Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  •   » Włochy Mussoliniego
  •   » Antyfaszyzm

Antyfaszyzm

W 1934 roku komuniści i socjaliści podpisali „pakt jednolitego frontu”, przetrwał on aż do paktu sowiecko-nazistowskiego.

Antyfaszyzm był słaby, infiltrowany, prześladowany i zupełnie nieszkodliwy. I taki pozostał do 1943 roku gdy państwo faszystowskie chyliło się ku upadkowi. Antyfaszyści byli skłóceni między sobą. Ich walka to pisanie artykułów do antyfaszystowskiej prasy i agitacja wśród włoskich emigrantów w Paryżu czy Szwajcarii. Najlepiej zorganizowani byli komuniści – drukowali wiele pism, byli jednak nieliczni – od 2,5 do 7 tys. – i skrajnie sekciarscy do końca lat trzydziestych. Działają dzięki pieniądzom Kominternu. Inne partie nie dawały znaku życia i nie były reprezentowane, poza drobnymi wyjątkami na uchodźstwie.

Wyjątkami były regiony pozyskane przez Włochy na północnym wschodzie – Wenecja Trydencka i Wenecja Julijska. Zamieszkiwały je bowiem mniejszości: 228 tys. Niemców w Tyrolu Południowym, 327 tys. Słoweńców i 98 tys. Chorwatów w Wenecji Julijskiej. Grupy te pragnęły zachować swój język i zwyczaje. Faszyści nakazali język włoski w szkołach i usunęli miejscowych nauczycieli. Włoski narzucono w urzędach, sądach itp. Niemieckie i słowiańskie nazwiska italianizowano. Włochów zachęcano do osiedlania się w północno-wschodniej Italii. Oporowi przewodzili miejscowi księża, odprawiając nabożeństwa i nauczając religii w językach narodowych. Niemcy w Tyrolu Południowym są bardziej izolowani niż asymilowani. W Wenecji Julijskiej zdarzają się wypędzenia włoskich nauczycieli ze szkół, w budynkach publicznych regularnie wybuchały bomby, a terroryści zabijają policjantów i milicjantów. Na 9 osób skazanych przed 1940 roku na śmierć przez Faszystowski Trybunał Specjalny było 5 Słowian.

Giustizia e Liberta(GL)(później Partia Czynu) – założona w 1929 roku przez Carla i Nella Rossellich, Ernesta Rossiego i innych. Partia Czynu wzięła swoją nazwę od stronnictwa Giuseppe Mazziniego z okresu zjednoczenia Włoch. Miała na celu zjednoczyć republikanów, socjalistów i demokratów w „superpartię”. Jej podziemna organizacja objęła całą Italię. W 1933 roku miał podobną ilość członków co komuniści. Jej główni przedstawiciele to w kraju – Croce, na emigracji – Sforza i Salvemini.

Podczas wojny domowej w Hiszpanii masowe partie lewicowe utworzyły „Batalion Garibaldiego” rekrutowany z emigrantów.

Antyfaszyzm w czasie wojny:

Antyfaszyzm czasu wojny to ciągłe kłótnie i spory między frakcjami. W 1941 roku we Francji komuniści, socjaliści i GL zawiązali Komitet Akcji na Rzecz Jedności Ludu Włoskiego. Brak oddziaływania, wpływania i jednoczenia włoskiego ludu.

Grudzień 1941 – ukazał się w podziemiu program Partii Czynu(GL). Zakłada on wprowadzenie republiki, nacjonalizację wielkich monopoli, decentralizację administracji. Kieruje nią Feruccio Parri.

W latach 1942-1943 następuje, pierwsze po 17 latach, ożywienie opozycji w kraju. Unia Narodowa Amendoli i Giustizia e Liberta(Partia Czynu) w 1942 roku na nowo ożywają. Włączono republikanów, radykałów i lewicowych liberałów.

Styczeń 1943 – ruch antyfaszystowski przybiera nazwę Partia Akcji. Wydawane są czasopisma, komuniści podjudzają do strajków.

Od połowy 1942 roku istnieje nowa partia katolicka – partia Chrześcijańskiej Demokracji (DC). Zrzesza dawnych działaczy Akcji Katolickiej. Również kolportują własne pisma, zwłaszcza „Il Popolo”.

Zasięg tych grup jest niewielki, nie dysponują efektywną organizacją. W marcu 1943 na 21 tys. robotników zakładów Fiata w Turynie jest zaledwie 80 członków Partii Komunistycznej. Policja inwigiluje środowiska antyfaszystów. Od marca do lipca 1943 aresztowano 1400 osób.

Kwiecień 1943 – Bonomi tworzy Zjednoczony Front Wolności ze wszystkich ugrupowań antyfaszystowskich, z wyjątkiem antymonarchistycznych republikanów i akcjonistów.

1 maja 1943 – plakaty i ulotki pojawiają się na ulicach miast.

Alianci nie byli zachwyceni włoską opozycją. Eden nienawidził Włochów, tak bardzo, że jego urzędnicy nazywali go „prawie psychopatą” z tego powodu. Churchill także nie szanuje antyfaszystów, zwłaszcza Sforzy, politykę włoską z lat 1943-1944 opisywał w pamiętnikach jako: „niekończącą się serię intryg między sześcioma czy siedmioma lewicowymi partiami […] chcącymi usunąć króla i Badoglia oraz zgarnąć władzę dla siebie”. O Sforzy brytyjski premier pisał jako o „bezużytecznym zramolałym i próżnym polityku”.

Gdy Mussolini chylił się ku upadkowi różne ugrupowania wychodzą z podziemia. Po jego obaleniu ujawniło się 6 antyfaszystowskich partii: komuniści, socjaliści, chrześcijańscy demokraci, liberałowie, socjaldemokraci i Partia Czynu.

Włoska Partia Komunistyczna (PCI) we wrześniu 1943 roku liczy zaledwie 5(20?) tys. członków, w tym bardzo niewielu robotników. Partyjnym przywódcą ruchu oporu jest Luigi Lungo „Gallo”. Trzy tysiące komunistów uwolnił z więzień Badoglio w sierpniu 1943 roku. Pod koniec marca 1944 Rosjanie sprowadzili do Neapolu Palmira Togliattiego, wpływowego przywódcę PCI. Uczyni on z komunistów potężną siłę polityczną. Partia współpracowała ze swoimi ziomkami z Jugosławii. W styczniu 1945 PCI liczy 12 tys. w Turynie i ponad 70 tys. w części Włoch okupywanych przez nazistów.

Komuniści, socjaliści i Partia Czynu występują przeciwko faszyzmowi i monarchii. Pozostałe ugrupowania były w tej kwestii zróżnicowane. Po ucieczce Badoglia i króla, przedstawiciele wszystkich 6 ugrupowań spotkali się w Rzymie i powołali „Comitato di Liberazione Nazionale” – CLN (Komitet Wyzwolenia Narodowego). Ukonstytuował się 9 września 1943. CLN miał kierować walką z niemiecką okupacją i faszystami. Przewodniczącym CLN został Ivanoe Bonomi, dawny socjalistyczny premier – to po nim władzę przejął Mussolini, obecnie przywódca socjaldemokratów. Bonomi został także premierem w miejsce Badoglia. W skład CLN weszli socjaliści – Pietro Nenni, Giuseppe Romita, liberał Alessandro Casati, chrześcijański demokrata Alcide De Gasperi, komuniści – Giorgio Amendola, Mauro Scoccimaro.

16 października 1943 CLN ogłasza deklarację o prowadzeniu wojny wyzwoleńczej oraz zerwaniu z istniejącą władzą – królem i Badogliem.

Lokalne CLN zakładane były przez partie walczące w partyzantce, ale także przez anarchistów, trockistów i różne inne grupki, w strefach wolnych od władzy faszystów i Niemców. W 1944 roku wyłoniło się 15 „republik partyzanckich”, którymi zarządzały CLN. Gdzie sięgała ich władza rozpoczynały się rozliczenia z faszystami, wyroki śmierci, na przykład skazano dyrektora administracyjnego Fiata, którego jednak w porę uratowali alianci.

Mediolański CLN został tajnym rządem na północy Włoch i organem zwierzchnim ruchu oporu. Następnie przekształcił się on w CLNAI – „Comitato di Liberazione Nazionale per l’Alta Italia”(Komitet Wyzwolenia Narodowego Północnych Włoch) (Komitet Wyzwolenia Narodowego Górnych Włoch?). Jego przewodniczącymi byli Ferrucio Parrigi z Partii Czynu oraz komunista Luigi Longo. Utworzono go w styczniu 1944. CLNAI miał koordynować działanie CLNów i partyzantów. Alianci nie od razu uznali CLNAI, ale jednak powierzyli mu w końcu utrzymanie porządku publicznego w wolnych od faszystów regionach, do czasu wprowadzenia tam alianckiej administracji wojskowej. Uznano także CLNAI za prawowitego reprezentanta ruchu oporu.

5 czerwca 1944 król Wiktor Emanuel III przekazał władzę następcy tronu Umberto Sabaudzkiemu.

9 czerwca 1944 Badoglio składa rezygnację. Ivano Bonomi tworzy nowy rząd. W jego skład wchodzą między innymi hrabia Sforza, profesor Croce i przywódca komunistów Togliatti.

CVL (Corpo dei Volontari della Liberta) – Korpus Wolontariuszy Wolności, utworzony w czerwcu 1944 przez CLNAI, miał skoordynować działania partyzantów. Doradcą wojskowym mianowano gen. Raffaele Cadornę(monarchista), był tylko figurantem w rękach przywódców CLNAI. Otaczali go tacy ludzie jak Ferruccio Parri z Partii Czynu, komunista Luigi Longo, socjalista Sandro Pertini, chrześcijański demokrata Enrico Mattei, liberał Mario Argenton.

7 grudnia 1944 CLNAI podpisał zgodę na podporządkowanie się partyzantów wojskowym instrukcjom aliantów.

Partyzantki:

PCI(komuniści) – Brygady Garibaldiego
Komuniści – GAP – „Gruppi di azione patriotica”(Grupy Akcji Patriotycznej), odpowiedzialne za akcje sabotażowe w miastach
Socjaliści – Brygady Matteottiego
Partia Czynu – Brygady GL -„Giustizia e Liberta”
Katolicy – „Białe” Brygady
Brygady monarchistyczne

W czasach RSI Mussolini często wydaje sądy o swoich przeciwnikach, o socjaliście Filippo Turatim mówi, że jest on pierwszym świętym socjalizmu. O Pietro Nennim mówi zaś: „Poza wszystkim jest to Romańczyk, a socjalistą jestem również i ja”. O Hrabim Sforzie mówi: „Jestem dumny, że miałem go za przeciwnika. Nigdy nie ugiął się przede mną, nawet w chwili mojego największego powodzenia”. Dodaje też, że: „Giolitti był to może jedyny mąż stanu, jakiego miała Italia”.

Bibliografia:

Martin Clark, „Współczesne Włochy 1871-2006”, Warszawa 2009
James Holland, „Piekło Italii”, Warszawa 2008.
David Stafford, “Ostatni rozdział 1945”, Warszawa 2009
Roman Dąbrowski, „Sto dni Mussoliniego”, Warszawa 2002
Philippe Foro, „Włochy faszystowskie”, Kraków 2008

  • Modified on 28 marca, 2012
  • Posted by admin

2 Responses to Antyfaszyzm

  1. Pingback: Nowy dział! Włochy Mussoliniego – antyfaszyzm » Wojna Mussoliniego

  2. Pingback: Rywalizacja o wpływy po obu stronach frontu » Wojna Mussoliniego

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top