Czołgi średnie
Ansaldo-Fiat M 11/39:
Czołg średni. Inspirowany sześciotonowym brytyjskim czołgiem Vickersa. Miał być wozem przełamania i następcą Fiata 3000.
Prototyp wykonano 1937 r. w zakładach Fiat-Ansaldo w Genui. Autorem projektu był inż. Giuseppe Rossini. Prototyp posiadał podwozie wzorowane na tankietkach C.V.33/35 z dwoma trójkołowymi wózkami kół jezdnych i kółkiem prowadzącym zamontowanym z tyłu pojazdu, przed kołem napinającym. Czołg nie posiadał błotników. Z tyłu kadłuba umieszczono pojedynczy tłumik. Prototyp posiadał radiostację krótkofalową Marelli RF 1 CA. Podczas swojej wizyty w Genui w 1938 r. z czołgiem zapoznał się Mussolini, który zaakceptował pomysł wprowadzenia go do produkcji.
Nowy pojazd poddano próbom, te jednak szybko wykazały słabość jego podwozia. W końcu czołg poddano modyfikacjom, otrzymał on wówczas podwozie wzorowane na czołgu lekkim Vickers 6-ton. Podwozie składało się z niezależnie amortyzowanych resorami wózków kół jezdnych. Każdy wózek miał cztery podwójne koła jezdne. Z tyłu zostało umieszczone koło napinające ze śrubowym mechanizmem napinającym, natomiast z przodu czołgu znajdowało się koło napędowe. Prototyp był wyposażony w dwa różne typy kół napinających i napędowych. Modyfikacji poddano także wieżę. Początkowo była ona mniejsza, następnie zamontowano docelową uzbrojoną w dwa karabiny maszynowe.
Po zakończeniu prób, w połowie 1939 r. ruszyła produkcja seryjna. Zamówienie opiewało na 100 maszyn. Produkcja odbywała się w zakładach Fiat-Ansaldo w Genui (zakłady Ansaldo w Fossati). Pierwszy M 11/39 został ukończony w lipcu 1939 r. Seria stu pojazdów została zaś ukończona na przełomie 1939/1940. Pod koniec 1939 r. anulowano zamówienie na kolejne 100 (50?) czołgów.
Dowódca zajmował stanowisko w wieży, obsługiwał też karabiny maszynowe. Z lewej strony kadłuba znajdowało się stanowisko kierowcy, a po prawej celowniczego, który był także ładowniczym działa. Armata przemieszczała się na boki 15° i w pionie 12°, była umieszczona niesymetrycznie z prawej strony kadłuba. W obrotowej wieży znalazły się dwa karabiny maszynowe.
Istniały co najmniej trzy nieco różniące się serie czołgu. Pojazdy I serii miały większe niż późniejsze wozy reflektory umieszczone z przodu kadłuba. Miały także identyczne koła napinające jak prototyp. Pierwsze czołgi miały długą przednią część błotnika, pojazdy serii II miały ją nieco skróconą. III seria posiadała inny typ kół napinających, montowany później także w czołgach M 13/40.
Podczas ofensywy Grazianiego we wrześniu 1940 r. niewielka ilość czołgów została wyposażona w zdobyczne brytyjskie zapasowe zbiorniki z paliwem o pojemności 6 galonów (ok. 23 l). Mocowano je z tyłu kadłuba, nie były połączone z układem paliwowym czołgu.
Pierwsze seryjne czołgi trafiły w lipcu 1939 r. do 3. Pułku Czołgów w Bolonii. Nowy czołg pierwszy sprawdzian przeszedł na wielkich manewrach w Piemoncie w sierpniu 1939 r. Opancerzeniem dorównywał czołgom brytyjskim z którymi walczył, z wyjątkiem „Matild”. Największą wadą czołgu było umieszczenie działa w kadłubie, co znacznie ograniczało jego pole ostrzału. Według włoskich założeń działo miało służyć do niszczenia umocnień stałych, punktów ogniowych, pozycji obronnych itp. Zakładano oczywiście, że czołg może posłużyć do niszczenia pojawiających się we wrogim ugrupowaniu pojazdów pancernych. Dlatego przydzielano zarówno amunicję przeciwpancerną jak i odłamkowo-burzącą.
Załoga: 3 osoby,
Napęd: ośmiocylindrowy, rzędowy silnik wysokoprężny, chłodzony cieczą Fiat SPA 8T o mocy 125 KM,
Zapas paliwa: 180 l,
Prędkość: po drogach 32 km/h, w terenie 15 km/h,
Zasięg: 210 km,
Wymiary: 4,85 m długości, 2,18 szerokości, 2,25 wysokości,
Masa bojowa: 11 t,
Pancerz: konstrukcja łączona śrubami (od 7 do 30 mm), 30 mm z przodu kadłuba i wieży i 15 mm po bokach,
Uzbrojenie: 1 działo Vickers-Terni L/40 kal. 37 mm w kadłubie i 2 km Breda 38 kal. 8 mm w wieży.
