do wynurzenia, a jego załoga stanęła do walki, niestety zdołano otworzyć ogień ledwie z jednego karabinu maszynowego. Kanadyjczycy natychmiast rozpoczęli ostrzał z dział i broni maszynowej. Ich pociski spowodowały kolejne uszkodzenia i ciężkie straty wśród załogi. W wyniku jednego z trafień w kiosk zginęli dowódca okrętu, drugi oficer i nawigator. Pozostali przy życiu marynarze spełnili swój obowiązek, zatopili okręt i ewakuowali się do morza. Grupa abordażowa próbowała jeszcze założyć hol, ale sommergibile szybko tonął i taka operacja okazała się bezcelowa. O 5.15 „Avorio” zniknął pod wodą. Zginęło 20 ludzi z załogi okrętu, 26 Włochów dostało się do niewoli, w tym dwóch ciężko rannych.

9 lutego o 11.00 w ataku torpedowym przeprowadzonym przez holenderski okręt podwodny „Dolfijn” został zatopiony somergibile „Malachite” (tenente di vascello Alpinolo Cinti). Do zdarzenia doszło trzy mile od Przylądka Spartivento. Włosi powracali do Cagliari z misji transportowej oraz po wysadzeniu komandosów w pobliżu Przylądka Matifou, na wybrzeżu afrykańskim na południe od Algieru. „Malachite opuścił Sardynię wieczorem 2 lutego, jego pasażerami było 11 komandosów z batalionu „San Marco” dowodzonych przez S. Ten. Bartolini. Celem desantu było zniszczenie mostu kolejowego w El Kejur (Algieria). Nocą 5/6 lutego okręt przybył w pobliże miejsca desantu, jego natychmiastowe przeprowadzenie uniemożliwił stan morza oraz zaobserwowane dwie jednostki zwalczania okrętów podwodnych znajdujące się w okolicy. Dopiero wieczorem 6 lutego, przy pomocy łodzi, komandosi dotarli na brzeg. Okręt oczekiwał w pobliżu na powrót dywersantów, na jego pokładzie usłyszano niebawem głośny huk dobiegający z lądu. Z brzegu nadano sygnał o powodzeniu misji i powrocie desantu. Jednak na plaży doszło do starcia z przeciwnikiem, w efekcie czego żaden z komandosów nie powrócił z misji. O 6.30 7 lutego obrano kurs powrotny na Sardynię. 9 lutego, gdy okręt znajdował się trzy mile na południe od Przylądka Spartivento, został spostrzeżony przez holenderski „Dolfijn”. Holendrzy wystrzelili w stronę „Malachite” salwę czterech torped. Trzy z nich udało się Włochom wymanewrować, czwarta trafiła w rufę na lewej burcie. Sommergibile zatonął w ciągu minuty, z dziobem ustawionym prostopadle do powierzchni wody. Dowódca, trzech oficerów oraz dziewięciu innych członków załogi zdołało się uratować. Z okrętem zginęli sottotenente del Genio Navale Giovanni Rubino oraz 34 podoficerów i marynarzy.

11 lutego, po zakończeniu napraw, port w Neapolu opuścił „Asteria” (tenente di vascello Dante Morrone). Celem dziewiątego bojowego patrolu okrętu był ruch morski w rejonie algierskiego poru Bougie. 13 lutego „Asteria” osiągnął rejon Przylądka Carbon, przez kilka kolejnych dni nie zaobserwowano niczego istotnego. Około 3.00 17 lutego dostrzeżono dwie wrogie jednostki poszukujące okrętów podwodnych. Były to niszczyciele „Westland” i „Easton” (typ Hunt), które wraz z innymi dwoma niszczycielami „Lamerton” i „Bicester”, eskortowały konwój. Włosi manewrowali, by zająć dogodną pozycję do odpalenia torped, znaleźli się 700 metrów od celu. Wówczas wykrył ich radar na pokładzie niszczycieli. „Westland” podjął próbę staranowania „Asterii”, a gdy Włosi pospiesznie zeszli pod wodę począł zrzucać bomby głębinowe. Tak zaczęło się trwające siedem godzin polowanie, które spowodowało ciężkie uszkodzenia włoskiej jednostki. Około 10.00 17 lutego, 25 Mm na północ od Bougie, dla ratowania załogi okręt wynurzył się ponownie, rozpoczęto procedurę samozatopienia. Na powierzchni Włochów przywitały pociski Brytyjczyków. W wyniku ostrzału okręt odniósł kolejne obrażenia, zginęło też pięciu marynarzy. Widząc, że „Asteria” tonie, niszczyciele przerwały ogień i rozpoczęły podejmować rozbitków na swoje pokłady. Okręt zatonął rufą na pozycji 37°14’ N i 04°27’ E. Dowódca okrętu opuścił pokład jako ostatni, pilnując, by cała załoga zdołała się ewakuować, otrzymał za to swój drugi Medaglia d’Argento al Valor Militare. Uratowano 46-48 Włochów.

Po południu 28 lutego „FR.111” (były francuski „Phoque”) został zatopiony przez samoloty 10 Mm na południowy zachód od Przylądka Murro di Porco (Sycylia), 10 Mm na południe od Augusty. Oficjalnie do służby w Regia Marina okręt wszedł 20 lutego 1943, przywidziano dla niego rolę transportowca materiałów. Dowodzenie „FR.111” objął tenente di vascello Giovanni Celeste. Pierwszy raz pod włoską banderą okręt wyszedł w morze 27 lutego, na pokładzie przewoził 38,3 t amunicji i innych materiałów, kierował się na Lampedusę. Rejs nie trwał długo, nawalił silnik, celem naprawy skierowano się z powrotem do Augusty. O 14.45 dnia następnego „FR.111” został dostrzeżony przez dwa lub trzy myśliwce bombardujące RAF, które z niskiego pułapu zaatakowały go ogniem broni maszynowej i bombami. Wszyscy znajdujący się na mostku ludzie zginęli lub odnieśli rany, załoga wewnątrz okrętu nie zdawała sobie sprawy z powagi sytuacji. Okręt miał także dziurę w rejonie rufy, zaczął tonąć i skręcać w lewo. Większość załogi wydostała się przez luki na dziobie i w kiosku, jednak część ludzi otworzyła też luk na rufie. „FR.111” był już tak mocno pogrążony w wodzie, że od razu także tamtędy zaczęła wdzierać się woda, co przyspieszyło tonięcie. Z liczącej 49 osób załogi dwie uratował włoski hydroplan, a kolejne 25 w ten sam sposób ocalili Niemcy. Jeden uratowany zmarł niebawem. W wyniku ataku na „FR.111” zginął dowódca jednostki, czterech oficerów oraz 18 podoficerów i marynarzy. Sześć ciał zostało odzyskanych i pochowanych na cmentarzu wojennym w Syrakuzach. Giovanni Celeste (38 l.) pochodził z Messyny, osierocił czteroletnią córkę Rosinellę. W czasach pokoju był kapitanem drużyny piłkarskiej Unione Sportiva Peloro, dlatego nazywano go „kapitanem kapitanów”. Pośmiertnie otrzymał brązowy i srebrny Medal Waleczności Wojskowej oraz Krzyż Wojenny. Na jego cześć od 1948 r. stadion piłkarski w Messynie nazywa się Stadio Giovanni Celeste.

W lutym 1943 r. sommergibili operowały w większości wzdłuż algierskiego wybrzeża i na wodach w pobliżu Zatoki Syrta. „Bronzo” i „Acciaio” w pierwszych dniach miesiąca były rozlokowane w rejonie przylądka Carbon. W tym samym rejonie operowały też „Acciaio”, „Gorgo” i „Asteria”. Pomiędzy 9 lipca i końcem miesiąca „Axum”, „Aradam”, „Ascianghi”, „Nereide” oraz „Turchese” bezskutecznie patrolowały wody Zatoki Syrta. W dniach 25-27 lutego „Bandiera” patrolował wody Górnego Adriatyku, jako jedyny wykonywał taką misję na wodach metropolitarnych. Planowano trzy misje transportowe, do skutku doszły dwie, gdyż „FR.111” został wcześniej zatopiony.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 29 lipca, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags:
lip
28

Ostatnie zatopienia sommergibili

Sommergibile „Sirena” w Monfalcone, koniec dwumiesięcznego okresu prac przeprowadzonych w tamtejszej stoczni, które zakończono pod koniec stycznia 1943. Widoczny znacznie zmniejszony kiosk okrętu.

Trochę popływamy. Czwarta część tekstu o włoskiej flocie podwodnej w działaniach na Morzu Śródziemnym melduje się na stronie.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

19 stycznia 1943, podczas rejsu z Cagliari na wody w pobliżu Bougie, sommergibile „Tritone” próbował zaatakować wrogi konwój. Włosi poruszając się na głębokości peryskopowej próbowali minąć jednostki eskorty i wystrzelić torpedy do statków handlowych. „Tritone” został wykryty i zaatakowany bombami głębinowymi. Dla ratowania załogi dowódca sommergibile zarządził wynurzenie. Na powierzchni morza czekał przeciwnik, który natychmiast rozpoczął ostrzał. O 15.30 włoski okręt został unicestwiony przez kanadyjskie korwety „Port Arthur” i „Antelope”. Był to pierwszy patrol okrętu dowodzonego przez capitano di corvetta Paolo Monechi. W szybko tonącym „Tritone” pozostało 3 oficerów, 22 podoficerów i marynarzy oraz cywilny pracownik, który wykonywał ostatnie prace na okręcie (wszedł on do służby 10 października 1942 roku). Do niewoli dostało się 25 Włochów.

