Wojna Mussoliniego

Bottai Giuseppe (1895-1959) – Urodzony w Rzymie. Polityk i intelektualista. Przerwał studia, aby wstąpić do armii kiedy rozpoczęła się Wielka Wojna. Został ranny i odznaczony. Bottai był ardytą, wspominał: „Wśród ardytów istniał fenomen wojowniczości, bardziej miejski niż wiejski, bardziej robotniczy niż chłopski, i przez to bardziej wrażliwy i otwarty na wpływ walki politycznej na stan ducha kombatantów. Zacząłem wyławiać go ze stronic moich ulubionych książek, z poezji, sztuki, krytyki, z poszukiwań filozoficznych, nagromadzonych w teczkach z rozkazami dla zaspokojenia, ekstremalnych napięć w okopach. W tych ochotniczych formacjach liczni byli ludzie wywodzący się z partii ekstremistycznych albo mający ekstremistyczne postawy w myśleniu: anarchiści, socjaliści, syndykaliści, integralni nacjonaliści, przesiani bezlitosnym sitem wojny. Z całą pewnością nie było tam ludzi rozsądnego środka, homeopatycznych, umiarkowanych, kalkulujących wojowników”.

Decydujące dla jego przyszłości było spotkanie z Mussolinim, wspominał je tak: „Kiedy między rokiem 1918 a 1919, ledwie opuściwszy okopy, które jako piechur, strzelec karabinu maszynowego, ardyta, zajmowałem przez cztery lata, spotkałem Mussoliniego, moje życie zostało przesądzone, jak i życie całego pokolenia […]; nic już w moim życiu nie należy wyłącznie do mnie, tak bardzo zostało ono złączone z Mussolinim, który je zdominował i w którym nadal dominuje…”. Po wojnie współpracuje z rzymskim biurem „Il Popolo d’Italia”, dziennikiem Benito Mussoliniego. W marcu 1919 Bottai utworzył rzymski Związek Kombatantów i kierował rzymskim stowarzyszeniem „arditi”. W 1921 r. utworzył w Rzymie „squadre d’azzione”. W tym samym roku wybrany na deputowanego, wybór anulowano jednak ze względu na zbyt młody wiek. W 1921 roku wydał zbiór swoich wierszy – „Non c’e un passe”. Pisał też do „Roma Futurista”.

„Krytyczne sumienie” faszyzmu. Szef pisma „Critica Fascista”, założonego w 1923 r. Celem pisma było drogą debaty wypracować faszystowską ideologię i wykształcić nową klasę kierowniczą. W mowie z marca 1923 Bottai porównywał faszyzm sprzed marszu na Rzym z tym po nim: „W latach walki zbrojnej faszystowski prozelityzm przejawiał się w przydatności moralnej i fizycznej do walki. Faszyści byli wyzywający i odważni, a nawet zuchwali i nieostrożni. Nieśmiali inteligenci nie byli faszystami. Byli nimi ludzie obdarzeni wielką odwagą, ale ubodzy umysłowo. Walka selekcjonowała swoich ludzi, eliminując – poprzez analizę, rozumowanie i refleksję – wahających się i wątpiących. Dziś znajdujemy się w nowym cyklu. Niezależnie od pewnych pozostałości wygasającego rebelianctwa, faszyzm zaczyna stanowić partię porządku w zasadniczym sensie tego słowa. Zmienia to zasadę selekcyjną jego prozelityzmu, którą staje się zdolność moralna i intelektualna do uczestnictwa w życiu Państwa, także w organach odległych od centrum rządowego. Najwyższa potrzeba państwa działa na rzecz tworzenia własnych ludzi” i dalej: „(…) Rząd wyznacza faszyzmowi zadanie stworzenia partii, w której będzie coraz więcej ludzi gotowych iść za jego działaniami, realizować i warunkować te działania. Przyjdzie zatem taki dzień, gdy rola ludzi walki stanie się tylko rolą pomocniczą, podporządkowaną roli ludzi myśli. A rola tych ostatnich, która kiedyś była pomocnicza i podporządkowana, stanie się rolą zasadniczą i warunkującą skuteczność faszyzmu”. Po marszu na Rzym krytyczny wobec skwadr i rasów, domagał się zmian metod i mentalności faszyzmu, 15 lipca 1923 pisał w „Critica Fascista”: ”religia objawiona doszła do punktu spisywania swoich kodeksów i budowy swoich świątyń. Potrzeba doktorów i budowniczych. Dawna hierarchia stała się nagle niewystarczająca: gest, który kiedyś wystarczał, by rzucić do walki setki i setki mężczyzn, dziś jest groteskowym grymasem; wczorajsi przywódcy w olbrzymiej większości są już marionetkami nadużywającymi władzy, której nie mają. (…) W ramach samej partii otwierają się wreszcie zawory drugiej fali, która ma być falą kompetentnych, zdolnych, inteligentnych, produktywnych”.

Bottai okazał się jednym z najbardziej otwartych na kwestie kulturalne przywódców faszyzmu. W 1924 r. ponownie wybrany deputowanym. W okresie listopad 1926 – wrzesień 1929 (lub października 29’) podsekretarz stanu w Ministerstwie Korporacji. Potem do lipca 1932 został ministrem korporacji. Pracując na tym stanowisku bierze czynny udział we wprowadzaniu faszystowskiego systemu korporacji, Karty Pracy w 1927 r. i utworzeniu Narodowej Rady Korporacji w 1930 r. Po odejściu ze stanowiska ministra Bottai został prezesem Narodowego Faszystowskiego Instytutu Ubezpieczeń Społecznych. W latach 1935-1936 gubernator Rzymu, został też pierwszym cywilnym gubernatorem Addis Abeby. W listopadzie 1936 mianowany ministrem edukacji narodowej, stanowisko zajmował aż do lutego 1943. Rozpoczął reformę modernizującą szkoły na podstawie Karty z 1938 r. Bez nienawiści, ale metodycznie oczyszczał szkolnictwo z nauczycieli Żydów, na podstawie ustaw rasowych z końca 1938 r. W 1940 r. założył nowy przegląd kulturalny „Primato”.

Podczas osławionych obrad Wielkiej Rady Faszystowskiej głosuje za wnioskiem Grandiego. Za to został zaocznie skazany na śmierć podczas procesu w Weronie. W 1944 r. wstąpił do Legi Cudzoziemskiej i walczył w jej mundurze przeciwko Niemcom. Skazany na karę wiezienia przez Sąd Najwyższy, został objęty amnestią w 1947 r. W 1948 r. wrócił do Włoch. W 1953 r. utworzył pismo polityczne „ABC”. Giuseppe Bottai zmarł w Rzymie w 1959 roku.

zobacz galerię Giuseppe Bottai