Stan liczebny armii francuskiej w Afryce Północnej
Marokański „goumier” ostrzący bagnet, zdjęcie pochodzi z kampanii włoskiej. My wracamy jednak do Afryki Północnej i roku 1940, a dokładniej francuskich sił zbrojnych w tamtejszych koloniach.
Na froncie północno tunezyjskim znalazła się 88. DP, która broniła wybrzeża na obszarze od Bizerty do Sfax (S.I.M. zidentyfikował ją jako 54. DP), 83. DP (gen. Vargès), która kontrolowała terytorium dookoła Sfaxu, wzmocniona ekwiwalentem batalionu czołgów; w rezerwie znalazła się 6. Dywizja lekkiej kawalerii (gen. Clouet des Parruches) w Gafsie i taktyczna grupa pancerna (w sile batalionu) na zachód od Tunisu. Także tutaj S.I.M. szacował prawidłowo. Największym błędem była ocena sprawności wielkich jednostek przeciwnika, włoskie analizy mówiły o dużym stopniu przygotowania, jednak wojska francuskie cierpiały na liczne braki różnego rodzaju. W sąsiedniej Algierii znalazła się 5. BK i zgrupowanie północne (siłą porównywalne do włoskiej dwupułkowej dywizji piechoty) na południe od Bona, 183. DP w Costantina, 181. DP w Algierze, 182. DP w Oranie i zgrupowanie CIMO (także ekwiwalent włoskiej dywizji) w Tlemcen (na południowy zachód od Oranu), ponadto inne jednostki nie wchodzące w skład dywizji. W Maroku znalazła się marokańska 3. DP i dodatkowo jednostki będące ekwiwalentem co najmniej dwóch kolejnych dywizji piechoty. Podsumowując, 10 czerwca 1940 Francuzi dysponowali w Afryce Północnej ośmioma dywizjami piechoty, jedną forteczną, jedną lekkiej kawalerii, dwoma brygadami kawalerii, dwoma zgrupowaniami taktycznymi, o sile ówczesnej włoskiej dywizji i całym ogromnym konglomeratem innych jednostek, w tym doskonałymi pułkami Legii Cudzoziemskiej i „goums”.
Co do ogólnej siły francuskiej armii afrykańskiej, musimy obalić mit, że została stopniowo osłabiana, aż do niemalże opustoszenia z wojska tych rejonów. W sierpniu 1939 r. liczba gotowych do walki żołnierzy wynosiła 200.000: 83.000 w XIX. Korpusie w Algierii, 38.000 w samodzielnej dywizji w Tunezji i 79.000 żołnierzy (wojsk regularnych i pomocniczych) w Maroku. 1 czerwca 1940 w tym rejonie operacyjnym znalazło się 410.000 ludzi, w tym 189.000 z obrony terytorialnej, dokładniej: 134.000 w Algierii, 139.000 w Tunezji i 137.000 w Maroku. 25 czerwca ta liczba była jeszcze wyższa. Innymi słowy, w okresie 1 września 1939 – 25 czerwca 1940 Afrykę Północną opuściło 169.837 ludzi, z tego 20.315 wysłano do Lewantu, Somali i Indochin. Średni poziom liczebności wojsk po mobilizacji pozostał niemal bez zmian, z powodu przybycia jednostek z Francji i Afryki Wschodniej, kadry i oddziały, także te pochodzące z Francji i lokalnej rekrutacji, mogłyby być jeszcze liczniejsze, ale brakowało dla nich broni i wyposażenia.