Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
lip
30

Ortigara: rzeź strzelców alpejskich

Włoska piechota przedziera się przez austriackie zapory z drutu kolczastego.

1917 r.:

10 czerwca: na Monte Rotondo, na odcinku frontu wokół Monte Zebio, wysadzono drugą minę przygotowaną przez Włochów w związku z nadchodzącą bitwą o Ortigara. Pomimo miny i przeprowadzonego zaraz po tym ataku austriackiej pozycji nie dało się przełamać. Austriacy opanowali krater i zrekonstruowali swoje pozycje.

Na Monte Zebio odnotowano tego dnia kolejny przykład wymierzenia sprawiedliwości doraźnej. Tym razem chodziło o żołnierzy słynnej Brygady „Sassari”. Kilka chwil przed atakiem artyleria włoska otworzyła ogień, jak się okazało zbyt krótki, który spadł na pozycje 151. pp z „Sassari”. Zaskoczeni żołnierze 3. kompanii z okrzykiem „jaskinia się zapada, wszyscy na zewnątrz!” rozpoczęli przedzierać się w stronę wyjścia z pułapki. Major dowodzący batalionem I/151. pp, Francesco Marchese, wraz ze swoimi oficerami zaczął zatrzymywać żołnierzy, przy okazji poszukując prowodyrów zajścia. Gdy nie znaleźli współpracowników pośród żołnierzy, oficerowie uznali, że mają do czynienia z wyraźną niesubordynacją i zarządzili decymację żołnierzy zajmujących miejsca w jaskini. Wybrano czterech ludzi. Pluton egzekucyjny wystrzelił w powietrze, gdyż jego członkowie nie zamierzali strzelać do swoich kolegów. Major Marchese z własnej inicjatywy zaczął strzelać do wybranej czwórki, zabijając Giuliano Marceddu. Dalsze wydarzenia są niejasne, ale major Marchese niebawem sam padł od strzału. Historycy Paolo Pozzato i Lorenzo Cadeddu są pewni: do oficera wystrzelił por. Salis, ale żaden z obecnych nie zeznał ani słowa przeciwko niemu. Incydent przez lata był zatajany, aż nie napisał o nim Emilio Lussu w „Un anno sull’altipiano”. Zdarzenie zostało zobrazowane także w filmie Francesco Rosi „Uomini contro”. Do tego czasu Marchese i Marceddu byli powszechnie uważani za poległych w walce.

10-26 czerwca: ofensywa nowopowstałej 6. Armii pomiędzy Valsugana i Płaskowyżem Asiago, tzw. bitwa o Ortigara (2105 m n.p.m.), która stała się symbolem poświęcenia włoskich wojsk alpejskich. Bitwę ocenia się jako jedną z większych porażek armii włoskiej w I wojnie światowej. Akcja zaczepna Włochów miała przełamać silną pierwszą linię austriackiej obrony na Płaskowyżu Asiago i odzyskać teren stracony podczas Strafexpedition. Dla realizacji tych celów Comando Supremo stworzyło 6. Armię. Operację miano przeprowadzić w terenie wysokogórskim, więc nowa armia otrzymała 18 batalionów strzelców alpejskich, które walczyły kilka kilometrów od swoich domów.

Austriacy, świadomi, że nie mają dobrze przygotowanych pozycji, na które mogliby się wycofać, dostali rozkaz bronić się za wszelką cenę. Dowództwo austro-węgierskie wysłało w zagrożony obszar swoje najwartościowsze jednostki w rodzaju 14. pp Hessen (https://pl.wikipedia.org/wiki/14_Pułk_Piechoty_Austro-Węgier) i 59. pp Rainer (https://pl.wikipedia.org/wiki/59_Pułk_Piechoty_Austro-Węgier).

Dowódcy włoscy, obawiający się, że podobnie jak wcześniej, w decydującej chwili zabraknie rezerw i uzupełnień (ciężki górski teren), na kilku zaledwie kilometrach kwadratowych skoncentrowali tak wielu ludzi, że zablokowali drogi, sprowokowali chaos w zaopatrzeniu i wymieszanie oddziałów, powodując bałagan organizacyjny, dużo groźniejszy niż spóźnione wejście do akcji rezerw, którego tak się obawiano.

