Wojna Mussoliniego

W związku z brytyjskimi działaniami przeciwko wojskom Vichy w Syrii, Maricosom (dowództwo włoskich okrętów podwodnych) wysłało sommergibile „Jantina”, „Dagabur” i „Ondina” na polowanie wzdłuż wybrzeża syryjsko-palestyńskiego. Spodziewano się tam zastać nasilony ruch morski aliantów.

„Ondina” (tenente di vascello Corrado Dal Pozzo) wyruszył 17 czerwca, jego rejonem operacyjnym był obszar pomiędzy Cyprem i Aleksandrią. Około 20.00 20 czerwca 1941, 25 Mm od Przylądka Apostolos Andreas na Cyprze, „Ondina” dostrzegł, a o 21.33 zatopił trzema torpedami wystrzelonymi z dystansu 1000 m turecki parowiec „Refah” (3805 BRT). Torpedy trafiły w śródokręcie, doszło do wybuchu kotłów, po czym statek zatonął. „Refah” nie posiadał wymaganych znaków rozpoznawczych jednostki neutralnej, Del Pazzo uznał go za brytyjski czarter.

11 czerwca z Sycylii na wody w rejon Hajfy wyruszył okręt „Jantina”. Jednak po czterech dnia na pokładzie doszło do awarii silników, jednostka musiała zawinąć na Leros. 21 czerwca zakończono naprawy. Okręt wysłano teraz na egipskie wody. O 5.45 27-go, gdy tylko dotarł do wyznaczonego obszaru, jedną torpedą zaatakował obiekt rozpoznany jako niszczyciel Typu H. Włosi słyszeli eksplozję, jednak nie przypisano im żadnego zatopienia. Narazili się za to na dwudniowy pościg z użyciem bomb głębinowych. Ciężko uszkodzony okręt ponownie wrócił na Leros.

18 czerwca z Messyny wyszedł „Salpa” (tenente di vascello Renato Guagni), który miał patrolować wzdłuż wybrzeża Cyrenajki, pomiędzy Ras Uleima i Marsa Matruh, niebawem utracono kontakt radiowy z okrętem. Okoliczności utraty tej jednostki stały się jasne dopiero po wojnie. 27 czerwca 1941 zatopiono wspominany włoski okręt podwodny. Dokonał tego w nawodnej walce brytyjski odpowiednik HMS „Triumph”. Po dostrzeżeniu Włochów okręt brytyjski wynurzył się o 8.11, otwierając ogień z armaty pokładowej i karabinów maszynowych Lewis, dystans wynosił 1370 metrów. Załoga „Salpa” próbowała odpowiedzieć ogniem, ale celny ogień Brytyjczyków zmusił marynarzy do porzucenia działa i zejścia pod pokład. Włoski okręt został unieruchomiony i zaczął tonąć rufą. „Triumph” podszedł na 550 m i o 8.18 wystrzelił dwie torpedy. Drugi strzał okazał się celny, „Salpa” zniknął w ogromnej kolumnie wody i dymu, a jego szczątki zostały rozrzucone po okolicy. Sommergibile natychmiast zatonął na pozycji 32°05′ N i 26°47′ E, 20 Mm na północ od Sidi Barrani. „Salpa” poszedł na dno wraz z całą załogą – dowódcą, czterema innymi oficerami oraz 42 podoficerami i marynarzami. Z dniem 20 lipca załogę okrętu uznano za zaginioną.

W czerwcu 1941 r. spadło zaangażowanie sommergibil w centralnej części basenu Morza Śródziemnego, miało to oczywisty związek z udanym podbojem Krety. Okręty angażowane były teraz zwłaszcza we wschodnim rejonie akwenu. Ilość wykonanych patroli była identyczna do tej z maja. „Alagi”, „Axum”, „Jantina”, „Salpa”, „Uarsciek” i „Tembien” zostały zaangażowane, pomiędzy 5 a 30 tego miesiąca, na wodach pomiędzy Tobrukiem i Aleksandrią. 14 misji na wodach włoskich wykonały stare okręty „H1”, „H2”, „H4”, „H6” i „H8”. W pierwszej połowie roku sommergibili przewiozły w 13 misjach 1014 t materiałów.

