Wojna Mussoliniego

Zniszczona kolumna włoskiej 8. Armii, naddoński step w zimie 1942/1943 r. Na pierwszym planie Fiat 626 NM. Ostatni wpis w temacie Czarnych Koszul w ZSRR.

W kolejnych dniach straty po stronie włoskiej gwałtownie wzrosły, jednakże oddziałom udawało się stawiać opór wobec przytłaczających sił sowieckich. Grupa „Leonessa” została niemalże unicestwiona: z 1792 żołnierzy ze stanu początkowego zostało jedynie 400.

Niedobitki oddziałów Milicji, po długim marszu w temperaturze dochodzącej do -36 stopni, dotarły do Mitrofanowki, gdzie znajdowała się dowództwo zgrupowania „23 Marzo”. Generał Zanghieri podjął próby reorganizacji wciąż podległych mu sił i przygotowania ich do dalszej walki, jednakże 21 grudnia 1942 liczba łącznie poniesionych strat osiągnęła 1536 żołnierzy.

30 grudnia, dowództwo ARMIR rozkazało resztkom dwóch Raggrupamenti CC.NN sformować się w dwa bataliony, ale z powodu fatalnej kondycji niedobitków, zdecydowano nie wykorzystywać ich do zadań operacyjnych. 4 stycznia, zostały odtworzone dwa bataliony „M” z „Valle Scrivia” i „Leonessa”, zostały uzupełnione o jedną kompanię strzelców i jedną kompanię karabinów maszynowych. Oddziały te rozpoczęły odwrót, który skończył się nocą z 16 na 17 marca wraz z wyruszeniem pociągu przewożącego je do Włoch.

Oprócz oddziałów operacyjnych, na terenie Związku Radzieckiego funkcjonowała również Milicja Drogowa. Jednostka w sile kompanii składała się z dowództwa i trzech manipuł z łącznym stanem osobowym na poziomie 4 oficerów, 7 podoficerów i 98 milicjantów. Do ich dyspozycji oddano samochód, ciężarówkę, półciężarówkę Fiat i 91 motocyklów Guzzi. Do zadań oddziału należał nadzór nad ruchem drogowym, jak i eskorta jeńców. Wraz z wysłaniem do Rosji nowych oddziałów, pojawiła się nowa centruria (6.). Niektórzy milicjanci utknęli razem z Niemcami w Stalingradzie, walczyli do końca przeciwko Armii Czerwonej.

Wartość bojowa Czarnych Koszul w Rosji została doceniona także przez przeciwników, takich jak przewodniczący Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego Nikita Chruszczow, który w wywiadzie z Giuseppe Cardacci Pisanellim tak wypowiadał się o Milicji:

„Walczyłem przeciwko Włochom w rejonie Doniecka, gdzie miałem na przeciwko sobie Czarne Koszule, których uważałem za najbardziej walecznych wśród nich. Walczyli bardzo dobrze i myślałem, że dzieje się tak z powodu niechęci do nas. Jednak po przesłuchaniu wielu jeńców, stwierdziłem, że nie żywią wobec nas nienawiści.” (nawiasem mówiąc warto zwrócić uwagę, że mit Włocha tchórza jest jakby nieobecny w pracach współczesnych rosyjskich historyków – ciekawy jest np. fragment poświęcony Włochom z wydanej u nas książki Bieszanowa „Rok 1943”)

Jednostkom liniowym zostały przyznane: złoty i srebrny Medal Waleczności Wojskowej dla Legionu Tagliamento i 7 złotych medali przyznanych indywidualnie. Łączne straty jednostek Czarnych Koszul w tej kampanii były bardzo wysokie: 172 oficerów (70% stanu wyjściowego) i 3840 legionistów (55%) poległo, zostało rannych, zaginęło lub ucierpiało w wyniku odmrożeń.

