Dwaj oficerowie X Reggimento Arditi w Santa Severa, 1942 r. Z prawej stoi porucznik (o czym świadczą dwie gwiazdki na berecie i nad lewą kieszenią), z lewej prawdopodobnie kapitan (trzy gwiazdki na berecie). Dalej o armijnych ardytach, szkolenie i wyposażenie:
Pierwszy etap treningu był jednakowy dla żołnierzy wszystkich specjalności, intensywne podstawowe przeszkolenie, w tym gimnastyka, forsowne marsze, szybkie marsze z pełnym wyposażeniem, boks, wrestling, walka wręcz z użyciem rąk i noży. Następnie przechodzono do treningu specjalistycznego, który dotyczył orientacji w terenie, użycia map i kompasu, znajomości broni osobistej i ciężkiej oraz materiałów wybuchowych. Ćwiczenia polowe zawierały, dla spadochroniarzy, dzienne i co najmniej trzy nocne skoki ze spadochronem (w różnych warunkach widzialności) przy pełnym wyposażeniu. Pływacy ćwiczyli przy wszystkich stanach morza, dniem i nocą. Uczyli się poruszania gumową łodzią i skrytego lądowania na wrogim wybrzeżu. Trening uwzględniał także załadunek i wyładunek z okrętu podwodnego, a jedną z kompanii wyszkolono specjalnie w opuszczaniu zanurzonego okrętu podwodnego przez wyrzutnie torpedowe, wraz z wodoszczelnymi torbami, bronią oraz gumowymi łodziami, które miały być napompowane za pomocą małych butli ze sprężonym powietrzem. Camionettisti (kompanie samochodów terenowych) byli dokładnie szkoleni z zakresu utrzymania ich pojazdów oraz zaawansowanej nawigacji za dnia i nocą.
Trening specjalistycznych kompanii był utrudniony brakiem koordynacji pomiędzy różnymi rodzajami sił zbrojnych armii włoskiej i przez zmniejszające się zasoby, jakimi dysponowano w połowie 1942 r. Spadochroniarzom brakowało doświadczonych instruktorów, załóg samolotów i jumpmasterów (członek załogi samolotu transportowego odpowiedzialny za właściwe przeprowadzenie zrzutu). Jeden doświadczony oficer i obserwator lotniczy został przydzielony do sztabu pułku, ale wymagająca umiejętność dokładnego lokalizowania stref zrzutu nigdy nie została dopracowana do perfekcji. Podobnie pływacy, kiedy mieli być podjęci w pobliżu brzegu przez okręt podwodny, lub ćwiczyć w porcie opuszczanie okrętu opisane powyżej, nie było okrętu, który mógłby umożliwić im taką praktykę.
Broń jednostki stanowiły pistolety maszynowe Beretta M38A ze specjalnym magazynkiem na 40 naboi, obok karabinu Mannlicher-Carcano M91. Każdy ardyta posiadał pistolet Beretta M34 i sześć granatów. Każdy dwudziestoosobowy patrol miał też bronie wsparcia – lekki karabin maszynowy Breda M30 i lekki moździerz Brixia M35, a w niektórych przypadkach także miotacze ognia. Do misji sabotażowych każdy ardyta był szkolony w użyciu cylindrycznych lub prostokątnych ładunków TNT o wadze 100 g, 200 g i 500 g. Ponadto posiadano 100 g ładunki żelatyny wybuchowej, torby z 500 g ładunkiem (explosive bags) i 400 g, 35 cm „kiełbasy” T4. Ardytów uczono także używania przenośnych min przeciwpancernych, których dostępne były dwie wersje – jedna do rzucania, druga do przyklejenia do pancerza za pomocą przyssawki (? vacuum cup).
Spadochroniarze skakali ze swoimi pistoletami maszynowymi M38 znajdującymi się w płóciennej torbie przywiązanej do biodra i podudzia, a także umocowanymi do pasa bezpieczeństwa. W małej torbie przenoszono 12 kg ładunek T4, mocowano go do klatki piersiowej lub, jeśli zaszła taka potrzeba, zwieszano na 12 m sznurze; miała też zamocowany mały spadochron, by zapewnić jej identyczne opadanie jak spadochroniarzowi. Inne wyposażenie to podświetlane (fosforyzujące) zegarki i kompasy (w ówczesnej włoskiej armii rzadkość), lornetki, lampy sygnalizacyjne i świece dymne. Pływacy mieli specjalne gumowe kombinezony , składające się z bezrękawników, spodni i opaski na brzuch (belly band) do przenoszenia wyposażenia (ta ostatnia nie była dostępna aż do końca 1942 r.). Większe i bardziej powszechnego typu dmuchane gumowe łodzie mogły pomieścić pięciu pływaków, którzy napędzali ją za pomocą wioseł. Na przełomie 1942/1943 r. wprowadzono także cichy silnik, do użytku w sytuacjach alarmowych.
Dla jednostek Camionettisti przeznaczono specjalny pojazd – Camionetta Sahariana SPA-Viberti AS42, budowany na podwoziu samochodu pancernego AB 41. Ten solidny pojazd terenowy mógł przewozić działo przeciwpancerne, jednak najczęściej montowano na nim 20 mm działko Breda M35 i ckm Breda M37 kal. 8 mm. Często montowano też zajmujący mniej miejsca karabin przeciwpancerny Solothurn kal. 20 mm. Załogę pojazdu zwykle ograniczano do czterech ludzi, celem zabrania większej ilości zaopatrzenia i wyposażenia. Każda kompania Camionettisti była wyposażona w 24 pojazdy, dodatkowo osiem ciężarówek i dwa samochody, min. do przewozu zaopatrzenia. Produkcję pojazdu rozpoczęto już w sierpniu 1942 r., ale pierwsza dostawa, która trafiła do 103. kompanii, została opóźniona przez aliancki nalot na Turyn, podczas którego zniszczono wiele AS42.
