Wojna Mussoliniego » La guerra di Mussolini

Gru

Garść statystyk na temat Betasom

Okręt podwodny „Maggiore Baracca” powraca do bazy Betasom w Bordeaux, czerwiec 1942 r. Trochę statystyk dotyczących działań włoskich okrętów na Atlantyku.

Ogółem przez Betasom przewinęły się 32 okręty. 28 przedarło się tutaj przez Gibraltar z Włoch, cztery ewakuowało się z Afryki Wschodniej (dwa z nich nie wykonały nawet patrolu z Francji i przedarły się stąd na Morze Śródziemne). Włosi zatopili 101-109 statków o tonażu ok. 570 000 BRT, na co potrzeba było 189 patroli bojowych. Wynik mógł być z pewnością lepszy, ale włoska flota najpierw musiała przystosować się do działań na oceanie i wkomponować się w trwającą wojnę o tonaż. W tym okresie (zima 1940/1941 r.) stracono kilka okrętów (cztery bodajże – jedyne, które nie zanotowały żadnego sukcesu) podczas ich pierwszych patroli. Dziesięć okrętów wycofano dość szybko (większość w drugiej połowie 1941 r.) do Włoch.

Straty na Atlantyku wyniosły ogółem 16 zatopionych włoskich okrętów podwodnych. To oznacza, że za każdy z nich alianci musieli „zapłacić” 35 625 BRT. Innym skutkiem włoskiej obecności było ogromne rozproszenie środków ZOP sprzymierzonych. Włoskie okręty miały większą autonomię i w okresie, gdy Niemcy skupiali się na Morzu Północnym, Regia Marina dokonywała ataków m.in. w rejonie na zachód od Gibraltaru, wzdłuż zachodnich wybrzeży Afryki (aż po Freetown) i na wodach obu Ameryk. Pojedyncze okręty zapuszczały się także na Ocean Indyjski.

Posted on Grudzień 8th, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: włoskie okręty podwodne, włoskie okręty podwodne na Atlantyku
Tags: baza Betasom, Betasom, włoskie okręty podwodne na Atlantyku

Gru

Załoga kpt. pil. Mariana Kucharskiego vs Reginaldo Giuliani

Włoski okręt podwodny „Reginaldo Giuliani” atakowany przez łódź latającą Short „Sunderland” z No. 10 Squadron RAAF, 1 września 1942 r., wody Zatoki Biskajskiej. Chyba już kiedyś coś o tym wspominałem, ale jako że wątek polski, to zaryzykuję powtórkę.

„Reginaldo Giuliani” (capitano di fregata Giovanni Bruno) opuścił włoską bazę w Bordeaux 24 czerwca 1942 r. i ruszył na patrol w strefie na południe od Bahamów. Odnotował następujące zatopienia: brytyjski motorowiec „Medon” (5444 BRT; 10 sierpnia), amerykański parowiec „California” (5441 BRT; 13 sierpnia) i brytyjski parowiec „Sylvia de Larrinaga” (5218 BRT; 14 sierpnia).

16 sierpnia przerwano patrol i obrano kurs na francuskie wybrzeże. Niebawem „Giuliani” miał okazję potwierdzić, że włoskie okręty, choć bardzo masywne, mało zgrabne pod wodą i powolne na wodzie, to jednak były niesamowicie wytrzymałe.

1 września około południa, niedaleko od bazy w Bordeaux, okręt zaatakował jeden po drugim trzy „Sunderlandy”, dwa z 10. Dywizjonu RAAF i jeden z 461. Dywizjonu RAF. Przy pierwszym ataku obyło się bez strat i uszkodzeń. Dalsze ataki były już jednak tragiczne w skutkach. W pobliże okrętu zrzucono trzy bomby 113 kg. Włoscy strzelcy otworzyli ogień, twierdzili, że trafili jednego z napastników, ciężko go uszkadzając. „Sunderlandy” przerwały atak, ale „Giuliani” został mocno poturbowany, na pokładzie byli zabici i ranni. C.F. Bruno podczas pierwszego podejścia wrogiego samolotu został ranny w gardło i musiał przekazać dowodzenie zastępcy tenente di vascello Aredio Calzinga. Poległ sierżant Enzo Grimaudo, a sierżany Giovanni De Santis odniósł śmiertelną ranę. Na pokładzie „Giulianiego” nie było światła, okręt powoli tonął. Na skutek przestrzelin powstałych od ognia z broni pokładowej, w okolicach sekcji nr. 2 zaczęło wyciekać paliwo, pozostawiając widoczny ślad na wodzie. Sytuację zdołano opanować i skierowano się w stronę hiszpańskich wybrzeży, a następnie zadecydowano o kontynuowaniu marszu do Bordeaux.

Następnego dnia okręt był jeszcze trzykrotnie atakowany z powietrza. Dwa razy zdołał zejść pod wodę. Włoska literatura podaje, że za trzecim razem atakował go „Wellington” z czechosłowacką załogą, który zrzucił sześć bomb i ostrzelał pokład okrętu z broni pokładowej. Uszkodzone zostały m.in. zbiorniki balastowe i podwójne dno na lewej burcie. Z akcji wyłączono także działo. „Giuliani” dryfował przez dwie godziny, dopiero później zdołano wznowić rejs. Sprawcami tego ataku byli jednak polscy lotnicy z polskiego 304. Dywizjonu Ziemi Śląskiej im. Ks. Józefa Poniatowskiego. Nad Zatokę Biskajską wystartowało sześć samolotów. Załoga „Wellingtona” IC „A” (HF894) pilotowana przez kpt. pil. Mariana Kucharskiego zauważyła wynurzony okręt podwodny, ostrzelała go z broni pokładowej i krótko po 12.40 zaatakowała sześcioma bombami głębinowymi. Okrętem wstrząsnęły potężne eksplozje trzech bomb, w tym tych rozrywających się pod kadłubem. Na pokład spadły masy wody, zabierając ze sobą sternika Andreę Assaliego i marynarza Francesco Peraliego. Polacy powtórzyli nalot, ostrzeliwując pokład z broni pokładowej i zrzucając 227-kg bombę głębinową. Później powtórzyła się podobna sekwencja. Włosi nie byli w stanie odpowiedzieć ogniem z działa, ani manewrować, doszło także do dużego wycieku ropy. Na pokładzie pojawiła się załoga, strzelcy samolotowi otworzyli do niej ogień. Kilku marynarzy wpadło do wody. Unieruchomiony okręt przechylał się na lewą burtę, zaś za sterem z pokładu samolotu widziano dużą plamę oleju. Z samolotu wykonano zdjęcia i zawrócono do bazy z powodu kończącego się paliwa. Uznano atak za bardzo udany, zaś okręt za poważnie uszkodzony.

„Giuliani” zdołał jednak dokuśtykać do hiszpańskiego Santanderu. Tam przebywał 60 dni, przechodząc naprawy. 8 listopada 1942 r. był w stanie wyjść w morze i następnego dnia osiągnął bazę Betasom w Bordeaux.

Posted on Grudzień 6th, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: włoskie okręty podwodne, włoskie okręty podwodne na Atlantyku
Tags: baza Betasom, Betasom, okręt podwodny "Reginaldo Giuliani", włoskie okręty podwodne na Atlantyku

Gru

Zbrodnie wojenne Włochów – pigułka

Zdjęcie zrobione na Bałkanach – żołnierze włoscy prowadzą więźniów na egzekucję. Data, okoliczności i dokładne miejsce nieznane, więc nie spekuluję.

Historia nie jest dziedziną nauki dla ludzi myślących schematami i oczekujących prostych odpowiedzi. Było pewnym, że nie da się poruszyć tematu zbrodni wojennych czy zwykłego ludobójstwa i nie wywołać kontrowersji. Więc jeszcze w uzupełnieniu o zbrodniach włoskiego faszyzmu. Zacznijmy od listy włoskich obozów koncentracyjnych, które jak pisałem wczoraj istniały i miały się niestety dobrze: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Italian_concentration_camps?fbclid=IwAR2nXswUYMsjiNueUsX5gJ3oE77_FRudsrumI3ha8J3xHqvBGdLN2nl_pOY

Przy czym uwaga – na liście jest m.in. Risiera di San Sabba, wspominana wczoraj. Czyli obóz nazistowski (ze względu na charakter miejsca przez Włochów najczęściej nazywany obozem zagłady). Są tam także inne obozy zakładane przez Niemców na ziemiach włoskich. Czyli jak to bywa z internetem – wszystko zależy od intencji zamieszczającego informację. A te przez pomieszanie obozów włoskich i niemieckich poddaję w wątpliwość i uczulam, by wszystko sprawdzić.

Więc co do zbrodni faszyzmu.

1. Walka o dojście do władzy, gdzie zginęło wielu ludzi, często na skutek mordów politycznych – http://wojna-mussoliniego.pl/?page_id=1094

2. Okres rządów faszystów we Włoszech. Zabójstwo Matteottiego. Na pewno zmarło trochę opozycjonistów zamkniętych w obozach odosobnienia. Coś mi świta, że zorganizowano zamach na jakiegoś wygnańca przebywającego we Francji (raczej musiała to zrobić tajna policja OVRA, a nie wywiad SIM), ale może źle mi świta. 15 listopada 1926 r. ustanowiono Trybunał Specjalny Obrony Państwa – jedyne ciało mające możliwość wydawać wyroki śmierci. 29 osób skazano na śmierć, wykonano 26 egzekucji, w tym 9 w czasie czternastu lat pokoju (przy czym chodzi zwłaszcza o kryminalistów i terrorystów dokonujących zamachów na terenach spornych z Jugosławią). Najczęściej orzekano więzienie bądź zesłanie. 15 000 Włochów zostało skazanych na uwięzienie na wyspie Lipari w zatoce sycylijskiej.

3. Libia do czasu zdławienie rebelii Senussich – 100 tys. osób w obozach koncentracyjnych, ale o ilości zmarłych brak danych. Ale obozy na pewno były ciężkie.

4. Etiopia: We wrześniu 1945 r. rząd Hajle Sellasje przedstawił memorandum na temat szacowanych strat narodu etiopskiego w okresie maja 1936 r. – maja 1941 r. Wyliczono następującą liczbę ofiar: 75 000 patriotów (partyzantów) poległych w walce, 17 800 dzieci, kobiet i starców, którzy stracili życie pod bombami, 30 000 zamordowanych podczas masakr w roku 1937, 24 000 partyzantów skazanych przez włoskie sądy wojskowe i zamordowanych, 35 000 ludzi zmarłych w obozach koncentracyjnych i 300 000 zmarłych z powodu skutków biedy spowodowanej zniszczeniem ich wsi.

Włosi mają całą litanię zastrzeżeń do tych liczb. Ale jedno wiemy na pewno – nie powinny być one wyższe. Liczby nie uwzględniają ofiar wojny 1935-1936 r.

5. J. Piekałkiewicz szacuje liczbę ofiar włoskiej okupacji w Jugosławii na 10 tys. J.L. Ready podawał dla Grecji liczbę 8 tys. ofiar. W Rosji mamy przypadek spacyfikowania jednej wioski, ale nie jest jasnym – mordowali Włosi, mordowali Niemcy, czy jedni z drugimi (http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5481)

6. Zbrodnie na jeńcach właściwie nie istniały. Na zajmującym się wojnami światowymi forum po moim pytaniu (Baron83) udało się ustalić jeden taki przypadek – https://www.dws.org.pl/viewtopic.php?f=44&t=140257.

Może ktoś ma jakąś wiedzę w tym temacie?

7. Podczas wojny domowej we Włoszech (1943-1945) zbrojnie wojenne popełniała armia i siły policyjne R.S.I. oraz partyzanci (wiem jedynie o zbrodniach komunistów). Ale będziemy brnąć w rozdziały książki J.L. Ready’ego o tym okresie, więc na razie stawiam tu kropkę, bo nie mam takiej wiedzy.

8. Haniebne przypadki współpracy z nazistami podczas holocaustu – http://wojna-mussoliniego.pl/?page_id=815

—————————————————————-
Z drugiej strony armia włoska i państwo włoskie jako takie wsławiło się:

1. W Etiopii zniesiono niewolnictwo i pańszczyznę (nadawano chłopom ziemię na własność). Wielu ludzi z tego tygla kultur i religii przyjęło włoską inwazję jako wyzwolenie.

2. W Rosji bardziej niż wzorową postawą wobec ludności cywilnej – zakładaniem szkół i szpitali etc.

3. W Jugosławii obroną ludności serbskiej i żydowskiej przed prześladowaniami niemiecko-chorwackimi (vide odc. 2 niedawno linkowanego dokumentu II wojna światowa na Bałkanach czy książka: www.amazon.com/Defying-Evil-Italian-Croatian-Holocaust/dp/1933909277). Przy tym współpracowała armia i cały włoski aparat państwowy.

4. W Grecji i na Krecie uwaga praktycznie jak wyżej.

5. Przez Włochy wiodła najpewniejsza trasa ewakuacyjna z III Rzeszy (ale także dla ofiar stalinizmu – były azylem dla „białych” etc.). Ponownie zaangażowano tutaj aparat państwowy (w tym OVRA i SIM). Korzystali z niej Żydzi, ale także np. polscy żołnierze uciekający na zachód.

6. Włochy stały się azylem dla wielu uchodźców, dla których nigdzie nie było już miejsca (np. ta historia – Nocą 11 października 1940 r. mały i przestarzały parowiec bułgarski „Penthco” (243 BRT), holownik z Dunaju, przeciążony obecnością na pokładzie 520 Żydów, przewożonych w przerażających warunkach higienicznych, uciekał potajemnie z Bratysławy do Palestyny, został umyślnie wyrzucony na rafę Chamelonesi (ewentualnie skałę, scoglio Chamelonesi). Załoga oddalała się łodzią ratunkową, porzucając niemal stracony statek i jego pasażerów. Całe zdarzenie dostrzegł hydroplan zwiadu morskiego (Ricognizione Marittima), wodował w pobliżu, a załoga zaczęła udzielać pierwszej pomocy. Następnego dnia przybyła kanonierka „Mario Sonzini” i zabrała rozbitków na Rodos, gdzie pozostali przez dwa lata, nim przewieziono ich do Włoch. Żydów internowano później w Kalabrii, tym szczęśliwym zbiegiem okoliczności przeżyli wojnę.)

Gdzieś mi zaginął ten fragment, ale ciekawą sprawą, o której wspominał J.L. Ready, była propozycja Mussoliniego, że wszyscy Żydzi mogą osiedlić się na terenie Etiopii, ale została ona odrzucona.

7. Interwencje włoskiej dyplomacji (a także Watykanu) w sprawie niezliczonej ilości ludzi zatrzymanych przez nazistów – dla nas najbardziej znaną jest włoski wątek Sonderaktion Krakau.

8. Prawie wzorowe zachowanie wobec jeńców i dobre ich traktowanie w obozach. (z wyłączeniem partyzantów – ale tutaj okrutność była po obu stronach i znane są przypadki masakrowania włoskich jeńców przez partyzantów, co oczywiście nie należy odczytywać jako próby marginalizowania takich zdarzeń).

Do tematu będę na pewno wracał. Nikt nie ma wyłączności na wiedzę. Historia Włoch to ogromnie rozległe zagadnienie i ja dopiero w niej raczkuję. Nie da się wiedzieć wszystkiego, napisać o wszystkim już, teraz, poruszając wszystkie za i przeciw. Jeszcze raz przypominam o swobodzie wysyłania mi swoich tekstów – najlepszej formie polemiki i wyrażania swoich opinii na dowolny temat.

Posted on Grudzień 5th, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: Bez kategorii
Tags: włoskie zbrodnie wojenne

Gru

Risiera di San Sabba

Risiera di San Sabba w Trieście obecnie. Widok od strony miejsca, gdzie znajdował się piec krematoryjny (wysadzony w powietrze przez Niemców w kwietniu 1945 r.). Widzę po komentarzach, że jeszcze jedna sprawa wymaga pilnej interwencji. Włoskie obozy koncentracyjne istniały. Istniały na terenie Włoch, w Etiopii (parę razy już wspominany obóz Danane) i w okupowanej Jugosławii (jeśli dobrze pamiętam, to dużo wspomniałem o tym przy okazji biografii Mario Roatty – http://wojna-mussoliniego.pl/?page_id=2431). Na terenie Włoch od 1945 r. istniały także liczne obozy koncentracyjne zakładane przez aliantów. W przynajmniej kilkudziesięciu innych bytach państwowych zaistniała instytucja obozu koncentracyjnego (choćby w USA dla osób japońskiego pochodzenia, czy angielskie w Kenii). Ale nie istniały włoskie obozy zakłady. Takowe istniały na terenie rdzennych ziem włoskich w Kuestenland gau i Alpenvorland gau, czyli na ziemiach administrowanych przez Niemców i przez nich były zakładane. Za przykład weźmy najsłynniejszy z nich – Risiera di San Sabba. Dlatego nim ktoś się pośpieszy z pisaniem o włoskiej odpowiedzialności za nie, niech odrobi najbardziej podstawową lekcję z historii i sprawdzi gdzie one powstawały. Temat kontrowersyjny, dlatego przypominam o możliwości wysyłania własnych tekstów. Jeśli ktoś sobie życzy żebym sprawdził jakiś trop to też proszę napisać jak człowiek, a nie coś tchórzliwie insynuować. Tekst oparty o włoską i angielską Wikipedię. Sporo o tej tematyce napisałem swego czasu w tym artykule: http://wojna-mussoliniego.pl/?page_id=815

Risiera di San Sabba (po słoweńsku znana jako Rižarna) to pięciokondygnacyjna budowla murowana zlokalizowana w Trieście. Powstała w 1913 r. (1898 r. wg. włoskiej Wiki) jako obiekt do łuskania ryżu. Podczas II WŚ funkcjonowała jako nazistowski obóz zagłady (istnieją wątpliwości, czy „zasługuje” na ten status), gdzie zatrzymywano i mordowano więźniów politycznych (Włochów, Chorwatów, Słoweńców), oraz punkt tranzytowy podczas wywózek Żydów, którzy najczęściej trafiali stąd do Auschwitz. Przetrzymywano tutaj także ofiary łapanek i osoby przeznaczone do pracy przymusowej. Członkowie SS Odilo Globocnik i Karl Frenzel, a także Ivan Marchenko (https://en.wikipedia.org/wiki/Ivan_the_Terrible_(Treblinka_guard)), uczestniczyli w zabójstwach mających miejsce w obozie. Zabójstw dokonywano poprzez rozstrzelanie, uderzenie tępym narzędziem w tył głowy (w oryginale maczuga, gdzieś tam dalej włoskie mazza znaczy też pałka), powieszenie lub otrucie spalinami w specjalnych ciężarówkach Obiekty kremacyjne, jedyne jakie powstały na terenie Włoch, zostały zainstalowane przez Erwina Lamberta i zniszczone przed wyzwoleniem obozu. Krematorium zainstalowano w komorze, gdzie wcześniej znajdowała się suszarka do ryżu. (obecnie na miejscu znajduje się muzeum)

Triest formalnie był częścią R.S.I., ale administracją na tym terenie, uważanym za obszar działań wojennych, zajmował się Wysoki Komisarz Friedrich Rainer. Sprawująca bezpośrednią kontrolę nad tymi ziemiami (ówczesne włoskie prowincje Udine, Trieste, Gorizia, Pola, Fiume i Lubiana) III Rzesza stworzyła tutaj tzw. Adriatisches Küstenland (OZAK). Po wrześniu 1943 r. stworzono tutaj na pewien czas obóz tymczasowy dla żołnierzy włoskich (Stalag 339).

Podczas niemieckiej okupacji Triestu zgładzono na miejscu ok. 3500 ludzi (a być może nawet 5000), kolejny tysiąc (8 tys. wg. włoskiej Wiki) więziono tutaj i wysłano do innych obozów. Większość więźniów pochodziła z Friuli, Marchii Julijskiej oraz prowincji Lublana. Więźniem obozu był m.in. Boris Pahor (https://en.wikipedia.org/wiki/Boris_Pahor), który stąd trafił do Dachau i następnie Natzweiler. W wielu przypadkach z sukcesem interweniował biskup Triestu, monsignor Santin, dzięki jego staraniom władze niemieckie zwolniły pewną część więźniów. Z władzami niemieckimi współpracowało także kilku Włochów, najbardziej znanym jest Mauro Grini, który miał wydać nazistom nawet 300 Żydów.

W 1976 r. zakończył się (m.in.) proces komendanta obozu Josepha Oberhausera (wielu innych zamordowali partyzanci lub zginęli podczas dochodzenia powojennego, gdzie się pewnie z nimi nie patyczkowano). Został on skazany zaocznie, ale nie odbył kary (nie wiem jaki zapadł wyrok). Włoski wymiar sprawiedliwości nie mógł wystąpić o ekstradycję z powodu niemiecko-włoskich ustaleń, które pozwalały na ekstradycję w przypadku zbrodni popełnionych jedynie po 1948 r. Oberhauser zmarł w 1979 r. w wieku 65 lat.

Po wojnie był ośrodkiem dla uchodźców i punktem tranzytowym. W latach 50-tych schronienie znalazło tutaj wielu ludzi, zwłaszcza etnicznych Włochów, którzy szukali tutaj schronienia przed komunistyczną Jugosławią (przypominam najważniejsze fakty: Triest w latach 1945-1954 był pod jugosłowiańską okupacją, na okolicznych terenach komuniści dopuścili się czystki etnicznej, w wyniku której życie straciło do 10 tys. Włochów i Słoweńców). Schronienie znaleźli tutaj także liczni Chorwaci i Rosjanie.

Posted on Grudzień 4th, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: Bez kategorii
Tags: holocaust na terenie Włoch

Gru

Masakra włoskich czołgów w rejonie „Snipe”

Włoski czołg średni z dużą prędkością mknie przez pustynię. Na jakiś czas wrócimy do książki I. Walkera „Iron Hulls, Iron Hearts: Mussolini’s Elite Armoured Divisions in North Africa” i skończymy wątek włoskiej pancerki pod El Alamein. Dalsze wpisy o wydarzeniach we Włoszech po 8 września 1943 r. w przygotowaniu. Podobnie jak seria wpisów o I WŚ i pewien temat lotniczy.

O świcie 27 października 1942 r., 2. Rifle Brigade zdołała pospiesznie okopać swoje 6-funtowe armaty ppanc., gdy odkryła duże grupy czołgów z „Littorio” i 15. DPanc. na północ od swoich pozycji. Te wkrótce przygotowały się do marszu, ale nie do ataku, ale na zachód, gdyż nie widziano o obecności Brytyjczyków. W ten sposób czołgi Osi zostały zaskoczone na otwartej pustyni, gdy były zwrócone burtami do armat ppanc. Przeciwnik szybko skorzystał z okazji i otworzył ogień zgłaszając: sześć niemieckich czołgów, osiem M14 i dwa Semoventi zniszczone oraz dwa kolejne pojazdy pancerne trafione. Część płonących wraków pozostała na polu bitwy, inne wozy odholowano w ciągu dnia celem naprawy. Czołgi Osi zgłosiły zniszczenie trzech armat ppanc., a artyleria ostrzeliwała Brytyjczyków przez prawie godzinę. Później brytyjski batalion ostrzelały ich własne czołgi, które myślały, że mają przed sobą pozycje Osi.

