Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  •   » wojna włosko-grecka 1940-1941 »
maj
19

„Julia” przełamuje granicę

Od początku działań przeciwko Grecji armia włoska zmagała się nie tylko z przeciwnikiem. Ofensywa szybko poczęła bowiem grzęznąć w błocie…

Przypominam, że od wczoraj książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk 1940-1945” jest dostępna w nowej cenie 30 zł na moim Allegro:
https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…
—————————————————
Jeszcze przed rozpoczęciem włoskiej operacji doszło do załamania pogody. 25 października, gdy gen. Girotti prowadził odprawę z dowódcami podległych mu pułków, ulewny deszcz zamienił kiepskie lokalne drogi w potoki błota. Wiele pojazdów nie dotarło na miejsce koncentracji oddziałów. Następnego dnia pododdziały „Julii” rozpoczęły formowanie grup i kolumn, według planu, który już przedstawiono. Zajmowano pozycje w rejonie granicy.

W kolejnych godzinach niebo nieco się wypogodziło, ale minione deszcze zmieniły leniwie płynące górskie strumyki w rwące rzeki, których nie dało się już przekroczyć w bród. Zwłaszcza Sarandaporos i Vojussa stały się poważnymi przeszkodami.

Wieczorem 27 października Alpini otrzymali rozkazy do rozpoczęcia nazajutrz operacji przeciwko Grecji. O 4.30 miał nastąpić atak na greckie posterunki graniczne. Pierwszym poległym wojny włosko-greckiej miał zostać strzelec alpejski Giovanni Vallar z Chievolis di Tramonti di Sopra (rocznik 1917, 69. Kompania Batalionu Alpejskiego „Gemona”).

Sztab „Julii” nakazał okrążać posterunki graniczne (w terenie wysokogórskim niejako z natury i tak były izolowane) i zrywać linie telefoniczne, by przeciwnik nie wszczął alarmu i nie wezwał posiłków. Pisemne rozkazy miały być zniszczone, tak się jednak nie stało i kilka dni później w greckim radiu odczytano rozkaz do ataku odnaleziony podczas walk z którymś pododdziałów „Julii”.

W Batalionie „Gemona” do zniesienia posterunków granicznych wyznaczono 69. Kompanię dowodzoną przez ten. Giovanniego Bernardisa. Wybrano pluton ochotników, którzy mieli zaatakować greckie koszary w rejonie punktu granicznego nr. 7. Ruszono o północy, mgła i lekki deszczyk skrywały ruchy Alpejczyków. Niesamowitą nocną ciszę przerwały serię erkaemów, wystrzały karabinów i okrzyki „Savoia!” idących do ataku Alpini. Naprzód wysunął się jeden z Włochów, który wyważył drzwi koszar i wrzucił do środka granat ręczny. Strzał z bliska zakończył życie strzelca alpejskiego, którym był wspomniany Giovanni Vallar. Jego zwłoki odesłano do Erseke, gdzie miał zostać pochowany z honorami. Pośmiertnie otrzymał brązowy Medal Waleczności Wojskowej. Jego kompania uderzyła teraz na górę Suares i poczęła wdzierać się w greckie terytorium.

Ruszających naprzód strzelców Batalionu „L’Aquila” błogosławił kapelan batalionu, kapucyn Carlo Poponessi, który w tym celu wspiął się na okoliczną skałę.

Batalion „Cividale” maszerował z 20. Kompanią w roli awangardy. Po przekroczeniu granicy nadal to ta kompania otwierała pochód, ale 76. Kompanii nakazano przeszukać teren. Alpejczycy dowodzeni przez ten. Desiderio Ebene przeszukali grecki posterunek. Okazało się, że jego obsada uciekła tunelem wykutym w skale. Pod jednym z łóżek odnaleziono przerażonego i drżącego Greka. Włoscy oficerowie odkryli także, że wrogie posterunki graniczne były wyposażone w koce z wełny khaki pochodzące z Wielkiej Brytanii (co w jakimś stopniu potwierdzało, że Grecja była „pieskiem Anglii”).

O świecie 28 października bataliony „Julii” przełamały opór na swoim odcinku granicy. Poniesiono niewielkie straty, wśród zdobyczy były m.in. erkaemy i zapasy amunicji.
Twardy opór napotkały bataliony „Tolmezzo” i „Gemona”. Osobną sprawą była postawa batalionu albańskich ochotników, który jako jedyny nie zrealizował zdania i został zatrzymany blisko pozycji wyjściowych.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 19 maja, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: wojna włosko-grecka 1940-1941
  • Tags: Alpini, Dywizja Alpejska "Julia", włoscy strzelcy alpejscy
maj
12

Niczym niepoparty optymizm Praski

Alpini poją muły nad Vojussą (dla nas Wjosa). Początek włoskiej inwazji na Grecję.

Ze względu na konieczność operowania w niezwykle trudnym terenie Dywizja „Julia” podzieliła swoje siły na dwie grupy taktyczne.

Pierwszą tworzył 8. Pułk Alpejski i dywizjon artylerii alpejskiej „Conegliano”, którą podzielono na trzy kolumny: batalion „Tolmezzo” bez wsparcia artylerii miał zabezpieczać lewą flankę dywizji, batalion „Gemona” z dwoma bateriami, batalion „Cividale” z baterią artylerii.

Drugą kolumnę tworzyły 9. Pułk Alpejski, dywizjon artylerii „Udine” oraz służby, podzielono ją na dwie kolumny: batalion „L’Aquila” z baterią artylerii, batalion „Vicenza” z baterią.

Trzy kolumny pierwszej grupy miały operować na wschód od Góry Smolikas (https://pl.wikipedia.org/wiki/Smolikas) maszerując ku miejscowościom: Tornovo, Furka, Samarina, Bryaza, Vovusa i Metsowo. Druga grupa miała przekroczyć rzekę Vojussa i kierować się na południe i maszerować na Metsowo, gdzie miało spotkać się wszystkie pięć kolumn. Albański batalion ochotniczy miał chronić prawą flankę dywizji.

Układ terenu, brak możliwości utrzymania łączności z zapleczem (całe zaopatrzenie zabierano z sobą), okres deszczy, powodowały, że oddziały „Julii” borykały się z licznymi ograniczeniami, które z całą mocą ujawnią się podczas przeprowadzania operacji. Strzelcy alpejscy musieli bardzo mocno polegać na swoich mułach, dlatego przydzielono ich więcej niż zakładał etat (zaś gołym okiem widać, że w OdB brak jednego batalionu Alpini i dywizjonu artylerii…). W ocenie sztabu dywizji zwierząt jucznych było nadal zbyt mało, więc postarał się i otrzymał zgodę na rekwizycję albańskich koni przebywających w okolicznych gospodarstwach. Tych jednak było mało lub były nienawykłe do czekających je zadań i w żaden sposób nie rozwiązało to kryzysowej sytuacji.

W trudną górską wyprawę nie zabierano niczego, co uważano za niezbędne, w tym wozów czy kuchni polowych, ponieważ mogłyby one tarasować wąskie górskie ścieżki. Kosztem rzeczy osobistych zabierano żywność, amunicję, medykamenty czy środki łączności. Ponieważ operacja opanowania Metsowo była zaplanowana na 5-6 dni każdy Alpino lub artylerzysta zabierał z sobą cztery racje suchej żywności (kawa, cukier, suchary, puszkowane mięso), dwie racje świeżej żywności (tak bym to zinterpretował: razioni di viveri di conforto), dwie racje tytoniu i… una giornata di vivieri ordinari (kolejna racja żywności, ale nie mam pojęcia, o co chodzi). Muły dźwigały pięć porcji furażu i tyle amunicji, ile zdołały unieść. Okazało się, że możliwości zwierząt są zbyt małe i każdy artylerzysta dodatkowo został obciążony jednym pociskiem niesionym w plecaku.

Szef sztabu „Julii”, col. Corniani, polecił ten. col. Leonarduzzi, który sprawował komendę w bazie Erseke, by „zrekrutował” setkę albańskich koni wraz z przewodnikami, które miały stworzyć osobną kolumnę dowodzoną przez włoskiego oficera. Konie miały ruszyć śladem sztabu dywizji w dwa dni po rozpoczęciu operacji. Był to środek zapobiegawczy, który miał przedłużyć autonomię działania „Julii” ponad planowane 5-6 dni. Z winy albańskich przewodników ten środek zapobiegawczy zda się na nic.

24 października gen. Visconti Prasca wizytował wojska przygotowane do inwazji. Nawet wśród oficerów mówił o szybkiej penetracji greckiego terytorium, sami Grecy mieli nie stawiać oporu z powodu zdrady części greckich generałów. Takie poglądy były skutkiem propagandy uprawianej przez faszystowskich polityków, ale nie miały one nic wspólnego z rzeczywistością.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” dostępna na Allegro, zamówić można także pisząc na marek.sobski@interia.eu
Cena 40 zł + wysyłka

  • Posted on 12 maja, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: wojna włosko-grecka 1940-1941
  • Tags: Alpini, Dywizja Alpejska "Julia", włoscy strzelcy alpejscy
maj
11

„Julia” przed skokiem na głęboką wodę

Alpini z ich nieodłącznym towarzyszem: mułem.

Ze względu na trudny górski teren i istnienie jedynie wąskich szlaków siły Dywizji Alpejskiej „Julia” podzielono na kilka osobnych kolumn, które miały maszerować oddzielnie. Każda z kolumn miała być na tyle silna, by przełamać ewentualny opór przeciwnika lub wesprzeć którąś z sąsiednich kolumn.

„Julia” miała maszerować w kierunku południowo-wschodnim, co oznaczało, że jej zewnętrzna (wschodnia) flanka była zupełnie odkryta i narażona na atak z kierunku doliny rzeki Vistrica i dlatego na niej miała maszerować najsilniejsza kolumna. Raporty włoskiego wywiadu donosiły o dużej koncentracji wojsk greckich: siedem dywizji w rejonie Kastoria-Mestram na północnym wschodzie odcinka natarcia „Julii”, dywizji w rejonie Kozani-Grevena na wschód od Gór Pindos, dywizji wzmocnionej Ewzonami (https://pl.wikipedia.org/wiki/Ewzoni) w rejonie Kalibaki-Zaraplana. Kolejna grecka dywizja miała koncentrować swoje siły w rejonie Metsowo-Grevenit.

Raportów SIM (wywiadu wojskowego) nie przekazano jednak do dowództwa dywizji, więc to rozkazało wykonać serię patroli wzdłuż albańsko-greckiej granicy. Wykazały one istnienie ośmiu „posterunków granicznych”, każdy obsadzony przez 15-20 ludzi z jednym lub dwoma rkm i granatami ręcznymi.

Oficerowie prowadzący patrole, a nawet kapelan, nosili na głowach bersalierskie fezy (https://i.ebayimg.com/00/z/01MAAOSwTP5dBi7b/$_59.JPG). W ten sposób chciano zmylić Greków, którzy w zamyśle Włochów mieli uznać, że na odcinku „Julii” znajdują się także jednostki bersalierów.

25 października 1940 roku dowodzący „Julią” generale di brigata Mario Girotti wydał rozkaz operacyjny nr. 1, który nakazywał szybkim marszem opanować Metsowo. Na lewym skrzydle Dywizja „Piemonte” miała zabezpieczyć rejon Badaros (?), a na prawej Dywizja „Ferrara” miała nacierać na Janinę.
Dowodzący w Albanii gen. Visconti Prasca przywiązywał dużą wagę do operacji „Julii”, która miała być wierzchołkiem diamentu, który miał przeciąć pozycje wojsk greckich na pół i umożliwić Włochom marsz na Ateny.