Stanowisko cekaemu Breda Mod. 37 Czarnych Koszul na froncie wschodnim. Przedostatni wpis o MVSN na francie wschodnim. Włoski artykuł jest mocno chaotyczny, ale pocieszam – materiału jest bardzo dużo i kiedyś na pewno opracuję to w którymś z pism.

Sektor w większości obsadzony przez Raggruppamento „23 Marzo” został oddany pod rozkazy console Bertoni, dowodzącego „Valle Scrivia”. Rankiem upadł punkt umocniony nr 7, który został odbity wieczorem przez 3. kompanię 34. batalionu, co okupiono niemałymi stratami. Do obrony pozycji, oprócz resztek 3. kompanii, dołączono także 2. kompanię. W międzyczasie sytuacja punktu umocnionego nr. 10 stawała się coraz bardziej krytyczna.

Dowództwo „Valle Scrivia”, wraz z dwoma kompaniami z 34. batalionu, pozostało w noc 14 grudnia w punkcie umocnionym nr. 21. Już i tak trudną sytuację komplikowała bardzo niska temperatura spadająca w nocy do -24 stopni. Rosjanie, przyzwyczajeni do takich warunków klimatycznych, kontynuowali swoje ataki również nocą.

Rankiem 14 grudnia, o 8.45 Grupa kontratakowała na południowy zachód od Deresowki, zajmując ponownie o 11.05 pozycje na wzgórzu 192 oraz umocnienia utrzymywane poprzednio przez piechotę z 90. pp które w ciągu dnia zostały jednak utracone. Po południu Grupa „Leonessa I” została przesunięta z Filonowo do Orobinskij, podczas gdy 5. batalion Czarnych Koszul, już wycieńczony walką, został wycofany z pierwszej linii, gdzie pozostał 34. batalion z Grupy „Valle Scrivia I”.

15 grudnia okazał się być kolejnym ciężkim dniem. Legioniści z „Valle Scrivia” byli rozrzuceni pomiędzy wiele punktów umocnionych starając się wesprzeć siły będące ich obsadą. W celu pomocy grupie zostały połączone Grupy „Leonessa I” i „Leonessa II”. Pomimo to straty były coraz większe: Całe Raggruppamento straciło 699 ludzi zabitych, rannych i zaginionych, wśród nich 39 oficerów.

Od 16 grudnia legioniści z „Valle Scrivia” zajmowali punkty umocnione poprzednio obsadzane przez piechotę z DP „Ravenna”. Ataki Rosjan były regularnie powtarzane, zarówno przy użyciu artylerii jak i czołgów, powodując liczne straty w szeregach włoskich. Wiele było przykładów heroizmu ze strony Czarnych Koszul. Jeden z przykładów: Działo przeciwpancerne 47mm/32 z 51. batalionu broni wsparcia CC.NN bez przerwy ostrzeliwało wrogi czołg. Trzech obsługujących go ludzi nie porzuciło działa do końca, ginąc ostatecznie pod gąsienicami sowieckiego czołgu.

Czarne Koszule z Legionu „Tagliamentu” wraz z cywilami, ZSRR, lato 1941 r. Jako, że dochodzimy do tragicznej dla włoskiej 8. Armii zimy 1942/1943 r. warto chyba napisać dwa zdania komentarza. Jakie wnioski z udziału Czarnych Koszul z udziału w kampanii na wschodzie Europy? Chyba bez zaskoczenia: faszystowska milicja okazała się przydatna w ataku na ograniczone cele w fazach, gdy armia włoska znajdowała się w natarciu; w obronie okazywała się cennym odwodem dla dywizji armii regularnej. Zaznaczyć jednak należy, że chęci to jedno, ale słabe uzbrojenie i wyszkolenie powodowały, że Czarne Koszule odnosiły sukcesy za cenę dużej daniny krwi. Aż przyszła wspomniana zima i zmiotła ze stepu wszystko co znalazło się w Łuku Donu…

Nocą 15/16 grudnia 1942 Grupa „Montebello” przeszła pod rozkazy 80. pp, który znajdował się w odwrocie. Podczas tego manewru została zaangażowana dla wsparcia 80. pp również Grupa CC.NN., która zajęła pozycje na południowo-wschodnich stokach wzgórza 201. Pozycje były raczej prowizoryczne z powodu zmarzniętego terenu, który nie pozwalał na okopanie się. Także tego dnia poniesiono wysokie straty, podnosząc je w okresie od 10 do 16 grudnia do poziomu 446 żołnierzy, czyli aż 50 % stanu.

Podobnie sytuacja miała się z Grupą „Tagliamento”, która od 13 do 15 grudnia pozostawała w Getreide w celu reorganizacji po wcześniej poniesionych ciężkich stratach. 16 grudnia, Grupa została podporządkowana 79. pp. 63. batalionowi nakazano przemieścić się ze wzgórza 201 na pozycję umocnioną Olimpo celem wsparcia ataku 1. batalionu z 79. pułku piechoty. Do akcji jednak nie doszło ponieważ, nim batalion dotarł na wyznaczoną pozycję, zdążyli ją zająć sowieci. Podjęto próbę jej odbicia, jednakże bezskutecznie, następnie zarządzono odwrót. 63. batalion dysponował w tej chwili jedynie 163 ludźmi.

Rankiem 17 grudnia nieprzyjaciel ponowił atak na wzgórze 201, który jednak został odparty przez Czarne Koszule, które zdołały nawet zdobyć kilka kilometrów terenu. 18 i 19 grudnia wrogie ataki powtarzały się, ale były prowadzone z mniejszą siłą.

Z powodu braków w dokumentacji, która zaginęła, nie zachowały się dokładne informacje o działaniach dwóch Grup CC.NN. O godzinie 12.00 19 grudnia głównodowodzący XXXV. KA nakazał dywizji „Pasubio” wycofać się. Manewr okazał się być niezwykle trudny, ponieważ w kilku przypadkach siły włoskie, za cenę wysokich strat, musiały przebijać się przez wrogie linie, by uniknąć okrążenia. W wyniku odwrotu, zakończonego w styczniu 1943 roku, Ragruppamento „3 Gennaio” straciło 2.170 oficerów, podoficerów i szeregowych, co stanowiło 75,5% stanu wyjściowego z dnia 1 grudnia 1942.

Raggrupamentro „23 marzo” zostało zaatakowane 12 grudnia. Już poprzedniego dnia generał Zanghieri rozkazał przygotować na 12. trzy grupy taktyczne CC.NN. O godzinie szóstej następnego dnia, sowieci ponowili swoje działania w rejonie wzgórza 218 i w sektorze Krassno Orechowo, wiążąc walką cały 5. batalion. Po południu w ręce Rosjan wpadł punkt umocniony nr. 6, który pozostał w ich rękach jedynie przez kilka godzin, po czym został odbity przez 3. kompanię 5. batalionu. Starcia trwały aż do nocy, kiedy w końcu dowództwo 5. batalionu mogło zająć pozycje w rejonie Krassno Orechowo. Również następnego dnia doszło do starć.

W dyspozycji Korpusu Armijnego były również rezerwy, złożone z czterech grup taktycznych Czarnych Koszul, jednakże i te siły były wyczerpane, dlatego dalszy opór nie był już możliwy.

Generałowie Messe i Gariboldi oraz oficerowie włoscy i niemieccy przed frontem milicjantów z Legionu „Tagliamento” podczas ceremonii dekoracji jego sztandaru srebrnym Medalem Waleczności Wojskowej, ZSRR, lato 1942 r. Odznaczenie z powodów politycznych cofnął powojenny rząd republiki włoskiej.

11 października 1942 Raggruppamento „23 Marzo” rozpoczęło przygotowania do zimy wzmacniając swoje pozycje. Inne zgrupowanie, dowodzone tymczasowo przez console Vianini, na okres zimy pozostało pod rozkazami XXXV. Korpusu Armijnego razem z Dywizją „Pasubio” i 2 listopada stało się rezerwą korpusu. Front zajęty przez włoskie wielkie jednostki rozciągał się na szerokość ponad 40 kilometrów, nieliczne wojska włoskie w rejonie zaczęły szukać sposobów na stworzenie jak najbardziej efektywnego systemu obronnego.

O 14.00 8 grudnia „Pasubio” podporządkowano siły bardziej adekwatne podczas zbliżających się działań: dowództwo Grupy „Montebello”, 30. Batalion Czarnych Koszul wzmocniony kontyngentem z 13. batalionu broni wsparcia CC.NN., 1. kompanią 15. batalionu saperów szturmowych ze składu XXXV. KA i plutonem 3. kompanii miotaczy ognia.

By utrudnić przedarcie się dużych sił przeciwnika w rejonie na północ od wzgórza 159,4 zmieniono rozmieszczenie jednej z baterii 50. dywizjonu dział 149mm/23 z 9. zgrupowania artylerii. Zadanie przydzielone Czarnym Koszulom polegało na niszczeniu pozycji wroga, zadawaniu mu jak najwyższych strat, zdobywaniu broni i jeńców. Innymi słowy, działania te można nazwać działaniami specjalnymi charakterystycznymi dla „komandosów”. Atak rozpoczął się o 4.30 10 grudnia. Nieliczne siły, którymi dysponowała strona włoska, ruszyły z trzech pozycji, cele ataku zostały ograniczone, ale zostały osiągnięte wraz z pojmaniem jeńców i zdobyciem broni. Sowieci zareagowali kontratakiem, ale siły włoskie utrzymały pozycje. Straty 30. batalionu i przydzielonych mu komponentów wyniosły 26 poległych (3 oficerów), 84 rannych (4 oficerów) i 20 żołnierzy ciężko poszkodowanych w wyniku odmrożeń (w tym 1 oficer).

Z powodu poniesionych strat, 30. batalion został zastąpiony 79. batalionem, który 11 grudnia dwoma ze swoich kompanii obsadził punkty umocnione X i Olimpo. W ciągu tego dnia, po licznych atakach Rosjanie zajęli punkt umocniony Ogalew. Grupa Tagliamento, całością swoich sił, już od godziny 5.30 pozostawała w dyspozycji dowództwa 79. pułku piechoty. Oddziałowi Czarnych Koszul, pod tymczasowym dowództwem primo seniore Mariano Rosmino, udało się atakiem rozpoczętym o godzinie 8.30 oswobodzić do 11.30 niedobitków z 1. batalionu 79. pp.

Czarnym Koszulom przydzielono zadanie odbicia wsi Ogalew. Akcja. którą rozpoczęto o 13.50 atakiem prowadzonym na trzech różnych kierunkach, doprowadza do odbicia utraconej pozycji, momentami walczono na bagnety. Okupacja Ogalewa nie trwała jednak długo. O 21.00 potężny rosyjski atak wypchnął 79. batalion, już znacznie osłabiony. Potrzebne stały się kolejne wzmocnienia. Rozkazem XXXV. Korpusu Armijnego wysłano 6. Batalion Czarnych Koszul z grupy „Montebello” wzmocniony kompanią zapasową, plutonem karabinów maszynowych, kompanią saperów szturmowych i plutonem miotaczy ognia. Batalion i siły będące już na linii frontu miały za zadanie o świcie zaatakować w celu odbicia straconych wcześniej pozycji, jednakże podczas nocy nacisk nieprzyjaciela stawał się coraz większy.

O 7.00 rozpoczął się atak w celu odbicia Ogalewa. O 12.24 doszło do przetasowań w ugrupowaniu włoskim, Grupę „Tagliamento” wycofano na tyły do Getreide, a na froncie pozostała Grupa „Montebello” (włoski autor zafundował w artykule dużą dawkę chaosu – należy domniemywać, że do zmian doszło po zdobyciu Ogalewa, choć w tekście nie ma słowa o wyniku ataku…). Straty poniesione tego dnia wyniosły 59 zabitych (2 oficerów), 76 rannych (3 oficerów) i 24 żołnierzy poszkodowanych w wyniku odmrożeń (2 oficerów).

Prace nad stanem jednej z „dróg” w rejonie Dońca, Ukraina, lato 1942 r. W związku z winobraniem w moim mieście, a także drobnym zabiegiem, w przyszłym tygodniu z wpisami może być różnie. Proszę o cierpliwość.

(Ciąg dalszy wczorajszych fragmentów o Serafimowiczu:) Późnym popołudniem siły włoskie dotarły do Gorbatowa, cały czas znajdując się pod rozkazami sztabu Dywizji „Sforzesca”. Wraz z dniem 26 sierpnia 1942 sowieckie ataki pod Serafimowiczem ustały. Całkowite straty Grupy „Tagliamento”, pomiędzy 20-26 sierpnia, wyniosły 46 zabitych, wśród nich 2 oficerów, 272 rannych i 153 zaginionych. W tym samym okresie legioniści zdobyli 3 moździerze kalibru 82 mm i 6 kalibru 52 mm, 4 karabiny maszynowe, 8 karabinów przeciwpancernych, 16 rkm, 7 pistoletów maszynowych, 150 karabinów powtarzalnych oraz innych materiałów, wzięto też 445 jeńców, a wśród nich 3 oficerów.

W godzinach porannych 26 sierpnia, to co zostało z „Tagliamento”, czyli 14 oficerów i 420 Czarnych Koszul, zostało skoncentrowane na grzbietach na północny zachód od Gorbatowa i 2 września odesłane na tyły. Biorąc pod uwagę straty poniesione przez Raggruppamento „3 gennaio”, naprędce wysłano do ZSRR Grupę „Montebello” pod rozkazami console Italo Vianini składającą się z:
-6. batalionu Czarnych Koszul „M” (Vigevano i Mantua) pod dowództwem seniore O. Goldoni;
-30. batalionu Czarnych Koszul „M” (Novara) pod dowództwem seniore G. Pollini;
-13. batalionu broni wsparcia Czarnych Koszul „M” (Aosta) pod dowództwem seniore S. Superti.

Żołnierze ci w większości byli w przedziale wiekowym 25-30 lat, a niektórzy z nich brali udział w operacjach w Albanii.

Pierwszego września, dowodzący II Korpusem Armijnym zadecydował, że grupy taktyczne powstałe z Grup Czarnych Koszul „Valle Scrivia” i „Leonessa” zostaną następująco nazwane:

-„Valle Scrivia II”: sztab grupy, 34. batalion Czarnych Koszul, połowa kompanii moździerzy kalibru 81mm i połowa kompanii z działami 47 mm z 51. samodzielnego batalionu broni wsparcia.

-„Leonessa II”: 14. batalion Czarnych Koszul z połową kompanii moździerzy kalibru 81mm i połową kompanii z działami 47 mm z 38. batalionu broni wsparcia Czarnych Koszul.

11 września, 127. Dywizja radziecka zaatakowała o świcie siły Dywizji „Cossiera” w rejonie Deresowki. Pierwszego dnia bitwy doszło do infiltracji włoskiej obrony, głównie na prawym skrzydle.

Zamiarem uniknięcia kolejnych zagrożeń, dowodzący korpusem zaordynował przemieszczenie „Leonessa II” z Kantemirowki do Kussmenkoff, do dyspozycji Dywizji „Ravenna”, nocą przemieściła się ona do Filonowo, na tyłach pierwszej linii.

Nocą nieprzyjaciel umocnił się na zdobytym terenie, by te pozycje nie zostały użyte jako podstawa do dalszych ataków, dowództwo „Ravenny” postanowiło o 6.00 zaatakować występ frontu w rejonie wsi Swinjucha w celu wypchnięcia sowietów za Don. W akcji miała uczestniczyć cała Grupa „Valle Scrivia”, z dwoma grupami taktycznymi i elementami z „Ravenny”. Po przygotowaniu artyleryjski, o 6.30 piechota przeszła do ataku. O ósmej Włosi wkroczyli do Swinjuchy, a o godzinie 11.00 dwie grupy taktyczne z „Valle Scrivia” dotarły także do brzeg Donu. Starcia miały bardzo gwałtowny przebieg, Grupa „Valle Scrivia” odnotowała w nich straty wynoszące 14 poległych (wśród nich 1 oficer) i 52 rannych.

Czarne Koszule podczas walki na froncie wschodnim, lato 1942 r.

W godzinach porannych 17 sierpnia 1942 pojawiły się informacje, że Armia Czerwona wykonuje manewr w kierunku na miasto Serafimowicz nad Donem. O 1.30 20-go sierpnia Rosjanie przeprowadzili gwałtowny atak na odcinek frontu obsadzony przez 54. pp w rejonie wsi Simiowskij. Włosi odparli dwa pierwsze ataki, jednakże trzeci doprowadził do powstania wyłomu w linii obrony, powodując zagrożenie włoskich tyłów w rejonie pomiędzy wioskami Krutowskij a Simowskij. W odpowiedzi na radziecki atak na prawej flance Dywizji „Sforzesca” pojawił się 63. batalion Czarnych Koszul. Tymczasem dowódca XXXV Korpusu zdecydował się oddać do dyspozycji Dywizji „Sforzesca” również 79. batalion Czarnych Koszul i 1. baterię z 201. regimentu artylerii.

O świcie 21 sierpnia sowieci zaatakowali punkt znajdujący na styku obu pułków Dywizji „Sforzesca”, dążąc do osiągnięcia wzgórza 232,2. Batalion Czarnych Koszul został przetransportowany na pozycje na wzgórzach 191,4 i 188,6 i o godzinie 15.00 został zaatakowany przez nieprzyjacielską piechotę starającą się okrążyć batalion. Pierwszą próbę udało się odeprzeć, tak samo jak potężny atak z godziny 17.30, który wpierał ogień artyleryjski. Batalion Czarnych Koszul w ich wyniku poniósł pewne straty, w większości wśród kadry oficerskiej, ale pomimo tych trudności udało mu sie wytrwać na pozycjach. 63. pp wraz z 1. batalionem z 54. pp i grupą szwadronową nie były ponownie atakowane. W celu wzmocnienia swojego ugrupowania, „Sforzesca” stworzyła w okolicach Tschebotarewskij punkt umocniony, w którym zostały skoncentrowane siły wyżej wymienione, jak również 63. batalion broni wsparcia.

Przeciwnikowi udało się otworzyć wyłom pomiędzy 63. batalionem CC.NN i 1. batalionem z 54. pp odcinając drogę odwrotu grupie szwadronów „Savoia”. Oddziałowi kawalerii udało się przebić dzięki przeprowadzonej szarży, ale poniósł przy tym spore straty. Dzień 22-go minął bez nowych ataków, jednakże względny spokój został przerwany o godzinie 3.30 23 sierpnia wraz z ponownym atakiem sowietów, ale i tym razem został on odparty, chociaż kosztem licznych ofiar po stronie obrońców. Opór Włochów był godny podziwu bowiem od trzech dni żołnierze nie odpoczywali, od dwóch nie jedli oraz borykali się z brakami amunicji. O 10 nastąpił kolejny atak, który i tym razem został odparty. Wreszcie dotarła tak bardzo potrzebna amunicja. Po następnym z kolei popołudniowym ataku, włoskie patrole donosiły o ciężkich stratach nieprzyjaciela. Oprócz tego udało się pojmać wielu jeńców.

Wieczorem wszystkie siły Grupy „Tagliamento” skoncentrowano w Tschebotarewskij, cały czas była podporządkowana „Sforzesce”. O 5.30 25 sierpnia Rosjanie zaatakowali Tschebotarewskij. W pierwszym etapie walki Czarne Koszule zostały odcięte, jednakże później udało im się osiągnąć rejon Kotowskij, gdzie znajdowały się dwa pułki kawalerii. „Tagliamento” i 54. pp stawiały opór przez kilka godzin. Mimo to sytuacja stawała się dla Włochów coraz trudniejsza. Straty były znaczne, brakowało amunicji i wodny pitnej, koniecznością stało się znalezienie sposobu na nawiązanie kontaktu z resztą wojsk sojuszniczych. Jedyną możliwą drogą był kierunek na południowy zachód, w celu dotarcia do Gorbatowa. Operacja ta rozpoczęła się wraz z wymarszem wojsk w trzech kolumnach, po lewej 79. batalion Czarnych Koszul, po środku 63. batalion CC.NN z elementami… czegoś co włoski autor nazywa 63. „battaglione armi autonome” i po prawej batalion z 54. pp. Straty były znaczne, jednakże siłom włoskim udało się przebić, zabrano nawet broń ciężką i rannych. Nieprzyjaciel ścigał wycofujące się kolumny, ale włoskie ariergardy odparły przeciwnika w walce wręcz.

Generał Enrico Francisci przemawia do Czarnych Koszul z batalionu „Leonessa” przed ich wyjazdem na front wschodni, lato 1942 r.

Grupa „Tagliamento”, razem z Legionem Chorwackim, stał się częścią Raggruppamento (zgrupowania) Czarnych Koszul „3 gennaio”, dowodzonego przez luogotenente generale Filippo Diamanitiego, które status operacyjny uzyskało w połowie sierpnia 1942 r.

Oprócz Zgrupowaniu „3 gennaio” w Rosji była obecna również podobna jednostka – Raggruppamento „23 Marzo”, dywizja Milicji Faszystowskiej o identycznej nazwie walczyła podczas wojny w Etiopii jak i w 1940 roku Afryce Północnej . „23 marzo”, pod rozkazami luogotenente generale Enrcio Francisci była podporządkowana II Korpusowi Armijnemu. Zgrupowanie było podzielone na dwie grupy, „Valle Scrivia” i „Leonessa”, każda składała się z dwóch batalionów szturmowych i batalionu broni wsparcia.

Grupa Czarnych Koszul „Valle Scriva” powstała 11 lutego 1942 w miejscowości Ovada we włoskiej prowincji Alessandria, była dowodzona przez generale console Mario Bertoniego, składając się z 5. batalionu CC.NN. „M” (Tortona), 34. batalionu CC.NN. „M” (Savona) i 51. batalion broni wsparcia CC.NN. „M” (Trento).

Grupa „Leonessa”, pod dowództwem console generale Graziano Sardu, przedstawiała się następująco: 14. batalion CC.NN. „M” (Bergamo), 15. batalion CC.NN „M” (Brescia) i 38. batalion broni wsparcia CC.NN „M” (Asti).

Każda z grup, oprócz dowódcy, miała do dyspozycji 11 oficerów i dysponowała plutonem dowodzenia. W batalionach szturmowych, oprócz dowódcy i trzech oficerów z dowództwa batalionu, plutonu zwiadowczego i plutonu dowodzenia, były trzy kompanie szturmowe i jedna karabinów maszynowych z sześcioma sztukami tej broni.

Inaczej wyglądała struktura batalionu broni wsparcia, poza dowódcą i dwoma oficerami z dowództwa oraz plutonu dowodzenia, miała w składzie kompanię moździerzy 81 mm oraz kompanię z działami 47mm/32 w sile ośmiu luf.

Siłę ludzką każdej grupy stanowiło 74 oficerów, 112 podoficerów oraz 1.606 żołnierzy i milicjantów, razem 1792 ludzi.

Raggruppamento „23 marzo” dotarło do Związku Radzieckiego w pierwszych dniach lipca 1942 r.