Rany kaprala Mussoliniego
1917 r.:
2 stycznia: we Włoszech zaciągnięto czwartą Pożyczkę Narodową.
5 stycznia: w Rzymie spotkali się przedstawiciele rządów Ententy,
którzy radzili nad koordynacją przyszłych działań na różnych frontach.
9 stycznia: ministerialnym dekretem powołano pod broń, do służby na
pierwszej linii, wszystkie roczniki aż do 1881. Także roczniki do 1874
powołano do służby tyłowej lub w Milicji Terytorialnej.
14
stycznia: na Piccolo Lagazuoi (2450 m n.p.m.) Austriacy wysadzili minę z
16 tys. kg materiałów wybuchowych, która jednak wybuchła na ziemi
niczyjej na Cengia Martini.
1 lutego: rząd włoski wezwał
pod broń młodzież urodzoną w pierwszych czterech miesiącach 1899 roku,
nazywanych „Ragazzi del ’99”.
7 lutego: hrabia Thaon di Ravel
został nowym szefem Sztabu Generalnego włoskiej floty. Na stanowisku
zastąpił Luigi Amedeo di Savoia duce degli Abruzzi (Luigiego Amadeusza
Sabaudzkiego księcia Abruzzów), który został usunięty z powodu jego
stanowczego sprzeciwu przeciwko wtrącaniu się sojuszników z Ententy,
którzy naciskali, by wbrew jego zamiarom używać włoskiej floty jedynie
do zadań defensywnych. Innymi, ale utajnionymi, powodami odsunięcia ze
stanowiska członka rodziny królewskiej były także jego problemy
zdrowotne, których nabawił się podczas wyprawy polarnej w 1900 roku.
15 lutego: U-83 storpedował włoski parowiec „Minas”, przewożący
żołnierzy włoskich i francuskich na front salonicki. Razem odnotowano
870 ofiar, w tym 315 żołnierzy i 11 marynarzy włoskich.
23
lutego: w rejonie Krasu, podczas ćwiczeń z nowymi moździerzami
okopowymi, w wyniku wybuchu ranny został kapral 11. Pułku Bersalierów
Benito Mussolini. Jego rany były na tyle ciężkie, że został zwolniony ze
służby frontowej. W późniejszym okresie powstały dwie legendy na ten
temat: pierwsza mówiła o tym, że Mussoliniego operowano bez podania
środków znieczulających, druga, że Austriacy, zdając sobie sprawę z jego
wpływu na opinię publiczną (był dziennikarzem), nieustannie
ostrzeliwali szpital, w którym udzielano mu pierwszej pomocy.
28 lutego: Camera (Izba Deputowanych) dyskutowała nad socjalistycznym
wnioskiem o podjęcie rozmów pokojowych. Socjaliści włoscy i rosyjscy
byli jedynymi w Europie, którzy wyłamali się z „unii świętej” (unione
sacra) mówiącej o ponadpartyjnym zjednoczeniu się przy sprawie
zwycięskiego zakończenia wojny; według nich wojna była awanturą wywołaną
przez burżuazję, a wymierzoną w interesy klasy pracującej (w słabo
gospodarczo rozwiniętych Włoszech było nieco ponad 600 tys. robotników).
Wyspecjalizowanych rąk do pracy było tak mało, że tych niezbędnych
przemysłowi zwolniono ze służby wojskowej i pozostawiono w fabrykach;
dobrze ich opłacano. Tylko niewielka część robotników trafiła na front w
wyspecjalizowanych oddziałach wojsk inżynieryjnych, gdzie jednak
najczęściej służyli z dala od pierwszej linii.