Szefem sztabu dywizji był wówczas colonnello Giovanni Corniani. Dywizję tworzyły 8. Pułk Alpejski (col. Vincenzo Dapino) z batalionami „Tolmezzo” (magg. Bernardo Bianchini), „Gemona” (magg. Antonio Perelli), „Cividale” (magg. Luigi Zacchi), 9. Pułk Alpejski (col. Gaetano Tavoni) z batalionami „L’Aquila” (magg. Giacomo Fatuzzo) i „Vicenza” (magg. Franco Confalonieri), 3. Pułk Artylerii Alpejskiej (col. Pietro Gay) z dywizjonami „Conegliano” (ten. col. Domenico Rossotto), „Udine” (magg. Bernardino Cresseri), III Mieszany Batalion Inżynieryjny (magg. Cino Cini) oraz służby. Ponadto do dywizji dołączono ochotniczy albański V Batalion z 2 oficerami, 400 Albańczykami i 30 włoskimi Alpini z 4 rkm, którym dowodził magg. Enrico De Laurentis z 9. Pułku Alpejskiego.

Batalion albański nie cieszył się zaufaniem Alpini, tworzyli go zwykle żołnierze zaawansowani wiekiem lub podlotki. Albańczycy znali ledwie po kilka słów po włosku, Alpini wyraźnie dostrzegali ich nerwowość. Nieufność, jaką darzyli ich Włosi, okazała się w pełni uzasadniona.

Ogółem Girotti dowodził 278 oficerami, 8863 podoficerami i żołnierzami, których wspierało 20 haubic 75mm/13, a do transportu posiadano 2316 czworonogów.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” dostępna na Allegro, zamówić można także pisząc na marek.sobski@interia.eu
Cena 40 zł + wysyłka

  • Posted on 11 maja, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: wojna włosko-grecka 1940-1941
  • Tags: Alpini, Dywizja Alpejska "Julia", włoscy strzelcy alpejscy
maj
10

Cel: Metsowo

Strzelcy alpejscy podczas wspinaczki.

Odpowiedź na pytanie która z włoskich dywizji była tą najlepszą podczas II wojny światowej wydaje się prosta, a wybór zawężony. Wiele osób wskazałoby na Dywizję Pancerną „Ariete” lub na Dywizję Spadochronową „Folgore”. Ja wyróżniłbym jednak Dywizję Alpejską „Julia”. Zaglądamy więc do jej monografii…

25 października 1940 roku 3ª Divisione alpina „Julia” (3. Dywizja Alpejska), skoncentrowana wówczas w rejonie Erseke-Leskoviku (używam nazw podanych w włoskiej monografii, ich odszyfrowanie zostawiam sobie na „kiedyś”, ale jeśli znacie polskie odpowiedniki, to bardzo proszę o ich podanie), dostała rozkaz podjęcia o świecie 28 października marszu na Metsowo (https://pl.wikipedia.org/wiki/Metsowo).

„Julia” znalazła się na lewym skrzydle włoskiego frontu, który miał przejść do ofensywy, otrzymała kilka zadań o dużym znaczeniu. Po pierwsze szybkim marszem miała opanować węzeł komunikacyjny w Metsowo, co zapobiegłoby odwrotowi na wschód wojsk wroga skoncentrowanych w Czamerii (https://pl.wikipedia.org/wiki/Czameria), które mogłyby umknąć przełęczami gór Pindos, a także pomogło blokować napływ oddziałów greckich z Tesalii.

Wszystko było obliczone na wykonanie błyskawicznego marszu ku wyznaczonemu celowi, rozkazy zabraniały dzielić siły dywizji i przeznaczać je do celów o drugorzędnym znaczeniu. Na przykład linie zaopatrzeniowe rozciągnięte wzdłuż górskich szlaków miały ubezpieczać jedynie słabe patrole. „Julia” zabierał z sobą zapasy na kilka dni i miała być przygotowana do działania nawet w warunkach odcięcia od własnego zaplecza.

Ulewne deszcze i wezbrane rzeki, nie wspominając o oporze Greków, były elementami, które z miejsca utrudniły akcję, wpływając zwłaszcza na prędkość marszu Alpini. Według założeń sztabowców Metsowo miało być osiągnięte w 5-6 dni, w rzeczywistości strzelców alpejskich czekały dwa tygodnie najcięższych wyrzeczeń, a był to jedynie przedsmak trudów tej kampanii. Niebawem „Julię” czekał trudny odwrót po swoich śladach, a spowoduje on stratę 49 oficerów i 1625 żołnierzy z jej szeregów.

Obszarem działania dywizji było leżące na albańsko-greckim pograniczu pasmo górskie Gramos (https://en.wikipedia.org/wiki/Gramos) i Góry Pindos. Pasmo górskie Gramos ciągnęło się z północy na południe wzdłuż granicy, przecinały je doliny rzek Sarandaporos i Beltica, będące prawymi dopływami Vistrica (https://en.wikipedia.org/wiki/Bistric%C3%AB_(river)). Po stronie albańskiej znalazła się tylko niewielka część Gór Gramos, zaś szerokie na ok. 12 km pasmo ciągnęło się po stronie greckiej, będąc pierwszą przeszkodą dla wojsk atakujących Grecję od tej strony.

Góry Pindos były odległe o 80 km od pierwszej przeszkody (Gramos), ich grzbiet przebiegał z północnego-zachodu ku południowemu wschodowi, odgradzając doliny rzek Vistrica i Vojussa. Układ górskich grzbietów także tutaj faworyzował obronę przed atakiem z kierunku Albanii.

Rzeka Sarandaporos o tej porze roku stanowiła nieprzekraczalną zaporę. Vojussa także była praktycznie nie do pokonania, zwłaszcza na odcinku od Vovusa (na północ od Metsowo) do Konitza.

Danych na temat szlaków komunikacyjnych posiadano niewiele, ale analiza ich oraz map topograficznych umacniały Włochów w przekonaniu, że teren jest nie do przekroczenia z wyjątkiem szlaków mułów oraz długich i wąskich ścieżek charakteryzujących się znacznymi różnicami wysokości. Liczne brody oraz wąskie przejścia powodowały konieczność dostosowania ich dla karawan zwierząt jucznych, które niosły całe wyposażenie i zaopatrzenie „Julii”.

CDN.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” dostępna na Allegro, zamówić można także pisząc na marek.sobski@interia.eu
Cena 40 zł + wysyłka

  • Posted on 10 maja, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: wojna włosko-grecka 1940-1941
  • Tags: Alpini, Dywizja Alpejska "Julia", włoscy strzelcy alpejscy
lut
03

Bilans starć z RAF coraz mniej korzystny dla Włochów

Myśliwiec Fiat G.50 i piloci przeglądający włoskie wydanie magazynu Tempo (mam sporo numerów w swoich zbiorach, ale ten chyba nie).

Wrócimy do wątku wojny włosko-greckiej i działań w powietrzu. Trochę przyspieszę i skupię się tylko na walkach, zwycięstwach i stratach obu stron.

2 grudnia 1940 roku: F/Lt M. T. Pattle wystartował z Janiny z zadaniem wykonania rozpoznania meteorologicznego. W rejonie Argyrocastro zaobserwował włoski rozpoznawczy dwupłat Ro.37 z 42. Squadriglia/72° Gruppo O.A., który najpewniej wykonywał podobne zadanie. Gladiator Pattle’a krótką serią posłał włoską maszynę na ziemię. Zginęli serg. Luigi Del Manno i obserwator z ramienia armii ten. Michele Milano.

Wczesnym popołudniem F/Lt Pattle znowu był w powietrzu, prowadząc formację tuzina Gladiatorów nad linię frontu. Tym razem napotkano dwa Ro.37, także z 72° Gruppo O.A. Szybki atak w wykonaniu Pattle’a i jego skrzydłowego, P/O G. Coopera doprowadził do zestrzelenia obu włoskich maszyn. Zginęły obie załogi: cap. Gardella/cap. Fuchs (obserwator z ramienia armii) i serg. Leoni/serg. Vescia.

Dziewięć Blenheimów I z 211. Sqn atakowało Valonę, ale będące celem lotnisko właściwie nie ucierpiało. Kilka Fiatów CR.42 na chwilę przechwyciło prowadzący formację bombowiec i ostrzelało go. Włoscy piloci meldowali, że raczej nie zdołali poważniej uszkodzić przeciwnika. Faktem jest jednak, że K4866 rozbił się podczas awaryjnego lądowania w okolicy Araxos. Załoga P/O Pickersgill nie ucierpiała, ale maszyna została skreślona ze stanu. Strona brytyjska nie wyklucza, że mogło być to zwycięstwo włoskich myśliwców.

3 grudnia: Sześć PZL.24 z 23 Mira starło się z 18 Fiatami CR.42 z 160° Gruppo C.T. Włoscy piloci zgłosili ogółem cztery pewne zestrzelenia i dwa prawdopodobne, Grecy rościli sobie jedno. W rzeczywistości jedyną ofiarą był poległy hiposminagos (por.) Costatntine (?) Tsitsas.

4 grudnia: 14 Gladiatorów II z 80. Sqn (w tym kilka maszyn formalnie z 112. Sqn) w rejonie Tepelene starło się z 12 CR.42 z 150° Gruppo C.T. i 10 Fiatami G,50 z 154° Gruppo C.T. Po walce angielscy piloci zgłosili zestrzelenie trzech CR.42 i jednego CR.32. Włosi z kolei byli pewni dwóch zestrzeleń. Zestrzeleni zostali i stracili życie ten. Alberto Triolo i s.ten. Paolo Penna (obaj na CR.42). Z drugiej stronny lekko uszkodzony został myśliwiec F/Lt Pattle’a.

Dotychczasowy bilans:
Regia Aeronautica vs. Grecy: 19-13; w tym Regia Aeronautica vs. PZL-e 12 (+1?) – 8 (+2?)
Regia Aeronautica vs. RAF: 7 (+1?) – 18
*uwzględniam tylko i wyłącznie straty w starciach powietrznych oraz na ziemi na skutek działania lotnictwa, bez wypadków i sukcesów obrony plot. (chyba, że przy współudziale myśliwców)

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” dostępna na Allegro, zamówić można także pisząc na marek.sobski@interia.eu
Cena 40 zł + wysyłka

  • Posted on 3 lutego, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regia Aeronautica, wojna włosko-grecka 1940-1941
  • Tags: Regia Aeronautica w wojnie z Grecją
gru
03

Guastatorzy na Bałkanach i w Rosji

Guastator w popisowym numerze, czyli rzucie miną. Raczej propagandowa sztuka dla sztuki. Niemniej zdjęcie ładne. Trochę muszę pospamować żeby wypozycjonować East Africę, miejcie do tego cierpliwość.

The e-book (616 pages for €8,35; $10.49; £7.50 etc.) of „East Africa 1940-1941 (land campaign): The Italian Army Defends The Empire In The Horn Of Africa” is available on all Amazon marketplaces!

Kompanie 5., 6. i 9. stworzyły XXX Batalion Guastatorów i działając osobno zostały wysłane na front grecko-albański. Formalnie batalion powstał 15 marca 1941 roku w Weronie, a dowodzenie nim sprawował kapitan Vincenzo Mazzucchelli di Morazzone.

9. Kompania alpejska gustatorów walczyła u boku 19. DP „Venezia” i następnie 6. DP „Cuneo”. Brała udział w ciężkich walkach pozycyjnych, co dla saperów szturmowych oznaczało ataki na umocnione pozycje na wzniesieniach. Podczas całej kampanii poniesiono straty wysokości 13 poległych i 17 rannych. 6. Kompania została przydzielona do 36. DP „Forli”, na rzecz której zakładała pola minowe w rejonie rzeki Shkumbin. Z kolei 5. Kompania brała u boku 131. DPanc. „Centauro” udział w inwazji na Jugosławię. Wraz z jej bersalierami przyczyniła się m.in. do zajęcia Dubrownika (wł. Ragusa).