O 10.00 do ataku na zachodni perymetr tych pozycji przygotowali się bersalierzy, ale wcześniej natarły na nich Bren Carriery i rozproszyły Włochów. Pół godziny później miał miejsce poważniejszy atak Osi. Kompania 13 M14 wyłoniła się zza zasłony niskiego grzbietu znajdującego się na zachodzie i ruszyła ku rejonowi „Snipe”. Na pełnej prędkości zbliżały się do sektora obrony, gdzie znajdowało się tylko kilka brytyjskich armat ppanc. Cztery włoskie czołgi zostały zniszczonej już pierwszą salwą, a pozostałe wycofały się. W tym samym czasie 2. BPanc., która wsparła inny batalion 7. BZmot., stoczyła na południe od Kidney Ridge pojedynek z czołgami Osi, zgłaszając zniszczenie pięciu wozów niemieckich i dwóch M14, po czym się wycofała.

Atak wznowiono o 13.00, gdy artyleria Osi skupiła ogień na „Snipe”, a osiem M14 z XII. bpanc. i jedno Semovente 75, które ściągnięto tu z El Wishka, pojawiły się zza zasłony grzbietu znajdującego się na południowym zachodzie. Ogień prowadził tylko jedna armata ppanc. Brytyjczyków, co ośmieliło włoskich czołgistów. Niewielki zasięg ognia armat kal. 47 mm włoskich czołgów spowodował, że ta pojedyncza 6-funtówka zniszczyła kolejno pięć M14 i działo samobieżne, nim Włosi w ogóle znaleźli się na dystansie pozwalającym im na otwarcie skutecznego ognia. Brytyjska armata ucichła, ale tylko dlatego, że skończyła jej się amunicja. Niezrażone pogromem poruszały się naprzód ostatnie trzy włoskie czołgi. Włosi ostrzeliwali pozycję wrogiej armaty, ich pociski uderzały w osłonę, a wśród jej obsługi byli ranni. W końcu jednak na pozycję doniesiono amunicję. Kolejne trzy M14 zamieniły się w płonące wraki, w których zginęły ich załogi.

Mniej więcej w tym samym czasie, brytyjska 2. BPanc. bardziej na północy atakował niewielkie wzniesienie znane jako kota 33, ale została odrzucona. Wówczas spadł na nią kontratak czołgów Osi, które sami Brytyjczycy ocenili na 30 czołgów niemieckich i 10 włoskich M14., które zbliżały się z zachodu. Z południa ostrzelały je armaty ppanc. znajdujące się w rejonie „Snipe”. Wówczas około połowa czołgów skręciła na południe. Gdy podeszły na 180 metrów poniosły ciężkie straty w wyniku krzyżowego ognia 2. BPanc. i armat ppanc. z pozycji „Snipe”. Brytyjczycy zgłosili wówczas zniszczenie dziewięciu czołgów, trafienie kilku innych i zdobycie jednego M14. Przez resztę popołudnia skryte w rejonie „Snipe” czołgi Osi nękały Brytyjczyków ogniem broni maszynowej. Po zapadnięciu zmroku czołgi wycofały się.

Wojska Osi poniosły ciężkie straty w czołgach, ale ich ciągła presja spowodowała, że nocą 27/28 października 2. batalion Rifle Brigade ewakuował pozycję „Snipe”.

Posted on Grudzień 3rd, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
Tags: 133. Dywizja Pancerna "Littorio", bitwa pod El-Alamein, Włosi pod El-Alamein

Lis

Hitler musiał czy jedynie „chciał” pomóc Włochom w Albanii?

Czarne Koszule na froncie albańskim, zima 1941 roku. Sprawiłem sobie dwutomową książkę Mario Montanariego o wojnie włosko-greckiej. Znając jakoś publikacji wydziału historycznego włoskiego Sztabu Generalnego jest to najpewniej najlepsza pozycja poświęcona temu konfliktowi. W dyskusjach o tej kampanii wielokrotnie powoływałem się na ustalenia niemieckiej delegacji na front albański w zimie 1941 r. Na początku stycznia Grecy podjęli wysiłek ofensywny, ale musieli się zatrzymać. Podobnie było na początku lutego. Ciężkie zimowe warunki uniemożliwiły większe operacje. Wiosną inicjatywa była już w rękach Włochów. Zobaczmy zatem, co Niemcy ustalili. Uprzedzam – jest to tylko wycinek i na pewno obowiązują od tego jakieś odwołania. Jednak tom 1 to 955 stron tekstu, tom 2 to ponad 1000 stron dokumentów. Oczywiście nie jestem w stanie tego przerobić. Dlatego biorę istotny dla dyskusji pod hasłem „Hitler musiał ratować Włochów” wycinek i go przedstawiam.

Od grudnia 1940 r. prowadzono z Niemcami rozmowy na temat pomocy bezpośredniej – wysłaniu dywizji strzelców alpejskich do Albanii – lub pośredniej – ataku z terenu Bułgarii na Saloniki, celem zmniejszenia presji greckiej na froncie albańskim. Jak przyznał Hitler w liście do Mussoliniego z 31 grudnia, Bułgaria była jednak niechętna. Gdyby jednak pokonać tę niechęć, to sieć kolejowa rumuńska i węgierska pozwoliłaby niemieckim dywizjom szybko zająć podstawy wyjściowe (na terenie Bułgarii oczywiście – kierunek jugosłowiański, z którego później faktycznie wykonano główny atak na Grecję był zamknięty, dopiero rewolucja w Jugosławii i pokonanie tego kraju zmieniły tę sytuację i jest to najważniejszy powód interwencji Hitlera na Bałkanach – wobec zmiany sojuszów Belgradu musiał zabezpieczyć swoją europejską południową flankę).

Na początku 1941 r. do Albanii przybyła misja kierowana przez gen. v. Rintalena, niemieckiego attache wojskowego w Rzymie, który równocześnie był łącznikiem przy włoskim Sztabie Generalnym. Wizytacja trwała tydzień, w czasie której ewidentnym było, że jej przewodniczący przede wszystkim chce ustalić ogólną sytuację wojsk włoskich (zdolność do wzmocnienia frontu albańskiego, zdolność do wznowienia ofensywy, kondycja aparatu logistycznego) i zbadać sytuację w wizytowanych sektorach frontu (duch bojowy, poziom wyczerpania oddziałów, ich wyposażenie, sprawność działania zaopatrzenia). Podczas spotkania z włoskimi oficerami v. Rintalem zadeklarował, że „żadna niemiecka dywizja piechoty, gdyby nawet wybrać tę najlepiej wyszkoloną, nie byłaby w stanie żyć i walczyć w tak trudnym terenie”. Dodał też, że niemiecka pomoc w Albanii powinna być ograniczona jedynie do kilku dywizji alpejskich.

11 stycznia 1941 r. doszło do spotkania Keitla z gen. Marrasem, włoskim attache w Berlinie. Włoch zapisał: „Nasza sytuacja w Albanii, oceniona na podstawie raportu gen. von Rintalena po jego wizycie na miejscu, została uznana za wystarczająco stabilną i praktycznie pewna, także przez wzgląd na istnienie dużych rezerw. Dlatego wierzę, że dowództwo niemieckie postanowi wysłać tę dywizję (alpejską), wymagając jej zaangażowania w rejonie Korcze (Korçë), by w tamtym rejonie doszło do jej połączenia z siłami niemieckimi operującymi z Bułgarii…”.

Ewidentnie istniał wówczas niemiecki zamysł ataku w stronę Salonik. Marras wskazywał na następujące zagrożenia dla Włoch z tego wynikające (ogromnie skracam): wzrost znaczenia Niemiec na Bałkanach, które stałyby się hegemonem całej południowo-wschodniej Europy. Zajęcie Salonik oznacza odżycie starych niemieckich aspiracji politycznych i ekonomicznych względem Morza Śródziemnego i otworzyłoby Niemcom „okno” na tenże akwen. Relacje Grecji i Niemiec są bardzo dobre. Anglia nie jest w stanie obronić Grecji i nie zaangażuje dużych sił, z wyjątkiem lotniczych. Anglia skorzysta z okazji i zajmie Kretę, by zyskać ważną bazę w boju o panowanie na Morzu Śródziemnym. I bardziej szczegółowo o perspektywach niemieckiego ataku na Saloniki: stosunek sił i dogodność terenu sprawiają, że Niemcy będą w stanie czynić szybsze postępy niż planowana decydująca włoska ofensywa, jeśli zechcą osiągną Ateny przed Włochami. Jest możliwym, że Grecy nie będą stawiać poważnego oporu Niemcom i chętniej wybiorą okupację niemiecką niż włoską.

17 stycznia do Tirany przybyła druga niemiecka misja wojskowa, kierowana przez płk Jodla, który „ostrożnie” wizytował sektor włoskiego III KA. Otrzymała od Cavallera także informację, że Włosi szykują swoją wielką ofensywę na marzec. Niemiecki pułkownik nie wiedział lub nie chciał udzielić odpowiedzi, czy data ta pokrywa się z niemieckim planem ataku z terenu Bułgarii. Wyraził jednak wolę zaangażowania dwóch dywizji alpejskich (w miejsce deklarowanej jednej) na kierunku Korczy, które następnie kierowałyby się na Larissę, wsparte przez włoskie jednostki alpejskie na prawym skrzydle. Cavallero nie był przekonany, ani usatysfakcjonowany… i tutaj dość dużo o kierunkach natarć i o tym, że taka propozycja Niemców oznaczała wysłanie Alpini na totalne odludzie wysoko w górach. O drugiej niemieckiej dywizji Włosi nie chcieli nawet słyszeć przez wzgląd na niską przepustowość albańskich portów. I tak dalej i tym podobnie.

Posted on Listopad 30th, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: wojna włosko-grecka 1940-1941
Tags:

Lis

Morderstwo Angeli Marii Rossi

27 maja 1944 r. Angela Maria Rossi, mieszkanka Tecchiena, w wyniku procesu została powieszona w Fiuggi. Zarzucono jej „próbę otrucia metanolem kilku niemieckich żołnierzy”. Zarzut był absurdem i nie miał nic wspólnego z faktycznymi wydarzeniami. Po przełamaniu Linii Gustawa region Lacjum zalały cofające się wojsk niemieckie. Wówczas w pobliżu domu pani Rossi (znajdował się on ok. 37 kilometra drogi krajowej SS 155 Frosinone-Fiuggi) zatrzymał się pojazd z dwoma żołnierzami niemieckimi, którzy chcieli wydoić krowę i napić się mleka. Zostali poczęstowani świeżo zebranymi wiśniami, które natychmiast popili ciepłym mlekiem prosto od krowy. Wypili też butelkę wina i ruszyli w dalszą podróż do Fiuggi. Po przybyciu do mieszczącego się tam sztabu obaj Niemcy poczęli uskarżać się na silne bóle brzucha. W wyniku dolegliwości zostali przyjęci do szpitala polowego, gdzie postawiono diagnozę zatrucia. Niemieckie dowództwo wydało rozkaz aresztowania pani Rossi, którą przy tej okazji ciężko pobito. Wraz z nią aresztowano jej osiemnastoletniego syna, który jednak zdołał uniknąć prześladowań. W niemieckim sztabie w Fiuggi przeprowadzono szybki proces i powieszono kobietę na trakcji linii tramwajowej Fiuggi-Rzym. Ciało kobiety pozostawiono tam przez trzy dni, w tym czasie wystawiono przy niej straż. Wymierzanie „sprawiedliwości” uwiecznili niemieccy fotografowie (zdjęcia pochodzą z Bundesarchive), a naocznymi świadkami byli mieszkańcy miasteczka, dla których miał być to przykład.

Źródło: https://ilblogdelbrigantelobonero.wordpress.com/2016/03/12/una-donna-dimenticata/?fbclid=IwAR26rtVyJG5Ju862ddXgrGlDqj4-g8UHnzfSaahmlVam_Yr23EAUbDutsGc

Lis

Batlion SS Dębica i inne nowe twory

Włoscy esesmani z armatą przeciwpancerną, którą jest stare poczciwe „słoniątko” (elefantino), czyli Cannone da 47/32 Mod. 35. Dalej książka J.L. Ready’ego i początki sił zbrojnych RSI.

Po wyjechaniu włoskich dywizji na niemieckie poligony, Gambara nadal miał do dyspozycji we Włoszech kilka mniejszych jednostek. Większość z nich z przeznaczeniem do obrony wybrzeża: batalion piechoty górskiej, osiem batalionów i 20 samodzielnych kompanii piechoty, cztery bataliony bersalierów, 10 dywizjonów artylerii nadbrzeżnej (liczące po trzy lub cztery baterie) oraz 15 samodzielnych baterii brzegowych. Personel dużej części z nich stanowiły Czarne Koszule. Istniało także 27 „engineer battalions” – musi chodzić o bataliony budowlane. Od listopada były także dwie grupy pancerne – Leoncello (część starej Dywizji „Centauro II”) i nowa „San Giusto”. W użyciu było wszystko, co tylko udało się znaleźć – działa samobieżne (Semoventi), czołgi M14 i stare tankietki L3. Istniała także 63. grupa batalionów Czarnych Koszul „Tagliamento”, teraz przekształcony w pułk liczący cztery bataliony.

W Alpenvorland Ordnugsdienst nie był w stanie równocześnie pełnić funkcji policyjnej i zwalczać partyzantów, dlatego za zgodą Himmlera pułk policji „Bozen” miał pomóc zwalczać ich w tej gau. Milicja, Landschutz, również została stworzona: każdy jej członek spędzał po kilka godzin w tygodniu na służbie wartowniczej.

W Kuestenland słoweńska Narodowa Straż Obrony Wybrzeża (w oryginale – Slovene Littoral Guard) powstała z zadaniem polowania na partyzantów, a straż obywatelska pełniła normalne funkcje policyjne. Jej dowódca, Cesare Paganini, okazał się biegłym negocjatorem w kontaktach z SS, Wehrmachtem, włoskimi faszystami, włoskimi partyzantami, słoweńskimi nacjonalistami i partyzantami Tity.

W Trydencie tamtejszy korpus bezpieczeństwa reagował na partyzantów jedynie wtedy, gdy został przez nich zaatakowany.

Działania partyzantów były słabo skoordynowane, przywódcy wielu z grup byli tylko przekaźnikami politycznej woli partii zrzeszonych w CLN. Jednak po drugiej stronie było jeszcze gorzej – niemiecka armia, SS, włoska policja, włoskie formacje do zwalczania partyzantki, jedne podległe Ricciemu, inne Buffarino-Guidi lub Gambarze czy Borghese, do tego dochodzili obcokrajowcy ściągnięci do Włoch przez Niemców. Nie było żadnego wspólnego dowództwa dla sił walczących z partyzantami.

W listopadzie 1943 r. odziały OW Gambary zostały zaatakowane przez partyzantów, nikt nie mógł lub nie chciał przyjść im z pomocą. Dlatego z niewielkich podległych mu sił samodzielnie stworzył kilka formacji antypartyzanckich: Reparti Autonomi Bersaglieri (w sile dwóch pułków); Reparti Anti-Partigiani Gruppo (pięć batalionów); Cacciatore degli Appennini Gruppo (dziewięć batalionów alpejskich). Prawie natychmiast jeden z batalionów bersalierów zaczął deptać po piętach grupie partyzanckiej w dolnie górnego biegu rzeki Isonzo.

Powszechny pobór spowodował rozdźwięk pomiędzy faszystowskimi liderami. Ricci był przekonany, że wielu z nich zdezerteruje. W celu uspokojenia Ricciego Mussolini dał mu więcej władzy. Zrobił z niego przywódcę nowej Guardia Nazionale Repubblicana (GNR) – zreformowanej milicji faszystowskiej (dawnej MVSN, z formacjami bojowymi w postaci Czarnych Koszul), której głównymi zadaniami była walka z partyzantami i obrona jedności narodowej. Rdzeniem GNR było 80 tys. karabinierów i 2 tys. funkcjonariuszy Policji Kolonialnej (P.A.I.), których wzmocniło 25 tys. nowych poborowych. Ricci chwycił przynętę, jak przywidział to Mussolini, i używając poborowych dla swoich celów nie chciał teraz dzielić się nimi z innymi.

Te 25 tys. poborowych pochodziło z roczników 1921-1924, co oznaczało, że spośród nich pozostało jeszcze 180 tys. młodych mężczyzn do zadysponowania, a których w swojej armii chciałby widzieć Gambara. Jednak Hitler domagał się 44 tys. włoskich pracowników dla organizacji Fritza Sauckela w Niemczech i Organziacji Todta w Europie. Jako poborowi podlegali prawom dotyczącym pracowników przymusowych i nie otrzymywali takiej płacy i warunków jak ochotnicy. Dziewięćdziesiąt trzy tysiące poborowych nie zgłosiło się na służbę i postanowiło ukryć się. Dla Gambary oznaczało to, że tylko 18 tys. spośród nich zasiliło jego armię. (pula 180 tys. – 44 dla Hitlera – 25 dla GNR – 93 w górach i lasach = 18)

Ricci nadal chciał zwiększać swoje wpływy, dlatego nakazał każdej Czarnej Koszuli, która nie była w jakiś sposób zaangażowana w zadania związane z wojną, by zgłosiła się do GNR. Dzięki poborowym i „ochotnikom” udało mu się wystawić kolejne formacje: cztery nowe pułki („Isonzo”, „Istria”, „D’Annunzio” i „Tagliamento”), 16 samodzielnych batalionów piechoty, Legion „Tagliamento” (cztery bataliony), batalion pancerny „Leonessa”, batalion spadochronowy, dwa bataliony przeciwczołgowe, i batalion zwalczania spadochroniarzy „Vesubio”. Ponadto udało mu się przekonać kilka tysięcy Czarnych Koszul z niemieckich jednostek plot., by porzucili dotychczasową służbę i przyłączyli się do niego. Umieszczono ich w nowej Dywizji Przeciwlotniczej „Etna”.

