Jeden z batalionów „M” Czarnych Koszul przemieszcza się na froncie wschodnim, lato 1942 r. Nowy temat – Czarne Koszule w Rosji. Tłumaczenie artykułu z włoskiego magazynu Storia Militare wykonał p. Mateusz Szymański. Bardzi dziękuję za bezcenną pomoc! Pisownia oryginalna, w razie wątpliwości proszę pytać na fan page’u na Facebooku.
10 czerwca 1940 wraz z przystąpieniem Włoch do wojny, Czarne Koszule (w skrócie MVSN: Milizia Volontaria per la Sicurezza Nazionale-Ochotnicza Milicja Bezpieczeństwa Narodowego) dysponowały w swoich strukturach 313.000 legionistami rozlokowanymi zarówno na terytorium metropolii jak i w koloniach o różnej strukturze i specjalności. Od samego początku, uzbrojenie jednostek Milicji było podobne do tego używanego przez piechotę Wojsk Królewskich biorących udział w operacjach frontowych. Wiosną 1941 po zmianach w dowództwie MVSN między sekretarzem partii Achille Starace a luogotenente Enzo Galbiati, w celu zwiększenia efektywności oddziałów zaczęły powstawać bataliony „M” które zgodznie z intencjami szkoleniem i uzbrojeniem przypominać miały oddziały arditi walczące podczas wielkiej wojny. Z punktu widzenia organizacyjnego, nowo powstałe bataliony składały się z plutonu dowodzenia, jednego plutonu zwiadowczego, trzech kompanii szturmowych i jednego plutonu karabinów maszynowych. Grupa batalionowa opierała się na dwóch jednostkach szturmowych i jednej jednostce wsparcia. Ta ostatnia składała się z plutonu dowodzenia, kompanii moździerzy kalibru 81 mm i jednej kompanii dział przeciwpancernych kalibru 47/32 mm.
Siły Włoskie skierowane do wzięcia udziału w kampanii w ZSRR, zainicjowanej przez Niemcy w czerwcu 1941 (Operacja „Barbarossa”) zostały nazwane C.S.I.R ( Corpo di Spedizione Italiano in Russia) a dowództwo nad nimi objął generał Giovanni Messe. Ich struktura organizacyjna przedstawiała się następująco:
-Dywizja autotrasportabile „Pasubio” generała Giovanelli: 79 i 80 Regiment Piechoty i 8 regiment artylerii.
-Dywizja autotrasportabile „Torino” generała Mazni 81 i 82 regiment piechoty i 52 regiment artylerii
-Dywizja Celere „Principe Amedeo duca d’Aosta” generała Marazziani: 3 regiment bersalierów, regiment „Savoia Cavalleria”, regiment „Lancieri di Novara”,3 regiment artylerii konnej 3. grupa czołgów lekkich „S.Giorgio”
-Comando Artiglieria pod dowództwem generała Dupont: 30 Zgrupowanie Artyleryjskie ,50 51 i 52 grupa z działami 105/32, 4 i 19 grupa artylerii samobieżnej z działami przeciwlotniczymi 75/46, 95 i 97 bateria przeciwlotnicza z działkami o kalibrze 20 mm.
-Comando Genio ( wojska inżynieryjne) pod dowództwem pułkownika Tirelli 4. batalion inżynieryjny 1 i 9 batalion budowy mostów, 8 batalion łącznościowy, 19 kompania logistyczna i 88 sekcja zmotoryzowana kompanii sygnałowej
-Comando aviazione (lotnictwo) pułkownika Drago: 51 grupa zwiadowcza, 22 grupa pościgowa
-63 Legion Czarnych Koszul dowództwa console (odpowiednik generała brygady w wojskach królewskich) Nicchiarelli: 53 i 79 Batalion Czarnych Koszul i 53 batalion wsparcia Wojsk Królewskich
-104 batalion karabinów maszynowych korpusu armijnego z 2 batalionem dział kalibru 47/32 1 kompania bersalierów na motocyklach i wojska chemiczne z 1 batalionem, 16 kompania; 82 wydział kwatermistrzowski, 2 autoraggrupamento d’armata, 2. i 29. grupa motoryzacyjna
-trybunał wojskowy
Łącznie 62.000 żołnierzy, 4.600 koni 5.500 samochodów ciężarowych 220 jednostek sprzętu artyleryjskiego o różnym kalibrze,60 czołgów lekkich, 83 samoloty zwiadowcze, pościgowe i transportowe.
Pierwszą jednostką Milicji Faszystowskiej która trafiła do Rosji był Legion „Tagliamento” pod rozkazami console Niccolo Nicchiarellego, na który to składał się 53 batalion „Udine” (d-ca primo seniore Ermacola Zuliani) 79 batalion „Reggio Emilia”(d-ca primo seniore Patrocinii) i 183. kompania karabinów maszynowych „Piacenza” (d-ca centurione Canotti).
Przed wyjazdem na front, legion został wzmocniony w postaci dodatkowej kompanii karabinów maszynowych „Cuneo” pod rozkazami centurione Gentile i batalionu Wojsk Królewskich 69 „Sassari” który został wyłączony ze 151 Regimentu dywizji „Sassari ”
Siłę „Tagliamento” stanowiło 1.191 żołnierzy i oficerów milicji oraz 284 żołnierzy i oficerów z Wojsk Królewskich. Po zajęciu Perwomajska 27 sierpnia 1941 został on powierzony „Torino” a 9 września Regimentowi „Lancieri di Novara” wraz z zadaniem obrony prawego odcinka rzeki Dniepr przechodząc pod rozkazy 3 Dywizji Celere „Principe Amadeo Duca d’Aosta” Przy tej okazji Czarne Koszule przeszły swój chrzest bojowy w tej kampanii odpierając 3 sowieckie ataki. Podczas walk doszło do pierwszych strat: 12 żołnierzy poległo, a 18 zostało rannych.
W dniach 27-30 września „Tagliamento” ponownie przeszło pod rozkazy „Torino” w celu zdobycia przyczółku na wschód od rzeki, lewobrzeżnej części Dniepropietrowska. W trakcie operacji nazwanej „manewrem Petrykiwki” w którym wzięły udział 3 Korpus Niemiecki, dywizja celere i „Pasubio”. Legion poniósł niewielkie straty: 2 zabitych i 14 rannych biorąc do niewoli 646 jeńców oraz przejmując duże ilości sprzętu i bydła. Z powodu odniesionego sukcesu jednostka otrzymała pochwałę od komendanta C.S.I.R a także od dowódcy pierwszej armii pancernej generała von Kleista.
Sukcesywnie, legion ustępował 63 Batalionowi z Dywizji „Pasubio”, operując z 2 innymi batalionami w obrębie zgrupowania zmotoryzowanego. 13 października znajdujący się w Gorłówce „Tagliamento” przeszedł pod rozkazy „Pasubio” żeby następnie 27 listopada być przemieszczony w okolice Shelsnoje w celu obrony lewej flanki C.S.I.R. Z końcem Wigilii Bożonarodzeniowej jednostka została zaangażowana w patrole mające na celu odpieranie wrogich ataków: ich częstotliwość jednak nie okazała się być znaczna co zaowocowało w tym okresie jedynie niewielkimi stratami własnymi wynoszącymi 2 poległych, 4 zaginionych, 16 rannych i 7 poszkodowanych z powodu odmrożeń.
