Batalion „N” i batalion „NP”
Marynarze z pułku piechoty morskiej „San Marco” podczas ćwiczeń, 1940 r. Ostatni wpis o „San Marco”. Nowy wątek bliżej weekendu.
Batalion „N” (od Nuotatori – pływacy) pułku „San Marco” miał swój zalążek w grupie 50 guastatorów (saperów szturmowych) zgrupowanych przez flotę w czerwcu 1941 r. w celu przeprowadzenia misji sabotażowych; tzw. Reparto G (jednostka Guastatori) miała w składzie także personel wywodzący się z armii. Podczas planowanego ataku na Maltę saperzy szturmowi mieli skrycie dostać się na brzeg wyspy, a następnie dokonać sabotażu przed rozpoczęciem się właściwego desantu. Ci starannie wyselekcjonowani ludzie trenowali pod okiem grupy Gamma z Xa Flottiglia MAS, podobnie jak batalion „P” mieli osiągnąć brzeg na dmuchanych łodziach. Początkową grupę wzmocnili ochotnicy z „San Marco” i MVSN, osiągając liczebność 200 ludzi. 21 lipca 1942 sformowano z nich Battaglione „Mazzucchelli” (na cześć bohatera z Wielkiej Wojny), wkrótce zmieniono nazwę na batalion „N”.
Nocą 4/5 września 1942 grupa złożona z oficera i 14 żołnierzy została przewieziona na pokładach motorówek za Linię El Alamein z zadaniem dokonania sabotażu akweduktu i linii kolejowej, które obsługiwały żołnierzy alianckich na pierwszej linii. Na odprawie nie przedstawiono adekwatnych informacji wywiadowczych, dlatego grupa nie zdołała odnaleźć akweduktu, zdołała jednak zniszczyć fragment linii kolejowej. Włosi nie zdołali powrócić lądem do swoich linii, jak zakładał plan, i wszyscy dostali się do niewoli. Dowódca sabotażystów przy trzeciej próbie zdołał zbiec z niewoli.
W listopadzie 1942 r. druga kompania (z pięciu istniejących) batalionu została wysłana do Tunezji. Resztę batalionu wysłano najpierw do Bastii, gdy armia włoska zajmowała Korsykę, a pod koniec miesiąca została przerzucona z Livorno do południowej Francji. Batalion trafił najpierw do Hyères, a następnie wraz z batalionem „P” do Tulonu, aż w lutym 1943 r. powrócił do Włoch. Znajdująca się w Tunezji 2. kompania nie miała szans na przeprowadzenie akcji desantowej na tyłach wroga z powodu fatalnego stanu morza. W marcu 1943 r. wszystkie kompanie zostały podzielone na grupy składające się z oficera, podoficera i ośmiu żołnierzy, ich zadaniem miały być misje sabotażowe. W lipcu 1943 r. trzecią kompanię wysłano na Sycylię, gdzie dołączono ją do Dywizji Piechoty „Assietta”.
1 kwietnia 1943 stworzono kombinowany batalion „NP” (pływaków i spadochroniarzy), pod koniec maja liczył on 580 pływaków i 240 spadochroniarzy. Włochy były wówczas bezpośrednio zagrożone aliancką inwazją, nie wiedziano jednak, gdzie ona nastąpi, dlatego, podobnie jak inne wojska specjalnego przeznaczenia, siły batalionu podzielono pomiędzy Sycylię i Sardynię. Mających specjalistyczne wyszkolenie marynarzy planowano użyć w małych grupach, częściowo w cywilnych strojach; mieli oni przeczekać uderzenie aliantów, a następnie z użyciem wcześniej ukrytej broni i ładunków wybuchowych wykonać misje sabotażowe za liniami wroga.
Dziesięć drużyn z batalionu „NP” wysłano na Sardynię, gdzie pozostały nieaktywne do włoskiej kapitulacji we wrześniu 1943 r. Siedem kolejnych drużyn trafiło na Sycylię, podążając śladem wysłanej tam wcześniej 3. kompanii batalionu „N”. Drużyny sabotażowe nie miały ani czasu, ani możliwości na przygotowanie środków potrzebnych do realizacji zaplanowanych działań. W lipcu i sierpniu 1943 r. grupy były przewożone na alianckie tyły na pokładach łodzi motorowych, gdzie wykonały kilka akcji sabotażu. Na kilka tygodni przed kapitulacją Włoch pozostałości batalionu „NP” ewakuowano na kontynent.