Muchy przeciwko słoniom
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
———————————————————-
DO OSTATNIEGO CZOŁGU. ZNISZCZENIE WŁOSKIEJ 133. DYWIZJI PANCERNEJ „LITTORIO” W DRUGIEJ BITWIE POD EL ALAMEIN
Przełom 1942 i 1943 r. przyniósł armii włoskiej same katastrofy. W Rosji utracono całą 8. Armię, zniszczoną w walkach nad Donem, w tym elitarny Korpus Alpejski. W Egipcie, w walkach pod El Alamein, rozbity został szereg włoskich dywizji. Pośród nich były dwie z trzech istniejących dywizji pancernych. Czołgiści z Dywizji „Ariete” i „Littorio” do końca spełniali swój obowiązek, płacąc za to ogromną daninę krwi.
W październiku 1942 r. możliwości ofensywne Osi w Afryce Północnej wyczerpały się. Rozpoczęła się gra na czas, by opóźnić nieuniknione zwycięstwo aliantów. Dlatego na froncie pod El Alamein stworzono silne punkty oporu, osłonięte rozległymi polami minowymi i wspierane przez artylerię. 8 października, zastępujący Erwina Rommla w roli dowódcy Armii Pancernej „Afryka” gen. Georg Stumme przekazał włoskiej Dywizji Pancernej „Littorio” oraz niemieckim 15. DPanc. i 164. DLekk. informację o spodziewanej ofensywie przeciwnika, ale nie był w stanie sprecyzować jej przewidywanego kierunku. Wskazywany czas: nie prędzej niż 20 października. Informację przesłano także do DAK i sztabów włoskich korpusów.
W okresie bezpośrednio poprzedzającym brytyjską ofensywę Dywizja „Littorio” i niemiecka 15. DPanc. zajęły pozycje za plecami włoskiego XXI. KA. Pododdziały dywizji wchodził w skład trzech niemiecko-włoskich zgrupowań taktycznych („Raum”) :
-na północy, w rejonie Sidi Abd el Rahman znalazły się dowodzone przez Niemców: niemiecki I/115 batalion piechoty zmotoryzowanej i włoski LI. batalion czołgów M13/40.
-w centrum, na szlaku pustynnym „Otto”, na wysokości Tall el Aqqaqir znalazły się dowodzone przez Włochów: XXIII. batalion bersalierów, włoski IV. batalion czołgów M14/41, DLVI. dywizjon dział samobieżnych Semoventi da 75/18, CCCXXI. dywizjon „bis” artylerii z haubicami 100mm/17 i XXIX. dywizjon artylerii przeciwlotniczej z działami 88mm/55, oraz niemieckie III/115 batalion piechoty zmotoryzowanej i II/8 batalion pancerny. Tutaj znalazł się także sztab Dywizji „Littorio”.
-na południu, w rejonie oazy El Wishka, znalazły się dowodzone przez Włochów: XXXVI. i XXI. bataliony bersalierów, włoski XII. batalion czołgów M14/41, DLIV. dywizjon dział samobieżnych Semoventi da 75/18, II. dywizjon 133. pułku artylerii z działami 75mm/27, oraz niemieckie bataliony II/115 piechoty zmotoryzowanej i I/8 batalion pancerny.
Dzięki taktyce mieszanych włosko-niemieckich grup bojowych także Włosi mogli liczyć na wsparcie będącej na wyposażeniu Niemców nowoczesnej broni. Kolejnym czynnikiem decydującym o stworzeniu grup bojowych była konieczność rozproszenia swoich sił z powodu supremacji RAF w powietrzu. Borykano się także z brakami paliwa, dlatego na każdym odcinku frontu starano się mieć siły wystarczające do wykonania natychmiastowego kontrataku, bez konieczności ściągania ich z odległych sektorów.
Razem w „Littorio” posiadano 116 czołgów średnich (M), 18 dział samobieżnych Semoventi da 75/18 (ponadto pojazdy dowodzenia), 10 niemieckich dział kal. 88 mm, osiem haubic 100mm/17, dwie zdobyczne 25-funtowe haubicoarmaty (Ordnance QF 25-pounder), 12 dział 75mm/27, 10 działek plot. 20mm/65. W stosunku do etatu dywizja miała uszczuploną artylerię i jednostki inżynieryjne, brakowało także kolumny transportowej (autoreparto) . Ponadto dywizję wzmocniła III. grupa szwadronów z 5. pułku kawalerii „Lancieri di Novara” z czołgami L6/40, która miała wypełnić lukę po także brakującym batalionie rozpoznawczym samochodów pancernych Autoblinda AB 41. Dywizją ponownie dowodził gen. Gervasio Bitossi, który powrócił do Afryki po okresie rekonwalescencji w Europie (prawdopodobnie choroba).
Największymi atutami włoskiej dywizji były uzbrojone w 75-mm haubicę działa samobieżne oraz niemieckie „osiemdziesiątki ósemki”, które mogły zniszczyć każdy pojazd pancerny będący na wyposażeniu brytyjskiej 8. Armii. Napływ do tej ostatniej czołgów amerykańskiej produkcji typu „Grant” i Sherman” znacząco pogorszył sytuację na polu bitwy załóg włoskich czołgów średnich. Czternastotonowe tonowe czołgi M Włochów, które uzbrojono w 47-mm armaty toczyły nierówny bój z czołgami „Crusader” (20 t i armata 57-mm) oraz czołgami produkcji amerykańskiej „Grant” i „Sherman” (ok. 30 ton i armata kal. 75 mm). Dlatego dość często podejmowano decyzje o przemieszaniu czołgów niemieckich i włoskich. Brak rezerw, a także braki paliwowe, nie pozwoliły podczas bitwy na przeprowadzenie bardziej zdecydowanych kontrataków, przez co ograniczono się jedynie do „zatykania” poszczególnych wyrw w liniach obrony Osi.
Główne natarcie miało spaść pomiędzy wzgórzem Tell el Eisa i grzbietem El Miteiriya. Atak 8. Armii otrzymał kryptonim „Lightfoot”. Przez przejścia wybite w obronie przez dywizje piechoty XXX. KA miały przejść dywizje i brygady pancerne X. KA. To musiałoby wymusić kontratak „Littorio” i 15. DPanc., które w starciu z silniejszym przeciwnikiem mogłyby zostać zniszczone. X KA miał nacierać w stronę szlaku Rahman (dla Włochów szlak „Ariete”), by wymusić kontratak „Littorio” i 15. DPanc., lub jeśli utrzyma inicjatywę niszczyć je częściami. Co gorsza na południu wykonywano uderzenie pomocnicze, które powinno związać znajdujące się za pierwszą linią obrony dywizje pancerne „Ariete” i niemiecką 21. i uniemożliwić im interwencję w sektorze północnym (jak pamiętamy ten manewr rozbił się o „Folgore”).
—————————————————
Zapraszam na anglojęzyczny profil promujący książki mojego autorstwa: https://www.facebook.com/War-of-Mussolini-books-by-Marek-Sobski-100807141516911
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 40 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…