Tubylcy pozdrawiają portret Benita Mussoliniego rzymskim salutem.
Pytaliście o gospodarcze korzyści włoskiego podboju Etiopii. Poniżej fragment kończącej powstawać książki mojego autorstwa o kampanii wschodnioafrykańskiej. Jej cześć pierwsza – inwazja na Somali Brytyjskie (omówi wydarzenia w Afryce Wschodniej do przełomu 1940/1941 r.) ukaże się latem/jesienią bieżącego roku, ale jest to projekt anglojęzyczny na Amazone. Tomy nr. 2 i 3 to odpowiednio kontrofensywa brytyjska oraz boje o ostatnie bastiony Włochów i ruch oporu. Wersja polska najpewniej się ukaże, ale z doświadczenia wiem, że wydawcy podejmą rozmowy, gdy w ręku będę miał już całość materiału (czyli za dwa-trzy lata). Obawiam się także, że zażądają skrótu, bo cegła 1,5-2 mln znaków to na nasz rynek może być zbyt dużo.
Chętnych zapraszam oczywiście do wsparcia tego projektu za pośrednictwem portalu Patronite. Zawsze miło będzie rozdać parę książek w ramach szczerego podziękowania za udzielone mi wsparcia. A że jest to kampania właściwie nieopisana to cześć literatury naprawdę kosztuje bandyckie pieniądze. No ale czego się nie robi dla sprawy.
Krótki okres pomiędzy dokonaniem podboju i wybuchem II Wojny Światowej, dodatkowo niespokojny ze względu na rozruchy wewnętrzne, spowodował, że Włochy w rzeczywistości niewiele skorzystały na opanowaniu kraju. Rozwinęły się jedynie gałęzie przemysłu związane z rolnictwem i pozyskiwaniem surowców naturalnych. A.O.I. uzyskałaby samodzielność ekonomiczną prawdopodobnie w latach sześćdziesiątych.
Odkryto jedynie niewielkie złoża węgla brunatnego i rudy żelaza, a także cyny, torfu, miki, marmuru i innych minerałów . Natomiast całkowitą porażką skończyły się poszukiwania ropy prowadzone przez założony w 1926 roku koncern naftowy A.G.I.P. (Azienda Generale Italiana Petroli) m.in. na wyspach archipelagu Dahlak i pustyni Ogaden.
Koncern górniczy A.M.A.O. (Azienda Miniere Africa Orientale) w pierwszym kwartale 1939 roku wyprodukował 120 kg złota. Spółka S.A.P.I.E. (Società anonima per imprese etiopiche) w 1938 roku wydobyła ze złóż w pobliżu Iubdo 120 kg platyny, a w przeciągu kilku następnych lat planowano zwiększyć jej roczne wydobycie do poziomu 180-200 kg i 400-500 kg złota. W przypadku złota pobliska Afryka Południowa wydobyła w 1936 roku 352 600 kg złota .
O wiele korzystniej prezentował się sektor rolniczy. Świetnej etiopskiej kawy udawało się w ciągu roku wyprodukować 300 000 kwintali (Włochy w 1938 roku eksportowały 150 000 kwintali kawy). Ogromne nadzieje pokładano w zbiorze etiopskiej bawełny, ale plany te pokrzyżował wybuch wojny (szacunki sięgały zbiorów 525 000 kwintali włókna rocznie). Ilość bydła, owiec, kóz, wielbłądów, koni, mułów i osłów szacowano w 1938 roku na 34 miliony, a była to liczba zaniżona . Rozwijającą się gałęzią przemysłu była produkcja konserw mięsnych. Dobrze wyglądała produkcja skór, których w pierwszym kwartale tego roku wyeksportowano do Włoch 30 950 kwintali wartych 36 milionów lirów. Ogromne były zasoby drewna. Zaniedbana była natomiast uprawa pszenicy, ogromnie istotnej dla włoskiej kuchni, którą trzeba było sprowadzać z Italii. W trzech krajach kontrolowanych przez Włochy było około 50 milionów hektarów ziemi uprawnej . Oficjalnie zniesiono pańszczyznę, dzięki czemu 400 000 chłopów pańszczyźnianych otrzymało swoją ziemię w guberni Galla i Sidamo . —————————————————————– Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
Bombowiec Ca.101 przelatuje nad włoskimi pozycjami podczas wojny z Abissynią w latach 1935-1936. Zapowiadany wątek użycia gazu w tym konflikcie.
W ciągu siedmiu miesięcy kampanii etiopskiej 1935-1936 r. włoskie lotnictwo zrzuciło 1529 ton bomb, w tym 21% stanowiły ładunki z bronią chemiczną. Tych ostatnich użyto w sprzeczności z literą prawa międzynarodowego, którego sygnatariuszem od 1928 roku były Włochy. Wbrew pojawiającym się sugestiom broń tego rodzaju nie została użyta do celów terrorystycznych ani w odpowiedzi na ciągłe łamanie prawa międzynarodowego przez stronę etiopską, że wspomnimy tylko o masowym dobijaniu rannych czy ogółem o nie braniu jeńców przez Etiopczyków.
O użycie broni chemicznej wnioskował głównodowodzący wojsk włoskich marszałek Pietro Badoglio, zyskując zgodę Mussoliniego, ale było to spowodowane jedynie motywami militarnymi. Etiopczycy jedynie dali Włochom wygodne alibi.
Pod koniec listopada 1935 roku Badoglio zastąpił gen. De Bono na stanowisku Wysokiego Komisarza Afryki Wschodniej i musiał zmierzyć się z licznymi problemami natury strategicznej oraz logistycznej frontu erytrejskiego (zwanego także północnym). W pierwszych tygodniach wojny wojska włoskie zajęły Adwę (Aduę, gdzie się da podaję nazwy polskojęzyczne), Aksum i Makelje, wdzierając się na 200 km od starej granicy erytrejsko-etiopskiej na rzece Mareb. Łączność wysuniętych pozycji z zapleczem opierała się na kilku szlakach będących nie do przekroczenia dla ciężkich pojazdów motorowych. Po objęciu stanowiska Badoglio kontynuował rozpoczęte wcześniej prace nad adekwatnym systemem komunikacji, ale musiał także skorygować, jego zdaniem wadliwe, ugrupowanie własnych wojsk. Tyły pomiędzy regionami Enderta i Scire (Shire) były narażone na cios wroga gromadzącego się w rejonie Tembien. Zagrożony był zwłaszcza węzeł komunikacyjny w Hausien, przez który szło zaopatrzenie dla wojsk włoskich pod Makelje. By zmienić tę sytuację, niezawinioną przez De Bona, gdyż Makelje zajęto z powodów politycznych na rozkaz Mussoliniego, potrzeba było według Badoglia przynajmniej dwóch miesięcy. Dwa korpusy włoskie pod koniec listopada stacjonujące w rejonie Płaskowyżu Tigraj (Tigre) miały 56 batalionów wspieranych przez 299 dział i 156 czołgów CV.33, a niebawem miała wzmocnić je kolejna dywizja Czarnych Koszul, ale z serca etiopskiego imperium nadciągnęły w ten rejon armie rasów Mulugety, Kassy i Immiru, które w sumie liczyły 250 000 ludzi. Wobec tego należało opóźnić moment zderzenia się tej masy wojsk etiopskich z będącymi w trakcie przegrupowania i mającymi kłopoty zaopatrzeniowe wojskami włoskimi. Zyskiwano w ten sposób czas na ściągniecie z Włoch nowych wojsk i materiałów potrzebnych do błyskawicznego zwycięskiego rozstrzygnięcia wojny, które było niezwykle ważne zwłaszcza w kontekście napiętej sytuacji międzynarodowej (sankcje, choć w dużej mierze „papierowe”, Ligi Narodów, a także grożący wojną konflikt dyplomatyczny z Imperium Brytyjskim).
Konwencjonalne ataki z powietrza w wykonaniu Regia Aeronautica, które miały opóźnić marsz przeciwnika, okazały się mniej skuteczne niż zakładano, głownie dlatego, że Etiopczycy szybko nauczyli się ich unikać. Dużymi formacjami Etiopczycy maszerowali jedynie po zmroku, za dnia poruszali się w kilkusetosobowych grupach, dodatkowo umiejętnie rozproszonymi w wysokogórskim terenie. Opracowali także system wczesnego ostrzegania – obserwatorzy zajmowali stanowiska na górskich szczytach, na widok samolotów dając sygnały dymne oraz za pomocą rogów swoim kolegom maszerującym dolinami, dzięki czemu ci zyskiwali czas na ukrycie się. Dowodzący włoskim lotnictwem gen. Ajmone Cat nakazał zwiększyć ilość lotów rozpoznawczych, a także nakazał wykonywanie ofensywnych patroli kluczom bombowców, które po odkryciu przeciwnika miały natychmiast go atakować. Udało się wykryć kilka grup Etiopczyków, ale od 19 grudnia loty zawieszono z powodu braku celów. Mimo to przeciwnik z każdym dniem był bliżej włoskich pozycji.
Najlepiej wyszkolona armia etiopska, dowodzona przez rasa Mulugetę, zajęła pozycję w rejonie masywu Amba Aradam i strumienia Gabar, ledwie kilka kilometrów w linii prostej od stanowiska dowodzenia Badoglia w Enda Jesus. Włoska obrona pod Makelje była jednak dobrze przygotowana i na tym kierunku nie groziła jej żadna przykra niespodzianka.
Szczególnie niebezpieczny okazał się pochód wojsk rasa Immiru w regionie Scire. Nie dając się zablokować na linii rzeki Takeze, Immiru przekroczył ją dzięki brodom i na Przełęczy Dembeguina pobił włoskie wojska kolonialne, odnosząc tutaj najsłynniejsze etiopskie zwycięstwo, gdy zniszczono awangardę sił włoskich, w tym siedem tankietek.
Przez cały 13 grudnia lotnictwo włoskie poszukiwało sprawców tego niespodziewanego ataku. Dowódca XXVII Gruppo da bombardamento (dywizjonu bombowego) kilkukrotnie przeleciał nad Takeze na pułapie 500 metrów, ale jak raportował nie zauważył nawet najmniejszego śladu przeciwnika. Kolejnego dnia na rozkaz Badoglia wysłano w powietrze jeszcze więcej maszyn, ale ponownie nie wykryto nic. Żołnierze rasa Immiru przekroczyli Takeze nocą, a o świcie 14 grudnia byli już na Przełęczy Dembeguina, staczając wspomnianą zwycięską potyczkę. Dotarcie przeciwnika pod Adi Abo spowodowało kryzys w całym włoskim II Korpusie, który musiał zwinąć wysunięte posterunki, grupując się w Aksum. Dywizja Czarnych Koszul „1. Febbraio” oraz Korpus Erytrejski osłaniały w tym czasie pozycje II Korpusu przed atakiem z kierunku Tembien wojsk rasa Kassy.
25 grudnia oddziały II KA, które wymaszerowały z Aksum, zaatakowały siły rasa Immiru na Przełęczy Af Gaga, zatrzymując marsz Etiopczyków. Sukces prawie na pewno ułatwiły pierwsze ataki chemiczne, które z rozkazu Badoglia miały miejsce nad Takeze i w rejonie Przełęczy Dembeguina, czyli na tyłach i szlakach komunikacyjnych wojsk etiopskich. Na tyłach wojsk Immiru postawiono poczwórną zaporę gazów bojowych: na szlaku prowadzącym od wąwozu Addi Arcai nad Takeze, w rejonie brodów na strumieniu Guba, w rejonie najważniejszych brodów na Takeze, a także na Przełęczy Dembeguina.
W ocenie skuteczności tej akcji pomogą nam dwie relacje. Pierwsza rasa Immiru przekazana w przeprowadzonym po latach wywiadzie prasowym udzielonym włoskiemu badaczowi Angelo Del Boca, który podkreślał, że akcja odbiła się zwłaszcza na morale jego wojsk i ich sytuacji zaopatrzeniowej. Druga to dokumentacja II KA, który pod Af Gaga wysłał siły liczące 12 tys. ludzi, ale spotkał tam ledwie 8 tys. Etiopczyków miast spodziewanych 40 tys. będących pod rozkazami Immiru (czyli skutecznie udało się izolować pole walki i zapobiec podciągnięciu sił głównych). 22 grudnia na Przełęcz Dembeguina zrzucono sześć bomb C 500 T, z których każda zawierała 212 kg iperytu, a 23 grudnia zrzucono 28 takich bomb na brody na Takeze. Później odnotowano całkowity brak przygotowania przeciwnika na atak tego typu. Ładunki gazowe eksplodowały na pułapie 250 metrów, pokrywając obszar około 120 000 m2 (rozumiem, że każda). Równocześnie zrzucono ładunki zapalające, które postawiły w płomieniach zarośla na obu brzegach Takeze. W pierwszych atakach część bomb C 500 T z powodu awarii zapalników detonowała na ziemi. W późniejszym okresie wyeliminowano tę wadę. Ograniczyło to w znacznym stopniu efekt zapór.
Ataki gazowe trwały przez cały styczeń 1936 roku. Ich celem były węzły karawan, brody i przełęcze górskie zlokalizowane na bezpośrednim zapleczu etiopskich armii, które niemal weszły w bezpośredni kontakt z wojskami włoskimi. W akcjach tego typu brały udział Caproni Ca.111 z 8. Stormo i SM.81, które ledwie kilka dni temu wyładowano w porcie w Massawie i natychmiast użyto w tej roli, gdyż mogły przenosić cztery bomby C 500 T o wadze 280 kg każda (Ca.111 przenosiły po dwie bomby).
Ataki bombami C 500 T nazywano „zaporami C” (C = chimico = chemiczne) gdyż ich celem było kilkudniowe zablokowanie przeciwnikowi korzystanie ze wskazanych punktów terenowych. Normalnie iperyt pozostawał aktywny przez 10 dni, ale warunki atmosferyczne płaskowyżu powodowały, że jego skuteczność spadła do ok. dwóch dni. Analiza wyznaczonych celów jasno pokazuje, że osady i obszary zamieszkane nie były podstawowym celem włoskich ataków. Ponadto wykazano sie troską o los ludności cywilnej, gdy celem stał się bród na strumieniu Gheva, ale lotnikom jasno dano do zrozumienia, by oszczędzono pobliską osadę Mai Ghibba. Warto podkreślić, że celów nie wybierali oficerowie lotnictwa, ale były one narzucone przez Badoglia.
Protesty Ligi Narodów spowodowały, że w styczniu z polecenia Mussoliniego miano zaprzestać podobnych akcji. Jednak Badoglio zignorował to polecenie. Pomiędzy 5 a 19 stycznia zrzucono 112 bomb C 500 T na wyżej wspomniane obiekty, dodając do ich listy obszary zielone, gdzie mogli szukać schronienia żołnierze etiopscy. Wysiłki te okazały się mało efektowne, gdyż pomimo użycia iperytu wszystkie trzy armie frontu północnego zdołały ześrodkować swoje siły.
Sukces Etiopczyków tkwił w ich wysokiej manewrowości, nieznanej armii modelu europejskiego. Na rozległych obszarach etiopskiego płaskowyżu zawsze udawało się znaleźć jakąś alternatywną trasę i ominąć obszary dotknięte atakiem gazowym. Obszary takie były łatwe do zidentyfikowania ze względu na unoszący się tam charakterystyczny zapach musztardy, który był już wyczuwalny przy stężeniu 28-krotnie mniejszym od dawki śmiertelnej. Z dala widoczne były także brązowe plamy, którymi pokrywała się roślinność porażona iperytem. Jedynie przeprowadzenie ataku na wykryty oddział wroga okazywał się być śmiertelnym zagrożeniem dla Etiopczyków, w innych przypadkach iperyt przyczynił się jedynie do izolowania pola walki.
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
Rodos, lato 1941 roku. Admirał Inigo Campioni, od 15 lipca 1941 roku gubernator włoskich wysp na Morzu Egejskim, odznacza srebrnym Medalem Waleczności Wojskowej mechanika Serg. Magg. Nicolę Gaetę. 4 lipca Gaeta był członkiem załogi Ten. Carla Faggioniego. Tego dnia Cap. Buscaglia oraz Tenenti Faggioni, Cimicchi i Mazzillli zgłosili podwójne trafienie torpedami krążownika pomocniczego ok. 7000 t na wodach Famagusty (Cypr) (sukces bez potwierdzenia). Serg. Magg. Nicola Gaeta odmówił opuszczenia stanowiska bojowego pomimo odniesienia ciężkiej rany, w konsekwencji trzeba było amputować jego lewą nogę. Mimo kalectwa został w służbie czynnej. Po zawieszeniu broni z Aliantami wstąpił do lotnictwa RSI (ANR) i służył w torpedowym Gruppo „Buscaglia”. 6 kwietnia 1944 roku zginął w starciu z Thunderboltami z 57. FG.
SM.79 z 283.Squadriglia/130. Gruppo Autonomo A.S.
Epizod z 14 czerwca 1942 roku, gdy włoskie lotnictwo torpedowe natarło na konwój płynący z Gibraltaru ku Malcie (operacja „Harpoon”).
Wyróżnić należy postawę pilota Ten. Maria Ingrelliniego, który uparcie parł do ataku na dwa lotniskowce, celując w „Eagle’a” zwolnił torpedę z mniej niż 400 m, ale prawdopodobnie jej awaria uchroniła brytyjski okręt od trafienia. SM.79 został rozstrzelany na drzazgi przez krzyżowy ogień dwóch lotniskowców i niszczyciela HMS „Icarus”. Dzień wcześniej cała załoga złożyła pisemną deklarację, iż zada wrogiej flocie dużą stratę, zapewniając, że nie powrócą jeśli nie trafią lotniskowca.
HMS Indomitable sfotografowany w kwietniu 1943 roku.
Nocą 15/16 lipca 1943 roku 10 SM.79 działających z lotnisk Sardynii i Apulii miało patrolować wybrzeża Sycylii i atakować napotkane jednostki. Tymczasem 15 lipca z Malty ku jej brzegom ruszył silny zespół brytyjskiej floty z pancernikami HMS Nelson i HMS Rodney, lotniskowcem HMS Indomitable, krążownikami HMS Aurora i HMS Penelope oraz ośmioma niszczycielami, których celem był atak na port w Katanii. O 0.15 płynąca na wschód formacja znalazła się ok. 50 Mm na wschodni południowy wschód od Przylądka Passero. Tam Brytyjczyków dostrzegł Cap. Carlo Capelli, którego SM.79 należał do 204. Sq./41° Gruppo A.S. Za swoimi plecami Włoch miał księżyc w pełni, co sprawiało, iż miał doskonałe warunki do przeprowadzenia ataku. Capelli przeszedł do ataku na jednostkę, którą uznał za duży transportowiec, choć drugi pilot, S. Ten. Ennio Caselli, upierał się, że atakowanym celem jest lotniskowiec. Radar Nelsona wykrył samolot na dystansie ośmiu mil, ale w pobliżu krążyło sześć dwupłatowych Fairey Albacore wyposażonych w radar A.S.V., które miały wykrywać okręty podwodne Osi. Pojedynczy samolot nikogo więc nie zdziwił i okrętowa artyleria przeciwlotnicza całkowicie uśpiła czujność. Savoia bez pośpiechu zajęła dogodną do zrzucenia torpedy pozycję. Na pokładzie lotniskowca nabrano wątpliwości dopiero, gdy od podchodzącej, jak się spodziewano do lądowania, maszyny coś odpadło. Natychmiast po odpaleniu torpedy Capelli dodał gazu i o włos minął nadbudówkę Indomitable’a. Pełniący służbę na pomoście dowodzenia oficer natychmiast nakazał zwrot, ale było już za późno. O 0.20 torpeda uderzyła w bakburtę lotniskowca na wysokości jednej z kotłowni, powodując jej zalanie i śmierć sześciu ludzi. O 0.23 Nelson otworzył ogień przeciwlotniczy, ale Włosi byli już daleko i nietknięci oddalali się od miejsca ataku. Uszkodzony lotniskowiec obrał kurs na Maltę płynąc z prędkością 11 w., towarzyszyły mu dwa niszczyciele. Kilka dni później został odesłany via Gibraltar do Wielkiej Brytanii. Do służby wrócił dopiero w styczniu 1945 roku.
Pomiędzy 1940 a 1944 rokiem włoskie lotnictwo torpedowe w ramach Regia Aeronautica i ANR uzyskało 40 potwierdzonych trafień torpedami (z czego dwie okazały się niewybuchami), wynikiem czego było zatopienie 21 jednostek pływających oraz uszkodzenie 17. Pośród zatopionych jednostek odnajdujemy dziewięć okrętów wojennych (w tym trzy jednostki pomocnicze) i 12 frachtowców. Uszkodzonych zostało 11 okrętów wojennych i sześć frachtowców. [Dla porównania niemieckie lotnictwo torpedowe zatopiło trzy okręty wojenne + cztery uszkodziło, więc Włosi z 20 są tutaj na plus, ale Niemcy zdołali zatopić aż 31 statków; po części dlatego, że mieli więcej akwenów bogatych w cele; pamiętajmy też, że Włosi położyli akcent na okręty wojenne]. Na liście włoskich sukcesów są m.in. uszkodzenia pancernika, lotniskowca i sześciu krążowników [Niemcy na plus spośród ciężkich jednostek mogą zapisać sobie jedynie uszkodzenie krążownika HMS „Arethusa”]. Poniesione przez Włochów straty to 110 maszyn Regia Aeronautica (straty bezpowrotne) + 35 ANR (w tym 12 ciężko uszkodzonych, wiec możemy uznać, że straty bezpowrotne to 123 SM.79 i SM.84).
Generalnie wpisuje się to w pewien ogólny schemat: doktryna Fleet in being była jedyną słuszną w włoskim położeniu strategicznym, ale opóźnienie wejścia do wojny (według włoskich założeń kraj miał być do niej gotowy najszybciej na przełomie lat 1942/1943) umożliwiłoby dokończenie przygotowania dwóch niezwykle skutecznych formacji – lotnictwa torpedowego i komandosów morskich z Xª Flottiglia MAS. Oznaczałoby to znaczne zwiększenie środków zaczepnych dostępnych Włochom oraz łatwiejszą realizację ich koncepcji ofensywnych – niszczenia wrogiej floty, gdy ta musiałaby się przemieszczać pomiędzy Gibraltarem oraz Aleksandrią (lotnictwo torpedowe mogło robić to za dnia, dołączając do okrętów podwodnych – których flota była w stałej rozbudowie, ale pamiętamy, że czekano na op o większej wyporności, bo sucha liczba dostępnych jednostek była duża, ale jakościowo było słabiej -, a także nawodnych sił lekkich floty: torpedowców oraz kutrów torpedowych MAS, które miały uderzać w nocy) oraz przeniesienie wojny do portów przeciwnika (komandosi morscy + lotnictwo torpedowe). —————————————————————– Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
Tak się zamyśliłem jeszcze nad jedną ważną kwestią… Patronite. Bardzo dziękuję za wszystkie wpłaty i pora chyba pomyśleć nad jakimś sensownym systemem nagród, choć żyjemy w dziwnym kraju i ze wszystkim trzeba uważać. I tak:
Po pierwsze przypominam, że wpłaty są waszą wolną wolą, a prośbę motywuję pomocą na bieżące prowadzenie strony i zakup literatury, zdjęć i innych materiałów potrzebnych do powstania kolejnych publikacji. Istnienie strony nie jest zależne od tego, czy te wpłaty są, czy ich nie ma – inaczej byłoby to prowadzeniem działalności gospodarczej. Podobnież nie mogę przyznawać nagród zależnych od wysokości wpłaty (np. kto wpłaci 150 zł to książkę ma jak w banku), bo jest to ukryta sprzedaż, czyli znowu działalność gospodarcza. A ZUSu w wysokości prawie 2000 zł/miesiąc to ja raczej płacić nie chcę.
