Początki pułku piechoty morskiej „San Marco”
Sylwetki żołnierzy pułku piechoty morskiej „San Marco” stacjonujących w włoskiej placówce w Chinach. Włoska flota strzegła tam interesów handlowych swojego kraju, podobnie jak czyniły to inne ówczesne potęgi morskie.
Korpus Piechoty Królewskiej Marynarki (Corpo di Fanteria Real Marina) został stworzony po zjednoczeniu Włoch w 1861 r. Jego zadaniem była służba garnizonowa w portach i arsenałach floty, wydzielał także żołnierzy do służby na pokładach okrętów wojennych. Z powodu cięć budżetowych rozwiązano go w 1878 r. Pozostawiono jedynie „compagnie da sbarco” (kompanie desantowe). Wzięły one udział w działaniach w Afryce, na Krecie i podczas powstania bokserów w Chinach w 1900 r.
Chociaż oficjalny dekret wydano wstecznie dopiero w 1919 r., to pułk został odbudowany po włoskim przystąpieniu do I WŚ. Wraz z Raggruppamento Artiglieria (zgrupowanie art.), ten Reggimento Marina, liczący cztery bataliony, stworzyły brygadę floty. Brigata Marina została użyta do obrony laguny weneckiej, a gdy wojna zmierzała do końca, użyto jej do zajęcia półwyspu istryjskiego i niektórych wysp na wybrzeżu dalmatyńskim. Wówczas pułk został zredukowany do jednego Battaglione di Marina. Wdzięczne władze Wenecji, które doceniały rolę piechoty morskiej w obronie miasta, zaproponowały, by jednostka otrzymała nazwę na cześć jego patrona. Król przychylił się do prośby i batalion przyjął nazwę „San Marco” oraz zaczął nosić insygnia lwa św. Marka na swoich mundurach.
W okresie międzywojennym batalion był kilkukrotnie reorganizowany, choć oficjalnie składał się z kompanii artylerii i czterech kompanii piechoty; dla przykładu w 1922 r. liczył 348 żołnierzy i oficerów oraz miał cztery działa 65mm/17. Stacjonował na wschodnim wybrzeżu Zatoki Weneckiej w Poli (Pula w Chorwacji) na Półwyspie Istria, dawnej głównej bazie marynarki Austro-Węgierskiej. Elementy batalionu wydzielono także do Chin, gdzie wraz z okrętami floty stacjonowały w Tiencin (Tiensin), Pekinie i Szanghaju. (Oddział wydzielony nosił barwy „San Marco”, ale podobnie jak włoski batalion w Chinach został później zreorganizowany; po włoskiej kapitulacji w 1943 r. Włosi zostali rozbrojeni przez Japończyków.)
Batalion „San Marco” wziął udział w ostatniej fazie wojny z Etiopią w 1936 r., a w kwietniu 1939 r. w zajęciu Albanii. Do batalionu trafiali tylko wybrani żołnierze-marynarze, musieli sprostać wysokim wymogom fizycznym, także dlatego, że władze floty chciały, by podczas służby międzynarodowej w Chinach sprawiali dobre wrażenie na tle swoich brytyjskich, amerykańskich i japońskich odpowiedników.
Głównym zadaniem jednostki były nadal funkcje garnizonowe w Poli, dopiero w 1935 r. podjęto decyzję o intensywnym przeszkoleniu batalionu w operacjach desantowych, co niebawem stało się jego priorytetową funkcją. (Przeszkolenie obejmowało także wioślarstwo, a to przez całkowity brak wyspecjalizowanych środków desantowych). W tym samym czasie pojawiły się plany rozwinięcia jednostki do siły 1000 ludzi w wypadku mobilizacji, w czterech kompaniach strzeleckich i jednej karabinów maszynowych. Batalion zmobilizowano 15 sierpnia 1939, na krótko przed wybuchem wojny w Europie, a na początku 1940 r. rozbudowano „San Marco” do siły dwu batalionowego pułku. Bataliony nazwano „Bafile” i „Grado” (obie nazwy wywodziły się z I WŚ, pierwsza została nadana na cześć tenente di vascello Andrea Bafile, który poległ i otrzymał najwyższe włoskie odznaczenie – Medal Waleczności Wojskowej). W październiku 1940 r. pułk stał się częścią Forza Navale da Sbarco (Sił desantowych floty).
CDN.