Milicja przeciwlotnicza i obrony wybrzeża
Działo 152/50 artylerii nadbrzeżnej Milizia Artiglieria Marittima (MILMART). Terminologia wpisu jest i tak trudna, więc uprościłem pisząc o Milicji Obrony Plot. i Milicji Obrony Wybrzeża.
Zarówno Milicja Obrony Przeciwlotniczej i Milicja Obrony Wybrzeża podlegały jednej kwaterze głównej, jednak funkcjonowały oddzielnie. Podczas wojny obie działały pod kontrolą lokalnych komendantur obrony terytorialnej. Personel rekrutowano spośród mężczyzn w wieku 18-20 lat oraz tych, którzy ukończyli 27 lat lub byli niezdolni do czynnej służby i mieszkali w pobliżu stacjonowania baterii. Na stałe do jednostek przydzielano niewielką kadrę, oficerów, podoficerów oraz specjalistów. Obydwoma formacjami dowodził generał-porucznik milicji (Comandante generale).
Obronę przeciwlotniczą (Milizia per la difesa antiaerea del territorio – MDAT) utworzono w listopadzie 1927 r. Istniały dwie oddzielne formacje tego typu – wojskowa i ludowa, do tej drugiej należała Milicja Obrony Przeciwlotniczej. Jej członkowie stanowili załogę stałych stanowisk obrony plot., w przeciwieństwie do mobilnych jednostek wchodzących w skład armii. W skład Milicji Obrony Przeciwlotniczej wchodziło 16 komendantur obrony terytorialnej, pięć ugrupowań złożonych z 22 legionów i główna szkoła tej milicji. Formację zasilały jednostki reflektorowe oraz służby obserwacyjne.
Milicję Obrony Wybrzeża (Milizia artiglieria da costa – DACOS) sformowano w 1934 r. (1932?) Stanowiła załogę nadbrzeżnych baterii, podlegała Sztabowi Generalnemu Marynarki Wojennej. Miała kwaterę główną, dwa ugrupowania legionów, 14 pojedynczych legionów i uczelnię. Baterie broniące portów i baz miały w swych szeregach głównie personel marynarki wojennej.
7 listopada 1938 Milicję Obrony Przeciwlotniczej przemianowano na Milizia Artiglieria Contraerea (MACA), zaś Milicję Obrony Wybrzeża na Milizia Artiglieria Marittima (MILMART).