Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
A:
Ansaldo A.300:
Dwumiejscowy samolot rozpoznawczy. Dwupłat mieszanej konstrukcji metalowo-drewnianej. Prototyp Ansaldo A.300 oblatano na początku 1919 r. Samolot wykazał znaczną zwrotność i wrażliwość na stery. Wersja A.300/3 trafiła min. do Polski i została użyta w wojnie z sowietami. Zakłady Ansaldo nie były do końca zadowolone ze swojej konstrukcji, dlatego też stworzono wersję A.300/4. Zadanie chłodzenia silnika powierzono dwóm baryłkowatym chłodnicom Lamblina. 30 samolotów tej wersji kupiła także Polska, charakteryzowała je mniejsza zawodność. Nowo powstała Regia Aeronautica zamawiała na dużą skalę wersję A300/4. Ostatecznie zakupiono ok. 700 tych maszyn. Odegrały one dużą rolę we włoskiej kampanii w Libii i w jej całkowitym opanowaniu. Później powstała jeszcze wersja A.300/5 z silnikiem Lorraine. Do produkcji skierowano natomiast A.300/6 zmiany jednak nie były istotne.
Ansaldo A.300/4:
Napęd: 6-cylindrowy silnik rzędowy Fiat A.12bis o mocy 304 KM
Prędkość maksymalna na poziomie morza: 200 km/h
Czas wznoszenia na pułap 5000 m: 33 min i 30 s
Pułap praktyczny: 5500 m
Długotrwałość lotu: 3 h i 30 minut
Masa: 1200 kg (masa pustego samolotu), 1700 kg (maksymalna masa startowa)
Wymiary: rozpiętość – 11,24 m, długość – 8,75 m, wysokość – 2,97 m, powierzchnia nośna – 39,5 m kw.
Uzbrojenie: 2 strzelające do przodu nieruchome km kal. 7,7 mm oraz 1 ruchomy km kal. 7,7 mm w tylnej kabinie
C:
CANT Z.501 “Gabbiano” (Mewa):
Bombowa i rozpoznawcza łódź latająca. W 1931 roku stocznię Cantieri Aeronautici e Navali Triestini przemianowano na CRDA (Cantieri Riuniti dell’ Adraitico). Po naciskach ministra lotnictwa Italo Balbo inż. Filippo Zappata zrezygnował z pracy w zakładach Bleriota. Po powrocie z Francji Zappata został głównym inżynierem działu lotniczego CRDA. Pierwszym projektem inżyniera został „Gabbiano”, rozpoznawczo-bombowa łódź latająca dalekiego zasięgu. Prototyp swój dziewiczy lot odbył 7 lutego 1934 (sierpień?). W październiku 1934 główny oblatywacz zakładów CANT, Mario Stoppani, wykonał nim przelot z siedziby producenta (Monfalcone k. Triestu) do Massawy w Erytrei, wynikiem 4131 km ustanawiając rekord odległości w kategorii wodnosamolotów. W czerwcu 1935 wynik ten poprawili Francuzi, ale w lipcu Stoppani znów go pobił, przelatując 4930 (4955?) km na trasie z Monfalcone do Berbery w Somali Brytyjskiej.
Konstrukcja była drewniana z płóciennym pokryciem skrzydeł, usterzenia i grzbietu kadłuba – jedynie kratownice łączące kadłub ze skrzydłem wykonano z rur stalowych. Płat w układzie parasola był umieszczony nad kadłubem na wysokiej piramidce i podparty zastrzałami. Klasyczne pojedyncze usterzenie pionowe i poziome było usztywnione zestrzałami i cięgnami. Śmigło drewniane dwupłatowe lub metalowe trójpłatowe. Silnik znajdował się w gondoli nad kadłubem i wystawał przed krawędź natarcia płata. Tylną część gondoli zajmowała kabina inżyniera pokładowego, dysponującego pojedynczym karabinem maszynowym. Zbiorniki paliwa o łącznej pojemności 2800 dm sześciennych umieszczono w skrzydłach po bokach gondoli silnika.
Produkcja rozpoczęła się w 1936 roku. CANT Z.501 w 1937 roku wszedł na wyposażenie Regia Aeronautica. Chrzest bojowy przeszedł w barwach „Aviazione Legionaria” w czasie wojny domowej w Hiszpanii. CANTy Z.501 stacjonowały na Majorce i udzielały wsparcia frankistom. 10 czerwca 1940 202 „Gabbiano” stanowiło wyposażenie co najmniej 17 dywizjonów i 4 eskadr. W trakcie służby jako morski samolot rozpoznawczy okazało się, że Z.501 ma zbyt słabe osiągi i niewystarczającą siłę ognia obronnego i nie może się przeciwstawić myśliwcom przeciwnika. Wobec ponoszonych wysokich strat, samolot przeniesiono do zadań patrolowania wybrzeża i ratownictwa morskiego. Dodatkowo drewniana konstrukcja szybko ulegała zużyciu podczas intensywnej eksploatacji. Zakończona w połowie 1943 roku produkcja zamknęła się liczbą 454 (444?) egzemplarzy. We wrześniu 1943 używano jeszcze ok. 40 „Gabbiano”. Kilka maszyn było użytkowanych jeszcze na początku lat pięćdziesiątych.
Kilkanaście maszyn służyło w rumuńskich jednostkach obrony wybrzeża. Maszyny dostarczano także Hiszpanii.
Załoga: 4-5 osób
Napęd: 12 (16?)-cylindrowy rzędowy, chłodzony cieczą silnik widlasty Isotta-Fraschini Asso XI R2C.15 o mocy 900 (800?) KM
Prędkość maksymalna: 275 km/h na wysokości 2500 m
Prędkość przelotowa: 240 km/h na wysokości 2000 m
Czas wznoszenia: na 4000 m w 16 (18?) min.
Pułap: 7000 m
Zasięg: normalny – 2400 km, zasięg maksymalny – 4830 km
Masa: 3840-3850 kg (masa pustego samolotu), 7035-7050 kg (maksymalna masa startowa)
Wymiary: rozpiętość – 22,5 m, długość – 14,3 m, wysokość – 4,40 m, powierzchnia nośna – 62 m kw.
Uzbrojenie: po jednym ruchomym km Breda-SAFAT kal. 7,7 mm na stanowiskach: dziobowym, górnym (na wieżyczce w gondoli) i tylnym
Udźwig bomb: do 640 kg, wieszano je na zastrzałach skrzydeł, pomiędzy kadłubem i pływakami ustateczniającymi
CANT Z.506B „Airone” (Czapla):
Zgrabny wodnosamolot rozpoznawczo-bombowy i ratowniczy. Zbudowany na bazie wersji cywilnej z 1935 roku (CANT Z.505). Miał stanowić podstawowy samolot zapewniający komunikację między Włochami a koloniami w Afryce Wschodniej, które nie posiadały większych lotnisk. 19 sierpnia 1935 Mario Stoppani dokonał oblotu nowego samolotu. Projektowano go jako samolot komunikacyjny dla 12-14 pasażerów (CANT Z.506A), do produkcji skierowano 20 cywilnych maszyn. Maszyna cywilna pobiła aż 16 rekordów prędkości, zasięgu lotu oraz stosunku masy płatnej do pułapu lotu. Wojskowy wariant CANT Z.506B został pokazany po raz pierwszy podczas zawodów aeronautycznych w Mediolanie w październiku 1937. Konstrukcja była drewniana, część spływowa skrzydeł oraz powierzchnie sterowe kryto płótnem. Podwozie składało się z dwóch pływaków o konstrukcji metalowej (duralowej). W wariancie wojskowym nad kadłubem wystawała bogato przeszklona kabina (dwa miejsca w tandem). Wersja B miała także podkadłubową gondolę, mieszczącą kabinę bombardiera, komorę bombową i stanowisko dolnego strzelca z pojedynczym ruchomym km. Już w listopadzie „Airone” wyniósł ładunek 1000 kg na rekordową wysokość 10 155 metrów. W grudniu zaś Mario Stroppani pokonał bez lądowania dystans 7020 km z Kadyksu do brazylijskiego Caravelas, ustanawiając nowy rekord odległości lotu dla wodnosamolotów. Wkrótce ruszyła produkcja seryjna w zakładach CANT w Monfalcone i w Finale Ligure oraz na licencji w zakładach Piaggio.
Do służby wojskowej „Czaple” weszły w 1938 roku (pierwsze dostawy w grudniu 1937?). Używany do zadań bombowych i bombowo-torpedowych w basenie Morza Śródziemnego, zarówno przez Regia Aeronautica jak i Regia Marina (kilkadziesiąt „Airone”). Samoloty zyskały sobie dobrą opinię dzięki niezawodności i wytrzymałości. Od połowy 1941 r. używano maszyn tego typu jedynie do zadań rozpoznawczych, eskortowania konwojów oraz wyszukiwania i zwalczania okrętów podwodnych. Dla pełnienia tych funkcji samolot otrzymał lepsze uzbrojenie obronne. Wersja Z.506S „Airone” była wykorzystywana przez Włochy i Niemcy do ratownictwa morskiego. Kilkanaście włoskich Z.506S, pełniło służbę aż do 1959 roku (1956?). Produkcja „Czapli” zamknęła się w 324 egzemplarzach (w tym dwa prototypy), z których 95 wykorzystywano w czasie kiedy Włochy włączyły się do wojny. Produkowano różne odmiany tej łodzi latającej (serie I-XII), które różniły się uzbrojeniem i wyposażeniem.
W lipcu 1938 Polska zmówiła 6 samolotów tego typu, jeden z nich przybył do Pucka w końcu sierpnia 1939 (te które nie dotarły służyły w Regia Marina). Polska Marynarka Wojenna planowała bowiem sformowanie eskadry torpedowo-bombowej. Maszyny miały być dostarczone do 26 lipca 1939, niestety doszło do opóźnień w produkcji. Nawigator por. obs. Kazimierz Wilkanowicz wspomina oczekiwanie w Monfalcone na polskiego CANTa: „W tym długim oczekiwaniu było już dla nas coraz bardziej jasne, że grają w tym główną rolę względy polityczne. Oś sprzymierzeńcza Berlin-Rzym coraz bardziej się zacieśniała. Chciano jak najbardziej odwlec wykonanie kontraktu z Polską, a może nawet go zerwać. (…) Gdy wreszcie w drugiej połowie sierpnia wyglądało, że wszystko jest gotowe do oddania nam hydroplanu, nagle przy ostatecznej próbie wmontowanego i zreperowanego silnika, okazało się, że nie pracuje dobrze i tym razem stocznia zaczęła go niby w pośpiechu przeglądać celem usunięcia nieprawidłowości…”. Polacy do Włoch zawieźli mający wchodzić w skład wyposażenia samolotu nowoczesny radionamiernik W.2.L/N. Pewnej nocy mimo straży, zamkniętego magazynu i plomb na skrzyniach, kilku ludzi włamało się do magazynu i sfotografowało tajne części radionamiernika. Polacy znaleźli rozpakowane skrzynie, ale nic nie zginęło. Ten incydent także opóźnił dostarczenie maszyny do Polski. Dopiero 27 sierpnia 1939 Polacy dowiedzieli się od słoweńskich robotników, że maszyna jest w pełni sprawna! Nie czekając już na nic, bez sprawdzania silnika, Polacy odlecieli tego samego dnia do kraju. Samolot dotarł do Polski tego samego dnia, miał jednak niepełne uzbrojenie (zdania członków załogi są podzielone, część lotników twierdzi, że uzbrojenia nie było wcale) – zgodnie z prawem międzynarodowym w czasie pokoju samolot wojskowy przelatujący nad terytorium obcego państwa nie mógł mieć na pokładzie amunicji, bomb i torped. Strona włoska twierdzi, że dwa tygodnie wcześniej drogą morską via. Gdańsk wysłano ładunek bojowy dla CANTa, nie trudno się domyślić gdzie mógł skończyć swoją drogę… Była to pierwsza nowoczesna maszyna morska w polskim lotnictwie. 2 września 1939 załoga samolotu, wielokrotnie atakowanego przez niemieckie bombowce, zdecydowała się odlecieć wgłąb kraju, aby odebrać z Lublina karabiny maszynowe (nawet jeśli na pokładzie były włoskie km to bez amunicji) i wyrzutniki bombowo-torpedowe. 9 września 1939 samolot, zamaskowany na jeziorze Siemień pod Parczewem, został wykryty przez niemieckie bombowce i zniszczony.
Samoloty trafiły także do frankistów, jesienią 1938 roku przekazano do Hiszpanii 5 egzemplarzy.
Załoga: 5-6 osób
Napęd: trzy 9-cylindrowe chłodzone powietrzem silniki gwiazdowe Alfa Romeo 126 RC.34 o mocy 750 (770?) KM każdy, współpracujące z trzypłatowymi śmigłami
Prędkość maksymalna: 370 (350, 365?) km/h na wysokości optymalnej
Prędkość przelotowa: na wysokości optymalnej 325-330 km/h
Czas wznoszenia: na wysokość 4000 m w 14 (20?) min.
Pułap operacyjny: 8000 (10 000?) m
Zasięg: 2745 (2950?) km, z ładunkiem 950 kg – 2000 km
Długotrwałość lotu: 6,5 h
Wymiary: rozpiętość – 26,5 m, długość – 19,25 (19,3 lub 19,4?) m, wysokość – 7,45 (6,7?) m, powierzchnia nośna – 87 m kw.
Masa: 8300 (8750?) kg (masa pustego samolotu), 12 300 (12 120, 12 705?) kg (maksymalna masa do startu)
Uzbrojenie: 1 ruchomy km Breda-SAFAT kal. 7,7 mm na stanowisku dolnego strzelca w gondoli podkadłubowej, później dodano 2 ruchome km Breda-SAFAT kal.7,7 mm w oknach bocznych, 1 (2?) ruchomy km Breda-SAFAT kal. 12,7 mm w grzbietowej wieżyczce Caproni Lancia Delta E (we wczesnej wersji Breda M.1)
Udźwig bomb: 1000-1200 kg (wczesna wersja do 800 kg) lub jedna torpeda o masie 800 kg
CANT Z.511:
Filippo Zappata w 1939 roku zaprojektował największy wodnosamolot pływakowy na świecie – CANT Z.511. Był to czterosilnikowy samolot komunikacyjny do obsługi połączeń przez południowy Atlantyk. Górny pokład miał mieścić załogę i pasażerów (16 miejsc sypialnych), a dolny stanowiła ładownia dla poczty i frachtu. Prototyp wykonał lot we wrześniu 1940. Z.511 miał w krawędzi natarcia skrzydeł tunel umożliwiający inżynierowi pokładowemu dostęp do silników podczas lotu. Podobne tunele w przednich zastrzałach pływaków zapewniały dostęp do zestawu części zamiennych, przewożonych wewnątrz pływaków.
Niebawem po pierwszym locie Z.511 został zarekwirowany przez Regia Aeronautica. Znajdujący się nadal w próbach samolot zniszczyły w 1943 roku alianckie maszyny na Jeziorze Trazymeńskim koło Perugii. W tym samym czasie niedokończony drugi egzemplarz złomowano w wytwórni. Przy pomocy CANTa Z.511 planowano atak na żeglugę w pobliżu Nowego Jorku. Dwa wodnosamoloty miały przelecieć przez Atlantyk i wodować kilkanaście kilometrów od tego miasta (w celu uniknięcia wykrycia przez radar). Ataku na statki w porcie miały dokonać „żywe torpedy” przewiezione na pokładach samolotów.
Załoga: 4-5 osób
Napęd: 4 gwiazdowe silniki 18-cylindrowe Piaggio P.XII RC.35 o mocy 1500 KM
Prędkość maksymalna: na wysokości 4000 m – 425 km/h
Prędkość przelotowa: na wysokości optymalnej 330 km/h
Czas wznoszenia: na pułap 4000 m w 16 min.
Pułap operacyjny: 7000 m
Zasięg: 4500 km
Masa: 20 417 kg (masa pustego samolotu), 33 490 kg (maksymalna masa startowa)
Wymiary: rozpiętość – 40,0 m, wysokość – 11,0 m, długość – 28,5 m, powierzchnia nośna – 195 m kw.
Caproni Ca.100 „Caproncino”:
Dwumiejscowy samolot szkolny. Zbudowany na podstawie brytyjskiego dwupłata de Havilland DH.60 Moth. Od pierwowzoru różnił się jedynie niewielkimi szczegółami, jak wydłużone dolne skrzydła. Od 1929 roku samolot był produkowany seryjnie dla użytkowników cywilnych i wojska. Występował z różnymi silnikami o zróżnicowanej mocy. Powstał wariant do szkolenia bombowego (silnik gwiazdowy Walter o mocy 130 KM, cztery wyrzutniki lekkich bomb).
W 1935 roku Caproni uzyskał od rządu Peru dziesięcioletni monopol na produkcję i remonty samolotów wojskowych. Wkrótce do Peru trafiła partia Ca.100. W maju 1937 uruchomiono tam wytwórnię, która w ciągu dwóch lat miała dostarczyć następnych 25 egzemplarzy, różne trudności zmniejszyły tą liczbę do 12 maszyn. Samoloty produkowano też w bułgarskiej filii Caproni jako KN-1.
Ca.100 Idro – Wyprodukowano 61 egzemplarzy wodnosamolotu dwupływakowego. W lutym 1931 samolot tego rodzaju z załogą Domenico Antonini i Spartaco Trevisan wynikiem 5018 m ustanowił rekord wysokości lotu w kategorii wodnosamolotów o masie do 700 kg.
Napęd: 4-cylindrowy rzędowy silnik de Havilland Gipsy o mocy 86 KM
Prędkość maksymalna: 165 km/h (na pułapie optymalnym)
Prędkość przelotowa: 140 km/h (pułap optymalny)
Czas wznoszenia: na pułap 2500 m w 23 min i 18 s
Pułap operacyjny: 4000 m
Zasięg: 700 km
Długotrwałość lotu: 3 h 30 min
Masa: 400 kg (pusty samolot), 680 kg (maksymalna masa startowa)
Wymiary: rozpiętość – 10,0 m, długość – 7,30 m, wysokość – 2,75 m, powierzchnia nośna – 24,4 m kw.
Caproni Ca.101:
Samolot rozpoznawczy dalekiego zasięgu. Ca 101 pojawił się w 1927 roku jako samolot pasażerski napędzany trzema silnikami gwiazdowymi o mocy 200 KM budowanymi przez Alfa Romeo na podstawie licencji Armstrong Siddeley Lynx. Była to wersja rozwojowa 1, 2 i 3 silnikowego samolotu transportowego Ca.97. Później samolot przekonstruowano do spełniania funkcji nocnego samolotu bombowego, wyposażając go w trzy silniki gwiazdowe Piaggio Stella VII o mocy 370 KM. Takie maszyny weszły na wyposażenie jednostek nocnych bombowców Regia Aeronautica. Wzięły udział w ataku na Etiopię. Administracja kolonialna we Wschodniej Afryce używała Ca 101 do zadań rozpoznawczych, ewakuacji rannych i ogólnego transportu. Część z tych maszyn była napędzana silnikami gwiazdowymi Walter Castor o mocy 240 KM lub Alfa Romeo Dux lub D2 o mocy 270 KM – słabe, lecz bardziej niezawodne i ekonomiczne silniki.
Około 20 samolotów sprzedano Węgrom. Walczyły w ZSRR, na początku 1943 roku wycofane ze służby.
Załoga: 2-4 osoby
Napęd: 18-cylindrowy silnik w układzie W Isotta-Fraschini Asso 750RC o mocy 830 KM
Prędkość maksymalna: 290 km/h
Prędkość przelotowa: 255 km/h
Czas wznoszenia: na 1000 m w 5 min i 22 s
Pułap: 6700 m
Zasięg: 1300 km
Masa: 3490 kg (pusty samolot), 5490 kg (maksymalna masa do startu)
Wymiary: rozpiętość – 19,65 m, długość – 15,3 m, wysokość – 3,85 m powierzchnia skrzydeł – 61,5 m kw.
Uzbrojenie: pojedyncze ruchome km Breda-SAFAT kal. 7,7 mm na stanowiskach: grzbietowym, dolnym (czasem dwa km) oraz 2 bocznych (czasem tylko jeden km)
Udźwig bomb: 500 kg lekkich bomb w komorze kadłubowej i na zaczepach zewnętrznych
Dane dla Ca.101 z silnikiem Alfa Romeo D.2:
Prędkość maksymalna: 165 km/h
Czas wznoszenia: na 5000 m w 40 m i 30 s
Pułap: 6100 m
Zasięg: 2000 km
Masa: 3275 kg (pusty samolot), 4975 kg (masa startowa)
Wymiary: rozpiętość – 19,68 m, długość – 14,37 m, wysokość – 3,89 m
Caproni Ca.102:
Płatowiec identyczny jak Ca 101. Prototyp Ca.102 quater miał cztery słabsze silniki zamocowane w tandemach pod skrzydłami.
Napęd: dwa silniki gwiazdowe Bristol Jupiter o mocy 507 KM.
Caproni Ca.111:
Wariant Ca 101, początkowo z większą rozpiętością skrzydeł i silnikiem Fiata. W 1934 roku otrzymał nowy płat i dodano inny silnik. Po zmontowaniu prototypu i czterech samolotów przedprodukcyjnych powstało 148 seryjnych egzemplarzy. Samoloty latały też w barwach sił powietrznych Królestwa Węgier. Produkcję zakończono w 1936 r.
Ca.111 Idro – wyprodukowano 25 wodnosamolotów pływakowych dalekiego rozpoznania
Napęd: silnik Fiat A.24 o mocy 750 KM, od 1934 r. Isotta-Fraschini Asso 750RC
Wymiary: rozpiętość – 23 m, powierzchnia skrzydeł – 85,5 m kw.
Caproni Ca.148:
Dwumiejscowy samolot transportowy. Te ulepszone maszyny Ca.133 zostały wprowadzone w 1938 roku. Przesunięto w nim kabinę pilotów do przodu o ok. 0,91 (0,6?!) m, przemieszczono drzwi wejściowe spod lewego skrzydła na wysokość krawędzi spływu lewego skrzydła, zastosowano też wzmocnione podwozie, by mogło wytrzymać zwiększoną masę startową samolotu. Miał trójpłatowe metalowe śmigło o zmiennym skoku. Mógł zabrać 18 osób. Głównie użyte we wschodniej Afryce. Niemcy i Włosi używali ich jako maszyny transportowe również w Europie. Wyprodukowano ogółem 106 egzemplarzy. Kilka z nich pozostało w służbie do późnych lat czterdziestych.
Napęd: trzy 7-cylindrowe silniki gwiazdowe Piaggio Stella P.VII C.16 o mocy 460 KM
Prędkość maksymalna: 265 km/h
Pułap: 5500 m
Zasięg: 1350 km
Masa: 4190 kg (masa własna), 4970 kg (maksymalna masa startowa)
Wymiary: rozpiętość – 21,24 m, długość – 15,36 m, wysokość – 4,0 m
Caproni Ca.316:
Przystosowany do startu z katapult pancerników i krążowników. Wyprodukowano zaledwie 14 tych samolotów i żadnego z nich nie użyto w przeznaczonej dla nich roli.
