Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  •   » Osoby
  •   » Arconovaldo Bonaccorsi

Arconovaldo Bonaccorsi

Arconovaldo Bonaccorsi [ur. 22 sierpnia 1898 w Bolonii, zm. 2 lipca 1962 w Rzymie]:

Jako piętnastolatek wstąpił do Partito Repubblicano Italiano (Włoska Partia Republikańska), opowiedział się za udziałem w Wielkiej Wojnie. Następnie wstąpił do Fasci di Azione Rivoluzionaria. Po wybuchu wojny zgłosił się na ochotnika, walczył w batalionie alpejskim „Valle Stura”. Został jeńcem pod Monte Cavallo w Dolomitach, 28 października 1917 internowany w Niemczech.

W grudniu 1918 r. deportowany do Włoch, rozpoczął służbę wojskową w Mediolanie. Przydzielono go do oddziału odpowiedzialnego za utrzymywanie porządku publicznego, wraz z nim brał udział w starciach z socjalistami podczas tzw. „czerwonego dwulecia” (zwłaszcza w kwietniu 1919 r.).

Od pierwszych chwil po I WŚ, kiedy poznał Benito Mussoliniego, był fanatycznym i idealistycznym faszystą. W 1919 r., wbrew zakazowi aktywności politycznej, który obowiązywał w armii, wstąpił do Fasci Italiani di Combattimento. Pierwszym jego przydziałem w ruchy była siedziba gazety Mussoliniego „Popolo d’Italia”. Następnie wrócił do Bolonii, gdzie założył własną squadra d’azione, którą nazwał „Me ne frego” (faszystowski slogan znaczący „nie obchodzi mnie to”, przynajmniej w literackim tłumaczeniu). Wraz ze swoimi skwadrystami brał udział w wielu starciach. 13 listopada 1919 aresztowany za incydenty do jakich doszło w Monza i Lodi. Wyrok odsiadywał z innymi faszystami i ardytami.

Zwolniony w sierpniu 1920 r. i usunięty z wojska. Już w czasie kolejnych miesięcy ponownie dwukrotnie aresztowany za udział w zamieszkach, pierwszym razem w Forli, drugim za zajścia w Santa Giustina di Rimini 21 maja 1921, które miały miejsce podczas pogrzebu faszysty Giuseppe Platanii (zamordowanego przez anarchistów). Został mianowany sekretarzem partii faszystowskiej w Bolonii (od 1921 r. do początku 1922 r.). W sierpniu 1922 r. brał udział w zajęciu Ravenny przez faszystów oraz w innych podobnych wydarzeniach w Ankonie i Parmie. W tym okresie został ciężko ranny. Jak przywódca faszystów z Bolonii brał udział w Marszu na Rzym w październiku 1922 r. Jego ludzie osiągnęli Monterotondo w pobliżu stolicy.

31 października 1926 znajdował się w eskorcie Mussoliniego, kiedy w Bolonii zamachu na Duce próbował dokonać Anteo Zamboni, którego za tą próbę zlinczował tłum. Według części relacji Bonaccorsi miał wziąć udział w linczu, jednak powojenny proces oczyścił go z zarzutów (w listopadzie 1946 r.).

W 1928 r. ukończył prestiżową uczelnię Universita di Bologna i został adwokatem. Wkrótce spełniał się jako prawnik… broniąc spraw faszystów. 10 kwietnia 1929 był zaproszony na spotkanie z Duce, to jednak zostało odwołane. Urażony skoncentrował się na działalności politycznej i prawniczej w bolońskich strukturach PNF. Za przyjaźń z Leandro Arpinatim (oskarżony o organizację zamachu w Bolonii) 26 lipca 1932 aresztowany oraz wykluczony z partii i unii sędziowskiej. Na początku 1930 r. ożenił się, doczekał się trójki dzieci. Arpinati trafił na zesłanie na wyspę Lipari, Bonaccorsi niebawem miał otrzymać swoją życiową misję.