14 stycznia powracający do Włoch z misji transportowej „Narvalo” został zatopiony na południowy wschód od Malty przez niszczyciele „Pakenham” i „Hursley”. Wieczorem 13 stycznia dowodzony przez tenente di vascello Ludovico Grion okręt opuścił Trypolis. Na pokładzie, oprócz załogi, znalazło się 11 wziętych do niewoli brytyjskich oficerów, pięciu włoskich żołnierzy w roli eskorty jeńców oraz kolejnych sześciu Włochów powracających z Afryki do Włoch. O 13.45 dnia następnego „Narvalo” był atakowany bombami przez brytyjski samolot ok. 140 Mm na południowy wschód od Malty. W wyniku powstałych uszkodzeń okręt został unieruchomiony i nie był w stanie zejść pod wodę. Dowódca nakazał rozpocząć procedurę samozatopienia, wówczas na scenie zjawiły się wspomniane niszczyciele, które zostały zaalarmowane przez załogę samolotu. Brytyjczycy rozpoczęli ostrzał już tonącego okrętu, czym znacznie przyspieszyli jego koniec. Wraz z okrętem Morze Śródziemne zabrało czterech oficerów i 25 podoficerów oraz marynarzy z załogi „Narvalo”, 11 włoskich żołnierzy zaokrętowanych w Trypolisie, a także ośmiu brytyjskich jeńców. 32 Włochów i trzech Brytyjczyków podjęły z wody niszczyciele.

20 stycznia wychodzący z Trypolisu „Santarosa” wszedł na mieliznę. Tego samego dnia wrak wysadzono w powietrze, port był już wówczas ewakuowany. Istnieje także bardziej dramatyczna wersja tego zdarzenia. Okręt miał utknąć na pułapce wchodząc do portu, a znajdujące się na pokładzie materiały barkami miały być przewiezione na ląd. Nocą rozładowany sommergibile był atakowany przez brytyjskie kutry torpedowe, MTB 260 miał osiągnąć trafienie, w wyniku czego poległo dwóch Włochów, a „Santarosa” zamienił się w wrak. Najnowsza dostępna autorowi literatura podaje jednak wersję pierwszą.

Około północy 29 stycznia „Platino” (tenente di vascello Vittorio Patrelli-Campagnano), który patrolował algierskie wody w rejonie Bougie, po ataku na jednostki brytyjskiego konwoju TE-14 idącego z Algieru do Annaby (wł. Bona), zdołał zatopić brytyjską korwetę „Samphire” (1015 t). Zginęło 45 osób z załogi brytyjskiej jednostki, w tym dowódca. Okręt poszedł na dno na pozycji 36°56′ N i 5°40′ E. Był to jedyny sukces włoskiej broni podwodnej w tym miesiącu.

Włoski marynista Erminio Bagnasco napisał o tym ataku: „W porównaniu do pierwszych dni konfliktu, teraz włoskie okręty coraz częściej strzelały salwę czterech torped w niewielkich odstępach czasu. Przeciwko „Samphire” i statkom, które korweta eskortowała, spośród czterech strzałów celny okazał się ten który trafił cel najmniejszy i o dużej manewrowości”.

W styczniu 1943 r. działania włoskich okrętów podwodnych koncentrowały się wzdłuż wybrzeży tunezyjskich i algierskich. W pierwszych dniach miesiąca „Alagi”, „Argo”, „Giada” i „Dandolo” patrolowały szlak morski na wschód od Annaby. Następnie, wokół wyspy La Galite operowały „Argento”, „Avorio”, „Mocenigo”, „Malachite” i „Dandolo”, który przeniósł się tu z uprzednio wyznaczonej strefy. Kilka okrętów dostrzegło wrogie jednostki, ale żaden nie zdołał wykonać skutecznego ataku. W późniejszym okresie czasu w tym samym obszarze rozmieszczono „Volframio”, „Bronzo”, „Nichelio” i „Giada” oraz „Tritone”. Kilka jednostek, w tym „Avorio”, „Malachite”, „Argento” i „Dandolo”, operowało w trzeciej dekadzie miesiąca między przylądkami Carbon i Bougaroni. Pod koniec miesiąca znalazły się tam, ponownie „Dandolo” i „Avorio” oraz „Mocenigo” i „Platino”. Zredukowano aktywność sommergibili na wodach wokół Malty i w wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Wykonano siedem misji transportowych do Afryki, tracąc przy tym dwa okręty.

7 lutego, u wybrzeży algierskich, „Platino” (capitano di corvetta) Vittorio Patrelli-Campagnano) zatopił brytyjski trawler „Terwani” (409 t). Trafienie miało miejsce o 23.27 na pozycji 37°22′ N i 6°14′ E, z 24 osób załogi przeżyły dwie. „Platino” był potem zaciekle atakowany bombami głębinowymi przez inne jednostki brytyjskie. Włosi wyszli z opresji bez szwanku. Była to ostatnia jednostka przeciwnika zatopiona przez sommergibili w okresie od przystąpienia Włoch do wojny i ich kapitulacji 8 września 1943 (naturalnie wszystkie uwagi odnoszą się do basenu Morza Śródziemnego; na Atlantyku Włosi nieźle „punktowali” także w 1943 r.).

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 28 lipca, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags:
maj
29

Humanitaryzm włoskich marynarzy

Członkowie załogi włoskiego okrętu podwodnego podczas rejsu na Atlantyku w 1942 roku.

Od marynarza włoskiej floty podwodnej wymagano by utrzymywał dobre relacje z bliskimi poprzez wysyłanie zdjęć i pisanie listów (z których miała przebijać potęga floty), by dużo czytał (co miało rozwijać pamięć i powodować ciekawość świata), a także by uczył się języków obcych (w miarę możliwości).

Czy tym należy tłumaczyć wysoką wrażliwość włoskich marynarzy i ich gotowość do ratowania rozbitków z wrogich statków pomimo ryzyka zagłady własnego okrętu (co Włosi przez całą wojnę czynili dość regularnie i byli za to ganieni przez Niemców)?

——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–
Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 29 maja, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, włoskie okręty podwodne na Atlantyku
  • Tags:
maj
05

Ostatnie łowy i zagłada „Da Vinciego”

Kiosk „Leonardo da Vinci” widziany od strony rufy. Kończymy wątek tego okrętu i jego legendarnego dowódcy.

——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: Issue date May 2022
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

9 lutego 1943 roku „Leonardo da Vinci” opuścił Bordeaux, ale już dwa dni później wrócił do portu z powodu awarii. Błyskawicznie dokonano niezbędnych napraw i już 20 lutego okręt mógł ponownie wyjść w morze. Przedtem jednak dokonano zmiany na stanowisku głównego mechanika capitano del Genio Navale Giuseppe Battisti został na lądzie, a jego miejsce zajął capitano del Genio Navale Battaglini. Gazzana Priaroggia miał patrolować na Południowym Atlantyku oraz Oceanie Indyjskim.

Nim podjęto zapasy z „Finzi”, 14 marca trafiono torpedami i zatopiono angielski transatlantyk „Empress of Canada” (21 517 BRT), który przewoził 1892 pasażerów, w tym 498 włoskich jeńców. Byli to żołnierze wzięci do niewoli pod El Alamein i w czasie pościgu 8. Armii za niedobitkami Armii Pancernej „Afrika”. „Empress od Canada” poruszał się z prędkością 18,5 w. i był uzbrojony w działa. Jednostka płynęła bez eskorty. Około północy torpeda wystrzelona z „Da Vinci” wybuchła we wnętrzu statku. Godzinę później druga torpeda zadała cios łaski, 12 minut później transatlantyk skrył się pod wodą. Wielu rozbitków stało się żerem dla rekinów, wiele osób dotkliwie pogryzły też barakudy. Włosi stanowili większość z 395 ofiar tej tragedii. Włoski okręt podpłynął do jednej z łodzi ratunkowych i podjął z niej włoskiego lekarza towarzyszącego jeńcom. Ocalałym szczęśliwcem był sottotenente medico (ppor. lek.) Vittorio Del Vecchio. Gdy Priaroggia zorientował się, że trafił w statek wypełniony w dużej mierze Włochami, nadał sygnał SOS. „Da Vinci” nie podjął akcji ratunkowej i wycofał się w mrok. Niestety pomoc nadeszła dopiero po dwóch dobach. Do zdarzenia doszło ok. 70 Mm na południe od równika, na pozycji 01°13′ S i 09°57′ W, na wysokości Przylądka Palmas. Była to największa jednostka handlowa zatopiona przez włoską broń podwodną w czasie konfliktu. Wymiary transatlantyku to 199 x 25,6 x 10 m, napędzały go cztery śruby, rozwijał prędkość 21 w. Wodowany w 1922 r. w stoczni Fairfield Shipbuilding & Engineering Company w Glasgow, dla kompanii Canadian Pacific Steamships. Statek płynął z Takoradi do Durbanu.

