Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
sty
27

Włosi na Ładodze

13 sierpnia 1942, MAS 529 sfotografowany w Lahdenpohja.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

Od 25 lipca do końca października 1942 r. włoskie kutry wykonały 37 misji (podaje się też wartość 60 odbytych misji i 17 starć z przeciwnikiem). Pewnym utrudnieniem były białe noce, które nie sprzyjały działaniom włoskich MAS. Operacje wykonywały poszczególne jednostki, sekcje w sile dwóch kutrów, lub grupa licząca maksymalnie trzy MASy. Wiele z tych misji zakończyło się starciami z przeciwnikiem. Główne zadania Włochów to rozpoznanie i zakłócanie sowieckiej żeglugi. Eskortowano niemieckie i fińskie jednostki nawodne, kutry angażowano również do wsparcia działań własnych wojsk, przewożono i odbierano zza linii wroga informatorów i sabotażystów. Wiele używanych przez przeciwnika statków było płytko zanurzonymi i szybkimi jednostkami, dlatego często włoskie kutry nie zabierały z sobą torped, które stanowiły spore obciążenie i zmniejszały szybkość MASów.

25 lipca MAS 528 poszukiwał okrętu podwodnego. Pierwszego dnia operacji na Ładodze doszło do wypadku, który ograniczył siłę 12. Squadriglia. MAS 526 poważnie uszkodził dziób i trafił do remontu w Sortavala. Jednostka płynęła z Sortavala do bazy operacyjnej w Sortanlahti. Wówczas, z powodu gęstej mgły, kuter zbliżył się zbytnio do wysepki Mokerikko. Pomimo poważnych uszkodzeń MAS 526 powrócił do Sortavala, gdzie przeszedł naprawy. 29 lipca MAS 527 wykonywał misję dozorową przy własnym wybrzeżu. 31 lipca MAS 528 i MAS 529 poszukiwały okrętu podwodnego. Dodać należy, że zgłoszenie o tym, a także poprzednim, okręcie podwodnym było nierealne, włoscy historycy nazywają go urojonym lub obdarzają ciężkim do przetłumaczenia, ale dość wymownym przymiotnikiem „fantomatico”.

4 sierpnia MAS 527, 5-go MAS 529 i 8-go ponownie MAS 529 dozorowały własne wybrzeże. Także 8 sierpnia MAS 527 i MAS 528 przeprowadziły ćwiczenia na wodach jeziora. 9 sierpnia MAS 528 ponownie dozorował wybrzeże. Także 9-go MAS 527 i 529 udzielały wsparcia ogniowego własnym siłom, 11-go identyczną misję wykonał MAS 528. 13-go MAS 529 popłynął do Lahdenpohja.

Od połowy sierpnia kierowane przez Finów międzysojusznicze dowództwo dało Włochom więcej szans do walki z konwojami wroga. Efekty tej decyzji przyszły bardzo szybko. MAS 527 (sottotenente di vascello Renato Bechi) nocą 14/15 sierpnia 1942 osiągnął największy sukces 12. Squadriglia na Ładodze. Wówczas pojedynczą torpedą zatopiono kanonierkę „Bira” (typu Moskwa, 900 t). Włosi dojrzeli „Birę” wraz z trzema podobnymi jednostkami, Rosjanie wykonywali misję wysadzenia na ląd informatorów. Według innej literatury miała to być kanonierka typu Bira. 14-go MAS 527, 528 i 529, a 21-go MAS 529 wspierały desant. 21 sierpnia MAS 527 i MAS 528 przeprowadziły wolne łowy. 24 i 25 sierpnia MAS 527 i 528 ostrzeliwały Morję.

25 i 28 sierpnia MAS 527 i MAS 528 przeczesywały akwen, tego drugiego dnia MAS 528 (sottotenente di vascello Benvenuto) zatopił lichtugę. Tysiąctonowy (lub 1300 t) transportowiec przewoził na pokładzie żołnierzy, wielu Rosjan miało wówczas zginąć w wodach jeziora. Do nocy 27/28 sierpnia włoskie kutry, mające przeciąć szlak dostaw do Leningradu na południu jeziora, były eskortowane przez fińskie myśliwce. O godzinie 00.03 z pokładu MAS 528 dostrzeżono odległe o ok. 3500 m dwa holowniki, które prowadziły jednostkę długości ok. 70 m, zespół przeciwnika poruszał się z prędkością czterech węzłów. Trzeci holownik, najmniejsza jednostka, płynął przed konwojem. O 00.20, gdy dystans wynosił 1500 m, Włosi zdecydowali o ataku, torpedy nastawiono na zanurzenie jednego metra. O 00.47, 800 m od konwoju, Włochów wykryto i przywitano ogniem karabinów maszynowych. Kutry oddaliły się, ale trzy minuty później MAS 528 z dystansu 5.600 m oddał wreszcie bezbłędny strzał. Trzydzieści sekund później sowiecki statek wyleciał w powietrze.

1 września MAS 529 płynął do Lahdenpohja. W pobliżu wysepki Verkkosaari trafił na dwie sowieckie łodzie patrolowe, uzbrojone w karabiny maszynowe kal. 12,5 mm oraz działka kal. 40 mm. Rosjanie otworzyli gwałtowny ogień do włoskiego kutra. MAS odpowiedział ogniem i rozpoczął ucieczkę na dużej prędkości, wykonując przy tym wiele karkołomnych manewrów. Włosi mieli przy tym nawet celnie ostrzelać przeciwnika z działka Breda. Chwilę później interweniowały niemieckie i fińskie samoloty, które zmusiły Rosjan do ucieczki.

7 września MAS 527 wykonał misję patrolową na przeszukanie akwenu. 9-go MAS 527, a 11-go trójka MAS 527, 528 i 529 udzielały wsparcia ogniowego. 14, 26 i 28 ta sama trójka wykonywała misje na przeszukiwanie akwenu.

28 września MAS 528 i 529 (capitano di corvetta Bianchini) ruszyły na wody jeziora. O godzinie 00.10 29-go z ich pokładów dostrzeżono mały konwój. Składał się on z holownika z holowanym transportem, oraz kanonierki w roli eskorty. O 00.45 jasno świecący księżyc zdradził obecność Włochów, natychmiast z dystansu ok. 1000 m w ich stronę otworzono intensywny ogień. MASy znajdowały się w niekorzystnej sytuacji do ataku, pod gradem kul wykonały nawrót i oddaliły się z duszą szybkością, odpowiadając ogniem. W końcu MAS 529 zdołał zająć dogodną pozycję do odpalenia torped, z dystansu 1000 m wystrzelono torpedę nastawioną na jeden metr. Celem był holowany transport – trzy barki, ściśle ze sobą powiązane. Niestety, strzał okazał się niecelny.

4 października MAS 527, 528 i 529, 8. i 12. MAS 526, 528 i 529, a 17-go MAS 526, 527 i 528 wykonywały przeszukiwanie akwenu. 21-go MAS 526, 527 i 528, a dzień później MAS 526 wspierały desant na wyspę Sucho. Ten sam kuter wykonał tego dnia ostatnią misję Włochów na jeziorze – pilny przewóz rannych.

Książka Betasom do odwołania dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 27 stycznia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: kutry torpedowe MAS, Włosi na Jeziorze Ładoga, włoskie kutry torpedowe na Jeziorze Ładoga
sty
22

Długa droga nad Ładogę

Strzelec 20 mm działka Breda sprawdza stan sprzętu po długiej podróży. Z lewej strony widoczna zrzutnia bomb głębinowych. Punkasalmi, 14 czerwca 1942.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

DŁUGA DROGA NAD ŁADOGĘ

21 kwietnia 1942 dowództwo niemieckiej marynarki we Włoszech, na polecenie OKW, złożyło zapytanie w Stato Maggiore della Marina Italiana (Sztabie Generalnym włoskiej floty) w sprawie zaangażowania kilku kutrów typu MAS (Motoscafo armato silurante) w działania związane z oblężeniem Leningradu.

Siły Regia Marina na Jeziorze Ładoga miała reprezentować 12. Squadriglia MAS, dowodzona przez capitano di corvetta Giuseppe Bianchini. Comando Supremo (włoskie Naczelne Dowództwo) pozytywnie rozpatrzyło niemiecko-fińską prośbę o wysłanie w rejon Ładogi włoskich kutrów torpedowych. Były to na tyle niewielkie jednostki, że można je było przynajmniej przez fragment drogi przewieźć na pojazdach. 12. Squadriglia składała się z następujących kutrów: MAS 526, MAS 527, MAS 528 i MAS 529. Wraz z 13. Squadriglia (MAS 534, 535, 538 i 539) oraz 14. Squadriglia (MAS 530, 531, 532 i 533) tworzyła ona 1. Flottiglia MAS, która operowała w górnej części Morza Tyrreńskiego (Settore Alto Tirreno). Dotąd Flotylla patrolowała Cieśninę Sycylijską i zwalczała konwoje idące na Maltę. 24 kwietnia 1942 kutry 12. Squadriglia skierowano do portu La Spezia. Tam przeszły przegląd techniczny i przygotowano je do transportu lądowego. Wykonano także serię ćwiczeń na Morzu Liguryjskim. Czekała je podróż na trasie liczącej bagatela 3105 km. Przerzut zaplanowano na 26 dni i faktycznie Włochom udało się perfekcyjnie zrealizować ten plan.

Kutry należały do klasy 500, 2 serii (MAS 526-550), a dla Włochów był to Tipo „Velocissimo Classe 500 seconda serie”. Ich charakterystyka wyglądała następująco:

Stocznia: Baglietto S.A., Varezze,
Wyporność: 25,5 ts
Wymiary: 18,70 x 4,70 x 1,43 m,
Materiał użyty do budowy: drewno,
Napęd: 2 x Isotta-Fraschini Asso 1000,
Moc: 1 470 kW (2 000 KM),
Prędkość: 44 w,
Zapas paliwa: 3,9 t,
Zasięg: 400 Mm/34 w,
Załoga: 10 ludzi,
Uzbrojenie: 2 torpedy kal. 450 mm, 1 x 20 mm L65 Breda, 6 bomb głębinowych o masie 50 kg.

Włoskojęzyczna literatura wskazuje drobne różnice, podawana wyporność to 26 t, a prędkość to 41-43 w. Oryginalnie kutry były uzbrojone w km 13,2 mm. Ponieważ jednym z zadań przewidzianych dla Włochów na Ładodze było wsparcie ogniowe własnych wojsk, wiosną 1942 r. wymieniono je na działka 20mm Breda mod. 1935. Daty wodowania i wejścia do służby dla poszczególnych jednostek to odpowiednio MAS 526 22.08.1938 i 03.03.1939, MAS 527 30.01.1939 i 30.03.1939, MAS 528 28.02.1939 i 29.08.1939 oraz MAS 529 03.04.1939 i 30.06.1939.

W pierwszych godzinach porankach 25 maja 1942 kolumna wyruszyła z La Spezia. Władze Regia Marina powierzyły transport kutrów firmie wyspecjalizowanej w niestandardowych przewozach – Società Fumagalli di Milano. Kutry, pozbawione nadbudówek, broni, śrub i sterów, były przewożone na czterech specjalnych platformach transportowych holowanych przez ciężarówki. W skład kolumny wchodziły także dwa samochody osobowe oraz cztery inne ciężarówki, przewożące różny sprzęt i wyposażenie. Większa część personelu eskadry podróżowała koleją, specjalnym składem, który przewoził także nadbudówki kutrów, silniki, uzbrojenie i niezbędne wyposażenie pozwalające na prowadzenie samodzielnych operacji tym czterem jednostkom. Harmonogram odcinka, który kutry pokonały drogą lądową wyglądał następująco:

-25 maja 1942, odcinek La Spezia – Berceto na Przełęczy Cisy (1041 m.n.p.m.),
-26 maja, odcinek Berceto – Reggio Emilia,
-27 maja, odcinek Reggio Emilia – Bolzano,
-28 maja, odcinek Bolzano – Fortezza,
-29 maja, odcinek Fortezza – Brenner – Schwaz,
-30 maja, odcinek Schwaz – Oberaudorf,
-1 czerwca, odcinek Oberaudorf – Monachium,
-2 czerwca, odcinek Monachium – Köditz (Hof),
-3 czerwca, odcinek Köditz – Berlin,
-4 czerwca, odcinek Berlin – Szczecin.

Przerzut organizował i kierował nim capitano di vascello Orazio Bernardini. Zbyt wąskie uliczki pomagała pokonać specjalnie przydzielona drużyna murarzy, która rozbierała fragmenty domów, a następnie dokonywała szybkiej naprawy. Zbyt niskie mosty zaś pokonywano zdejmując kutry z platform, umieszczając je na rolkach, celem przetoczenia pod przeszkodą, by na koniec ponownie umieścić je na pojazdach.

30 maja do Szczecina przybył personel 12. Squadriglia MAS – siedmiu oficerów, 19 podoficerów i 63 żołnierzy. Do 6 czerwca kutry załadowano na pokład niemieckiego parowca „Thielbeck” (2815 BRT), gdzie zaokrętowała się już załoga. Na pokładzie znajdowały się już także broń, amunicja, torpedy, silniki, części zamienne, sprzęt polowy itp. Tego dnia statek obrał kurs na Helsinki, gdzie dotarł 9 czerwca. Od razu przystąpiono do rozładunku kutrów i materiałów. Do 12 czerwca kutry i ich załogi pozostały w Helsinkach. Między 12 a 16 czerwca kutry w pojedynczych grupach przemieszczały się z fińskiej stolicy do Vijpuri (obecnie Wyborg). Stamtąd kanałem Saimaa i Jeziorem Saimaa MAS-y dotarły do Punkasalmi. Tam, przy pomocy prymitywnego wyciągu, załadowano je na specjalne platformy kolejowe. Cztery osobne składy zawiozły MAS-y do oddalonego o 30 km Lahdempohja (obecnie Łachdienpochja). Była to główna fińska baza Flotylli Brzegowej Ładogi, dowodzona przez płk Paava Jarvinena. Tam włoskie kutry pierwszy raz opuszczono na wody Ładogi. Tam także zamontowano zdemontowane na czas transportu wyposażenie i przeprowadzono testy sprawności jednostek. Lahdempohja była dla Włochów i ich sojuszników bazą logistyczną, znajdowały się tam koszary, magazyny, warsztaty i stacje kolejowe. Pułkownik Jarvinen dowodził także fińsko-niemiecko-włoskim zespołem nazywanym Laivasto-osasto K, utworzonym 17 maja 1942.

Następnie Włosi ruszyli ku swojej bazie operacyjnej w Sortanlahti (obecnie Prioziorsk ). Do 22 czerwca znalazły się tam wszystkie cztery kutry. Baza w Sortanlahti była narażona na ataki z powietrza, w okresie 18 sierpnia – 22 października 1942 ogłaszano aż 127 alarmów lotniczych dla miasta. Staranne maskowanie bazy było więc codziennością dla załóg kutrów. Od 25 czerwca włoska eskadra była w sprawności operacyjnej, jednak przez miesiąc przechodziła okres prób i aklimatyzacji.

Książka Betasom do odwołania dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 22 stycznia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: kutry torpedowe MAS, Włosi na Jeziorze Ładoga, włoskie kutry torpedowe na Jeziorze Ładoga
sty
20

12. Squadriglia MAS na Jeziorze Ładoga

MAS 527 i 528 w Punkasalmi, 14 czerwca 1942.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

12. SQUADRIGLIA MAS NA JEZIORZE ŁADOGA

Historia oblężenia Leningradu jest jednym z najlepiej rozpoznawalnych epizodów II Wojny Światowej. Jednak i ta słynna epopeja ma nadal wątki, które mogą zaskoczyć czytelnika. Obecność nowoczesnych włoskich kutrów torpedowych typu MAS, ściągniętych na daleką północ aż z Italii, jest właśnie jedną z tych mniej znanych historii okrążenia miasta noszącego nazwisko Lenina.

SYTUACJA NA JEZIORZE ŁADOGA

Na mocy traktatu pokojowego kończącego Wojnę Zimową, podpisanego w Moskwie 12 marca 1940 roku, Finlandia straciła terytorium położone na północy Jeziora Ładoga, stało się ono wówczas wewnętrznym jeziorem Rosji. 26 czerwca 1941 roku Finlandia przyłącza się do wojny przeciw ZSRR. Rozpoczynała się fińska „wojna kontynuacyjna”. Finlandia przystępowała do wojny pod hasłem wspólnej walki, a nie jako wasal Hitlera. Podobnie zatem do faszystowskich Włoch, które swoją walkę określały mianem „wojny równoległej”.

8 września 1941 w rejonie Szlisselburga zamknął się pierścień blokady wokół Leningradu. „Oknem na świat” był jedynie paseczek ziemi nad samą Ładogą znajdujący się między Newą a pozycjami fińskimi, położony na południe od Suvantojarvi. Zapasy żywności w mieście już wtedy były na wyczerpaniu. Od 12 września 1941 Rosjanie przerzucali przez jezioro Ładoga zaopatrzenie i nowe oddziały do oblężonego Leningradu. Dokonywała tego Flotylla Ładoska, oraz inne różne jednostki (holowniki, barki etc.). Tą samą drogą ewakuowano ludność cywilną z Leningradu. Ataki lotnicze nie przynosiły rezultatu, dowództwo niemieckie postanowiło rzucić do ataku na żeglugę na jeziorze lekkie okręty. Na jezioro przetransportowano dużą liczbę ścigaczy i innych lekkich jednostek. Jednostki te pochodziły z Niemiec i Finlandii, a niebawem także z Włoch. Gdy jezioro skute jest lodem możną po nim przejechać samochodami, w ten sposób zaopatrywano miasto zimą 1941/1942.

Jezioro Ładoga leży 50 km na wschód od Leningradu. Jest największym zbiornikiem słodkiej wody w Europie, bardzo bogatym w rybę. Jego powierzchnia wynosi ponad 18 000 kilometrów kwadratowych, największa głębokość to 230 metrów, średnia głębokość to 51 metrów (inne podawane dane to: powierzchnia 17 700 km², a maksymalna głębokość 225 m). Na jeziorze jest ok. 600 wysepek o powierzchni mniej więcej 1 ha, jest także wiele małych skalistych wysepek. Większość z nich leży w północno-zachodniej części akwenu, brzegi są skaliste, często wysokie, z głębokimi zatokami. Tam zakładano bazy z których atakowano sowiecką żeglugę pływającą wzdłuż południowych wybrzeży. W czasie sztormów siła wiatru dochodzi do 10 stopni w skali Beauforta, a fala osiąga 6 metrów. Fale załamują się na płyciznach, zderzają i mieszają, powoduje to niebezpieczeństwo nawet dla dużych jednostek pływających. Żeglowne dopływy Ładogi to rzeki Swir z Jeziora Onega i Wołchow z Jeziora Ilmen, jedynym odpływem jest zaś rzeka Newa. Po tym gdy car Piotr Wielki zbudował kanał łączący rzekę Wołchow z Newą statki omijały jezioro, żegluga na nim niemal ustała. Do wybuchu wojny hydrografowie niewiele wiedzieli o systemie lodowym jeziora czy też o ukształtowaniu jego dna. Przez prawie 120 dni w roku powierzchnia jeziora jest skuta lodem.

Rosjanie mieli na jeziorze Ładoską Flotyllę Wojenną, składały się na nią: kanonierki (11), trałowce (32), kutry i transportowce. Po jeziorze i rzece Wołchow początkowo pływało pięć większych i 27 mniejszych rzecznych holowników, 29 jeziorowych i 100 rzecznych barek. Admirał Iwan Isakow otrzymał zadanie przygotowania infrastruktury do transportu zaopatrzenia do miasta. W zachodniej części Zatoki Szlisselburskiej do rozbudowy wyznaczono trzy przystanie: Osinowiec, Golsmanę i Morje. Wodne transporty z zaopatrzeniem pływały do tych przystani z Zatoki Wołchowskiej. Konwoje barek, ochraniane przez okręty wojenne, do Osinowca musiały przepłynąć 115 km trasę. Przerzuty zaopatrzenia odbywały się najczęściej pod osłoną nocy.

Niemcy mieli zaangażować sześć kutrów-stawiaczy min, 21 promów konstrukcji pułkownika Sibela, uzbrojonych w działa kal. 88 mm i karabiny maszynowe, dziewięć kutrów desantowych oraz kuter torpedowy. Zaangażowano także 60 jednostek fińskich i Luftwaffe. Finowie dysponowali na jeziorze m.in. starym torpedowcem „Sisu”. Przeciąć tej trasy zaopatrzenia jednak nie zdołano.

15 listopada 1941 roku lód uniemożliwił transport szlakiem wodnym, pozostał jedynie transport kołowy przez zamarznięte wody Ładogi (tzw. „Droga życia”). Zimą 1941/1942 trwały prace nad ponownym uruchomieniem żeglugi na Ładodze. Rosjanie gromadzili statki, barki, holowniki i okręty. Remontowano uszkodzone jednostki, ściągano nowe z Wołgi, a nawet wydobywano z dna Ładogi jednostki zatopione wcześniej. U ujścia rzeki Siraś uruchomiono stocznię produkującą drewniane barki, w stoczniach Leningradu powstawały nowe 900-tonowe statki oraz różne mniejsze jednostki. Wzmocniono ochronę konwojów, wzdłuż jeziora prowadziły obserwację kutry patrolowe. W kolejnym sezonie żeglugowym funkcjonowały dwie trasy żeglugowe: z Osinowca do Małej Ładogi (tzw. wołchowska lub wielka) oraz biegnącą dawnym szlakiem lodowym („drogą życia”) przez Zatokę Schlisselburską (tzw. mała trasa). Dzienna norma przewozu dla statków na Ładodze to 4200 t towaru i 3000 wyznaczonych do ewakuacji ludzi. Pierwszy po roztopach konwój wyruszył na jezioro 28 maja 1942.

Książka Betasom do odwołania dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 20 stycznia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: kutry torpedowe MAS, Włosi na Jeziorze Ładoga, włoskie kutry torpedowe na Jeziorze Ładoga
lut
27

Sukcesy i porażki Włochów na Morzu Czarnym

Okręt podwodny typu CB sfotografowany na Krymie.

Służba miniaturowych okrętów podwodnych nie była łatwa. Z powodu swojej małej prędkości i ograniczonego zasięgu wykonywały one patole w pobliży wybrzeża, które trwały dwie noce i jeden dzień, gównie polując na sowieckie okręty podwodne próbujące dowieźć zaopatrzenie do oblężonego Sewastopola lub ewakuować z twierdzy rannych lub oficerów wysokich stopniem. 13 czerwca 1942 CB-5 został zatopiony w pobliżu Jałty przez sowiecki torpedowiec. Dwa dni później CB-3 zaatakował i zatopił okręt podwodny S-32, a 18 czerwca CB-2 zgłosił zatopienie kolejnego okrętu podwodnego (SC-213 wg. źródeł radzieckich, SC-306 wg. włoskiej wersji wydarzeń). Żadnego z tych zdarzeń nie potwierdzają źródła sowieckie (więc nie wiem, jaki sens ma powyższy nawias – admin), zamiast tego podają one, że SC-32 został zatopiony 26 czerwca, prawdopodobnie przez CB-2, a w czerwcu stracono jeszcze tylko jeden okręt podwodny (SC-214). Trzecie włoskie zatopienie, według którego ofiarą CB-4 padł SC-207 26 sierpnia 1943, także jest kwestionowane, ale tego dnia sowieci stracili inny okręt – SC-203.

Sukcesy kutrów torpedowych okazały się ograniczone. Należy do nich zaliczyć rajd przeciwko sowieckim jednostkom desantowym w pobliżu Sewastopola przeprowadzony 18 czerwca 1942, a także uszkodzenie niszczyciela „Charków” nocą 2/3 sierpnia, a jedynym potwierdzonym zatopieniem był 3000-tonowy frachtowiec. Dwa kutry MAS zostały zniszczone i dwa kolejne uszkodzono podczas ataku z powietrza 9 września 1942. MTSM-216 i -210 bezskutecznie atakowały sowieckie statki 10 i 11 czerwca, ale 13 czerwca MTSM-210 uszkodził prom, który później zatopiło niemieckie lotnictwo. Pomiędzy majem i lipcem 1942 r. kutry MAS wykonały 65 misji, MTSM 56, a miniaturowe okręty podwodne 24, te ostatnie były już wysłużone i cierpiały z powodu trudnej pogody. Jesienią 1942 r., gdy stan morza jeszcze się pogorszył, miniaturowe okręty podwodne miały problem z wykonywaniem powierzonych im zadań, dlatego na zimę odesłano je do Konstancy.

Po sowieckim zwycięstwie pod Stalingradem nie było już powodu, dla którego Włosi mieliby dłużej przebywać nad Morzem Czarnym. W marcu 1943 r. wszystkie jednostki Xa Flottiglia z wyjątkiem MTM-80 odesłano do Włoch, ocalałe kutry MAS przekazano Niemcom 20 maja, ostatni patrol pod banderą Regia Marina wykonały 13 maja. Jedynie miniaturowe okręty CB nadal operowały z Sewastopola, wykonując pomiędzy czerwcem i sierpniem kolejnych 21 misji, w tym tę zakończoną zgłoszeniem zatopienia sowieckiego okrętu podwodnego 26 sierpnia. Po włoskiej kapitulacji z 8 września 1943 ich załogi przyłączyły się do Niemców, ale miniaturowe okręty pozostawały bezużyteczne w porcie, aż wpadły w ręce nacierającej Armii Czerwonej w sierpniu 1944 r.

Na początku 1943 r. włoska flota planowała zakup kolejnych 72 okrętów CB, w sierpniu zmniejszono zamówienie do 50. Przed kapitulacją dostarczono jedynie sześć z nich (CB-7 do -12); sformowano z nich 2a Squadriglia Sommergibili „CB” w Tarencie, ale nie wykonywały one żadnych misji. Po kapitulacji uszkodzony CB-7 wpadł w ręce Niemców w Poli i został przez nich rozebrany, reszta pozostał w zajętym przez aliantów Tarencie, gdzie służyły jedynie do szkolenia.

  • Posted on 27 lutego, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regia Marina na Morzu Czarnym, włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne
  • Tags: kutry torpedowe MAS, Regia Marina na Morzu Czarnym, włoskie miniaturowe okręty podwodne
lut
02

Narodziny sił szturmowych włoskiej floty

„Maiale” (świnia), czyli włoska żywa torpeda w akcji. Zgodnie z zapowiedzią zabieramy się za książkę P. Crociani i P.P. Battistelli, „Italian Navy & Air Force Elite Units & Special Forces 1940-45”.

Chociaż włoska marynarka rozpoczęła testować swoją pierwszą łódź torpedową już w 1906 r., to dopiero po przystąpieniu Włoch do I Wojny Światowej w maju 1915 r. nastąpił postęp w badaniach nad tą bronią. Budowę pierwszej łodzi zlecono w kwietniu 1915 r. i niebawem podjęto ją w weneckiej firmie SVAN (Società Veneziana Automobili Navali), od której wzięła swoją nazwę Motobarca Armata SVAN – uzbrojona łódź motorowa SVAN. Masową produkcję podjęły później także firmy Isotta Fraschini i FIAT, dlatego nazwę zmieniono na Motoscafo Armato Silurante (uzbrojona motorowa łódź torpedowa) – MAS, choć skrót rozwijano czasem jako Motoscafo Anti Sommergibile (motorowa łódź zwalczania okrętów podwodnych), gdyż czasem były one wykorzystywane w tej roli. Koncepcja torpedowej łodzi motorowej nie tylko spowodowała sporą zmianę doktryny włoskiej floty, ale doprowadziła też do skonstruowania innych rodzajów uzbrojenia specjalnego przeznaczenia. Tak powstała wyposażona w gąsienice lekka łódź szturmowa, zaprojektowana by pokonać sieci przeciwko okrętom podwodnym i torpedom; oraz pierwsza żywa torpeda „mignatta” (pijawka), które później ulepszono i użytkowano jako Torpedine Semovente Rossetti (samobieżna torpeda Rosettiego), będące pierwszą próbą zmodyfikowania standardowej torpedy do wersji kierowanej bezpośrednio przez człowieka.

Podczas Wielkiej Wojny Regia Marina walczyła głównie z flotą Austro-Węgierską na obszarze ograniczonym do Morza Adriatyckiego. Obie strony unikały uwikłania się w ryzykowane operacje, które mogłyby doprowadzić do utraty niemożliwych do zastąpienia okrętów liniowych. To doprowadziło do opracowania środków i taktyki „małej wojny”, angażującej jedynie małe i łatwe w budowie jednostki, których strata nie była specjalnie dotkliwa, a których zadaniem było zadanie przeciwnikowi jak największych strat. Dla Włoch te próby okazały się całkiem owocne. Do 1918 r. wybudowano 419 MASów, 244 zdążyły wejść do służby. Ich największymi sukcesami było zatopienie pancernika „Wien” 9 grudnia 1917 i drednota „Szent Istvan” 10 czerwca 1918. Jednak prawdziwym krokiem naprzód było zaangażowanie w akcje środków szturmowych. 13 maja 1918 gąsienicowa łódź szturmowa „Grillo” (Świerszcz) próbowała wedrzeć się do austro-węgierskiej bazy morskiej w Pola (Pula w Chorwacji) na półwyspie istryjskim i chociaż akcja się nie powiodła, to udało się sforsować cztery z pięciu napotkanych przeszkód. Inną wartą odnotowania misją, chociaż przeprowadzoną już po kapitulacji Monarchii Austro-Węgierskiej i przekazaniu jej floty przyszłej Jugosławii, było zatopienie pancernika „Viribus Unitus” w porcie Pola 1 listopada 1918 przez „żywą torpedę”. (więcej o włoskiej flocie w I WŚ w moim artykule „Wielka Wojna Regia Marina” w wydaniu specjalnym „Okrętów” nr. 10/2015)

Zmiana sytuacji strategicznej w basenie Morza Śródziemnego po 1918 r. spowodowała, że rozwój środków szturmowych stanął w martwym punkcie. Oczy władz Regia Marina zwróciły się teraz poza Adriatyk, na całe Morze Śródziemne, a także na oceany. Dopiero kryzys spowodowany inwazją Włoch na Etiopię w latach 1935-1936 i wynikła z tego konfrontacja dyplomatyczna z Wielką Brytanią doprowadziły do odkurzenia koncepcji użycia niewielkich sił lekkich. W 1935 r. włoscy inżynierowie morscy kapitanowie Teseo Tesei i Elios Toschi rozpoczęli prace nad prototypem nowej żywej torpedy – rozszerzeniem koncepcji Rossettiego – którą testowano w porcie w La Spezia w listopadzie 1935 r. i w styczniu 1936 r. Chociaż testy wypadły niesatysfakcjonująco, w kwietniu 1936 r. flota sondowała możliwość zbudowania kolejnych czterech torped, nowa seria prób rozpoczęła się w maju. Koniec wojny etiopskiej w tym samym miesiącu znowu zastopował prace nad torpedami, nadal testowano jednak nawodne środki szturmowe.

W 1935 r. oficer lotnictwa Amadeo di Savoia d’Aosta (przyszły wicekról Etiopii), członek rodziny królewskiej, oraz jego brat Aimone, który był oficerem marynarki, rozwinęli koncepcję „motoscafo d’assalto” (szturmowych łodzi motorowych): małych jednostek wypełnionych materiałem wybuchowym, które po znalezieniu się w pobliżu wrogich okrętów miały obrać kurs na cel i zostać opuszczone przez pilota na niedługo przed zderzeniem. Dwa pierwsze prototypy poddano testom w listopadzie 1936 r., gdy powstał już zarodek przyszłych lekkich sił szturmowych włoskiej floty. 15 września 1936 r. 1. Flotylla Okrętów Podwodnych oficjalnie wchłonęła personel bazy morskiej w La Spezia, by studiować, rozwijać i szkolić się w użyciu środków specjalnego przeznaczenia. Trening rozpoczęto także w bazach Porto Santo Stefano i Bocca di Serchio, i chociaż szkolenie wstrzymano w lecie 1936 r., kiedy personel odesłano do macierzystych jednostek i rozwiązano kadry, prac studyjnych nad rozwojem tego rodzaju broni nie przerwano.

  • Posted on 2 lutego, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Decima Flottiglia MAS, Włochy w Wielkiej Wojnie, włoska Regia Marina, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags: Decima Flottiglia MAS, kutry torpedowe MAS, Xª Flottiglia MAS, żywe torpedy maiale
sie
23

Kontrowersyjna neutralność Grecji

Cant Z.1007bis w czasie przeglądu silników na wyspie Rodos. Ciekawa ta neutralność Grecji, w najlepsze z jej portów do brytyjskich baz pływają konwoje, co więcej, wybierają trasę przez greckie wody terytorialne…

31 lipca 1940, oraz czterokrotnie w sierpniu: 7., 14., 15. i 16., 17 trzysilnikowych bombowców z Rodos atakowało nieskutecznie frachtowce i okręty pomocnicze oraz wojenne, jak się okazało greckie. W końcu, 15 sierpnia, doszło do słynnego zatopienia małego i starego greckiego krążownika „Helli” przez okręt podwodny „Delfino”. Akcję tą zlecił ustnym rozkazem gubernator Dodekanezu De Vecchi. Gdy wiadomość o zdarzeniu na wyspie Tinos dotarła do Supermariny nakazano przerwanie misji i powrót w zanurzeniu do bazy.

Pomiędzy 21-26 sierpnia trzykrotnie atakowano szybki konwój złożony z dwóch frachtowców idących z Pireusu do Port Said. Jego eskortą były krążowniki „Kent”, „Gloucester”, „Orion” i „Sydney” oraz dwa dywizjony niszczycieli. Ponownie wybrano szlak w pobliżu greckiej wyspy Kithira (wł. Cerigo). Konwój atakowało razem 17 trzysilnikowych bombowców z Rodos, ale nie odniosły żadnych satysfakcjonujących rezultatów. 31 sierpnia 10 SM.79 bombardowało konwój idący z Egiptu na Maltę. Eskortę stanowiły pełne siły Mediterranean Fleet. Bezpośrednie trafienie w rufę otrzymał parowiec „Cornwall” (11.288 BRT). Statek miał uszkodzony ster, zdołał jednak dotrzeć do celu podróży. Od bliskich eksplozji kilka uszkodzeń odniósł także polski niszczyciel „Garland”.

4 września 1940 miał miejsce pierwszy aliancki atak na Dodekanez. O świcie krążowniki „Orion” i „Sydney”, w eskorcie niszczycieli „Dainty” i „Ilex”, ostrzelały krótko i bez spowodowania żadnych szkód wyspę Scarpanto (Karpatos). Obronę wyspy stanowiła para działek (włoskie słówko mitragliere wskazuje, że chodzi tu najpewniej o 20 mm działka plot.), które milczały. Włosi dali się zaskoczyć, spodziewali się raczej ataku na którąś z istotniejszych wysp archipelagu. Zdołano jednak przeprowadzić kontratak, MAS 536 i MAS 537 ruszyły na morze, które było wzburzone i utrudniało manewry małym jednostkom, był dzień, a taktyka ataku włoskich kutrów torpedowych przywidywała raczej atak pod osłoną nocy. Kutry zaatakowały chwilę po przerwaniu ognia przez krążowniki. MAS 537 został szybko trafiony i zatopiony przez „Ilex”. MAS 536 wystrzelił torpedy, ale wrogie okręty zdołały je wyminąć, kuter zdołał się wycofać. Brytyjczycy twierdzili, że zatopili dwa MASy i trzeci uszkodzili. Interweniować próbowało także 5 SM.79, które zrzuciły niecelne bomby na wrogi zespół kierujący się na południe. Bliska eksplozja uszkodziła jednak ster niszczyciela „Ilex”, który został wygięty, po powrocie do Aleksandrii okręt przechodził dziewięciodniową naprawę. Tego samego dnia 23 bombowce z Rodos atakowały wrogi zespół morski, stracono jeden SM.79, którego strącił „Fulmar” z lotniskowca „Illustrious”.

5 września cztery Cant Z.1007bis, dopiero co przybyłe na Rodos, atakowało konwój A.S.3 – pięć frachtowców, które 3. opuściły Pireus i kierowały się trasą koło wyspy Kithira (wł. Cerigo) do Port Said. Ponownie wynik był raczej rozczarowujący. Niebawem za cel wzięto konwój idący w przeciwną stronę – A.N.3, trzy frachtowce były eskortowane przez cztery krążowniki i sześć niszczycieli. Konwój szedł trasą „zachodnią”, wzdłuż jego szlaku atakowało go 13., 14. i 15. września odpowiednio 14, 5 i 5 trzysilnikowych bombowców. Włosi zgłosili prawdopodobne trafienie parowca, czemu Anglicy zaprzeczają.

  • Posted on 23 sierpnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regia Aeronautica
  • Tags: Dodekanez w czasie II wojny światowej, kutry torpedowe MAS, Morze Egejskie II Wojna Światowa
sie
06

12. Squadriglia MAS na jeziorze Ładoga

Zapraszam na kolejny „włoski” artykuł w „Militariach XX Wieku” 02(65)/2015. Tym razem Rosja i kutry torpedowe na Jeziorze Ładoga. Udało się do niego zdobyć nieznane zdjęcia z archiwum fińskiej armii.

Spis treści numeru: „Militaria XX Wieku” 02(65)/2015

  • Posted on 6 sierpnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Publikacje
  • Tags: kutry torpedowe MAS, Włosi na Jeziorze Ładoga, włoskie kutry torpedowe na Jeziorze Ładoga
sie
02

Storpedowanie krążownika „Capetown”

Pogrzeb brytyjskich marynarzy poległych na pokładzie krążownika HMS „Capetown”. Ostatnia część cyklu o MAS 213 i jego bliźniakach.

Zmiana kursu celu udaremniła atak MAS 216. Tymczasem MAS 213 zbliżył się na 500 m, wówczas krążownik ponownie zmieniał swój kurs, tak jak spodziewał się tego Valenza, nakazał dać całą naprzód i szybko zbliżał się do „Capetown”. Włosi znajdowali się na dystansie 300 m, kiedy wrogi okręt kończył zwrot. O 2.10 Valenza nakazał „Fuori!” i dwie torpedy ruszyły ku sylwetce krążownika. Po krótkim biegu, jedna z nich niewiele minęła dziób, druga, zbyt późno zauważona z pokładu „Capetown”, uderzyła prosto w rufową kotłownię, w górę wystrzelił wielki słup wody. Na jego pokładzie zginęło siedem osób, okręt położył się na trafioną burtę, do kadłuba wdarła się woda. Uszkodzenia były ciężkie, ale cios nie okazał się jednak śmiertelny, torpeda szła częściowo wynurzono i uderzyła zbyt wysoko, by zatopić cel.