Samo natarcie poprzedziło dodatkowo załamanie się pogody, mgła i burze, które ograniczyły widoczność, a co za tym idzie skuteczność ostrzału włoskiej artylerii. Jednak machina wojenna była już wprawiona w ruch. O 5.15 10 czerwca 1917 roku odezwały się włoskie baterie, które umilkły po dziewięciu godzinach nieprzerwanego ognia. Rozpoznanie doniosło, że austriackie zapory z drutu prawie wcale nie ucierpiały, ale i tak wydano rozkaz do ataku. O 15.00 poderwano piechotę, a ckmy Schwarzlosse z miejsca poczęły zbierać krwawe żniwo, przyduszając Alpini do ziemi. Sytuacja stała się jeszcze gorsza, gdy nad polem bitwy wyjrzało słońce, ułatwiając austriackim celowniczym pracę. Wśród Alpini doszło do niezliczonych aktów odwagi.

11 czerwca ponowiono atak. Sztaby włoskie były oddalone od pierwszej linii i nie zdawały sobie sprawy ze skali trudności, jakie czekały posyłanych do ataku żołnierzy. Choć Włosi przynajmniej na chwilę wdarli się na kotę 2105 na Monte Ortigara, to późnym popołudniem ataki powstrzymano, także na skutek dalszego załamania się pogody. Z dużym trudem powstrzymano austriackie kontrataki, które wykorzystywały taktykę małych oddziałów szturmowych stosowaną już w walkach o Flondar.

19 czerwca ofensywę wznowiono, ale włoskie sztaby popełniły dokładnie te same błędy. Mimo silnego przygotowania artyleryjskiego, artyleria austriacka zawsze odpowiadała, na dużą skalę korzystając też z pocisków gazowych. Tak w Val Caldiera (dolinie), jak i na Monte Campigoletti ataki włoskie kierowały się na kotę 2105 m (szczytowi Ortigary). W końcu cel osiągnął batalion alpejski „Sette Comuni”. Zdobycz świętowano jako wielki sukces, ale celem ofensywy była Monte Portule odległa jeszcze o kilka kilometrów. Batalionowi alpejskiemu wysłano z pomocą duże odwody, które spowodowały bardzo duży tłok w rejonie zdobytego szczytu. Wówczas kontratak z użyciem miotaczy ognia przeprowadziły austriackie oddziały szturmowe. Alpini nie zdołali utrzymać zdobytych pozycji.

25 czerwca ponownie kazano odbić kotę 2105. Wyczerpani żołnierze nie byli w stanie tego dokonać. 26 czerwca ostatecznie zawieszono dalsze ataki. Porzucono przy okazji wiele zdobytych z ogromnych poświęceniem pozycji. Oficjalne dane włoskie mówią o 28 000 żołnierzy włoskich wyłączonych z walki, a austriackie o 8828 poległych, rannych i zaginionych.

  • Posted on 30 lipca, 2019
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: front włoski I Wojna Światowa, front włoski Pierwsza Wojna Światowa, Korpus Alpejski w Wielkiej Wojnie
maj
01

Zagadkowa śmierć kapitana Ciofiego


Alpini podczas wspinaczki.

