Wojna Mussoliniego

Z dniem dzisiejszym oficjalnie inaugurujemy dwie rzeczy. Po pierwsze potwierdzam, że w przygotowaniu jest książka „Caporetto 1917” i obecnie skupiam się tylko na niej. Po drugie, w odpowiedzi na pojawiające się zapytania, uruchomiłem możliwość wsparcia mnie finansowa za pomocą portalu Patronite. Tym razem postaram się wyjątkowo krótko.

Zacznijmy od Patronite, moje konto znajduje się tutaj: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Pieniądze zbieram na dwa cele:

1). Bieżące działanie Wojny Mussoliniego (ekstremalnie ważna sprawa, by potem nie było zaskoczenia…).

2). Pomoc w tworzeniu Caporetto 1917.

Wszystko opisałem na moim profilu na Patronite, więc chyba szkoda się powtarzać. Czym właściwie jest Patronite? To portal umożliwiający udzielenie wsparcia finansowego autorom przez osoby zainteresowane ich twórczością. W moim przypadku jest to oczywiście istnienie bloga oraz fan page’a, a także publikacje popularno-naukowe. W jaki sposób rozpocząć wspieranie autora? Założyć konto na portalu Patronite (pestka, każdy już gdzieś konto zakładał) i zadecydować, jak wielką pomoc możecie zadeklarować wybierając jeden z progów miesięcznego wsparcia (10, 30, 50 lub 100 zł). Sumę można przelać jednorazowo lub ustawić stałe zlecenie (klasyczny przelew bankowy lub PayPal). W każdej chwili można przerwać świadczenie takiej pomocy, a później np. ją wznowić. Najważniejsze plusy Patronite to całkowita i niebudząca zastrzeżeń legalność takiej zbiórki. Jest to także, a przynajmniej w moim założeniu ma być, bodziec do dalszej pracy, który jest mi obecnie niezbędny z przyczyn ekonomicznych, a także z powodu ogromnych ambicji publicystycznych.

Co Patroni otrzymają w zamian? Wszystkie szczegóły podałem w opisach progów, ale jest to informacja, którą należy powtórzyć. Po pierwsze mam nadzieję, że w ten sposób uda się zagwarantować dalsze istnienie stron przez kolejne długie lata. Po drugie chciałbym przeznaczyć nagrody rzeczowe dla osób, które aktywnie przyczynią się do powstania Caporetto 1917 i kolejnych książek. Ilość nagród jest uzależniona od wielkości pomocy, jaką uda się od Was uzyskać. Po to zostały wprowadzone tzw. komunikaty Comando Supremo widoczne pod każdym wpisem, bym mógł za ich pomocą przekazywać takie informacje (ważne sprawy będą powtarzane nawet przez parę tygodni, więc nikt nie powinien tego przeoczyć). Z Patronami będę miał także kontakt za pomocą poczty elektronicznej, o ile nie zrezygnujecie z tej opcji. Po okresie pracy twórczej, a być może także w jej trakcie, chciałbym przeznaczyć najaktywniejszym Patronom egzemplarze książki i bardzo chętnie dołączyć inne upominki jej dedykowane: koszulki, kubki, długopisy, może coś jeszcze (już ta lista mówi, że chcę to zrobić solidnie). To jest wariant hiperoptymistyczny, ale życzę sobie żebyście zmusili mnie do jego realizacji. Ponadto chciałbym żeby Patroni, jako współtwórcy moich publikacji, mieli decydujący wpływ na temat kolejnej książki i to z Wami w pierwszej kolejności będzie on konsultowany.

Są to moje pierwsze kroki z Patronite i sam dopiero się uczę. Jednak na wszystkie pytania chętnie odpowiem, a w razie potrzeby zasięgnę pomocy u źródła. Więc proszę się nie stresować, jeśli coś Wam nie wychodzi. Na spokojnie rozwiążemy wszystkie kryzysy, jak robimy to tutaj od lat.

Druga sprawa to już samo Caporetto 1917. Autora można wspomóc na wiele sposobów, nie zawsze finansowo. Dlatego serdecznie proszę o następujące formy wsparcia powstania tej książki. Chętnie przyjmę:

-literaturę: pdf-y, skany, odkupię książki i czasopisma.

