Pierwsze myśli o konflikcie z Wielką Brytanią na Morzu Czerwonym
Cieśnina Bab al-Mandab, „Brama Łez”, odgranicza Afrykę i Półwysep Arabski, łączy także Morze Czerwone z Oceanem Indyjskim. Za Wikipedią: Nazwa cieśniny związana jest z niebezpieczeństwami, na jakie natrafiały przepływające tędy statki. Natomiast według legendy arabskiej nazwa ta odnosi się do wielkiej liczby osób, które utonęły w czasie trzęsienia ziemi, które doprowadziło do oddzielenia Afryki od Azji. Dla marynarzy z XX Wieku ogółem Morze Czerwone raczej kojarzyło się z tym pierwszym znaczeniem. Pierwszy wpis o anglo-włoskiej rywalizacji na tym akwenie. Piekielnie trudne tłumaczenie, mam nadzieję, że nic nie pomyliłem.
Chociaż strategicznie ważna, wojna lotniczo-morska toczona wzdłuż wybrzeży Włoskiej Afryki Wschodniej w latach 1940-1941 została opisana dość pobieżnie przez włoskich i angielskich historyków. Podsumowuje się ją najczęściej w kilku zdaniach, istnieje właściwie tylko literatura wspomnieniowa i książka „Le operazioni in Africa Orientale”, wydana w 1961 r. przez biuro historyczne marynarki, ale oparta na bardzo wątłym materiale źródłowym (tak było jeszcze w 1995 roku, obecnie można mówić o sporym wzroście zainteresowania tematem). Po włoskiej stronie ten brak zainteresowania wynika z żalu, że oprócz ofiar ludzkich i w okrętach nie osiągnięto nic (przesada, nic w sensie strategicznym). Po stronie brytyjskiej wynika to z uznawania tego sektora jako drugorzędny, a także z zasady, że sekrety nigdy nie powinny być ujawnione. Kampania czerwonomorska przedstawiała dla Royal Navy przykład szczególny, sukces osiągnięto małymi siłami, których straty ciężko byłoby zastąpić, a w głównej mierze dzięki błędom przeciwnika.
Długie na 1.313 i szerokie maksymalnie na 165 Mm, Morze Czerwone notorycznie charakteryzuje się gorącym klimatem, wilgotność powietrza często przekracza 80%. Silne prądy, częste mgły, wiele raf i mielizn wzdłuż wybrzeża, o których w latach trzydziestych nie miano, lub posiadano ledwie niewielkie informacje, powodowały, że nawigacja i życie marynarzy na tym morzu były bardzo trudne. Bardzo dużą rolę w tym zagadnieniu odegrała tzw. „wojna hydrograficzna” z lat 1934-1938. Podczas niej, oprócz innych wydarzeń, okręt hydrograficzny „Investigator”, według danych Royal Indian Navy, wszedł na mieliznę w rejonie wyspy Perim, ponieważ kilka osób zaobserwowało sygnały mające świadczyć o bezpiecznym przejściu. Podobna jednostka włoska – „Ammiraglio Magnaghi”, w styczniu 1934 r., podczas triangulacji Zatoki Assab odkryła, że znajdujące się tam znaki pomocne w pracy zostały umyślnie uszkodzone, co opóźniło pracę o miesiąc.
Ten nielubiany przez żeglarzy i słabo zaludniony akwen miał zawsze ogromne znaczenie strategiczne, leżał na drodze do Indii. Historia rywalizacji brytyjsko-włoskiej o kontrolę nad brzegami tego morza i południową bramę prowadzącą na nie – Cieśninę Bab-el-Mandab, rozpoczęła się od zakupu przez Włochy Zatoki Assab w 1869 r.
Dopiero w 1910 r., kiedy Regia Marina przygotowywała się do wojny turecko-włoskiej (zakończonej anihilacją małej floty otomańskiej na Morzu Czerwonym i zajęciem przez Włochów Wysp Kamaran – po protestach Brytyjczyków zostały porzucone w 1912 r., po dwóch latach zajęli je sami Anglicy, teraz oni spotkali się z włoskimi protestami. W 1923 r. zostały umiędzynarodowione, a w 1926 r. ponownie siłą włączone przez Koronę Brytyjską. W 1938 r. określono je jako suwerenną posiadłość pod nadzorem anglo-włoskim [tak chyba należałoby to przetłumaczyć -sovranità riservata angloitaliana], a w 1941 r. Brytyjczycy włączyli ją do swojej posiadłości w Adenie), Royal Navy zaczęła studia nad „schwytaniem lub zniszczeniem” włoskich okrętów wojennych w bazie Massaua.
Podczas Wielkiej Wojny oba kraje związał sojusz. Niebawem oba kraje znowu poróżniła różnica interesów. Do końca 1922 r. (objęcie władzy przez Mussoliniego) włoskie kolonie w Afryce Wschodniej były praktycznie bezbronne w przypadku wojny morskiej z Wielką Brytanią. W 1923 r. podjęto decyzję o uzbrojeniu swoich posiadłości nad Morzem Czerwonym. Jednak projekty dotyczące tej sprawy zatwierdzono dopiero w 1932 r. W kolejnym roku powstały pierwsze baterie nadbrzeżne. W październiku 1934 r. przybyły pierwsze okręty Regia Marina, które stale bazowały w Erytrei. Wcześniej posiadano tylko kilka kanonierek i stawiaczy min. Pierwsze 30 min morskich dotarło do Massauy dopiero w 1935 r. Tegoż roku major S.I.M. (wywiadu wojskowego) Giacomo Carboni przeprowadził w przebraniu misję wywiadowczą w Jemenie i Adenie.
Zniknięcie imperium tureckiego i powstanie, na jego popiołach, różnych małych i skłóconych państw arabskich, których nie uwzględniały międzynarodowe plany, spowodowało, że europejskie potęgi kolonialne ponownie zwróciły oczy ku obszarom świata, które dotąd uniknęły podziału kolonialnego.