Dla udobruchania Buffarino-Guidiego Mussolini dał mu nominalną zwierzchność nad GNR.

W ten sposób w dwa miesiące Mussolini zebrał wokół siebie znaczne siły zbrojne: trzy tysiące marynarzy, 10 tys. ludzi w Dywizji „Condottieri”, 12 tys. piechoty morskiej, 47 500 ochotników i poborowych w siłach zbrojnych (ENR), 80 tys. podporządkowanych GNR karabinierów, 2000 podporządkowanych GNR funkcjonariuszy P.A.I., 25 tys. poborowych w GNR, 43 tys. Czarnych Koszul na ochotnika w GNR, 20 tys. funkcjonariuszy policji, około 5 tys. lotników i 10 tys. ludzi w Dywizji Plot. „Etna”. Razem ponad ćwierć miliona ludzi.

W niemieckich siłach zbrojnych, w roli hiwisów lub kawisów, służyło przynajmniej 100 tys. ludzi i liczba ta stale rosła. Po Włochów zaczęło sięgać także SS. Z 600 ochotników z dywizji „Julia” i „Lombardia” stworzono na poligonie w Dębicy liczący 600 ludzi batalion „Dębica”, którym dowodził mjr Guido Fortunato.

Posted on Listopad 23rd, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: Esercito Nazionale Repubblicano, Repubblica Sociale Italiana
Tags: Esercito Nazionale Repubblicano, Guardia Nazionale Repubblicana, Włosi w SS, wojna domowa we Włoszech

Lis

Miniaturowe okręty podwodne włoskiej Regia Marina

Dzisiaj do sprzedaży trafił nowy numer Techniki Wojskowej Historia (6/2018). W środku m.in. artykuł mojego autorstwa „Miniaturowe okręty podwodne włoskiej Regia Marina”. Traktuje on o miniaturkach z I i II WŚ. W większej części koncentruje się jednak na drugim z konfliktów. I tak pozwolę sobie na pewną myśl – gdybyśmy mieli postopniować priorytety Regia Marina w okresie 1940-1943 r. to myślę, że należy pogrupować je tak (pod uwagę biorę faktyczne działania włoskiej floty oraz jakie typy okrętów oddano do jej dyspozycji już podczas trwania konfliktu):

1. Obrona własnych wybrzeży.
2. Utrzymanie linii komunikacyjnych do Afryki, Grecji, na szereg wysp.
3. Przeniesienie wojny do portów wroga (za pomocą sił szturmowych i z pomocą Regia Aeronautica – lotnictwa torpedowego i bombowców strategicznych Piaggio).
4. Stoczenie zwycięskiej bitwy morskiej – która i tak niewiele zmieniłaby w układzie sił, a porażka (utrata sił ciężkich floty) właściwie wykluczałaby realizację punktów 1. i 2.

Miniaturowe okręty podwodne powstały, by pomóc realizować nigdy nie rozwiązany problem punktu 1. Czy jednak nie byłyby najskuteczniejsze jako środek wykorzystany do celów związanych z punktem 3? Więcej oczywiście w artykule. Polecam, zapraszam!

Spis treści numeru:

• „Hitlerjugend” – postrach Normandii?
• „Superkrowa” w Warszawie
• Samochód pancerny wz. 34 – najsłabsze ogniwo?
• Samolot myśliwski Petliakow Pe-3
• Bitwa o Jelnię (cz. 2)
• Boeing B-17 Flying Fortress (3): Użytkownicy zagraniczni
• Broń pancerna w Koninklijke Lamdmacht 1918-1940
• Miniaturowe okręty podwodne włoskiej Regia Marina

Posted on Listopad 23rd, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: Publikacje, Regia Marina na Morzu Czarnym, włoska Regia Marina
Tags:

Lis

Wysoki poziom strat okrętów podwodnych Royal Navy

Włoski torpedowiec podczas odpalania torpedy. I na szybko ostatnia ciekawostka w temacie włoski torpedowiec vs brytyjski okręt podwodny w okresie 10 czerwca 1940-8 września 1943 r.

Z 91 brytyjskich op zaangażowanych na Morzu Śródziemnym utracono 40. Stało się tak za przyczyną (jeśli nie podano inaczej to jest to sukces włoski): niszczyciele – 2, torpedowce i korwety – 12 (w tym dwa razy korwety Kriegsmarine), samoloty – 4 (dwa razy samoloty Luftwaffe), miny – 13, inne – 9 (1 kolizja, 2 samozatopienia w wyniku starcia z okrętami włoskimi, 1 w starciu z włoskim op „Toti” – http://wojna-mussoliniego.pl/?p=2590; 5 z nieznanych powodów).

Ze 113 włoskich torpedowców zaangażowanych na Morzu Śródziemnym utracono 44. Stało się tak za przyczyną: okręty podwodne – 5, samoloty – 12, okręty nawodne – 7, miny – 14, inne – 6 (3 – kolizja, 2 – samozatopienie, 1 – wyrzucony na brzeg).

Ogółem książka D. Greentree „British submarine vs italian torpedo boat” wygląda na jedną z solidniejszych publikacji morskich wyd. Osprey znajdujących się w moich zbiorach. Pewnie do niej wrócimy.

Posted on Listopad 13th, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: wojna na Morzu Śródziemnym 1940-1945
Tags: