Wojna Mussoliniego

Załoga SLC umieściła już głowicę bojową swojej torpedy pod celem i zbiera się do ewakuacji. Oto jak dokładnie wyglądał atak przy użyciu tej broni: W głowicy torpedy znajdował się 300 kilogramowy ładunek wybuchowy, który wraz z zapalnikiem czasowym przytwierdzano do kilu celu – najsłabiej chronionego i najbardziej czułego miejsca okrętu. Będąc pod okrętem przytwierdzano zacisk do stępki przyobłowej, biegnącej wzdłuż kadłuba. Przepłynąwszy pod kadłubem mocowano drugi zacisk do drugiej stępki przyobłowej. Zaciski łączyła lina, podtrzymująca bombę wraz z głowicą bojową. Płetwonurkowie naciągali linę, tak by bomba znalazła się wprost pod kilem. Teraz wystarczyło nastawić zegar na czas wystarczający do ucieczki, a potem czekać na efekt eksplozji. Umieszczeniem ładunku zajmował się drugi członek załogi, siedzący z tyłu pojazdu. Teraz akcje Decima MAS z lat 1942-1943 r.

Przeprowadzona 12 maja 1942 operacja „GA 4”, której celem było dobicie pancernika „Queen Elisabeth”, zakończyła się porażką z powodu znaczącej poprawy systemów obronnych aleksandryjskiego portu. Lepsza obrona bazy spowodowała, że zadecydowano o użyciu płetwonurków przeciwko statkom cumującym w alianckich portach.

Pierwszą akcją ludzi Gamma był atak 12 płetwonurków z pokładu tankowca „Olterra” cumującego w Algeciras na Gibraltar. Operację „GG 1” przeprowadzono nocą 13/14 lipca 1942. Ludzie żaby zdołali uszkodzić cztery frachtowce, a kolejne zwycięstwa zostały zaprzepaszczone jedynie przez wadliwe ładunki wybuchowe. Operacja „SL 1”, planowany atak ośmiu nurków na port w Hajfie, rozpoczął się 27 lipca, ale miał tragiczny finał, gdy 10 sierpnia u brzegów Palestyny zatopiony został okręt podwodny „Scirè”. „GG 2” była kolejnym atakiem na Gibraltar, trzech płetwonurków z „Olterry” zaatakowało 14 września, zatopiono frachtowiec „Ravens Point”. Ludzie Gamma mieli zaatakować bazę okrętów podwodnych na Malcie podczas operacji „GG 1-2” w listopadzie 1942 r., ale przerwano ją z powodu pogody, podobnie jak podobną operację w kwietniu 1943 r. Przerwano także dwie operacje przeciwko opanowanemu przez aliantów algierskiemu portowi w Bône (Annaba) – 12/14 grudnia 1942 i 5/6 kwietnia 1943 – pod koniec pierwszej z nich zginął podczas ataku samolotów capitano di corvetta Salvatore Todaro.

Pomiędzy sierpniem i wrześniem 1942 r. „autocolonna Giobbe” – zmotoryzowana kolumna przewożąca łodzie MTM i MTSM – operowała wzdłuż wybrzeża Afryki Północnej; jej największym sukcesem było uszkodzenie 29 sierpnia niszczyciela HMS „Eridge”. W nadchodzących miesiącach nadal przeprowadzano akcje z „Olterry” przeciwko Gibraltarowi lub przeciwko słabiej bronionym portom aliantów. 7 grudnia 1942 trzy SLC z „Olterry” wykonało nieudaną akcję „BG 5” przeciwko Gibraltarowi; kolejna misja („BG 6”) wykonana 8 maja 1943 przez trzy żywe torpedy zakończyła się uszkodzeniem trzech statków i bezpiecznym powrotem włoskich torped do bazy. Ostatni atak na Gibraltar („BG 7”) miał miejsce 3/4 sierpnia 1943; w jego wyniku zatopiono trzy frachtowce, trzy SLC powróciły na „Olterrę”, ale stracono jednego członka załogi.

10 grudnia 1942 okręt podwodny „Ambra” przewiózł trzy SLC (po raz pierwszy z nowymi 150 kg głowicami bojowymi) i 10 ludzi żab w celu ataku na port w Algierze (operacja „NA 1”). Wszyscy komandosi trafili do niewoli, ale najpierw zdołali zatopić jeden frachtowiec i uszkodzić dwa kolejne. Ostatnimi akcjami były operacja „Stella”, ataki w portach neutralnej Turcji (30 czerwca – 30 lipca 1943), gdy zaledwie jeden włoski płetwonurek zatopił trzy brytyjskie frachtowce; oraz 18 lipca na zajęty przez aliantów sycylijski port w Syrakuzach. Podczas tego ostatniego „Ambra” przewoził trzy SLC, po drodze został jednak zaatakowany i uszkodzony, zdołał powrócić do bazy.

Następny temat z tej samej książki Osprey’a -> włoskie miniaturowe okręty podwodne i ich operacje na Morzu Czarnym. Zachęcam do śledzenia

Atak w Zatoce Suda, 26 marca 1941. Decima MAS w 1941 r.

W marcu 1941 r. motorówki szturmowe nowej 10a MAS Flottiglia miały swój chrzest bojowy w Zatoce Suda na Krecie. Dowiezione na miejsce akcji przez niszczyciele „Francesco Crispi” i „Quintino Sella”, o 2.45 26 marca sześć MT (Motoscafo Turismo) (dwie kolejne zostały zniszczone podczas ataku z powietrza) zostało zwodowanych z zadaniem zaatakowania kotwiczących tam jednostek przeciwnika. W wyniku ataku trafiono i uszkodzono ciężki krążownik „York” i tankowiec „Pericles”. Zatonięciu „Yorka” udało się zapobiec wyrzuceniem go na brzeg, gdzie stał się łatwym celem dla ataków z powietrza i został porzucony. „Pericles” zatonął podczas próby odholowania go do Aleksandrii. Wszyscy piloci motorówek przeżyli atak i dostali się do niewoli. Po tym pierwszym sukcesie nastąpiło kolejne niepowodzenie. Dwa MTS holowane przez dwa kutry MAS miały wykonać rekonesans portu na wyspie Korfu nocą 4/5 kwietnia. Włochów wykryła jednak obrona na lądzie i misję przerwano.

Nocą 26/27 maja Borghese i jego okręt podwodny „Scirè” powrócili do akcji, ponownie za cel obierając Gibraltar. Załogi trzech torped SLC dostały się na pokład tankowca „Fulgor” w Kadyksie, z niego rozpoczęły nieudaną misję. Nie udało się zaatakować żadnego celu, stracono także wszystkie torpedy. Załogi udało się ewakuować do Włoch.

Na czas ataków wymierzonych w port La Valletta na Malcie – 24 i 30 czerwca – stworzono wysuniętą bazę w Auguście na Sycylii. Osiem MT, holowanych przez MASy, próbowało podczas obu nocy zaatakować Grand Harbour. Stracono dwie motorówki i nie udało się Włochom dotrzeć do kotwicowiska. Inny atak, który miał mieć miejsce 28., został odwołany.

To niepowodzenie było zapowiedzią nadchodzącej kombinowanej operacji żywych torped i motorówek przeciwko Vallettcie 26/27 lipca. Atakujący zostali wykryci; udało im się zniszczyć most św. Elma, gdy wdzierali się do portu, ale był to maksymalny sukces osiągnięty w działaniach przeciwko Malcie. Osiem z dziewięciu MT zostało zniszczonych, ostatnią nienaruszoną motorówkę zdobyli Brytyjczycy, stracono także dwa „maiale”, dwa kutry MAS i MTL (transportowa łódź motorowa o małej prędkości). Wycofać się zdołała jedynie MTS (torpedowa łódź motorowa) z 11 spośród 50 Włochów biorących udział w ataku. Pośród ofiar był capitano di corvetta Vittorio Moccagatta – dowódca Decimy.

Pomimo tego deprymującego ciągu porażek, zreorganizowana flotylla zaczęła odnosić sukcesy. 10 września „Scirè” wyruszył z La Spezia z trzema SLC, i po podjęciu ich załóg z pokładu tankowca „Fulgor” w Kadyksie, zwodowano je o 1.07 20 września u wejścia do portu w Gibraltarze. W wyniku misji „BG 4” zatopiono tankowiec „Fiona Shell” oraz uszkodzono tankowiec „Denbydale” i frachtowiec „Durham”. Wszystkie załogi żywych torped powróciły do Włoch bezpiecznie.

3 grudnia dowodzony przez Borghese „Scirè” opuścił La Spezię, rozpoczęła się operacja „GA 3” wymierzona w Aleksandrię. Nocą 18/19 grudnia trzy SLC zostały zwodowane; uszkodzono pancerniki „Valiant” i „Queen Elizabeth” (osiadły na dnie portu) tak poważnie, że wyłączono je z akcji na ponad rok, podobny los spotkał tankowiec „Sagona” (a wraz z nim uszkodzony został także tankujący akurat niszczyciel „Jarvis”). Do niewoli dostali się wszyscy członkowie załóg torped – sześć osób. W wyniku tego sukcesu Royal Navy posiadała w wschodniej części Morza Śródziemnego tylko trzy lekkie krążowniki i garstkę niszczycieli, stosunek sił przechylił się na korzyść Osi. Można sobie tylko wyobrazić, jakie konsekwencje miałby udany atak na Maltę w 1942 r. (zamiast tego sukces Decimy przekuto, dzięki dostarczeniu przez bezpieczniejsze teraz morze ogromnych ilości zaopatrzenia do Afryki, w wygraną bitwę pod Gazalą, zdobycie Tobruku i dalszy marsz na Aleksandrię. Stało się tak na skutek namów Rommla. Włosi byli zdeterminowani atakować Maltę).