Krążownik i towarzysząca mu jednostka natychmiast podeszły do siebie, otworzono wściekły ogień z dział i karabinów maszynowych, z „Capetown” w niebo wystrzeliły flary, gorączkowo poszukiwano autora podstępnego ataku. W tym czasie MAS 213 wykonał elegancki zwrot i z całą prędkością oddalał się na południe. „Capetown”, eskortowany przez „Indus” (niebawem także niszczyciele „Kimberley” i „Kingston”), był odprowadzany na holu „Parramatta” do Port Pudan. Po trudnej przeprawie osiągnięto ten port 10 kwietnia. Stamtąd okręt przeholowano aż do Bombaju, celem dokonania napraw, te potrwały ponad rok. „Capetown” do służby powrócił w lipcu 1942 r.

W drodze powrotnej MAS 213 doznał awarii swojego wysłużonego silnika, jednak wtedy był już w bezpiecznej odległości od zamieszania jakie spowodował. O 5.40 nawiązano kontakt z terytorialną obroną przeciwlotniczą Massauy (Difesa Contraerea Territoriale di Massaua), komunikując: „Tutaj Zeta 13, tej nocy o 2.15 storpedowaliśmy krążownik, trafiony. Mamy awarię dziesięć mil od Massauy. Niech żyją Włochy! Zeta 13”. Idący z niewielką prędkością MAS 213 osiągnął Massauę o 9.00, godzinę po MAS 216. Kuter pomału podążał przez port, załoga odniosła wielki sukces, jednak okoliczności były dramatyczne. Baza była już na skraju kapitulacji, rejon portu znajdował się pod ogniem artylerii. Trzy bliźniacze MAS były już przygotowane do samozatopienia. Dumne załogi złożyły raport o sukcesie contrammiraglio Bonetti (d-ca Regia Marina w Afryce Wschodniej). Stacja radiowa Abd el Kader przekazała meldunek o sukcesie do Włoch, swój ostatni, chwilę później została wysadzona w powietrze. Także załogi MAS 213 i 216 przystąpiły teraz do samozatopienia zwycięskich kutrów.

Massaua skapitulowała tego samego dnia. Kadłuby pięciu na poły zatopionych kutrów MAS wydobyto i zdemontowano w przeciągu kilku następnych miesięcy. Valenza za storpedowanie „Capetown” otrzymał Medaglia d’Argento al Valor Militare (Srebrny Medal Waleczności Wojskowej). Większość załogi MAS 213 dostała się do niewoli i w obozach spędziła resztę wojny. Wyjątkiem był secondo capo Di Ruzza, który po upadku Włoskiej Afryki Wschodniej, wraz z innymi, organizował wielką ucieczkę włoskich jeńców do neutralnej Arabii Saudyjskiej (nic nie wiem, bardzo ciekawy wątek). Tam trafił do obozu dla internowanych na wyspie El Uasta, gdzie spotkał także byłego dowódcę XXI Flottiglia MAS, capitano di corvetta Tabacco. W końcu jednak także Di Ruzza powrócił do niewoli (także nie wiadomo w jakich okolicznościach).

Motywacja przyznania drugiego najważniejszego włoskiego odznaczenia wojskowego guardiamarina Pietro Valenza brzmiała:

„Dowódca MAS na morzu oddalonym od Ojczyzny, w bolesnych godzinach dla losów naszej bandery, podczas nocnej akcji atakował z podobnymi jednostkami wrogi krążownik w czasie ofensywnego rejsu. Po unieruchomieniu w wyniku awarii MAS dowódcy formacji, poszedł samotnie do ataku, osiągnął ok. 400 m [od przeciwnika], trafiając torpedą krążownik, uszkadzając go ciężko i czyniąc go bezużytecznym. Zniknął pomimo ciężkiego ostrzału, demonstrując w całej akcji wysokiego ducha walki i wyważoną śmiałość. Morze Massauy, 7-8 kwietnia 1941”.

  • Posted on 2 sierpnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regia Marina na Morzu Czerwonym, Włoska Afryka Wschodnia (AOI), włoska Regia Marina
  • Tags: II wojna światowa na Morzu Czerwonym, kutry torpedowe MAS, włoskie kutry torpedowe na Morzu Czerwonym
sie
02

Ostatnia misja MAS na Morzu Czerwonym

Lekki krążownik HMS „Capetown” (D88). Kontynuujemy wczorajszy wątek o włoskich kutrach torpedowych na Morzu Czerwonym, z MAS 213 w roli głównej. Przypominam, jest kwiecień 1941 r.

W ramach wsparcia swoich wojsk lądowych Brytyjczycy wysłali w rejon wschodnich wybrzeży Erytrei zespół floty w składzie: stary lekki krążownik „Capetown” (kmdr Percival Henry Gwynne), slupy – australijski „Parramatta” (kap. mar. Jefferson H. Walker) i hinduski „Indus” (kmdr por. Eric George Guilding Hunt), które zajęły pozycje w rejonie miejscowości Mersa Kuba, na północ od archipelagu Dahlak. Samą operację zajęcia Massauy (kryptonim „Atmosphere”), miała wesprzeć Force „G”, czyli „Capetown”, „Parramatta”, brytyjski slup „Clive” i dwie małe pomocnicze jednostki hinduskie – „Ratnagiri” i „Sagita”.

5 kwietnia 1941 pięć okrętów zostało zaobserwowanych z najbardziej na północ wysuniętej wyspy archipelagu Dahlak Difnen, gdzie znajdowało się stanowisko obserwacyjne Regia Marina. Tego wieczoru MAS 206, 213 i 216 opuściły Massauę, celem odszukania wroga. Jednak kutry wróciły z pustymi rękoma.

Wieczorem 6 kwietnia MAS 206 (guardiamarina Mario Noseda) i MAS 213 (guardiamarina di complemento Pietro Valenza) ponownie wyszły w morze na poszukiwania. O 00.20 7 kwietnia zauważono wrogie okręty. Włosi podeszli do nich na dystans 300-500 m, jednak cele były w ciągłym ruchu, często zmieniały kurs. Atak przeprowadził tylko MAS 206, ale jego torpeda nie trafiła w cel. Oba kutry zawróciły do Massauy. Brytyjczycy nie odkryli przeciwnika, całą noc kontynuowali patrol.

Kolejnego dnia potwierdzono, że wrogie statki nadal przebywają w tym samym rejonie. O 21.00 Massauę opuściła MAS 213 i MAS 216 (tenente di vascello Stanislao Ferraro, dowódca eskadry MAS w tym rejonie). Były to ostatnie jednostki nadające się do wyjścia w morze. Głównej bazie Regia Marina na Morzu Czerwonym pozostawało już tylko kilka godzin istnienia, trwało unicestwianie floty handlowej, która została samozatopiona. Niszczono także instalacje portu. Wybrzeże na północ od Massauy było już w rękach wroga, który oświetlał morze flarami i reflektorami, poszukując uciekinierów z pułapki. Jedyne dostępne torpedy pozostawiła motorówka pierwotnie należąca do Regia Aeronautica, RAMA 1010, nim przedarła się do Jemenu unikając schwytania. Oprócz dowódcy załogę MAS 213 stanowili secondo capo meccanico Fortunato Laurenti, sottocapo motorista Pietro Montini, sottonocchiere Dario Laurenti, silurista Remigio Terraneo, marynarz Gino Sabatini i secondo capo silurista Mario Di Ruzza. Ostatni nie należał do załogi, sam poprosił o możliwość wzięcia udziału w akcji i uzyskał zgodę na to.

Oba kutry poruszały się na północ z prędkością 14-15 w przez 11 Mm, później dowodzący akcją Ferraro zarządził postój i przygotowanie torped do odpalenia. Następnie ruszono dalej z prędkością 13 w. Morze było wzburzone, horyzont był dobrze widoczny, jedynie przy linii brzegowej unosiła się lekka mgła. Około 22.00 prędkość MAS 216 spadła z powodu awarii do 11-12 w. Obie jednostki kontynuowały rejs, MAS 213 trzymał się za liderem formacji ok. 50 m. O 00.55 wykonano zwrot na kurs 338° i skierowały się w obszar, gdzie powinien znajdować się przeciwnik.

O 1.10 8 kwietnia MAS 216 jako pierwszy zaobserwował, w odległości ok. 10 km, na horyzoncie dużych rozmiarów okręt, był to krążownik „Capetown”. Pięć minut później MAS 213 zbliżył się do dowódcy, by zameldować, że także widzi sylwetkę okrętu w ciemności. Ferraro nakazał atak, odbezpieczono torpedy, MAS 216 ruszył przodem. Bliżej celu, zgodnie z prawidłami taktyki ataku włoskich kutrów torpedowych, obie jednostki rozdzieliły się. MAS 216 ruszył w lewo, MAS 213 w prawo, chwile wcześniej także „Capetown” zrobił zwrot na prawą burtę i zniknął z widoku. Valenza spostrzegł, że krążownik robi zwrot z północy na południe.

  • Posted on 2 sierpnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regia Marina na Oceanie Indyjskim, Włoska Afryka Wschodnia (AOI), włoska Regia Marina
  • Tags: II wojna światowa na Morzu Czerwonym, kutry torpedowe MAS, włoskie kutry torpedowe na Morzu Czerwonym
sie
01

Niebezpieczna służba MASów na Morzu Czerwonym

Okładka miesięcznika „L’Italia Marinara” z marca 1941 r. Z moich zbiorów, niestety jakiś nadgorliwy urzędnik postawił pieczęcie, które zwłaszcza dzisiejszego dnia kojarzą się nieszczególnie. Na zdjęciu MAS 505 z tzw. Classe 500, czyli w pełni nowoczesna jednostka z przełomu lat 30/40. Wracamy na Morze Czerwone i do jednostek pamiętających jeszcze Wielką Wojnę.

Już podczas działań wojennych kutry wykonywały dzienne i nocne poszukiwania wrogich okrętów podwodnych, wykonano 21 takich niebezpiecznych misji, podczas których groźne mogły być zwłaszcza ataki z powietrza, karabiny Colt, które posiadano, były całkowicie nieadekwatne. Innymi zadaniami, którym często towarzyszyły właśnie ataki z powietrza, było odnajdywanie i ratowanie lotników z maszyn strąconych do morza, zarówno włoskich jak i brytyjskich. MAS towarzyszyły także większym jednostkom, pilotowały je przez kanał północny prowadzący do Massauy i zapewniały komunikację z garnizonami wysepek archipelagu Dahlak.

Każdego wieczora o zachodzie słońca, przed zamknięciem zapór, jeden z kutrów, z pełnym uzbrojeniem (torpedy, km, bg) wychodził z Massauy i cumował przy boi morskiej, następnie przecinał kanał północny i północno wschodni portu, przy okazji wypatrując niebezpieczeństw (zwłaszcza samolotów, które często nawiedzały miasto i port).

Jeżeli chodzi o operacje pełnomorskie, to MAS mogły działać w dwóch rejonach. Po pierwsze w Cieśninie Bab el Mandeb, gdzie mogły dotrzeć na holu, a następnie pokonując kilka mil wejść w kontakt z wrogiem. Jednak zaangażowanie kutrów w cieśninie było możliwe jedynie w okresie dwóch miesięcy w roku, a właściwie raz na sześć miesięcy, pomiędzy końcem jednego monsunu i początkiem następnego. Bad el Mandeb jest strefą monsunową, podczas nich małe jednostki pokroju MAS nie są w stanie jej pokonać. Drugim rejonem jest pas morski przed wyspami Dahlak, bliżej Massauy.

16 lutego 1941 MAS 213 wszedł w skład nowoutworzonej Flottiglia MAS di Massaua (capitano di corvetta Glauco Tabacco), oprócz nadal istniejącej w jej ramach XXI Squadriglia MAS, nowa struktura skupiała także wszystkie wojskowe łodzie motorowe znajdujące się wówczas w Erytrei. Były to cztery motorówki Regia Marina skupione w Squadriglia Motoscafi Veloci (eskadra szybkich motorówek), których część uzbrojono w broń torpedową, oraz trzy motorówki RAMA, przekazane przez Regia Aeronautcia (prawdopodobnie jednostki ratownictwa morskiego) [oraz statki żaglowe charakterystyczne dla Morza Czerwonego, po włosku zwane Sambuco, a w lm. Sambuchi, niestety, nie mam pojęcia jak nazywa się je po polsku…]. W całym tym konglomeracie to przestarzałe MAS miały nadal największą wartość bojową.

Wiosną 1941 r. coraz wyraźniej zarysowywał się koniec włoskich kolonii w Afryce Wschodniej. W kwietniu upadek Massauy był już tylko kwestią czasu. Kutry MAS były oczywiście w opłakanej sytuacji, nawet będąc w pełnej sprawności nie miały szans opuścić Morza Czerwonego. Jednak to właśnie te małe i niepozorne jednostki były tak naprawdę jedynymi, które mogły jeszcze wyrządzić przeciwnikowi jakąś szkodę (reszta okrętów została zlokalizowana i zniszczona na morzu, lub uciekała do krajów neutralnych lub okupowanej Francji). (CDN. Niestety jutro, resztę muszę dopiero przetłumaczyć)

  • Posted on 1 sierpnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regia Marina na Morzu Czerwonym, Włoska Afryka Wschodnia (AOI), włoska Regia Marina
  • Tags: II wojna światowa na Morzu Czerwonym, kutry torpedowe MAS, włoskie kutry torpedowe na Morzu Czerwonym
Page 1 of 3123
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top