W drugiej połowie maja wszystkie trzy kompanie zgrupowano w Tiranie. W czerwcu rozpoczęto przerzucać je do Włoch. Szóstą kompanię wysłano do Ronchi dei Legionari, gdzie u boku kompanii szkoleniowej odbudowywała swoją siłę wcielając do swego składu nowych rekrutów. Później dołączyła w rejonie Courmayeur do 9. Kompanii, gdzie obie odbyły szkolenie wysokogórskie. Niebawem z obu kompanii stworzono XXX Batalion Guastatori (alpejski). Od kwietnia 1942 roku 5. Kompanię przydzielono do 80. DP „La Spezia”, która przygotowywała się do operacji desantowej na Maltę, gdzie miała zostać przewieziona na opanowane przez spadochroniarzy lotniska na pokładach samolotów. Po odwołaniu operacji trafiła 10 listopada 1942 roku do Cyrenajki, gdzie zajmowała się kładzeniem pól minowych i wznoszeniem zapór przeciwczołgowych. Walczyła w Tunezji, m.in. na linii El Akarit. Później brała udział w ostatnich walkach kampanii północno-afrykańskiej u boku 125. pp z DP „La Spezia”. 11 maja skapitulowała. Bilans strat w kampanii afrykańskiej wyniósł 6 poległych, 11 rannych i 55 zaginionych.

17 marca 1942 roku XXX Batalion (kpt. Mazzucchelli di Morazzone, od 1 sierpnia w stopniu majora) włączono w skład Korpusu Alpejskiego, który planowano użyć do walk na Kaukazie. 21 lipca 1942 roku batalion rozpoczął swą podróż na front wschodni. 31 lipca, po podróży koleją przez Austrię, Niemcy i okupowaną Polskę, osiągnięto Gorłówkę, 150 km od Taganrogu, gdzie miał ześrodkować się Korpus Alpejski. Nowy front stawiał przed saperami nowe zadania, dlatego przeszkolono ich m.in. w zakresie zwalczania czołgów z użyciem niemieckich magnetycznych ładunków kumulacyjnych. W międzyczasie zapadła decyzja o ześrodkowaniu całej włoskiej 8. Armii nad Donem, gdzie miała zabezpieczać atak na Kaukaz wojsk niemieckich. 25 września batalion zajął pozycje w rejonie miejscowości Archangelskaja. Tutaj saperzy zajmowali się poprawą własnych pozycji obronnych i aktywnością patrolową. Prowadzono także minowanie i rozminowanie terenu. Użycie żołnierzy posiadających specjalistyczne wyszkolenie do takich celów spotkało się z niezadowoleniem guastatorów.

Sytuacja zmieniła się wraz z rozpoczęciem przez Rosjan operacji „Mały Saturn”, która spadła na pozycje armii włoskiej. Pierwszy cios minął pozycje Korpusu Alpejskiego. Początkowo XXX Batalion ścierał się jedynie z partyzantami. 15 stycznia 1943 roku batalion został pilnie wezwany do Rossoszy, gdzie znajdował się sztab Korpusu Alpejskiego, któremu zagroziły sowieckie czołgi. Nazajutrz dotarły wieści o wrogiej kolumnie pancernej zmierzającej ku miastu. Z zadaniem powstrzymania jej ruszyła 9. Kompania. Na przedmieściach miasta wpadła jednak w zasadzkę i poniosła straty. Za wysadzenie w powietrze sowieckiego czołgu srebrny Medal Waleczności Wojskowej otrzymał ciężko ranny kpt. Morelli. Dzielnie broniący się batalion nie był jednak w stanie utrzymać miasta. Ponosząc bardzo ciężkie straty (160 zabitych, rannych i zaginionych, tym dowódca batalionu major Mazzucchelli di Morazzone) wycofał się z Rossoszy. W Podgornoje zebrało się około 200 żołnierzy batalionu, którym brakowało amunicji i żywności. 20 stycznia wycofującą się kolumnę zaatakowały czołgi i piechota. W wyniku dalszych strat siła batalionu stopniała do ledwie 60 żołnierzy i nieokreślonej liczby maruderów. Odwrót zaśnieżonym stepem w temperaturze kilkudziesięciu stopni poniżej zera, a zwłaszcza spędzane w otwartym terenie noce, bardzo dawał się we znaki Włochom. 25 stycznia osiągnięto rejon Mikołajewki (Nikołajewki w mniej poprawnej wersji), gdzie Korpus Alpejski przebił się z okrążenia. Do Włoch pociągiem powróciło sześciu oficerów, siedmiu podoficerów i 52 żołnierzy (według innych danych z 480 guastatorów, którzy byli w batalionie 1 stycznia 1943 roku, do Włoch powróciło 121). W 1988 roku w uznaniu postawy w styczniowych walkach XXX Batalionowi Guastatori del Genio przyznano srebrny Medal Waleczności Wojskowej.
—————————————————
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i u Odkrywców :
https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

https://odk.pl/

  • Posted on 3 grudnia, 2020
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: atak na Jugosławię w 1941 r., Włosi na froncie wschodnim, wojna w Afryce Północnej 1940-1943, wojna włosko-grecka 1940-1941
  • Tags: Guastatori, guastatorzy, włoscy saperzy szturmowi
lis
27

Daremne poszukiwania F/O Sykesa

Fiat BR.20 w locie nad górami Epiru.

Winien jestem małe przeprosiny za dwie sprawy. Niestety książka o Afryce Wschodniej trafiła na złego człowieka, który terminy ma za nic, a zaproponowane mi mapy byłe ewidentnym plagiatem. Sytuacja jest już jednak odratowana, w poniedziałek/wtorek książka powinna zostać już (dopiero, 2 listopada zleciłem skład…) wysłana do sprawdzenia na Amazon. Z tych powodów jej premiera jest tak opóźniona, a wpisów nie było. Ekstremalnie ciężko jest mnie wyprowadzić z równowagi, ale tym „fachurom” się udało. P.S. Mapy ostatecznie narysował mój znajomy i wyszły naprawdę świetnie (przed premierą coś pewnie pokażę, bo w stosunku do Betasom zrobiłem krok ku pełnej profesjonalizacji moich publikacji).
—————————————————
28 listopada 1940: Nad Butrino i Konispoli starło się 6 Gladiatorów II z Flight A z 10 CR.42 z 150° Gruppo Aut. C.T., prowadzonymi przez cap. Giorgio Graffer, dowódcę 365. Squadriglia, który pierwszy starł się z brytyjskimi pilotami, a jego samolot spadł na ziemię w płomieniach. Kapitan Graffer otrzymał pośmiertny MOVM.

