Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  •   » Osoby
  •   » Rodolfo Graziani

Rodolfo Graziani

Rodolfo Graziani, marszałek (1882-1955) – nazywany „Scypionem Afrykańskim”. Urodzony w Filettino, w prowincji Frosinone (70 km na wschód od Rzymu). Jego ojciec Filippo był lekarzem, matka Adela Clementi córką hodowcy bydła. Urodził się jako czwarty z ich dziewięciu synów. Po uzyskaniu matury rozpoczyna studia prawnicze w Rzymie (które później porzucił), równocześnie wstąpił do szkoły oficerskiej. Jego marzeniem była Akademia Wojskowa, jednak nie stać było na to jego rodziny. Do armii wstąpił w 1903 roku, mając 16 lat. Służbę rozpoczyna w 1. Batalionie Grenadierów na Sardynii. Potem został przeniesiony do Rzymu, był już wtedy w stopniu porucznika. Jak sam zapisał: Koszary nie zgadzały się z moim temperamentem człowieka czynu, a pusta kieszeń nie pozwalała na korzystanie z pokus, które oferowała stolica. Złożył podanie o przeniesienie. Od grudnia 1908 r. do 1912 r. w stopniu porucznika służył w Erytrei. Podczas tych lat nauczył się arabskiego, lokalnego języka tigrina oraz miejscowej kultury i obyczajów. W październiku 1912 r. Grazianiego ugryzła jadowita żmija. Nie koniec na tym nieszczęść, Grazianiego dopadła dodatkowo malaria. W szpitalu w Massaua przez kilka tygodni walczył o życie. Dopiero w grudniu przetransportowano go na noszach osłabionego do Włoch na rekonwalescencję. W czasie leczenia poślubił koleżankę z dzieciństwa Ines Chionetti. Pod koniec 1913 r. doczekali się córki.

Od 1913 do 1914 r. odbywał służbę w Libii. Po wybuchu wojny wrócił do Ojczyzny. Żołnierz frontowy w I Wojnie Światowej, wykazał się odwagą w walce. Walczy na froncie północnym, odniósł rany pod Colle della Baretta i pod Monte Melago. W czasie walk został zatruty gazem. W 1915 r. dostał awans na kapitana, a w 1916 r. na majora. Wojnę skończył jako pułkownik po doskonałym przebiegu służby. Graziani został najmłodszym pułkownikiem we włoskich siłach zbrojnych, miał 36 lat. Był też jednym z najwyżej odznaczonych włoskich żołnierzy w tej wojnie. W 1919 r. poprosił o dwa lata urlopu z wojska. Postanowił spróbować swoich sił w biznesie. Podróżował po Bliskim Wschodzie, Kaukazie i Bałkanach, jednak nawet jego znajomość świata arabskiego zdała się na nic. W handlu poniósł klęskę. W 1921 roku wrócił do Libii, propozycję Ministerstwa Wojny przyjął pod naciskiem żony. Kolonią wstrząsały wówczas rebelie. Graziani przeprowadził kilka akcji pacyfikacyjnych na bojownikach z tubylczych plemion. Od tej pory nazywano się „stalowym”. Otrzymał honorową legitymację PNF. Reżim wykorzystał go oczywiście jako przykład cnót żołnierskich. Z jego rozkazu powstał długi na kilka tysięcy kilometrów płot z drutu kolczastego wzdłuż granicy Libii. W 1925 roku jego wojska cofnęły się z objętej rebelią północno-wschodniej części Libii.

Utalentowany, despotyczny, wicegubernatorem Cyrenajki został nominowany 11 stycznia 1930. W tym samym roku dostał awans na generała, w 1932 r. z kolei na generała porucznika. 16 września 1931 doprowadził do powieszenia przywódcy buntu Omara al-Mouktara. By tego dokonać wprowadził wraz z marszałkiem i gubernatorem Libii Pietro Badoglio falę represji, w wyniku której ponad 100 tysięcy ludzi trafiło do obozów koncentracyjnych. W nagrodę został generałem broni. Ostatecznie złamał opór plemiona Senussi, zajął Fazzan i świętą oazę Kufra. Krwawe stłumienie rebelii przysporzyło mu pseudonimu „rzeźnik”. W 1934 r. powrócił do Włoch, jednak niebawem znów powrócił do Afryki.

W lutym 1935 r. został gubernatorem Włoskiego Somali i głównodowodzącym stacjonujących tam wojsk. W 1935 roku uczestniczył w inwazji na Etiopię dowodząc Armią Południową atakującą z Włoskiej Somalii. Jego oddziały atakowały z Mogadiszu na północ. Słynął z brutalności, rozpisywała się na ten temat zagraniczna prasa. W tym okresie zachorował na malarię, która jeszcze przez wiele lat wpływała na jego zdrowie. 21 maja 1936 otrzymał awans na marszałka. W latach 1936-37 był wicekrólem i dowódcą wojsk włoskich w Etiopii. Bezwzględny w działaniach, znienawidzony przez ludność podbitego kraju. W lutym 1937 r. doszło do zamachu na jego życie. Został ciężko ranny, jego stan zdrowia dopiero 20 listopada 1937 pozwolił przetransportować go do Italii. W szpitalu spędził 68 dni, z ciała wyjęto mu ponad 300 odłamków. Przez trzy dni na ulicach Addis Abeby trwało polowanie na ludzi, źródła brytyjskie mówią o ponad 4 tys. zabitych. W odwecie za zamach doszło do masakry w świętym mieście Debra Libanos. Jedynie na chwilę mieli zatrzymać się tam zamachowcy. 19 lutego w tym świętym mieście wymordowano 1,5 tys. koptyjskich mnichów. W książce „Pierwsze 20 miesięcy imperium” Graziani pisał: Nie chcę się przechwalać, ale nauczka, którą daliśmy całemu etiopskiemu klerowi w Debra Libanos, i doraźne wymierzenie sprawiedliwości mnichom to moja zasługa. 7 grudnia 1937, w uznaniu zasług, otrzymał tytuł markiza de Neghelli.

3 listopada 1939 Graziani otrzymał nominację na szefa Sztabu Generalnego wojsk lądowych. 28 czerwca 1940, po śmierci Italo Balbo, został głównodowodzącym wojsk włoskich w Libii i gubernatorem tego kraju. W dniu rozpoczęcia ofensywy włoskiej w Afryce Północnej miał 58 lat. Gdy dowiedział się, że ma ze swoim wojskiem zająć Aleksandrię był oburzony. Protestował u Mussoliniego i Badoglio. Zdając sobie sprawę ze złego wyposażenia i wyszkolenia podległych żołnierzy, powiedział o wojnie w Afryce, że jest to pojedynek „pchły ze słoniem”. Stwierdził też, że samymi tylko paznokciami nie przebije stalowego pancerza. Z kolei hrabia Ciano zanotował o zbliżającej się kampanii: Jeszcze nigdy operacja wojskowa nie była prowadzona w takim stopniu wbrew woli dowódcy…. Jego 10. Armia zdołała zając Sidi Barrani i tam się zatrzymała. Gdy Włosi ponieśli pod koniec 1940 roku porażkę w Egipcie i w Libii stosunki między marszałkiem a Mussolinim bardzo się pogorszyły. Graziani uważał, że Duce nigdy go nie słuchał i zmusił do przeprowadzenia nie mającego szans powodzenia uderzenia na Egipt. Pięciu generałów oddało się do niewoli, a jeden nie żyje. Można z tego wywnioskować, ilu ma ducha bojowego, a ilu nie, ripostował Mussolini. Już po upadku Tobruku, w bitwie pod Beda Fomm, Graziani porzucił swoich żołnierzy i uciekł do Trypolisu. Zrzekł się dowodzenia w Afryce Północnej w lutym 1941 r. W wyniku wszczętego przez sąd wojenny dochodzenia napiętnowano jego sposób dowodzenia. Mussolini miał nawet powiedzieć do Ciano: To kolejny wojskowy, na którego nie mogę się irytować, bo nim po prostu gardzę.

Pogarda trwała do upadku Duce. Pozostał wiernym faszystą, w 1943 r. Mussolini mianował go ministrem wojny w Republice Socjalnej i głównodowodzącym jej wojsk. Organizował min. wywóz robotników przymusowych do Niemiec i kierował akcjami przeciwpartyzanckimi. 13 października 1943 Graziani udał się do Rastenburga (Kętrzyna) na spotkanie z Hitlerem, wspomina: Do pokoju w którym znajdowałem się sam, jak żebrak, przyszli wszyscy najwyżsi funkcjonariusze OKW. Trzymałem list Mussoliniego, który prosił o obronę dla Rzymu. Dwaj marszałkowi pełniący obowiązki we Włoszech, Guderian i Rommel, mieli odmienne zdanie. Za obroną miasta był Guderian, natomiast Rommel uważał, że linia obrony powinna prowadzić z La Spezia do Rimini, obejmując Dolinę Po [Padu]. Co do tej kwestii Hitler zgadzał się z Mussolinim, nie było to więc przedmiotem dyskusji. Duce zwracał się też z prośbą o środki na odbudowanie armii włoskiej. Pytał o możliwość zabrania wolontariuszy z nowych obozów dla więźniów, w celu utworzenia pewnej liczby dywizji… Hitler i jego dowództwo zastanawiali się, czy ludzie ci nie są zanadto zdemoralizowani, by był z nich jakikolwiek pożytek. Grazianiemu jednak nie pozwolono odwiedzić obozów jenieckich. [właściwie jest to nieprawidłowe określenie, były to obozy internowania, taki bowiem status mieli żołnierze włoscy w Niemczech].

Poddał się aliantom 29 kwietnia 1945 w Mediolanie. Przebywał w obozach jenieckich we Włoszech i Algierii. Ostatecznie osadzono go w więzieniu na wyspie Procida. W 1948 roku stanął przed sądem oskarżony o zdradę, proces trwał dwa lata. W 1950 r. skazany na 19 lat więzienia, wyszedł po czterech miesiącach. Objęła go amnestia. Oskarżenie dotyczyło jednak jedynie czasów RSI. Wstąpił do neofaszystowskiej partii Włoski Ruch Społeczny (MSI – Movimento Sociale Italiano), został jego honorowym przewodniczącym. Zmarł w Rzymie pięć lat później na chorobę wrzodową. Mimo starań Etiopczyków nigdy nie osądzony za zbrodnie dokonane w Afryce. Brytyjczycy chronili w ten sposób Badoglia, zresztą Churchill pozwolił będąc ministrem ds. kolonii na użycie gazów bojowych przeciwko Kurdom w Mezopotamii w 1920 r. (podano za P. Kowalczuk, Mauzoleum dla Rzeźnika, [w:] Uważam Rze Historia 09/2012 pod red. P. Zychowicza). Autor autobiografii – „Ho difeso la Patria” (Broniłem Ojczyzny).

galeria Rodolfo Graziani

  • Modified on 15 marca, 2015
  • Posted by admin

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top