Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
sty
04

Powstanie Legionu Czechosłowackiego

Czescy legioniści w mundurach włoskich strzelców alpejskich.

Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

1918 r.:

3 marca: eksplozja austriackiej miny na Dente del Pasubio. (wg. Wikpedii miało to miejsce 13 marca: https://it.wikipedia.org/wiki/Dente_Italiano)

11 marca: Neapol został całkowicie niespodziewanie obrzucany 6400 kg bomb, które nad cel przywiózł niemiecki sterowiec L-59 operujący z bazy Jambol w Bułgarii. Celem ataku miał być port i obiekty przemysłowe, ale w większości rażone zostały obiekty cywilne, zginęło też przynajmniej 16 cywilów. Nie było żadnej reakcji obrony przeciwlotniczej, całkowicie zaskoczonej atakiem przeprowadzonym w takim oddaleniu od linii frontu.

16 marca: z powodu zapalenia pęcherzyków płucnych został definitywnie zwolniony z wojska Francesco Forgione, ksiądz z Pietrelcina. Rocznik 1887, do służby w wojsku został powołany 6 listopada 1915 roku, ale problemy zdrowotne wykluczyły pełnienie jego zadań na północy kraju, pełnił więc posługę przy 10. Kompanii Sanitarnej w jednym z neapolitańskich szpitali. Z powodu stanu zdrowia często przebywał na urlopach. Niebawem Francesco Forgione stanie się powszechnie znany jako Ojciec Pio.

15 kwietnia: rząd włoski oficjalnie dał zgodę na stworzenie Legionu Czechosłowackiego, złożonego z jeńców czeskiego pochodzenia walczących dotąd w armii austriackiej, a teraz pod włoskimi sztandarami pragnących bić się o niepodległość swojej ojczyzny. Podobne inicjatywy wcześniej podjęto także we Francji i Rosji. Dowodzenie legionem otrzymał generał Andrea Graziani. Począwszy od 22 kwietnia, po wcześniejszym przeszkoleniu w Foligno w Umbrii, jego żołnierze byli stopniowo wprowadzani na pierwszą linię. Początkowo legion trzymano w rezerwie, w dyspozycji Comando Supremo. 3 czerwca, kilka dni przed bitwą nad Piavą, jednostka liczyła 13 653 żołnierzy (w tym 1270 Włochów) i 489 oficerów (164 z nich to Włosi).

18 kwietnia: Regio Esercito wysłało korpus na front francuski. Mowa o II Korpusie Armijnym generała Albricci, złożonym z brygad „Napoli”, „Salerno”, „Brescia” i „Alpi”, wraz z artylerią i oddziałami ckm.

Tuż przed wyruszeniem na front, na stacji kolejowej w Turynie, młody żołnierz pochodzenia neapolitańskiego, rocznik 1898, doznał ataku epilepsji. Strach przed wyjazdem na front, a także obecność w pociągu żołnierzy pochodzących z Maroka, z którymi miał dzielić miejsce w wagonie, skłoniły go do symulowania choroby. Lekarze dali się nabrać, a młodego żołnierza oddelegowano do służby tyłowej w Livorno. Osobą tą był Antonio De Curtis, znany jako Totò: https://pl.wikipedia.org/wiki/Totò.
—————————————————————-
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

  • Posted on 4 stycznia, 2020
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włochy w I Wojnie Światowej, Włochy w Wielkiej Wojnie
  • Tags: obcokrajowcy w armii włoskiej, obcokrajowcy w Regio Esercito
lip
10

Kozacy w R.E.I.

Major Ranieri di Campello na czele swoich kozaków.

