Carro Veloce 33
Carro Veloce 33:
18 października 1930 przedstawiono specyfikację nowego pojazdu bojowego „carro armato di tipo piccolo” (czołg małego typu). Jego planowane parametry techniczne: masa – 1,7 t, prędkość maks. 35 km/h, opancerzenie 6-9 mm, karabin maszynowy z możliwością wychylenia 30° na każdy z boków, wysokość 1 m (maks. 1,2 m). Planowano też skonstruować nieuzbrojony pojazd ewakuacyjno-transportowy („carro armato d’accompagnamento”). Miał on przewozić 500 kg zaopatrzenia lub czterech żołnierzy. Początkowo wykonano dwa prototypy tankietek – jeden uzbrojony, drugi nieuzbrojony i odkryty. Oba testowano w 1932 r. W 1933 r. powstały kolejne cztery prototypy. Testowano w nich różne rodzaje zawieszenia i uzbrojenia. Próbom poddano także nieuzbrojony ciągnik („trattore”) używany do holowania haubicy 100/17.
Ostateczna wersja tankietki zaprojektowana została przez zespół inżynierów firmy Fiat-Ansaldo pod kierownictwem Giuseppe Rossiniego. W porównaniu do angielskiego pierwowzoru pojazd miał znacznie zmienione nadwozie i zmodyfikowany układ jezdny. Tankietka została zaakceptowana przez komisję Królewskich Sił Zbrojnych w 1933 r. po serii prób w Codroipo. Pojazdy natychmiast trafiły do masowej produkcji. Produkcja odbywała się w dwóch firmach wchłoniętych przez Fiata. Turyńska Societa Anonima Ligure-Piemontese (SPA) dostarczała min. silniki, sprzęgła i skrzynie biegów. Natomiast genueńskie Ansaldo produkowało opancerzone nadwozie, układ jezdny i dokonywało ostatecznego montażu. Początkowo Ministerstwo Wojny zamówiło 1300 C.V.33, w tym 1100 uzbrojonych w karabiny maszynowe. Pozostałe 200 maszyn planowano uzbroić w armaty ppanc. kal. 37 mm. Z tego planu nic jednak nie wyszło, umieszczenie tego uzbrojenia w małym kadłubie tankietki okazało się bardzo kłopotliwe, z tej samej przyczyny bardzo niezadowalający był zapas przewożonego zaopatrzenia. Produkowano zatem jedynie pojazdy z kaemami.
C.V. 33 I Tipo – produkowane do początku 1934 r. Powstało ich 272 (292?) egzemplarze. Ich pancerz chronił jedynie przed pociskami karabinów maszynowych i przed odłamkami granatów artyleryjskich małego kalibru. W porównaniu do C.V.29 zastosowano mocniejsze zawieszenie, lepiej spisujące się w trudnym terenie. Od 1935 r. tankietki modyfikowano do standardu C.V.33 II Tipo.
C.V.33 II Tipo – wersja opracowana w 1933 r., a do produkcji wprowadzona rok później. Miała zmodyfikowane zawieszenie i nadwozie. Zmieniono też inne szczegóły np. miejsce mocowania narzędzi saperskich. W latach 1934-36 wyprodukowano 900 pojazdów. Uzbrojenie stanowiły dwa sprzężone karabiny maszynowe Fiat wz. 14/35 kal. 8 mm z zapasem 29 zasobników po 80 naboi. Część C.V. 33 I Tipo przezbrojono podobnie, w części zmodyfikowano też zawieszenie.
Załoga: 2 osoby (kierowca i dowódca-strzelec),
Napęd: czterocylindrowy, chłodzony wodą, silnik benzynowy Fiat C.V. 3-005 o mocy 43 KM,
Podwozie: z obu stron dwa zespoły po trzy koła jezdne, dodatkowe koło nośne i koło napinające z tyłu oraz koło napędowe z przodu, koła nośne z bandażami gumowymi,
Prędkość maksymalna: 42 km/h, w terenie 15 km,
Zasięg: do 150 km na drodze,
Masa: 3,2 t,
Wymiary: długość – 3,15 m, szerokość – 1,4 m, wysokość 1,28 m,
Opancerzenie: płyty pancerne o maksymalnej grubości 14 mm z przodu, 8 mm po bokach i z tyłu, góra i dno po 6 mm,
Uzbrojenie: chłodzony powietrzem km Fiat 14 kal. 6,5 mm z zapasem 76 magazynków po 50 naboi (począwszy od 1935 r. cześć pojazdów zmodernizowano z uzbrojeniem jak w II Tipo), montowany z lewej strony kadłuba.