Inny Fiat zderzył się z Gladiatorem N5812. Pilotami byli serg. Corrado Mignani z 365. Sq. i F/O H. U. Sykes, którzy zginęli w wyniku zderzenia ich maszyn z ziemią. Ze spadochronem ratował się serg. Achille Pacini, którego Fiat został trafiony w silnik.

Gladiator N5816, pilotowany przez F/Lt Jones, zainkasował serię, która zdemolowała urządzenia w kokpicie, w tym kompas i wskaźnik zużycia paliwa. Ciężko uszkodzonemu myśliwcowi swojego dowódcy pomógł dolecieć do bazy Sgt D. S. Gregory. Dalsze trzy Gladiatory, N5854 (F/O D. Wanklyn), N5788 (F/O B. Price-Owen) i N5786 (F/O W. Hosken), także wróciły na własne lotnisko ciężko uszkodzone.

Anglicy rościli sobie zestrzelenie pięciu Fiatów na pewno i trzech prawdopodobnie. Regia Aeronautica faktycznie skreśliła ze stanu maszyny Graffera, Mignaniego i Paciniego, a z ranami do bazy powrócili ponadto m.llo Guglielmo Bacci i serg. Arrigo Zotti. Włoscy piloci zgłosili cztery zestrzelenia na pewno i kolejne prawdopodobnie.

Tego samego dnia 9 Blenheimów I z 84. Sqn atakowało Durazzo. Nad portem przechwyciły je myśliwce 24° Gruppo C.T., którego piloci zgłosili zestrzelenie dwóch bombowców na pewno i kolejnego prawdopodobnie za sprawą ten. Divo Bartalletti i serg. Pasquale Savino. W rzeczywistości trafiony i uszkodzony został jedynie L1385 (P/VA), który lądował k. Devoli, gdzie załoga P/O D.B. Bird dostała się do niewoli. Poza pilotem załogę stanowili młodzi sierżanci S. Davis i R.E. Scott, przy czym ten drugi zmarł w niewoli.

29 listopada: 9 Blenheimów I z 84. Sqn, eskortowanych przez 6 Gladiatorów z 80. Sqn, miało zaatakować Tepeleni. Cztery spośród brytyjskich myśliwców poleciało nad góry w nadziei, że odnajdą F/O Sykesa, ofiarę zderzenie z serg. Pacini dnia poprzedniego. F/Lt M. T. Pattle i P/O W. Vale towarzyszyli nadal bombowcom. Po drodze napotkano trzysilnikowe bombowce, które zidentyfikowano jako SM.79, podczas gdy była to cześć formacji Cantów Z.1007bis z 47° Stormo B.T. z Grottaglie. Dwaj piloci 80. Sqn zaatakowali bombowce, zgłaszając uszkodzenie dwóch z nich. Strzelec ze stanowiska jednego z bombowców raportował później atak aż 9 myśliwców i zestrzelenie jednego z nich. Kilka pocisków z jego km Scotti-Fraschini kal. 12,7 mm trafiło myśliwiec Pattle’a, który z problemami powrócił do bazy.

30 listopada: Anglicy nadal prowadzili bezowocne poszukiwania F/O Sykesa, gdy 3 Gladiatory eskortowały grecki Breguet XIX. W końcu armia grecka odarła jego kolegów z nadziei, informując, że odnaleziono myśliwiec, a pilota pochowano z honorami.

Siły 4. Squadra Aerea w Apulii wzmocniły 373. i 374. Squadriglie Aut. C.T. uzbrojone w 12 MC.200 (każda), które pochodziły z lotniska Treviso S. Angelo, a teraz rozlokowały się odpowiednio w bazach Bari Palese Macchie oraz Grottaglie.

Dotychczasowy bilans:
Regia Aeronautica vs. Grecy: 18-13; w tym Regia Aeronautica vs. PZL-e 11 (+1?) -8 (+2?)
Regia Aeronautica vs. RAF: 7-13
*uwzględniam tylko i wyłącznie straty w starciach powietrznych oraz na ziemi na skutek działania lotnictwa, bez wypadków i sukcesów obrony plot. (chyba, że przy współudziale myśliwców)
——————————————————————–
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron-podwodna-w…

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atla…

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-…

  • Posted on 27 listopada, 2020
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regia Aeronautica, wojna włosko-grecka 1940-1941
  • Tags: Regia Aeronautica w wojnie z Grecją
lis
09

Dalsze boje o panowanie nad greckim niebem

Bombowce Cant Z.1007bis z 191. Squadriglia/86° Gruppo/35° Stormo podczas działań przeciwko Grecji.

Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
————————————
24 listopada: Raporty włoskie wskazują, że kilku pilotów Fiatów G.50 z 24° Gruppo Aut. C.T. toczyło pojedynki z małymi grupkami Blenheimów RAF-u. Jeden z bombowców miał zostać zestrzelony przez cztery myśliwce prowadzone przez ten. Domenico Pancera, a kolejna trójka miała przechwycić inne bombowce, ten. Divo Bartaletti miał zestrzelić jednego z nich, a jego koledzy kolejnego. Z brytyjskich dokumentów nie wynika, by rafowscy lotnicy zgłaszali takie starcia, a tym bardziej straty. Niewykluczone, że były to greckie Blenheimy IV, ale i tutaj nie ma pewnych danych o stratach helleńskiego lotnictwa. Jeden Blenheim z 32. Mira został zestrzelony, ale dopiero 27 listopada za sprawą włoskiej obrony plot., a załoga hiposminagos (por.) Alessandro (?) Malakes zginęła.

Trzy Blenheimy I z 211. Sqn atakowały Durazzo, gdzie natrafiły na silny ostrzał z ziemi. Włoscy artylerzyści uszkodzili dwie z trzech maszyn. Pierwsza trafiona została maszyna F/Lt G.B. Doudney, a pilot musiał zawrócić do Menidi. Blenheim I L8511, pilotowany przez S/Ldr Gordon-Finlsayson, miał uszkodzone oba silniki, które pracując z trudem umożliwiły jednak lądowanie awaryjne na plaży wyspy Korfu, z bombami nadal pozostającymi w komorze.

25 listopada: Od ranka do popołudnia nieustanne misje ofensywne prowadziły Ju 87 z 96° Gruppo B.a.T., które atakowały cele drogowe i kolejowe w rejonie Kalamas i Kacovista-Suli. Podobne akcje trwały także dnia następnego, żaden z bombowców nie odniósł przy tym uszkodzeń.

27 listopada: Od 26 listopada tuzin Gladiatorów II z 80. Sqn, rozmieszczonego w Janinie, był gotowy do rajdów na obszar kontrolowany przez Włochów. Tego dnia wszystkie 12 maszyn, prowadzone przez S/Ldr Hickey poleciało na ofensywne rozpoznanie na północ od Janiny. Tam przechwycono trzy SM.79 z 104° Gruppo/46° Stormo B.T., które miały zaatakować lotnisko Florina, w eskorcie tuzina Fiatów CR.42 z 150° Gruppo Aut. C.T. Do gwałtownego starcia doszło na pułapie 6000-6500 metrów. Z tej wysokości wprost ku ziemi poszybował Fiat cap. Nicola Magaldi, dowódcy 364. Sq., który prawdopodobnie zginął jeszcze w powietrzu, gdyż nie próbował skakać ze spadochronem (otrzymał pośmiertny MOVM). Zwycięstwo zapisali na swoje konto F/Lt E. G. „Tap” Jones (N5861) i Sgt D.S. Gregory (N5776), jedyni, którzy w tym starciu zgłaszali sukces. Trafiony został także myśliwiec serg. Negri z tej samej eskadry, który zdołał powrócić do bazy.

W międzyczasie 12 Fiatów G.50 z 24° Gruppo Aut. C.T., prowadzonych przez magg. Oscar Molinari, z góry osłanianych przez 15 CR.42 z 160° Gruppo Aut. C.T. zaatakowało z lotu koszącego lotnisko Kozani, siedzibę 2. Mira. Włoscy piloci zameldowali zniszczenie pięciu maszyn na ziemi i uszkodzenie trzech dalszych. W rzeczywistości zaskoczono sekcję Breguet XIX, które schodziły do lądowania po zakończeniu rozpoznania i w całości zniszczono (no to teraz pytanie – czym dla Włochów jest ta sekcja? Do bilansu zapisuję dwa, bo tak wynika z moich doświadczeń z włoską literaturą). Zginął jeden z pilotów, antyiposminagos (ppor.) Panayotis Maroulakos, a inni członkowie załóg odnieśli rany.

Do Grottaglie z Napoli-Capodichino przeleciało 14 SM.79 z 42° Gruppo B.T.

Dotychczasowy bilans:
Regia Aeronautica vs. Grecy: 18-13; w tym Regia Aeronautica vs. PZL-e 11 (+1?) -8 (+2?)
Regia Aeronautica vs. RAF: 5-10
*uwzględniam tylko i wyłącznie straty w starciach powietrznych oraz na ziemi na skutek działania lotnictwa, bez wypadków i sukcesów obrony plot. (chyba, że przy współudziale myśliwców)
—————————————————
Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron-podwodna-w…

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atla…

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-…

  • Posted on 9 listopada, 2020
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regia Aeronautica, wojna włosko-grecka 1940-1941
  • Tags: Regia Aeronautica w wojnie z Grecją
lis
07

Włosi wycofują swoje eskadry do Albanii

Przygotowanie bombowca SM.79 do lotu bojowego, Albania, jesień-zima 1940 roku.

Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
————————————
21 listopada 1940: 30. Sqn RAF stracił Blenheima L1166, który powracając z lotu rozpoznawczego trafił na fatalną pogodę i musiał lądować awaryjnie w rejonie Zagora. Trzy greckie Hs 126 z 3. Mira ostrzeliwały wycofujących się żołnierzy włoskich w rejonie Pogradec.

Serg. Dorvà Bellucci, pilot 154° Gruppo C.T., zgłosił atak na dwa Gladiatory i prawdopodobne zestrzelenie jednego z nich. Nie ma śladu po takim zdarzeniu w dokumentach 80. Sqn, ale nie można wykluczyć, że chodziło o maszynę grecką.

22 listopada: Fiaty CR.42 z 160° Gruppo C.T. eskortowały SM.79 z 46° Stormo B.T., staczając krótkie, nierozstrzygnięte starcie z przeciwnikiem. Na lotnisku Koritza żołnierze greccy zdobyli SM.73 z 607. Squadriglia Trasporti, „606-7” (ex-cywilny I-LODI), który z powodu awarii silników nie był zdatny do lotu. Stało się to, gdy pilot s.ten. Francesco Martinelli lądował awaryjnie w tak dramatycznych okoliczności, że zderzył się z trzema zaparkowanymi na lotnisku CR.42.

Nad Koritzą włoskie myśliwce zestrzeliły niezidentyfikowany samolot, z całą pewnością chodziło o Hs 126 z 3. Mira, którego pilot, hiposminagos (por.) Demetrius Sideris, stracił życie.

Włoskie jednostki lotnicze w obliczu greckiej kontrofensywy musiały porzucić wysunięte lotniska na terenie Grecji i wycofać się do baz w Albanii. Z Koritza dowództwo 393. Sq. przeniosło się do Devoli, a 394. Sq. osiągnęła Berat, wraz z eskadrami 154° Gruppo C.T. Z tej bazy 363. Sq. przeleciała do Valony, gdzie wzmocniła broniącą jej przestrzeni powietrznej 364. Sq., tamże z Tirany przeniosło się także dowództwo (tzw. klucz dowodzenia) 365. Sq. z 150° Gruppo C.T., stacjonujące dotąd w Agirocastro. Jeszcze jakich czas w Agirocastro pozostawała tylko 120. Sq. O.A., ale i ona w grudniu wycofała się do Valony. Ponadto 38° i 104° Gruppo/46° Stormo B.T. podzieliły swoje siły pomiędzy Valoną i Tiraną.

23 listopada: Do Trikkala przybyły Gladiatory II z Flight A (80. Sqn), prowadzone przez F/Lt E.G. „Tap” Jonesa. Z Egiptu przybyły także nowe Bristol Blenhaimy I z 211. Sqn, dowodzone przez S/Ldr J.R. Gordon-Finlayson, które wzmocniły 84. Sqn w Menidi. Obecność RAF w Grecji stała się większa niż kiedykolwiek. Zamiarem tego wzmocnienia sił było zdobycie panowania w powietrzu na tym froncie. To z kolei wymusiło dalsze wzmocnienie sił Aeronautica dell’Albania i 4. Squadra Aerea z Apulii.

Sześć Blenheimów z 84. Sqn poleciało nad Valonę, gdzie przechwyciły je trzy Fiaty G.50 z 154° Gruppo C.T., które brytyjskie załogi rozpoznały jako MC.200 i Bf 109. F/O J. F. Evans uciekł na wyższy pułap pozbywając się wpierw alarmowo swojego ładunku bomb, uczynił to pospiesznie, ale nad celem, meldując potem nawet trafienie włoskiego bombowca. F/Lt R.A. Towgood uniknął ataku trzech Włochów, meldując nawet, że jego strzelec zestrzelił jeden z Fiatów. Natomiast piloci G.50 zgłosili jedno pewne zestrzelenie. Z obu stron były to bezpodstawne roszczenia.

Dotychczasowy bilans:
Regia Aeronautica vs. Grecy: 16-13; w tym Regia Aeronautica vs. PZL-e 11 (+1?) -8 (+2?)
Regia Aeronautica vs. RAF: 5-9
*uwzględniam tylko i wyłącznie straty w starciach powietrznych oraz na ziemi na skutek działania lotnictwa, bez wypadków i sukcesów obrony plot. (chyba, że przy współudziale myśliwców)
—————————————————
Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron-podwodna-w…

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atla…

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-…

  • Posted on 7 listopada, 2020
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regia Aeronautica, wojna włosko-grecka 1940-1941
  • Tags: Regia Aeronautica w wojnie z Grecją
wrz
16

Imponujący debiut myśliwców RAF

Gloster Gladiator N5829 RT Z z No. 112. Sqn RAF w Grecji (fot. http://raf-112-squadron.org/).

Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
—————————————————————-
19 listopada: Pomimo heroicznej postawy swoich pilotów, Grecy poczęli ponosić straty, które dość szybko mogły skończyć się oddaniem panowania w powietrzu w ręce Regia Aeronautica. Na ratunek musiał przyjść RAF, zwiększając swoją obecność na tym froncie. Do Eleusis z Egiptu, via Kreta, przybył B Flight z 80. Fighter Squadron, dowodzony przez S/Ldr W. J. Hickey, wyposażony w Gloster Gladiatory II, a cztery dni później także A Flight z tegoż dywizjonu. Personel latający stanowili weterani walk z Afryki Północnej, wśród nich F/Lt M. T. J. Pattle, któremu dotąd przyznano 4 zestrzelenia, P/O Vincent Stuckley z 3 zwycięstwami i F/O Sydney Linnard z dwoma. Krążowniki „Gloucester” i „Edinburgh” przewiozły do Grecji personel jednostki i materiały.

Rankiem Flight B wykonał debiutancki lot nad Trikkala. Później, po szybkim tankowaniu, 9 Gladiatorów wystartowało z Eleusis. Trzy PZL 24 poprowadziły je nad Koritza. Natrafiono tam na 5 Fiatów CR.42 z 160° Gruppo Aut. C.T., które poderwano alarmowo, dowodził nimi cap. Paolo Arcangeletti. W tym czasie Fiaty G.50 z 24° Gruppo Aut. C.T. znalazły się w okolicy eskortując kilka bombowców. Starcie było nieuniknione i okazało się sukcesem RAF, gdyż jego myśliwcy zestrzelili trzy CR.42 i jednego G.50. Do bazy nie powrócili m.llo Giuseppe Salvadori i serg. magg. Natale Viola (obaj 363. Sq./150° Gruppo C.T.) i serg. Arturo Bonato (393. Sq./160° Gruppo C.T.). Na ziemi rozbił się Fiat G.50 ten. Attilio Meneghel z 355. Sq./24° Gruppo. Pomimo ran obu nóg dociągnął na lotnisko swoim ciężko uszkodzonym CR.42 serg. magg. Walter Ratticchieri.

Włosi meldowali starcie z 20 myśliwcami i zestrzelenie kliku Gladiatorów II. W rzeczywistości udało się uszkodzić tylko maszynę P/O Vincenta Stuckley’a, który został ranny w lewe ramie i nogę. Anglik resztką woli dociągnął do Trikkara, a następnie trafił do szpitala. Tak więc bez potwierdzenia zostały roszczenia do sukcesów cap. Paolo Arcangeletti (pewne + prawdopodobne), serg. magg. Luciano Tarantini i kolejne jednego z pilotów G.50. Piloci brytyjscy także przesadzili w szacunkach, roszcząc sobie 6 pewnych + 2 prawdopodobne CR.42 oraz 3 pewne G.50. Piloci RAF w jednym locie zadali Włochom podobne straty jak Grecy w ciągu miesiąca wojny (opinia Nicoli Malizii, jeśli chodzi o same starcia myśliwców, to pewnie polega ona na prawdzie).

20 listopada: Włosi tracą Ro.37 z 72° Gruppo O.A., zestrzelony przez grecki flak. Załoga uratowała się skacząc na spadochronach za włoskimi liniami. Uważa się, że jeden Cant Z.1007bis został zestrzelony przez sminagos (kpt.) John (?) Kellas, dowódcę 21. Mira (dopisuję jako wątpliwość: brak danych o jednostce, załodze itp. ofiary).

Dotychczasowy bilans:
Regia Aeronautica vs. Grecy: 15-13; w tym Regia Aeronautica vs. PZL-e 11 (+1?) -8 (+2?)
Regia Aeronautica vs. RAF: 5-9
*uwzględniam tylko i wyłącznie straty w starciach powietrznych oraz na ziemi na skutek działania lotnictwa, bez wypadków i sukcesów obrony plot. (chyba, że przy współudziale myśliwców)
—————————————————————-
Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

  • Posted on 16 września, 2020
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regia Aeronautica, wojna włosko-grecka 1940-1941
  • Tags: Regia Aeronautica w wojnie z Grecją
Page 1 of 512345
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top