Po południu 18 marca napotkano uzbrojony parowiec, który śledzono aż do wieczora. Wówczas przeprowadzono atak, ale żadna z trzech torped nie zdołała osiągnąć celu. Gazzana Priaroggia podjął pościg, ostrzeliwując statek z działa. Niestety Włochom nie dopisało szczęście, nawaliły im oba diesle i to w momencie, gdy łup był już na wyciągnięcie ręki. Ścigany statek oddalił się od unieruchomionego pościgu tak szybko jak tylko mógł. Mechanicy na „Da Vinci” niebawem uporali się z awarią i patrol mógł być kontynuowany.

Nadal przed spotkaniem z „Finzim” napotkano brytyjski parowiec „Lulworth Hill” (7628 BRT, wod. 1940 r.). Statek płynął z Mauritiusu poprzez Zatokę Stołową do Freetown i potem do Anglii, przewoził 10 510 ton cukru i innych towarów. O obecności tego statku w rejonie Gazzana Priaroggia dowiedział się dzięki wiadomości wysłanej z pokładu „Finzi”, który bezskutecznie atakował go wcześniej za pomocą torped. Załoga składała się z ponad 40 osób, w tym siedmiu artylerzystów. Oprócz działa i Oerlikonów, statek był uzbrojony w trzy bomby głębinowe umieszczone na rampie na rufie. Statek znajdował się ok. 250 mil na południe od Wyspy Wniebowstąpienia i posuwał się zygzakując z prędkością 13,5 w. Wieść o zatopieniu „Empress of Canada” spowodowała wystawienie dodatkowych obserwatorów. Artylerzyści także pozostawali w gotowości przy dziale.

Był już zmierzch 18 marca, gdy rozpoczął się atak. Dodatkowe pary oczu przydały się, jeden z dodatkowych obserwatorów dostrzegł ślad torpedy zbliżającej się z prawej burty i wszczął alarm. Torpeda przeszła za rufą. Chwilę później „Leonardo Da Vinci” wyszedł na powierzchnię po prawej stronie przed dziobem statku w odległości 250 m. Artylerzyści brytyjscy byli na posterunku, natychmiast wystrzelili dwukrotnie. Włochom dopisało jednak szczęście, wynurzyli się tak blisko, że nie dało się bardziej obniżyć działa „Lulworth Hill”. Pociski przeszły górą nad włoskim okrętem. Jednak ostrzeżenie podziałało, Priaroggia nakazał zanurzyć okręt. Dowodzący parowcem kpt. McEwan odwrócił statek rufą w stronę okrętu podwodnego i zygzakując, oddalił się w mrok. Pół godziny później Włosi w wynurzeniu rozpoczęli poszukiwania statku przy pomocy reflektora. Źródło światła znajdowało się po prawej burcie statku. McEwan ponownie odwrócił statek rufą do Włochów i próbował umknąć. Godzinę później załoga „Da Vinci” rozświetliła niebo flarami. Blaski flar znajdowały się pięć mil od parowca. Cztery godziny później, około 2.30, kapitan McEwan był na tyle pewny, że umknął pościgowi, że oddalił się na drzemkę pod pokład. Włosi jednak nie zamierzali łatwo rezygnować, w zanurzeniu wytropili swoją ofiarę hydrofonem. Już od północy Priaroggia szedł tropem „Lulworth Hill”. O 3.45 okręt podwodny był już blisko z prawej burty, pozycja była dogodna do ataku, wystrzelono dwie torpedy. Obie trafiły w przednie ładownie statku. Stępka była złamana, parowiec szybko tonął. Po dwóch minutach morze zamknęło się nad „Lulworth Hill”, zatonął na pozycji 11°00′ S i 00°35′ E (ok. 700 Mm na zachód od wybrzeży Angoli).

