Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
sie
06

Rzeź u wybrzeży Sycylii

Wzięty do niewoli sommergibile „Bronzo” holowany przez trałowiec HMS „Seaham” w stronę Syrakuz.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860

Ważne 2: Książka BETASOM do wyczerpania nakładu dostępna u mnie za jedyne 17,5 zł.
——————————————-
Mussolini’s War series:
East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV
Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC
France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:
Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

10 lipca 1943 alianci wylądowali na Sycylii. Nad brzegi wyspy wysłano początkowo 12 sommergibili. Mimo patroli jednostek nawodnych i rojących się na niebie samolotów alianckich, każdy z tych okrętów przeprowadził przynajmniej atak torpedowy. Siedem z nich zgłosiło zatopienia lub uszkodzenia. W dniu lądowania „Velella” (tenente di vascello Mario Patané) skutecznie odparł atak z powietrza. Dwa dni później okręt zawrócił z powodu awarii do Tarentu, po drodze uratował pięciu włoskich lotników z zestrzelonego w pobliżu Przylądka Colonne samolotu torpedowego.

11 lipca na dno, wraz z 49 członkami załogi, poszedł „Flutto” (tenente di vascello Francesco Caprile). Pomiędzy Acireale i Katanią, na pozycji 37°34’ N i 15°43’ E, zatopiły go brytyjskie kutry torpedowe MTB 640, MTB 651 i MTB 670. Okręt opuścił dzień wcześniej korsykański port Bonifacio, była to jego pierwsza misja bojowa. Sommergibile stoczył z Brytyjczykami zaciętą walkę na powierzchni, przeciwnik zwalczał Włochów ogniem broni maszynowej, torpedami i bombami głębinowymi. Załoga „Flutto” odpowiedziała ogniem z broni maszynowej, raniono lub zabito 17 ludzi z załóg kutrów torpedowych, w większości z MTB 640 i MTB 651, na pokładzie MTB 670 był tylko jeden lekko ranny marynarz. W pewnej chwili MTB 670 ruszył na pełnej prędkości w stronę „Flutto”, strzelając ze wszystkich luf. Włosi odpowiadali ogniem, próbowali zejść pod wodę. Artylerzyści pozostali na pokładzie do ostatniej chwili, ewakuując się, gdy okręt już się zanurzał. W miejscu w którym zniknął „Flutto”, MTB 670 zrzucił wszystkie cztery bomby głębinowe jakie posiadał, nastawiono je na eksplozje na głębokości 15-30 m. Brytyjczycy nie dostrzegli żadnych śladów zatopienia okrętu i oddalili się wykonywać swoje zadania patrolowe. Zgłoszono jedynie uszkodzenie wrogiej jednostki. Opisane starcie jest ostatnim śladem po sommergibile „Flutto”. 6 sierpnia okręt uznano za zaginiony.

12 lipca „Bronzo” (tenente di vascello Antonio Gherardi) został wzięty do niewoli w okolicy Syrakuz przez brytyjski trałowiec „Seaham” (d-ca Robert E. Brett). Już pierwszego dnia idący z Pozzuoli sommergibile zdołał uniknąć manewrem czterech torped wystrzelonych przez okręt podwodny przeciwnika. Pechowego dnia usłyszano odgłosy śrub, jak uważano były to okręty wroga. „Bronzo” ok. 13.00 wyszedł na głębokość peryskopową w samym środku wrogiej formacji. Wokół znajdowały się trałowce „Seaham”, „Boston”, „Cromarty” i „Poole”. Włosi padli ofiarą gwałtownego polowania pod wodą i po wynurzeniu starli się na bliskim dystansie z przeciwnikiem. Zginęło ośmiu lub dziewięciu Włochów, w tym dowódca i drugi oficer sottotenente di vascello Giuseppe Pellegrini. Okręt został ciężko uszkodzony, a na jego pokład dokonano abordażu. 36 Włochów dostało się do niewoli, trałowiec „Seaham” doholował okręt podwodny do portu w Syrakuzach.

13 lipca ok. 20.20, na północ od Cieśniny Messyńskiej, w rejonie Przylądka Vaticano, zmierzający na południe „Acciaio” (tenente di vascello Vittorio Pescatore) został storpedowany i zatopiony przez okręt podwodny HMS „Unruly”. 10 lipca sommergibile opuścił La Maddalenę, później nie było od niego już żadnych wiadomości. W stronę Włochów z dystansu 2700 m wystrzelono cztery torpedy, według zapisów w dzienniku pokładowym „Unruly” w krótkich odstępach czasu w cel trafiły wszystkie cztery. Wraz z „Acciaio” na dno poszło 46 członków jego załogi, zatopienie miało miejsce na pozycji 38°35’ N i 15°49’ E.

Nocą 13 lipca „Nereide” (tenente di vascello Renato Scandola) został zaatakowany na południe od Augusty przez brytyjskie niszczyciele „Echo” i „Ilex”, zmuszony do wynurzenia i o 7.05 zatopiony przez ostrzał artyleryjski z tych jednostek. Poprzedniego dnia okręt natrafił na grupę niszczycieli ostrzeliwującą ląd w rejonie Taorminy. Po zejściu pod wodę Włosi wystrzelili trzy torpedy w stronę jednego z okrętów. Zanurzając się głębiej usłyszano na pokładzie „Nereide” dwie głośne eksplozje. Niestety, nie potwierdzono żadnego sukcesu. Nocą sommergibile natknął się na ogółem trzy niszczyciele, które patrolowały w poszukiwaniu okrętów podwodnych. Włosi zeszli pod wodę, ale zostali wykryci. „Nereide” poddano długiemu bombardowaniu z użyciem bomb głębinowych. W końcu okręt musiał się wynurzyć, natychmiast dostał się pod ogień z wrogich jednostek, padli ranni i zabici. Ocalali skakali do wody, niedługo po tym okręt zatonął ok. 40 Mm od Augusty. Zginęło 21 członków załogi „Nereide”, resztę podjęły z wody „Echo” i „Ilex”.

14 lipca „Nichelio” (tenente di vascello Claudio Celli) uszkodził ostrzałem z broni maszynowej brytyjski kuter torpedowy MTB 641. Po południu 19 lipca, w rejonie Przylądka Passaro, ten sam okręt wystrzelił dwie torpedy w stronę frachtowca ocenianego na ok. 8000 BRT, eskortowanego przez dwie korwety. Włosi twierdzili, że jedna z torped co najmniej uszkodziła statek, strona aliancka nie potwierdziła tych roszczeń.

15 lipca, 34 Mm od Syrakuz, „Dandolo” (tenente di vascello Aldo Turcio) odpalił z dystansu 2000 m cztery torpedy w stronę wrogiej formacji, dwóch większych jednostek i czterech niszczycieli. Ciężko uszkodzony został krążownik przeciwlotniczy HMS „Cleopatra” (5500 ton), zginęło 23 ludzi. Okręt przeszedł pierwsze naprawy na Malcie, później udał się do Stanów Zjednoczonych, do służby powrócił w listopadzie 1944 r. Następnego dnia „Dandolo” zaatakowała Catalina, strzelcy zdołali poważnie uszkodzić napastnika, ten jednak zdołał zrzucić bomby. Uszkodzony sommergibile odszedł celem naprawy do Crotone.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 6 sierpnia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags:
sie
05

Młodzi faszyści w Afryce Północnej

Od dzisiaj w sprzedaży Technika Wojskowa Historia nr. 4/2022. W środku m.in. artykuł mojego autorstwa „I ragazzi di Mussolini – młodzi faszyści w
walkach w Afryce Północnej (1941-1943)”. Polecam, zapraszam!

Spis treści:
• Panzerkampfwagen Tiger – pancerna legenda
• I ragazzi di Mussolini – młodzi faszyści w
walkach w Afryce Północnej (1941-1943)
• Samoloty Militaire Luchtvaart w 1940 roku
• Bitwa o Krym w 1941 roku [1] Przygotowania
do obrony
• Modernizacja artylerii Wojska Polskiego [4]
Transport amunicji
• To jest pistolet wymierzony w nasze serce.
Walki o Hanko w 1941 roku [1]
• Nowoczesne krążownik Japońskiej
Cesarskiej Marynarki Wojennej.

  • Posted on 5 sierpnia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Publikacje, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: faszystowski system wychowania młodzieży, faszystowskie wychowanie młodzierzy, Młodzi Faszyści
sie
04

Cisza przed burzą

Amerykańskie bombowce B-24 podczas nalotu na sardyński port La Maddalena, podczas którego trafiono ciężki krążownik „Trieste”, 10 kwietnia 1943 roku.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:
East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV
Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC
France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:
Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

23 marca 1943 roku, 6,5 Mm w namiarze 205° od latarni morskiej San Vito (Zatoka Tarencka), utracono okręt podwodny „Delfino”. Okręt zderzył się z pilotem portowym, gdy znajdował się na „drodze bezpieczeństwa” (wł. rotta di sicurezza) i kierował się ku Auguście. O 13.15., prawdopodobnie w wyniku awarii steru sommergibile, „Delfino” wykonał gwałtowny i niekontrolowany zwrot, przeciął drogę pilota, a ten uderzył w rufę okrętu. „Delfino” zatonął gwałtownie w ciągu paru minut. Wraz z okrętem na dno poszedł główny mechanik capitano del Genio Navale Giuseppe Serafica oraz 27 podoficerów i marynarzy.

Pogarszająca się sytuacja na froncie tunezyjskim miała wpływ także na zmniejszenie aktywności sommergibili, które w marcu przeprowadziły zaledwie 10 misji (wykonało je tyleż okrętów). „Brin”, „Mocenigo” i „Dandolo” były rozlokowane wzdłuż algierskiego wybrzeża. Następnie zmieniły je „Gorgo” i „Nichelio”. „Aradam” i „Ascianghi” były aktywne w Zatoce Syrta. Nocą 2 lutego „Ascianghi” wystrzelił trzy torpedy w stronę wrogiego konwoju, następnie musiał przerwać kontakt, by ujść przed kontratakiem jednostek eskorty. Następnie miejsce tych dwóch okrętów zajęły „Sirena” i „Topazio”. Jedyną misję w wschodniej części Morza Śródziemnego, na wschód od Cypru, przeprowadził „Beilul”.

10 kwietnia miał miejsce nalot 84 „Liberatorów” na La Maddalenę na Sardynii. W wyniku ataku zatonął krążownik „Trieste” (w listopadzie 1942 r. został uszkodzony przez okręt podwodny „Utmost”, przebywał w remoncie). Utracono także kutry torpedowe MAS 501 i 503. Ciężko uszkodzony został krążownik „Gorizia”, uszkodzono też sommergibile „Mocenigo”. Jeden członek załogi okrętu podwodnego zginął, a dwóch zostało ciężko rannych. Przez kilka dni naprawy odbywały się w Castellamare di Stabia, a następnie okręt przeszedł do Cagliari.

W Tunezji trwały zdecydowane postępy wojsk alianckich, walki na froncie afrykańskim miały się ku końcowi. W kwietniu 1943 r. ponownie mało aktywne były sommergibili. Siedemnaście misji wykonało tyleż okrętów. Nie poniesiono strat, nie odnotowano też sukcesów. „Nichelio”, „Gorgo”, „Axum”, „Velella” i „Accaio” patrolowały pomiędzy przylądkiem Cap de Fer (Ras El Hadid) i równoleżnikiem biegnącym w rejonie Majorki. W połowie miesiąca znajdowały się tam zaś „Argo”, „Velella” „Dandolo” i „Topazio”. W podobnym okresie w dyspozycji do zadań obronnych oczekiwały w pobliżu Oristano na Sardynii „Brin”, „Platino”, „Argento” i „Giada”. „Corridoni” i „Menotti” przewiozły amunicję i inne materiały na Lampedusę. Z powodu złych warunków meteorologicznych „Volframio” przerwał swoją misję transportową, podczas której miał też wysadzić komandosów na algierskim wybrzeżu.

W maju 1943 r. utracono sommergibile „Gorgo” (capitano di corvetta Innocenzo Ragusa). Okręt zaginął bez śladu podczas marszu do wyznaczonej strefy na północ od Przylądka Carbon. Okoliczności jego utraty nie są znane. 14 maja o 22.00 opuścił Cagliari. Prawdopodobnie to „Gorgo” podjął próbę ataku na amerykański konwój GUS-7A 21 maja. Wówczas to, po godzinie 17.00, niszczyciel USS „Nields” został zaalarmowany przez brytyjski samolot rozpoznawczy o przebywającym w okolicy konwoju zagrożeniu. Amerykanie wykryli okręt, o 17.41 zrzucili czwartą i ostatnią salwę bomb, po czym zaobserwowali plamy ropy na powierzchni wody. Jest więc prawdopodobnym, że taki był koniec kapitana Ragusy, czterech innych oficerów oraz 42 podoficerów i marynarzy.

O 14.45 13 maja 1943 utracono „Mocenigo”, który zatonął w porcie Cagliari w wyniku bombardowania lotniczego przeprowadzonego przez USAAF. Trafiony kilkoma bombami okręt poszedł na dno, zginęło pięciu członków jego załogi.

Także w maju 1943 r. bardzo mało aktywne były sommergibili. „Topazio”, „Dandolo”, „Gorgo” i „Nichelio” operowały na zachód od Sardynii. „Onice” i „Ametista” wykonywały rejsy wymierzone w ruch w Zatoce Syrta. Cztery przestarzałe okręty Typu H wykonały 12 rejsów na zwalczanie wrogich okrętów podwodnych i zwiadowczych w Zatoce Liguryjskiej.

5 czerwca przyniósł ciężki nalot RAF na La Spezie. Uszkodzony został m.in. pancernik „Vittorio Veneto”, który musiał być odprowadzony do Genui. Port był bowiem tak zniszczony, że nie było warunków do wykonania napraw. Bomby trafiły też pancerniki „Littorio” i „Roma”. W wyniku tego nalotu zatonął, trafiony pojedynczą bombą, sommergibile „H.8”, którego wrak wydobyto i używano jako pontonu do ładowania energii elektrycznej.

W czerwcu 1943 r. działalność sommergibili była ograniczona do Morza Sardyńskiego, wybrzeża algierskiego i Zatoki Syrta. Na zachodzie akwenu operowały początkowo „Brin” i „Alagi”, następnie „Argo” i „Acciaio”, a od 20-go także „Bronzo”, „Platino” i „Argento”. „Brin” i „Argo” bezskutecznie atakowały konwoje, odpowiednio w okolicy Przylądka Carbon i Zatoce Philippeville. „Galatea” i „Beilul” patrolowały w Zatoce Syrta. „Atropo” i „Sirena” wykonały ostatnie misje przewozu materiałów w historii Regia Marina, okręty przewiozły 49,6 t materiałów na Lampedusę.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 4 sierpnia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags:
lip
29

Jedyny rejs Francuza

Załoga holenderskiego okrętu podwodnego „Dolfijn” pozuje do zdjęcia po powrocie z misji uwieńczonej zatopieniem sommergibile „Malachite”.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

O 3.00 9 lutego 1943 roku, w pobliżu Przylądka Bougaroni, „Avorio” (tenente di vascello Leone Fiorentini) stoczył walkę z kanadyjską korwetą Typu Flower HMCS „Regina”. Z powodu uszkodzeń i nie bez kłopotów sommergibile został samozatopiony. „Avorio” 6 lutego opuścił Cagliari, a wieczorem 8-go dostrzegł „Reginę”. W pobliżu znajdował się jeszcze frachtowiec „Brinkburn”, przewożący 1500 t benzyny z Algieru do Annaby, jednak nie został wykryty przez Włochów. Pozycja „Avorio” nie dawała szans na skuteczny atak, w obawie o wykrycie Fiorentini kazał zejść głębiej pod wodę. Rzeczywiście, dzięki pomocy radaru Kanadyjczycy wykryli już przeciwnika, a o 23.10 zrzucili pierwsze bomby głębinowe. Sommergibile znajdował się wówczas na 60 m, od razu odniósł poważne uszkodzenia. Z użytku wyłączono ster okrętu, zniekształcone zostały wyrzutnie torped, a na pokład wdzierała się woda. „Avorio” został zmuszony do wynurzenia, a jego załoga stanęła do walki, niestety zdołano otworzyć ogień ledwie z jednego karabinu maszynowego. Kanadyjczycy natychmiast rozpoczęli ostrzał z dział i broni maszynowej. Ich pociski spowodowały kolejne uszkodzenia i ciężkie straty wśród załogi. W wyniku jednego z trafień w kiosk zginęli dowódca okrętu, drugi oficer i nawigator. Pozostali przy życiu marynarze spełnili swój obowiązek, zatopili okręt i ewakuowali się do morza. Grupa abordażowa próbowała jeszcze założyć hol, ale sommergibile szybko tonął i taka operacja okazała się bezcelowa. O 5.15 „Avorio” zniknął pod wodą. Zginęło 20 ludzi z załogi okrętu, 26 Włochów dostało się do niewoli, w tym dwóch ciężko rannych.

9 lutego o 11.00 w ataku torpedowym przeprowadzonym przez holenderski okręt podwodny „Dolfijn” został zatopiony somergibile „Malachite” (tenente di vascello Alpinolo Cinti). Do zdarzenia doszło trzy mile od Przylądka Spartivento. Włosi powracali do Cagliari z misji transportowej oraz po wysadzeniu komandosów w pobliżu Przylądka Matifou, na wybrzeżu afrykańskim na południe od Algieru. „Malachite opuścił Sardynię wieczorem 2 lutego, jego pasażerami było 11 komandosów z batalionu „San Marco” dowodzonych przez S. Ten. Bartolini. Celem desantu było zniszczenie mostu kolejowego w El Kejur (Algieria). Nocą 5/6 lutego okręt przybył w pobliże miejsca desantu, jego natychmiastowe przeprowadzenie uniemożliwił stan morza oraz zaobserwowane dwie jednostki zwalczania okrętów podwodnych znajdujące się w okolicy. Dopiero wieczorem 6 lutego, przy pomocy łodzi, komandosi dotarli na brzeg. Okręt oczekiwał w pobliżu na powrót dywersantów, na jego pokładzie usłyszano niebawem głośny huk dobiegający z lądu. Z brzegu nadano sygnał o powodzeniu misji i powrocie desantu. Jednak na plaży doszło do starcia z przeciwnikiem, w efekcie czego żaden z komandosów nie powrócił z misji. O 6.30 7 lutego obrano kurs powrotny na Sardynię. 9 lutego, gdy okręt znajdował się trzy mile na południe od Przylądka Spartivento, został spostrzeżony przez holenderski „Dolfijn”. Holendrzy wystrzelili w stronę „Malachite” salwę czterech torped. Trzy z nich udało się Włochom wymanewrować, czwarta trafiła w rufę na lewej burcie. Sommergibile zatonął w ciągu minuty, z dziobem ustawionym prostopadle do powierzchni wody. Dowódca, trzech oficerów oraz dziewięciu innych członków załogi zdołało się uratować. Z okrętem zginęli sottotenente del Genio Navale Giovanni Rubino oraz 34 podoficerów i marynarzy.

11 lutego, po zakończeniu napraw, port w Neapolu opuścił „Asteria” (tenente di vascello Dante Morrone). Celem dziewiątego bojowego patrolu okrętu był ruch morski w rejonie algierskiego poru Bougie. 13 lutego „Asteria” osiągnął rejon Przylądka Carbon, przez kilka kolejnych dni nie zaobserwowano niczego istotnego. Około 3.00 17 lutego dostrzeżono dwie wrogie jednostki poszukujące okrętów podwodnych. Były to niszczyciele „Westland” i „Easton” (typ Hunt), które wraz z innymi dwoma niszczycielami „Lamerton” i „Bicester”, eskortowały konwój. Włosi manewrowali, by zająć dogodną pozycję do odpalenia torped, znaleźli się 700 metrów od celu. Wówczas wykrył ich radar na pokładzie niszczycieli. „Westland” podjął próbę staranowania „Asterii”, a gdy Włosi pospiesznie zeszli pod wodę począł zrzucać bomby głębinowe. Tak zaczęło się trwające siedem godzin polowanie, które spowodowało ciężkie uszkodzenia włoskiej jednostki. Około 10.00 17 lutego, 25 Mm na północ od Bougie, dla ratowania załogi okręt wynurzył się ponownie, rozpoczęto procedurę samozatopienia. Na powierzchni Włochów przywitały pociski Brytyjczyków. W wyniku ostrzału okręt odniósł kolejne obrażenia, zginęło też pięciu marynarzy. Widząc, że „Asteria” tonie, niszczyciele przerwały ogień i rozpoczęły podejmować rozbitków na swoje pokłady. Okręt zatonął rufą na pozycji 37°14’ N i 04°27’ E. Dowódca okrętu opuścił pokład jako ostatni, pilnując, by cała załoga zdołała się ewakuować, otrzymał za to swój drugi Medaglia d’Argento al Valor Militare. Uratowano 46-48 Włochów.

Po południu 28 lutego „FR.111” (były francuski „Phoque”) został zatopiony przez samoloty 10 Mm na południowy zachód od Przylądka Murro di Porco (Sycylia), 10 Mm na południe od Augusty. Oficjalnie do służby w Regia Marina okręt wszedł 20 lutego 1943, przywidziano dla niego rolę transportowca materiałów. Dowodzenie „FR.111” objął tenente di vascello Giovanni Celeste. Pierwszy raz pod włoską banderą okręt wyszedł w morze 27 lutego, na pokładzie przewoził 38,3 t amunicji i innych materiałów, kierował się na Lampedusę. Rejs nie trwał długo, nawalił silnik, celem naprawy skierowano się z powrotem do Augusty. O 14.45 dnia następnego „FR.111” został dostrzeżony przez dwa lub trzy myśliwce bombardujące RAF, które z niskiego pułapu zaatakowały go ogniem broni maszynowej i bombami. Wszyscy znajdujący się na mostku ludzie zginęli lub odnieśli rany, załoga wewnątrz okrętu nie zdawała sobie sprawy z powagi sytuacji. Okręt miał także dziurę w rejonie rufy, zaczął tonąć i skręcać w lewo. Większość załogi wydostała się przez luki na dziobie i w kiosku, jednak część ludzi otworzyła też luk na rufie. „FR.111” był już tak mocno pogrążony w wodzie, że od razu także tamtędy zaczęła wdzierać się woda, co przyspieszyło tonięcie. Z liczącej 49 osób załogi dwie uratował włoski hydroplan, a kolejne 25 w ten sam sposób ocalili Niemcy. Jeden uratowany zmarł niebawem. W wyniku ataku na „FR.111” zginął dowódca jednostki, czterech oficerów oraz 18 podoficerów i marynarzy. Sześć ciał zostało odzyskanych i pochowanych na cmentarzu wojennym w Syrakuzach. Giovanni Celeste (38 l.) pochodził z Messyny, osierocił czteroletnią córkę Rosinellę. W czasach pokoju był kapitanem drużyny piłkarskiej Unione Sportiva Peloro, dlatego nazywano go „kapitanem kapitanów”. Pośmiertnie otrzymał brązowy i srebrny Medal Waleczności Wojskowej oraz Krzyż Wojenny. Na jego cześć od 1948 r. stadion piłkarski w Messynie nazywa się Stadio Giovanni Celeste.

W lutym 1943 r. sommergibili operowały w większości wzdłuż algierskiego wybrzeża i na wodach w pobliżu Zatoki Syrta. „Bronzo” i „Acciaio” w pierwszych dniach miesiąca były rozlokowane w rejonie przylądka Carbon. W tym samym rejonie operowały też „Acciaio”, „Gorgo” i „Asteria”. Pomiędzy 9 lipca i końcem miesiąca „Axum”, „Aradam”, „Ascianghi”, „Nereide” oraz „Turchese” bezskutecznie patrolowały wody Zatoki Syrta. W dniach 25-27 lutego „Bandiera” patrolował wody Górnego Adriatyku, jako jedyny wykonywał taką misję na wodach metropolitarnych. Planowano trzy misje transportowe, do skutku doszły dwie, gdyż „FR.111” został wcześniej zatopiony.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 29 lipca, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags:
lip
28

Ostatnie zatopienia sommergibili

Sommergibile „Sirena” w Monfalcone, koniec dwumiesięcznego okresu prac przeprowadzonych w tamtejszej stoczni, które zakończono pod koniec stycznia 1943. Widoczny znacznie zmniejszony kiosk okrętu.

Trochę popływamy. Czwarta część tekstu o włoskiej flocie podwodnej w działaniach na Morzu Śródziemnym melduje się na stronie.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

19 stycznia 1943, podczas rejsu z Cagliari na wody w pobliżu Bougie, sommergibile „Tritone” próbował zaatakować wrogi konwój. Włosi poruszając się na głębokości peryskopowej próbowali minąć jednostki eskorty i wystrzelić torpedy do statków handlowych. „Tritone” został wykryty i zaatakowany bombami głębinowymi. Dla ratowania załogi dowódca sommergibile zarządził wynurzenie. Na powierzchni morza czekał przeciwnik, który natychmiast rozpoczął ostrzał. O 15.30 włoski okręt został unicestwiony przez kanadyjskie korwety „Port Arthur” i „Antelope”. Był to pierwszy patrol okrętu dowodzonego przez capitano di corvetta Paolo Monechi. W szybko tonącym „Tritone” pozostało 3 oficerów, 22 podoficerów i marynarzy oraz cywilny pracownik, który wykonywał ostatnie prace na okręcie (wszedł on do służby 10 października 1942 roku). Do niewoli dostało się 25 Włochów.

14 stycznia powracający do Włoch z misji transportowej „Narvalo” został zatopiony na południowy wschód od Malty przez niszczyciele „Pakenham” i „Hursley”. Wieczorem 13 stycznia dowodzony przez tenente di vascello Ludovico Grion okręt opuścił Trypolis. Na pokładzie, oprócz załogi, znalazło się 11 wziętych do niewoli brytyjskich oficerów, pięciu włoskich żołnierzy w roli eskorty jeńców oraz kolejnych sześciu Włochów powracających z Afryki do Włoch. O 13.45 dnia następnego „Narvalo” był atakowany bombami przez brytyjski samolot ok. 140 Mm na południowy wschód od Malty. W wyniku powstałych uszkodzeń okręt został unieruchomiony i nie był w stanie zejść pod wodę. Dowódca nakazał rozpocząć procedurę samozatopienia, wówczas na scenie zjawiły się wspomniane niszczyciele, które zostały zaalarmowane przez załogę samolotu. Brytyjczycy rozpoczęli ostrzał już tonącego okrętu, czym znacznie przyspieszyli jego koniec. Wraz z okrętem Morze Śródziemne zabrało czterech oficerów i 25 podoficerów oraz marynarzy z załogi „Narvalo”, 11 włoskich żołnierzy zaokrętowanych w Trypolisie, a także ośmiu brytyjskich jeńców. 32 Włochów i trzech Brytyjczyków podjęły z wody niszczyciele.

20 stycznia wychodzący z Trypolisu „Santarosa” wszedł na mieliznę. Tego samego dnia wrak wysadzono w powietrze, port był już wówczas ewakuowany. Istnieje także bardziej dramatyczna wersja tego zdarzenia. Okręt miał utknąć na pułapce wchodząc do portu, a znajdujące się na pokładzie materiały barkami miały być przewiezione na ląd. Nocą rozładowany sommergibile był atakowany przez brytyjskie kutry torpedowe, MTB 260 miał osiągnąć trafienie, w wyniku czego poległo dwóch Włochów, a „Santarosa” zamienił się w wrak. Najnowsza dostępna autorowi literatura podaje jednak wersję pierwszą.

Około północy 29 stycznia „Platino” (tenente di vascello Vittorio Patrelli-Campagnano), który patrolował algierskie wody w rejonie Bougie, po ataku na jednostki brytyjskiego konwoju TE-14 idącego z Algieru do Annaby (wł. Bona), zdołał zatopić brytyjską korwetę „Samphire” (1015 t). Zginęło 45 osób z załogi brytyjskiej jednostki, w tym dowódca. Okręt poszedł na dno na pozycji 36°56′ N i 5°40′ E. Był to jedyny sukces włoskiej broni podwodnej w tym miesiącu.

Włoski marynista Erminio Bagnasco napisał o tym ataku: „W porównaniu do pierwszych dni konfliktu, teraz włoskie okręty coraz częściej strzelały salwę czterech torped w niewielkich odstępach czasu. Przeciwko „Samphire” i statkom, które korweta eskortowała, spośród czterech strzałów celny okazał się ten który trafił cel najmniejszy i o dużej manewrowości”.

W styczniu 1943 r. działania włoskich okrętów podwodnych koncentrowały się wzdłuż wybrzeży tunezyjskich i algierskich. W pierwszych dniach miesiąca „Alagi”, „Argo”, „Giada” i „Dandolo” patrolowały szlak morski na wschód od Annaby. Następnie, wokół wyspy La Galite operowały „Argento”, „Avorio”, „Mocenigo”, „Malachite” i „Dandolo”, który przeniósł się tu z uprzednio wyznaczonej strefy. Kilka okrętów dostrzegło wrogie jednostki, ale żaden nie zdołał wykonać skutecznego ataku. W późniejszym okresie czasu w tym samym obszarze rozmieszczono „Volframio”, „Bronzo”, „Nichelio” i „Giada” oraz „Tritone”. Kilka jednostek, w tym „Avorio”, „Malachite”, „Argento” i „Dandolo”, operowało w trzeciej dekadzie miesiąca między przylądkami Carbon i Bougaroni. Pod koniec miesiąca znalazły się tam, ponownie „Dandolo” i „Avorio” oraz „Mocenigo” i „Platino”. Zredukowano aktywność sommergibili na wodach wokół Malty i w wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Wykonano siedem misji transportowych do Afryki, tracąc przy tym dwa okręty.

7 lutego, u wybrzeży algierskich, „Platino” (capitano di corvetta) Vittorio Patrelli-Campagnano) zatopił brytyjski trawler „Terwani” (409 t). Trafienie miało miejsce o 23.27 na pozycji 37°22′ N i 6°14′ E, z 24 osób załogi przeżyły dwie. „Platino” był potem zaciekle atakowany bombami głębinowymi przez inne jednostki brytyjskie. Włosi wyszli z opresji bez szwanku. Była to ostatnia jednostka przeciwnika zatopiona przez sommergibili w okresie od przystąpienia Włoch do wojny i ich kapitulacji 8 września 1943 (naturalnie wszystkie uwagi odnoszą się do basenu Morza Śródziemnego; na Atlantyku Włosi nieźle „punktowali” także w 1943 r.).

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 28 lipca, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
  • Tags:
lip
21

ARMIR po „Małym Saturnie”

ARMIR w odwrocie.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

Siły II KA wycofano na dalekie tyły frontu aż na Białoruś, gdzie miały przejść reorganizację. Dywizja „Cosseria” pieszo przemaszerowała do Homla ok. 1300 km przy mrozie sięgającym -40° C. Dywizja „Ravenna”, której siła po ostatnich walkach spadła do 1200 żołnierzy i 30 oficerów, z dwoma działami kal. 105mm/28 i 20 pojazdami, została skierowana do Woroszyłowgradu. Włochom polecono za wszelką cenę utrzymać dwa znajdujące się w mieście mosty na rzece Łuhań. W obronie brały udział także inne jednostki II KA i w sumie siły włoskie wyniosły 4084 ludzi, w tym 124 oficerów, z 33 działami kalibrów 20-105 mm. Później dywizja była przenoszona na różne odcinki Grup „Fretter Pico”. Jeszcze przez cały styczeń toczono ciężkie walki z partyzantami i wojskami regularnymi przeciwnika w rejonie miejscowości Krusziłowka.

Spośród dywizji, których walki w grudniu 1942 r. i styczniu 1943 r. omówiono straty kształtowały się następująco: 2. DP „Sforzesca” została uszczuplona o 5130 ludzi, 3. DP „Ravenna” o 2395 ludzi, 5. DP „Cosseria” o 1373 ludzi, 9. DP „Pasubio” o 4463 ludzi, 52. DP „Torino” o 4954 ludzi i 3. Dywizja Szybka o 3595 ludzi. Duże straty poniosły także jednostki Czarnych Koszul, dla przykładu w wyniku odwrotu, zakończonego w styczniu 1943 roku, Ragruppamento „3 Gennaio” straciło 2170 oficerów, podoficerów i szeregowych, co stanowiło 75,5% stanu wyjściowego z dnia 1 grudnia 1942 roku. W grupie batalionów „Leonessa” z 1792 żołnierzy ze stanu początkowego zostało jedynie 400. Większość ocalałych żołnierzy odniosła rany lub miała ciężkie odmrożenia.

Utrata praktycznie całej artylerii, większości pojazdów i zwierząt pociągowych oznaczała, że włoskie dywizje nie nadawały się już do walk na froncie. 22 stycznia 1943 r. GA „B” przekazała 8. Armii, że planowane wycofanie włoskich dywizji na tyły nie może się odbyć z pomocą transportu kolejowego, jak wcześniej planowano. Włosi mieli wycofać się po osi Charków-Achtyrka-Romny (800 km). Dalsze losy żołnierzy włoskich, jak wspomniano zwłaszcza Korpusu Alpejskiego, a także podsumowanie obecności 8. Armii na froncie wschodnim będą tematem osobnego opracowania.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 21 lipca, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włosi na froncie wschodnim
  • Tags: armata italiana in russia, armia włoska na froncie wschodnim, armia włoska w Rosji, operacja Mały Saturn, Włosi na froncie wschodnim
lip
20

„Julia” uszczelnia front

Strzelcy z z 3. Dywizji Alpejskiej „Julia” gdzieś na stepie, 1942 rok.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

Swój udział w walkach związanych z operacją „Mały Saturn” mieli także żołnierze Korpusu Alpejskiego z Dywizji „Julia” (jej 8. pułk strzelców alpejskich stworzyły bataliony „Tolmezzo”, „Gemona” i „Cividale”, a 9. pułk strzelców alpejskich bataliony „Vicenza”, „L’Aquila” i „Val Cismon”). Strzelców alpejskich pospiesznie przerzucano ciężarówkami nad rzekę Kalitwa. 18 grudnia 1942 r. jako pierwsze nowe pozycje zajęły bataliony „L’Aquila” i „Tolmezzo”, dwie baterie z 3. pułku artylerii alpejskiej oraz bateria plot., dzięki czemu stworzono stały front wraz z mającą pozycje bardziej na północ Dywizją Alpejską „Cuneense” i znajdującą się na południe (na prawo) niemiecką 385. DP. Pierwsze pododdziały „Julii”, którą podporządkowano niemieckiemu XXIV KPanc., weszły do akcji w rejonie Selenj Jar – Iwanowka. Tutaj trafił także mocno skrwawiony samodzielny batalion narciarzy „Monte Cervino”. Pojazdów dywizyjnych i przydzielonych przez korpus i armię było mało, a musiały pokonywać dystans 150 km w jedną stronę, dlatego część oddziałów musiała maszerować pieszo.

19 grudnia 1942 roku w toku było luzowanie na pozycjach nad Donem Dywizji Alpejskiej „Julia” przez Dywizję Piechoty „Vicenza”, najsłabszą w ARMIR, bo pozbawioną własnej artylerii. Tego dnia silnie bombardowane z powietrza było prawe skrzydło Korpusu Alpejskiego, zwłaszcza pozycje Dywizji „Cuneense” w rejonie Staro Kalitwy. Włoska artyleria przeciwlotnicza zdołała zestrzelić dwa samoloty i zgłosiła uszkodzenie kolejnych czterech. Na skrajnym prawym skrzydle „Cuneense” kontratakował jej batalion „Saluzzo”, który wsparł w ten sposób bataliony II i III/89. pp z „Cosserii”, które broniły ogromnie ważnego sektora frontu w rejonie Nowo Kalitwy.

20 grudnia batalion „L’Aquila” stoczył zwycięskie walki z wrogimi patrolami. Kolejnego dnia ten sam batalion odparł atak dwóch batalionów 352. DS. O świcie 22 grudnia przeprowadzono kolejny atak podobnymi siłami. Pozycje na nowym odcinku frontu zajęła już cała Dywizja „Julia”, dlatego przeprowadzono natychmiastowy kontratak wsparty czterem niemieckimi czołgami. Do 15.00 sytuacja została uspokojona. Tego samego dnia dwukrotnie atakowane były także pozycje batalionu „Tolmezzo”, za drugim razem natarcie przeprowadziły dwa bataliony 167. DS.

Wczesnym rankiem 24 grudnia zaatakowano batalion „Val Cismon”, który kontratakując przy wsparciu pięciu niemieckich dział samobieżnych odrzucił Rosjan na podstawy wyjściowe. W sektorze niemieckiej 385. DP kontratakował batalion „Vicenza”, który wsparło sześć niemieckich czołgów. Przeciwnikowi zadano ciężkie straty. O 19.00 przyszedł czas na batalion „Tolmezzo”, który podczas zamieci śnieżnej zaatakowały dwa bataliony piechoty. Mimo ograniczonej widoczności cennego wsparcia strzelcom alpejskim udzieliła artyleria Dywizji „Cunnense”, dzięki czemu odrzucono Rosjan.

O trzeciej nad ranem 26 grudnia atakowane były pozycje batalionów „Tolmezzo” i „Val Cismon”. Od 7.00 skupiono uwagę na pozycjach tego drugiego, sowieccy piechurzy poczęli się na nie wdzierać. Kontratak niemieckich czołgów uspokoił sytuację. Włosi ponieśli duże straty w walce, ale także w wyniku odmrożeń, np. 64 takie przypadki odnotowano tylko w 59. kompanii batalionu „Vicenza”. W kolejnych dniach trwały ciężkie walki pozycyjne, ale strzelcy alpejscy utrzymali swoje linie.

Świt 30 grudnia rozpoczął się dla batalionu „Tolmezzo” od ostrzału wrogiej artylerii. Później pozycje 6. kompanii zaatakowała piechota wsparta 25 czołgami. Do godziny 8.00 powstrzymano to i kolejne natarcie. Alpini interweniowali także w sektorze 385. DP, gdzie batalion „Gemona” odbił utracone przez Niemców wzgórze (tzw. kota „Cividale”). Ciężkie walki trwały także na odcinku 9. kompanii alpejskiej z batalionu „Vicenza”, gdzie Włosi zgłosili zniszczenie czterech czołgów. Przez cały dzień trwały ciężkie walki w sektorach „Julii” i 385. DP, krytyczną sytuację uratowało niemieckie lotnictwo oraz kontratak 59. kompanii batalionu „Vicenza” wspartej 10 niemieckimi pojazdami pancernymi.

Już nocą 30/31 grudnia Rosjanie ponownie spróbowali przebić się na zachód. Atakowały dwie grupy, każda w sile około batalionu piechoty, wsparte około 20 czołgami. Odparto ten, jak i kolejny atak przeprowadzony krótko po południu. Przez kilka kolejnych dni na odcinku „Julii” panował spokój. Pomiędzy 4-6 stycznia alpejczycy pomogli niemieckim sąsiadom w walkach o wzgórze „Cividale”, gdzie zaangażowano kompanie batalionu o tej samej nazwie. Wzgórze przechodziło kilkukrotnie z rąk do rąk, aż rankiem 6 stycznia ostatecznie odbiła je 76. kompania wsparta kilkoma niemieckimi czołgami, biorąc 45 jeńców. Starty batalionu „Cividale” wyniosły na przestrzeni trzech dni 300 zabitych i rannych. Walki ustały na kilka kolejnych dni.

W opisanych powyżej walkach na przełomie grudnia i stycznia Dywizja „Julia” zdołała utrzymać swoje pozycję. Straty wyniosły 3500 ludzi, w tym 468 poległych. Szacunki włoskie mówią o stratach zadanych przeciwnikowi w wysokości ok. 5000 ludzi.

Korpus Alpejski czekał jego własny dramat, który rozegrał się podczas operacji ostrogożsko-rossoszańskiej. Losy strzelców alpejskich podczas tejże będą tematem osobnego opracowania (niebawem na stronie!).

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 20 lipca, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włosi na froncie wschodnim
  • Tags: armata italiana in russia, armia włoska na froncie wschodnim, armia włoska w Rosji, operacja Mały Saturn, Włosi na froncie wschodnim
lip
15

Tragiczny odwrót ARMIR

Bersalier uzbrojony w rkm Breda Mod. 30.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

Dalszy odwrót przeprowadzono organizując dwie grupy wojsk. Północna (blocco nord) zawierała 298. DP, GB „Capizzi” (pozostałości z Dywizji „Ravenna”), część Dywizji „Pasubio” oraz Dywizję „Torino”. Południowa (blocco sud) składała się z dowództwa niemieckiego XXIX KA, dowództwa włoskiego XXXV KA, części Dywizji „Pasubio”, 3. Dywizji Szybkiej, Dywizji „Sforzesca” oraz różnych jednostek korpuśnych i służb. Dalsze fazy długiego odwrotu przez step opiszemy nieco mniej szczegółowo, uwagę skupiając na co bardziej dramatycznych wydarzeniach, które dobrze oddadzą nam skalę napotkanych przez cofających się Włochów trudności.

Przypis: Taki skrót był potrzebny ze względu na narzuconą z góry objętość artykułu w piśmie. W nadchodzącej książce o ARMIR nadrobię wszystkie możliwe szczegóły!

20 grudnia 1942 roku DP „Torino” przekazała bezcenne 1000 litrów benzyny cofającej się wraz z nią grupie pancernej „Haufmann” z 27. DPanc. W dalszych walkach niemieckie czołgi dały bezcenne wsparcie włoskiej piechocie. Ceną za to było poświęcenie kolejnych pojazdów i dział włoskiej dywizji. Atak z powietrza przysporzył dużych strat Dywizji „Sforzesca”, której żołnierze odparli także dwa natarcia piechoty wspartej czołgami, niszcząc kilkanaście z nich. W miejscowości Kalmikof okrążona i zniszczona została kolumna 3. pułku bersalierów. Drugi z pułków bersalierów (6.) miał więcej szczęścia i kontynuował odwrót wraz z „Sforzescą”. Zaopatrzenia posiadano bardzo mało, co tylko mogło robiło włoskie lotnictwo, które zrzucało najbardziej potrzebne zapasy włoskim kolumnom. W okrążeniu znalazły się także różne grupy wojsk włoskich (często jednostek tyłowych) w miejscowościach: Bugajewka, Gartmiszewka i Czertkowo.

Wychodząca z matni kolumna południowa wojsk włoskich skupiła się wokół Dywizji „Sforzesca”, która dotrwała dotąd w najlepszym stanie, oraz 6. pułku bersalierów. Z reszty sił stworzono improwizowany pułk „Mazzocchi” (od nazwiska dowódcy 79. pp). Posiadano tylko jedno działo kal. 75 mm z „Pasubio” oraz ocalałe lufy z 17. part. „Sforzesci”. Marsz był uporządkowany, bez śladów paniki, cały czas działania opóźniające prowadziły włoskie awangardy (np. 23 grudnia 6. p.bers. cały dzień odpierał ataki sowieckie, a nocą podążył w ślad za resztą kolumny). W Boże Narodzenie zebrano całą dostępną benzynę i zniszczono wszystkie niepotrzebne pojazdy. Te ostatnie ocalałe holowały działa oraz przewoziły ciężko rannych i odmrożonych. 26 grudnia termometry wskazały -35° C. W południe trzy niemieckie bombowce omyłkowo zaatakowały kolumnę, przysparzając jej wysokich strat. O 15.00, po dwóch godzinach walk zajęto miejscowość Nizne Petrowskij. Nocą 27/28 grudnia tył kolumny atakowali partyzanci, a jedną z flanek regularne oddziały RKKA. O północy 28 grudnia, po odparciu kilku kolejnych ataków, w tym czołgów, udało się nawiązać kontakt z oddziałami niemieckimi. Kolumna południowa przemaszerowała bez przerw, w otwartym stepie i bez zaopatrzenia, atakowana przez przeciwnika i łamiąc wszelki jego opór napotkany po drodze, 75 kilometrów. 30 grudnia, gdy do Włochów dołączyła także kolumna rumuńska, udało się odeprzeć kolejny atak sowieckich czołgów i zniszczyć trzy z nich. 3 stycznia kolumna włoska osiągnęła Forschstadt nad Dońcem, skąd ocalałych przewieziono koleją do Rykowe (Jenakijewe).

Odwrót kolumny północnej (25 000 Włochów i mniejsze siły niemieckie, do których po drodze dołączało wielu Rumunów) rozpoczął się od przełamania w rejonie Abrusowa 22 i 23 grudnia zagradzających jej drogę pozycji nieprzyjaciela (początkowo byli to żołnierze 35. DGw., później do walki włączyła się także 44. DGw.). Do niewoli wzięto licznych jeńców, zdobyto broń i amunicję. Duże straty poniosła włoska piechota, dlatego bitwa jest wspominana przez ocalałych jako walki w dolinie śmierci („valle della morte”). Dla przykładu grupa batalionowa Czarnych Koszul „Montebello” miała 115 poległych, 380 rannych i 66 odmrożonych. Grupa „Tagliamento” poniosła niemniejsze straty. Szczególnie śmiercionośny okazał się ostrzał artylerii (w tym rakietowej), która brała za cel zdezorganizowane masy wojska.

Zadecydowano o dalszym marszu w kierunku okrążonego przez Rosjan Czertkowa. Sytuacja była tragiczna, Włochom pozostało benzyna dla ledwie jednego pojazdu, który wiózł rannych. Część rannych podróżowała na saniach lub o własnych siłach podążała wraz z kolumną. Ciężej rannych, których nie dało się przewieźć pozostawiano na łaskę przeciwnika. Zdarzyły się przypadki samobójstw popełnianych przez żołnierzy i oficerów. Także tutaj odnotowano nękające ataki partyzantów.

Około 22.00 25 grudnia udało się osiągnąć Czertkowo, gdzie maszerująca kolumna zaopatrzyła się w prowiant. Przez cały 26 grudnia oczekiwano tutaj na spływające oddziały, w tym toczącą ciągłe potyczki włoską ariergardę. 31 grudnia otworzono w okrążonym i będącym pod ciągłym ostrzałem mieście włoski szpital polowy, który pomieścił 1200 ludzi. W mieście zgromadziło się ogółem około 7000-8000 żołnierzy włoskich, ale aż 3800 z nich było rannych lub miało odmrożenia, a także drugie tyle żołnierzy niemieckich. W dalszych dniach miejscowość osiągały także różne niedobitki wojsk Osi, m.in. zgrupowanie Czarnych Koszul „23 marzo”. Sytuacja zaopatrzeniowa w żywność była dobra ze względu na znajdujące się tutaj włoskie składy żywności. Z zewnątrz próbę deblokady podjęła niemiecka 19. DPanc., ale 1 stycznia została zatrzymana 14 km na zachód od Czertkowa. 4 stycznia z wnętrza kotła z zamiarem nawiązania kontaktu z dywizją pancerną atakowała 298. DP, ale nie nawiązała styczności z własnymi wojskami z zewnątrz. W tym czasie pozycji wokół miasta z powodzeniem broniły oddziały włoskie. Kolejny dzień także rozpoczął się od odparcia sowieckiego ataku w sektorze włoskim. W kolejnych dniach odpierano ponawiane ataki. Sytuacja zaopatrzeniowa stała się krytyczna, podobnie jeśli chodzi o stan rannych. 9 stycznia walkę kontynuowało już tylko 2500 ludzi, dla reszty nie było broni i amunicji. Obronę organizowano w oparciu o oddziały niemieckie, do których wcielono kilkuset Włochów. W dniach 4-5 stycznia i 7-8 stycznia Rosjanie przeprowadzili gwałtowne ataki na miasto. W drugim z przypadków pomiędzy pierwszą linię zabudowań wdarły się nawet pojedyncze czołgi, ale obrońcy zdołali je unieszkodliwić. 9 stycznia przeprowadzono kolejne nieudane natarcie, Czarne Koszule przypisują sobie podczas jego odpierania zniszczenie ośmiu T-34.

14 stycznia oblężony garnizon dostał rozkaz przygotować się do przebicia z oblężenia. Ciężko rannych trzeba było pozostawić na miejscu. Większość rannych Włochów pozostała w Czertkowie, gdyż dwa będące do dyspozycji pojazdy i trochę sani były w stanie zabrać około 100 ludzi, w walce mieli wziąć udział jedynie ranni będący w stanie poruszać się o własnych siłach. Uderzenie prowadziła niemiecka 298. DP, a Włosi pełnili rolę ariergardy, w wypełnieniu tego zadania pomogło im kilka niemieckich czołgów. Już po zapadnięciu zmroku 16 stycznia nawiązano kontakt z własnymi liniami. Z kotła w Czertkowie udało się wyjść 500 Włochom będących jego garnizonem, 2000 żołnierzy z „Pasubio”, 1600 z „Torino” oraz 2200 ludzi z jednostek korpuśnych i służb XXXV KA oraz 3. Dywizji Szybkiej i „Ravenny”.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 15 lipca, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włosi na froncie wschodnim
  • Tags: armata italiana in russia, armia włoska na froncie wschodnim, armia włoska w Rosji, operacja Mały Saturn, Włosi na froncie wschodnim
lip
14

Włosi w okrążeniu

Semovente L40 da 47/32 i dwa czołgi L 6, które próbowały zatrzymać „Małego Saturna”…

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————-

Rankiem 19 grudnia 1942 roku nadeszła wiadomość, że wojska sowieckie ominąwszy Tały zmierzają na południe ku Kantemirowce, gdzie z wszelkiej maści służb tyłowych, rannych lub z przypadkami odmrożeń, i ocalałych z rozbitych jednostek, liczących od trzech do sześciu tysięcy ludzi, próbowano sformować trzy improwizowane bataliony mające pomóc zatkać luki w froncie włosko-niemieckim. Znajdujących się tutaj Włochów zaskoczono, a pojawienie się czołgów w rejonie stacji kolejowej spowodowało wybuch paniki. Ważne ze względu na linię kolejową centrum zaopatrzenia wojsk włosko-niemieckich nad Donem wpadło bez walki w ręce Sowietów. Był to jedyny odnotowany w kampanii na wschodzie przypadek zbiorowej paniki w armii włoskiej.

Przez coraz mniej szczelne linie wojsk włosko-niemieckich w rejonie doliny rzeki Boguczar w kierunku południowym przedostawały się coraz większe masy wojsk sowieckich, kierujące się m.in. na Czertkowo. Tutaj pierwszy opór stawiły właśnie przybyłe z Włoch uzupełnienia dla 3. Dywizji Szybkiej i służby włoskiej Intendentury. Nadal na swoich pozycjach trwały wojska włoskiego XXXV KA i XXIX niemieckiego, którego skład stanowiły trzy dywizje włoskie. 298. DP i walczące z nią pozostałości Dywizji „Ravenna” przekazano pod rozkazy niemieckiego XXIV KPanc. i wycofano na prawy brzeg rzeki Tichaja. „Pasubio” pozostała zatem jedyną wielką jednostką podległą sztabowi XXXV Korpusu. Krótko po południu także ona otrzymała rozkaz odwrotu i oparcia obrony o prawy brzeg rzeki Tichaja. O 10.00 rozkaz odwrotu na drugą linię obrony otrzymały także dywizje XXIX KA. Ciężkie walki toczyła zwłaszcza 3. Dywizja Szybka.

Stało się jasnym, że ARMIR należy wycofać z linii Donu i wraz ze świeżymi siłami niemieckimi stworzyć nową rubież obrony, gen. Gariboldi sugerował zorganizowanie jej w oparciu o odcinek linii kolejowej Rossosz-Millerowo, gdzie zamierzano nawiązać kontakt z GA „Don”. Odpowiedź z Grupy Armii „B” brzmiała, że zgodnie z wolą Führera należy walczyć do ostatka i nie oddawać terenu. Była to trudna do zrozumienia decyzja, gdy poprzez dolinę Boguczaru na tyły wojsk włosko-niemieckich przedostawały się masy wojsk sowieckich, zagrażając im okrążeniem i zagarnięciem ważnych centrów komunikacyjnych, w tym węzłów kolejowych i lotnisk zaopatrujących kocioł stalingradzki. Dopiero o 15.00 19 grudnia GA „B” wydała rozkaz do odwrotu, co miało związek z pogorszeniem się sytuacji na odcinku sąsiedniej z ARMIR 3. Armii rumuńskiej. Nowa linia obrony dla XXXV i XXIX Korpusów miała przebiegać na rubieży Meskof nad rzeką Tichaja – dolina Cziru. Wraz z Włochami działała na ich lewym skrzydle niepodporządkowana im niemiecka 298. DP. W swoim sektorze nad Donem nadal pozostać miał Korus Alpejski, znajdujący się na północ od rejonu walk reszty armii włoskiej.

Po południu 19 grudnia sytuacja dla wojsk Osi wyglądała dobrze na odcinku Nowo Kalitwa ku południu do miejscowości Iwanowka, gdzie front uszczelniły grupa bojowa z Dywizji Alpejskiej „Julia” i Grupa „Fegelein”. Trwał opór w mieście Tały. Dalej ziała wyrwa, w którą wdarły się sowieckie korpusy pancerne, a dalej na wschód próbowały odskoczyć od Donu i zorganizować nową linię obrony włoski XXXV Korpus i niemiecki z włoskimi dywizjami XXIX Korpus, na których prawej flance z kolei źle się działo w ugrupowaniu rumuńskiej 3. Armii i wojskom włoskim groziło dwustronne oskrzydlenie.

Skracające front włoskie dywizje borykały się z brakiem paliwa, przez co zniszczono i porzucono część ciężkiego sprzętu. W Dywizji „Torino” z 8. pułku artylerii do wieczora 19 grudnia pozostały tylko cztery armaty polowe kal. 75 mm/27. Wojska włoskie naciskane były od frontu, ale niebezpieczeństwo poczynało być coraz większe także na jego tyłach. W ciągu dnia (19 grudnia) sowieckie czołgi zaatakowały miasto Meskof na tyłach 3. Dywizji Szybkiej. Po południu ataki wrogich czołgów zniszczył służby dywizji, m.in. dwa szpitale polowe i różne sekcje zaopatrzenia. W okolicy północy do włoskich dywizji poczęły przychodzić nowe rozkazy, by przebijać się na południe, gdyż ich tyły zostały już ogarnięte w całości przez wojska sowieckie. Dla przykładu w przypadku DP „Sforzesca” mówiły one o konieczności przejścia 60 km do najbliższych własnych linii.

Z dniem 20 grudnia niemiecki XXIX Korpus przejął dowodzenie wszystkimi dywizjami zagrożonymi okrążeniem („Pasubio”, 298. DP oraz trzy wcześniej będące w jego składzie – „Torino”, 3. Dywizja Szybka oraz „Sforzesca”). Tego dnia w Diogtewo spotkały się wojska sowieckie, które przebiły się przez pozycje włosko-niemieckie nad Boguczarem, oraz te, które przedarły się przez pozycje rumuńskiej 3. Armii. W wyniku tego wyżej wymienione dywizje włoskie i niemiecka 298. DP znalazły się w pełnym okrążeniu. Poszczególne dywizje maszerowały w kilku kolumnach, przebijając się w kierunku południowym przez kolejne napotkane grupy wojsk sowieckich. Na zachodnim odcinku frontu ARMIR udało się wycofać z linii wykrwawioną DP „Cosseria”, która miała przejść reorganizację w rejonie Rossoszy. W rejonie Woroszyłowgradu skupiono celem reorganizacji także pozostałości DP „Ravenna”. Inne jednostki włoskie i niemieckie, którymi dowodziła 8. Armia (385. i 387. DP, 27. DPanc. i Grupa „Fegelein”; niebawem napłynęła także 19. DPanc.) brały udział w uszczelnianiu frontu i obronie odcinka linii kolejowej Rossosz-Millerowo, współpracując z niemiecką Grupą „Fretter Pico”.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 14 lipca, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włosi na froncie wschodnim
  • Tags: armata italiana in russia, armia włoska na froncie wschodnim, armia włoska w Rosji, operacja Mały Saturn, Włosi na froncie wschodnim
lip
10

„Mały Saturn”

Poległy żołnierz włoski, który do końca nie porzucił swojego stanowiska przy armacie przeciwpancernej 47mm/32.

Ważne: trwają zapisy na polskojęzyczną wersję książki o kampanii w Afryce Wschodniej 1940-1941. Prognozowana cena 70-80 zł (ok. 470 stron licząc ze zdjęciami i mapami) (nie pobieram przedpłat). Proszę o informację w komentarzu pod zdjęciem na PW lub na marek.sobski@interia.eu Więcej informacji: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6860
——————————————-
Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

France 1940: https://www.amazon.com/dp/B09ZV5QS3P
——————————————–
Seria Wojna Mussoliniego:

Betasom 1940-1945: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron… oraz liczne księgarnie

Afryka Wschodnia 1940-1941: wydanie w drugiej połowie 2022 roku
——————————————–

Operacja „Mały Saturn” rozpoczęła się 16 grudnia 1942 roku, gdy sowieckie 6. Armia i 1. Armia Gw. przeszły do generalnego natarcia na pozycje włoskiego II KA. Wcześniej całą noc trwały jeszcze ciężkie walki. Natarcie poprzedziło potężne przygotowanie artyleryjskie w wykonaniu ponad 2500 środków ogniowych. Natrafiono na twardy opór Włochów, który już pierwszego dnia wymusił rzucenie do natarcia także korpusów pancernych, które planowano użyć do działań w głębi ugrupowania wojsk Osi po uzyskaniu przełamania na odcinku II Korpusu.

W sektorze Dywizji „Cosseria” natarcie zastało obronę w delikatnym momencie, gdy w toku było przekazywanie pozycji przez włoską piechotę jej niemieckim kolegom z 385. DP. O 6.00 dowodzący „Cosserią” gen. Gazzale przekazał dowodzenie sektorem swojemu niemieckiemu odpowiednikowi gen. Karlowi Eiblowi. Od 8.00 sytuacja zaczęła się gwałtownie pogarszać, m.in. niemiecki 318. pp utracił Deresowkę. Godzinę później nad całym odcinkiem zaczęło intensywnie działań sowieckie lotnisko. Presja przeciwnika była tak duża, że wstrzymano luzowanie włoskich batalionów i żołnierze obu armii walczyli teraz ramie w ramie. Noc przyniosła spadek temperatury do -30° C. O 3.00 17 grudnia rozpoczął się nowy atak sowieckich czołgów, który osiągnął pozycje 1. i 3. baterii CXXIII dyonu dział kal. 149mm/13, siejąc tam śmierć i zniszczenie. Stopniałe siły „Cosserii” przeznaczono do utrzymania kontaktu pomiędzy DP „Ravenna” i niemiecką 385. DP, która teraz w większej części trzymała ten sektor obrony. O 8.45 dalsze natarcie sowieckiej piechoty i czołgów, które zwalczały włoskie armaty kal. 47 mm i niemieckie osiemdziesiątki ósemki zagroziło miejscowości Krasni, gdzie swoje sztaby miały „Cosseria”, 385. DP i 27. DPanc. Zorganizowany opór przeciwko czołgom trwał aż do nocy. Po zmroku sowiecka piechota zdobyła część pozycji włoskiej artylerii (2. baterii CXXIII dyonu, 1. i 2. baterie haubic kal. 75mm/18 z I/108. part.). Inne baterie musiały zniszczyć część dział z powodu braku paliwa i niemożliwości ich ewakuowania. Nową linię obrony formowano od położonej nad Donem miejscowości Nowo Kalitwa, na styku z pozycjami Dywizji Alpejskiej „Cuneense”, ku południu.

