Wojna Mussoliniego

27 lipca 1944 roku mjr Guther – niemiecki dowódca w Forlì – oświadczył, za pomocą listu wysłanego do niemieckiego dowództwa wojskowego w Ferrarze, że neutralność San Marino nie może być dłużej tolerowana, gdyż potrzeby wojenne wymagają wolnego przejazdu przez ten kraj.

30 lipca niemiecki oficer medyczny w stopniu pułkownika pojawił się w San Marino żądając rekwizycji dwóch budynków użyteczności publicznej, które miano zamienić w szpital wojskowy. Rząd republiki zareagował wysłaniem trzech listów protestacyjnych, jeden do ministra spraw zagranicznych Rzeszy Joachima von Ribbentropa, drugi do Hitlera, a trzeci do Mussoliniego. We wszystkich domagano się poszanowania neutralności San Marino. Mussolini otrzymał list 1 sierpnia, gdy w Salò pojawiła się delegacja sanmaryńska. Duce i niemiecki ambasador byli w jego treści proszeni o interwencję u Hitlera. Mussolini uspokajał w swoim stylu: „Zostaniecie pochłonięci przez płomienie, ale nie spaleni”.

Niebawem żądania rekwizycji zostały odwołane, gdy za pośrednictwem Filippo Anfuso, ambasadora RSI w Berlinie, udało się interweniować bezpośrednio u Hitlera (powstanie i istnienie rządu faszystowskiego po wrześniu 1943 roku jest oczywiście tematem wielu dyskusji i kontrowersji, ale powstawał on zwłaszcza po to, by naród włoski miał ochronę rodzimego aparatu państwowego w kontaktach z Niemcami i jako autor nigdy nie zaneguję tego argumentu, gdyż faktycznie ocalono w ten sposób tysiące żyć ludzkich, o dobrach materialnych nie wspominając – przypomnijmy, że Hitler „dyskutując” z Mussolinim o powstaniu nowego rządu napomknął, że przecież V2 nie muszą spadać na Londyn, bo równie dobrze mogą na Mediolan…).

Najbardziej krytyczna sytuacja miała miejsce gdy kapitan SS z Forlì, nazywający się Schutze, uznał, że w San Marino tworzy się bandy partyzanckie walczące z Niemcami i zażądał od Federico Bigi, szefa milicji granicznej i członka rządu San Marino, by aresztował członków spisku. Bigi zignorował polecenie, ale został ponaglony przez Niemców. Odpowiedziano, że podejrzanych osadzono w więzieniu, ale Bigi i rząd republiki byli zdeterminowani, by nie wydawać obywateli swojego kraju w ręce SS, gdyż Niemcy chcieli ich rozstrzelać. Sytuacja była groźna, gdyż istnienie ruchu oporu było faktycznie dużym naruszeniem neutralności małego państwa. Po nocy spędzonej na rozmowach Bigi i Schutze uzgodnili, że działanie partyzantów było wymierzone w pierwszej kolejności w San Marino (zagrażało jego neutralności) i uzgodniono, że zostaną oni uznani winnymi i ukarani przez rząd republiki.

Niemcy opracowali również dokumentację potwierdzającą istnienie komunistycznego zamachu stanu w San Marino. Wkrótce potem Niemcy poprosili o zainstalowanie kilku baterii przeciwlotniczych w San Marino. Ponadto stacjonujący w Rimini ppłk Cristiani, dowódca 303. pp z Legionu Turkiestańskiego, przejawiał zamiary opanowania San Marino. W Forlì odbyła się rozmowa na ten temat, ale akcję odwołano. Trzy dni później partyzant z okolic Montelicciano zabił byłego radzieckiego jeńca wojennego służącego w Wehrmachcie. Niemcy natychmiast wkroczyli w rejon miejscowości i przeszukali teren. Schwytano 15 mieszkańców San Marino i zabrano ich na teren Włoch do Monte Grimano. Więźniom zabrano całą odzież i zamknięto na trzy dni w ratuszu bez żywności, a po wodę wysłano do miejskiej fontanny dwóch nagich więźniów. Rząd republiki protestował, więc Niemcy zaproponowali wymianę: 10 Sanmaryńczyków za 10 włoskich uchodźców przebywających na terenie republiki, którzy zostaną rozstrzelani. Władze San Marino odmówiły, a zakładników ostatecznie uwolniono.

3 września 1944 roku niemiecki porucznik złamał neutralność San Marino umieszczając cztery działa swojej baterii w rejonie Faetano. Natychmiast skontaktowano się z porucznikiem Koenigiem (żydowskim oficerem sił porządkowych, bo raczej nie zbrojnych, San Marino, wysoko odznaczonym wcześniej przez Gino Gozziego), który był oficerem łącznikowym z Niemcami oddelegowanym do Forlì, ale nie udało mu się uzyskać dyslokacji wspomnianych dział. Później wysłano delegację do marszałka Kesselring, głównodowodzącego niemieckich sił zbrojnych na froncie włoskim, co poskutkowało wycofaniem dział na teren Włoch.

25 sierpnia 1944 roku rozpoczęła się aliancka Operacja „Olive”. Tego dnia wysłano także Virginio Refiego do generała von Graffen, kierującego Organizacją Todt w Forlì, dzięki czemu udało się uwolnić 73 obywateli San Marino zmuszonych nielegalnie do pracy na rzecz Niemców.

