Alfredo Rocco
Rocco Alfredo – Urodził się w 1875 roku w Mediolanie. Profesor prawa, nim wstąpił do Narodowej Partii Faszystowskiej (PNF), działał w szeregach nacjonalistów. Po dojściu Benito Mussoliniego sprawuje kolejno funkcje podsekretarza stanu ds. skarbu i rent wojennych, a następnie ministra sprawiedliwości od stycznia 1925 do lipca 1932. Autor najbardziej zaawansowanej, prawnej definicji autorytarnego, masowego państwa politycznego. W ramach tej definicji ginęła wszelka szansa na uczynienie z syndykalizmu fundamentalnych podwalin państwa faszystowskiego. Taka definicja i interpretacja państwa faszystowskiego – czyli politycznego państwa faszyzmu – cieszyła się uznaniem Mussoliniego. Państwo miało być absolutnym suwerenem, z celami przekraczającymi interesy społeczności ekonomicznej państwo miało obejmować sferą swoich działań całość życia narodu, bez zrażania sobie siły burżuazji jako klasy dominującej, a przeciwnie, oferując tej sile rozwój i swobodę działania, jakich nigdy dotąd nie zaznała. Chciał dominacji wielkiej burżuazji przemysłowej i finansowej nad masą zdyscyplinowaną, zorganizowaną i materialnie zadowoloną. Rocco: „Jednak stosunek pomiędzy społeczeństwem a jednostką jawi się jako dokładnie odwrócony. Formule doktrynalnej liberalizmu, demokracji i socjalizmu: społeczeństwo dla jednostki, faszyzm przeciwstawia inną: jednostka dla społeczeństwa. Dokonując tej zmiany faszyzm nie przekreśla jednostki w społeczeństwie. Podporządkowuje ją, a nie przekreśla, ponieważ jednostka, jako część generacji, jest zawsze składnikiem społeczeństwa, choć minimalnym i przemijającym. Rozwój i dobrobyt jednostek w każdym pokoleniu stają się warunkami rozwoju i prosperowania całej wspólnoty społecznej. Społeczeństwo ma więc interes w powodzeniu jednostek. W tym punkcie antyteza koncepcji faszystowskiej i liberalno-demokratycznej wydaje się absolutna i całkowita”. Rocco został prawnym założycielem faszystowskiego państwa, gdy faszyzm po przezwyciężeniu kryzysu Matteottiego, zdecydował wkroczyć na drogę reżimu. Wziął udział w przygotowaniu ultra faszystowskich praw, które wprowadziły zasady państwa totalitarnego, ustawy z 1928 r. pozbawiającej Izbę Deputowanych charakteru elekcyjnego, rewizji kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego w 1931 r. W 1932 r. mianowany rektorem Uniwersytetu Rzymskiego, na tym stanowisku pozostał do śmierci w 1935 r. Był członkiem Akademii Włoskiej.
