Koniec XX Korpusu
Włoskie czołgi przegrupowują się przed kolejnym kontratakiem pod El-Alamein. Ostatni wpis o dywizjach „Ariete” i „Trieste”, nie wiem czemu pominięto „Littorio”. W każdym razie, te fragmenty dobrze pokazują jak trudnym zagadnieniem jest armia włoska. Teraz czas na powrót do historii 53. Stormo C.T., zapraszam jutro na wątek lotniczy.
1 lipca 1942 XX Korpus szykował się do ataku na przeciwnika umocnionego w rejonie El-Alamein, miał uderzyć w centrum, w rejonie wzgórz Ruweisat skręcić na południe i natrzeć na południową flankę przeciwnika od tyłu. Pierwsza bitwa pod El-Alamein rozpoczęła się 2 lipca, następnego dnia włoskie natarcie utknęło na wzgórzach Ruweisat. Na „Ariete” spadł kontratak Dywizji Nowozelandzkiej, który kosztował ją duże straty, Włosi utracili 531 ludzi, 36 dział i 55 pojazdów. Walki trwały do końca lipca, jednak stracono szansę na przełamanie, przynajmniej do wzmocnienia sił Rommla. 1 sierpnia „Ariete” liczyła aż 7200 ludzi, ale jej wyposażenie zostało zredukowane do 56 czołgów, 11 samochodów pancernych i 21 dział samobieżnych. „Trieste” borykała się z niedoborem ludzi i sprzętu, liczyła 5300 żołnierzy z 6 czołgami i 16 samochodami pancernymi.
W bitwie o Alam Halfa włoski XX Korpus ponownie stworzył lewe skrzydło manewru okrążającego Rommla. Walki rozpoczęły się 31 sierpnia, jednak i Niemcy i Włosi byli zbyt słabi by dokonać wyłomu. Cztery dni później wojska powróciły na pozycje wyjściowe.
W przeddzień ofensywy Montgomery’ego pod El-Alamein „Ariete” liczyła ok. 6100 ludzi z 117 czołgami i 17 działami samobieżnymi; „Trieste” liczyła 4900 ludzi z 33 czołgami. „Ariete” i niemiecka 21. DPanc. utworzyły ruchomy odwód południowej flanki wojsk Osi. „Trieste” wraz z 90. DLekk. stacjonowała na wybrzeżu (Włosi nieco oddaleni od frontu, do walk włączyli się po kilku dniach). 4 listopada, kiedy rozpoczął się odwrót, „Ariete” została okrążona i zniszczona. 8 grudnia 1942 „Ariete” oficjalnie rozwiązano, pozostał tylko jej przebudowany 8. pułk bersalierów (X, XII i LVII bataliony), który był częścią istniejącej tylko na papierze 136. DPanc. „Giovani Fascisti”.
Pod El-Alamein w ciężkich kontratakach brała udział także DZmot. „Trieste”, w walkach zniszczone zostały jej 65. pp i XI batalion czołgów, stracono także większość 21. part. W lutym 1943 r. stacjonującą w Tunezji jednostkę przeorganizowano w dywizję piechoty typu Afryka Północna 1942. „Trieste” ponownie miała odbudowanie 65. i 66. pułki piechoty. I batalion tego pierwszego sformowali ocalali ze starego 65. pułku, II batalion stworzyli żołnierze ze zniszczonej Dywizji „Bologna”, a III pozostałości Dywizji „Trento”. W 66. pułku niezmieniony uchował się I batalion, nowy II batalion stworzyły pozostałości IV Battaglione Controcarro (batalion ppanc.) z Dywizji Spadochronowej „Folgore”, który także stworzył batalion III (nie wiem, czemu ów IV batalion nazwano przeciwpancernym, tym bardziej nie wiem jakim cudem jego żołnierzy mogło starczyć na stworzenie dwóch nowych batalionów?!). W składzie dywizji pozostał 21. part., ale XI batalionu czołgów i VIII Battaglione Bersaglieri Corazzato (samochody panc.) nie odbudowano. Na początku 1943 r. dywizja walczyła w Tunezji przeciwko brytyjskiej 8. Armii, najpierw na Linii Mareth, potem na kolejnych pozycjach obronnych – Wadi Akarit i Enfidaville. Swój szlak bojowy „Trieste” zakończyła 13 maja, kapitulując z resztą wojsk Osi.