Ze względu na długi weekend ogłaszam przerwę w działaniu strony do poniedziałku. Za to na maj sygnalizuję małą rewolucję. Ze względu na mój stan zdrowia (muszę się zacząć mocno oszczędzać) strona musi stać się częścią mojej pracy. Nie ucieknę jednak w paronite, czy inną formę crowdfundingu – strona od zawsze była wyrazem mojej pasji do historii, a nie źródłem dochodu, i mam nadzieję zamknąć ją za kilkadziesiąt lat (lub komuś przekazać) i nie zmieniać tego stanu rzeczy. Problem spróbujemy rozwiązać inaczej: w maju powinna się ukazać nakładem własnym książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”, której zakup będzie równocześnie cegiełką na dalsze działanie Wojny Mussoliniego. O książce napiszę szerzej niebawem, ale w zamyśle ma to być jedna z dziesiątek pozycji wydanych w ten sposób i adresowanych bezpośrednio do czytelników strony. W ramach tej profesjonalizacji Wojny Mussoliniego poświęcę jeden dziań mojej pracy na przygotowanie wpisów, których w każdym tygodniu chciałbym opublikować 4-6. Mam nadzieję, że to zdrowy i sympatyczny układ, a książka o Betasom szybko udowodni Wam, że warto zainwestować parę złoty w moje prace. W tych sprawach będziemy oczywiście w kontakcie.

1916 r.:

2-3 czerwca: Austriacy zajmują Monte Cenigo, ale żołnierze włoscy do tego czasu właściwie zdążyli już wyhamować impet wrogiej ofensywy.

3-10 czerwca: moment kulminacyjny bitwy na płaskowyżu Asiago.

6 czerwca: umarł w bolesnej agonii spowodowanej odniesionymi ranami Alfonso Samoggia, pochodzący z Bolonii, rocznik 1893, żołnierz 2. pp z BP „Granatieri di Sardegna”. Gdy 3 czerwca trwała uparta obrona Monte Cenigo, Samoggia na ochotnika zgłosił się do misji polegającej na przedarciu się przez ostrzeliwany teren do dowództwa, by tam prosić o uzupełnienia. Na miejscu bezskutecznie prosił o wzmocnienia dla pierwszej linii: rezerwy nie istniały. Powracając na pozycje został ciężko ranny, także w usta (bocca, można tłumaczyć tej jako buzia). Docierając w stanie agonalnym do okopu przekazał oficerowi: „Poruczniku posiłki nadchodzą! Walcz aż do śmierci!”. Frazę tę propaganda nazwała później „boskim kłamstwem”, a Samoggi pośmiertnie przyznano złoty Medal Waleczności Wojskowej. Dostał się on do niewoli, gdy Austriacy przełamali opór Włochów, zmarł w wrogim szpitalu polowym. Jego szczątki spoczywają w mauzoleum wojskowym (sacrario militare, tak chyba najlepiej oddam sens) w Asiago.

7 czerwca: Austriacy zdobywają szczyty Melette (https://it.wikipedia.org/wiki/Melette), zajmują Gallio i Monte Sisemol.

10 czerwca: rząd Salandry, będący w mniejszości w Izbie Deputowanych, podaje się do dymisji.

12 czerwca: trzy włoskie torpedowce, dowodzone przez Nazario Sauro (warto zapamiętać nazwisko), wykonały rajd na port Parenzo na wybrzeżu Istrii (http://www.anmi.taranto.it/hobby/filatelia/parenzo/parenzo.htm).

12-16 czerwca: ostatnie austriackie próby przełamania obrony w rejonie Lemerle na płaskowyżu Asiago. Włosi odbijają Asiago i Arsiero.

15-25 czerwca: rozpoczyna się włoska kontrofensywa w Trentino (region Trydent) na linii Coni Zugna-Monte Pasubio-Valsugana. Częściowo udało się odbić obszar utracony w wyniku Strafexpedition.

19 czerwca: Paolo Boselli tworzy nowy rząd we Włoszech.

22 czerwca: dowództwa austriackie, przygotowujące atak nad dolnym Isonzo mający zmniejszyć włoską presję w rejonie Karsu, decydują się na użycie gazu duszącego fosgen. W obliczu przewidywanego ataku w Krems nad Dunajem rozpoczęło się szkolenie batalionu chemicznego, które przeprowadzają Niemcy, zaprawieni w wojnie gazowej. 22 czerwca w rejonie Segeti batalion zaprezentował swoje umiejętności przed gen. Boroevićem, arcyksięciem Józefem i innymi wyższymi oficerami. Po demonstracji w Biglia k. Goryzii miała miejsce konferencja nt. użycia gazu. Wielu austriackich oficerów wypowiadało się negatywnie w sprawie jego użycia, w tym gen. Sarkany dowodzący 18. BP Honved, który, zamiast wyzbyć się zahamować natury etycznej, wolał złożyć prośbę o zdjęcie go z dowództwa. Ostatecznie zgodzono się na zastosowanie bojowych środków trujących na froncie włoskim. Obszarem wybranym na jego debiut była okolica Monte San Michele, a jego użycie miało wspomóc atak 1. i 17. pp z 20. DP Honved.