Włoska ARMIR była jedyną sojuszniczą armią Wehrmachtu, która zdecydowała się na wcielenie do własnych szeregów chętnych do tego jeńców sowieckich. Pomimo zniszczenia dużej części dokumentów włoscy historycy identyfikują istnienie dwóch oddziałów jazdy kozackiej: grupy szwadronów mjr Ranieri di Campello, oficera pułku kawalerii „Savoia Cavalleria”, która od lipca 1942 r. działał na rzecz XXXV KA, głównie wykonując zadania rozpoznawcze; drugą była „Sotnia Volontaria Cosacca” (lub „Banda Irregolare Cosacca”) kpt. Giorgio Stavro di Santarosa, którą powołano 25 września 1942 r. w Millerowie, podlegała II KA. Poza dowódcami oficerami i podoficerami w obu sotniach byli kozacy, którzy zachowali swoje stopnie z RKKA. W Regio Esercito nosili dystynkcje stopnia na mundurze oraz gwiazdki (symbol przynależności do armii włoskiej; podobnego zaszczytu dostąpili także Libijczycy, a odmówiono go czarnoskórym formacjom z Afryki Wschodniej). Na prawym ramieniu kawalerzyści nosili trójkątną tarczę z rosyjskimi barwami narodowymi. Włosi tradycyjnie byli bardzo liberalni w kwestii manifestowania przez ich obcokrajowych żołnierzy ich pochodzenia etnicznego, stąd kozacy zachowali swoje niebieskie spodnie z czerwonym lampasem, czerkieski i kindżały. Uzbrojenie było mieszane radziecko-włoskie. Operacyjnie obie sotnie podlegały zgrupowaniu kawalerii „Barbo”. 1 kwietnia 1943 r. obie wykrwawione sotnie połączono w Gruppo (grupę) Cosacchi „Savoia” i podporządkowano 5. pułkowi kawalerii „Lancieri di Novara”. Wówczas dywizjon składał się z dwóch sotni (pułkownik, 9 oficerów, 24 podoficerów i 266 kozaków).

Stavro di Santarosa jako swoją „prawą rękę” miał por. Kopeckiego, Rosjanina z włoskim obywatelstwem, oficera rezerwy specjalności artyleria, który służył także jako tłumacz. Ważną rolę pełnił także ppor. Piero Leonar, rosyjski uciekinier (pewnie „biały”), który na ochotnika zgłosił się do Regio Esercito, pełniący funkcję adiutanta. Santarosa nosił kozacką odznakę, oznaczającą, że jest honorowym obywatelem stanicy (wioski) Kamischewatskaija w departamencie Eisk, dystrykcie Kubań. Jako nakrycie głowy służyła mu kubanka

Grupa Campello była liczniejsza (360 ludzi), składała się z trzech sotni i konnej orkiestry. Podczas jednej z akcji Campello został ranny i pod silnym ogniem przeciwnika ewakuowany saniami przez swoich kozaków. Kozacy wyróżnili się podczas walk odwrotowych, 19 stycznia 1943 r. zdołali przerwać wrogie linie w rejonie Rossoszy, dzięki czemu uniknęli okrążenia. Przy tej okazji ranny Campello otrzymał Srebrny Medal Waleczności Wojskowej. Kozacy okazali się przydatni zwłaszcza w obliczu intensyfikacji działań sowieckiej partyzantki, działając nocą i znając miejscowy język, często zaskakiwali przeciwnika. Zima 1942/1943 r. pozbawiła część kozaków złudzeń, porażka Osi była tylko kwestią czasu, niektórzy chcieli wracać do Armii Czerwonej. Jeden z kozaków próbował zabić Campello, ale uratował go kapitan Władimir Ostrowski, wytrącając napastnikowi ostrze w śnieg (Ostrowski po kapitulacji Włoch dołączył do R.S.I. Po wojnie zaciągnął się na statek pływający pod panamską banderą, docierając do Ameryki Płd. Zmarł w Argentynie). Były to jednak incydentalne przypadki, karą, dla już wcześniej represjonowanych kozaków, za przystanie do okupantów była śmierć i deportacja rodziny (za dostanie się do niewoli 10 lat gułagu).

Kozaków ewakuowano wraz z resztą ARMIR, w maju 1943 r. osiągnęli Włochy. Tam przydzielono ich do gospodarstwa rolniczego Jacur w Gazzo Veronese. Kozacy nawiązali dobre kontakty z lokalną populacją. W sierpniu grupa szwadronów defilowała przed gen. Gariboldim (dowódcą ARMIR), który wygłosił mowę pochwalną na cześć kozaków. Latem 1943 roku liczebność jednostki wzrosła i powołano trzecią sotnię. Przyznano im także uposażenie równe należności otrzymywanej przez żołnierzy włoskich. Grupę zamierzano wykorzystać do zwalczania partyzantów na Bałkanach. 8 września 1943 r. (dzień kapitulacji Włoch), doszło do spotkania oficerów kozackich z Niemcami. Dywizjon wraz z bronią i końmi wcielono do Wehrmachtu, a następnie przerzucono do Camporosso z zadaniem zwalczania partyzantów. Po przybyciu do Włoch armii atamana kozackiego Piotra Krasnowa, grupę wcielono w jej skład (za Wikipedią: 30 marca 1944 r. gen. P. N. Krasnow stanął na czele Głównego Zarządu Wojsk Kozackich w Berlinie. Pod koniec października tego roku przybył do północnych Włoch, gdzie w rejonie Tolmezzo skoncentrowały się kozackie kolaboracyjne formacje wojskowe. Władze III Rzeszy obiecały Kozakom utworzyć na tym obszarze ich państewko Kazakię. Według planów SS miejscowa ludność włoska miała być stopniowo wysiedlana, zaś teren przejęty przez Kozaków, którzy mieli stworzyć bastion chroniący Wielką Rzeszę przed partyzantami włoskimi i jugosłowiańskimi. Generał P. N. Krasnow zabronił jednak prześladowań ludności włoskiej, w tym rozstrzeliwania podejrzanych o współpracę z partyzantami.).

Część kozaków do końca okazała wierność sprawie włoskiej, ukryła broń i porzuciła jednostkę, później dołączając do R.S.I. lub włoskiego ruchu oporu, jak por. Władimir Ponomarow – antykomunista, których przystał do partyzantki będąc równocześnie takim samym zaprzysięgłym wrogiem Hitlera jak i Stalina. Po wojnie odmówił powrotu do ZSRR i pozostał we Włoszech.

  • Posted on 10 lipca, 2018
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włosi na froncie wschodnim
  • Tags: 8. Armia włoska w Rosji, armata italiana in russia, armia włoska na froncie wschodnim, kozacy w armii włoskiej, obcokrajowcy w armii włoskiej, obcokrajowcy w Regio Esercito, Włosi na froncie wschodnim
maj
01

Reggimento Volontari Tunisini

Zdjęcie portretowe oficera przydzielonego do Battaglione d’Assalto „T” (polecam wczorajszy wpis), który wywodził się z wojsk spadochronowych. O przynależności do tej formacji świadczy odznaka znajdująca się na kołnierzu, powyżej włoskiej flagi narodowej (tricolore). Natomiast na tropikalnej czapce polowej M42 znajduje się godło Raggruppamento Frecce Rosse, zgrupowania dowodzącego jednostkami arabskimi, hinduskimi i tunezyjskimi.

Reggimento Volontari Tunisini:

Po utworzeniu przez wojska Osi przyczółka w Tunezji ok. 4 tys. Włochów mieszkających w tym kraju zgłosiło się ochotniczo do służby w Regio Esercito. Z tych ludzi utworzono 8 grudnia 1942 w Tunisie Reggimento Volontari Tunisini. Składający się z trzech batalionów pułk przydzielono do 1. Dywizji Piechoty „Superga”. W walkach ochotnicy wywodzący się z Tunezji ponieśli jednak ciężkie straty, dlatego jednostkę rozwiązano już w styczniu 1943 r. Około 200 ocalałych żołnierzy zasiliło szeregi Battaglione d’Assalto „T”. Z reszty żołnierzy pułku i nowych ochotników utworzono I i XI Battaglione Volontari Tunisini. W I batalionie grupowano młodszych rekrutów, w XI natomiast tych starszych. Sztab Reggimento Volontari Tunisini posłużył do stworzenia dowództwa Raggruppamento Volontari Tunisini (zgrupowania), które dowodziło oboma wspomnianymi batalionami oraz DLXX batalionem Czarnych Koszul.

Od lutego 1943 r. dwu-kompanijne bataliony i Battaglione d’Assalto „T” walczyły odosobnione na froncie tunezyjskim, aż do kapitulacji w maju. Straty Battaglione d’Assalto „T” w całej kampanii wyniosły 65 zabitych, 161 rannych i 96 zaginionych (czyli jak podpowiadają książki poświęcone kampanii afrykańskiej – w praktyce także poległych).

  • Posted on 1 maja, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regio Esercito
  • Tags: Battaglione d'Assalto "T", Centro Militare "T", obcokrajowcy w armii włoskiej, obcokrajowcy w Regio Esercito, Raggruppamento Frecce Rosse
kw.
30

Battaglione d’Assalto „T”

Bersalierzy z 131. Dywizji Pancernej „Centauro” zbierają z pobojowiska cenną aliancką amunicję, kampania tunezyjska. Upadek francuskiej władzy w Afryce Północnej otworzył przed Włochami kolejne pole do rekrutacji ochotników…

Battaglione d’Assalto „T”:

Jedyną jednostką złożoną z zagranicznych ochotników wystawioną przez Włochów, która nie okazała się kompletną pomyłką było Centro Militare „T”, chociaż tych żołnierzy szkolonych do infiltracji i sabotażu za liniami wroga zmarnowano rzucając ich do walki jako zwykłą piechotę.

Tunezję zamieszkiwała podobna ilość włoskich i francuskich emigrantów, była największą bazą rekrutacyjną dla włoskich planów utworzenia jednostki sabotażystów działającej w podporządkowanych aliantom krajach. Po wybuchu wojny setki z nich wróciło do Włoch, by wstąpić do armii, wielu z nich było oczywistymi kandydatami do wstąpienia w szeregi utworzonego pod koniec lipca 1942 r. Centro Militare „T” (od Tunisini – Tunezyjczycy). W sierpniu Centrum liczyło jednak ledwie ośmiu oficerów, sześciu podoficerów i 22 ochotników. Napływ kandydatów ruszył na większą skalę dopiero w październiku. Pod koniec listopada jednostka rozrosła się do 51 oficerów, 39 podoficerów i 374 ochotników. W następstwie alianckiego lądowania w francuskich posiadłościach w Afryce Północnej (operacja „Torch”) do Italii uciekło jeszcze więcej emigrantów z Tunezji, a także Algierii i Maroka. W grudniu 1942 r. liczebność Centrum „T” osiągnęła liczbę 588 żołnierzy wszystkich stopni. Chociaż wybranych ochotników szkolono do prowadzenia operacji specjalnych, tylko niewielka część z nich została ponownie wysłana do Tunezji, gdzie współpracowali z włoskim wywiadem polowym. Pod koniec grudnia 1942 r. w oparciu o ochotników zebranych w Centrum „T” utworzono Battaglione d’Assalto „T” (batalion szturmowy „T”). Jednostka składała się z trzech całkowicie ochotniczych Compagnie Assaltatori (kompanii szturmowych) oraz kompanii Czarnych Koszul rekrutowanych w Tunezji.

W styczniu 1943 r. sztab całego Raggruppamento Frecce Rosse i Battaglione d’Assalto „T” (sztab, trzy kompanie oraz jednostka mieszana, 450 żołnierzy wszystkich rang) wysłano do Tunezji. Jednostka trafiła na front 25 stycznia 1943, zaatakowany przez jednostki amerykańskie batalion stracił 22 zabitych, 43 rannych i 36 zaginionych. Chociaż straty uzupełniano dzięki dużej ilości wywodzących się z Tunezji ochotników, to spowodowały one zredukowanie batalionu do siły dwóch kompanii. (CDN.)

  • Posted on 30 kwietnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: Battaglione d'Assalto "T", Centro Militare "T", obcokrajowcy w armii włoskiej, obcokrajowcy w Regio Esercito, Raggruppamento Frecce Rosse
kw.
29

Koniec hinduskiego eksperymentu

Hinduscy ochotnicy z nieoficjalnym sztandarem batalionu Azad Hindoustan.