Latem 1944 roku na terenie republiki przebywało 45 tys. uchodźców, a rdzenna populacja państewka wynosiła 15 tys. Nie było prądu, racje żywnościowe wynosiły 50 g chleba dziennie. W drugiej połowie roku przez San Marino przetaczały się oddziały niemieckie i włoskich faszystów, które były ścigane przez wojska alianckie. Po południu 17 września doszło do zaciętej bitwy o San Marino. 20 września republika została ostatecznie okupowana przez Aliantów, a stan taki potrwał przez okres kolejnych trzech miesięcy.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także w księgarniach:

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

Faszyzm sanmaryński (fascismo sammarinese) narodził się w 1922 roku (rok Marszu na Rzym) wraz z założeniem partii w Serravalle. Pierwszym sekretarzem generalnym był Gino Gozi, a po nim (Comm.?) Manlio Gozi (uwaga, nie mylić Gino Gozziego ze znajdującym się na zdjęciu Giuliano!).

W 1923 roku rozwiązano Consiglio Grande e Generale (dosłownie: Rada Wielka i Generalna) i przekształcono ją w Consiglio Principe e Sovrano (Radę Książęcą i Suwerenną/Niezawisłą?). Odbyły się wybory z jedną listą kandydatów, na której większość stanowili faszyści.

Dzięki pracy dyplomatycznej Gino Gozziego, wówczas Sekretarza Stanu do Spraw Zagranicznych i Wewnętrznych, który negocjował z Benito Mussolinim, rozpoczęła się budowa linii kolejowej San Marino-Rimini (oba dawne włoskie państewka były tradycyjnie śmiertelnymi wrogami; a sama linia została w 1944 roku zniszczona przez alianckie lotnictwo) oraz w 1939 roku podpisano umowę o przyjaźni i dobrosąsiedztwie z Włochami, która obowiązuje do dzisiaj.

28 lipca 1943 roku, niedługo po odwołaniu Mussoliniego, Partito Fascista Sammarinese została rozwiązana i ogłoszono nowe wybory. Po uwolnieniu Duce przez Niemców, Consiglio Principe e Sovrano przekazała swoje uprawnienia Consiglio di Stato (Radzie Państwa) stworzonej z 20 członków, w większości faszystów. 25 października miało miejsce spotkanie członków rządu z marszałkiem Erwinem Rommlem, na którym San Marino określiło się jako kraj neutralny, ale życzliwy Niemcom.

Podczas tego spotkania ujawniono, że uzbrojenie republiki San Marino wyglądało następująco:

-cztery włoskie armaty przekazane przez Wiktora Emanuela III w 1907 roku, z czego dwie były używane do oddawania salw podczas uroczystości państwowych, a dwie pozostałe nigdy nie wystrzeliły.

-80 karabinów Carcano Mod. 91 z I wojny światowej.

-i nie mam bladego pojęcia: 2 casse di caricatori donati dal Duca d’Aosta, anch’essi risalenti alla Grande Guerra, mai utilizzati. Gdyby wierzyć obrazkom z google chodzi chyba o skrzynki z amunicją (względnie ładownice, ale to chyba zbyt duży detal) sprezentowane przez Księcia Aosty, pamiętające Wielką Wojnę i nigdy nie używane.

3 listopada ogłoszono prawo nakładające surowe kary dla każdego, kto ukrywa zbiegłych jeńców alianckich, dezerterów i partyzantów.

23 marca 1944 roku Dyrektoriat Partito Fascista Repubblicano Sammarinese (podobnie jak w RSI nowa partia faszystowska stała się więc republikańską) wybrał Giuliano Gozziego na Sekretarza Generalnego, który pozostał na tym stanowisku do 30 września 1944 roku.

1 maja 1944 roku aresztowano komunistów Gildo Gasperoni – weteran Brygad Międzynarodowych walczących w hiszpańskiej wojnie domowej -, Vincenzo Pedrini i Antonio Selva nawołujących do zaniechania pracy, jednak szybko ich zwolniono.

4 czerwca aresztowano pięciu komunistów z Rimini mających związek z „complotto del cimitero” di Santa Mustiola (…spiskiem cmentarnym Santa Mustiola – kurii na terenie republiki, chodzi zapewne o miejsce spotkań, którym była krypta), którego celem było stworzenie grupy partyzanckiej działającej w San Marino.

26 czerwca miało miejsce jedyne podczas wojny bombardowanie San Marino. Bombowce Desert Air Force zrzuciły wówczas 263 bomby, które zabiły 63 osoby. Ogłoszono trwającą trzy dni żałobę narodową. Brytyjczycy podjęli decyzję o przeprowadzeniu nalotu opierając się na nieprawdziwych doniesieniach o niemieckiej okupacji republiki, która miała stać się dla nich magazynem amunicji (celem była zwłaszcza wspomniana linia kolejowa, którą w takim przypadku wożono by zaopatrzenie na front). Radio Włoskiej Republiki Socjalnej natychmiast wystąpiło z pretensjami wobec Anglików, przypominając o neutralności San Marino i podkreślając brutalność ataku – cel stricte cywilny .

CDN.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także w księgarniach:

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html