23 czerwca: na froncie karnijskim odnotowano kolejny przykład sprawiedliwości doraźnej nad żołnierzami włoskimi. Frulijscy alpini z drugiego plutonu 109. kompanii nowopowstałego batalionu strzelców alpejskich „Monte Arvenis” odmówili wykonania demonstracyjnego ataku w samym środku dnia i otwartym terenie, którego celem miał być szczyt Monte Cellon. Dowodzący batalionem kapitan, neapolitańczyk Armando Ciofi, i pochodzący z Wenecji por. Pietro Pasinetti, ulegając klimatowi pewnej nieufności w stosunku do Alpini, rekrutowanych z lokalnej społeczności, którzy mieli kontakty z żołnierzami austriackimi pochodzącymi z Karnii, z którymi łączyły ich przyjaźnie i stosunki pracownicze sprzed wojny, nie wspominając o przypadku dezercji w batalionie „Val Tagliamento”, wszczęli dochodzenie w sprawie swoich podkomendnych. I tutaj mały kłopot z tłumaczeniem: Czterech alpini vennero passati per le armi (?), kolejnych czterech skazano na 10 lat więzienia (w oryginale carcere, ale napisać, że na karcer to może zbyt daleko posunięta interpretacja), 10 na sześć lat i 15 na trzy. 7 lipca, w rejonie pozycji Busa dell’Orco, spokojnej i nieco odległej od wrogich linii, znaleziono zwłoki kpt. Ciofi, bardzo możliwe, że zginął od włoskiej kuli. Następnego dnia odnaleziono także ciało por. Pasinetti.

  • Posted on 1 maja, 2019
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: front włoski Pierwsza Wojna Światowa, Korpus Alpejski w Wielkiej Wojnie, Strafexpedition 1916 r.
kw.
25

Początek Strafexpedition


Alpini podczas działań w masywie Adamello.

1916 r.:

24 kwietnia: we Włoszech zainicjowano produkcję na masową skalę hełmów Adrian modello 1916, które miały stanowić ulepszoną wersję francuskich hełmów modello 1915.

29-30 kwietnia: la battaglia del Pulcinella (? guglowanie tej nazwy utrudnia: https://en.wikipedia.org/wiki/Pulcinella): Alpini kpt. Patroniego zdobyli Crozzon di Folgorida (3075 m n.p.m.) i Passo di Cavento (przełęcz) w masywie Adamello.

2 maja: na Adamello Włosi poczynili postępy w dolinie val Genova, ale jesienią zostaną zmuszeni do jej porzucenia. 19 maja włoskie akcje zaczepne w masywie zakończą się sporymi sukcesami.

15 maja-27 czerwca: ofensywa austriacka w rejonie włoskich płaskowyżów nazywana Strafexpedition (ekspedycja karna), której początek ma miejsce w prowincji Trento (Trydent), w dolinie Val Lagarina i w sektorze płaskowyżu Altopiano dei Sette Comuni. Udział bierze 20 dywizji austriackich (w oryginale austro-niemieckich, ale tutaj znak zapytania) pod dowództwem szefa Sztabu Generalnego Conrada.

Strafexpedition, przygotowana przez Conrada operacja mająca ukarać włoskich „zdrajców”, za główny cel obierała przecięcie ugrupowania wojsk włoskich na pół, odcinając armie walczące w Dolomitach od tych zgrupowanych nad Adriatykiem, a następnie wyjście wojsk austriackich na Nizinę Wenecką.

Jeśli założenie Conrada powiodłoby się trzy armie włoskie, 4., 2. i 3. znalazłyby się w sytuacji z przeciwnikiem za plecami. Była to powtórka z planu z 1876 r., gdy Austriacy chcieli odzyskać Wenecję Euganejską i Lombardię.

Atak miał rozwinąć się na całym froncie pomiędzy dolinami Val Lagarina i Valsugana. Początek ofensywy przesunięto o kilka dni z powodu niepogody. Początkowo wysiłki Austriaków skupiły się na Val Lagarina, na zachód od płaskowyżu Altopiano di Asiago. Poprzedzeni potężnym przygotowaniem ogniowym, w którym udział wzięły także potężne moździerze Krupp kal. 420 mm, żołnierze austriaccy z VIII KA zdołali zająć Zugna Torta (1258 m n.p.m.), fort Pozzacchio i Col Santo (szczyt). Obrona włoska w tym sektorze szybko oparła się na Coni Zugna, przełęczy Passo Buole i Monte Pasubio (2232 m n.p.m.).

Także w Valsugana, po pierwszym odrzuceniu włoskich linii, atak austriacki zatrzymał się w rejonie miejscowości Ospedaletto.

Dużo ciężej dla Włochów wyglądała sytuacja na północnym skraju płaskowyżu Asiago. Austriacy zdobyli płaskowyż (altopiano) di Tonezzo, Monte Toraro i Monte Campomolon. Jednak największe włamanie w pozycje włoskie miało miejsce w rejonie płaskowyżu Sette Comuni. Obrona włoska, ograniczona często tylko do pierwszej linii, bez możliwości stępienia naporu przeciwnika o pozycje urzutowane w głębi ugrupowania, była w wielu miejscach zaciekła i pełna desperacji, ale w innych załamała się. Utrata szczytów Cima Mandriolo i Cima Portule otworzyła Austriakom drzwi do dolin Val d’Assa i val Galmarara, czyli dróg wiodących do serca płaskowyżu Asiago. Dostępne rezerwy zmarnowano w źle przeprowadzonych atakach, co tylko ośmieliło Austriaków.

27 maja w ręce Austriaków wpadło Arsiego, a nazajutrz także Asiago. Cała linia włoska niebezpiecznie cofnęła się ku południowemu skrajowi płaskowyżu. Mieszkańców Thiene i Schio ostrzeżono o możliwym wkroczeniu Austriaków…

  • Posted on 25 kwietnia, 2019
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: front włoski Pierwsza Wojna Światowa, Korpus Alpejski w Wielkiej Wojnie, Strafexpedition 1916 r.
lut
28

Masakra na Adamello


„Austriackie pałki służące do dobijania naszych rannych”. Tak to zdjęcie opisano we włoskim archiwum. Ogółem chodzi jednak chyba o broń do walki wręcz używaną przez Sturmtruppen, ale także włoskich ardytów.

1915 r.:

9 czerwca: na Adamello (3539 m n.p.m.) załamał się atak batalionu „Morbengo” na dolinę Presena. Po długim marszu z Ponte di Legno, 300 strzelców alpejskich pod dowództwem mjr Castelli zaatakowało poprzez lodowiec pozycje obsadzone przez kilkudziesięciu Landesschützen (https://pl.wikipedia.org/wiki/Kaisersch%C3%BCtzen), którzy kryli się za otaczającymi lodowiec głazami. Alpini byli trafiani jeden po drugim. Pierwszy poległ ppor. Ernesto Petterino. Żaden z Włochów nie miał okularów przeciwśniegowych, a wielu, dotkniętych zapaleniem oczu, podczas odwrotu trzeba było prowadzić jak ślepych (domyślam się, że chodzi o słońce odbijające się od śniegu – na tej wysokości musiało być to niezmiernie dokuczliwe, czy też sam błądzę jak ślepy?). Ledwie jeden trafiony Schützen przypadł na 52 poległych Alpini (4 oficerów), 87 rannych i 20 jeńców (wszyscy byli ranni). Włoskie biuletyny przemilczały tę klęskę.