Największą sławę zyskał w czasie hiszpańskiej wojny domowej. Majorka już na początku powstania wpadła w ręce nacjonalistów. Pozostałe wyspy Balearów pozostały jednak w rękach rządowych. 16 sierpnia 1936 republikanie wylądowali także na Majorce, desant wysadzono w rejonie Manacor. Grupą liczącą między 6-10 tysięcy żołnierzy dowodził kapitan lotnictwa Alberto Bayo (wiele lat później współpracował także z Fidelem Castro i Ernesto Che Guevarą).

W wydarzeniach jakie rozegrały się na Majorce najważniejszą rolę odegrał Conde [hisz. hrabia] Aldo Rossi – „generalissimo di Majorca” – taki przydomek zyskał u miejscowej ludności. Na wyspę został wysłany 26 sierpnia 1936. Był on zaufanym człowiekiem Mussoliniego. Wraz z nim przybył też Magg. Gallo, dowodzący lotnictwem włoskim na wyspie. Przybyli z Ostii cywilnym hydroplanem Cant Z 506. Oficjalnie 3 września gubernatorem wyspy został Arconovaldo Bonaccorsi (to on był bowiem owym Rossim). Zastąpił nieudolne władze wojskowe nacjonalistów. Natychmiast zorganizował oddziały falangistów. Jeździł po całej wyspie, z całą żarliwością głosząc faszystowskie idee. Jego bojówki nazywano „Los Dragones de la Muerte”, liczyły ok. 2,5 tys. ludzi. Na Majorkę został wysłany w stopniu Console Generale MVSN. Miejscowy ksiądz Julián Adrover Llaneras (1900-1965) pełnił funkcję jego kapelana i tłumacza.

3 września nacjonaliści wygrali bitwę pod San Corb, w wyniku której republikanie ewakuowali desant, nocą z 3/4 września 1936 rozpoczęli odwrót z Majorki. 6 września przez Palmę przeszła procesja z Bonaccorsim na czele, w ten sposób świętowano wyparcie republikanów z wyspy. We wrześniu udało się bez walki odzyskać Ibizę (20 września, zajęta przez 500 Falangistów), Cabrerę i Formenterę. To jednak był początek końca Bonaccorsiego, Anglia obawiała się, że Włosi sięgną również po Minorkę i zdobędą panowanie nad całymi Balearami. Włoskiej ekspansji zaczęli się obawiać już nawet nacjonaliści, w tym sam Franco.

Lądujący na wyspie republikanie zabili 1500 nacjonalistów i księży. Niebawem doszło do odwetu. Ludzie Bonaccorsiego wg. hiszpańskiego historyka Georga Bernanosa zamordowali 3000 ludzi w okresie wrzesień 1936 -marzec 1937 r. (więc także w okresie gdy Conde Rossi został już odwołany z wyspy), włoski konsul Balearów meldował 1750 ofiar w okresie sierpnia-września 1936 r., a włoski historyk Gilberto Oneto określa liczbę na 700 ofiar. Ludzi zajmujących się egzekucjami nazwano „Brigate dell’alba” (brygady świtu, od pory dnia o której przychodzili po swoje ofiary). Rozstrzeliwań dokonywano głównie na cmentarzu Porreras.

23 grudnia 1936 Bonaccorsi opuścił Majorkę. Jego działania były pochwalane przez arcybiskupa Majorki José Miralles y Sberta, a od Franco Włoch otrzymał w 1937 r. Gran Cruz militar de Espana (hiszpański wielki krzyż wojskowy) z czerwoną dekoracją. Jego wygląd i cechy charakteru z okresu jego największej sławy opisuje się następująco: wysoki, silny, o jasnych oczach, blond włosach i czerwoną brodą, pełen uroku, fanatyk ideologiczny, jego fanatyzm graniczył z mistycyzmem, odważny jak lew – wśród Hiszpanów jego odwaga stała się legendarna, z charakteru arogancki. Wsławił się min. dokonaniem osobistego zwiadu (wraz z paroma podkomendnymi), w przebraniu komunistycznego milicjanta, na opanowanej przez przeciwnika Ibizie.

W lutym 1937 r. wysłany na front pod Malagą, gdzie walczyły zalążki C.T.V. (Corpo Truppe Volontarie – Korpus Wojsk Ochotniczych). Nigdy nie wrócił na Majorkę. Jego kolejnym przydziałem była Etiopią, skąd złożył skargę do Mussoliniego na nieefektywność i korupcję polityków zarządzających w wschodnioafrykańskich koloniach. Trafił tam w 1938 r. w stopniu Console Generale MVSN oraz jako wiceszef całej faszystowskiej milicji (vicecomandante superiore).

W 1940 r. brał udział w ataku na brytyjski Somaliland, podczas którego dowodził Reparto Speciale Autonomo della Milizia fascista (autonomicznym specjalnym oddziałem MVSN), liczącym ok. 300 ardytów, których zadaniem były operacje za linią wroga. W Afryce Wschodniej pozostał do jej kapitulacji. W latach 1941-1946 jeniec wojenny, trafił do obozu w Indiach.

Po wojnie dalej działał jako prawnik i polityk, w 1950 r. bronił min. gen. Otto Wagenera, nazisty, który popełnił zbrodnie na Rodos (skazany na 15 lat więzienia). W 1949 r. założył i prezesował mu „Associazione Nazionale Combattenti Italiani di Spagna” (ANCIS – Narodowy Związek Kombatantów Włoskich z Hiszpanii). Według jego słów związek miał zebrać „w jednej rodzinie wszystkich włoskich legionistów, którzy walczyli na hiszpańskiej ziemi za cywilizację łacińską i dla dobra ludzkości”. W 1958 r. kandydował z list Movimento Sociale Italiano (MSI – Włoski Ruch Społeczny, powojenne wcielenie partii faszystowskiej), którego członkiem był od 1949 r., do Izby Deputowanych. Otrzymał 9.489 głosów, był to piąty wynik wśród niewybranych członków MSI.

Zmarł nagle w 1962 r. w Rzymie, w wyniku powikłań po operacji żołądka. Pożegnalny artykuł zamieściła wówczas gazeta „Il Secolo d’Italia”, zauważając, że był on jednym z niewielu dowódców wojskowych, którzy otrzymali medale za męstwo w walce aż trzech krajów – Hiszpanii, Włoch i Niemiec. O jego nagłej śmierci gazeta napisała: „tylko piorun może zniszczyć dąb”. Poza wspomnianym odznaczeniem od Franco otrzymał: Medaglia d’argento al valor militare (srebrny medal za męstwo), Cavaliere dell´Ordine militare di Savoia (medal wojskowy rodu Savoia), niemiecki Krzyż Żelazny pierwszej klasy. W 1957 r. Bonaccorsi był goszczony przez Franco, z tej wizyty wywodzi się jego pseudonim „Cruzado en camisa negra” (krzyżowiec w czarnej koszuli).

Bibliografia:

Pierluigi Romeo Di Colloredo, Frece Nere! Le Camice Nere in Spagna 1936-1939, Associazione Culturale Italia Storica, Genua 2012.
F. Pedriali, Guerra di Spagna e Aviazione Italiana, Aeronautica Militare Italiana Ufficio Storico, Rzym 1992.
M. Lazzarini, Italiani nella guerra di Spagna, Italia Editrice New, Foggia 2008
http://it.wikipedia.org/wiki/Arconovaldo_Bonacorsi
http://en.wikipedia.org/wiki/Arconovaldo_Bonaccorsi

  • Modified on 20 sierpnia, 2014
  • Posted by admin

One Response to Arconovaldo Bonaccorsi

  1. Pingback: Generalissimo di Majorca » Wojna Mussoliniego

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top