Ale regulamin Patronite przewiduje dobrowolne przekazanie nagród patronom. Uważam za zasadne za każde rozpoczęte 500 zł, które przekazaliście na moje konto (obecnie jest tego 770 zł + pieniądze zadeklarowane na kolejne miesiące) przekazać najaktywniejszemu patronowi jedną z książek mojego autorstwa. Portal Patronite udostępnia mi Wasze maile, więc mam do Was kontakt. Za pierwszą 500-kę książkę otrzyma Patron, który przekazał do tego czasu w sumie 300 zł (Pan Leszek. G., jeśli pamięć mnie nie myli). Liderem wyścigu o drugą książkę jest Pan. Marek Z. z sumą 270 zł (dotąd; liczymy to, co już realnie Patronite zaksięgował). Trochę to skomplikowane, ale Admin będzie czuwał i liczył.
Wybór książki pozostawiam oczywiście nagradzanym Patronom. A najbliższe plany to: anglojęzyczne wydanie „Betasom”, jeśli uda się to ogarnąć organizacyjnie, to „Kampania w Afryce Wschodniej 1940-1941. Część 1: Inwazja na Somali Brytyjskie” (anglojęzyczna z przeznaczeniem na Amazon) lub Caporetto 1917 (zobaczymy, jaka wersja będzie szybciej, Amazon czy Napoleon V). W każdym razie z osobami, które pragnę nagrodzić będę w kontakcie (dlatego proszę podawać aktualne maile!).
No i trzymajcie kciuki za mój projekt wydawania samemu za pośrednictwem platformy Amazone. Takie mamy prawo, że „Betasom” chyba zostanie jedynakiem w serii „Wojna Mussoliniego”, ale na zachodzie można wszystko i to tam będzie ona kontynuowana (na Amazonie można zamówić wersję na Kindle lub za dopłatą drukowaną). A wtedy wolność Tomku w swoim domku. Piszę co chcę i ile chcę, bez konieczności robienia skrótów etc.
Jednym słowem: potęga! Wszystkie książki chcę wydać także z polskimi wydawcami, ale znając realia, będą one raczej zainteresowane skrótami, a częścią tematów może nawet wcale (albo dadzą takie pieniądze, że wstyd wspominać, a nie dam się tak zaszufladkować, że będę oddawał prawa autorskie za grosze).
Wszystkie szczegóły będą podawane na bieżąco. Książka o Afryce Wschodniej to już być może perspektywa najbliższego lata!
Lato 1941 roku. Zdjęcie wykonano podczas ataku torpedowych SM.79 na jeden z maltańskich konwojów. Jedna z Savoi przedziera się pomiędzy pancernikiem i lotniskowcem. Sukcesy włoskiego lotnictwa torpedowego były istotne, ale mogły być zdecydowanie większe. Decydowało o tym kilka czynników: położenie priorytetu na atakowanie okrętów wojennych, a nie frachtowców i zbiornikowców, słabe wyszkolenie części załóg (oddziały torpedowe tworzono zmieniając specjalizację jednostkom bombowym czy rozpoznania strategicznego), ataki małą liczbą maszyn (ledwie po kilka, ekstremalnie rzadko kilkanaście), brak koordynacji z atakami konwencjonalnych bombowców (brak rozproszenia ognia plot. i sił myśliwców pokładowych), najczęściej brak eskorty własnych myśliwców (zwłaszcza w 1941 roku i do połowy 1942 roku, a to przez wzgląd na mały ich zasięg), długimi okresami brak celów (jeśli Malta była zaopatrzona, to na morzu nie działo się zbyt wiele), słabość przemysłu (ciągle bazowano na SM.79, SM.82 ogólnie rzecz biorąc zawiódł, a Cant Z.1018 nie zdążył wejść do służby), a nade wszystko siła przeciwnika – konwoje śródziemnomorskie były tymi najlepiej bronionymi (każdy okręt i statek „upychał” broń przeciwlotniczą w każdym wolnym kącie, eskortę wzmacniały krążowniki przeciwlotnicze, a osłonę dawały myśliwce pokładowe i te startujące z Egiptu). —————————————————————– Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
Od dzisiaj w sprzedaży Technika Wojskowa Historia Nr. Spec. 1/2020. W środku znajdziecie także artykuł mojego autorstwa „Dodekanez 1940–1941: Oblężenie”, czyli historię włoskiego garnizonu na tym archipelagu położonym na Morzu Egejskim. Polecam, zapraszam!
Spis treści:
• Panzerjäger Tiger (P) Ferdinand – czyli hybryda profesora Porsche [cz. II] • Darwin 1942. Pierwszy japoński rajd lotniczy na Australię Północną • Historia czołgów średnich oraz ciężkich Turán w latach drugiej wojny światowej [cz. I] • Samolot rozpoznawczy R-10 (ChAI-5) • Zanim zmotoryzowano 10. Brygadę Kawalerii [cz. III] • Karząca ręka Koninklijk Nederlands-Indische Leger. Broń pancerna w Holenderskich Indiach Wschodnich 1945–1950 • Dodekanez 1940–1941: Oblężenie
Po południu 21 kwietnia 1941 roku dwa SM.79 z 278. Squadriglia, pilotowane przez Ten. Robone i Cap. Oscara Cimoliniego, startowały z libijskiego lotniska Berka odpowiednio o 16.50 i 17.25. Ich celem był atak na konwój AS 26. Robone twierdził, że trafił frachtowiec, którym miał być British Lord (6098 BRT), choć sukces przypisuję się raczej niemieckiemu Ju 88 (trafienie bombą). Maszyna Cimoliniego zaginęła potem bez wieści. Dopiero w 1960 roku pracownicy włoskiej kampanii paliwowej odnaleźli Savoię i resztki jej załogi 400 km na południe od Bengazi. Załoga M.M.23881 z powodu niedziałającego kompasu i radia zabłądziła w ciemnościach i musiała lądować awaryjnie na pustyni. Część załogantów doznała złamań i nie była w stanie ruszyć się z miejsca katastrofy. Strzelec 1° Aviere Gianni Romanini, a prawdopodobnie także jeden z jego kolegów, pomaszerowali na północ w poszukiwaniu pomocy. Szkielet Romaniniego odnaleziono 19 lat później na szlaku Jalo (Giallo)-Giarabub. Jednego z ciał nie odnaleziono, stąd sugestia, że poszukiwać pomocy ruszyło dwóch Włochów.
Pocztówka poświęcona LI Batalionowi Kolonialnemu. Mają buty czy nie mają? Raczej jakieś lekkie sandały. Na wielu pocztówkach i zdjęciach widać włoskich Ascari bez obuwia. Zatem nie tylko Etiopczycy butów nie nosili. Dla żołnierzy afrykańskich były one niewygodne, utrudniały poruszanie się w terenie i ogółem mówiąc zmniejszały zdolności marszowe jednostek kolonialnych. —————————————————————– Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
Automatyczne działko przeciwlotnicze Scotti Isotta-Fraschini kal. 20mm, Afryka Północna.
Francja-elegancja chciałoby się rzec. Tenente di vascello Domenico Baffigo w gustownym szaliku z godłem 279. Squadriglia Autonoma Aerosiluranti (eskadra torpedowa). Baffigo był oficerem marynarki oddelegowanym do eskadry lotniczej, by swą wiedzą pomagać podczas ataków torpedowych (choćby po to, by załogi nie stuknęły własnej łajby), najczęściej latał z załogą Cap. Bernardiniego. Baffigo później został promowany do stopnia capitano di corvetta i miał objąć dowodzenie nigdy nieukończonym krążownikiem „Giulio Germanico” powstającym w Castellammare di Stabia k. Neapolu. Domenico Baffigo poległ 11 września 1943 roku podczas walk z Niemcami po włoskim zawieszeniu broni z Aliantami. Pośmiertnie odznaczono go złotym Medalem Waleczności Wojskowej.
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
Godło 278. Squadriglia Autonoma Aerosiluranti, której mottem było „Pauci sed semper immites” (nieliczni, ale zawsze agresywni). W 1940 roku ta eksperymentalna w włoskim lotnictwie eskadra torpedowa liczyła ledwie cztery SM.79, ale do jego końca zaliczyła ciężkie uszkodzenie krążowników HMS „Kent”, HMS „Liverpool” i HMS „Glasgow”. Tak zaczęła rodzić się legendarna formacja Regia Aeronautica.