9-10 czerwca: pierwszy szturm na przyczółek mostowy pod Gorizią, pozycję na prawym brzegu Isonzo w pobliżu tego friulijskiego miasta. Niepowodzeniem zakończyły się zwłaszcza starania VI KA zmierzające do opanowania wzniesień otaczających Gorizię, grzbiet Podgora.

11 czerwca: armia włoska zajęła Gradisca i tym samym pierwszy raz weszła w kontakt z linią umocnioną w rejonie Monte San Michele, na drugim brzegu Isonzo.

12 czerwca: żołnierze włoscy przekraczają Isonzo w Plava, tworząc mały przyczółek w środkowym biegu rzeki, skąd można było zagrozić łańcuchowi górskiemu złożonemu z Monte Kuk, Vodice i Monte Santo, którego posiadanie automatycznie spowodowałoby załamanie się obrony przyczółku mostowego k. Gorizii, na prawym brzegu Isonzo i równocześnie zagroziłoby innemu przyczółkowi mostowemu Tolmino, na północ od Plava.

Na odcinku płaskowyżu Asiago, austriacki pocisk kal. 305 mm trafił bezpośrednio w wieżę pancerną włoskiego fortu Verena, prawdopodobnie najlepszego włoskiego dzieła fortyfikacyjnego w tym rejonie. Eksplozja dokonała rzezi garnizonu i nienaprawialne uszkodzenia struktury fortyfikacji. W kilka sekund życie straciło 40 Włochów, którzy czuli się bezpiecznie wewnątrz masywnej konstrukcji. Spowodowało to opuszczenie fortu. Epizod ten udowodnił, że włoskie fortyfikacje wzniesiono według przestarzałych koncepcji i z materiałów nieadekwatnych, by wytrzymać ostrzał nowoczesnej artylerii dużych kalibrów.

13-14 czerwca: nocą, na froncie w Karnii, austriacki kontratak wydarł z rąk żołnierzy XX batalionu Straży Finansowej szczyt Freikofel, który następnie odzyskano w wyniku włoskiego kontrataku.

16 czerwca: Alpini zdobyli Monte Nero po starciu wręcz, które Austriacy określili jako „azione da manuale” (działaniem ręcznym, może robótką ręczną). „Czapki z głów przed Alpini, to była mistrzowska robota” (włoski oryginał: Giù il cappello davanti agli alpini, questo è stato un colpo da maestro), napisała austriacka korespondentka wojenna Alice Schalek. Była to akcja kombinowana trzech kompanii strzelców alpejskich, 35. z batalionu „Susa” pod dowództwem kpt. Vittorio Varese, 84. z batalion „Exilles” pod dowództwem kpt. Vincenzo Albarello i 31. pod dow. kpt. Rosso (prawdopodobnie z tegoż batalionu), które poprzedzał pluton rozpoznawczy pod dow. ppor. Alberto Picco, które atakowały Mone Nero odpowiednio z Monte Vrata i Monte Kozljak, zaskakując austriacki garnizon na szczycie. Włosi odparli także wszystkie kontrataki przeciwnika zmierzające do jego odzyskania. Podczas akcji poległ ppor. Picco z La Spezii, którego odznaczono srebrnym Medalem Waleczności Wojskowej, a także nazwano na jego cześć stadion piłkarski w rodzinnej miejscowości [ASD Spezia Calcio 2008 zajmuje obecnie siódme miejsce w Serie B z nadziejami na baraże o awans do najwyższej klasy rozgrywkowej].

  • Posted on 28 lutego, 2019
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: front włoski Pierwsza Wojna Światowa, Korpus Alpejski w Wielkiej Wojnie, włoski korpus alpejski
lut
27

Decymacja w Idersko

Sylwetki włoskich strzelców alpejskich.

1915 r.:

4 czerwca: okolice Idersko w dolinie Isonzo, pomiędzy Caporetto i Tolmino, ok. 16.00, po przeprowadzonej doraźnie obławie na męską populację miejscowości Libussina, Ladra, Krn, Smast i Kamno, włoscy karabinierzy pojmali 60 lub 61 ludzi, w większości zaawansowanych wiekiem i protestantów. Karabinierzy przeprowadzili decymację zatrzymanej grupy, zabijając sześciu więźniów. Wydarzenie miało związek z tragicznymi okolicznościami ataku brygad „Salerno” i „Modena” na Mrzli. Na tym odcinku frontu działały różne austriackie oddziały terytorialne, walcząc bez mundurów i żadnego oznakowania strony. Po stronie włoskiej wytworzyło się przekonanie o aktywnej kolaboracji lokalnej ludności z Austriakami, ponadto na tyłach wytworzyła się „mania szpiegowska”. Miejscową ludność oskarżano także o zastrzelenie rannych Włochów, których odnaleziono w budynku szkolnym w Smast używanym w roli szpitala. Pięciu kolejnych cywili zabito na miejscu w miejscowościach Kamno, Krn, Idersko i Bergogna.

W Smast dwóch słoweńskich cywilów stało się przypadkowymi ofiarami w wymianie ognia pomiędzy karabinierami królewskimi i grupą dezerterów, która po krwawych atakach z dni poprzednich odmawiała powrotu do szeregów.

W rejonie przełęczy Stelvio oddział austriackich żandarmów, w wyniku akcji przeprowadzonej z zaskoczenia, zajął Monte Scorluzzo, pozycję, która pozostała w austriackich rękach przez resztę wojny.

6-12 czerwca: W Karnii rozpoczyna się ofensywa włoska, celem jest zajęcie szczytu Monte Freikofel (1757 m n.p.m.). Atak frontalny przeprowadziły bataliony alpejskie „Tolmezzo” i „Val Tagliamento”. W tym samym czasie 10 alpinistów dowodzonych przez kaprala Felice Polina wspięło się na stromą południową ścianę Freikofel i zaskoczyło austriacki garnizon. Natychmiast ruszył austriacki kontratak (30. pp, III/18. pp i 6. kompania z 46. – pp?). W odpowiedzi Włosi wprowadzili do walki bataliony alpejskie „Val Varaita” i „Val Maira”, żołnierzy Straży Finansowej oraz bataliony III i IV z 3. pp Brygady „Piemonte”. Walki objęły cały obszar pomiędzy Freikofel i Pal Grande. Szala zwycięstwa nie przechyliła się na żadną ze stron. Szczyt Freikofel pozostał w rękach włoskich.

W Valsugana (dolinie) pierwszy włoski wysiłek ofensywny doprowadził do osiągnięcia linii Ospedaletto – Cime di Rava – Forcella Magna i szczyt D’Asta, w całości zajęto mały płaskowyż Tesino.

7-15 czerwca: w Dolomitach Włosi podejmują pierwsze poważniejsze działania ofensywne w celu opanowania dominującej pozycji Som Pouses (1825 m n.p.m.), która jest prawdziwą „strażnicą” górującą nad doliną Cortina. Krwawe ataki okazują się bezskuteczne, 10 czerwca zajęto jedynie „sperone” Podestagno (alpinista ze mnie raczej nie jest, słowo sperone to m.in. ostroga, przypora, skarpa).

Także w Dolomitach, na Monte Piana, nocą 7/8 czerwca, dwie grupy Austriaków (200 ludzi) zaatakowały z zaskoczenia plutony alpejskie z 268. kompanii batalionu „Val Piave”. Dzięki szybko wprowadzonym do akcji posiłkom udało się zapobiec utracie strategicznie ważnej pozycji.

8 czerwca: Austriacy powodują powódź w rejonie dolnego biegu Isonzo. Żołnierze włoscy wkraczają do Monfalcone i zajmują wzniesienia wokół Rocca di Monfalcone, które staną się podstawą wyjściową do dalszych ataków na południowy skraj Krasu (płaskowyżu, obecnie w większości na terenie Słowenii, dla Włochów Carso).

  • Posted on 27 lutego, 2019
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: front włoski Pierwsza Wojna Światowa, Korpus Alpejski w Wielkiej Wojnie, włoski korpus alpejski
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top