Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
lis
09

„Ariete” zamierza przyjąć bitwę

Autoblinda 41 podczas rozpoznania w rejonie Bir el Gubi. CD. z wczoraj.

W tym samym czasie Brytyjczycy planowali własną wielką ofensywę. Ich celem było odblokowanie Tobruku i pokonanie wojsk pancernych Osi. W pierwszej fazie planu zaangażowane miały być trzy brygady pancerne 7. Dywizji Pancernej. 18 listopada 1941 miały one ruszyć na północny zachód w stronę Tobruku. Miały one pokonać wrogie siły pancerne i otworzyć drogę postępującej ze nimi piechocie, która miała dokonać deblokady twierdzy. Oznaczało to, że alianckie jednostki pancerne miały przejść pod nosem „Ariete”, którą wyraźnie lekceważono i świetnie zdawano sobie sprawę z jej obecności w Bir el Gubi. Nadal w pamięci miano łatwe zwycięstwo nad Włochami z 1940 r. Jednak to obecność tej silnej włoskiej jednostki będzie mieć destrukcyjny wpływ na ruchy Brytyjczyków i szybko doprowadzi do kryzysu ich ofensywy.

Po stronie Osi Włosi byli nieźle poinformowani o zbliżającej się ofensywie, a to za sprawą usprawnionego systemu przechwytywania wrogiej komunikacji. Bastico nalegał na Rommla, by ten przełożył swój szturm na Tobruk, do czasu, aż Brytyjczycy wykonają spodziewany ruch, lub do momentu wzmocnienia własnych sił o 133. DPanc. „Littorio”, której spodziewano się w styczniu. Rommel ignorował jednak takie zagrożenie uważając, że przeciwnik zamierza jedynie odwieść go od zmasowanego ataku na twierdzę.

18 listopada patrole rozpoznawcze brytyjskiej 22. BPanc. na lewej flance 7. Dywizji, natknęły się 13 mil na południe od Taieb el Esem na dozorujące samochody pancerne z R.E.C.A.M. Po ostrych starciach Włosi wycofali się na północ. Wieczorem większa część 22. BPanc. znalazła się około 10 mil na południe od Bir el Gubi. Brygada i wspierająca ją 7. Support Group miały następnego dnia rozpoznać w stronę tej miejscowości, spodziewano się bowiem, że „Ariete” wycofa się. Nierozsądnie założono, że stojący naprzeciw całej 7. DPanc. i będący w oddaleniu od niemieckich sił pancernych Włosi rozpoczną odwrót. Po zajęciu Bir el Gubi miała ją obsadzić południowoafrykańska 1. DP, a 22. BPanc. wraz z resztą 7. DPanc. miała zmierzać ku Sidi Rezegh, które było najważniejszym celem.

Pomimo raportów paroli rozpoznawczych Osi, Rommel nadal odmawiał jakiejkolwiek reakcji przeciwko akcji przeciwnika, którą uważał za co najwyżej silniejszy zwiad. O 22.00 poinformował Gambarę, że nie widzi żadnych powodów do niepokoju, ale doradza „Ariete” zintensyfikowanie aktywności patrolowej w stronę wschodu i południa. Gambara, który nie podlegał Rommlowi zignorował te porady i zawierzył raportom wywiadu. Zdawał sobie sprawę, że atak na Bir el Gubi jest niemal pewny i około północy nakazał „Ariete” przygotować się do odparcia ataku wrogich sił pancernych w nadchodzącym dniu.

Rankiem 19 listopada 1941 gen. Balotta nadzorował ostatnie przygotowania do nadchodzącej bitwy w rejonie Bir el Gubi. Naprzód wysłał kompanię 16 M13, które miały ostrzegać przed nadchodzącym wrogiem. Trzy bataliony 8. Pułku Bersalierów stworzyły niezależne punkty oporu (w terminologii wojny pustynnej boxy), które wspierała cała dywizyjna artyleria oraz batalion 105 mm dział z C.A.M., którym dowodził Magg. Pasquali, a także siedem armat okrętowych 102 mm zamontowanych na ciężarówkach pod dowództwem Cap. Piore z artylerii nadbrzeżnej (MILMART). Te ostatnie dysponowały amunicją przeznaczoną do przebijania pancerzy okrętów, która teraz miała posłużyć do zwalczania czołgów. Włosi okopali się, ale nie zdołali ukończyć na czas swoich pozycji obronnych. Na tyłach tych trzech redut rozlokowano 146 czołgów M13 z 132. Pułku Pancernego.