Pod koniec września 1942 r. Centro Formazioni „I” osiągnął swój najwyższy stan – 266 hinduskich ochotników. Hindusi sformowali pluton spadochroniarzy, karabinów maszynowych i cztery strzeleckie. W październiku Centrum zreorganizowano, utworzono wówczas Battaglione Azad Hindoustan (batalion Wolne Indie), w składzie kompania strzelców i karabinów maszynowych oraz pluton spadochroniarzy. Dodatkowo istniał pluton złożony z Włochów, którzy mieszkali wcześniej w Indiach lub Persji. Będący nadal w stadium formowania batalion wziął udział w ćwiczeniach w okolicy Tivoli (21-30 października). Wówczas ujawniło się kiepskie przygotowanie hinduskich ochotników. Zauważono, że egzotyczni żołnierze po służbie bardzo chętnie fraternizują się z włoskimi cywilami, natomiast przejawiali bardzo małą gorliwość do walki. 7 listopada 1942 batalion odwiedził lider hinduskich nacjonalistów Subhas Czandra Bose (ang. Subas Chandra Bose). 10 listopada, tydzień po porażce wojsk Osi pod El-Alamein, doszło do biernego buntu w czasie apelu (odczytywania listy), Hindusi zwykle się na nim nie zjawili. Niebawem hinduskich żołnierzy rozbrojono i odesłano do obozów jenieckich, Battaglione Azad Hindoustan został rozwiązany w niesławie.

  • Posted on 29 kwietnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regio Esercito
  • Tags: Battaglione Azad Hindoustan, Centro Militare "I", Hindusi w armii włoskiej, obcokrajowcy w armii włoskiej, obcokrajowcy w Regio Esercito, Raggruppamento Frecce Rosse
kw.
28

Battaglione Azad Hindoustan

Obóz jeniecki w Avezzano, wiosna 1942 r., trwa agitacja do hinduskich jednostek tworzonych przez Włochów. Przemawiający ma na kołnierzu oraz naszywce naramiennej barwy narodowe Indii.

Battaglione Azad Hindoustan:

Centro Militare „I” (od Indiani – wł. Hindusi) zostało sformowane w kwietniu-maju 1942 r. z hinduskich ochotników, niemal wyłącznie rekrutowanych w obozach jenieckich. Oprócz jeńców ochotnikami była jeszcze garstka uchodźców politycznych. Siedzibę jednostki zlokalizowano w Via Casilina, 10 km od Rzymu. Początkowo miejsce to maskowano jako obóz jeniecki, 15 lipca 1942 utworzono tam już oficjalnie obóz wojskowy. Okazało się jednak, że ochotnicy najczęściej werbowali się z personelu drugiej linii i nie byli to przedstawiciele najbitniejszych ludów Indii (jak Sikhowie, Pendżabi, Gurkhowie etc.), to postawiło pod znakiem zapytania sens istnienia Centrum. Włoska jednostka była konkurentką powołanego przez Niemców Legionu Wolne Indie (Legion Freies Indien), jednak Iqbal Sheday, rzymski przedstawiciel Indyjskiego Kongresu Narodowego, bardziej zajmował się polityką i propagandą, niż organizacją sił zbrojnych. Przeprowadzono serię rekrutacji w obozach jenieckich, jednak mimo to liczebność Centro Formazione „I” rosła bardzo wolno. Do 31 sierpnia 1942 193 hinduskich ochotników dołączyło do czterech włoskich oficerów i 11 żołnierzy niższych stopni. Sformowano z nich trzy plutony. Hinduscy ochotnicy otrzymali tylko podstawowe szkolenie piechoty. Wyjątkiem było wybranych 44 żołnierzy, których w połowie września 1942 r. wysłano na kurs spadochronowy do szkoły w Tarquinia. Niektórych innych dobrze rokujących Hindusów wysłano do Afryki Północnej, gdzie współpracowali z włoskim wywiadem polowym. (CDN.)

  • Posted on 28 kwietnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regio Esercito
  • Tags: Battaglione Azad Hindoustan, Centro Militare "I", Hindusi w armii włoskiej, obcokrajowcy w armii włoskiej, obcokrajowcy w Regio Esercito, Raggruppamento Frecce Rosse
kw.
28

Battaglione d’Assalto Motorizzato

Pojazd Fiat-SPA AS42 „Sahariana” z Battaglione d’Assalto Motorizzato na ulicach Rzymu.

Utworzenie przyczółka w Tunezji stwarzało ostatnią odpowiednią szansę na użycie zgodnie z przeznaczeniem Gruppo Formazioni „A”. Z powodów politycznych armia włoska zdecydowała się nie używać swoich arabskich ochotników. Jedynie jeden z trzech plutonów z Compagnia Esploratori (kompania rozp.), w całości złożony z Włochów, wysłano do Afryki. W tym czasie większość Gruppo Formazioni przeniesiono do kwater w pobliżu Rzymu. Po zakończeniu walk w Tunezji Gruppo Formazioni „A” przeszedł latem 1943 r. kolejną reorganizację. Compagnia Fucilieri „A” (kompania strzelców), złożona wyłącznie z Arabów, została jednostką samodzielną. Arabowie częściowo otrzymali przeszkolenie Ardytów i Guastatorów (odpowiednio jednostek szturmowych i saperów szturmowych). 15 sierpnia 1943 Gruppo Formazioni „A” został przekształcony w Battaglione d’Assalto Motorizzato (zmot. batalion szturmowy). Zorganizowany był, nadal jednak bardziej na papierze, w mieszaną Compagnia Camionettisti z samochodami patrolowymi (słynne camionette desertiche) i ciężarówkami i dwie Compagnie d’Assalto (kompanie szturmowe). W momencie kapitulacji Włoch we wrześniu 1943 r. Compagnia Fucilieri „A” znajdowała się nadal w Frascati (gdzie swój sztab miał także marszałek Kesserling). Natomiast znajdujący się w Rzymie Battaglione d’Assalto Motorizzato starł się z Niemcami.

  • Posted on 28 kwietnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regio Esercito
  • Tags: Arabowie w armii włoskiej, Gruppo Formazioni "A", obcokrajowcy w armii włoskiej, obcokrajowcy w Regio Esercito, Raggruppamento Frecce Rosse
kw.
27

Gruppo Formazioni „A”

Patrol żołnierzy z Gruppo Formazioni „A” używający pojazdu Camionetta Desertica Mod. 43.

Na początku października 1942 r. Centro Militare „A” i Reparto Missione Speciale osiągnęły liczebność 251 żołnierzy wszystkich stopni. Istniało pięć plutonów, Arabowie tworzyli I Reparto Wahda (reparto – oddział), który skierowano do Tivoli k. Rzymu, by tam przeszedł ćwiczenia. Pod koniec 1942 r. Centrum „A” zostało przemianowane na Gruppo Formazioni „A”, skupiając 110 arabskich ochotników oraz 43 włoskich oficerów, 51 podoficerów i 347 włoskich żołnierzy. Ten nagły wzrost liczebności osiągnięto dzięki przesunięciu do jednostki wszystkich włoskich żołnierzy, którzy kiedyś mieszkali w krajach arabskich. Na początku 1943 r. doszło do kolejnej reorganizacji. Gruppo Formazioni składał się od teraz ze sztabu, Compagnia Fucilieri „A” (kompania strzelców złożona z Arabów, były Reparto Wahda), Compagnia Esploratori-Guide (kompania zwiadu i przewodników, wyposażona w doskonałe pojazdy Camionetta Sahariana), Compagna d’Assalto (kompania szturmowa) Reparto Complementi (oddział uzupełnień) oraz nadal istniejący Reparto MS.