O 6.20 16 grudnia obserwatorzy z Dywizji „Ravenna” zauważyli nadciągające z zakola Donu czołgi, na których natychmiast skupiono ogień artylerii. Po godzinie siódmej ostatecznie przerwany został kontakt między włoską dywizją i sąsiadującym z jej lewą flanką niemieckim 318. pp. Po 9.00 sowieckie czołgi wdarły się do miejscowości Krasno Orechowo. Postępy Rosjan próbowały zatrzymać włoskie czołgi L 6 i działa samobieżne, a także XLVII batalion motocyklowy. Cennego wsparcia udzieliło także 20 niemieckich dział pancernych z 27. DPanc. Pierwszą falę radzieckich czołgów, liczącą około 50 wozów, udało się zniszczyć niemal w całości. O 10.30 ruszyło zdecydowane natarcie 41. i 44. DGw. oraz 195. DS, które ponownie wsparły czołgi w liczbie około stu. Początkowo postępy hamowały jeszcze włoskie pola minowe, ale z każdą godziną poszerzano przejścia przez nie. Powoli spychano Włochów ku dolinie rzeki Boguczar i miastu o tej samej nazwie. Ataki z powietrza i ostrzał artylerii, zwłaszcza wyrzutni rakiet, powodowały ogromne straty. Załamała się łączność. „Ravennę” odrzucono na dwa do trzech kilometrów od pozycji zajmowanych jeszcze rano. Od północy dywizji podporządkowano niemiecką GB „Haempel” z 27. DPanc. 17 grudnia włoska dywizja była systematycznie spychana na pozycje tyłowe, ale jej opór był uporządkowany, cały czas utrzymywano także kontakt z sąsiednimi dywizjami. W oparciu o obszary zabudowane organizowano punkty oporu mające zablokować wrogą infiltrację na południe, w ich obronie brały udział włoskie pojazdy pancerne (np. Kusmenkof pomagały utrzymać dwa czołgi L 6 i trzy Semoventi da 47/32).

17 grudnia cały włoski II KA i walczące w jego sektorze niemieckie 385. i 298. DP były spychane w stronę doliny rzeki Boguczar, próbując zajmować nowe linie obrony, na których z powodu mrozu (-27° C w środku dnia) nie dało się okopać. Lotnictwo rozpoznawcze meldowało kolejne przeprawy przez Don, którymi stale napływają na lewy brzeg rzeki nowe wojska sowieckie.

Od 6.00 16 grudnia atakowany przez 38. DGw. był także cały sektor DP „Pasubio”. Włochów odrzucono od rzeki, ponieśli także ciężkie straty, 80. pp utracił już 50-60% swojego stanu. Współpracująca z dywizją grupa batalionowa Czarnych Koszul „Montebello” od 10 grudnia straciła 446 ludzi, czyli 50% stanu. Późnym wieczorem front dywizji próbowano łatać przesyłając w roli piechoty personel batalionu kolejowego, budowy mostów i budowlanego. Z powodu małej dostępności broni zespołowych był to tylko półśrodek. Z Getreide ściągnięto także odpoczywającą tam grupę „Tagliamento” i podporządkowano 79. pp. 17 grudnia, pomimo powtarzanych ataków, włoska dywizja dość pewnie trzymała swoje linie i nie groziło je załamanie.

17 grudnia przyniósł także ataki w sektorach kolejnych włoskich wielkich jednostek. 153. DS przekroczyła Don w rejonie włamania 38. DGw. w pozycje „Pasubio” i teraz naciskała lewe skrzydło Dywizji „Torino” (batalion III/81. pp). Znajdująca się na prawo od niej 3. Dywizja Szybka obsadzała odcinek frontu długości aż 50 kilometrów, na którym zluzowała niemiecką 62. DP. Na tym odcinku Don osiągał jej dopływ w postaci rzeki Tichaja. W obsadzeniu rozległego frontu dywizji pomógł Legion Chorwacki, który zajął pozycje na jej lewym skrzydle, na styku z „Torino”. Dalej pozycje zajęły 3. i 6. pułki bersalierów, a jedynym odwodem był XIX batalion bersalierów. Ponadto obronę wzmocniły XXVI batalion moździerzy z „Torino” (bez kompanii), kompania CIV batalionu ckm i LXXIII dyon art. Jak wcześniej wspomniano, czołgi, działa samobieżne i batalion motocyklowy dywizji przekazała w rejon głównego natarcia Rosjan. O 6.00 17 grudnia 197. DS rozpoczęła atak na pozycje dwóch batalionów 6. p.bers. Pod koniec dnia Sowieci wdarli się do 10 km w głąb doliny rzeki Tichaja, zaangażowanie w walki rezerwowego XIX batalionu bersalierów nie zdołało zatrzymać tego manewru. Brak dalszych rezerw nie pozwalał Włochom na podjęcie zdecydowanego kontrataku. Sytuacja stawała się niebezpieczna także w sektorze DP „Sforzesca”, która zajmowała skrajną pozycję na prawym skrzydle ARMIR i sąsiadowała z rumuńską 7. DP z XXIII KA. 16 grudnia Rumuni zostali zaatakowani i zmuszeni do odwrotu o 10 km na południe. Prawe skrzydło „Sforzesci” zostało wówczas odsłonięte.

Nocą 17/18 grudnia dywizje „Cosseria”, „Ravenna” oraz niemieckie 385. i 298. DP próbowały stworzyć ciągły front. W ciągu dnia w rejon lewego skrzydła II KA zaczęły ściągać pierwsze elementy niemieckiej grupy „Fegelein” (m.in. dwa bataliony SS, bateria dział pancernych StuG III, kompania ppanc., dywizjon artylerii) i 387. DP, które uszczelniały rejon włamania od zachodu. Wczesnym rankiem grupa siedmiu sowieckich czołgów zjawiła się w rejonie miasta Tały nad rzeką Boguczar, dawnej siedzibie sztabu II KA, gdzie z wszelkich spływających rezerw próbowano stworzyć punkt oporu. Później przez cały dzień miasto było celem ataków piechoty wspartej czołgami. Broniły się tutaj m.in. dwie kompanie II batalionu saperów szturmowych, niemiecka kompania pionierów, włoskie kompanie budowy dróg, chemiczna, budowy mostów, wsparte dwoma plutonami XXXII batalionu ppanc. i kilkoma ocalałymi działami z „Cosserii”. Pomimo kończącej się amunicji zatrzymano także silniejszy atak nocny, dzięki czemu utrzymano miasto i niebawem wzmocniono jego obronę. Ważnym sukcesem wojsk Osi było utrzymanie przez włoskie bataliony I i II/89. pp miasta Nowo Kalitwa, dzięki czemu sowiecki atak nie rozwijał się na zachód. 18 grudnia walki trwały także w sektorach innych włoskich dywizji, „Pasubio” zdołała odeprzeć wszelkie ataki przeprowadzone tego dnia na jej pozycje (np. batalion III/79. pp zdołał wytrwać ich aż dziesięć). XXIX KA trzymał swoje pozycje dość pewnie, chociaż zwłaszcza w sektorze 3. Dywizji Szybkiej presja przeciwnika znacząco wzrosła. Dywizji „Sforzesca” nakazano odwrót na linię ujście rzeki Tichaja – dolina rzeki Czir, którą bez większych kłopotów osiągnięto nocą 19/20 grudnia.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 10 lipca, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włosi na froncie wschodnim
  • Tags: armata italiana in russia, armia włoska na froncie wschodnim, armia włoska w Rosji, operacja Mały Saturn, Włosi na froncie wschodnim
Previous »
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top