Organizacje młodzieżowe były organizowane na kształt jednostek bojowych antycznego Rzymu. Każdy Legion (Legione) dzielił się na Kohorty (Coorte), Centurie, Manipuły (Manipolo) oraz Drużyny (Squadra). [archiwum autora, kopiować za podaniem adresu wojna-mussoliniego.pl]
Członkostwo w organizacjach młodzieżowych nie było ściśle obowiązkowe, jednak tylko nieliczni rezygnowali z tej możliwości. Każdy młody człowiek miał bowiem możliwość uprawiać różnorakie dyscypliny sportowe – nawet te kosztowne, jak jeździectwo, szybownictwo, żeglarstwo i narciarstwo. Koszt członkowstwa był symboliczny, wynosił jeden lir rocznie, jednak biedniejsi nie płacili wcale. Ubogim gwarantowano umundurowanie, jednak większość musiała się w nie zaopatrzyć u wojskowych dostawców.
Organizacje prowadziły szkolenie praktyczne, teorię uzupełniano w szkołach na zajęciach przysposobienia wojskowego. Szkolenie obejmowało 30 godzin lekcyjnych rocznie przez pięć lat – od ostatniej klasy gimnazjum do drugiego roku studiów. Dzieliło się na trzy stopnie:
-Szkolenie pierwszego stopnia, odbywało się podczas ostatniego roku gimnazjum (chłopcy w wieku 13-14 lat). Obejmowało podstawową wiedzę z dziedziny wojskowości – struktura organizacyjna armii czy odczytywanie map topograficznych. Uczniowie, którzy nie kontynuowali nauki, odbywali później służbę wojskową jako podoficerowie, mechanicy, elektrycy, rediotelegrafiści, kierowcy i motocykliści.
-Szkolenie drugiego stopnia odbywało się podczas dwóch ostatnich lat szkoły średniej (17-18 lat). Uczono o strukturach zagranicznych sił zbrojnych oraz podstawowych informacji o uzbrojeniu. Uczniowie, którzy nie wybierali się na studia, zostawali oficerami rezerwy.
-Szkolenie trzeciego stopnia odbywało się podczas dwóch pierwszych lat studiów (19-21 lat). Dotyczyło sprawności bojowej nowoczesnego państwa oraz teorii nowoczesnej sztuki wojennej. Omawiano misję poszczególnych formacji sił zbrojnych – ujętych łącznie i osobno. Z uczestników kursu trzeciego stopnia rekrutowała się większość oficerów zawodowych.
Niebawem partia faszystowska jeszcze bardziej związała młodzież z sobą. W październiku 1930 r. młodzież w wieku 18-21 lat zrzeszono w Grupach Młodych Bojowników (FGC). Podlegały one sekretarzowi partii faszystowskiej. Po osiągnięciu wieku 21 lat członkowie FGC automatycznie wstępowali do PNF (partii faszystowskiej). Od 1927 r. uroczystość ta odbywała się corocznie 21 kwietnia (data założenia Rzymu), nazywała się „leva fascista” – pobór faszystowski.
Na początku 1933 r. „Balilla” liczyła 386 tys. członków, „Awangardziści” – 244 tys., „Małe Włoszki” – 720 tys., a „Młode Włoszki” – 92 tys.