Między 3 a 14 lipca „Malachite” i „Ametista” operowały na północ od Ras Azzas, 50 Mm na wschód od Tobruku. Sommergibili bezskutecznie atakowały dwie grupy brytyjskich okrętów. Następnie w tej okolicy zjawił się „Settembrini” (capitano di corvetta Alcide Bardi). Nocą 10-go na pokładzie „Settembrini” dostrzeżono dwa duże motorowce, kolejnej nocy zaś dwa niszczyciele, które poruszały się zbyt szybko, by stać się celem ataku. 13 lipca ten sam okręt bezskutecznie atakował kolejny niszczyciel. Sukces przyszedł o 1.35 16 lipca, wówczas „Settembrini” zaatakował przy użyciu armaty i jednej torpedy mały zbiornikowiec (700 BRT), który na koniec został staranowany, by szybciej zatonął. Był to jedyny sukces włoskich okrętów podwodnych w tym miesiącu. Pod koniec miesiąca w tym rejonie operowały jeszcze „Squalo”, „Narvalo”, „Dagabur” i „Uarsciek”.

Między 4 a 18 lipca „Alagi”, „Diaspro” i „Corallo” operowały na południowy-zachód od Sardynii, co miało związek z aliancką operacją „Substance”. Pierwsze dwa operowały bardziej na wschodzie, próbując odnaleźć statki zmierzające na Maltę. „Diaspro” odkrył przeciwnika i przekazał jego pozycję, w wyniku czego z Trapani wyszły w morze „Bandiera”, „Manara”, „Dessiè” i „Settimo”. Okręty zajęły wyznaczone im pozycje pomiędzy Pantellerią i Maltą.

5 lipca na Morzu Egejskim stracono sommergibile „Jantina”. Uszkodzony w poprzednim miesiącu okręt powracał w wynurzeniu do Włoch, gdzie miał przejść prace remontowe w Neapolu. O 18.45 „Jantina” został dostrzeżony i zatopiony przez brytyjski okręt podwodny „Torbay”. Anglicy wystrzelili sześć torped, Włosi zdołali je dostrzec, ale na manewr nie było już czasu. Dwie torpedy okazały się celne, uderzyły w dziób i śródokręcie włoskiego okrętu. „Jantina” poszedł na dno w mniej niż minutę na pozycji 37°21’ N i 25°20’ E, na wodach okalających wyspę Mykonos. Guardiamarina Giadrossi oraz pięciu podoficerów lub marynarzy, którzy znajdowali się na pokładzie, zostało wyrzuconych do wody siłą wybuchu. Ta szczęśliwa szóstka zdołała dopłynąć na Mykonos. Z okrętem na dno poszedł dowódca capitano di corvetta Vincenzo Politi, trzech innych oficerów oraz 38 podoficerów i marynarzy. W tym miesiącu aktywność wrogich sił podwodnych na wodach greckich wyraźnie wzrosła.

21 lipca niszczyciel HMAS „Nestor” eskortował konwój WS-9C na Morzu Śródziemnym w ramach operacji zaopatrzeniowej dla Malty „Substance”. Podczas niej, 21 lipca, osłaniając lotniskowiec HMS „Ark Royal”, był atakowany przez włoski okręt podwodny „Diaspro” koło Bougie, lecz torpeda chybiła.

Aktywność włoskich okrętów podwodnych w lipcu 1941 r. uzupełniają działające w oparciu o bazę na Leros, patrolujące na Morzu Egejskim „Galatea”, „Sirena” i „Jantina”.

Przypominam, że książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk 1940-1945” jest dostępna w nowej cenie 30 zł na moim Allegro: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

3 kwietnia 1941 roku, „Pietro Micca”, który płynął z Tarentu na Leros, w rejonie na południe od Krety, napotkał nieprzyjacielski konwój. Dwie wystrzelone z dystansu 1500 m torpedy okazały się niecelne. Włosi oddalili się w znużeniu. 5 kwietnia „Micca” wchodził do portu na Leros, w niedużej odległości od okrętu doszło do dużej eksplozji. Uszkodzony został ster i rufowe stery głębokości. Najprawdopodobniej była to mina, choć część źródeł sugeruje… torpedę przypadkowo wystrzeloną z rufowej wyrzutni. Okręt odholowano do portu na Leros, gdzie przeszedł podstawowe naprawy. W maju 1941 r. „Micca” wrócił do Tarentu, tam był remontowany od czerwca do listopada 1941 r.

W dniach 22 i 23 kwietnia okręty podwodne „Settembrini” i „Fisalia” dostrzegły brytyjski krążownik, nie zdołały jednak zająć dogodnej pozycji do wystrzelenia torped (przypis: według części literatury „Settembrini” odpalił trzy niecelne torpedy).

W kwietniu wzrosła aktywność sommergibili. 53 misje zostały wykonane przez 37 okrętów. Mimo to ponownie nie udało się zatopić żadnej wrogiej jednostki. W związku z wyjściem w morze okrętów Force „H” z Gibraltaru, „Colonna”, „Da Procida” i „Ametista” przeprowadzały nocne patrole w Zatoce Genueńskiej. Z tego samego powodu, między 3 a 8 kwietnia, na południe od Sardynii operowały „Corallo” i „Turchese”, które poszukiwały jednostek brytyjskich płynących w stronę Malty. Jej wody z kolei nadzorowały „Santarosa” i „Settembrini”. W dniach 2-14 kwietnia „Aradam”, „Onice”, „Malachite” i „Topazio” czatowały w Zatoce Sallumskiej i w rejonie Marsa Matruh. W drugiej połowie miesiąca w tym rejonie zjawiły się „Ondina”, „Nereide”, „Turchese”, „Squalo”, „Adua”, „Smeraldo”, „Settembrini” i „Fisalia”. Na Morzu Egejskim operował jedynie „Sirena”. Dodatkowo dziewięć okrętów starszej konstrukcji wykonało 10 ofensywnych patroli na wodach metropolitarnych.

27 maja miał miejsce nieudany atak SLC (żywych torped) na brytyjską żeglugę w Gibraltarze (Operacja „B.G.3”). Pomiędzy 15 a 31 maja w ich transport ponownie zaangażowany został „Scirè”.

W maju 1941 r., mimo wielu wydarzeń na Morzu Śródziemnym, mało aktywne były sommergibili. 27 okrętów wykonało 43 misje. Obeszło się bez strat, jednak nie uzyskano także żadnych zatopień. Operacje włoskich okrętów koncentrowały się w Zona „B” i „C”. Na południe od Sardynii i u wybrzeża Tunezji operowały w dniach 9-11 i 21-22 maja odpowiednio „Corallo” i „Diaspro”. W czasie trwania operacji „Tiger” na wodach Malty czaiły się w zasadzkach „Ambra”, „Settimo” i „Santarosa”. Na wodach Cyrenajki i Egiptu operowały „Beilul”, „Tricheco” i „Uarsciek”. Od połowy miesiąca 11 okrętów zaangażowano na wodach na południe od Krety. Były to m.in. „Adua”, „Galatea” i „Onice”. Jedynie „Squalo” zaobserwował, idącą w dużej odległości, grupę wrogich okrętów. „Galatea” odbył także patrol na Morzu Egejskim, a oprócz niego zaangażowano tam także okręty „Sirena” i „Nereide”.

Przypominam, że książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk 1940-1945” jest dostępna w nowej cenie 30 zł na moim Allegro: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

5 marca 1941 roku, pomimo ataków włoskich okrętów podwodnych, Brytyjczycy rozpoczęli przewóz z Egiptu do Grecji 58 tys. żołnierzy. Operacja przerzutu tych wojsk nosiła nazwę „Lustre”. 7 marca 1941 pierwsze brytyjskie jednostki zeszły na grecki brzeg w portach Pireus i Wolos.

6 marca 1941 Włosi stracili w Kanale Caso, na wschód od Krety, samozatopiony okręt podwodny „Anfitrite”, który został ciężko uszkodzony przez niszczyciel „Greyhound”. „Anfitrite” opuścił Leros 4-go, jego zadaniem był atak na konwój płynący z Aleksandrii w stronę Grecji. Rejon polowania osiągnął następnego dnia. Około 8.00 6-go, pozostający w zanurzeniu okręt, został ok. 20 Mm na południowy wschód od przylądka Capo Sidero na wyspie Caso zauważony przez brytyjskie niszczyciele, będące częścią eskorty konwoju AS. 16, idącego z Pireusu do Port Saidu. Sommergibile obrzucono bombami głębinowymi, które spowodowały poważne uszkodzenia, do okrętu zaczęła wdzierać się woda. „Anfitrite” został zmuszony do wynurzenia i natychmiast został trafiony w kiosk przez pocisk wystrzelony z „Greyhounda”, zginęło przy tym trzech Włochów. Armata pokładowa była uszkodzona, dlatego Włosi rozpoczęli proces samozatopienia okrętu i opuszczali jego pokład. „Anfitrite” zatonął w pozycji 34º55′ N i 26º43′ E. Zginęło siedmiu ludzi, w tym podoficer, resztę załogi 39-43 ludzi podjął „Greyhound”.

11 marca 1941 powracający z Leros „Pietro Micca” napotkał koło wyspy Kythira grupę nieprzyjacielskich niszczycieli. Wystrzelona torpeda chybia celu.

Okręt „Ambra” (tenente di vascello Mario Arillo) i trzy inne okręty (m.in. „Ascianghi” i „Dagabur”), pomiędzy 22-31 marca, prowadziły działania osłonowe dla operacji „Gaudo” (bitwa u przylądka Matapan). „Ambra” przybył w rejon między Aleksandrią a przylądkiem Krio 24 marca. 31 marca znajdował się już w drodze powrotnej, wówczas o godzinie 2.37 natknął się na duży okręt, odległy o jakieś 2000 m, idący z eskortą trzech niszczycieli prędkością 10 w. Okręty eskortowały dwa transportowce. Włosi odpalili trzy torpedy w stronę największego celu i pozostali w wynurzeniu, by stwierdzić efekt ataku. O 2.44 w centralną część krążownika uderzyły dwie z trzech wystrzelonych torped. W tym ataku „Ambra” posłał na dno nowoczesny krążownik lekki (plot.) HMS „Bonaventure” (wyporność standardowa: 5.450 ton, pełna: 6850 ton, typ Dido). Okręt zatonął w czasie krótszym niż 5 minut, przewracając się do góry dnem, wraz z nim morze zabrało 138 członków załogi, w tym 23 oficerów oraz 115 podoficerów i marynarzy. Ocalałych z ataku podjął niszczyciel „Hereward”. Akcja rozgrywała się na wodach na południe od Krety, 90 Mm od tej wyspy. Krążownik osłaniał konwój idący z Grecji do Aleksandrii. Zatonął na pozycji 33°10′ N i 26°20′ E. Po ataku włoski okręt natychmiast zszedł pod wodę. Intensywnym ściganiem Włochów zajął się australijski niszczyciel „Stuart”, który przeprowadził siedem ataków z użyciem bomb głębinowych. Poszukiwania sommergibile trwały do poranka. Wybuchy bomb głębinowych spowodowały uszkodzenia rozmaitych urządzeń na pokładzie okrętu, w tym busoli żyroskopowej i magnetycznej. Dzięki nawigacji przy pomocy położenia gwiazd i słońca załoga doprowadziła okręt do Augusty. Arillo otrzymał Medaglia d’Oro al Volor Militare, a jego „drugi” – tenente di vascello Luigi Fulvi Medaglia d’Bronzo al Valor Militare.

Dzień wcześniej ten sam okręt niecelnie atakował „Dagabur”, któremu pierwotnie przypisano zatopienie krążownika. O 20.27 dostrzegł „Bonaventure” znajdujący się na pozycji 33°47’ N i 25°24’ E. Cel był dobrze oświetlony przez zachodzące słońce, poruszał się z niewielką prędkością. O 20.37 „Dagabur” odpalił dwie torpedy. Załoga usłyszała dwie głośne eksplozje, jednak te trafienia nie zostały potwierdzone, choć włoska literatura sugeruje, że były one prawdopodobne.

31 marca przyniósł także stratę, idący w wynurzeniu z Messyny do La Spezia „Pier Capponi” został zatopiony przez brytyjski okręt podwodny „Rorqual”. Brytyjczycy wystrzelili kilka torped, dwie z nich trafiły, posyłając okręt na dno. Do zdarzenia doszło 17 Mm na południe od wyspy Stromboli, w pozycji 38°32’ N i 15°15’ E. Zginęło pięciu oficerów oraz 33 podoficerów i marynarzy. Dowodzący okrętem tenente di vascello Romeo Romei otrzymał pośmiertnie Medaglia d’Oro al Valor Militare.

W marcu 1941 r. do Afryki płynął DAK, rozpoczęła się także kontrofensywa Osi w Libii. Spowodowało to zwiększony ruch okrętów włoskich i brytyjskich w centralnej i wschodniej części Morza Śródziemnego. W Zona „A” nie działo się w tym czasie nic godnego uwagi. Aktywność sommergibili nie była większa niż w poprzednich miesiącach. Zwiększona ilość okrętów wroga spowodowała utratę dwóch jednostek. W tym miesiącu na wodach greckich operowały „Uarsciek”, „Fisalia” i „Adua”, ten pierwszy na wodach okalających Wyspy Jońskie, a pozostałe dwa na Morzu Egejskim. Wszystkie pozostałe sommergibili operowały w Kanale Sycylijskim, na wschód od Malty i zwłaszcza wzdłuż wybrzeży Egiptu i Libii. W tych operacjach zaangażowano następujące jednostki: „Serpente”, „Anfitrite”, „Beilul”, „Galatea”, „Smeraldo”, „Malachite”, „Nereide”, „Ascianghi”, „Ambra”, „Dagabur” i „Onice”.

Przypominam, że książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk 1940-1945” jest dostępna w nowej cenie 30 zł na moim Allegro: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Czas na cz. 2. artykułu „Nasze morze, naszym grobem”, traktującą o 1941 roku w wykonaniu włoskiej floty podwodnej na Morzu Śródziemnym.

NIEMRAWY POCZĄTEK ROKU

Styczeń nowego roku rozpoczął się dla włoskiej floty podwodnej na Morzu Śródziemnym mało widowiskowo. „Beilul” przeprowadził jeden z niewielu ataków, które miały miejsce w tym miesiącu, gdy nieskutecznie atakował konwój pięciu parowców w eskorcie trzech niszczycieli. Działo się to nocą 8/9 stycznia 1941 w pobliżu Krety. Statki miały eskortę trzech okrętów. Włosi wystrzelili cztery torpedy z położenia nawodnego, a następnie oddalili się i zeszli pod wodę. Załoga słyszała dwie eksplozje, jednak żadne zatopienia nie znajdują potwierdzenia.

14 stycznia 1941 okręt podwodny „Neghelli” opuścił Leros i udał się zająć pozycję pomiędzy wyspami egejskimi, na trasie prowadzącej do Pireusu. Były to ostatnie informacje jakie miało o jednostce włoskie dowództwo, dopiero po wojnie jej los stał się jasny. Rankiem 19 stycznia okręt zaatakował grecki niszczyciel „Psara”, a następnie o 11.53 konwój AS.12 idący z Pireusu do Aleksandrii. Konwój składał się z parowców „Clan Cumming”, „Clan MacDonald” i „Empire Song”, eskortę stanowiły krążownik przeciwlotniczy HMS „Calcutta” i niszczyciele HMS „Greyhound”, „Janus” i „Defender”. Konwój był częścią brytyjskiej operacji „Excess”. Jedna z torped wystrzelonych przez Włochów trafiła w „Clan Cumming” (7264 BRT) w pozycji 37°15′ N i 24°04′ E, spowodowała ciężkie uszkodzenie statku i zmusiła go do powrotu do Pireusu w eskorcie niszczyciela „Janus”. Natychmiastowy kontratak przeprowadził niszczyciel HMS „Greyhound” i posłał włoski okręt na dno wraz z całą załogą. „Neghelli” zatonął na Morzu Egejskim w rejonie wyspy Falkonera, pomiędzy Milos a Serifos. Z okrętem zginął dowódca tenente di vascello Carlo Ferracuti, innych czterech oficerów oraz 41 podoficerów i marynarzy.

W styczniu 1941 r. 32 sommergibili wykonały ogółem 34 misje. W związku z ofensywą w Afryce na morzu operowało więcej brytyjskich konwojów, zwłaszcza w porównaniu z połową tego miesiąca. Wody północnoafrykańskie, pomiędzy Tunezją, Maltą i Zatoką Syrta, patrolowały „Axum”, „Aradam”, „Diaspro”, „Bandiera” i „Santarosa”. Po połowie miesiąca na wschód od Malty operowały „Settimo” i „Smeraldo”. Po 20 stycznia Dolny Adriatyk i północną część Morza Jońskiego patrolowały „Turchese”, „Ambra”, „Corridoni”, „Menotti”, „Speri”, „Millelire”, „Dessiè” i „Jalea”. Na Morze Egejskie z Leros wyszły natomiast „Neghelli”, „Delfino” i „Beilul”.

9 lutego 1941 port w Genui był ostrzeliwany przez pancerniki „Malaya” i „Renown” oraz lekki krążownik „Sheffield” z Force „H” (operacja „Grog”). W tym czasie w rozciągniętych na dużej przestrzeni basenach portowych, znajdowało się 50 różnych włoskich jednostek. Celem były też urządzenia portowe, doki i instalacje przemysłowe. Ostrzał prowadzono z dystansu 18 tys. metrów, ogniem kierowano z samolotu obserwującego gdzie padają pociski. Baterie nadbrzeżne prowadziły niecelny ogień kierowany na błyski wystrzałów. Celowanie Włochom utrudniała gęsta mgła. Samoloty z „Ark Royal” zrzuciły w tym czasie miny magnetyczne. W porcie zatonęły cztery frachtowce i jeden okręt szkolny, a 18 jednostek zostało uszkodzonych. Pancernik „Caio Dulio”, największy z kąsków, nie został nawet trafiony. Włochom nie udało się zaatakować sił brytyjskich. W morze wyszły pancerniki „Vittorio Veneto”, „Giulio Cesare” i „Andrea Doria”, trzy ciężkie krążowniki i niszczyciele. Siłami włoskimi dowodzi adm. Iachino. Regia Marina zajęła pozycję 40 mil na południowy wschód od przylądka Testa na Sardynii. Brytyjczycy zmienili jednak trasę powrotu, płynąc wzdłuż wybrzeży francuskich. Nad Morzem Liguryjskim wisiała gęsta mgła, utrudniając akcję Włochom. Dodatkowo fatalnie pomylił się zwiad lotniczy, jako Force „H” identyfikując francuski konwój. Także porty w Livorno i La Spezia były atakowane przez samoloty z lotniskowca „Ark Royal”. W La Spezia samoloty zrzuciły miny magnetyczne, w Livorno atakowały rafinerię ropy naftowej.

Następstwem brytyjskiej operacji było przemieszczenie włoskich okrętów podwodnych bazujących w La Spezia. „Ascianghi” i „Scirè” popłynęły na północ od Korsyki, a „Corallo” i „Diaspro” na południe od Sardynii. Także sommergibili nie zdołały zaatakować wrogich okrętów.

28 lutego „Pietro Micca”, który został całkowicie przebudowany na transportowiec, ruszył z Tarentu na Leros. Dostarczył 105 t benzyny oraz 70 t amunicji. Misje transportowe już na stałe weszły do harmonogramu włoskiej broni podwodnej.

W lutym 1941 r. włoskie okręty podwodne zajmowały się głównie obserwacją ruchów okrętów brytyjskich i obroną własnych linii komunikacyjnych, zwłaszcza tych prowadzących do Albanii. Od połowy miesiąca w pobliżu Malty operowały: „Manara”, „Santarosa”, „Tembien”, „Dagabur”, „Settimo” i „Capponi”. Kanał Otranto patrolowały najpierw „Turchese” i „Uarsciek”, a następnie „Topazio” i „Speri”. Wschodnią część Morza Śródziemnego i wzdłuż wybrzeża Libii i Egiptu patrolowały „Salpa”, „Malachite” i „Galatea”. 28 lutego „Galatea” zasadził się w pobliżu wyspy Kastelorizo (wł. Castelrosso) na Morzu Egejskim, na którą w tym okresie przeprowadzono rajd komandosów, z sukcesem odparty przez Włochów. W tym miesiącu nie odniesiono żadnych sukcesów, nie odnotowano także strat. Trzy misje zostały przerwane z powodu awarii.

Przypominam, że książka „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk 1940-1945” jest dostępna w nowej cenie 30 zł na moim Allegro: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego