Wojna Mussoliniego

1917 r.:

3 listopada: w Noventa Padovana gen. Andrea Graziani (nie mylić z Rodolfo Grazianim), nominowany przez Cadornę „Ispettore generale del movimento di sgombero delle truppe italiane dal Friuli” (żeby oddać sens uznajmy, że inspektorem generalnym ds. porzucenia przez armię włoską Friuli – choć chcąc być uczciwym Graziani powinien zacząć od swojego szefa), zastrzelił żołnierza artylerii, Alessandro Ruffiniego, 24-latka, pochodzącego z Castelfidaro w Marche, a motywem było to, że nie wyciągnął z ust cygara podczas inspekcji, ignorując rady swoich kolegów, miast tego zachowując wyzywającą postawę wobec Grazianiego i towarzyszących mu karabinierów.

Ugo Ojetti, bliski współpracownik Cadorny, i z pewnością nie zwolennik antymilitaryzmu, określił Grazianiego „szaleńcem przeznaczonym do sprzątania i rozstrzeliwania na tyłach”. Podczas dziesiątej bitwy nad Isonzo Graziani, wówczas dowódca 33. DP, okazał się przez wiele godzin nieosiągalny dla dowódcy swojego korpusu gen. Augusto Vanzo, bo na froncie zajmował się strzelaniem do swoich ludzi wycofujących się podczas natarcia.

8 października 1916 roku, gdy dowodził 44. DP, nakazał rozstrzelać poprzez decymację strzelców alpejskich batalionu „Monte Berico”, których oskarżył o defetyzm z powodu śpiewania piosenki pochwalającej deszcz, co w jego mniemaniu miało oznaczać, że mają nadzieję, że wraz z załamaniem pogody odwołany zostanie rozkaz ataku zaplanowanego na następny dzień.

Straszny był także los, jaki Graziani zgotował żołnierzowi Pietro Scribantiemu z 113. pp „Mantova”, którego kazał postawić przed plutonem egzekucyjnym złożonym z jego krajanów (choć nie wiemy, skąd pochodził, ale jestem sobie w stanie wyobrazić, że np. dla słynących z pewnego dobrze pojętego anarchizmu, czy solidarności lokalnej, Neapolitańczyków byłoby to dodatkowym policzkiem).

7 listopada: międzysojusznicza konferencja w Rapallo, gdzie uzgodniono koordynację działań na różnych frontach w najbliższym czasie.

8 listopada: Cadorna przestał być głównodowodzącym armii włoskiej, na stanowisku zastąpił go gen. Armando Diaz.

9 listopada: po wyjściu z doliny Vajont, w dolinę górnej Piawy w rejonie Longarone wdarła się czołówka Alpenkorps prowadzona przez por. Rommla, który z kilkuset strzelcami i 30 lekkimi karabinami maszynowymi zdołał zablokować nocą odwrót ariergardy 4. Armii włoskiej, naciskanej od północy przez postępy 10. Armii feldmarszałka Krobatina. Prawie 10 tys. Włochów zostało odciętych od własnych linii i trafiło do niewoli. Za tę akcję Rommel otrzymał Pour le Mérite.
————————————————————————-
Komunikaty Comando Supremo:

Artykuł mojego autorstwa o tragicznym odwrocie Korpusu Alpejskiego na froncie wschodnim zimą 1943 roku ukaże się w piątek na łamach Techniki Wojskowej Historia Nr. Spec. 4/2019. Polecam, zapraszam.

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu