Wojna Mussoliniego

Konwój N, który późno w nocy dotarł w rejon Trypolisu, nie mógł natychmiast wejść do portu, gdyż ten był celem bombardowania alianckiego lotnictwa, dlatego dwie pierwsze grupy czekały na koniec nalotu na wodach w pobliżu Tajury (osady), pod osłoną zapór minowych, natomiast na pomoc ariergardzie (atakowanej z powietrza) wysłano niszczyciele „Malocello” i „Pessagno”, torpedowce „Perseo” i „Prestinari” oraz kilka holowników.

W ich towarzystwie wszystkie frachtowce konwoju N osiągnęły Trypolis pomiędzy 10.00 a 14.00 19 grudnia, a tego samego dnia do Bengazi bezpiecznie dotarła także „Ankara” i jej eskorta.

Bez dalszych ataków swoje porty osiągnęły okręty grupy bliskiej osłony konwojów i dalekiej osłony. Wyjątkiem był 7. Dywizjon Krążowników, który po osiągnięciu linii Santa Maria di Leuca (miasto w Apulii)-Capo Colonna (przylądek; są to punkty graniczne wyznaczające Zatokę Tarencką), o 17.03 19 grudnia stał się celem dla torped brytyjskiego okrętu podwodnego P.31. Dzięki czujności załogi będącego elementem eskorty SM.79 (dostrzegł ślad torowy torped wymierzonych w „Duca d’Aosta”) udało się za pomocą zwrotów uniknąć ataku; lotnicy zwrócili uwagę załogi krążownika wystrzeliwując kilka pocisków w wodę od strony, z której miał miejsce atak.

Tak zwana „Pierwsza bitwa pod Syrtą” okazała się bardziej włoskim sukcesem strategicznym niż zwycięstwem strony brytyjskiej, chociaż zarówno Vian jak i Iachino wypełnili powierzone im zadania. Frachtowce Osi przeprowadzone do Afryki przywiozły dla wojsk walczących na „czarnym lądzie” 312 pojazdów, 1137 ton amunicji, 3121 ton paliw, 103 ton smarów i 10 409 ton materiałów różnych, zaopatrzenia, które w tym momencie było na wagę złota, podczas gdy tankowiec „Breconshire” dowiózł na Maltę kilka tysięcy niezbędnych materiałów pędnych.

Z punktu widzenia taktyki adm. Iachino, dzięki zdecydowanie silniejszym środkom oddanym do jego dyspozycji, miałby szansę łatwego zniszczenia wrogich sił morskich. Jednak, przez wzgląd na błędne informacje przekazane mu przez zwiad lotniczy i przez swoją niechęć do podejmowania starcia nocą, nie zdołał osiągnąć będącego w zasięgu jego ręki zwycięstwa.

Royal Navy musiała jednak zapłacić wysoką cenę za wydarzenia związane z operacją „M.42”. Krążowniki „Aurora”, „Neptune” i „Penelope” wraz z czwórką niszczycieli, ukończywszy misję doprowadzenia tankowca na Maltę, 18 grudnia ponownie wyszły w morze z zadaniem odszukania i przechwycenia trzech frachtowców kierujących się do Trypolisu, których ruchy, podobnie jak samotnej „Ankary”, alianci mogli na bieżąco śledzić dzięki Ultrze. Płynąc z dużą prędkością, brytyjska formacja, dowodzona przez komandora Rory’ego O’Connora z „Neptune’a”, dotarła około 1.00 19 grudnia na 20 Mm na wschód od Trypolisu i rozpoczęła poszukiwania włoskich statków, które jednak w tym czasie znajdowały się dalej na zachód. Korzystano z trałów (parwanów trałowych), ten na sterburcie „Neptune”, idącego na czele zespołu, spowodował eksplozję jednego ładunku, która jednak nie wyrządziła okrętowi żadnej szkody. Krążownik dał wstecz, próbując wydostać się z pola minowego, ale spowodował eksplozję kolejnej miny, która tym razem uszkodziła jego rufę i wyłączyła z użycia ster oraz śruby. Dwa podążające za nim krążowniki, chcąc uniknąć zderzenia, wykonały zwroty, jeden w lewo, a drugi w prawo, ale zarówno „Aurora” jak i „Penelope” same weszły na miny, których eksplozje ciężko uszkodziły pierwszą z jednostek, a druga odniosła tylko mniejsze obrażenia, gdyż eksplozję miny sprowokował jej trał.

„Aurora”, eskortowana przez dwa niszczyciele, została zmuszona do powrotu na Maltę, a „Penelope” próbował pomóc „Neptune”, który z kolei wszedł na trzecią już minę i dostał silnego przechyłu na bakburtę. Komandor O’Connor, widząc ciężki stan swojej jednostki, zasygnalizował „Penelope”, by ten się nie zbliżał i nie ryzykował odniesienia kolejnych, cięższych uszkodzeń, które z kolei przytrafiły się niszczycielowi „Kandahar”, gdy ten chcąc pomóc „Neptune” stracił na minie swoją rufę. O 4.00 19 grudnia pod ciężko uszkodzonym krążownikiem eksplodowała czwarta mina, po czym zatonął on położywszy się na burtę, a z całej jego załogi ocalał jeden szczęśliwiec, którego cztery dni później podjął z wody włoski torpedowiec „Calliope”. „Kandahar”, na poły zatopiony, pozostawał w dryfie, ryzykując, że w każdej chwili może wejść na kolejną minę, i dopiero rankiem 20 grudnia doczekał się pomocy ze strony niszczyciela „Jaguar”, który jednak nie był w stanie podjąć holu ze względu na stan morza, zostając zmuszonym do dobicia uszkodzonej jednostki i uratowania jej załogi.

Opisane wydarzenia należy połączyć w logiczną całość z udanym atakiem włoskich komandosów morskich na bazę morską w Aleksandrii. Nocą 18/19 grudnia żywe torpedy słynnej Dziesiątej Flotylli spowodowały ciężkie uszkodzenie pancerników „Queen Elizabeth” i „Valiant” (położyły się na dno portowego basenu), powodując na kilka miesięcy kryzys całej Mediterranean Fleet. Została ona bowiem pozbawiona swoich pancerników i lotniskowców, gdyż należy pamiętać o mającym miejscu 13 listopada zatopieniu lotniskowca „Ark Royal” za sprawą U-81, a także 25 listopada pancernika „Barham” za sprawą U-331. To nagłe zmniejszenie sił morskich Imperium Brytyjskiego obecnych we wschodniej części Morza Śródziemnego, połączone z ciągłą presją lotnictwa Osi na Maltę, spowodowała, że począwszy od stycznia 1942 roku przez kilka kolejnych miesięcy zdecydowana większość konwojów docierała do Afryki bez ponoszenia ciężkich strat, które były ich udziałem w listopadzie i pierwszej połowie grudnia 1941 roku, pozwalając w efekcie wojskom niemiecko-włoskich przeprowadzić ofensywę, której efektem było zdobycie Tobruku i głębokie wdarcie się w głąb Egiptu.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

O 6.00 18 grudnia 1941 roku rejs włoskiego konwoju i ubezpieczających go formacji morskich zakłóciło zderzenie niszczycieli „Granatiere” i „Corazziere” z 12. Eskadry, gdy ta przechodziła z jednego skrzydła grupy dalekiej osłony na drugie, by móc lepiej chronić ciężkie okręty w przypadku ataku samolotów torpedowych. Oba niszczyciele zostały ciężko uszkodzone, miały zniszczoną część dziobową (po zdjęciach widać, że Grenadier odniósł chyba większe obrażenia, a jego dziobu właściwie na nich nie ma). Z powodu tego zdarzenia admirał Iachino o 7.12 nakazał 3. Dywizjonowi Krążowników i 10. Eskadrze Niszczycieli odprowadzić okaleczone jednostki do bezpiecznych portów, a reszta grupy dalekiej osłony zajęła pozycje na wschód od frachtowców i bliskiej eskorty, mając je w zasięgu wzroku.

O 12.30, w pobliżu Misraty, admirał Bergamini, znajdujący się na pokładzie pancernika „Duilio”, rozkazał by konwój N („Ankara”, niszczyciel „Saetta”, torpedowiec „Pegaso”) oderwał się od reszty formacji i skierował się do Bengazi, a pół godziny później adm. Iachino nakazał grupie wsparcia konwoju porzucić konwój L (motorowce „Monginevro”, „Pisani” i „Napoli” oraz niszczyciele „Vivaldi”, „Malocello”, „Da Noli”, „Da Recco”, „Pessagno” i „Zeno”) i dołączyć do dalekiej osłony. Polecenia te częściowo trzeba było zmodyfikować, gdyż Supermarina (zapamiętujemy, to ona ma zawsze pierwszeństwo w łańcuchu dowodzenia Regia Marina, nie admirał dowodzący flotą w morzu i jeśli kogoś we włoskiej flocie należy winić za zachowawczą postawę, to dowództwo operacyjne, a nie ludzi w morzu, którzy bić się jak najbardziej chcieli; inna sprawa, że doktryna fleet in being w tym przypadku bardzo się sprawdziła, bo cele operacyjne – zaopatrzenie wojsk w obszarach zamorskich – z powodzeniem realizowano przez cały okres wojny, i tylko dalsze istnienie floty we wrześniu 1943 roku sprawiło, że Włochy wyszły z tej wojny jako państwo przynależne do zwycięskiego sojuszu i bardzo złagodziło skutki błędu Mussoliniego, który stanął po stronie III Rzeszy bez gwarancji, że ta skupi się na wojnie z Imperium Brytyjskim) życzyła sobie by 7. Dywizjon Krążowników (z grupy wsparcia konwoju) pozostał na straży konwoju L aż do zmroku i dopiero później zawrócił do Włoch.

O 15.00 grupa dalekiej osłony, uznając fakt, że główne zadanie w postaci ochrony konwojów zostało zakończone pełnym powodzeniem, obrała kurs powrotny na Tarent, a po dwudziestu minutach do tej grupy dołączył także pancernik „Duilio”, który zajął miejsce za rufą „Littorio”.

Po zapadnięciu nocy, zgodnie z dyspozycjami Supermariny, także 7. Dywizjon Krążowników oddalił się od konwoju L celem powrotu do Tarentu; a kontradmirał Nomis na niszczycielu „Vivaldi” (dowódca bezpośredniej eskorty konwoju), dla łatwiejszego manewrowania zespołem, podzielił go na trzy grupy płynące w oddaleniu od siebie o cztery mile, każda składała się z motorowca i dwóch niszczycieli.

Na czoło wysunął się motorowiec „Pisani” z niszczycielami „Vivaldi” i „Pessagno”, drugą grupę tworzyły „Montginevro”, „Da Recco” i „Malocello”, a ariergardą były motorowiec „Napoli” z niszczycielami „Da Noli” i „Zeno”. Podczas gdy formacja podążała tak ugrupowana, dostrzeżono flary zrzucane przez brytyjskie samoloty, a niedługo później ariergarda została dostrzeżona przez kilka z nich; lotniskom udało się uszkodzić motorowiec „Napoli”, a ogień działek przeciwlotniczych prowadzony z frachtowca zranił trzech marynarzy z „Zeno”, przy czym dwóch z nich później zmarło. Ponadto ten niszczyciel, manewrując w próbie osłonięcia statku przez pomyłkę zderzył się z nim, w poszyciu okrętu otwarta została wyrwa, ale nie przeszkadzała ona w dalszej nawigacji.

Kilka minut później zaatakowana została także druga grupa, ale ogień z „Da Recco” zdołał zestrzelić do morza jednego z napastników; grupa awangardy nie była natomiast celem ataków.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

Noc 17/18 grudnia przebiegła bez gwałtownych zmian sytuacji, obie formacje brytyjskie nie zdołały przechwycić frachtowców Osi, ani nie wpadły na włoską grupę dalekiej osłony.

Admirał Vian, po kilkugodzinnym krążeniu w rejonie równoleżnika 34°, wraz z „Naiad”, „Euryalus” (krążowniki), „Hiran”, „Jervis”, „Kimberley” i „Kipling” o 2.30 18 grudnia obrał kurs na Aleksandrię, a krążownik „Neptune” oraz niszczyciele „Jaguar” i „Kandahar”, jeszcze przez jakiś czas usiłujące zaatakować konwoje, o 7.00 dołączyły do tankowca „Breconshire”, by wzmocnić jego eskortę na ostatnim odcinku jego rejsu na Maltę, która zostanie osiągnięta sześć godzin później, pomimo powtarzanych ataków niemiecko-włoskiego lotnictwa.

Także dla admirała Iachino noc 17/18 grudnia okazała się długą i wyczerpującą nerwy, ale spokojną. Włoch słusznie obawiał się, że przeciwnik będzie chciał wykorzystać noc do ataku na frachtowce. Hipotezy na temat odwrotu do Włoch zostały przez niego odrzucone, podobnie negatywnie ocenił te sugerujące połączenie jego grupy morskiej z konwojem. Za najlepsze rozwiązanie uznał stworzenie z okrętów będących pod jego bezpośrednim dowództwem bariery odgradzającej własne statki handlowe i ich eskortę od wrogiej formacji morskiej. Iachino zadecydował zatem o ustawieniu swoich pięciu największych jednostek („Littorio”, „Cesare”, „Doria”, „Gorizia” i „Trento”) w szyku torowym i marszu z prędkością 18 w naprzemian kursem 040° i 220°, by znaleźć się na wysokości konwoju, który miał płynąć w przybliżeniu równolegle z prędkością 12 w. Trzy będące w jego dyspozycji eskadry niszczycieli wysłał w roli wysuniętej eskorty w kierunku południowo-wschodnim, by wykluczyć możliwość zaskoczenia ze strony przeciwnika z tego kierunku. Pozostałe dwie eskadry niszczycieli szły w szyku torowym w dystansie 2000 m od pancerników i krążowników.

Tuż po 20.00 nad włoską grupą dalekiej osłony pokazał się wrogi samolot rozpoznawczy lecący na małej wysokości, Iachino, obawiając się, że ogień artylerii przeciwlotniczej ujawni jego pozycję (i co za tym idzie konwoju), nie zezwolił na wystrzelenie nawet pocisku do krążącego lotnika. Ten całkowity brak reakcji spowodował konsternację u załogi brytyjskiego zwiadowcy, która nie była pewna, jakiej bandery są wykryte okręty. Lotnicy, nie chcąc popełnić pomyłki, spróbowali nawet wymienić sygnały z „Littorio”, zapalając najpierw reflektor o świetle niebieskim, a następnie ten o świetle białym. Brak odpowiedzi spowodował, że samolot obniżył pułap lotu i począł oświetlać poszczególne okręty włoskiej formacji, dopiero teraz rozpoznając sylwetki, bandery i biało-czerwone pasy identyfikacyjne wymalowane na dziobach włoskich okrętów (kolejna nauczka z bitwy u Przylądka Stilo, gdzie włoskie okręty były słabo oznaczone wapnem bielonym, które w dużej mierze fale spłukały do morza, przez co lotnicy popełniali błędy w identyfikacji i atakowali własne okręty). Zwiadowca szybko zwiększył pułap i począł sygnalizować na Maltę ruchy Włochów, utrzymując kontakt do 1.30 18 grudnia, gdy został zmieniony przez inny samolot, który nadal ściśle trzymał się okrętów Regia Marina.

Iachino, któremu służba nasłuchowa przekazała informację o ciągłym przekazywaniu komunikatów przez pierwszy z samolotów, wliczając w to ten o prośbie o pomoc, gdy nie zdołał on dolecieć do Malty i musiał wodować po drodze, spodziewał się nieuchronnego ataku lotniczego na swoje okręty. Do tego zagrożenia dochodziła perspektywa starcia z wrogimi okrętami, gdyż krótko po północy przechwycono komunikację brytyjskiego okrętu (prawdopodobnie chodziło o HMS „Neptune”), który sygnalizował wykrycie za pomocą radaru kilku wrogich jednostek. W związku z powyższymi ustaleniami włoski admirał nakazał kolejną zmianę kursu i prawdopodobnie ta decyzja odniosła skutek, gdyż jego formacja nie była niepokojona przez przeciwnika.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

O 17.05 17 grudnia 1941 roku na okrętach włoskiej grupy dalekiej osłony zwolniono obsadę pomostów dowodzenia, ale o 17.23 wachty zameldowały w kierunku na wschód gęsty ogień przeciwlotniczy okrętów brytyjskich stawiających osłonę w obliczu nadchodzącego ataku lotniczego. Iachino został zaskoczony zarówno meldowaną pozycją przeciwnika jak i jego bliskością, ale ten ostatni czynnik obudził w nim nadzieję, że zdoła dosięgnąć przeciwnika przed zapadnięciem ciemności. Natychmiast zarządzono ponowne obsadzenie stanowisk bojowych, całą formacją wykonano zwrot 90° na bakburtę i zwiększenie prędkości do 24 węzłów; grupa dalekiej osłony szła wprost na wroga.

Po kolejnym zwrocie o 90°, tym razem na sterburtę, o 17.53 „Littorio”, przy mocno zachmurzonym niebie, wzburzonym morzu i umiarkowanym wietrze z południowego-zachodu, otworzył ogień z dział kal. 381 mm z dystansu szacowanego na 32 000 m do jednostki idącej na przedzie wrogiej formacji, którą stanowisko dalmierza głównego centrum kierowania ogniem (I Direzione tiro) błędnie zidentyfikowała jako pancernik. Chwilę później w ślad za okrętem admiralskim poszły „Doria”, „Cesare” (pancerniki), „Gorizia” i „Trento” (ciężkie krążowniki), które otworzyły ogień do przeciwnika, który, jak zaobserwowano, płynął w dwóch grupach. Faktycznie admirał Vian, teraz skutecznie przechwycony przez przeciwnika, wdrożył w życie plan odesłania na południe tankowca „Breconshire” z niszczycielami „Decoy” i „Havock”, podczas gdy w stronę wroga szły krążowniki „Aurora”, „Euryalus”, „Naiad”, „Penelope” oraz niszczyciele „Hiran”, „Isaac Sweers”, „Jervis”, „Kimberley”, „Kipling”, „Maori”, „Lance”, „Legion”, „Lively” i „Sikh”.

Brytyjczycy natychmiast poczęli stawiać gęstą zasłonę dymną, i oprócz ostrzału samolotów kontynuujących swoje ataki, otworzyli także ogień do okrętów Iachina. Ten ostatni zauważywszy, że w międzyczasie dystans pomiędzy przeciwnikami został skrócony, nakazał otworzyć ogień także działom średnich kalibrów pancerników oraz przejść do ataku torpedowego niszczycielom 12. i 13. Eskadry, który jednak ostatecznie nie doszedł do skutku z powodu zapadnięcia ciemności. To w tym momencie Włosi odnieśli wrażenie, iż jedna z salw krążownika „Gorizia” trafiła we wrogi niszczyciel, powodując jego przełamanie, gdy w rzeczywistości tylko kilka odłamków pocisków kal. 203 mm dosięgło niszczyciela HMS „Kipling”.

Vian, mając pewność, że jego manewr dywersyjny przyniósł efekt i „Breconshire” z dwoma niszczycielami oddalił się niezagrożony, zadecydował o odwrocie, nie chcąc narażać się na starcie z silniejszym przeciwnikiem. Korzystając z zapadających ciemności wykonał odskok (z załączonego schematu wynika, że o 18.00 wykonano zwrot na wschód), ale „Naiad”, „Euryalus” (krążowniki), „Hiran”, „Jervis”, „Kimberley” i „Kipling” miały nadal poszukiwać konwoju kierującego się do Bengazi, o którego obecności wiedziano dzięki Ultrze. Ofensywne zadania otrzymały także krążownik „Neptune” oraz niszczyciele „Jaguar” i „Kandahar”, którym, po opuszczeniu Malty o 15.00 17 grudnia celem wzmocnienia eskorty tankowca „Breconshire”, nakazano poszukać włoskiego konwoju idącego do Trypolisu, w czym miało pomóc kilka bombowców Vickers Wellington. Ten zespół został z kolei wykryty najpierw przez samolot rozpoznawczy Osi, a o 18.15 także przez okręt podwodny „Squalo”, polujący na wodach Malty, który jednak zidentyfikował przeciwnika jako dwa krążowniki. Ogółem więc bezcennego tankowca broniły teraz, oprócz niszczycieli „Decoy” i „Havock”, także krążowniki „Aurora” i „Penelope” wraz z niszczycielami „Isaac Sweers”, „Lance”, „Legion”, „Lively”, „Maiori” i „Sikh”, które kierowały się na Maltę.

Iachino, już po zawieszeniu przez jego okrętu ognia, co miało miejsce pomiędzy 17.59 i 18.11, wydał rozkaz zebrania się całej grupy dalekiej osłony i nakazał trzymać kurs wschodni czterem frachtowcom, które wraz z bliską eskortą i grupą wsparcia, płynęły nadal w jednej formacji. O 19.00 włoski admirał nakazał konwojowi położyć się na kontrkurs i skierować się prosto na Libię, ale cały manewr udało się zakończyć dopiero trzy godziny później, tak przez wzgląd na ilość jednostek pływających tworzących formację, jak i całkowity brak zdecydowania zademonstrowany przy tej okazji przez kapitanów części motorowców.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

Począwszy od 12.15 konwój adm. Viana poddany był ciągłym atakom wykonywanym przez SM.79 i Ju 88, które trwały aż do późnego popołudnia. Pomimo determinacji pilotów włoskich i niemieckich, którzy zmusili brytyjską formację do kilkukrotnej zmiany w zamiarze przetrwania ataków, udało się jedynie zrzucić bombę w bezpośrednie sąsiedztwo niszczyciela „Kipling”, ale nie udało się spowodować istotniejszych uszkodzeń na jego pokładzie. Artyleria przeciwlotnicza zdołała zestrzelić do morza dwa samoloty Osi.

Admirał Iachino, chcący mieć właściwy ogląd sytuacji znajdując się w obliczu wroga, i dla zluzowania Ro.43 kpt. pil. Lucio Scarpetta, któremu kończyło się już paliwo, o 14.47 katapultował z pancernika „Littorio” kolejny hydroplan tego typu. Od około 15.30 druga załoga poczęła nadawać regularne meldunki o ruchach przeciwnika, a o 16.00 także krążownik „Trento” katapultował swojego zwiadowcę.

Załoga tego drugiego Romeo o 16.29 zauważyła zespół morski, składający się według niej z pancernika, dwóch krążowników i czterech niszczycieli, idący kursem 20° i z prędkością 20 w. Ro.43 wysłał sygnał o odkryciu, który, jak się okazało na szczęście, nie został odebrany na pokładzie okrętów adm. Iachino, gdyż przesłane koordynaty mogły spowodować wielkie nieporozumienie, okazało się bowiem, że dostrzeżonymi okrętami był… zespół dalekiej osłony włoskiej floty, a obserwator wziął „Littorio” za wrogi pancerniki, „Dorię” i „Cesare” za krążowniki, meldował tylko cztery niszczyciele trzymające się na lewym skrzydle większych okrętów (tak mała liczba meldowanych niszczycieli mogła w oczywisty sposób utrudnić włoskimi admirałowi rozszyfrowanie pomyłki lotnika) i dodatkowo źle ocenił ich kurs. Na szczęście ta załoga przerwała kontakt już o 16.40 i skierowała się do Navarino, ale z powodu ciemności wodowała o 18.15 ok. 20 Mm od greckiego wybrzeża. Po dwóch dniach dryfowania, gdyż wzburzone morze uniemożliwiało zarówno start, jaki i nawigację, duża fala wyrzuciła hydroplan na plażę w pobliżu Glifa na wybrzeżu Peloponezu na wysokości wyspy Zante (Zakintos). Samolot został ciężko uszkodzony, ale pilot i obserwator nie odnieśli obrażeń.

O 15.43 niszczyciel „Oriani” zasygnalizował dostrzeżenie dymu na horyzoncie, chwilę później Iachino zarządził obsadzenie stanowisk bojowych na okrętach grupy dalekiej osłony. Dwie minuty później niszczyciel odwołał meldunek, ale na stanowisku kierowania ogniem (I Direzione tiro) na „Littorio” o 16.20 dostrzeżono cienie na horyzoncie. Dlatego Iachino, chcąc podjąć walkę w możliwie najbardziej sprzyjających warunkach, zarządził kilka zmian w ugrupowaniu krążowników i niszczycieli grupy dalekiej osłony; ale Supermarina, obawiając się że nie uda się przechwycić wrogich okrętów przed nastaniem ciemności (uzasadniona obawa o przewagę, jaką Royal Navy dawał radar; owszem, czy admirał na morzu podejmował bitwę decydowano na lądzie i było to regułą), wysłała admirałowi wiadomość, odebraną na pokładzie „Littorio” o 16.31 i natychmiast przechwyconą także przez Ultrę, by czasowo obrać kurs w stronę własnych frachtowców.

Dalsze informacje przekazane z drugiego z hydroplanów z „Littorio”, utwierdzające Iachino w przekonaniu, że nie zdoła nawiązać kontaktu z przeciwnikiem przed zapadnięciem zmroku, skłoniły włoskiego admirała do zmniejszenia prędkości, by jego okręty nie zwiększały dystansu od grupy bliskiego wsparcia konwojów i samych frachtowców. Ponadto Iachino otrzymał wiadomość o odkryciu konwojów przez wrogi samolot startujący z Malty, korzystając ze zgody udzielonej przez Supermarinę, rozkazał motorowcom, ich bezpośredniej eskorcie i grupie wsparcia prowadzonej przed „Duilio” po zmroku obrać kontrkurs, dzięki czemu miały nie narażać się na atak przeciwnika korzystającego z atutu ciemności.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

Jeszcze raz małe przeprosiny za słabą regularność wpisów. Także w tym tekście są błędy rzeczowe zawinione przez włoskiego autora, którego tekst tłumaczę. Ale przez leki bywa, że sypiam po 14 godzin i bywa ciężko. Ogromnie rozbudowaną i w 100% zweryfikowaną historię opisywanych wydarzeń zaprezentuję na łamach prasy specjalistycznej.

Noc 16/17 grudnia 1941 roku dla obu flot przebiegła bez godnych wzmianki wydarzeń. Od 9.00 nad brytyjskim zespołem poczęły zjawiać się wrogie samoloty, o tej godzinie niemiecki zwiadowca wysłał sygnał o odkryciu Brytyjczyków. Także ta załoga, podobnie jak miało to miejsce poprzedniego dnia, wymieniając skład zaobserwowanej formacji pomyliła tankowiec z pancernikiem i przeszacował jej prędkość. Wiadomość dotarła do Iachino o 10.24, wówczas na rozkaz admirała z krążownika „Gorizia” katapultowano wodnosamolot IMAM Ro.43 z zadaniem rozpoznania obszaru morskiego znajdującego się na południowy wschód od głównej grupy wsparcia (dalekiej osłony).

O 11.42 katapultowano także Ro.43 z pokładu pancernika „Littorio”, mającego na pokładzie kpt. pil. Lucio Scarpetta i obserwatora marynarki tenente di vascello Franco Micali-Baratelli (lekcja odrobiona w 1940 roku, gdy na pokłady samolotów rzadko zabierano oficerów marynarki, co skutkowało błędnymi obserwacjami lub nawet atakami na własne okręty – vide bitwa o Przylądka Stilo), który kierował się w stronę prawdopodobnej pozycji odkrytej rano formacji wroga, którą nakazano mu obserwować.

O 12.53 załoga hydroplanu zgłosiła odkrycie samotnego pancernika w odległości 60 Mm na południe od zespołu adm. Iachino. Po 20 minutach z Ro.43 wysłano raport zaprzeczający temu stanowi rzeczy, gdyż zbliżywszy się do celu odkryto, iż jest to włoski statek szpitalny, którego obecność w tym obszarze nie była wcześniej sygnalizowana lotnikom.

O 13.40 uwagę pilota i obserwatora na pokładzie Ro.43 przykuły eksplozje pocisków przeciwlotniczych rozrywających się nieco bardziej na południe od patrolowanego traktu morskiego, tym razem słusznie oceniono, że jest to poszukiwana formacja przeciwnika i natychmiast przesłano informację o tym admirałowi Iachino. Dokładniej, o 14.06 zwiadowca z „Littorio” meldował: „Zaobserwowanie okrętów. O godzinie 13.40 na szerokości 33°57′ długości 19°15′ z kursem 300° prędkością 22 pancernik, cztery krążowniki, 13 niszczycieli. Jestem w stanie utrzymać kontakt wzrokowy z przeciwnikiem „. Także w tym przypadku załoga przeszacowała prędkość przeciwnik i wzięła tankowiec za pancernik, stało się tak najpewniej za sprawą noszonego przez „Breconshire” kamuflażu. W pisemnym raporcie z 21 grudnia Scarpetta i Micali zapisali m.in. o „efektywnym kamuflażu wrogich okrętów, zwłaszcza pancernika. Prawie wszystkie jednostki nosiły kamuflaż w postaci dużych pasów lub jasnych i ciemnych nieregularnych plam, mających na celu całkowite zniekształcenie ich nadbudówek „.

Także adm. Vian otrzymał w międzyczasie kilka informacji na temat ruchów przeciwnika, w tym sygnał o jego odkryciu wysłany przez okręt podwodny HMS „Unbeaten”, który krótko przed północą 16 grudnia zaobserwował grupę okrętów w Zatoce Tarenckiej. Ta wiadomość została jednak odszyfrowana przez Włochów, dlatego Iachino spodziewał się, że przeciwnik przynajmniej częściowo zna skład jego sił, ale nie miał prawa wyobrazić sobie, że dysponuje on niemal całkowicie opierającym się na prawdzie raporcie OIC datowanym na 17 grudnia (dzień po poprzednim, wcześniej wspomnianym), według którego „Ankara”, eskortowana przez „Saettę” i inny niszczyciel, oraz „Pisani”, „Monginevro” i „Napoli”, w towarzystwie „Vivaldiego” i pięciu innych niszczycieli, opuściły Tarent o 12.00 16 grudnia, i że niemiecki motorowiec jest oczekiwany o 8.00 18 grudnia w Bengazi, a statki włoskie powinny osiągnąć Trypolis o 17.00 tego samego dnia. Ponadto w tym samym komunikacie OIC donosiło, że frachtowce mają osłonę w postaci „Duilio” i 7. Dywizjonu krążowników, precyzując, że ten drugi najpewniej składa się z „Duca d’Aosta” i „Attendolo”, mających artylerię głównego kalibru w postaci dział sześciocalowych, ponadto sygnalizowano, że w morzu prawdopodobnie znajdują się dalsze okręty, w tym „Littorio”.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

W połowie grudnia 1941 roku Brytyjczycy stanęli w obliczu pilnej potrzeby dostarczenia na Maltę zaopatrzenia, głównie paliw płynnych, dlatego 15 grudnia z Aleksandrii wysłano tankowiec „Breconshire” w eskorcie Force B, czyli krążowników lekkich „Naiad” (z dowodzącym zespołem kadm Vianem na pokładzie) i „Euryalus”, krążownika przeciwlotniczego „Carlisle” oraz niszczycielami 14. Destroyer Flotilla – „Decoy”, „Hasty”, „Havoc”, „Hiran”, „Jervis”, „Kimberley”, „Kingston” i „Kipling”. Ponadto dla wzmocnienia eskorty cennego tankowca miał wyjść z Malty zespół Force K z krążownikami „Aurora”, „Penelope” i „Neptune”, brytyjskimi niszczycielami „Jaguar”, „Kandahar”, „Lance”, „Legion”, „Lively”, „Maori” i „Sikh”, a także holenderskim „Isaac Sweers”. Oba brytyjskie zespoły miały spotkać się w pobliżu południka 21° E i stąd razem miały pożeglować w stronę wyspy aż do wieczora 17 grudnia, wówczas okręty wojenne pochodzące z Aleksandrii miały zawrócić i obrać kurs powrotny na egipską bazę, a eskortę przy „Breconshire” miał pełnić już tylko okręty pochodzące z Malty.

Aleksandryjska część brytyjskiej floty opuściła port o 22.00 15 grudnia kierując się na zachód, jej rejs nie był zakłócany nocą ani rankiem 16 grudnia. Jednak o 14.50 niemiecki samolot rozpoznawczy odkrył wrogi zespół na południe od Krety. Niemiecka załoga popełniła błąd identyfikując okręty będące jego częścią, biorąc największy „Breconshire” za pancernik (ważna informacja: statek został ucharakteryzowany na okręt liniowy, uprzedzając fakty: w mistrzowski sposób). Kolejne samoloty nadzorujące wrogą formację popełniały dokładnie tą samą omyłkę, przez co admirał Iachino przez cały czas trwania operacji „M.42” nie zdawał sobie sprawy, że okręty przeciwnika eskortują tankowiec, zamiast tego wytworzyło się w nim przekonanie, że ma naprzeciwko silny zespół mający za zadanie zaatakować włoskie konwoje. Jego obawy zwiększył fakt, że największą jednostką wroga miał być pancernik, a być może w morzu mogły się znajdować dalsze okręty liniowe, dotąd nieodkryte przez rozpoznanie lotnicze.

Pomimo zasygnalizowania wrogiej formacji jeszcze przed opuszczeniem Tarentu przez daleką osłonę czterech motorowców Osi, Supermarina zadecydowała o nieprzekładaniu kolejny raz operacji, tak ze względu na własną przewagę, jak i ekstremalnie pilną potrzebę dostarczenia zaopatrzenia do Afryki.

W międzyczasie także Brytyjczycy poznali ruchy włoskiej floty, a to za sprawą przechwycenia wiadomości radiowych i ich rozszyfrowania przez Ultrę.

Operations Intelligence Centre (OIC), organ odpowiedzialny za śledzenie poczynań przeciwnika, dzięki różnym deszyfrażom w swoim raporcie dziennym z 16 grudnia donosił m.in. o istnieniu powodów, dla których Oś mogłaby tego dnia spróbować kolejny raz wysłać zaopatrzenie do Afryki Północnej. OIC precyzowała, że środkami użytymi do tych celów będą prawdopodobnie „Ankara”, „Monginevro”, „Pisani” i „Napoli” – kierujące się do Bengazi, a „Filzi” i „Del Greco”, bazując na wcześniejszych ustaleniach, miałyby skierować się do Trypolisu (oba od 13 grudnia były już na dnie); ponadto wiedziano, że „Iseo” został uszkodzony w wyniku zderzenia z innym statkiem, mającym się nazywać „Capo Faro” (błędna nazwa). Pomimo nieścisłości w zakresie portów docelowych i braku wiedzy o zatopieniu dwóch motorowców, dokument ukazuje przewagę informacyjną jaką mieli Anglicy.

Na bazie raportu OIC strona brytyjska zmodyfikowała swoje plany, wysyłając z Malty w morze wszystkie okręty wojenne gotowe do rejsu, nie zmieniając przy tym miejsca spotkania z zespołem płynącym od strony Aleksandrii. Wobec tego z wyspy wypłynęły krążowniki „Aurora” i „Penelope” oraz niszczyciele „Lance”, „Legion”, „Lively”, „Maori” i „Isaac Sweers”, które spotkały się z konwojem o 8.00 17 grudnia, podczas gdy krążownik „Neptune” wraz z niszczycielami „Jaguar” i „Kandahar” były w stanie wyjść w morze dopiero o 15.00 17 grudnia. Vian ponadto, w celu zakamuflowania ilości swoich okrętów w morzu i ich pozycji przed przeciwnikiem, nakazał by krążownik „Carlisle” oraz niszczyciele „Hasty” i „Kingston” po południu 16 grudnia zawróciły do Aleksandrii, wysyłając po drodze fałszywe sygnały radiowe. Admirał brytyjski, hipotezując, że jego zespół mógłby spotkać wrogie jednostki nawodne na swej drodze do Malty, rozkazał tankowcowi „Breconshire” i towarzyszącym niszczycielom „Decoy” i „Havock”, by spróbowały osiągnąć wyspę idąc bardziej południowym kursem, a krążowniki i pozostałe niszczyciele podejmą się ataków dywersyjnych, mających osłonić ich rejs.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także w księgarniach:

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

Stojąc pod presją pilnych żądań dostarczenia zaopatrzenia do Afryki, Supermarina opracowała nowy plan, nazwany „M.42”, jednak wzorowany na poprzednim „M.41”.

15 grudnia 1941 roku admirał Iachino wydał generalny rozkaz operacyjny nr. 56, który przewidywał wysłanie do Libii konwoju L stworzonego przez motorowce „Monginevro”, „Pisani” i „Napoli” (w międzyczasie naprawił awarię steru) w bezpośredniej eskorcie niszczyciela „Vivaldi” (flagowiec formacji, na pokład zaokrętował kontradmirała Amadeo Nomis di Pollone), „Malocello”, „Da Noli”, „Da Recco”, „Pessagno” i „Zeno”, a także konwoju N z motorowcami „Ankara” w towarzystwie niszczyciela „Saetta” i torpedowca „Pegaso”.

Statki przewoziły następujące materiały:

-„Napoli”: 103 tony oleju w beczkach, 476 ton benzyny w beczkach (w oryginale „nafta”, co akurat w języku włoskim ma wiele znaczeń, a nie chcę strzelać), 541 ton amunicji i 2557 materiałów różnych (wszystko z przeznaczeniem dla Regio Esercito).

-„Monginevro”: 251 ton amunicji, 1598 t materiałów różnych (dla wojsk niemieckich); 192 pojazdy i 1446 t materiałów różnych (dla wojsk włoskich).

-„Pisani”: 1601 ton paliwa w beczkach, 1317 ton materiałów różnych (dla Włochów); 791 ton paliwa w beczkach i 94 t materiałów różnych (dla Niemców).

-„Ankara”: 283 ton benzyny w beczkach (ponownie „nafta”), 345 t amunicji, 1397 t materiałów różnych (dla Niemców); 120 pojazdów i 2000 t materiałów różnych (dla Włochów).

Imponującą grupę dalekiego wsparcia, która miała trzymać się na wschód od konwojów (ubezpieczać od strony Aleksandrii), tworzyły pancerniki „Littorio” (z adm. Iachino na pokładzie), „Doria” i „Cesare” oraz krążowniki ciężkie 3. Dywizjonu („Gorizia” i „Trento”), które eskortowały niszczyciele 10. Eskadry („Maestrale”, „Oriani” i „Gioberti”), 12. Eskadry („Corazziere”, „Carabiniere” i „Usodimare”) i 13. Eskadry („Granatiere”, „Alpino”, „Bersagliere” i „Fuciliere”).

Celem zapobiegnięcia niepotrzebnego rozproszenia sił, jak miało to miejsce przy okazji operacji „M.41”, oba konwoje miały ruszyć z Tarentu i płynąć razem aż do wód w pobliżu Misraty, gdzie miały rozdzielić się i skierować do Trypolisu (konwój L) i Bengazi (konwój N).

W centralno-wschodniej części Morza Śródziemnego rozmieszczono okręty podwodne „Ascianghi”, „Dagabur”, „Galatea”, „Santarosa”, „Squalo” i „Topazzio”, podczas gdy kilka niszczycieli uzupełniło pola minowe postawione wcześniej na wodach Trypolitanii.

Zadanie postawione przed jednostkami Regia Aeronautica i Luftwaffe, czyli eskorta konwojów, rozpoznanie i gotowość do przeprowadzenia akcji ofensywnych na wykryte zespoły morskie przeciwnika, pozostały w zasadzie niezmienione.

W końcu, po południu 16 grudnia, z Tarentu wyruszyły cztery motorowce wraz z bezpośrednią eskortą, której śladem w krótkim czasie ruszyła bliska grupa wsparcia, a o 20.00 także główne siły floty z pancernikami.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także w księgarniach:

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

Wraz z rozpoczęciem operacji „M. 41” działania podjęło także lotnictwo i włoskie okręty podwodne, już późnym popołudniem 13 grudnia 1941 roku Supermarina została poinformowana o dużym zespole morskim zaobserwowanym na wysokości Tobruku, który kierował się na zachód. Ponieważ wydawało się, że wśród zaobserwowanych okrętów znajdują się także pancerniki, w sztabie Regia Marina zadecydowała około 20.00 o odwrocie do portów początkowych konwojów wraz z eskortą i obu grup wsparcia, a główna grupa wsparcia miała skierować się do Tarentu. Odkrytymi jednostkami w rzeczywistości były cztery krążowniki adm. Philippe’a Viana, ale nawet gdyby okazało się, że w morzu znalazły się także pancerniki „Queen Elizabeth”, „Valiant” i „Barham” (Supermarina wciąż nie była pewna, czy został on zatopiony przez U-331 25 listopada), to wydaje się, że Włosi mogli zaryzykować starcie mając w morzu cztery pancerniki, pięć krążowników i 16 niszczycieli, nie wspominając o bezpośredniej eskorcie konwojów.

Rozkaz Supermariny z jednej strony niósł z sobą pewność, że bezcenne konwoje nie zostaną przechwycone przez przeciwnika, z drugiej jednak doprowadził do dwóch negatywnych zdarzeń, nie wspominając już o kolejnym opóźnieniu w dostarczeniu pilnie oczekiwanego w Afryce zaopatrzenia.

Do pierwszego takiego zdarzenia doszło w konwoju N, w którym podczas manewru powrotu do Argostoli doszło do zderzenia „Iseo” i „Capo d’Orso”, w którym oba parowce odniosły poważne uszkodzenia. Oba były w stanie kontynuować rejs o własnych siłach i do 9.00 14 grudnia osiągnęły Kefalonię.

Do dużo groźniejszej sytuacji doszło w głównej grupie wsparcia, która począwszy od 7.00 14 grudnia rozpoczęła przejście Cieśniną Messyńską kierując się w stronę Tarentu. Godzinę później, celem wzmocnienia eskorty, do formacji dołączyły torpedowce „Centauro” i „Clio” wraz z kilkoma hydroplanami i myśliwcami, ale to nie przeszkodziło brytyjskiemu okrętowi podwodnemu HMS „Urge”, który zajmował pozycję około trzynaście mil na południowy wschód od Przylądka Armi, zaatakować formację. „Urge” wystrzelił wachlarzem trzy torpedy, z których jedna trafiła pancernik „Vittorio Veneto” w rufę na lewej burcie na wysokości wieży artylerii głównego kalibru.

Eksplozja torpedy, oprócz zabicia 40 i zranienia 16 członków załogi, spowodowała duże rozdarcie opancerzenia kadłuba, a wdzierająca się woda spowodował wzrost zanurzenia jego rufy o ponad dwa metry. „Vittorio Veneto” na kilka minut wytracił prędkość, ale wysiłki załogi szybko sprawiły, że zdołał kontynuować rejs do Tarentu, gdzie dotarł wieczorem 14 grudnia wraz z „Littorio”, 13. Eskadrą Niszczycieli i różnymi jednostkami eskorty wysłanymi mu na spotkanie.

Uszkodzenia odniesione przez „Vittorio Veneto”, „Capo d’Orso” i „Iseo” w jakiś sposób wyrównała utrata przez przeciwnika jednego z krążowników, których zaobserwowanie skłoniło Supermarinę do przerwania operacji „M. 41”. Otóż późnym popołudniem 14 grudnia, gdy formacja Viana sposobiła się do wejścia do portu w Aleksandrii, została zaatakowana przez U-557, który dwoma torpedami zatopił krążownik „Galatea”.

U-557 nie zdołał zebrać należnych mu laurów zwycięstwa. Wieczorem 16 grudnia 1941 roku, gdy powracał na Salaminę, został staranowany na wodach wysepki Cerigotto przez włoski torpedowiec „Orione”, który nie został uprzedzony o obecności Niemców na tych wodach. U-Boot zatonął natychmiast, nikt spośród załogi nie zdołał się uratować.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także w księgarniach:

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

—————————————————————-
Trwają Targi Książki Historycznej w Arkadach Kubickiego na Zamku Królewskim w Warszawie. Jeśli ktoś chciałby zaopatrzyć się w moje artykuły, które ukazały się na łamach Techniki Wojskowej Historia i Lotnictwa to zapraszam na stoisko Magnum-X (stoisko nr. 115). A tutaj ściągawka co i gdzie się ukazało: http://wojna-mussoliniego.pl/?page_id=1951
—————————————————————-
O 2.10 13 grudnia 1941 roku, około 15 Mm na południe od Przylądka San Vito, gdy niszczyciele „Da Recco”, „Usodimare” i dwa motorowce szykowały się do wejścia na wytrałowany trakt prowadzący do Tarentu (rotta di sicurezza), formacja została zaatakowana przez brytyjski okręt podwodny HMS „Upright”. Okręt wystrzelił salwę torpedową (uzbrojony był w 6 x 533 mm, wszystkie wyrzutnie na dziobie, w „Betasom” pisałem o tej szalonej różnicy – Anglika nauczono strzelać wachlarzem; Włoski dowódca miał strzelać pojedynczymi torpedami, w głównej mierze z oszczędności; w artykule napisano o tej salwie „fortunata salva”, tłumaczyć chyba nie trzeba), dwa pociski dosięgły „Del Greco”, kolejne dwa „Filziego”. Ten drugi, najpewniej nadmiernie obciążony ładunkiem (wiózł czołgi), zatonął w przeciągu ledwie siedmiu minut, podczas gdy drugi, pomimo odniesienia ciężkich uszkodzeń, wydawał się być w stanie dojść do Tarentu, dlatego „Da Recco” spróbował podjąć się holowania. Tymczasem „Usodimare” ruszył w stronę prawdopodobnej pozycji okrętu podwodnego (pamiętamy, o azdyku to sobie taki włoski kapitan mógł tylko pomarzyć – mimo to włoskie siły eskortowe mają na koncie kilkadziesiąt zatopionych okrętów podwodnych) i rozpoczął zrzucać bomby głębinowe, bez wyraźnego efektu. W międzyczasie, po godzinie bezskutecznych prób holowania, zatonął także „Del Greco”. „Da Recco” wraz z jednostkami przybyłymi z Tarentu zdołał wyłowić z morza 432 osób z 649 zaokrętowanych na oba motorowce.

Pomimo utraty „Filziego” i „Del Greco”, tego samego dnia (13 grudnia) rozpoczęto operację „M.41”, która w międzyczasie została nieco zmodyfikowana; z tych powodów z Tarentu wyruszyła grupa wsparcia konwoju L, złożona z pancernika „Duilio”, 8. Dywizjonu Krążowników („Garibaldi”, „Gorizia” i „Montecuccoli”), 10. Eskadry Niszczycieli („Maestrale” i „Gioberti”), 12. Eskadry Niszczycieli („Corazziere” i „Oriani”) i 15. Eskadry Niszczycieli („Carabiniere” i „Zeno”). Z tej samej bazy ku Libii wyruszył konwój L złożony z motorowców „Pisani” i „Monginevro” – podczas gdy „Napoli”, z powodu awarii steru, został zmuszony do pozostania w porcie – w bezpośredniej eskorcie konwoju płynęły niszczyciel „Pessagno” i „Usodimare” oraz torpedowiec „Pegaso”.

Z Tarentu wyszła także grupa wsparcia konwoju N, stworzona przez pancernik „Andrea Doria”, 7. Dywizjon Krążowników („Duca d’Aosta” i „Attendolo”), 11. Eskadrę Niszczycieli („Aviere”, „Camicia Nera” i „Geniere”), 14. Eskadrę Niszczycieli („Vivaldi” i „Da Noli”) i jedną jednostkę 16. Eskadry Niszczycieli w postaci „Da Recco”. Ostatecznie to z Tarentu, a nie Navarino, wyruszyła też część konwoju N, czyli niemiecki motorowiec „Ankara” z bliską eskortą w postaci niszczyciela „Saetta”, a z Argostoli ruszyła reszta konwoju N, czyli parowce „Capo d’Orsa” i „Iseo” w towarzystwie niszczycieli „Strale” i „Turbine”.

Z Neapolu w morze wyszła główna grupa wsparcia z pancernikami „Littorio” (na pokładzie którego znalazł się ammiraglio di squadra Angelo Iachino, naczelny dowódca floty „w morzu”; szefem sztabu Regia Marina był wówczas ammiraglio d’armata Arturo Riccardi) i „Vittorio Veneto”, eskortowanymi przez 13. Eskadrę Niszczycieli („Granatiere”, „Alpino”, „Bersagliere” i „Fuciliere”).
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897

Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu

Książka dostępna jest także w księgarniach:

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html