  • Posted on 9 listopada, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", bitwa pod Bir el Gobi, Corpo d'Armata di Manovra, włoska broń pancerna
lis
08

Ettore Bastico – włoski głos rozsądku

Generał Ettore Bastico (z prawej), od 19 lipca 1941 gubernator Libii i głównodowodzący wojsk Osi w Afryce Północnej. Wracamy do książki I. W. Walker, Iron Hulls, Iron Hearts – Mussolini’s Elite Armoured Divisions in North Africa.

Po nieudanej brytyjskiej ofensywie w lecie 1941 r. nastąpiła w Afryce Północnej chwila spokoju. Włoskiego głównodowodzącego, który nie zawsze dochodził do ładu z Rommlem, zastąpił gen. Ettore Bastico. Włoch był rozsądnym oficerem, który często zwracał Lisowi Pustyni uwagę na sprawy logistyki, ale Niemiec najczęściej ignorował te uwagi. Mimo częstych napięć z sojusznikiem, Bastico do końca kampanii utrzymał swoje stanowisko. Szef Sztabu Rommla, gen. Westphal, docenia, że Włoch pozostawiał swojemu utalentowanemu niemieckiemu podkomendnemu swobodę decyzji, próbując równocześnie zapewnić mu wszelką możliwą pomoc, na jaką pozwalały dostępne zasoby. Bastico ściągnął z sobą swojego stałego współpracownika, gen. Gastona Gambarę, który był jego szefem sztabu już w Etiopii i Hiszpanii (Bastico dowodził tam C.T.V.).

W tym czasie urosły w siłę także włoskie jednostki szybkie przebywające w Libii. Wzmocniono artylerię Dywizji Pancernej „Ariete”, a jej lekkie czołgi (L3) nareszcie zastąpiły czołgi średnie M 13/40. Wozy te miały trafić do jej siostrzanej Dywizji „Littorio”, ale w Afryce były bardziej potrzebne. W listopadzie 1941 r. „Ariete” miała 146 M13, szesnaście dział 105 mm, 32 działa 75 mm, osiem dział ppanc. 47 mm i osiem działek plot. 20 mm. Dzięki temu dywizja była silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Jesienią 1941 r. spędzono wiele czasu ćwicząc z nowym sprzętem.

Dywizją dowodził wówczas gen. Mario Balotta, 55-letni oficer artylerii, a jego zastępcą był gen. Ismaele Di Nisio, 53-letni oficer piechoty. W sierpniu przybyła z Włoch 101. Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”, którą dowodził gen. Alessandro Piazzoni. Obie dywizje stworzyło Corpo d’Armata di Manovra (C.A.M.) z własną formacją rozpoznawczą – Raggruppamento Esplorante di Corpo d’Armata di Manovra (R.E.C.A.M.).

C.A.M. zajmował unikalną pozycję w strukturze dowodzenia Osi w próbie zachowania przez Włochów niezależności. Korpus nie podlegał Rommlowi, jak miało to miejsce w przypadku włoskich dywizji piechoty, a bezpośrednio Bastico. Jego dowodzenie powierzono Gambarze, który nadal pozostawał Szefem Sztabu u Bastico, dlatego nie mógł poświęcać mu pełni swojej uwagi. W praktyce ciężar dowodzenia spadał na barki gen. Balotta z „Ariete”. To dość nietypowe rozwiązanie okazało się kłopotliwe w praktyce, ale odwiodło Rommla od prób przejęcia bezpośredniego dowództwa nad C.A.M.

W listopadzie 1941 r. Rommel szykował się do ostatecznego szturmu na Tobruk. Był zdesperowany, by łup, który wymknął mu się z rąk w kwietniu, teraz ostatecznie był jego. Na południowy wschód od twierdzy skupiono DAK w składzie 15. i 21. DPanc. C.A.M. przydzielono pomocniczą, ale niezwykle ważną rolę, czyli obronę jego tyłów przed dywersyjnymi atakami Brytyjczyków z Egiptu. „Trieste” stacjonowała w Bir Hacheim, a „Ariete” na południu w Bir el Gubi.

  • Posted on 8 listopada, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", Corpo d'Armata di Manovra, Ettore Bastico, włoska broń pancerna
mar
26

ANSALDO-FIAT Semovente M 42 da 75/18

Semovente M 42 da 75/18 „232” z niemieckiej 278. DP.

ANSALDO-FIAT Semovente M 42 da 75/18:

Trzecia wersja, do produkcji weszła pod koniec 1942 roku. Pojazd produkowano na podwoziu czołgu M 15/42. Zmieniono kształt tylnej części kadłuba w celu poprawy wentylacji przedziału silnikowego. Dodano zbiorniki paliwa o zwiększonej objętości. Do kapitulacji Włoch w 1943 roku zbudowano 205 pojazdów tego typu.

Cechy wyróżniające tą wersję:

Silnik: benzynowy Fiat SPA 15 TB, 8 cylindrowy o mocy 185 KM przy 2400 obr./min., chłodzony wodą,
Skrzynia przekładniowa: mechaniczna, 5 biegów do przodu i jeden do tyłu,
Prędkość: maksymalna po drodze 40 km/h, w terenie 15-20 km/h,
Zasięg: po drodze 170 km,
Masa: 13,25 t,
Wymiary: 5,04 m długości, 2,23 m szerokości, 1,85 m wysokości,
Pancerz: z przodu pojedyncza płyta 50 mm.

  • Posted on 26 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna
  • Tags: Semovente da 75/18, włoska broń pancerna, włoskie działa samobieżne II wojna światowa
mar
25

ANSALDO-FIAT Semovente M 41 da 75/18

ANSALDO-FIAT Semovente M 41 da 75/18:

Działo samobieżne na podwoziu czołgu M 14/41. Zbudowano w 1942 roku 162 działa tego typu. Cechą wyróżniającą ten model od poprzednika były długie błotniki, zamontowane wzdłuż górnego odcinka gąsienic. Uzbrojenie stanowiło zmodernizowane działo (haubica) Obice 75/18 Modello 35 kal. 75 mm.

Silnik: Fiat SPA 15T o mocy 145 KM przy 1900 obr./min. z zastosowaniem nowych filtrów powietrza,
Uzbrojenie: działo 75/18 Modello 35 kal. 75 mm oraz km Breda Modello 38 kal. 8 mm.

  • Posted on 25 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna
  • Tags: Semovente da 75/18, włoska broń pancerna, włoskie działa samobieżne II wojna światowa
mar
24

Charakterystyka Semovente M 40 da 75/18

Semovente M 40 da 75/18, zwraca uwagę „dodatkowe opancerzenie” – worki z piaskiem, i fragmenty gąsienic, typowe dla włoskich pojazdów pancernych…

Dane taktyczno-techniczne (różnią się w zależności od źródła, podano za jednym artykułem):

Załoga: 3 osoby – dowódca-celowniczy, ładowniczy-radiooperator i kierowca,
Masa bojowa: 13,1 t,
Wymiary: 4,91 m długości, 2,28 m szerokości, 1,85 wysokości, prześwit 0,41 m,
Napęd: silnik SPA TM-40 8 cylindrowy o mocy 125 KM przy 1800 obr./min. chłodzony wodą,
Skrzynia przekładniowa: mechaniczna, 4 biegi do przodu i 1 do tyłu,
Prędkość: maksymalna po drodze 30 km/h, w terenie 15 km/h,
Zasięg: po drodze 210 km,
Zapas paliwa: zbiorniki o łącznej pojemności 180 l,
Pancerz: płyty pancerne łączone śrubami i nitami: przód 25 + 25 mm, boki i tył 25 mm, góra 10 mm, dno 15 mm,
Uzbrojenie: działo 75/18 Modello 34 kal. 75 mm, 1 karabin maszynowy – początkowo Breda Modello 30 kal. 6,5 mm, następnie Breda Modello 38 kal. 8 mm,
Amunicja: 44 naboje odłamkowe, przeciwpancerne i kumulacyjne. W warunkach frontowych mimo wszechobecnej ciasnoty zabierano większe ilości amunicji. 1104 naboi do km kal. 8 mm,
Kąt ostrzału: w pionie od +22 do – 12 stopni, w poziomie od 20 stopni w lewo do 18 stopni w prawo,
Donośność: praktyczna 8000 metrów, w ogniu na wprost 800-1200 metrów.

  • Posted on 24 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna
  • Tags: Semovente da 75/18, włoska broń pancerna, włoskie działa samobieżne II wojna światowa
mar
23

ANSALDO-FIAT Semovente M 40 da 75/18

30 stycznia 1945, Forli, Semovente M42 da 75/18 oglądany przez żołnierzy hinduskich na wystawie sprzętu zdobycznego zorganizowanej przez brytyjski V. Korpus.

ANSALDO-FIAT Semovente M 40 da 75/18:

Działo samobieżne. Najlepsze działo samobieżne armii włoskiej. Pomysł wprowadzenia do produkcji działa tego typ rzucił płk Barlese z Inspektoratu Artylerii. Inspiracją były niemieckie modele dział samobieżnych Stug.III. Konstrukcją czołgu zajęły się genueńskie zakłady Ansaldo. Budowano je na podwoziach już istniejących czołgów M13/40 (produkowane przez Ansaldo), co przyśpieszyło ich konstruowanie i produkcję.

Zrezygnowano z wieży, uzbrojenie montując w górnej części przebudowanego kadłuba. Takie rozwiązanie wymagało manewrowania całym pojazdem, by trafić cel. Brak wieży pozwalał jednak zwiększyć kaliber działa, dodatkowo obniżając masę i wysokość pojazdu. Na uzbrojenie pojazdu wybrano standardową haubicę górską kalibru 75 mm Obice 75/18 Modello 34. Jego siła przebicia i dalekonośność powodowały, że brytyjskie czołgi nie mogły go lekceważyć.

10 stycznia 1941 przedstawicielom armii zaprezentowano drewnianą makietę Semovente 75/18, niemal natychmiast zamówiono pierwsze 30 sztuk. Prototyp gotowy był po miesiącu. Próbne strzelanie odbyło się w Cornigliano pod Genuą. Po niewielkich zmianach przyjęto działo, którego pełna nazwa brzmiała Semovente 75/18 su scafo M 13/40, na wyposażenie armii. Produkcję rozpoczęto w maju 1941 roku. Do końca roku wyprodukowano 60 sztuk tego pojazdu.

Przedział bojowy był zamknięty od góry, bez bocznych włazów. Górny właz zamykały dwie odchylane do góry klapy. Działo było zamontowane w przedniej ścianie przedziału bojowego, na prawo od osi symetrii pojazdu. Do osadzenia działa w pojeździe wykorzystano jarzmo kulowe. Na końcu lufy zamontowano wielofunkcyjne urządzenie, będące hamulcem wylotowym jak i tłumikiem płomienia. Zamontowano także karabin maszynowy, z przeznaczeniem przeciwlotniczym. Wadliwy był system wentylacji, brakowało wentylatorów, wewnątrz gromadziły się gazy prochowe, nawet z odchylonymi klapami włazu ciężko było wytrzymać we wnętrzu pojazdu, a w sytuacji bojowej najczęściej było to niemożliwe.

Wszystkie pojazdy wyposażono w radiostację RF 1 CA. Koła napędzające znajdowały się z przodu, napinające z tyłu. Pojazd był w stanie pokonać ściany wysokości 0,8 m, rowy szerokości 2,1 m i brody głębokie na 1 m.

  • Posted on 23 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna
  • Tags: Semovente da 75/18, włoska broń pancerna, włoskie działa samobieżne II wojna światowa
mar
23

Opinie o Semovente da 75/18

Współczesna fotografia Semovente da 75/18.

Jeden z oficerów 554. dywizjonu dział samobieżnych pisał o Semovente da 75/18: „Była to prawdziwa maszyna wojenna, która dzięki swojej haubicy kal. 75 mm budziła respekt we wszystkich nieprzyjacielskich pojazdach pancernych w czasie działań na froncie pod El-Alamein. Jej wspaniały kąt podniesienia lufy do 40 stopni, szybki i precyzyjny ogień, znaczna donośność, wzbudzały zrozumiały strach w brytyjskich oddziałach pancernych”.

Inna opinia o Semovente: „Życie w ciasnym przedziale bojowym, w czasie walki na pustyni, przypomina piekło, obezwładniający żar osiąga temperaturę między 50 a 60 stopni Celsjusza; wdychane powietrze było pełne szkodliwych gazów, które uwalniały się za każdym razem, gdy działo wystrzeliwało pocisk i wyrzucało rozgrzaną do czerwoności łuskę. Niezawodnie uderzała ona w dwuosobową obsługę działa. Logiczną reakcją załogi podczas walki było otwieranie górnego włazu, aby odetchnąć czystym powietrzem; zamiast tego połykali zazwyczaj porcję czerwonego pyłu.”

  • Posted on 23 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna
  • Tags: Semovente da 75/18, włoska broń pancerna, włoskie działa samobieżne II wojna światowa
mar
23

Dywizjony Semoventi da 75/18

W drugiej połowie 1941 roku rozpoczęło się formowanie dywizjonów dział samobieżnych Semovente da 75/18 – każdy w składzie dowództwo i dwie baterie po cztery działa. Razem w dywizjonie miało być 8 dział i 4 wozy dowodzenia oraz pododdział amunicyjno-zaopatrzeniowy. Wyposażenie stanowiło też 21 lekkich ciężarówek, 2 ciężkie ciężarówki, 2 pojazdy ewakuacyjne, cysterna, 2 ciągniki, specjalne przyczepy i 16 motocykli. Etat wynosił 17 oficerów, 19 podoficerów i 184 szeregowców. Planowano przydzielić je do pułków artylerii dywizji „Ariete”, „Littorio” i „Centauro”. Kapitan Taniello, odpowiedzialny za ocenę nowego sprzętu pisał w raporcie z marca 1942 r.: „sprawdziły się one doskonale i każdy bez wyjątku ocenia je entuzjastycznie. Były stosowane zarówno jako wsparcie artyleryjskie, jak i pojazdy do zwalczania czołgów. W tej ostatniej roli ich uzbrojenie w połączeniu z niską sylwetką, sprzyjającą ukryciu, czyni je wysokowartościową bronią, podziwianą także przez nieprzyjaciela w jego oficjalnych raportach”. Rodzina dział Semovente była używana jako ruchome stanowisko artylerii. Jednak najbardziej przydatne okazały się jako pojazd towarzyszący czołgom średnim, w przeciwieństwie do nich budziły zaufanie u włoskich żołnierzy.

  • Posted on 23 marca, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna
  • Tags: Semovente da 75/18, włoska broń pancerna, włoskie działa samobieżne II wojna światowa
lut
11

Semovente L3 da 47/32

Semovente L3 da 47/32

W 1939 r. w oparciu o podwozie C.V.35 zbudowano prototyp działa samobieżnego uzbrojonego w armatę p-panc. 47 mm z 53 nabojami zapasu. Jedyną ochroną obsługi działa była tarcza ochronna. Nie podjęto produkcji seryjnej.

  • Posted on 11 lutego, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: armia włoska II wojna światowa, włoska broń pancerna
  • Tags: Semovente L3 da 47/32, włoska broń pancerna, włoskie czołgi Ii wojna światowa
lut
03

L 3/33cc i L 3/35cc

Brytyjski żołnierz ogląda włoskie tankietki L3, rejon Bardii, początek 1941 r. Pierwszy pojazd posiada rusznicę przeciwpancerną Solothurn kal. 20 mm.

Tankietki oznaczone L 3/33cc i L 3/35cc (controcarro – przeciwpancerne) zostały przezbrojone pod koniec 1940 r. w rusznice przeciwpancerne Solothurn S18-1000 lub S-18 1100 kal. 20 mm. Podczas testów w 1938 r. rusznicę zamontowano na dwójnogu nad kaemami, wówczas celowniczy strzelał na wpół wychylony z przedziału bojowego. W seryjnych pojazdach rusznicę montowano na standardowym stanowisku kaemów. Pierwszy raz użyto ich w Afryce Północnej w 1941 r. Nowa broń miała pomóc w zwalczaniu brytyjskich czołgów. Wobec decyzji o wycofaniu tankietek z linii (zapadła w tym samym roku), tylko kilkadziesiąt tankietek zostało tak przezbrojonych. W sierpniu 1937 r., podczas hiszpańskiej wojny domowej, jeden C.V.35 przezbrojono w 20 mm działko Breda M/35. Sztab nacjonalistów chciał przebudować tak 40 tankietek, jednak skończyło się jedynie na prototypie.

W Afryce testowano też tankietki wyposażone w specjalny uchwyt, umożliwiający prowadzenie ognia plot. z karabinu maszynowego Fiat 35 lub Breda 38. Część wozów uzbrojono w nkm Breda-Safat kal. 12,7 mm. W 1940 r. w części pojazdów nad przedziałem bojowym z lewej strony montowano granatniki Brixia 36 kal. 45 mm. Broń miała donośność maksymalną jedynie 530 m, była użytkowana do wspierania piechoty.

  • Posted on 3 lutego, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna
  • Tags: czołgi włoskie II wojna światowa, L 3/35cc (controcarro), włoska broń pancerna
Page 5 of 812345678
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top