Wojna Mussoliniego

Balbo Italo, marszałek lotnictwa (1896-1940) – urodzony w miasteczku Que(a?)rtesana nieopodal Ferrary. Czynny w środowisku dziennikarskim w okresie manifestacji na rzecz przyłączenia się Włoch do Wielkiej Wojny, bierze w nich czynny udział. W 1915 roku zaciągnął się do wojska, aż do jesieni 1916 kwateruje w oddziałach rezerwy. Podczas I Wojny Światowej walczy na froncie w jednostkach „Alpini”, dosłużył się stopnia kapitana. Brał udział w walkach o Monte Grappa. Trzykrotnie odznaczony za odwagę. Gorący zwolennik faszyzmu. Na początku lat dwudziestych wstąpił do partii faszystowskiej w Ferrarze i został sekretarzem regionalnym. Dowodzi też lokalną grupą faszystowską (skwadrą) „Celibano”. Wsławił się karnymi ekspedycjami przeciwko komunistom w rejonie Emilii. W czasie „marszu na Rzym” należy do kwadrumwiratu (quadrumvirat) – dowództwa wojskowego Czarnych Koszul (wraz z generałami Michale Bianchi, Emilio de Bono, Cesare de Vecchi). Od grudnia 1922 członek Wielkiej Rady Faszystowskiej. Od stycznia 1923 do listopada 1924 drugi dowódca Ochotniczej Milicji Bezpieczeństwa Narodowego, dowodził nią gen. De Bono (W 1924 roku Balbo został przywódcą milicji faszystowskiej w Rzymie?). Od października 1925 do listopada 1926 podsekretarz stanu ds. gospodarki. Od listopada 1926 do września 1929 podsekretarz stanu ds. lotnictwa. 10 sierpnia 1928 został mianowany Generałem Sił Powietrznych (Generale di Squadra Aerea). 12 września 1929 został Ministrem Lotnictwa. Funkcję tę sprawuje do listopada 1933. Balbo jest odpowiednim człowiekiem na właściwym stanowisku, jest pasjonatem lotnictwa i dobrym pilotem. Opracował taktykę „dużego skrzydła”, podczas Bitwy o Anglię będzie je stosować część jednostek… RAF (ang. „Big Wing”). Taktyka ta polegała na przeczesywaniu przestrzeni powietrznej przez duże formacje myśliwskie (zwykle 3-5 eskadr) w poszukiwaniu samolotów nieprzyjaciela. Dba o unowocześnienie włoskiej floty powietrznej i o wzrost jej prestiżu. Zorganizował przeloty nad Morzem Śródziemnym w 1928 i 1929 roku. Dzięki swoim licznym wyprawom przez Atlantyk zyskał miano „Latającego Orła”. Przystojny, ekstrawagancki bohater o międzynarodowej sławie. W styczniu 1931 (1930?) roku dowodzi przelotem grupowym przez Atlantyk do Brazylii. 12 samolotów ruszyło z Orbetello do Rio de Janeiro. W lipcu 1933 dowodził armadą 24 dwusilnikowych łodzi latających w czasie wyprawy lotniczej o długości 19 200 kilometrów z Włoch na Wystawę Światową w Chicago i z powrotem. Piloci odwiedzają też Nowy Jork. Po wodowaniu na jeziorze Michigan Balbo został przywitany przez ponad 100 000 wielbicieli. Wielu z nich machało flagami Włoch. Burmistrz Nowego Yorku John P. O’Brien urządził na cześć Włocha paradę z serpentynami. Powiedział też, że jego nazwisko znajdzie się obok Kolumba i Marconiego. W Waszyngtonie Balbo zjadł lunch z Rooseveltem. 7 ulicę w Nowym Jorku nazwano nawet „Balbo Drive”. Po powrocie do Włoch przywitał go Mussolini. Wycałował w oba policzki i wręczył złote orły pierwszego marszałka lotnictwa Włoch. Marszałkiem Lotnictwa został 13 sierpnia 1933. W styczniu 1934 (listopad 1933?) Balbo został nominowany na stanowisko gubernatora Libii. „Wykonuję rozkazy. Jestem żołnierzem”, taka była odpowiedź Balbo na to niewątpliwe zesłanie. Mógł przyćmić samego Mussoliniego, miał zwyczaj rozmawiać z nim bez ogródek. Balbo był zagorzałym faszystą, czołowym założycielem ruchu. Ponoć to on opracował metody torturowania antyfaszystów. Nie dzielił jednak entuzjazmu Mussoliniego do wojny. „Liżecie Niemcom buty” – Balbo był przeciwnikiem sojuszu z Hitlerem. 28 czerwca 1940, 18 dni po przystąpieniu Włoch do wojny, zginął zestrzelony przez własną artylerię przeciwlotniczą z krążownika „San Giorgio” na pokładzie SM.79. Tajemnica katastrofy nie została zbadana, uważa się, że ambitny Balbo zginął na tajne polecenie Mussoliniego, dlatego, że był przeciwny sojuszowi z nazistami.

zobacz zdjęcia Italo Balbo