Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
sty
07

Rommel wzywa „Ariete” na północ

Żołnierze włoscy oglądają czołg Mk III, Valentine zniszczony podczas bitwy pod Gazalą.
—————————————————————-
Pora coś postanowić w sprawie przyszłości strony. W związku z moimi zobowiązaniami pisarskimi (książka, artykuły) mój wolny czas praktycznie przestał istnieć i nie jestem w stanie poświęcać na działalność internetową zbyt dużo czasu, ale nie chcę jej także zawieszać (wydawcę można zawsze zmienić, ale czytelnik w jakiś sposób związany z autorem i mający z nim stały kontakt to dla mnie powód do dumy i wielkiej radości). W związku z tym do czasu opanowania największego kryzysu zapraszam na wpisy w każdy wtorek i czwartek. Docelowo chciałbym żeby wpisy ukazywały się w każdy poniedziałek, środę i piątek. Kończymy wątek włoskiej pancerki w Afryce Północnej.
—————————————————————-

W dwóch największych starciach pierwszego dnia nowej ofensywy Osi „Ariete” straciła prawie połowę swoich czołgów – 55 M 14. Ponadto marsz włoskiej dywizji został mocno opóźniony, a teraz była pilnie potrzebna na północy, gdzie DAK i niemiecka 90. DLekk. zmierzały na północ walcząc z brytyjskimi jednostkami pancernymi. Wkrótce Niemcy znaleźli się w izolacji na tyłach linii obrony pod Gazalą. Atakowani przez wrogie czołgi pilnie potrzebowali wsparcia i dostaw zaopatrzenia. Niemieckie dywizje zostały odcięte od swoich służb tyłowych w Bir el Harmat, które leżało na południu. Dlatego gen. De Stefanis porzucił planowanie ataku na Bir Hacheim i pilnie ruszył ze swoją dywizją na północ. Po zapadnięciu zmroku „Ariete” osiągnęła Bir el Harmat, gdzie z radością przyjęto takie wsparcie w obronie cennych zapasów.

28 maja 1942 Rommel przybył do kwatery gen. Baldassare, którą ustanowiono w Bir el Harmat. Lis Pustyni chciał, by „Ariete” szybko przemieściła się na północ. Tam Niemiec chciał skoncentrować swoje rozrzucone siły pancerne i stawić czoło spodziewanym kontratakom przeciwnika. Natychmiast po śniadaniu włoska dywizja ruszyła połączyć się z Niemcami w rejonie Rigel Ridge. Podczas drogi Włosi bronili niemieckie kolumny zaopatrzeniowe przed atakami brytyjskich czołgów. Późnym rankiem, brytyjska 1. Army Tank Brigade wykonała serię nieskoordynowanych ataków swoich czołgów „Valentine” na wojska Osi, za podstawę wyjściową używając położonego na zachodzie „boksu” trzymanego przez 150. BP. Część tych ataków spadła na lewą flankę maszerującej „Ariete” i przysporzyła jej pewnych strat. Natarcia czołgów zostały dość łatwo odparte przez włoską artylerię i nie przeszkodziły w marszu dywizji na północ.

Kontratak mógłby być skuteczniejszy, jeśli zostałby skoordynowany z akcją brytyjskiej 2. BPanc. atakującej ze wschodu. Wczesnym popołudniem jej „Granty” i „Crusadery” zaatakowały prawe skrzydło „Ariete”. Pomimo posiadania gorszych czołgów i już zredukowanej ilości M 14 „Ariete” walczyła wytrwale, zadając przeciwnikowi spore straty, także dzięki nadal silnej artylerii i działom plot. 90 mm. Pośrodku walki pojawił się wraz z jedną kolumn zaopatrzeniowych sam Rommel i znalazł się pod „wściekłym ogniem”, który zmusił go do pospiesznego odwrotu przed zapadnięciem zmroku. Wieczorem brytyjskie czołgi osiągnęły Bir el Harmat, ale nie było tam już „Ariete”, która na północy dołączyła do Niemców. Brytyjczycy swoim zwyczajem wycofali się z tego miejsca na noc. Po zapadnięciu ciemności obsadziła je niemiecka 90. DLekk.

Biorąc pod uwagę przewagę ilościową i jakościową brytyjskich czołgów, to okazały się one co najwyżej nieznaczną niedogodnością. Brytyjczycy ogłosili, że starcia tego dnia wypadły nieznacznie na ich korzyść. Była to jedynie iluzja, wojska pancerne Osi miały nakazane nie wiązać się walką z wrogimi czołgami. Te determinowane rozkazami uniki Brytyjczycy poczytywali sobie jako własne sukcesy. To zadowolenie się pozornymi sukcesami miało dwojakie następstwa – nie zniszczono wojsk pancernych Osi i pozwolono im się skoncentrować na tyłach linii Gazala.

  • Posted on 7 stycznia, 2017
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", Bitwa pod El Gazala, włoska broń pancerna
gru
28

Pułkownik Prestisimone i jego trzy czołgi

Czołg Dywizji „Ariete” w okresie bitwy pod Gazalą.

Włosi dowiedzieli się od jeńców z rozbitej indyjskiej brygady, że cel, który atakowali, nie był wyznaczonym im Bir Hacheim. Będąca w znakomitych nastrojach „Ariete” skręciła na północ z zamiarem odniesienia kolejnego sukcesu. Ten „boks” okaże się jednak poważną przeszkodą. Pozycje obrońców były należycie przygotowane i zakamuflowane, gotowe do obrony okrężnej. Bir Hacheim obsadziła 1. Brygada Wolnych Francuzów generała Koeniga. Było to 3600 ludzi z 36 Bren Carrierami, 24 francuskimi działami 75 mm, parą brytyjskich 25-funtowych haubicoarmat oraz 44 moździerzami. Linie obronne osłaniało ponad 50.000 starannie ułożonych min. Silna była także broń przeciwpancerna Francuzów – 46 karabinów ppanc., 18 armat Hotchkiss kal. 25 mm, siedem zdobycznych włoskich dział 47 mm oraz 18 armat plot. Bofors kal. 40 mm.

Podczas podejścia do francuskiego „boksu”, 9. Batalion Pancerny Sycylijczyka Col. Prestisimone zboczył w lewo i oddalił się od reszty sił „Ariete”. Nie są znane powody, z jakich doszło do tej sytuacji. Prestisimone stracił swój wóz dowodzenia, który był wyposażony w kompas i radio, w walce z indyjską 3. BZmot. i prawdopodobnie był to jeden z powodów zboczenia z kursu. O 8.15 9. Batalion stanął naprzeciwko drutu kolczastego osłaniającego francuskie pozycje w Bir Hacheim. Francuzi od wczesnego ranka czekali w pogotowiu, wiedzieli, że z południa nadciągają liczne pojazdy. Początkowo uważano, że może są to czołgi brytyjskie, ale niebawem dostrzeżono, że szykują się one do szturmu. Niebawem słusznie rozpoznano, że są to M 14 z „Ariete” i francuska brygada przygotowała się do odparcia ataku.

O 9.00 9. Batalion liczący 50 M 14 zaszarżował prosto na francuskie pozycje. Włosi byli nieświadomi obecności licznych min, liczyli raczej na łatwy sukces podobny do tego odniesionego nad Hindusami kilka godzin wcześniej. Buńczuczny atak Włochów przedarł się przez zapory z drutu i pola minowe. Po drodze stracono jednak liczne czołgi, zniszczone na minach i przez francuskie działa ppanc. Także Prestisimone stracił swój wóz, drugi tego dnia. Włoscy czołgiści byli niezrażeni stratami, sześć M 14 próbowało wedrzeć się na główne pozycje obrońców. Pojazdy z „Ariete” zbliżyły się do stanowiska dowodzenia francuskiej kompanii, jeden z nich trafił je z odległości zaledwie 15 jardów (1 jard = 0,9144 metra). Francuski oficer spalił dokumenty, bo te niechybnie miały za chwilę wpaść w ręce przeciwnika. Jednak ogień dział 75 mm prowadzony z bliskiego dystansu zniszczył pięć z sześciu włoskich czołgów, które zdołały się przedrzeć przez obronę. Ostatni został osaczony przez Legionistów, którzy wskoczyli na jego kadłub i wystrzelali załogę strzelając z rewolwerów przez szczeliny obserwacyjne.

Nieugięci Włosi niemal natychmiast przeprowadzili drugi atak. Prestisimone ruszył naprzód w trzecim już tego ranka czołgu, a za nim potoczyło się dalszych 30 wozów. Ten atak był jeszcze mniej udany, utknął na minach i nikt nie zdołał włamać się na pozycje obrońców. Włoski pułkownik stracił także trzeci czołg i ranny dostał się do francuskiej niewoli. 9. Batalion wycofał się tuż przed 10.00, tracąc swojego dowódcę i mając już pewność, że naprzeciwko znajduje się dobrze okopany i uzbrojony przeciwnik. Straty batalionu w ataku na Bir Hacheim były bardzo poważne – 31 czołgów M 14 i jeden Semovente. Aż siedem zniszczonych włoskich czołgów zgłosiła załoga jednego z dział 75 mm. Włosi stracili 124 ludzi, w tym 60 trafiło do niewoli. Jeden z rannych czołgistów został pojmany przez trzech legionistów, którzy okazali się Wenecjanami. Po stronie francuskiej zaledwie jeden człowiek został ranny. Atak był odważny, ale wobec braku wiedzy na temat siły przeciwnika od początku był skazany na klęskę. Tego dnia nie podjęto już dalszych ataków. Skupiono się na właściwiej ocenie sytuacji i przegrupowaniu własnych sił.

  • Posted on 28 grudnia, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", bitwa o Bir Hakeim, Bitwa pod El Gazala, włoska broń pancerna
gru
27

„Ariete” przetrzebia indyjską 3. Brygadę

Pojazdy Dywizji Pancernej „Ariete” w zimie 1942 r. Po środku Semovente da 75/18, a na pokładzie ciężarówki czołg M 14 (zapewne).

Na południu DAK, XX Korpus Zmotoryzowany i niemiecka 90. Dywizja Lekka miały ruszyć z rejonu koncentracji i szerokim łukiem ominąć linię Gazala od południa. Później można było skręcić na północ i ruszyć w stronę morza, odcinając „boksy” piechoty od wsparcia czołgów i bazy zaopatrzeniowej w Tobruku. Na kilka godzin przed akcją wywiad Osi wykrył wcześniej nieodkryty „boks” w Bir Hacheim i pewne siły pancerne Brytyjczyków umieszczone bezpośrednio za południowym krańcem linii Gazala. Obecność przeciwnika na planowanych trasach przemarszu wojsk szybkich Osi spowodowała modyfikację planu. Niemcy mieli poruszać się najdalej na południu i zetrzeć się z brytyjskimi czołgami, a XX Korpus miał opanować Bir Hacheim nim DAK skręci na północ. Niestety, nie posiadano danych wywiadowczych o siłach przeciwnika obsadzających pozycję, którą mieli zaatakować Włosi.

Rankiem 26 maja 1942 wojska pancerne Osi ruszyły z rejonu Rotunda Segnali, ich ruchy skryła gwałtowna burza piaskowa. Plan Rommla szybko zaczął napotykać na pierwsze przeszkody. Dywizja „Trieste” nie została poinformowana o ostatniej zmianie planów i pędziła na złamanie karku aż nie wjechała na pola minowe otaczające Bir Hacheim. Resztę dnia spędziła na powolnym oczyszczaniu z min wąskiego przejazdu, będąc pod obserwacją i ogniem artylerii brytyjskiej 150. BP, która obsadzała swój znajdujący się na północy „boks”. W tym czasie „Ariete”, w której nie miano pojęcia gdzie zapodziała się „Trieste”, poruszała się wraz z DAK na południe. O 20.00 brytyjskie patrole na południe od Bir Hacheim zameldowały zbliżanie się wrogich kolumn, które rozpoczęto ściśle nadzorować, gdy tylko minęły południowy skraj linii Gazala. Była to cała potęga sił zmotoryzowanych Osi, razem oceniana na około 10.000 pojazdów wszelkiego rodzaju.

O 6.00 27 maja, czołgi M 14 z „Ariete” jako pierwsze po stronie Osi weszły do walki. 8. batalion pancerny Col. Enrico Maretti poruszał się na prawej flance, a 9. batalion pancerny Col. Pasquale Prestisimone z lewej, idąc jako awangarda. Za nimi posuwał się 10. batalion pancerny Mag. Luigi Pinna i 8. pułk bersalierów. Prowadzące bataliony zameldowały napotkanie silnego punktu obrony przeciwnika, uważając, że jest to przydzielony im cel – Bir Hacheim. W rzeczywistości był to kolejny niewykryty przez wywiad Osi „boks”, który obsadzała indyjska 3. BZmot., znajdujący się na południe od Bir Hacheim. Hindusi dopiero niedawno obsadzili rejon wzniesienia, znanego jako punkt 171, i nie zdążyli się jeszcze dobrze okopać. Brygada była dobrze wyposażona w artylerię, ale miała tylko 30 z 64 swoich dwufuntowych armat przeciwpancernej (kal. 40 mm; dla każdej włoskiej dywizji liczba absolutnie zawrotna…). Jej siły były jednak wystarczające, by zakłócić marsz „Ariete”. O 6.30 indyjska artyleria ostrzelała dużą kolumnę pojazdów kołowych włoskiej dywizji, które szybko zostały zmuszone do rozproszenia się w terenie. Włoskie M 14 szybko odpowiedziały atakiem. Brygadier Filose z 3. Brygady zameldował zdenerwowany, że jest atakowany przez „całą przeklętą niemiecką dywizję pancerną” i zażądał wsparcia własnych czołgów.

O 7.30 De Stefanis rozkazał 132. Pułkowi Pancernemu atak na napotkaną pozycję, nadal błędnie biorąc ją za Bir Hacheim. Pomimo silnego ognia wrogiej artylerii, do ataku ruszyło 60 czołgów M 14, które wspierała ta część artylerii, która zdołała nadciągnąć i doskonałe włoskie 90 mm działa ppanc. (także plot. – wspominany odpowiednik niemieckiej 88). Włoskie czołgi napotkały Bren Carriery, które wyłoniły się z punktu 171, i bez problemu je zniszczyły. M 14 wpadły prosto na pospiesznie stworzone pozycje indyjskiego 18. Batalionu Kawalerii (zmot.). Chwilę później druga fala włoskich czołgów, oceniana przez nerwowych Hindusów na 200 wozów, spustoszyła pozycje 2. Royal Lancers (https://en.wikipedia.org/wiki/2nd_Lancers_(Gardner’s_Horse)#World_War_II) , chociaż ponownie zidentyfikowano je jako czołgi niemieckie. Następnie prowadzące 8. i 9. bataliony pancerne wznowiły swój przerwany marsz i skręciły na północ. Oczyszczanie wrogich pozycji pozostawiono 10. batalionowi pancernemu i bersalierom, chociaż te siły pojawiły się z pewnym opóźnieniem, dzięki czemu Filose i część jego ludzi zdołała uciec.

Po niewiele ponad półgodzinie było po wszystkim. Meldunki Hindusów przyznają stratę 41 oficerów i 453 żołnierzy zabitych oraz 600 ludzi wziętych przez Włochów do niewoli. „Ariete” meldowała m.in. wzięcie do niewoli generała. W rzeczywistości pojmano 72-letniego admirała Sir Waltera Cowana (https://pl.wikipedia.org/wiki/Walter_Cowan), który dość niechętnie poddał się majorowi Pinna z 10. Batalionu Pancernego. „Ariete” przyznaje stratę podczas tego starcia 30 zabitych, sześciu zaginionych i 40 rannych. Raport z następnego dnia mówił o 25 czołgach M 14, które pozostały porzucone na polu walki, 23 z nich całkowicie spłonęły. Pierwszy sukces podczas nowej ofensywy nadzwyczajnie wzmocnił morale włoskiej dywizji.

  • Posted on 27 grudnia, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", Bitwa pod El Gazala, włoska broń pancerna
gru
23

Trudny orzech pod Gazalą

Włoskie czołgi przewożone w stronę frontu, zima 1942 r. Dowódca widoczny na zdjęciu podziwia Łuk Braci Filenich.
———————————————————
Moi drodzy, jutro nie będę już zawracał Wam głowy, więc przyjmijcie życzenia radosnych i rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia.
———————————————————
W maju 1942 r., nowo promowany generał Ettore Baldassare, dawny dowódca „Ariete”, objął dowodzenie nowopowstałym XX Korpusem Zmotoryzowanym. Korpus składał się z Dywizji Pancernej „Ariete”, teraz dowodzonej przez gen. Giuseppe de Stefanisa, 57 letniego oficera artylerii, z gen. Francesco Areną jako jego zastępcą; i Dywizji Zmotoryzowanej „Trieste”, dowodzonej teraz przez gen. Arnaldo Azzi. Obie dywizje zostały zrestrukturyzowane i znacząco wzmocnione. Uzupełniono straty poniesione podczas zimowych bitew. Obie dywizje były teraz lepiej wyposażone i bardziej efektywne niż kiedykolwiek wcześniej. Ponadto w styczniu przybyła także 133. Dywizja Pancerna „Littorio” (gen. Bittosi) i obecnie aklimatyzowała się w nowym teatrze działań (dotąd walczyła na Bałkanach). Razem obie dywizje pancerne posiadały 228 czołgów, głównie nieznacznie unowocześnionych M 14/41. „Ariete” miała 138 M 14 i 24 Semoventi, a „Littorio” w raczej dwóch, niż nominalnie trzech, batalionach pancernych 90 M 14.

Wojska pancerne Osi stanęły przed całkowicie nowym zadaniem w rejonie Gazali, gdzie czekały silne linie obronne osłonięte zaporami z drutu kolczastego i polami minowymi. Pozycje te obsadzały brygady piechoty, wsparte artylerią i czołgami wsparcia piechoty. Był to system silnie ufortyfikowanych „boksów” (każdy przypadał na jedną brygadę piechoty). Na tyłach tych pozycji zgrupowano jednostki pancerne, których interwencja miała przeciwdziałać możliwości okrążenia poszczególnych „boksów”. Ten potężny system obrony odbierał Rommlowi swobodę manewru i zmuszał do stoczenia bitwy na wyczerpanie z potężniejszymi siłami aliantów. Plan przeciwnika miał jednak słabe punkty, które można było wykorzystać. Linie obrony były możliwe do oflankowania od południa. Broń pancerna miała dać wsparcie umocnionej piechocie, manewr na flance mógł spowodować utrudnienia w jej koncentracji i koordynacji działań, co mogło dać przewagę pancerniakom Osi. Wiele „boksów” było izolowanych i nie mogły one wspierać się nawzajem, zwłaszcza na centralnym i południowym odcinku linii obrony. Oznaczało to, że każdy z nich mógł zostać wyizolowany i indywidualnie zniszczony, zwłaszcza gdyby brytyjskie czołgi z jakiegoś powodu nie mogły przyjść z pomocą. Uszykowanie aliantów do bitwy można w pewien sposób porównać do katastrofalnych dla Włochów wydarzeń spod Sidi Barrani w 1940 r.

Rzeczywiście, Rommel miał zamiar wykorzystać otwarty teren na południe od alianckiej linii obrony. Większa manewrowość jego sił powinna pozwolić mu najpierw pobić alianckie siły pancerne, a następnie odizolować i zniszczyć poszczególne „boksy” piechoty. Jego piechota miała wykonać pozorowany atak na północy, silnie miała wspierać ją artyleria. Zamiarem tej akcji było odwrócenie uwagi przeciwnika od głównego kierunku natarcia i zmuszenie go, by wysłał swoje czołgi na północ. By umocnić przeciwnika w tym przekonaniu wypożyczono trochę czołgów z dywizji pancernych, w tym „Ariete”. Miały one maszerować na północ i wznosić tyle kurzu ile było tylko możliwe. Po zmroku miały zawrócić na południe i w rejonie Rotunda Segnali dołączyć do głównych sił szykujących się do ataku na południu.

26 maja rozpoczęła się pozorowana akcja na północy. Nieduża ilość czołgów DAK i „Ariete” wsparła piechotę. Czołgom towarzyszyły ciężarówki z zamontowanymi na nich silnikami lotniczymi, które wytwarzały dość pyłu by pozorować przemieszczanie się dużej ilości pojazdów. Mimo całego rozmachu tej akcji, zamiar zmylenia Brytyjczyków całkowicie spalił na panewce. Niezawodna „Ultra” doniosła, że główny atak będzie miał miejsce na południu.

  • Posted on 23 grudnia, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", 133. Dywizja Pancerna "Littorio", Bitwa pod El Gazala, włoska broń pancerna
gru
22

Przebudowana „Ariete”

Jedno z pierwszych przybyłych do Afryki dział samobieżnych Semovente da 75/18 w drodze na front, zima 1942 r. Jednak jeszcze jakiś czas pomęczę Was włoską bronią pancerną.

21 stycznia 1942, zaledwie 16 dni po przybyciu pod El Agheila ostatnich wycofujących się oddziałów Osi, Rommel postanowił znów przejść do ofensywy. Wielki wpływ na poprawę sytuacji w Afryce miały wzmożone naloty na Maltę oraz sukcesy Regia Marina w drugiej bitwie pod Syrtą i w Aleksandrii. Przybycie 55 niemieckich czołgów skłoniło Rommla do ataku na ścigające go rozciągnięte brytyjskie siły. Lis Pustyni nie powiadomił o swoim zamiarze włoskich zwierzchników. Zaskoczenie było całkowite i alianci szybko musieli szukać ratunku w odwrocie. Następca CAM, włoski XX Korpus Zmechanizowany, którym dowodził gen. Francesco Zingales, 58 letni oficer piechoty, pełnił jedynie pomocniczą funkcję podczas operacji. 27 stycznia włoski korpus zbliżał się do Bengazi od południa, podczas gdy w tym samym czasie na północ od miasta Niemcy odcięli odwrót indyjskiej 7. BP. Hindusi zdecydowali się wyjść z okrążenia marszem na południe w stronę Schleidema, przedkładając ten zamiar przed marsz na wschód w stronę Mechili. W ten sposób podjęli ryzyko marszu w pobliżu rejonu marszu Włochów. Okropna pogoda i duża dawka szczęścia pozwoliły przemknąć się im pod nosem rozciągniętych sił włoskich. Hindusi napotykali jedynie pojedynczych Włochów, którzy zdołali jedynie ostrzelać ich z broni osobistej. Brygada indyjska dotarła w końcu do Mechili, ale porzuciła po drodze całą swoją ciężką broń. Siły Osi nie kontynuowały pościgu, zatrzymując się w pobliżu Bengazi. Powodem tego był brak paliwa, ale też chęć zabezpieczenia ogromnych łupów pozostawionych w mieście przez Brytyjczyków.

Ta krótka kampania nie zaangażowała włoskiej broni pancernej w znaczący sposób, ale była dobrym poligonem doświadczalnym dla nowego włoskiego działa samobieżnego Semovente da 75/18. W styczniu 1942 r. do Afryki Północnej przybyły dwa dywizjony Semoventi 75, każdy składał się z ośmiu dział samobieżnych i czterech wozów dowodzenia. Przydzielono je do 132. pułku artylerii z Dywizji Pancernej „Ariete”. Podczas ofensywy włoskie działa samobieżne przydzielono jednak do jednostek niemieckich i stanowiły mile widziane wsparcie.

Podczas zimy Włosi zrestrukturyzowali swoje dywizje pancerne bazują na doświadczeniach z 1941 r. Jako ich największy minus uznano brak dostatecznej ilości dział przeciwpancernych i słabość dywizyjnej artylerii polowej. Starano się zwiększyć ilość luf, ale równocześnie zmniejszyć ilość obsługującego je personelu. Mniej gęb do wyżywienia i mniej transportu potrzebnego do ich przewozu. Nowa dywizja pancerna typu „Afryka Północna 1942” miała być zatem mniej liczna, ale równocześnie być silniejsza dzięki większemu wsparciu własnej artylerii. Nowy etat zakładał liczebność 6500 oficerów i żołnierzy. Jej artyleria została rozbudowana o 12 105 mm dział, osiem nowych dział plot. 90 mm – odpowiednik niemieckiej osiemdziesiątki ósemki i podobnie skutecznej w roli działa ppanc. (wg. części literatury włoski odpowiednik był nawet lepszy, ale jak to u Włochów, było tych dział mało i zwykle używano ich do obrony własnych wojsk przed nalotami), sześć dział ppanc. kal. 47 mm, 26 działek plot. 20 mm i 24 Semoventi (aż osiem w wersji wozu dowodzenia – carro comando).

  • Posted on 22 grudnia, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", włoska broń pancerna
gru
19

Ostatnie starcia pod Alam Hamza

Brytyjski czołgista ucieka od płonącego czołgu „Crusader”, listopad 1941 r. Ostatni akapit o „Ariete” podczas operacji „Crusader”. Niebawem na stronie nowy wątek.

13 grudnia 1941 CAM obsadzał pozycje w rejonie Alam Hamza w pobliżu Gazali. Na północ od niego znajdowała się piechota z X KA, a na południu DAK. „Ariete” była cieniem siebie z początku operacji „Crusader”, posiadała 30 czołgów M13, 18 dział polowych, 10 dział przeciwpancernych i około 700 bersalierów. Około południa poważnie uszczuplona dywizja została zaatakowana przez indyjską 5. BP. Włosi obsadzali wypiętrzenie terenu znane jako punkt 204 i zostali z niego wyparci przez Hindusów. Kompania 10-12 M13 kontratakowała, ale odrzucił je ogień dziewięciu czołgów „Valentine” i baterii 25-funtowych haubicoarmat. Zgłoszono zniszczenie trzech czołgów, które błędnie zidentyfikowano jako niemieckie. Po południu większa formacja 16 M13 ponowiła kontratak, spustoszyła pozycje haubicoarmat, ale nie zdołała zając punktu 204. Następnego dnia „Ariete” spróbowała ponownie, ale jej ataki zostały odparte. Dopiero z pomocą DAK udało się odzyskać punkt 204. Ten niewielki sukces wzmocnił morale Włochów, którzy niechętnie teraz przyjmowali możliwość dalszego odwrotu. Sytuacja zmusiła jednak Rommla do odwrotu aż do El Agheila.

A potem była kolejna kontrofensywa Osi: Gazala, Tobruk, Matruh i Alamein. Z pewnością wrócimy jeszcze do tych spraw.

  • Posted on 19 grudnia, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", Corpo d'Armata di Manovra, operacja "Crusader", włoska broń pancerna
gru
17

Rommel uznaje swoją klęskę

Kolumna bersalierów podczas przerwy w marszu, Afryka Północna. Ciąg dalszy wątku z książki I. W. Walker, Iron Hulls, Iron Hearts – Mussolini’s Elite Armoured Divisions in North Africa.

Pod koniec 1 grudnia 1941 Rommel uważał, że zniszczenie 2. Dywizji Nowozelandzkiej (brała później udział w walkach, choćby pod El-Alamein, więc raczej nie można jej uznać za zniszczoną) przesądza o porażce aliantów. W rzeczywistości przeciwnik zatrzymał się jedynie dla złapania oddechu, podciągając odwody przed wznowieniem ofensywy. Ignorując to, Rommel pragnął przyjść z pomocą izolowanemu i walczącemu desperacko garnizonowi Osi przy egipskiej granicy (w tym włoskiej DP „Savona”). Ciężkie straty poniesione przez DAK spowodowały, że dywizje „Ariete” i „Trieste” były teraz najsilniejszymi jednostkami mobilnymi po stronie Osi. Następnego dnia Rommel kazał gen. Gambara marsz obu włoskich dywizji na wschód w stronę Sollum. „Ariete” z kłopotami zbierała się do marszu na swoich eksponowanych pozycjach w rejonie punktu 175 i przygotowana do drogi na wschód była dopiero 3 grudnia. Wówczas „Ariete” osiągnęła Gasr el Arid, a „Trieste” zatrzymała się w Bir el Chleta. Ta nieoczekiwana akcja zaalarmowała Brytyjczyków, którzy posłali w pościg odbudowaną 4. BPanc. W tym samym czasie 11. Indyjska BP skierowała się na Bir el Gubi zagrażając zajęciem włoskich składów nadal bronionych przez RECAM.

4 grudnia indyjska 11. BP, która po cichu przemieściła się spod egipskiej granicy korzystając z zaangażowania wojsk pancernych Osi w wydarzenia pod Sidi Rezegh, przygotowywała się do ataku na składy pod Bir el Gubi. Planowano zbliżyć się do nich od zachodu (teoretycznie od strony tyłów Osi, ale na pustyni rzadko było to oczywiste, w wielu bitwach nie istniała jasno określona linia frontu) i zaskoczyć Włochów, którzy według raportów wywiadu mieli nie przejawiać wielkiej chęci do walki. Na Hindusów czekała jednak paskudna niespodzianka, RECAM wzmocniły bowiem dwa bataliony „Giovanni Fascisti”, młodych fanatycznych studentów, których należycie wyszkolono i wyekwipowano. Młodzi Faszyści byli przygotowani do odparcia ataku od poprzedniego wieczora, gdy Gambara przekazał informację o przewidywanym przez wywiad włoskiego korpusu ataku w dniu następnym. Ich dwudniowy uparty opór przeciwko przeważającym siłom wroga był całkowitym zaskoczeniem dla Brytyjczyków i stał się jednym z eposów tej kampanii. Wydarzenia pod Bir el Gubi skończyły się zniszczeniem 11. BP, przy pewnej pomocy ze strony DAK (autor książki pomija detaliczny opis tego wątku, ale wzmiankuje, że ten epizod pokazuje jak skuteczny mógłby być włoski żołnierz gdyby był równie dobrze zmotywowany jak jego niemieccy i japońscy sojusznicy).

Wydarzenia pod Bir el Gubi spowodowały, że Rommel odwołał rozkaz dla CAM nakazujący mu marsz w stronę egipskiej granicy. 5 grudnia „Ariete” rozpoczęła manewr powrotu w stronę El Adem. Dywizja stale była nękana przez 7. Support Group. Włoska dywizja została także zbombardowana przez niemieckie „Stukasy”, które spowodowały trochę strat i wiele irytacji. Oficjalna historiografia przyznaje, że „Ariete” poniosła znaczne straty w wyniku nieustannego ostrzału jej kolumn, a Brytyjczycy zgłaszali zniszczenie dwóch czołgów, dwóch baterii artylerii oraz wzięcie 200 jeńców. Działania przeciwnika stanowiły pewną niedogodność, ale „Ariete” bez przystanków parła w stronę El Adem.

6 grudnia 7. Support Group ostrzelała dużą kolumnę czołgów i piechoty z „Ariete”, która poruszała się na zachód. O 8.00 brytyjska 4. BPanc. starła się z grupą 30 wrogich czołgów, które szybko się wycofały i nie były ścigane. Prawdopodobnie były to M13 z włoskiej dywizji, która dotarła już do El Adem i teraz podążała na południe w stronę Bir el Gubi. W tym okresie Rommel zdał sobie sprawę, że bitwa została przegrana. Kończyło się paliwo i amunicja, w linii zostało bardzo niewiele sprawnych czołgów. Wiadomość, że dostawy nowego zaopatrzenia nie dotrą przed styczniem przepełniła czarę goryczy (Zawsze warto spojrzeć na sprawę w szerszym kontekście – niebawem Regia Marina wygra drugą bitwę pod Syrtą, a jej komandosi morscy poślą na dno aleksandryjskiego portu dwa angielskie pancerniki. Włosi przejmą na chwilę inicjatywę i przewiozą przez Morze Śródziemne tyle zaopatrzenia, że starczy go na wygranie bitwy pod Gazalą i zajęcie Tobruku). Lis Pustyni nakazał zaczekać DAK aż CAM dotrze do Bir el Gubi; wówczas miano utrzymać tę pozycję i osłonić w ten sposób odwrót piechoty Osi na linię Gazala. Po południu 7 grudnia „Ariete” spotkała się z niemiecką 15. DPanc. i pomogła osłabić napór przeciwnika na jedną z jej flanek, choć przez chwilę włoska artyleria pomyłkowo ostrzelała także Niemców.

  • Posted on 17 grudnia, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", Corpo d'Armata di Manovra, operacja "Crusader", włoska broń pancerna
gru
14

„Ariete” nie przepuszcza Nowozelandczyków

Włoscy czołgiści podczas przerwy w walkach.

Chociaż Brytyjczycy zgłaszali zadanie Włochom sporych strat, to jednak nie zdołali wykorzystać tych sukcesów. Ze swojej strony „Ariete” wykazała znaczną wytrzymałość i osiągnęła taktyczny sukces powstrzymując brytyjskie czołgi. Włoskie dokumenty odnotowują z zadowoleniem odrzucenie przeciwnika na południe. Chociaż nie zrealizowano głównego celu, jakim było spotkanie się z niemiecką GB „Mickl” w Sidi Rezegh, to udało się zapobiec otwarciu 4/22 BPanc. drogi dla 1. BP (płd-afr.) w stronę punktu 175. To dało DAK i innym elementom „Ariete” szansę na zniszczenie nowozelandzkiej 2. DP.

O 17.00 30 listopada 1941 25. batalion nowozelandzki przygotowywał się do wyjścia z okrążenia, gdy zza punktu 175 zaatakowały czołgi z „Ariete”. Cztery pierwsze M13 zostały ostrzelane przez dwufuntowe armaty ppanc. Dwa czołgi zapalono, trzeci uszkodzono, a czwarty zmuszono do odwrotu. Pozytywnym skutkiem tej akcji było porzucenie przez „Kiwi” ich zamiaru przebicia się.

W walkach wokół Sidi Rezegh „Ariete” ponownie dowiodła swojej wartości. Bez przeszkód wycofała się spod egipskiej granicy i zajęła kluczowy punkt 175. Dzięki temu wojska Osi zyskały możliwość obserwowania terytorium trzymanego przez Nowozelandczyków oraz korzystną podstawę wyjściową do ataku na ich pozycje. Ponadto Włosi odrzucili brytyjskie czołgi na południe, nie pozwalając im przyjść z pomocą dla 2. DP, ani utworzyć bezpiecznego korytarza dla południowoafrykańskiej 1. BP. DAK miał dzięki temu wolną rękę w rozprawieniu się z „Kiwi”, co pozwalało na chwilę przywrócić pełne oblężenie Tobruku.

Nocą 30 listopada/1 grudnia 1941 „Ariete” i niemieckie oddziały rozpoznawcze wykonały akcję przeciwko 1. BP. Kompania czołgów M13 zbliżała się do Afrykanerów od północy. W ciemnościach Włosi podeszli na bardzo bliski dystans do przeciwnika. Wówczas jednak przywitał ich ciężki ostrzał dział ppanc. Po stracie czterech czołgów Włosi musieli się wycofać. Pomimo udanej akcji obronnej Południowoafrykańczycy postanowili wycofać się przed świtem bardziej na południe, obawiając się kolejnego starcia z „Ariete”. Następnego dnia kompania czołgów M13 odpierała wsparte artylerią powtarzane ataki Afrykanerów w stronę punktu 175.

Na początku 1 grudnia brytyjska 4/22 BPanc. w sile 115 czołgów, głównie „Stuartów”, nareszcie zdołała przemknąć się pomiędzy włoskimi pozycjami w punktach 175 i 178 i dotrzeć do Sidi Rezegh. Brytyjczycy dostali się pod silny ostrzał artylerii „Ariete” z punktu 175 i DZmot. „Trieste” (gen. Piazzoni), która obsadzała teraz punkt 178, w wyniku czego stracili kilka czołgów. Akcja Brytyjczyków miała na celu osłonienie odwrotu ocalałych Nowozelandczyków, ale wkrótce została silnie skomplikowana przez kontratakujące z punktu 175 czołgi M13. Szalony pomysł „Kiwi”, by pod samym nosem Włochów obsadzających punkt 175 wymknąć się z okrążenia, został zniweczony przez ostrzał artylerii i czołgów z „Ariete”. Ponadto 4/22 BPanc. meldowała obecność włoskich czołgów na swoich flankach, które chociaż były poza zasięgiem ich ognia, to były wystarczającym powodem do przerwania kontaktu z nadal otoczoną nowozelandzką piechotą. Rommel ponaglał Balottę do ataku na brytyjskie czołgi, ale po stracie 20 czołgów M13 w ciągu dwóch ostatnich dni okazało się to niemożliwe. Włosi skutecznie zamknęli drogę odwrotu „Kiwi” na południe, ale ci zdołali wymknąć się w kierunku północno-wschodnim przez lukę pozostawioną przez niemiecką 21. DPanc.

  • Posted on 14 grudnia, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", Corpo d'Armata di Manovra, operacja "Crusader", włoska broń pancerna
gru
12

Pojedynki M13 i Stuartów

Haubicoarmata 25-funtowa i ciągnik artyleryjski Morris Commercial C8 FAT użytkowane przez armię włoską w Afryce Północnej. Kontynuujemy wątek Dywizji „Ariete” w Operacji „Crusader”.

Co tymczasem działo się z zaginioną południowoafrykańską 1. BP? Po południu 29 listopada 1941 rozkazano jej marsz na północ celem zluzowania nowozelandzkiego 21. batalionu w punkcie 175. Marsz ten został natychmiast opóźniony przez wieści o dużej kolumnie czołgów Dywizji „Ariete” na północny wschód od Afrykanerów (które wykryła 22. BPanc.). Dowództwo brygady zażądało wsparcia czołgów 22. BPanc., jeśli marsz na północ ma w ogóle być kontynuowany. Ta druga właśnie wysłała swoje wozy do wsparcia 4. BPanc., wobec czego to życzenie nie mogło zostać zrealizowane. O 16.50 Brytyjczycy potwierdzili obecność 47 czołgów i sześciu dział z „Ariete” na południe od punktu 175. Wówczas zasugerowano także wznowienie marszu na północ, tym razem w osłonie czołgów. O 18.30 przybyły wiadomości, że „Ariete” opanowała punkt 175. Plan marszu na północ szybko porzucono, a nieniepokojeni Włosi spokojnie konsolidować swoją pozycję w niedawno zdobytym miejscu.

Rankiem 30 listopada Rommel nakazał swoim jednostkom pancernym dokończyć okrążenia i zniszczenia 2. Dywizji Nowozelandzkiej. Podczas tej operacji „Ariete” wraz z stworzoną ad hoc niemiecką grupą bojową „Mickl” miała zająć Sidi Rezegh. Akcja rozpoczęła się od ostrzelania przez włoską artylerię skupioną w punkcie 175 nowozelandzkich pozycji. W odpowiedzi artyleria „Kiwi” ostrzelała pojazdy Włochów, które nierozważnie stały dobrze widoczne na wzniesieniu terenu, i rozproszyła je w terenie. Transport kołowy skryto wówczas za grzbietem, ale na wzniesieniu pozostały czołgi, z których obserwatorzy kierowali ogniem własnej artylerii. O 10.00 część włoskich czołgów ruszyła na zachód w stronę Bir Chrimeisa, ale ten manewr powstrzymał intensywny ostrzał nowozelandzkiej artylerii. Przez cały dzień włoskie czołgi pozostały jako groźba dla przeciwnika, chociaż pilnie należało uzupełnić w nich amunicję i paliwo, a także od południa były niepokojone przez brytyjskie czołgi.

Dwie brytyjskie brygady pancerne scalono w nowy twór – 4/22 BPanc. W ciągu dnia meldowała ona „agresywną postawę” czołgów „Ariete”. O 8.50 raportowała siły oceniane na 19 samochodów pancernych i około 150 pojazdów, które zbliżyły się do jej „nocnych” pozycji. Prawdopodobnie był to transport motorowy „Ariete”, który szukał schronienia przed ogniem artylerii lub była to próba otworzenia drogi zaopatrzenia. Pojazdy ostrzelała brytyjska artyleria i zmusiła je do zawrócenia na zachód. O 9.25 dwie kompanie czołgów M13, razem 24 wozy, zaatakowały prawą flankę 4/22 BPanc., by osłonić dwój cenny transport. Godzinę później Włosi wycofali się, pozostawiając na polu bitwy jeden zniszczony czołg. Później doszło do kolejnych starć M13 i „Stuartów”, gdy brytyjskie czołgi kontratakowały z południa. Brytyjczycy zaatakowali flankę włoskiej dywizji i zgłosili zniszczenie 16 M13 bez strat własnych. Włoskie raporty mówią o ciągłej presji brytyjskich czołgów, wspartych silnie artylerią. Akcja ta trwała do popołudnia, gdy brytyjskie czołgi poruszały się na północ, by zmierzyć się z Włochami na południe od punktu 175.

O 15.45 brytyjskie czołgi raportowały atak na kolumnę pojazdów, którą rozproszono. Nie potwierdzają takiego zdarzenia włoskie dokumenty. O 17.00 brytyjskie czołgi natknęły się na kilka włoskich czołgów na południowym wschodzie. M13 wycofały się w stronę krawędzi skarpy. Walki tego dnia zakończyły się, gdy Brytyjczycy ponownie swoim zwyczajem wycofali się na noc. Brytyjska brygada meldowała stratę pięciu „Stuartów”. Prawdopodobnie wszystkie padły ofiarą „Ariete”.

  • Posted on 12 grudnia, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", Corpo d'Armata di Manovra, operacja "Crusader", włoska broń pancerna
gru
08

Szczęśliwa wiktoria „Ariete”

Włoskie samochody pancerne AB 41 podczas rekonesansu.

Brytyjska broń pancerna nie przeszkadzała teraz jednostkom „Ariete”, które zdążały na północ, do swojego głównego celu – punktu 175. Obsadzał go 21. batalion nowozelandzki, który już dwukrotnie odrzucił natarcia niemieckiej 21. DPanc. Nowozelandczycy spodziewali się teraz, że w każdej chwili nadejdą z południa posiłki dla nich w postaci południowoafrykańskiej 1. BP. Na miejsce przybył już nawet jej oficer łącznikowy, który zapowiedział, że brygada zmierza prosto do punktu 175. Tuż przed 17.00 21. batalion dostał informację, że sojusznicza kolumna zbliża się od południowego-wschodu. Dowództwo brygady potwierdziło, że są to Afrykanerzy. Dzień pełen ciężkich walk i życzeniowego myślenia zbliżał się do momentu, który zakończył się jednym z najbardziej zagmatwanych epizodów w całej północnoafrykańskiej kampanii.

Nowozelandczycy raportowali później, że kolumna (soft-skinned?) pojazdów zbliżała się ze stałą prędkością ok. 10 km od wschodu, poprzedzana przez kilka wozów o wysokich wieżach, które wyglądały na południowoafrykańskie samochody pancerne Marmon-Harrington. Uporządkowana kolumna zbliżała się, włazy samochodów pancernych były otwarte, a umundurowane w kolor khaki załogi zdawały się machać do nich czymś, co zdawało się być czarnymi beretami sił pancernych. Wielu Nowozelandczyków opuściło swoje stanowiska, by odwzajemnić to przyjacielskie pozdrowienie. Za późno zauważono, że posuwające się na przedzie pojazdy były włoskimi czołgami, które w końcu otworzyły do nich ogień. Blisko za czołgami posuwały się ciężarówki z bersalierami. Sąsiedni batalion otrzymał desperackie wezwanie dowódcy 21. batalionu: „Są wewnątrz moich linii z trzema czołgami i biorą jeńców. Wsparcie artyleryjskie natychmiast, na litość Boską!”. Następny komunikat brzmiał: „Wszyscy zniknęli, co powinienem zrobić? Są tuż nade mną…!”. Bersalierzy szybko zeskoczyli z pojazdów i w zapadających ciemnościach rozbroili zaskoczonych Nowozelandczyków. „Kiwi” nie mieli wielkiej alternatywy jak tylko się poddać, chociaż kilku z nich skorzystało z zamieszania i zdołało uciec.

Opisane wydarzenia były najprawdopodobniej efektem podwójnego nieporozumienia. Nowozelandczycy byli przekonani, że nadchodzą długo wyczekiwane posiłki, opuścili swoje pozycje, by je powitać. Włosi z kolei uważali, że punkt 175 jest już zdobyty przez niemiecką 21. DPanc. i dlatego podróżowali dość swobodnie, kolumną, bez rozwinięcia swoich sił do ataku. Najważniejsze w całym zmieszaniu było to, że to Włosi jako pierwsi zorientowali się w sytuacji i zareagowali szybciej od przeciwnika.

Dzięki temu „Ariete” opanowała kluczową pozycję bez poniesienia jakichkolwiek strat. Sukces ten był o tyle cenny, że sytuacja nadal była niejasna i większość czołgów dywizji była zaabsorbowana obecnością brytyjskich czołgów na jej lewej flance. Oficjalna włoska historiografia bagatelizuje to zdarzenie podając jedynie, że „o zmierzchu 29 listopada „Ariete” „znalazła się także w kontakcie z 2. Dywizją NZ, z której wzięto 200 jeńców”.

Z alianckiej strony Brygadier Kippenberger relacjonował to zdarzenie następująco: „Około 17.30 zjawiła się przeklęta włoska dywizja zmotoryzowana. Przeszli pięcioma prowadzącymi czołgami, dwadzieścia postępowało za nimi, i wielką kolumną pojazdów transportowych i artylerii, i przetoczyła się przez naszą piechotę prosto do punktu 175. Około 200 żołnierzy z 21. poszło do niewoli. Walki trwały w świetle księżyca do 23.00”.

„Ariete” była wówczas prawie bez amunicji i zaopatrzenia, ale nadal żądna walki. „Oficjalna historia” 21. batalionu z 1953 r. opisuje to zdarzenie z dużą szczegółowością, ale nie nazywa wrogiej formacji odpowiedzialnej za to upokorzenie, ani nie przyznaje, że byli to Włosi.

P.S. Po wątku „Ariete” podczas „Crusadera” (powinien tam być jeszcze ciekawy akcent włosko-polski) zacytuję Wam podobne przemilczenie faktów. Tym razem z amerykańskiej książki, która w 2003 r. otrzymała nagrodę Pulitzera. Pogrom amerykańskich żołnierzy w Tunezji przypisuje „wrogowi”, a pod stacją Sened w rzeczywistości na wietrze powiewały jedynie bersalierskie pióra i w tym przypadku to Włosi brutalnie uczyli Jankesów wojaczki…

  • Posted on 8 grudnia, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", Corpo d'Armata di Manovra, operacja "Crusader", włoska broń pancerna
Page 3 of 812345678
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top