-linki: bądźcie czujni, zmieniam optykę i uważam, że internet nie gryzie, bardzo użyteczne w zbudowaniu klimatu książki będą np. linki tego rodzaju: http://umami.szkolanawigatorow.pl/sowenskie-niespodzianki-javorca-loce

-zdjęcia: tu jest zawsze największy kłopot. Proszę o linki do stron, gdzie znajdują się zdjęcia dotyczące I WŚ na froncie włoskim. Proszę na namiary na archiwa i muzea. Proszę o przekazanie zdjęć z Waszych podróży: może ktoś był w muzeum, może ktoś zwiedzał pogranicze włosko-słoweńskie, był nad Piawą, w Udine etc. I chyba najważniejsze: publikację z lat 70-tych i wcześniejsze: jeśli macie takowe w waszych zbiorach i są tam mogące się przydać fotografie, to bardzo proszę o ich zeskanowanie i przesłanie wraz z podaniem źródła.

Małe rzeczy, a mogą okazać się fundamentalne (np. każde zdjęcie od czytelników pozwala oszczędzić 6-10 euro).

Przypominam także, że stale dostępna jest książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”. Osoby chcące udzielić mi wsparcia mogą np. zamówić jej więcej i rozdać znajomym, instytucjom użyteczności publicznej (szkoły, biblioteki) lub instytucjom opiekującymi się osobami poszkodowanymi (szpitale, hospicja, domy dziecka). Przy kilku egzemplarzach chętnie dam zniżkę. Można ją kupić także w celach zarobkowych, bo na Allegro już była widziana po 80 zł, a pewnie niebawem będzie ją można sprzedać nawet za stówkę.

Z wyrazami szacunku i pozdrowieniami,

Marek Sobski

Krótko po zakończeniu II wojny światowej do drzwi (przedwcześnie zmarłego) syna pułkownika Giuseppe Alberto Bassiego, twórcy legendarnych Arditi (oddziałów szturmowych armii włoskiej doby Wielkiej Wojny), zapukała amerykańska żandarmeria. Amerykanie zarekwirowali wszystkie dokumenty pozostałe po płk Bassim. Skrupulatnie gromadzona dokumentacja dotyczyła m.in. wyszkolenia Ardytów i rozwiązań taktycznych stosowanych przez nich na froncie, a wzorce te amerykańscy sztabowcy stawiali wyżej niż stosowane w analogicznych formacji niemieckich. Dokumentację przekazano Korpusowi Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych i posłużyły do udoskonalenia szkolenia Marines.

Za: M. Silvestri, Caporetto. Una battaglia e un enigma, Arnoldo Mondadori Editore, Mediolan 1984

Ciekawą opinię wygłosił gen. Luigi Capello, który pod Caporetto dowodził 2. Armią włoską (największą, jaką Włochy wystawiły w całej swojej historii – kilkadziesiąt dywizji, ponad milion ludzi). Otóż spytano go o ocenę żołnierza włoskiego w ataku i obronie w dziesięciostopniowej skali. W ataku bez wahania ocenił Soldati na 10, a w obronie na 1, jeśli nie 0. Moja monografia bitwy pod Caporetto będzie nosiła podtytuł „anatomia największej klęski armii włoskiej w jej dziejach”, a o powodach tych kłopotów z obroną napisałem już przynajmniej kilkanaście stron. Jednym słowem: włoska sztuka wojskowości praktycznie… zapomniała o potrzebie przygotowania doktryny działań obronnych. Dodatkowo Włosi uśpili czujność, na wiosnę szykowali się na defiladę w Wiedniu, a Austriacy przeprowadzili tylko jedną większą akcję zaczepną – Strafexpedition -, którą udało się zatrzymać, więc w sztabach podano sobie dłonie i uznano wojnę za właściwie wygraną. Warto też wiedzieć, że we Włoszech Caporetto jest synonimem nagłego i niespodziewanego załamania (co jeszcze bardziej podkreśla szok, jakim dla Włochów była ta bitwa i jej skutki).

Ta prawidłowość z grubsza potwierdziła się także w czasie II wojny światowej. Na przykład żołnierz włoski w kampanii afrykańskiej jest uznawany za mistrza walk nocnych (opinię taką potwierdza choćby Stefan Czmur w książce El Alamein 1942 z serii Historyczne Bitwy). O co chodzi? Noc pozwalała Włochom zneutralizować atuty przeciwnika – lepsze uzbrojenie, większa dostępność amunicji etc. -, a górą w takim starciu (najczęściej na bliski dystans, z użyciem granatów, noży, pistoletów) była strona wykazująca większą determinację, pomysłowość, inteligencję, szybciej i prawidłowiej reagująca. I to żołnierz włoski zawsze miał (Capello mówił, że ze względu na temperament Włoch w natarciu wpadał w szał bitewny i nie znał strachu przed śmiercią, bo napędzała go jeszcze obecność towarzyszy – psychika czy instynkt stada -, podobnie jako on ryzykujących życie, w obronie ten sam żołnierz zupełnie tracił głowę i był bezwolny jak baran).

Od taka drobna ciekawostka, o której warto pamiętać.

Plan na wpisy w najbliższym czasie jest taki: a) okres po wrześniu 1943 roku, czyli armia Badoglia, armia RSI, wojna domowa we Włoszech etc. b) Powrócimy na chwilę do monografii 53. Stormo C.T., bo jesteśmy w najciekawszym okresie, a po reakcjach wiszę, że wątek Wam się podoba. c) Wrócimy do książki o Regia Marina w II WŚ. d) Dokończymy kalendarium I WŚ, czyli rok 1918. Myślę, że dla każdego coś się znajdzie.

To teraz kilka słów o „Betasom”. Dziękuję wszystkim, którzy zdecydowali się na jej zakup. W trzy tygodnie na przełomie lipca i sierpnia praktycznie wyszła ona na zero. Później niestety rozpoczął się kryzys, a obecnie sprzedaż właściwie nie istnieje (4 egzemplarze wysłane we wrześniu). Całe szczęście zainteresowanie księgarni i bibliotek uratowało sytuację i możemy pomału rozmawiać o zysku. Jak wspominałem, Wydawnictwo Stratus zakupiło prawa do anglojęzycznego skrótu (3/5 treści) tej książki, więc decyzja o jej wydaniu na rynek polski nakładem własnym okazała się słuszna, ale sukces jest dość umiarkowany. Osoby, które książki-cegiełki ze wsparciem dla mnie w dalszym prowadzeniu strony nie zakupiły coś nie chciały się wypowiedzieć o powodach tej decyzji, więc sam muszę wyciągnąć garść wniosków. I tak:

-pomysł na wydanie książki szeroko dostępnej i o dużym nakładzie (500+ egzemplarzy) raczej zbankrutował (ale spokojnie będę ją sprzedawał po kilka egzemplarzy przez najbliższe lata, więc krzywda nikomu się nie stała).

-wypada się zgodzić z opinią wydawców, że polski rynek wydawniczy jest bardzo trudny, czytelnictwo wygląda słabo i być może kryzys się pogłębia.

-osoby zainteresowane książkami jednak są i należy je doceniać i dla nich pracować. Dlatego nie wycofuję się z pomysłu wydawania własnym nakładem. Wprowadzę tylko kilka zmian. Własnym sumptem wydam tylko te bardziej niszowe tematy, za które wydawnictwa nie zaproponują mi godnego honorarium. Przy obecnym zainteresowaniu „Betasom” jest oczywistym, że o żadnym rejestrowaniu działalności gospodarczej mowy być nie może (a po lipcu i sierpniu traktowałem to jako pewnik). Tutaj małe wyjaśnienie: każdy kto prowadzi sprzedaż nastawioną na zysk i rozciągniętą w czasie prowadzi działalność gospodarczą (prawo nie precyzuje, jaki okres czasu i jaki zysk równają się wpadnięciu w ten przepis, jest to jedynie widzimisie urzędników) = musi zarejestrować firmę i płacić ZUS (pełna składka to obecnie chyba 1800+ zł, więc kosmos). Przy jednej książce wygląda to trochę inaczej, podatki mam zapłacone (a to też nie byle co, bo za lipiec i sierpień musiałem oddać Państwu prawie 1000 zł), więc śpię spokojnie. Problem pojawia się, gdyby tych książek miałoby być więcej, a ja miałbym widoki, że co miesiąc miałby z ich sprzedaży istotnie zyski.

Wobec tego kolejna książka wydana nakładem własnym będzie dostępna jedynie dla osób, które wpiszą się na listę (to zdało egzamin, tylko ok. 10 osób z listy przedpremierowej ostatecznie nie kupiło „Betasom”), księgarni i bibliotek, które zapłacą za swoje egzemplarze z góry, a tylko kilkadziesiąt egzemplarzy trafi do rezerwy dla spóźnialskich. Jednym słowem nakład musi rozejść się w około miesiąc, a publikacje muszą przydarzać się incydentalnie, by wszystko było zgodnie z prawem. Oznacza to mały nakład i wzrost ceny (drukuję tylko tyle egzemplarzy, ilu jest chętnych). Za to podniesiemy jakość: zdjęcia (w tym archiwalne, co kosztuje), mapy (kolejne koszta; kolorowych nie obiecuję, bo przy nakładzie 500+ sztuk te 8-16 kolorowych stron=800-1000 zł dodatkowych kosztów), może twarda okładka (+5 zł/egz.). Jednym słowem cena pewnie skoczy do 80-100 zł, ale będzie to już wydanie całkowicie porównywalne z tym co proponują wydawnictwa (albumowe rzekłbym). Pierwszy temat jaki chodzi mi po głowie, to „Chłopcy Mussoliniego w Afryce Północnej (1941-1943)”. Czyli monografia najpierw grupy batalionowej, a potem Dywizji Pancernej „Giovani Fascisti”, złożonej z młodzieży uniwersyteckiej, która na ochotnika poszła walczyć za ideały faszystowskie i zapisała na froncie świetną kartę (obok „Folgore” i „Ariete” jest to chyba najbardziej powszechnie szanowana przez Niemców i Aliantów jednostka włoska, spośród tych walczących w Afryce). Znajdą się chętni? Pewnie!

-Niestety, to, że książka-cegiełka nie wzbudziła spodziewanego zainteresowania oznacza, że nie mogę wiązać dużych nadziej na zysk z prowadzeniem strony i wkomponować ją w sprawy stricte zawodowe. Oznacza to, że ilość wpisów spadnie z 4-5 do 2-4 tygodniowo, gdyż nie mogę sobie pozwolić na poświęcenie jednego dnia pracy na ich przygotowanie i muszą one powstawać popołudniami (a to jest kłopotliwe, bo intensyfikuję naukę włoskiego i muszę na wszystko znaleźć czas). Każdy z nas ma ambicje życiowe i zawodowe (a jako pisarz nie mam emerytury i muszę już teraz zabezpieczyć swoją przyszłość na wiele lat naprzód), więc jest oczywistym, że na działalność nieprzynoszącą profitów finansowych nie mogę poświęcać zbyt wiele czasu.

-Przy czym nie chcę stwarzać wrażenia, że mam do kogoś pretensję lub nikogo szantażować – strona będzie działać tak długo, jak tylko dam rady ją prowadzić i jej najbliższa przyszłość jest niezagrożona. Po prostu uczulam, że poświęcę jej tyle czasu, ile uda mi się wygospodarować bez szkody dla spraw zawodowych.

Teraz już zdecydowanie bardziej pozytywnie.

-Pracuję nad książką „Caporetto 1917”. Dostałem bardzo dobrą (ale tylko jak na polskie warunki) ofertę z wydawnictwa Napoleon V i najpewniej wydam ją z tym wydawcą. Prace idą tak szybko, że aż się kurzy.

-Na dniach wystartuje Patronite i może zbiórka via PayPal w intencji wsparcia powstania tej książki (o systemie nagród dla patronów wspomnę inaugurując składkę). Jeśli będzie duże zainteresowanie taką metodą wsparcia, to z pewnością przełoży się to także na ilość wpisów na stronie.

-Awansem dziękuję Prezesowi Napoleona V za wyrozumiałość i to, że nie widzi problemu bym tę samą książkę w obcych językach (na pewno angielski, ale pewnie też włoski) wysłał na Amazona i za jego pośrednictwem sprzedawał na całym świecie. Świetne rozwiązanie: z polskiego rynku uda się zarobić akurat na materiały potrzebne do powstania książki i pieniądze dla tłumacza, a zachowując prawa autorskie w swoim ręku do końca życia zarabiam ze sprzedaży książek na rynku zagranicznym. Tą samą drogą pójdą także książki wydane nakładem własnym.

