Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
sty
31

Zmiany organizacyjne w broni pancernej

Fiat 3000 Mod. 30. Pora skończyć temat rozwoju włoskiej broni pancernej do roku 1935, czyli pierwszego dużego konfliktu zbrojnego armii Mussoliniego.

W 1934 r. każdy pułk kawalerii otrzymał szwadron C.V.33 liczący 15 tankietek. W listopadzie zadecydowano, że spośród jednostek kawalerii priorytetowo w C.V.33 należy wyposażyć pułki: 1. „Nizza”, 6. „Aosta” i 14. „Alessandria”. Utworzono też cztery nowe pułki czołgów. Każdy składał się z aż trzech batalionów tankietek i jednego batalionu przestarzałych Fiatów 3000. Opracowanie nowych czołgów nie przychodziło Włochom łatwo, musiano więc nadal używać wysłużonych Fiatów. Natomiast produkcja tankietek stale wzrastała, dlatego postanowiono sformować ich samodzielne bataliony (battaglioni carri d’assalto). Ich zadaniem było wsparcie formacji piechoty. W latach 1934-35 batalion tankietek to trzy kompanie, każda po 13 C.V.33. Każda kompania to trzy plutony po cztery pojazdy oraz wóz dowódcy. Wliczając tankietkę dowódcy i zapasowe pojazdy batalion liczył sobie 43 C.V.33.

Od 1935 r. zaszła zmiana etatu w batalionach tankietek. Wpływ na to miało pojawienie się pojazdów wyposażonych w miotacze ognia i radiostacje. Bataliony składały się nadal z trzech kompanii, których dowódcy mieli do dyspozycji wóz zaopatrzony w radio. Dwa plutony każdej z kompanii miały standardowe pojazdy z karabinami maszynowymi (osiem pojazdów), a trzeci pluton dysponował czterema tankietkami z miotaczami ognia. Na każdą kompanię przypadały dwie zapasowe tankietki. Wraz z wozem dowódcy batalion liczył 46 tankietek C.V.35 (w tym 12 z miotaczami ognia i cztery z radiostacją). Na etacie znajdował się też samochód osobowy, 12 samochodów ciężarowych, 11 motocykli i sześć przyczepek z amunicją. W batalionach służyło ośmiu oficerów, 17 podoficerów i 151 szeregowych. Etat dywizjonów przydzielonych kawalerii był podobny, jednak nie przydzielano tam wozów z miotaczami ognia i radiostacjami, nie posiadano też opancerzonych przyczepek amunicyjnych. W tym samym roku tankietki trafiły też do formacji policyjnych na terenie metropolii. Np. Battaglione Mobile dei Regi Carabinieri di Bolzano (mobilny batalion Karabinierów Królewskich z Bolzano) otrzymał pluton pięciu C.V.33. W późniejszym okresie trafiły też do formacji policyjnych w koloniach – Polizia Africa Italiana (PAI).

  • Posted on 31 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna
  • Tags: Fiat 3000 Mod. 30, rozwój włoskiej broni pancernej, tankietki C.V.33/35, włoska broń pancerna
sty
19

Pierwsze tankietki w pułku „Cavalleggeri Guide”

Carri Veloci 33 I Tipo z 19. pułku kawalerii „Cavalleggeri Guide”.

W 1933 r. powstało z myślą o dywizjach szybkich Centro Addestramento Carri Veloci (Centrum Szkolenia Załóg Czołgów Szybkich). W tym samym roku pierwsze C.V.33 trafiły do jednostek, jako pierwszy otrzymał je 19. pułk „Cavalleggeri Guide” z Parmy (d-ca płk Gervasio Bitossi). Już wcześniej kadra pułku przeszła szkolenie na C.V.29. Ten pułk kawalerii staje się centrum szkolenia dla załóg tankietek mających służyć w kawalerii. Planowano, że każdy z pułków kawalerii zostanie wzmocniony szwadronem tankietek. Planowana siła szwadronu to trzy plutony po cztery tankietki, wóz dowódcy szwadronu i dwa pojazdy zapasowe, razem 15 pojazdów. Do czerwca sformowano w pułku trzy Gruppi Carri Velocie – „San Marco”, „San Giusto” i „San Martino”.

W kwietniu i maju 1933 r. gen. Pietro Gazzera, pełniący funkcję ministra wojny, wizytował Reggimento carri armati. Jednostka właśnie testowała nowe tankietki C.V.33. W tym momencie armia włoska liczyła 60 pułków piechoty, dziewięć pułków alpejskich, 12 pułków bersalierów i 12 kawalerii. Gazzera napisał w tym roku do Mussoliniego list, w którym jako najwyższy priorytet stawiał dofinansowanie stworzenia „armii mobilnej”. Uważał, że jak najszybciej muszą powstać jednostki ściśle pancerne. Duce przyjął tą argumentację, natychmiast nakazał znaleźć pieniądze na tworzenie brygad i dywizji zmotoryzowanych. W zakładach Ansaldo-Fiat zamówiono 200 czołgów o masie 9-11 ton. Prace projektowe nad takim czołgiem dopiero się rozpoczynały.

  • Posted on 19 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: Carro Veloce C.V.33, rozwój włoskiej broni pancernej, włoska broń pancerna, włoska kawaleria
sty
15

Dywizje szybkie wg. koncepcji gen. Zotti

Ottavio Zotti, służbę w armii włoskiej skończył w stopniu Generale di corpo d’armata (generał korpusu).

Datowana na 1931 r. nowa instrukcja walki czołgów rolę broni pancernej określała jako czynnik „mogący doprowadzić do rozstrzygnięcia w decydującej fazie kontrnatarcia”.

Ważną osobą w tworzącej się włoskiej doktrynie użycia wojsk szybkich okazał się być gen. Ottavio Zoppi. Był on absolwentem wyższej szkoły wojskowej w Modenie. Walczył w Libii przeciw Turkom. Podczas I WŚ dowodził min. dywizją „Arditi” (elitarna dywizja szturmowa). W latach 1928-1930 był Inspektorem Wojsk Alpejskich, a w latach 1933-1935 był Inspektorem Piechoty (w jego gestii leżało szkolenie, wyposażenie i uzbrojenie). W 1933 r. opublikował książkę pod tytułem „I Celerii”, przewidywał w niej wykonywanie manewrów szybkimi dywizjami piechoty i kawalerii (dywizjami szybkimi – Celeri Divisioni). Według niego w razie ataku na Italię należało doprowadzić do jak najszybszego starcia, w którym decydujący będzie błyskawiczny manewr. W skład dywizji szybkich mieli wchodzić bersalierzy (w sile batalionu), pododdziały kawalerii oraz wspierające je pododdziały lekkich czołgów. Słynne formacje bersalierów były wówczas wyposażone w motocykle, a zwłaszcza w rowery. Przed czołgami postawiono cel wsparcia działań kawalerii, do czego potrzebne były „Carri veloci” (czołgi szybkie). Większą rolę Zoppi przywidział lotnictwu szturmowemu, które miało wspierać kawalerię i bersalierów na polu walki. Dywizja szybka miała być wsparta w działaniach pułkami alpejskimi. Entuzjastycznie do pracy gen. Zoppi odniósł się gen. Emilio De Bono, który opatrzył książkę wstępem.

  • Posted on 15 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: divisioni celeri, doktryna włoskiej broni pancernej, rozwój włoskiej broni pancernej, włoska broń pancerna, włoskie dywizje szybkie
sty
15

Na drodze do dywizji szybkich

Fiat 3000 Mod. 21. W historii rozwoju włoskiej broni pancernej przechodzimy do lat trzydziestych, kiedy to Regio Esercito stało się jedną z pancernych potęg, no przynajmniej na papierze…

Ok. 1930 r. rozpoczęło się we Włoszech mechanizowanie kawalerii. Dla jednostek kawalerii formowano dywizjony tankietek, nazywane gruppi squadroni carri veloce. Tankietki zaczęły stopniowo wypierać przestarzałe Fiaty 3000 z batalionów pancernych przeznaczonych do wsparcia piechoty (battaglioni carri d’assalto).

W 1931 r. sformowano dwie kompanie tankietek (od lipca 1931 nosiły oznaczenie carri veloci – czołgi szybkie), każda miała na wyposażeniu dziewięć pojazdów. 1. kompania stacjonowała w Codroipo k. Udine. Natomiast w maju 1931 z batalionów czołgów wydzielono samochody pancerne, utworzono z nich cztery samodzielne szwadrony.

W tym samym roku Ministerstwo Wojny zatwierdziło etat batalionu czołgów Fiat 3000. Skład każdego z batalionów to: dowództwo, pluton dowodzenia, 2-4 kompanie czołgów. Etat kompanii zaś to: pluton dowodzenia (czołg dowódcy i 2-4 czołgi zapasowe) oraz 2-4 plutony czołgów. Zaś etat plutonu to: drużyna bojowa (squadra di combattimento) składająca się z czterech czołgów, drużyna transportowa (squadra traino) z czterema samochodami i przyczepami do holowania na nich czołgów. Dowódcy kompanii i plutonów posiadali czołg Fiat 3000 Mod. 30 z działem, pozostałe wozy w każdym z plutonów były wyposażone w karabiny. Etat kompanii wynosił od 11 do 21 Fiatów 3000.

W latach 1930 i 1931 czołgi brały udział w testach przeprowadzanych przy Szkole Wojsk Inżynieryjnych w Civitavecchia. Przeprowadzono tam serię prób z przeszkodami przeciwczołgowymi. Testowano możliwość zatrzymania pojazdów przy udziale tego rodzaju środków. W testach brały udział – po jednym Fiacie 3000 Mod. 21 i Mod. 30 oraz dwie tankietki C.V.29. Broń pancerna była także testowana podczas licznych ćwiczeń wojskowych. W 1932 r. odbyły się wielkie manewry w Umbrii, przetestowano w nich jednostki szybkie według koncepcji gen. Zoppi (o tym niebawem). Manewry ukazały zalety użycia broni pancernej, ukazały jednak też ich zbyt małą siłę ognia. Pojazdów było też zwyczajnie zbyt mało.

  • Posted on 15 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: czołg Fiat 3000, rozwój włoskiej broni pancernej, włoska broń pancerna
sty
14

Rola czołgu w armii

Schemat przedstawiający sposób holowania czołgu Fiat 3000 na specjalnie przystosowanej do tego platformie. Taki sposób transportu umożliwiał oszczędzanie układu jezdnego czołgu. [archiwum autora, proszę kopiować jedynie za podaniem adresu strony]

W 1927 r. wydano „Almanacco delle Forze Armate” (almanach sił zbrojnych), podstawowy podręcznik przeznaczony dla oficerów armii. Uznawał on czołgi za broń pomocniczą piechoty. Działanie broni pancernej uznano za skuteczne jedynie w dużej skali oraz przy elemencie zaskoczenia. Za optymalne zaś użycie czołgów w terenie pozbawionym przeszkód terenowych i pozbawionym środków przeciwpancernych przeciwnika. Co ciekawe podręcznik zakładał, że czołgi nie walczą ze sobą, obecność pojazdów przeciwnika nie może być wobec tego powodem zaniechania własnej operacji.

W 1928 r. marszałek Badoglio oraz gen. Ugo Cavallero opracowali instrukcję „Norme per L’Impiego tattico della Divisione” (instrukcja wykorzystania taktycznego dywizji). Dla czołgów przywidziano w niej nadal rolę wsparcia piechoty – niszczenie punktów oporu (głównie stanowisk karabinów maszynowych) oraz piechoty wroga. Za najgroźniejszego przeciwnika czołgów regulamin uznawał lotnictwo bombowe i szturmowe przeciwnika. Regulamin obowiązywał, z nielicznymi zmianami spowodowanymi doświadczeniami z Abisynii i Hiszpanii, aż do 1939 r.

W tym samym roku Naczelne Dowództwo Królewskich Sił Zbrojnych zadecydowało, że rolą czołgów nie powinno być jedynie wsparcie własnej piechoty. Czołgi powinny zaś stanowić ważną składową „wojsk szybkich”, powinny współpracować z piechotą zmotoryzowaną i kawalerią kiedy powiedzie się przełamanie linii wroga. W tym samym czasie z Londynu nadszedł raport tamtejszego attache wojskowego pułkownika Adolfo Infante. Obserwował on na miejscu wzrost zainteresowania Brytyjczyków bronią pancerną, poznał pracę gen. J. F. C Fullera, w końcu był świadkiem wielkich manewrów armii brytyjskiej w 1928 r., podczas których teorię sprawdzono w praktyce. Wnioski z manewrów mówiły o tym, że możliwe jest przełamanie przez broń pancerną linii frontu i rozwinięcie powodzenia natarcia we współdziałaniu z jednostkami zmotoryzowanymi. Raport nie wykluczał także użycia czołgów i ich współpracy z jednostkami zmotoryzowanymi w terenie górskim, dla Włochów była to rzecz zasadnicza. Zadecydowano, że świetnie do tych zadań nadadzą się tankietki…

  • Posted on 14 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: doktryna włoskiej broni pancernej, Fiat 3000, włoska broń pancerna
sty
13

Opinie pułkownika Maltese

Carro Veloce 29 podczas ćwiczeń.

Fundamentalną postacią dla włoskiej broni pancernej był płk Enrico Maltese (potem gen. bryg.). W latach 1924-26 został szefem Reparto Carri Armati (oddziału czołgów). Jako pierwszy wyższy oficer we Włoszech pracował nad koncepcją użycia czołgów w walce. W 1924 r. opracował instrukcję przeznaczoną dla Centralnej Szkoły Wojskowej w Civitavecchia. Bazowała ona jednak na doświadczeniach z Wielkiej Wojny, dlatego przewidywała czołgom rolę wsparcia piechoty w czasie przełamywania obrony przeciwnika. Maltese zgadzał się, że teren alpejski nie nadaje się do użycia czołgów. Jednak zaznaczał, że ich rolę mogę spełniać działa samobieżne (semoventi). Instrukcja dzieliła czołgi na: leggeri (L – lekkie, uzbrojone w karabiny maszynowe), medi (M – średnie, armata średniego kalibru lub małokalibrowa, masa powyżej 10 t, miały nacierać w szykach piechoty), pesanti (P – ciężkie, uzbrojone w armatę, ważące powyżej 30 t, przeznaczone do przełamania obrony).

W 1925 r. Maltese opublikował pierwszy regulamin służby jednostek pancernych („Addesetramento Delle Unita Carrista, Parte Terza, Addestamento e Impiego Tattico”), przywidywał on wykorzystanie czołgów lekkich w celach rozpoznawczych, przydzielonych jednostkom kawalerii. Zaś jako główne zadanie czołgów przywidywano wsparcie piechoty w natarciu przełamującym.

W 1927 r. płk Maltese opublikował artykuł opisujący sposób pokonywania przez czołgi obrony przeciwpancernej. Rok później opublikowano zmiany w regulaminie walki wojsk włoskich. Za jego sprawą w regulaminie znalazł się rozdział, mówiący o sposobach niszczenia wrogiej obrony przeciwpancernej przy użyciu własnej artylerii i lotnictwa. Maltese nie przywidywał jednak walki czołgów z czołgami. Rolą czołgów nadal było bezpośrednie wsparcie piechoty, miały poruszać się wraz z tyralierą nacierających piechurów i niszczyć punkty umocnione przeciwnika, zasieki i inne przeszkody.

  • Posted on 13 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: Carro Veloce C.V.29, doktryna włoskiej broni pancernej, włoska broń pancerna
sty
13

Doktryna włoskiej broni pancernej

Fiat 2000 prezentowany zagranicznym attaché.

Doświadczenia Pierwszej Wojny Światowej oraz rozwój własnych wojsk pancernych spowodował oczywiście spór doktrynalny o to, co właściwie zrobić z nowym rodzajem sił zbrojnych. Gdzie przydzielić czołgi i jak ich używać?

W 1923 r. kapitan piechoty Manlio Gabrielli napisał książkę „I Carri Armati” (czołgi). Autor zakładał, że w przyszłej wojnie staną naprzeciwko sobie armie całkowicie zmotoryzowane. Prognozował też użycie broni pancernej na szeroką skalę, dlatego postulował ustalenie doktryny jej użycia. Jako niewskazane uważał posiadanie dużej ilości czołgów, postęp techniczny był według niego tak szybki, że sprzęt szybko stawał się przestarzały. Duże ilości sprzętu miały być budowane przez przemysł dopiero w momencie wybuchu wojny. Gabrielli wpadł w swoim rozumowaniu w tą samą pułapkę co większość włoskich teoretyków wojskowych. Uważał, że armia włoska będzie toczyć wojnę obronną w terenie górskim. Uważał wobec tego, że to użycie lotnictwa i gazów bojowych może być tym czynnikiem, który może doprowadzić do złamania oporu armii włoskiej.

W 1925 r. płk Edoardo Verse, wykładowca w szkole oficerów piechoty – Scoula d’Applicazione di Fanteria, wydał książkę o identycznym tytule jak Gabrielli („I Carri Armati”). Jako główną zaletę czołgu wskazywał on możliwość podejścia czołgów do pierwszej linii obrony, dzięki pancerzowi przy jedynie ograniczonych stratach. Jako ograniczenia czołgów wskazywał zaś niemożność działania w nocy i w trudnym terenie. Innymi wadami czołgów były według Varese: brak komunikacji pomiędzy załogami poszczególnych pojazdów oraz słaba widoczność z czołgu. Wobec tego czołgi miały jedynie pełnić rolę wsparcia piechoty.

  • Posted on 13 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: czołg Fiat 2000, doktryna włoskiej broni pancernej, włoska broń pancerna
sty
08

Carri Veloci 29 i 3

Włoski Carden-Lloyd pokazuje swoje możliwości przed królem Wiktorem Emanuelem III.

W 1929 r. Włochy zakupiły cztery tankietki Carden-Loyd Mk. VI oraz pozyskały prawo do ich produkcji licencyjnej. Powodem zakupu tych wozów było poszukiwanie właściwego czołgu dla Divisioni Celeri (dywizji szybkich). Dzięki współpracy Fiata i Ansaldo zbudowano do 1930 r. kolejne 24 tankietki oznaczone C.V.29. Miały półotwarte nadwozie. Z zakupionych wozów wymontowano brytyjskie, chłodzone wodą km Vickers kal. 7,7 mm, w ich miejsce tankietki zyskały km Fiat 14. W odróżnieniu od pojazdów produkowanych na licencji w tej czwórce montowano kaem chłodzony wodą. Przedział bojowy był zakrywany podnoszonymi „kapturami”.

Tankietki poddano różnorodnym próbom. W 1930 r. podczas manewrów w Codropio tankietki współpracowały z kawalerią i samochodami pancernymi, swoją prędkością wprawiły w zachwyt wojskowych obserwatorów. W sierpniu 1931 tankietki brały udział w wielkich manewrach w dolinie Padu. Wraz z kawalerią stanowiły one osłonę granicy od strony Jugosławii, stroną atakującą były zaś trzy bataliony Fiatów 3000. W 1932 r. 1. kompania brała udział w manewrach na południu Włoch, w rejonie Barletta i Brindisi. C.V.29 zostały wyładowane z pokładów statków i barkami dostarczone na brzeg. W lutym 1933 r. kompanię tankietek wysłano do Fiume, gdzie wzięła udział w manewrach jednostek kawalerii na poligonie w San Pietro del Corso. Wiosną 1932 r. dwie tankietki testowano w jednostce Squadriglia Blindo della Trypolitania, stacjonującej w Libii. Wykonały tam rajd dzienno-nocny długości 450 km. Później jedna tankietka trafiła do Somalii. Próby na pustyni i te przeprowadzane we Włoszech wykazały, że parametry taktyczno-techniczne pojazdu były niewystarczające. Nieodpowiednia była konstrukcja zawieszania, przez co komfort jazdy był niewielki. W tankietce brakowało miejsca, załoga siedziała blisko rozgrzanego silnika, panował hałas. To sprawiało, że czołgiści szybko ulegali zmęczeniu. Cena jednej tankietki wynosiła 28 500 lirów.

Załoga: 2 osoby,
Napęd: czterocylindrowy , chłodzony cieczą silnik Ford T o mocy 20 KM,
Prędkość: 45-50 km/h po drodze, 16 km/h w terenie,
Zasięg: 100 (160?) km po drodze,
Masa: 1,75 t,
Wymiary: długość – 2,5 m, szerokość – 1,7 m, wysokość – 1,28 m,
Opancerzenie: od 4 do 9 mm,
Uzbrojenie: chłodzony powietrzem km Fiat 14 kal. 6,5 mm (zapas 1500 nabojów), montowany z prawej strony kadłuba.

Carro Veloce C.V.3 w porównaniu do C.V.29 miał zmieniony układ jezdny. Dwa prototypy testowano w 1931 i 1932 r. Drugi z nich miał w pełni opancerzone, zamknięte nadwozie. Masa pojazdu wzrosła do 3,3 t. Jako uzbrojenie zastosowano chłodzony wodą km Fiat-Revelli 14 kal. 6,5 mm montowany z lewej strony kadłuba.

  • Posted on 8 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: Carro Veloce C.V.29, Carro Veloce C.V.3, rozwój włoskiej broni pancernej, włoska broń pancerna
sty
07

Tankietki wkraczają na scenę…

Na zdjęciu Carro Veloce 29 (czołg szybki). W historii rozwoju włoskiej broni pancernej dochodzimy do chwili, którą później przeklinały tysiące włoskich żołnierzy, czyli odważnego postawienia na broń pancerną opartą na tankietkach. Przypominam jednak, że w latach dwudziestych poszukiwano pojazdu do walki w górskich rejonach północnych Włoch, o żadnych podbojach wówczas nie myślano…

W 1928 r. Inspektorat Techniki Samochodowej (Ispettorato tecnico automobilistico) wysłał do Londynu kpt. de Brauda, którego zadaniem było zapoznanie się z czołgami Carden-Lloyd. De Brauda nie wybrano przypadkowo, od dawna tematem jego zainteresowań były brytyjskie pojazdy, kierował biurem studiów i badań, przygotowywał opracowania wszystkich angielskich artykułów z prasy fachowej. Dzięki jego staraniom udało się wypożyczyć jeden egzemplarz w celu przeprowadzenia testów we Włoszech. Próby terenowe odbyły się w drugiej połowie 1929 r. w Ligurii. Testy wypadły pomyślnie i Włochy zakupiły w tym samym roku cztery tankietki Carden-Loyd Mk. VI, pozyskano również prawo do ich produkcji licencyjnej. W 1930 r. sformowano z tych pojazdów Sezione sperimentale carri veloci. Skierowano je do IV. batalionu czołgów w Udine, gdzie w czerwcu 1930 r. sformowano Sezione Carden-Loyd. Dzięki współpracy Fiata i Ansaldo zbudowano kolejne 24 tankietki oznaczone C.V.29. Prace nad tankietkami kontynuowano, w ich wyniku skonstruowano pojazd C.V.3. Jednak dopiero C.V.33 z 1933 r. spełnił wszystkie oczekiwania i trafił do masowej produkcji. Tankietki zrobiły we Włoszech oszałamiającą karierę, dość powiedzieć, że w latach 1933-38 miało powstać nawet między 2000 a 2500 C.V.33 i ich następcy C.V.35 (wraz z wersjami specjalnymi)! Tankietki aż do 1940 r. stały się podstawowym wozem włoskich wojsk pancernych.

  • Posted on 7 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: Carro Veloce 29, czołgi włoskie, rozwój włoskiej broni pancernej, włoska broń pancerna
sty
06

Powstanie pułku czołgów

Fiat 3000 Mod. 21, podstawowy wóz bojowy armii włoskiej w latach dwudziestych minionego stulecia.

1 października 1927 utworzono pięć batalionów (I-V) czołgów przełamania (carri di rottura). Wszystkie były wyposażone w Fiaty 3000, etat przewidywał 20 maszyn w batalionie. W skład batalionu wchodziło dowództwo oraz cztery kompanie czołgów po dwa plutony czołgów i pluton mieszany w każdej z nich. W plutonach znajdowały się po dwa czołgi, zatem w każdej kompanii było ich cztery plus czołg dowódcy, w plutonie mieszanym znajdowało się pięć samochodów pancernych. Bataliony były rozmieszczone w kolejności: w Rzymie, Bolonii, Brescii, Udine i Palmanova. Weszły one w skład pierwszego pułku czołgów – Reggimento carri armati (formalnie powstał w Rzymie właśnie 1 października w miejsce Centro Formazione Carri Armati, w stolicy znajdował się także sztab pułku). Dowódcą pułku został płk Giuseppe Miglio (w 1933 r. zastąpił go płk Edoardo Quarra i pozostał na stanowisku do 1936 r.). Uzbrojenie stanowiło 50 czołgów Fiat 3000. Pułk był jednostką administracyjno-organizacyjną, bataliony natomiast jednostkami liniowymi. Do 1929 r. czołgi pułku były intensywnie eksploatowane w licznych manewrach. W 1929 r. w skład pułku włączono cztery kompanie samochodów pancernych Lancia IZM. Pojazdy stworzyły batalion samochodów pancernych, stacjonował on w Codroipo w okolicy Udine.

  • Posted on 6 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: czołg Fiat 3000, czołgi włoskie, włoska broń pancerna
Page 6 of 812345678
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top