Wieczorem oba włoskie okręty w końcu spotkały się. Na pokład „Da Vinci” przekazano 90 t paliwa, 6 t oleju, 10 t wody, trzy torpedy kal. 450 mm oraz żywność na 20 dni. Operacja przekazania zaopatrzenia rozpoczęła się o 22.00 i potrwała ponad 24 godziny. Pierwszy raz zdarzyło się, że włoskie okręty przekazywały sobie torpedy na otwartym morzu. Stało się tak na prośbę Priaroggi i za zgodą zwierzchników z Betasom. Dowódca chciał uzupełnić zużyte torpedy i wpłynąć na Ocean Indyjski z pełną sprawnością bojową jednostki. Na „Finzi” przekazano także włoskiego lekarza uratowanego po zatopieniu „Empress od Canada” oraz marynarza uratowanego z „Lulworth Hill”. Teraz „Da Vinci” obrał kurs na Ocean Indyjski, na który przedarł się mijając 5 kwietnia Przylądek Igielny. Pomiędzy 17-21 kwietnia patrolowano wody w pobliżu Durbanu, ważnej stacji paliwowej dla statków płynących na Bliski Wschód i do Indii.

Przypis: Z przygodami do Bordeaux powracał także „Finzi”. 28 marca zatopił grecki parowiec „Granicos” (3689 BRT), a 30. angielski parowiec „Celtic Star” (5575 BRT). W pobliżu bezpiecznego portu pod kilem okrętu eksplodowała mina magnetyczna, ale włoskie okręty słynęły z solidnej konstrukcji, „Finzi” odniósł tylko pomniejsze uszkodzenia.

17 kwietnia zatopiono holenderski parowiec „Sembilan” (6566 BRT). Wodowany w 1922 r. statek płynął z Glasgow przez Durban i Port Said do Aleksandrii w Egipcie. Na jego pokładzie znajdowało się 4823 t amunicji i różnego frachtu, w tym dwa jedenastotonowe kutry desantowe LCP 780 i LCP 782. Trafiony dwiema torpedami statek eksplodował zabierając na dno całą załogę.

Następnego dnia na dno poszedł angielski parowiec „Manaar” (8007 BRT). Zatopiono go torpedami i ogniem z działa. Statek wodowano w styczniu 1942 r. Płynął z Mombasy i Beira do Durbanu, przewożąc 4400 t miedzi i bawełny. Jednostka zatonęła na pozycji 30°55′ S i 33°40′ E. Do niewoli wzięto dowodzącego statkiem kapitana.

21 kwietnia zatopiono w podobny sposób amerykański parowiec typu Liberty „John Drayton” (7177 BRT), który odłączył się od konwoju PB. 34. Zwodowano go we wrześniu 1942 r. Płynął z Chorramszahr i Bandar Abbas (oba miasta w Iranie) do Table Bay, przewożąc 9000 t benzyny w beczkach. Do zatopienia doszło na pozycji 33°25′ S i 34°10′ E.

25 kwietnia, już podczas powrotu do Francji (miał trwać około miesiąca), nadal na wodach południowoafrykańskich, 180 Mm na południe od Port Elizabeth, ostatnią ofiarą „Da Vinci” został brytyjski tankowiec „Doryssa” (8072 BRT). Temu obiektowi poświęcono ostatnie znajdujące się na pokładzie torpedy. Statek płynął pod balastem z Table Bay do Abadanu w Zatoce Perskiej. Zatonął na pozycji 37°03′ S i 24°03′ E.

6 maja 1943 na pokład okrętu przekazano informację, że Gazzana Priaroggia otrzymał awans do stopnia capitano di corvetta (kmdr ppor.). Było to w pełni zasłużone wyróżnienie, patrol ten okazał się bowiem najbardziej owocnym w historii włoskiej broni podwodnej.

Trasa powrotu okrętu biegła Zatoką Gwinejską, gdzie nie napotkano żadnego ruchu statków, a następnie na zachód od Wysp Zielonego Przylądka, Wysp Kanaryjskich i wód Gibraltaru. 22 maja 1943 „Leonardo da Vinci” nadał swój ostatni komunikat, zapowiadając swoje przybycie do Bordeaux na 29 maja. Od dnia 24. miał podjąć nawigację trasą od południka 15°00′ W do francuskiego portu. Wody te uznawano za wyjątkowo niebezpieczne, więc należało poruszać się z maksymalną ostrożnością i nie ujawniać swojej obecności.

23 maja 1943 na wodach w pobliżu Przylądka Finisterre okręt odkryły i zniszczyły angielskie niszczyciel „Active” i fregata „Ness” (Lieutenant G.P. Krieck). O 11.45, około 300 Mm na zachód od hiszpańskiego portu w Vigo, „Da Vinci” został wykryty azdykiem HMS „Ness”. Włoska jednostka znajdowała się ok. 5500 m od jego dziobu. Okręt wraz z innymi jednostkami Royal Navy stanowił eskortę konwoju.

Przypis x 2:
-brat dowódcy „Ness”, Kenneth Krieck, był wśród ocalałych z „Empress of Canada”,
-w tym rejonie przechodziły aż trzy alianckie konwoje: MKS13G z Gibraltaru do Liverpoolu, KMF15 z Clyde do Oranu oraz dwa konwoje OG90-KX10, które płynęły razem z Liverpoolu do Gibraltaru.

Według najnowszej dostępnej autorowi literatury wynik tego okrętu to 120 237 BRT zatopionych statków. Nieco starsza literatura podaje wartość nieznacznie większą – 120 243 BRT. Gazzana Priaroggia dowodząc „Da Vincim” tylko w początku 1943 r. zatopił sześć statków handlowych o łącznym tonażu 58 973 BRT, dało to wynik 634,12 BRT na każdy dzień pobytu w morzu. Jako dowódca tego okrętu spędził 155 dni na morzu osiągając efektywność operacyjną 548,45 (lub 548,48 BRT według starszych źródeł). Okręt odbył w sumie 10 patroli, podczas których spędził w morzu 443 dni. Efektywność operacyjna „Leonardo da Vinci” wyniosła 271,43 BRT na każdy dzień pobytu w morzu. Sam włoski as zamknął swój dorobek zatopieniem 90 595 BRT wrogiego frachtu.

Po śmierci Priaroggia otrzymał niemiecki Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego i najwyższe włoskie odznaczenie złoty Medal Waleczności Wojskowej (Medaglia d’Oro al Valor Militare). Wcześniej także otrzymywał wysokie odznaczenia – dwukrotnie srebrny i trzykrotnie brązowy Medal Waleczności Wojskowej, pięciokrotnie Krzyż Zasługi Wojennej (Croce al Merito di Guerra) oraz Order Korony Włoch (croce di cavaliere della Corona d’Italia). Cała załoga okrętu „Leonardo da Vinci” otrzymała pośmiertnie Krzyż Wojenny za Męstwo Wojskowe (Croce di Guerra al Valor Militare).

18 sierpnia 1972 US Navy przekazała Włochom okręt podwodny USS „Pickerel” (typ Tench), gdzie do 1983 r. pełnił służbę jako „Gianfranco Gazzana Priarrogia”. Nazwiskiem bohatera nazwano także okręt włoskiego typu Sauro, który wszedł do służby w 1995 r.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 5 maja, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, włoskie okręty podwodne na Atlantyku
  • Tags: Gianfranco Gazzana Priaroggia
kw.
28

Bogaty łup na amerykańskich wodach

„Leonardo da Vinci” sfotografowany w Bordeaux prawdopodobnie na początku lata 1942 r. (czyli przed opisanymi w bieżącym wpisie wydarzeniami). Na kiosku widoczna szacunkowa liczba z zatopionym przez okręt na Atlantyku wrogim tonażem (raczej ładownością, ale jest to tak powszechnie stosowany skrót myślowy, że niech już zostanie).

——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: Issue date May 2022
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

7 października 1942 roku Gazzana Priaroggia wyruszył na swój pierwszy rejs w roli dowódcy na „Da Vinci”. Okręt zmagał się z awarią diesla, ale nie zmusiło go to do powrotu do bazy. Podczas przekraczania Zatoki Biskajskiej kilkukrotnie zaobserwowano samoloty, co zmusiło Włochów do pospiesznego zejścia pod wodę. Pomiędzy 25-30 października okręt patrolował na południowy zachód od Wysp Zielonego Przylądka. Nie odkryto niczego istotnego poza statkami neutralnymi i ruszono w dalszą drogę. Pomiędzy 2-14 listopada okręt patrolował wody w pobliżu przylądka São Roque.

Nowa strefa okazała się szczęśliwsza, od razu rankiem 2. zatopiono uzbrojony angielski parowiec „Empire Zeal” (7009 BRT, typ Empire, wod. 29 grudnia 1941) na pozycji 00°20′ S i 31°03′ W, ok. 360 Mm na północny wschód od przylądka São Roque. Samotny statek szedł pod balastem z Durbanu na Trynidad. Najpierw został unieruchomiony torpedą, a później dobity ogniem z działa.

Nocą 2/3 listopada wystrzelono sześć torped przeciwko uzbrojonemu amerykańskiemu (wg. części opracowań holenderskiemu) parowcowi „Franz Hals” (7176 BRT), który ścigano aż przez pięć godzin. Marynarze z frachtowca rozpoczęli bronić swojej jednostki, pociski z ich broni maszynowej zadzwoniły o kiosk napastnika. Włosi natychmiast zeszli pod wodę, słysząc dwie głośne eksplozje. W rzeczywistości w frachtowiec trafiła jedna torpeda, ale nie zdołała go zatopić. Amerykanie zdołali wysłać wezwanie o pomoc. Wkrótce „Da Vinci” został przyłapany przez wodnosamolot i nieskutecznie zaatakowany bombami głębinowymi.