-Oczywiście proszę nadal wyglądać moich artykułów w pismach wydawnictwa Magnum-X.

O wszystkim będę informował na bieżąco. Mam nadzieję, że o niczym nie zapomniałem i nikogo nie uraziłem twardym przedstawieniem faktów. Dla mnie moja praca jest całym życiem, dla części czytelników sprawą naprawdę ważną, dlatego uważam, że winien Wam jestem szczerość i uczciwość. Rzeczywistość jest trudna, ale korzystając ze wszystkich dostępnych możliwości idziemy stale naprzód! Nie do końca udało się drzwiami (wielonakładowe „Betasom”), no to wejdziemy oknem.

Z wyrazami szacunku,

Marek Sobski

Zgodnie z zapowiedzią ogłaszam przerwę urlopową, która potrwa do początku października. Wszelkie zapytania proszę pozostawiać na PW, podobnie jak zamówienia na książkę „Betasom”. W obu sprawach można także pisać na maila: marek.sobski@interia.eu

Oczywiście nie zostawię Was bez anegdoty, choć starsi stażem czytelnicy już ją znają, ale zawsze mnie ona urzeka. Jest to fragment rewelacyjnych wspomnień kochanki Mussoliniego, Clary Petacci, rzadkie świadectwo dyktatora widzianego zupełnie z bliska (dyktatora jako takiego, bo akurat o Benicie pisali we wspomnieniach także jako żona, kierowca, kamerdyner, szereg kochanek i kilka innych osób – wśród dyktatorów jego życie prywatne jest chyba najlepiej opisane). Wspomnienia Claretty można nabyć m.in. w łódzkiej Księgarni Odkrywcy: https://odk.pl/tajemnice-mussoliniego,13258.html Niebawem pojawi się tam także „Betasom”. Jako zadowolony klient bardzo Odkrywców polecam!

Trochę więcej o romansie Claretty i Bena: http://wojna-mussoliniego.pl/?page_id=1739

17 października 1938 roku, Ben i Clara pływają motorówką „Maskoteczka” (na cześć Claretty), gdy widzą z morza Ostię, Mussolini mówi: „Stąd wygląda jak miasto. To ja ją stworzyłem. W 1928 roku nie było tu ani jednego domu. Nazwałem ją ‘Lido’, żeby dać rzymianom morze. Nie jest piękna? To najdłuższa plaża we Włoszech. Teraz budujemy Fregenę, bo niedługo ludność Rzymu osiągnie dwa miliony i już się tutaj nie pomieścimy. Fregene jest piękne, ale ja się muszę tym zająć. Wszyscy, którzy zabrali się za to przedsięwzięcie wylądowali w więzieniu. Chcieli wzbogacić się na oszustwach. Teraz zrobimy autostradę, trzeba trochę rozładować te tłumy”.

Podczas tego samego rejsu spotykają kuter rybacki, relacjonuje Claretta: „Kiedy zaczynamy zbliżać się do brzegu, pojawia się kuter rybacki. Przepływamy zaraz obok niego, marynarze krzyczą, machają rękami, wykonują salut rzymski. Wyciągają flagę na maszt, pokazują byśmy zawrócili. Uśmiecha się i zawraca. Chcą dać nam ryby. Zakręca więc motorówką i rzuca linę. Jeden z rybaków, próbując się zatrzymać, wskakuje do motorówki. A on przeskakuje do kutra, na którym stoją rybacy, wysocy, dobrze zbudowani, opaleni. Jest spokojny, pan samego siebie, bezpośredni, wybiera ryby i daje im sto lirów za mały koszyczek. Później uśmiechając się patrzy tym mężczyznom prosto w oczy i wraca na motorówkę. Ja drżałam. Proszą go o różne rzeczy. Jeden stara się go zatrzymać i prosi o legitymację partyjną. Jednego rybaka, który się wychyla, łapie za ramię, a ten drży niczym małe dziecko, pocąc się z wrażenia. Stoją wzruszeni i pozdrawiają go, a jeden z nich rzuca nam jeszcze jeden kosz pełen ryb”. Później rozmawia z kochanką: „Nie pomyślałem o zamachu… to intelektualiści robią problemy, ale lud jest zdrowy”.