W okresie 8-13 lipca 1940 roku zaobserwowano dwa brytyjskie zespoły morskie płynące z Gibraltaru i Aleksandrii, co w konsekwencji doprowadziło 9 lipca do bitwy u Przylądka Stilo. Wrogie jednostki pływające atakowało około 500 bombowców SM.81 i SM.79, które zrzuciły około 2000 bomb, w większości o wagomiarach 100 i 250 kg (śmiesznych jak na atak na takie cele), bez osiągnięcia specjalnych rezultatów (krążownik HMS Gloucester nie wziął udziału w bitwie z powodu ataku Savoi z Rodos). Włosi stracili cztery bombowce, a uszkodzonych zostało kolejnych 85.
Sytuacja aż błagała na kolanach, by w tej sytuacji w walce wzięło udział lotnictwo torpedowe. Zważywszy na bliskość własnych baz (starcie na wodach Kalabrii) i słabość brytyjskiego lotnictwa pokładowego (o Fulmarach i Sea Hurricane’ach wtedy można było jeszcze tylko pomarzyć) szanse na przełomowe zwycięstwo Włochów urosłyby niepomiernie.
Cóż z tego, pierwsze pięć torpedowych SM.79 wykonało debiutancki atak na Aleksandrię dopiero 15 sierpnia. A o ironio… 26 lutego 1914 roku to Włosi jako pierwsi dokonali udanego zrzutu torpedy z pokładu samolotu. Naród wizjonerski, ale władze wojskowe miał dość twardogłowe… ————————————————————————————————-
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
1. Wojna Mussoliniego zmienia oblicze (o czym w punkcie drugim). W związku z tym książka „Betasom” przestaje być książką-cegiełką na dalsze jej prowadzenie. Dlatego obowiązuje nowa cena: książkę można od dzisiaj nabyć w cenie 45 zł.
Przesyłka listem poleconym na terenie Polski 8,4 zł. Wysyłam za granicę, wysyłam InPostem, można płacić PayPalem, wszystkie inne opcje także są do uzgodnienia.
2. Przyplątała się choroba, w żadnym razie nie z tych śmiertelnie groźnych, ale skutecznie wykrzywiająca życie. Czwarty miesiąc biorę leki i specjalnie poprawy nie widać – pewnie potrzebne będą dalsze konsultacje, nawet zagraniczne. Ponadto postanowiłem skorzystać z dobrych rad: mam nowego wydawcę artykułów, robię też zamach na cały rynek anglojęzyczny i tam spróbuję wydawać moje książki. A nawet bez tego polscy wydawcy zamówili tyle artykułów i książek, że nie mam pojęcia jak się z tym wyrobię. Dlatego nie mam żadnych szans prowadzić stronę na dotychczasowym poziomie. Od teraz będą się tutaj ukazywać jedynie krótkie ciekawostki i wzorem innych stron zdjęcia z krótkim opisem.
Strzelcy alpejscy z pojmanym i skrępowanym jugosłowiańskim partyzantem.
Od
jutra niestety znowu wojuję ze swoim zdrowiem. Dlatego w najbliższym
czasie przechodzimy raczej na krótkie ciekawostki, a nie wpisy w dobrze
znanej Wam z lat minionych formie. Może pojawić się także kłopot z
regularnością publikacji.
I tak wracamy na chwilę do partyzanckiej Dywizji „Garibaldi”, która po zawieszeniu broni zawartym pomiędzy Włochami i Aliantami stanęła u boku jugosłowiańskich partyzantów do walki z Niemcami…
Komuniści, jak to oni, bardzo szybko rozpoczęli poszukiwanie czarownic w
włoskich szeregach. Natrafili jednak na wyjątkowo oporną na postęp
materię, bo jeśli żołnierz włoski nie był faszystą, to okazywał się
rojalistą… katastrofa. Pomimo usilnej pracy komisarzy politycznych
jako komuniści określiło się jedynie dwa procent Garybaldczyków.
S. Ten. Cesare Novello relacjonował to tak: „Komunistyczna propaganda
uprawiana w naszych szeregach nie zdziałała praktycznie nic, głównie
dlatego, że była elementarna i prymitywna, a także z powodu rosnącej
naszej wrogości w stosunku do partyzantów”.
A skąd ta wrogość?
Głownie chodzi o próby rozbicia spójności włoskich oddziałów oraz o
kradzież zrzutów zaopatrzenia, które dla swoich rodaków przewoziło
włoskie lotnictwo współwalczące.
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń
podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły
znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897
Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu
Książka dostępna jest także na Allegro i w księgarniach:
