Sytuacja armii włoskiej przed 8 września 1943 roku
8 września 1943 roku armia włoska była w zupełnie innym punkcie niż jeszcze dwa lata wcześniej. Do jej arsenału nareszcie trafiała nowoczesna broń rodzimej konstrukcji, tworzono lub odtwarzano dywizje według nowocześniejszych standardów, formowano jednostki specjalnego przeznaczenia. Regio Esercito nadal dysponowało 61 dywizjami, w tym 36 piechoty, 6 alpejskich (nawet dywizje ciężko doświadczone w Rosji były odtwarzane), 2 pancerne, 3 autotransportabili (przystosowane do przewozu za pomocą pojazdów, ale transport kołowy był im przydzielany z zewnątrz), 1 zmotoryzowana, 8 typu 41 (od rocznika ich stworzenia według nowego wzoru), 1 typu A.S.42 (Afryka Północna – czyli w myśl zasady mniej ludzi, większa siła ognia), 1 spadochronowa, 3 szybkie. Dywizje te były rozlokowane następująco: 2 we Francji, 2 na Wyspach Egejskich, 8 + brygada w Grecji, 6 w Albanii, 14 w Jugosławii, 29 + 2 brygady we Włoszech.
Ponadto istniały mniej wartościowe jednostki obrony wybrzeża: 15 dywizji i 5 brygad we Włoszech, 4 dywizje we Francji, 3 brygady w Jugosławii. Ponadto istniały różne samodzielne pułki i bataliony armii, legiony Czarnych Koszul (milicja faszystowska), oddziały karabinierów, straży granicznej, straży finansowej i policji państwowej. Nadal dużą siłę stanowiły Regia Aeronautica i Regia Marina (zwłaszcza).
Sprawy mają się dużo gorzej, jeśli wziąć pod uwagę poziom ich ukompletowania. Na dzień 1 sierpnia 1943 roku tylko pięć włoskich dywizji („Granatieri di Sardegna”, „Brennero”, „Piacenza”, „Piave” i „Ariete II”) miało 90-100% stanów, 46 dywizji miało w granicach 80% stanów osobowych, 50-70% potrzebnych czworonogów i 50% pojazdów.
Większość wielkich jednostek stanowiły dywizje obrony wybrzeża lub niemające własnego transportu dywizje piechoty, zdatne jedynie do obrony statycznej. Ważnym czynnikiem osłabiającym zdolności armii było ogromne rozproszenie dywizji. Z powodu zaangażowania części sił do np. obrony przełęczy alpejskich oraz Rzymu front południowy (jakkolwiek go zinterpretujemy, strzelam, że chodzi o południowe Włochy + ewentualnie wyspy – Sardynię zwłaszcza) mógł liczyć jedynie na 10 dywizji, w tym aż 7 obrony wybrzeża.
O 18.30 8 września 1943 roku radio Algier podało informację o zawartym zawieszeniu broni pomiędzy Włochami i aliantami. Rozpoczął się rozkład pozostawionej bez rozkazów armii włoskiej. Były także inne czynniki przyspieszające ten proces, jak ucieczka króla oraz najwyższego dowództwa z marszałkiem Badoglio na południe Włoch, zmęczenie trwającymi wiele miesięcy ciężkimi walkami i trudnymi warunkami bytowymi (w dniu kapitulacji dotyczy to w pierwszym rzędzie wojsk okupacyjnych w Jugosławii), a także natychmiastowa i zdecydowana reakcja Niemców.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk
https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html