Sukcesy na koniec „Crusadera”
Witam po urlopie. Od razu zaczynamy od dobrej informacji. Książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” trafiła do oferty Księgarni Odkrywcy: https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html
28 grudnia 1941 roku angielska 22. BPanc. dotarła w pobliże nowych linii obrony Osi. Około 8.00 do akcji weszła grupa gen. Crüwell z CAM podzielonym na trzy kolumny: „Ariete” z jej 20 sprawnymi czołgami i VIII Pułkiem Bersalierów na prawym skrzydle, w centrum „Trieste” z jej 65. i 66. pp, a IX Pułk Bersalierów na prawym skrzydle. Marsz był powolny i o 14.30, po pokonaniu 20 km, CAM wszedł w kontakt z przeciwnikiem. Starcie trwało do 17.00, gdy 22. BPanc., a raczej to co z niej zostało, uciekła na południe, na placu boju pozostawiając 65 czołgów, 20 samochodów pancernych i 230 jeńców. Włosi przyznali stratę w tym pojedynku siedmiu czołgów.
Około 18.00 66. pp zatrzymał się 12 km na południe od Sidi Omeidach, a dnia poprzedniego przemaszerował na północny wschód, znajdując się w rejonie 4 km na południowy zachód od Belandach, gdzie zajął pozycje z „Ariete” na lewym skrzydle i IX p.bers. na prawym. O 10.00 30 grudnia pozycje Włochów ostrzelała artyleria, której ogień ustał, gdy 21. DPanc. zaatakowała 22. BPanc., która ponownie poniosła ciężkie straty – 50 czołgów i samochodów pancernych wyłączonych z walki. O 18.30 pułk dostał rozkaz marszu 20 km na północny wschód, by zająć rejon Chor el Ghisma, gdzie miał skoncentrować się cały CAM. DAK miał zająć pozycje pomiędzy Belandach i Haseiat.
31 grudnia był dobrym dniem dla Panzergruppe. Z walki wyłączono 144 pojazdy pancerne przeciwnika, wydawało się, że przeciwnik się wycofuje: XIII KA na Mechili, a mocno poturbowana 22. BPanc. na północny wschód, ubezpieczane przez ariergardy. Otwierała się szansa do pościgu za przeciwnikiem.
Także 31 grudnia 66. pp rozpoczął o 18.00 marsz w kierunku Agedabii, którą osiągnięto o 22.30 i rozłożono się na nocleg 4 km na południowy wschód od miejscowości.
1 stycznia 1942 roku nie był okazją do świętowania i zawieszenia broni. Dywizja „Trieste” miała wykonać ofensywny wypad na Chor el Bidau, zmniejszyć presję przeciwnika, którego plan strategiczny zawiódł, ale nadal był aktywny w wielu punktach frontu. Silna kolumna ruszyła ku wyznaczonemu celowi z 4 km szlaku Agedabia-Gialo i osiągnęła go późnym popołudniem.
Podczas marszu i zajmowaniu nowych pozycji piechota włoska stała się celem dla silnego ognia artylerii. Nazajutrz kilka patroli rozpoznawczych, mających zapuścić się 5-6 km poza własne linie, odkryły, na wschód i południe od Chor el Bidau, obecność ok. 100 pojazdów pancernych przeciwnika. Po podaniu koordynatów ogień rozpoczął 21. pa, powstrzymując dalszy marsz wroga. O 17.30 „Trieste” przejęła sektor uprzednio przypisany DZmot. „Trento”. O 23.30 66. pp osiągnął rejon 8 km na północ od Agedabii.
3 stycznia „Trieste” dostała rozkaz obrony do ostatka pozycji ciągnących się na długości 16 km od 4,5 kilometra nadmorskiej Via Balbia aż do morza. O 19.00 5 stycznia 66. pp rozpoczął marsz i osiągnął miejsce przeznaczenia (kilometr na północ od Via Balbia na wysokości 62 km tej drogi na zachód od Agedabii) tworząc rezerwę dywizji.
Po czterech dniach spędzonych w tym rejonie, 10 stycznia dywizja wycofała się na prawy brzeg Uadi Faregh (rzeki okresowej), z zadaniem obrony do końca tych pozycji. W kolejnych dniach poprawiano pozycje, za co otrzymano osobistą pochwałę Rommla, który 15 stycznia wizytował front. Tego dnia 66. pp zluzowały na dotychczasowych pozycjach oddziały DAK. Włosi rozpoczęli pieszy odwrót.
O 11.00 16 stycznia 66. pp osiągnął wyznaczony rejon 25 km na południowy wschód od Agheila. Dla Włochów operacja „Crusader” (tutaj rozumiana przez okres czasu 15 listopada 1941 – 15 stycznia 1942 r.) oznaczała stratę 1945 oficerów, 2674 podoficerów, 34 974 żołnierzy narodowości włoskiej, 2592 Libijczyków, razem 42 185 ludzi w tym 39 000 z Regio Esercito (poza tym muszą tu być uwzględnione straty różnych milicji, może lotnictwa i marynarki).
W pierwszych dniach stycznia 1942 roku przybyły z Włoch znaczne uzupełnienia (skutek sukcesów włoskiej floty: drugiej bitwy pod Syrtą i ataku komandosów morskich na port w Aleksandrii, co oddało Włochom inicjatywę na Morzu Śródziemnym), dzięki czemu udało się podnieść sprawność bojową wyczerpanych dywizji.
—————————————————————-
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897
Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu
Dokonując zakupu wspierasz powstanie książki Caporetto 1917!
Książka dostępna jest także w księgarniach:
https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261
https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html