Po południu 4 listopada na listę sukcesów zapisano zatopiony grecki parowiec „Andreas” (6566 BRT). Frachtowiec zatonął na pozycji 01°34′ S i 23°22′ W, płynął samotnie z Trynidadu do Aleksandrii, via Durban, przewoził 8516 ton różnych towarów i amunicji. Przebieg akcji był podobny jak poprzednio, celna torpeda unieruchomiła ofiarę, która została później dobita ogniem z działa.

Nocą 10 listopada storpedowano (wystrzelono trzy torpedy) i dobito z działa amerykański parowiec „Marcus Whitman” (typ Liberty, 7176 BRT, wod. lipiec 1942 r.). Ta ofiara poszła na dno na pozycji 05°24′ S i 32°41′ W. Statek płynął pod balastem z Table Bay (Zatoka Stołowa w Południowej Afryce) do Paramaribo (Surinam), był uzbrojony. W pierwszych godzinach 11 listopada na listę zatopień Gazzana Priaroggia dorzucił holenderski frachtowiec „Veerhaven” (5291 BRT, wod. 1930 r. w Anglii) na pozycji 03°51′ S i 29°22′ W. Przez Rosario i Buenos Aires płynął na Trynidad, przewoził 7824 tony siemienia lnianego. Załoga statku opuściła pokład na sam widok włoskiego okrętu.

Trzeci i czwarty statek zatopiono na północ od Recife, gdzie „Da Vinci” przeniósł się celem uniknięcia ataków „Catalin” US Navy operujących z bazy w Natalu. „Veerhaven” został zatopiony za pomocą działa, do tego czasu Priaroggia zużył wszystkie torpedy. Zaobserwowano, że statek jest uzbrojony, ale to nie odwiodło Włochów od ataku. 28 listopada, na północ od Wysp Kanaryjskich, przekazano na morzu 30 t ropy na „Tazzoli” i kontynuowano marsz powrotny do Francji. 6 grudnia zwycięski okręt powrócił do Bordeaux.

W styczniu 1943 r. Priaroggia na krótko udał się do Włoch, wykorzystał w ten sposób swoją ostatnią w życiu przepustkę. W lutym był już ponownie w bazie Betasom, gdzie czuwał nad przygotowaniem „Da Vinci” do kolejnego atlantyckiego patrolu. W tym okresie włoska Supermarina (naczelne dowództwo floty) przymierzała się do wysłania swoich okrętów na południowy obszar Oceanu Indyjskiego, gdzie wiele statków nadal poruszało się bez eskorty. Uwzględniając możliwości pozostawania w morzu „Da Vinci” zaplanowano, że na południe od Zatoki Gwinejskiej, ok. 550 Mm w kierunku wschodni północny wschód od Wyspy Świętej Heleny, okręt pobierze ropę i żywność z pokładu okrętu podwodnego „Finzi”, który wracał z patrolu w rejonie Freetown. Do spotkania miało dojść z dala od alianckich baz lotniczych i uczęszczanych tras morskich.

Taka taktyka działania w parach nie była nowością w broni podwodnej Regia Marina. Pod koniec sierpnia 1942 r., w wyniku zmniejszenia się ruchu handlowego na wodach brazylijskich i w związku z zwiększeniem tam ilości środków zwalczania okrętów podwodnych przeciwnika, w Betasom zadecydowano o koncentracji własnych okrętów na wodach w pobliżu Gwinei i Freetown. Wysłano tam dostępne akurat „Cappellini”, „Barbarigo”, „Archimede” i „Bagnolini”. Miały one współpracować w parach, jeden okręt posiadający zwiększony zapas paliwa pozostawał bardziej na północy, w pobliżu Freetown, pełniąc rolę zaopatrzeniowca dla drugiej jednostki, która patrolowała bardziej na południu, w pobliżu ujścia rzeki Kongo. W przypadku obu par dalej na południe zapuściły się „Barbarigo” i „Bagnolini”, a koło Freetown zostały przypisane im odpowiednio „Cappellini” i „Archimede”. Podczas tej misji „Cappellini” brał udział w akcji ratunkowej rozbitków z transatlantyku „Laconia”, co sparaliżowało wykonanie pierwotnego zadania.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 28 kwietnia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, włoskie okręty podwodne na Atlantyku
  • Tags: Gianfranco Gazzana Priaroggia
Page 1 of 2512345Next ›Last »
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top