  • Posted on 27 kwietnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regio Esercito
  • Tags: Arabowie w armii włoskiej, Gruppo Formazioni "A", obcokrajowcy w armii włoskiej, obcokrajowcy w Regio Esercito, Raggruppamento Frecce Rosse
kw.
27

Reparto Missione Speciale

11 października 1942, ceremonia odbywająca się w Frascati, której przewodniczył Wielki Mufti Jerozolimy (na zdjęciu pierwszy z prawej). Arabscy ochotnicy z Centro Militare „A” otrzymali wówczas swój sztandar i złożyli przysięgę.

Centro Militare „A” powstało 1 maja 1942. Skupiało arabskich ochotników z Iraku, Iranu, Palestyny i Transjordanii, oraz włoskich obywateli zamieszkujących w tych krajach. We Włoszech nie było wówczas wielu Arabów, w większości byli to polityczni uchodźcy, bądź studenci. Do połowy sierpnia 1942 r. zaciągnęło się tylko 53 Arabów i 68 Włochów. Ich kadrę dowódczą stworzyło ośmiu włoskich oficerów i dziewięciu podoficerów. Udane ofensywy wojsk Osi w Libii i Egipcie spowodowały odnowienie zainteresowania tym tematem. Do swoich celów planowano użyć Wielkiego Muftiego Jerozolimy, który po powrocie na Środkowy Wschód mógł przyczynić się znacząco do upadku brytyjskiego panowania tamże. W Centro Militare „A” utworzono nawet specjalny oddział – Reparto Missione Speciale (MS). W skład oddziału do misji specjalnych wchodzili zarówno Włosi – 9 oficerów, 13 podoficerów i 87 żołnierzy, jak i Arabowie – 6 oficerów, 7 podoficerów i 65 żołnierzy, wszyscy byli ochotnikami. Zatrzymanie Rommla pod El-Alamein i w konsekwencji brak nowych ochotników doprowadziło do zawieszenia projektu. Oddział MS, obecnie złożony wyłącznie z Arabów, 99 ludzi wszystkich stopni, pozostał w Neapolu.

  • Posted on 27 kwietnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regio Esercito
  • Tags: Arabowie w armii włoskiej, Gruppo Formazioni "A", obcokrajowcy w armii włoskiej, obcokrajowcy w Regio Esercito, Raggruppamento Frecce Rosse
kw.
25

Stracona szansa?

Amin al-Husajni z bośniackimi ochotnikami Waffen-SS, listopad 1943 r.

Zapraszam na mini-cykl o dość egzotycznych żołnierzach Regio Esercito.

Przed II WŚ włoscy propagandyści byli aktywni w podważaniu brytyjskich interesów, zarówno w krajach arabskich oraz wśród hinduskich ruchów niepodległościowych. Jednak Włosi spóźnili się z wykorzystaniem dla własnych celów licznej włoskiej imigracji rozsianej po całym świecie, jak i skorzystaniem z usług uchodźców politycznych przybywających z krajów Środkowego Wschodu i Indii. Dopiero w połowie 1942 r. ochotnicy z tych grup zaczęli być rekrutowani i organizowani w Centri Militari (ośrodkach wojskowych). Ośrodki te nadzorowały Comando Supremo (sztab główny), MSZ oraz Servizio Informazioni Militari (S.I.M. – wywiad wojskowy). To zaniedbanie zostało spowodowane przez brak zainteresowania tym zagadnieniem armii, wzbudziła je dopiero niemiecka działalność w krajach arabskich. Pierwsze kroki podjęto po upadku powstania Raszida Aliego (Raschid Ali) w Iraku wiosną 1941 r. Na początku ograniczono się do pomocy S.I.M. udzielonej Amin al-Husajniemu, Wielkiemu Muftiemu Jerozolimy i przywódcy palestyńskiego powstania z 1937 r. Temu samemu, który min. odpowiadał za rekrutację bośniackich muzułmanów do Waffen-SS.

  • Posted on 25 kwietnia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Regio Esercito
  • Tags: Arabowie w armii włoskiej, Hindusi w armii włoskiej, obcokrajowcy w armii włoskiej, obcokrajowcy w Regio Esercito, Tunezyjczycy w armii włoskiej
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top