Początek pierwszej bitwy pod El Alamein
Zbudowany w oparciu o brytyjski ciągnik artyleryjski AEC „Matador” (AEC O853) pojazd sztabowy Rommla „Moritz”. Wraz z Lisem Pustyni podróżują włoscy oficerowie.
Po południu 30 czerwca 1942 Rommel podjął decyzję o próbie sforsowania wrogiej obrony pod El Alamein podobnym manewrem jak pod Mersa Matruh. Przez środek wrogich pozycji miały przebić się DAK i 90. DLekk., a ubezpieczać od południa miały włoskie dywizje szybkie. Niemiec miał nadzieję, że zagrożony okrążeniem przeciwnik raz jeszcze postanowi się wycofać. Był to bardzo ambitny plan, zwłaszcza przez wzgląd na słabość wojsk Osi i brak informacji na temat siły przeciwnika. „Littorio”, której słabą artylerię wzmocniły czasowo dwie baterie niemieckich armat kal. 88 mm, miała związać walką wzmocnioną 1. DPanc., która według szacunków znajdowała się na południe od Qaret el Abd. Włoski XX KA miał zaatakować nowozelandzką 2. DP, która znalazła się na Qaret el Abd. Ten bardzo optymistyczny plan nie miał szans na powodzenie z kilku powodów: nie znano prawdziwej siły przeciwnika, błędnie zakładano, że będzie on skłonny do odwrotu, wojska Osi miały atakować po nocnym marszu na odcinku 56 km i w nierozpoznanym terenie, a ponad wszystko oczekiwano cudów od jednostek będących cieniem samych siebie. Włoski XX KA i DPanc. „Littorio” miały razem zaledwie 30 czołgów, 45 dział polowych i mniej niż 3000 piechurów.
1 lipca dywizje Osi maszerowały nieniepokojone przez wrogie czołgi, głównie dlatego, że brytyjska 1. DPanc. przechodziła reorganizację po starciach z „Littorio” i DAK z poprzedniego dnia. W południe Rommel pozostawał optymistą, pomimo opóźnień w długim marszu i niespodziewanych przeciwności. Uważał, że niebawem rozpocznie pościg za uchodzącym przeciwnikiem, XX KA i „Littorio” przekazano, że mają być na to przygotowane w przeciągu kilku najbliższych godzin. Włosi kierowali się na El Hamman z zamiarem przecięcia drogi łączącej Kair i Aleksandrię w El Amiriya. W obecnych okolicznościach wszystko to było tylko fantazją, wynikłą ze zmęczenia lub olśnienia perspektywą wdarcia się w dolinę Nilu. Zapisek płk Nuncenelli pokazuje, że chociaż Włosi zachowywali trochę realizmu: „Littorio” ma paliwa tylko na 20 km. Do Aleksandrii jest 150 km!
Rommel szybko musiał zrewidować swój optymizm w skutek całkowitego wyczerpania i niepewnego morale swoich niemieckich jednostek. W centrum DAK opanował Deir el Shein, tocząc ciężką walkę z indyjską 18. BP, ale na tym jego możliwości się wyczerpały. Na północy 90. DLekk. całkowicie zawiodła przy próbie okrążenia wrogich pozycji pod El Alamein, natrafiając na bardzo silny ostrzał artylerii.
2 lipca Rommel zdecydował się podjąć jeszcze jeden desperacki wysiłek. DAK i 90. DLekk. miały zaatakować środek wrogiej obrony, a Włosi ubezpieczać od południa. De Stefanis dostał rozkaz opanować Alam Nayil, gdzie broniła się cała nowozelandzka 2. DP. Napotkano bardzo aktywne lotnictwo i silny ostrzał artylerii, w efekcie żadna jednostka Osi nie poczyniła znaczących postępów. Na południu grupa trzech M14 i trzech samochodów pancernych z „Ariete” została odrzucona ciężkim ostrzałem artylerii i nie mniej niż 20 „Grantów” z 4. BPanc. Na północy 90. DLekk. pokonała ledwie 800 m i zatrzymała się w obliczu silnego ognia artylerii, odmawiając dalszego natarcia.
