Wojna Mussoliniego

D’Annunzio Gabriele (1863-1938) – urodziła się w Pescarze, poeta. W wieku 16 lat opublikował swój pierwszy tomik poezji „Primo vere”. W 1881 roku przeniósł się do Rzymu, tam rozwija działalność literacką publikując kolejne tytuły. W 1897 r. wybrany na deputowanego, odrzuca politykę „Italietty” wybierając szeregi skrajnej lewicy. W 1910 roku został zmuszony do ucieczki do Francji w obawie przed wierzycielami. W latach 1911-1912 popiera wojnę w Libii, poświęca jej „La canzoni delle gesta d’oltremare” [Pieśń o czynach zamorskich]. W 1915 roku powraca do ojczyzny, opowiadał się za przystąpieniem Włoch do wojny. 5 maja 1915 w Quatro sławił wspomnienie wyprawy „tysiąca czerwonych koszul” Garibaldiego z maja 1860 r. i mówił o konieczności przystąpienia do wojny przeciw Austro-Węgrom. Wstąpił do lotnictwa jako ochotnik, zorganizował kilka spektakularnych akcji. 9 sierpnia 1918 dowodził grupą 8 samolotów z 87 Squadrigli znanej jako „Serenissima”. Samoloty doleciały do Wiednia i spędziły nad nim 30 minut fotografując stolicę nieprzyjaciela i rozrzucając ulotki propagandowe. Po misji wszystkie samoloty powróciły bezpiecznie na własne lotniska.

FIUME:

24 listopada 1918 w „Corriere della Sera” ogłosił „kalekie zwycięstwo” – uważał, że Włochy zostały oszukane terytorialnie przez zwycięskich aliantów. 12 września 1919 włoscy nacjonaliści pod jego wodzą zajęli Fiume, miasto o które toczył się włosko-jugosłowiański spór terytorialny. Jeszcze przed wyprawą przemawiał na lotnisku Centocelle (9 lipca 1919) do lotników: „Istnieje dziś Italia pragnąca żyć dla brzucha, która chce zginać karku, chce się zezwierzęcić, paść się w zagrodzie. Istnieje jednak Italia, która patrzy wysoko, mierzy daleko, śledzi swobodne wiatry, kocha bezdroża i dal bez przystani”. Jako nowy władca miasta przemawiał z balkonu jego ratusza do mieszkańców: „Włosi z Fiume! W szalonym i podłym świecie, Fiume jest dziś znakiem wolności. W świecie szalonym i podłym istnieje tylko jedna obawa – Fiume. Jest tylko jedna prawda, a jest nią Fiume. Istnieje tylko jedna miłość i ma ona imię – Fiume! Fiume jest jak świetlista latarnia, błyszcząca pośród morza podłości”. Umiał on wzbudzić i podtrzymać atmosferę entuzjazmu i podniecenia w tym mieście (chwilowej) wolności, jak mówił: „Sprawa Fiume nie jest kwestią terytorialną: jest sprawą ducha, jest sprawą nieśmiertelności”. D’Annunzio czasu Fiume atakuje brytyjski i amerykański imperializm: „Uwolnijmy się od Zachodu, który nas nie kocha ani nas nie chce. Odwróćmy się plecami od Zachodu, który z każdym dniem jałowieje, infekuje się i hańbi w ciągłych niesprawiedliwościach i zniewoleniach. (…) Italia rozczarowana, Italia zdradzona, Italia uboga, niechaj się zwróci ponownie ku wschodowi, gdzie przykuty był jej wzrok w najchwalebniejszych jej wiekach. Czyż nie słychać apeli Arabów i Hindusów, uciśnionych właśnie przez tych samych sprawiedliwych, którzy dzierżą naszą Maltę i wydzierają nam nasze Fiume?”. D’Annunzio przemawia jak światowy lider buntu przeciwko imperializmowi, to on daje sygnał do walki: „Żarłoczne imperium, które zawładnęło Persją, Mezopotamią, nową Arabią, znaczną częścią Afryki, i które nie jest nasycone, może wysłać także przeciwko nam tych samych katów powietrznych, którzy w Egipcie nie wstydzą się urządzać rzezi powstańcom, uzbrojonym tylko w gałęzie drzew. Nienasycone imperium, które ma na oku Konstantynopol, które skrywa chęć posiadania przynajmniej jednej trzeciej przestrzeni chińskiej, które obejmuje wszystkie wyspy Pacyfiku na południe od równika, z ich ogromnymi bogactwami, a które nigdy nie ma dość. (…) W końcu będziemy jednak zwycięzcy. Wszyscy, którzy powstali ze wszystkich szczepów, zgromadzą się pod naszym znakiem. I bezbronni zostaną uzbrojeni. I sile zostanie przeciwstawiona siła. I rozpocznie się nowa krucjata wszystkich narodów biednych i zbiedzonych przeciwko rasom łupieżczym, przeciwko kaście lichwiarzy, wczoraj wykorzystujących wojnę, a dziś ciągnących korzyści z pokoju. (…) Dlatego też nasza sprawa jest największa i najpiękniejsza z tych, jakie dziś zostały przeciwstawione demencji i podłości tego świata. Rozpina się ona wielkim łukiem od Irlandii do Egiptu, od Rosji do Stanów Zjednoczonych, od Rumunii do Indii. Gromadzi ona narody białe i narody kolorowe. Godzi Ewangelię i Koran, chrześcijaństwo i islam. Scala w jedną wolę buntu, jaką noszą ludzie w kościach i we krwi, sól i żelazo, wystarczające, by zasilić ich wybuchowy czyn”. D’Annunzio rządzi miastem w sposób autorytarny do momentu, gdy pod naciskiem międzynarodowym i włoskiego rządu został zmuszony przerwać rebelię w grudniu 1920 r. Stało się tak na mocy traktatu w Rapallo, zaaprobowanemu przez Mussoliniego. Faszyzm Mussoliniego wziął dla siebie z tzw. „fiumenizmu” takie cechy jak rytuał masowy i symboliczne ceremonie.

ZMIANA WARTY:

Do tego momentu Mussolini przy D’Annunzio był „gwiazdą minimalnej wielkości”, dopiero klęska awantury fiumeńskiej odwróciła te proporcje. To poeta ośmielił się sprzeciwić dawnym, przedwojennym, prawom, to on porwał za sobą środowiska kombatanckie oczekujące działania, jednak przegrał i jego czar prysł. D’Annunzio: „Jesteśmy dziś jedynymi spadkobiercami rewolucyjnego sensu wojny. Ogłaszamy, że nasza rewolucja uchodźców jest jedynym faktem okresu powojennego, realnie i po włosku rewolucyjnym […] pewne jest, że jeśli dziś we Włoszech, zaświnionych i zezwierzęconych, chce się znaleźć jakikolwiek ślad nowego ducha, to trzeba przyjechać po to do Fiume, tylko do Fiume”. Teraz Fiume padło, bańka pękła, światła skierowały się na kogoś innego. Mussolini, jak zwykle ostrożny, nie dał się wciągnąć w aferę, wsparł ją tylko werbalnie, teraz on stał się liderem wszystkich rozczarowanych. Gdy Mussolini doszedł do władzy odciął poetę od pełnienia jakichkolwiek oficjalnych funkcji, jedynym ustępstwem było powierzenie mu prezydentury Akademii Włoskiej w latach 1937-1938. Z czasem odsunął się od życia publicznego. Osiadł w willi Vittoriale nad jeziorem Garda, gdzie zmarł w 1938 r.

POETA:

Twórca sztuk teatralnych – ekstrawaganckich, narcystycznych, sadystycznych oraz erotycznych. Jego ulubione tematy to kazirodztwo i wendetta, męskie konflikty i śmierć. Sztuka „La nave”, osadzona w realiach średniowiecznej Wenecji, gloryfikowała morską przyszłość Italii i jej rolę na Morzu Śródziemnym. To z niej pochodzi zawołanie włoskich patriotów: „uzbroić okręty i żeglować w świat”. Politycznie D’Annunzio był nowoczesny. Zdawał sobie sprawę, że Italia wchodzi w erę przemysłową. Uważał za problem jedynie pogodzenie indywidualizmu i humanizmu z technologią i wiekiem maszyn. Poglądy przedstawiane za pomocą jego twórczości to mobilizacja mas i romantyczny nacjonalizm. W „La gloria” pisał o przywódcy z płonącym wzrokiem i sterczącym podbródkiem, stojącym na balkonie i ponaglający ogromny tłum do odbudowy Imperium Rzymskiego. Ta wizja akurat okazała się prorocza. Gardził demokracją parlamentarną. Był przeciwnikiem socjalizmu i pozytywizmu. Inne dzieła D’Annunzia – powieści „Il piacere” [Rozkosz] z 1889 roku, „L’Innocente” [Niewinne] z 1892 r., „Il trionfo della morte” [Triumf śmierci] z 1894 r.; tragedie: „La citta morta” [Miasto umarłe] z 1898 r., „La ficcola sotto il moggio” [Pochodnia pod korcem] z 1905 r.; poezje: „La chiamera” z 1890 r., „Alcione” z 1903 r., „Laudi” z lat 1903-1904. Kolejne tytuły: „La novelle della Pescara” z 1886 r., „La vergine della rocce” z 1895 r.

zobacz galerię Gabriele D’Annunzio