Oczy Rommla zwrócone na Suez
Guastatorzy (saperzy szturmowi) w akcji z użyciem miotacza ognia wz. 35 (lanciafiamme modello 35). Zdjęcie opisywane jest czasem jako walki o Tobruk, ale pewnie jest to nadinterpretacja.
Gdy Tobruk wreszcie wpadał w ręce Osi, Dywizja Pancerna „Littorio” przemieściła się swoimi siłami rozrzuconymi szerokim wachlarzem na południowy wschód, gdzie grała ważną rolę w blokowaniu wszelkich prób przyjścia z pomocą atakowanej twierdzy. O 18.15 gen. Bittosi meldował silny ogień artylerii 7. BZmot. wymierzony w pozycje włoskich dział. Włosi odpowiedzieli demonstracją swoich czołgów M14, które udawały, że sposobią się do kontrataku, choć siły dywizji były wówczas zbyt słabe, by zaangażować się w jakieś większe starcie. Okazało się jednak, że to było wszystko, na co stać było Brytyjczyków i „Littorio” nie miała z nimi już większych problemów. 7. Brygada Zmotoryzowana także nie paliła się do walki, ogłaszając, że została zatrzymana przez „znaczne siły wroga”.
21 czerwca 1942 południowoafrykański gen. Pienaar poddał garnizon Tobruku. Mimo to część sił kontynuowała walkę. Do dławienia takiego oporu użyto żołnierzy Dywizji „Ariete”. Włosi znajdowali się już za liniami obrony twierdzy, będąc cały czas w kontakcie z niezłomnym szkockim batalionem „Camerons”, który odrzucał rozkaz poddania się, uznając, że jest to kłamstwo przeciwnika. Szkoci sformowali obronę okrężną, obawiając się teraz także ataku z wnętrza twierdzy. O 8.00 wysłano trzy czołgi z „Ariete” w stronę naprędce uszykowanych pozycji Szkotów. Włosi dotarli na kilkaset jardów do dobrze ukrytego działa sześciofuntowego, które zdołało zniszczyć wszystkie trzy czołgi. Szkoci wystrzelali włoskie załogi ewakuujące się z trafionych czołgów. Później stracono kolejne trzy M14, dokładnie w ten sam sposób. Pojawił się także siódmy włoski czołg, w jego wieży tkwił oficer, który przez lornetkę poszukiwał śmiertelnie niebezpiecznego działa przeciwpancernego. Włoski oficer został zastrzelony, a czołg podzielił smutny los poprzedniej szóstki. O 13.00 „Ariete” meldowała napotkanie silnego oporu, w tym broń ppanc., karabiny maszynowe i moździerze. Włoska dywizja zażądała ostrzelania wrogich pozycji przez artylerię ugrupowaną wewnątrz i na zewnątrz twierdzy. Szkoci skapitulowali dopiero rankiem 22 czerwca, gdy zagrożono im, że zostanie na ich pozycjach skoncentrowany ostrzał całej artylerii Osi.
Upadek Tobruku spowodował, że wojska Osi miały otwartą drogę do Egiptu. Do niewoli trafiło około 30.000 żołnierzy alianckich, ale nawet ważniejsze było zdobycie wielkiego łupu. Ocenia się, że zagarnięto pół miliona galonów paliwa, trzy miliony racji żywnościowych, 7000 ton wody, 130.000 pocisków artyleryjskich i 2000 pojazdów. Na pewien okres czasu zabezpieczało to potrzeby Osi w tych dziedzinach. Rommel spoglądał teraz śmiało w stronę Nilu i Kanału Sueskiego. W walkach wokół linii Gazala „Ariete” w dużej mierze potwierdziła swoją dobrą reputację.
