Odwrót sąsiadów ARMIR

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:
East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV
Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC
France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:
Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie
Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–
Niemiecki (ale podporządkowany ARMIR) XXIV KPanc. składał się z dywizji: 3. Alpejskiej „Julia” (stopniała do około 12 000 ludzi), niemieckiej 385. DP, również bardzo osłabionej w wyniku walk toczonych pod koniec grudnia 1942 r., niemieckiej 387. DP, a także 27. DPanc. Ta ostatnia praktycznie nie miała czołgów i czekała na rekonstrukcję (ostatecznie dywizja się jej nie doczekała i w połowie lutego 1943 roku została formalnie rozwiązana).
13 stycznia rozpoczęło się natarcie na pozycje 2. Armii węgierskiej, które natychmiast uzyskało powodzenie. Kolejnego dnia siły 40. Armii poczęły skręcać na południe, wychodząc na tyły 8. Armii włoskiej (ARMIR). Atakowane były także rozlokowane najbardziej na południu oddziały niemieckie z XXIV KPanc. Użycie celem przełamania ich pozycji dwóch korpusów pancernych spowodowało, że Niemcy zaczęli cofać się na północ i północny zachód. Dowodzący ARMIR gen. Italo Gariboldi zasugerował wycofanie z linii Donu Korpusu Alpejskiego, na którego tyły od północy i południa wychodził już przeciwnik, ale GA „B” stanowczo odmówiła. 14 stycznia jedynie batalion alpejski „Vestone”, znajdujący się w sektorze DP „Vicenza”, odparł atak dwóch batalionów sowieckich. Innych walk Włosi na razie nie toczyli.
15 stycznia Sowieci zwiększyli presję na Węgrów i Niemców rzucając do ataku kolejne jednostki pancerne. Prawe skrzydło XXIV KPanc. właściwie przestało istnieć, wśród poległych był jego dowódca Generalleutnant Martin Wandel. Dywizja Alpejska „Julia” i niemiecka 385. DP rozpoczęły odwrót w stronę Rossoszy, by tam zorganizować nową linię obrony. W ślad za nimi ruszyły już oddziały pancerne Rosjan. O 5.30 do Rossoszy wdarła się grupa 20 sowieckich czołgów z 106. BPanc. z desantem piechoty na pancerzach. Miasto było siedzibą sztabu Korpusu Alpejskiego. Do walki stanął personel różnych sztabów i służb, niedobitki batalionu narciarzy „Monte Cervino”, XXX batalion saperów szturmowych (guastatori), uzupełnienia przesłane z Włoch dla Dywizji „Cuneense”, oraz dwa niemieckiej działa samobieżne. Cennego wsparcia udzieliła eskadra niemieckich Ju 87. W ciężkich walkach ulicznych zniszczono 12 sowieckich czołgów oraz wzięto 40 jeńców (zniszczenie pięciu czołgów zapisano na konto Włochów, pozostałe padły łupem Stukasów). Do godziny 16.00 miasto w całości znalazło się w posiadaniu Włochów.
W pełnym odwrocie znalazła się 2. Armia węgierska, o którym nie poinformowano jej najbliższego południowego sąsiada, jakim była Dywizja Alpejska „Tridentina”. Pomimo to Korpusowi Alpejskiemu ponownie nakazano pozostać na swoich pozycjach. Na południowy zachód od pozycji Alpini zorganizować obronę miał XXIV KPanc., dzięki czemu chciano stworzyć stały front biegnący od brzegów Donu ku Rossoszy i dalej ku zachodowi. Pozycje 8. Armii zostały przecięte na pół, na południe od nacierających na zachód mas wojsk sowieckich pozostały niemieckie 19. DPanc., pozostałości 27. DPanc. i napływające do zagrożonego sektora oddziały 320. DP. XII i XV KPanc. skręcały na północ, by zgodnie z planem zamknąć podwójne okrążenie za plecami Korpusu Alpejskiego, pozostałe siły 3. APanc. (w tym zwłaszcza wzmocniony VII KKaw.) maszerowały na Wałujki.
16 stycznia XXIV KPanc. cofał się na linię dolina rzeki Czarnaja Kalitwa – Rossosz – Olichowatka. Będącą w marszu Dywizję „Julia” zaatakowały kolumny sowieckie, ciężkie straty poniosły zwłaszcza bataliony „Tolmezzo” i „Val Cismon”. Na północy 2. Armia węgierska została odrzucona o 50 km na zachód w stronę Ostrogożska. Sztab Korpusu Alpejskiego przeniesiono z zagrożonej Rossoszy do Podgornoje, tamże koncentrowano także wszystkie pojazdy i zapasy korpusu. W porę z zagrożonego obszaru ewakuowano szpitale polowe i wszystkie niepotrzebne służby. Tego dnia batalion „Edolo” z Dywizji Alpejskiej „Tridentina” odpierał powtarzające się ataki sowieckiej piechoty. Czołgi i piechota zmotoryzowana ponownie zaatakowały Rossosz, zdobywając większą część miasta.
Nocą 16/17 stycznia siły sowieckie oceniane na dwa pułki piechoty zaatakowały pozycje batalionów alpejskich „Vestone”, „Morbegno” i „Edolo” z „Tridentiny”, Rosjan odparto zadając im duże straty. 17 stycznia ze sztabu GA „B” nareszcie przyszedł rozkaz zezwalający na odwrót Korpusu Alpejskiego znad Donu. Do tego czasu sytuacja jeszcze się pogorszyła, gdyż z rejonu Kantemirowki do natarcia na pozycje 19. DPanc. i częściowo 320. DP przeszły dywizje sowieckiej 6. Armii. Dowodzone przez włoską 8. Armię dywizje niemieckie cofały się na zachód, obsadzając kolejne rubieże obrony, by zablokować przeciwnikowi możliwość marszu na Charków i dać czas na zgromadzenie rezerw. Teraz przyszedł czas na tragiczny odwrót odciętych od własnych pozycji włoskich strzelców alpejskich.
Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego