Ugo Cavallero
Cavallero Ugo, hrabia, marszałek (1880 – 1943) – Jeden z najwybitniejszych włoskich dowódców. Urodzony w Casale Monferraato. W 1900 roku został oficerem piechoty i wziął udział w wojnie w Libii. Uczestnik I Wojny Światowej jako oficer sztabu generalnego. Jako najmłodszy generał armii włoskiej w 1918 roku uczestniczył w konferencji wersalskiej. Armię opuścił w 1919 roku. Podjął pracę w zarządzie zakładów Pirelli. Po zwycięstwie faszystów w 1922 roku powrócił do czynnej służby wojskowej i działalności politycznej (powrót do armii nastąpił dopiero w 1925 r?). 4 maja 1925 roku objął stanowiska podsekretarza stanu w Ministerstwie Wojny, funkcję tą pełnił do 24 listopada 1928. W 1926 roku został mianowany senatorem i hrabią. W latach 1928-1933 kierował firmą Ansaldo. Następnie Cavallero został włoskim przedstawicielem na konferencji rozbrojeniowej w Genewie. Od listopada 1937 dowodził wojskami włoskimi w Afryce Wschodniej. Zrezygnował w maju 1939 (pozostał tam do 1940 roku?), gdy Benito Mussolini mianował go przewodniczącym komitetu koordynacyjnego paktu stalowego. Szef Sztabu Generalnego armii włoskiej w okresie 6 grudzień 1940 – 1 luty 1943 (zastąpił go gen. Ambrosio). Osobiście dowodzi wojskami w Albanii. W maju 1941 powrócił do Rzymu. 1 lipca 1942 otrzymał tytuł marszałka. Uzyskał od Mussoliniego większe uprawnienia pozwalające skuteczniej kierować wszystkimi rodzajami sił zbrojnych. Krytykuje politykę Duce, która doprowadził do rozproszenia sił na wielu frontach. Odwołany ze stanowisko w wyniku porażek wojsk włoskich, a także otwartej krytyki działań Erwina Rommla i protestów przeciwko nadmiernemu podporządkowaniu wojsk włoskich dowództwu niemieckiemu. Aresztowany po upadku Mussoliniego, podobnie jak on uwolniony przez Niemców we wrześniu 1943, odmówił walki po ich stronie (miał dowodzić Esercito Nazionale Repubblicano), „popełnił samobójstwo” 12 października 1943. Faktycznie znaleziono go z raną postrzałową w kark we Frascati.