F:
Fiat G.12C:
14-miejscowy samolot pasażerski. Wolnonośny dolnopłat o metalowej konstrukcji. Kadłub miał piękny kształt zakończony wysokim usterzeniem pionowym. Podwozie z tylnym kółkiem było chowane w locie. Załogę samolotu cywilnego stanowiły 4 osoby. Prototyp został oblatany 15 września 1940. Dostawy samolotu trafiły zostały bezpośrednio do wojskowej organizacji zajmującej się koordynacją przewozów pasażerskich na działających jeszcze liniach cywilnych. Samoloty te latały z Mediolanu do Bukaresztu, Budapesztu i Tirany. Później wspomagały operacje wojskowe w Grecji i Libii. Po wojnie ocalałe egzemplarze używano do zadań kurierskich. Produkcję zakończono w 1949 roku, wyprodukowano 104 egzemplarze wszystkich wersji.
G.12 „Gondar” – był specjalną wersją dalekiego zasięgu przewidzianą do obsługi połączeń z Afryką Wschodnią.
G.12 GA – pojawiły się trzy takie maszyny, podobnie jak „Gondar” wyposażone w dodatkowe zbiorniki paliwa.
G.12 RT i G.12 RTbis – pojedyncze egzemplarze, przewidziane do wykonywania lotów w ramach współpracy na trasie Rzym-Tokio. Pierwszy miał zasięg 8000 km, drugi 9000 km.
G.12 T – podstawowa wersja wojskowa, mógł zabrać 22 żołnierzy lub odpowiadającą ich masie ilość frachtu. Głównym zadaniem tych maszyn były loty pomiędzy Włochami a Afryką Północną oraz dowóz paliwa do Libii. Pierwszy lot samolot tego typu odbył w maju 1941. Samolot potwierdził swą jakość, przez całą wojnę służył w jednostkach włoskich i Luftwaffe.
Napęd: trzy 14-cylindrowe silniki gwiazdowe Fiat A-74 RC 42 o mocy 770 KM
Prędkość maksymalna: na wysokości 4900 m – 396 km/h
Prędkość przelotowa: na wysokości 3400 m – 308 km/h
Pułap: 8000 m
Zasięg: 1740 km
Masa: 8890 kg (pusty samolot), 12 800 (maksymalna masa startowa)
Wymiary: rozpiętość: 28,6 m, długość – 20,16 m, wysokość – 4,9 m, powierzchnia skrzydeł – 113,5 m kw.
Fiat RS.14:
Wodnosamolot rozpoznawczy o wyjątkowo pięknej konstrukcji. Cztero lub pięcioosobowy. Wyprodukowano ich w sumie 184 egzemplarze. Istniał wariant RS.14C używany do morskich akcji ratowniczych.
Napęd: dwa silniki Fiat A.74 o mocy 840 KM każdy
Uzbrojenie: dwie bomby głębinowe w „koszu” pod kadłubem, każda ważąca 160 kg lub 400 kg zwykłych bomb, jeden km 12,7 mm w górnej wieżyczce strzelniczej i dwa km kal. 7,7 mm w bocznych stanowiskach.
Pingback: Leksykon Uzbrojenia: CANT Z.501 “Gabbiano” (Mewa) » Wojna Mussoliniego
Pingback: Leksykon Uzbrojenia: CANT Z.506B „Airone” (Czapla) » Wojna Mussoliniego
Pingback: Leksykon Uzbrojenia: CANT Z.511, czyli włoski plan ataku na USA » Wojna Mussoliniego
Pingback: Leksykon Uzbrojenia: Caproni Ca.100 „Caproncino” » Wojna Mussoliniego
Pingback: Leksykon Uzbrojania: Caproni Ca.101 » Wojna Mussoliniego
Pingback: Leksykon Uzbrojenia: Caproni Ca.102 i Ca.111 » Wojna Mussoliniego
Pingback: Lekskon Uzbrojenia: Caproni Ca.148 » Wojna Mussoliniego
Pingback: Caproni Campini N.1 – odrzutowiec Mussoliniego » Wojna Mussoliniego
Pingback: Leksykon Uzbrojenia: Fiat G.12C » Wojna Mussoliniego