8. Armia rusza do natarcia
Niemiecki żołnierz poddaje się Australijczykom, ponoć El-Alamein. Wpis z tej samej książki, pominąłem tylko trochę wodolejstwa i informacje dotyczące wojsk alianckich, wolę je podawać z bardziej zaufanej literatury.
W przeddzień drugiej bitwy pod El-Alamein (tudzież trzeciej, zależy jak liczymy Alam el Halfa) gen. Georg von Stumme, zastępujący Rommla na stanowisku dowódcy Armii Pancernej Afryka, miał 220 włoskich czołgów M13 i M14 oraz 60 M11 (na 99% błąd), a w jednostkach niemieckich 38 Panzer IV i 166 Panzer III. We włoskich oddziałach rozpoznawczych użytkowano czołgi L6, samochody pancerne Autoblinda i zdobyczne „Matildy” (w oddziałach rozpoznawczych?!). Oś posiadała 1219 dział (575 włoskich i 644 niemieckich). Wsparcia z powietrza mogło udzielić 200 włoskich i 150 niemieckich samolotów. Bastico miał w Libii i Egipcie więcej niż ćwierć miliona ludzi, ale z tego jedynie 90.000 Włochów i 71.000 Niemców podlegało Stumme. Dwadzieścia tysięcy z pozostałej liczby to niemieccy lotnicy, personel obrony plot. i służb tyłowych, 56.000 Włochów to byli lotnicy, marynarze, karabinierzy, straż nadbrzeżna i inne służby.
Do świtu 23 października 1942 Niemcy i Włosi zrobili wszystko, by należycie przygotować się do obrony. Na ich pozycje miała jednak spaść prawdziwa lawina, wobec której ciężko było coś poradzić. Tego dnia XXXI batalion saperów szturmowych (guastatorów) został odznaczony Srebrnym Medalem Waleczności Wojskowej. Żołnierze byli dumni, ale myśleli o swoich poległych kolegach.
O 21.40 23 października niebo nad pozycjami Osi pojaśniało jak za dnia, ostrzelała je artyleria aliantów, skoncentrowana tak gęsto, że żaden z walczących nie widział wcześniej takiej niszczącej siły. Ponad 2.300 dział wystrzeliwało pocisk po pocisku, hałas był ogłuszający. Niektórych Włochów rozerwało na kawałki nim zdali sobie sprawę, co się dzieje. W tym czasie w armii Stumme nie było Niemców i Włochów, faszystów i nazistów, luteranów i katolików, po prostu byli to przerażeni ludzie tulący się do piachu i błagający Boga by ten piekielny rumor ustał.
Po 20 najdłuższych minutach w ich życiach ostrzał nieco zmalał i skupił się na wybranych celach. Włosi pozostawieni na samotnych wysuniętych stanowiskach wpatrywali się w sylwetki skradających się ku nim mężczyzn. Przeciwnicy próbowali nawoływać, ale włoscy żołnierze byli ogłuszeni, dookoła rozpalała się też bitwa, której hałas ciężko było przekrzyczeć. Wielu ludzi wyczołgało się z trudem ze swoich stanowisk i dostało się do niewoli.
Na bezpośrednim zapleczu stanowisk obserwacyjnych włoska i niemiecka piechota już jednak obsadzała swoje pozycje bojowe, weterani wiedzieli, że ostrzał o takim natężeniu oznacza tylko jedno – ofensywę. W końcu dostrzeżono tysiące przeciwników, natychmiast otworzono ogień. 104.000 obrońców miało naprzeciwko siebie 195.000 alianckich żołnierzy.
Bersalierzy na wybrzeżu walczyli dzielnie, ale musieli cofnąć się w uporządkowany sposób pod naporem australijskiej 9. DP. Na południe od nich walczyła niemiecka 164. DP, którą zaatakowała słynna szkocka 51. DP. Niemcy cofnęli się przed szalonym atakiem na bagnety Szkotów, którzy byli tak pewni swego, że towarzyszyli im nawet kobziarze. DZmot. „Trento” była pod poważną presją południowoafrykańskiej 1. DP i nowozelandzkiej 2. DP. Dalej na południe żołnierze DP „Bologna” walczyli o swoje życia z hinduską 4. DP. Niemieccy spadochroniarze z Brygady „Ramcke” stali się obiektem fanatycznego ataku ludzi ubranych w brytyjskie mundury, którzy okazali się być Grekami. Dywizja „Brescia” twardo trzymała swoje pozycje w obliczu ataku na pełną skalę brytyjskiej 50. DP. Dalej na południe dowodzona przez gen. Riccardo Bignami (błąd, był on jedynie zastępcą Generale di divisione Enrico Frattini) DSpad. „Folgore” broniła swoich dołków w piasku przed atakiem brytyjskiej 44. DP. Na samym południu DP „Pavia” walczyła z Brygadą Francuską (błąd, także Francuzi próbowali swojego szczęścia przeciwko „Folgore”, choć spadochroniarze współpracowali w obronie z „Pavią”, ale to oni załatwili sprawę). W rezerwie Montgomery pozostawił X Korpus, gotowy wykorzystać każdy słaby punkt w obronie przeciwnika.
We wszystkich miejscach to przeciwnik miał przewagę. Na wybrzeżu trzy bataliony bersalierów walczyły z sześcioma australijskimi (J.L. Ready wprowadza tutaj jakieś rozróżnienie na bataliony lekkie i ciężkie, w tym przypadku trzy włoskie „light infantry battalions” przeciwko sześciu „heavy infantry battalions”, ale zostawmy to), dalej dziewięć batalionów niemieckich z 12 brytyjskimi, dziewięć batalionów z „Trento” przeciwko 15 alianckim batalionom, sześć batalionów z DP „Bologna” przeciwko dziewięciu alianckim, trzy bataliony z „Ramcke” przeciw trzem greckim, sześć batalionów „Brescii” przeciwko dziewięciu brytyjskim, sześć lekko uzbrojonych batalionów z „Folgore” powstrzymywało dziewięć brytyjskich. Tylko Pavia, wsparta niemieckimi oddziałami rozpoznawczymi, miała przewagę nad przeciwnikiem.
Do 1.00 wszyscy broniący się stracili część pozycji, ale wówczas alianci zatrzymali się na 30-minutowy odpoczynek. Po tym wznowili natarcie.