Pierwsze starcia na Saharze
Patrol żołnierzy włoskich z psami, rejon Tobruku, 2 sierpnia 1940. Parę zdań o pierwszych walkach włoskich sił saharyjskich:
W pierwszych dniach wojny doszło jedynie do potyczek patroli w rejonie granicy. Z niektórymi jednostkami francuskimi i angielskimi patrolami zmotoryzowanymi przenikającymi na włoskie tyły z Egiptu. Od strefy nadmorskiej po oazę Giarabub aktywność brytyjska rozpoczęła się od 12 czerwca. Na przestrzeni 300 km atakowano różne placówki, czasem sporo oddalone od granicy. Do pierwszych starć na Saharze doszło 13 czerwca, kiedy atakowane były posterunki w Bie esh-Sceferzen i położona na południe od Murzuk, reduta (fortino) w oazie Esc-Shegga. W tym drugim starciu zaginęło 2 włoskich oficerów i 75 żołnierzy. Dziennik Historyczny Naczelnego Dowództwa z 14 czerwca: „Do 20.00 wczoraj 13 czerwca, nasze siły obsadzające redutę Esc Schegga walczyły ciągle, pomimo okrążenia”. 14 czerwca padł fort Capuzzo ze swoimi 200 obrońcami.
Niebawem walki rozpoczęły się także na granicy tunezyjskiej. 20 czerwca upadła włoska reduta w Tan Idda, odzyskano ją 23. Także 23. atakowane były włoskie pozycje w Pisida, na drodze Trypolis-Tunis, prawie przy granicy. Następnego dnia Włosi zdołali znieść oblężenie tego miejsca. Tegoż samego 23. jeden z libijskich szwadronów, w regionie Zaura, wdarł się na 12 km na terytorium Tunezji, zmuszając do odwrotu drobne siły przeciwnika.
Wojna z Francją skończył się szybko. Na mocy traktatu podpisanego 24 czerwca, o 1.35 w nocy kończyły się działania wojenne między oboma krajami. Na pustynię saharyjską wiadomość dotarła z opóźnieniem, dlatego 25. grupki Tunezyjczyków zaatakowały przejście (zapewne graniczne, it. „varco”) Uezzan, które było już atakowane 21., doszło do wymiany ognia karabinowego, bez żadnych konsekwencji. Zawieszenie broni regulowało wyznaczenie zdemilitaryzowanej strefy na granicy posiadłości włoskich i francuskich. Włosi popełnili błąd, wierzyli w bezpieczną granicę z Francją Vichy. Cały front afrykański nie otrzymywał dostatecznych dostaw, od 28 października priorytet miał front grecki. W saharyjskim zgrupowaniu armii włoskiej nastała stagnacja. Tymczasem francuska kolonia w Czadzie opowiedziała się po stronie „Wolnej Francji” generała De Gaullea. Deklarację taką złożył gubernator kolonii Félix Éboué. 2 grudnia 1940 nominowano płk Leclerca dowódcą wojskowym w Czadzie. W tym czasie w siłę rosły także jednostki specjalne Brytyjczyków, z osławionym LRDG na czele…